Up the Hammers V, 5-6 Μαρτίου 2010

Ειλικρινά, κάποιες φορές όσα κι αν πεις είναι πραγματικά λίγα. Και ίσως για πρώτη φορά δεν ξέρω όχι μόνο πως κι από που να ξεκινήσω, αλλά είμαι ολίγον τι στον κόσμο μου τολμώ να πω.
Όλοι οι τυχεροί που ήμασταν στο An το προηγούμενο διήμερο νομίζω ότι δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ αυτό που συνέβη. Προσωπικά -το λέω με πάσα ειλικρίνεια- δεν έχω την ελπίδα ότι κάτι ανάλογο θα το ξαναβιώσω ποτέ. Τέτοιο συγκλονιστικό μεγαλείο (συνολικά) δεν πιστεύω να περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Παρασκευή, 5/3
Δυστυχώς στο warm up μου έτυχε ένα απρόοπτο (κλασικά) και δεν τα κατάφερα να πάω. Φευ, αλλά τι να κάνεις. Έτσι περίμενα πως και πως να έρθει η Παρασκευή για να ξεσκουριάσω λιγουλάκι, μιας και τον τελευταίο έναν χρόνο με έχει πάρει και μ΄έχει σηκώσει τόσο πολύ που από το περσινό UTH η μοναδική συναυλία που είχα καταφέρει να πάω ήταν στους Angelwitch (συν έναν πρόσφατο gig με τους Ivory Tower που είναι φιλαράκια). Ήταν κάτι που πέραν της... "υποχρέωσής" μου ήταν και μεγάλη ανάγκη. Το θέμα είναι ότι η φάση δεν ξεκίνησε καλά: μετά το απρόοπτο της Πέμπτης, έτυχε ένα ακόμη σοβαρότερο στον Mad Putcher (συν ένα από τα αφάν γκατέ των timing του για την επομένη!) ο οποίος δεν κατάφερε να έρθει καθόλου (και είχε εκνευριστεί κιόλας) κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή. Παρόλο που την είχα μυριστεί τη δουλειά και ξεκίνησα νωρίτερα για το An, δεν περίμενα σε καμία περίπτωση ότι διαδρομή μιας ώρας θα μου έπαιρνε 2 ώρες και 40 λεπτά και μέχρι να παρκάρω και να φτάσω στο μαγαζί κυριολεκτικά τρέχοντας διότι πρώτοι θα έβγαιναν οι Convixion με τους οποίους έχω τρέλα απερίγραπτη κι εγώ ήδη είχα αργήσει περί τα 20 λεπτά και βάλε. Ευτυχώς όμως υπήρξε μια μικρή καθυστέρηση στην έναρξη κι έχασα μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Και κάπου εδώ, ξεκινάει η εποποιία...

Convixion
Είναι γνωστό (και δεν το έκρυψα και ποτέ) ότι τρελαίνομαι για δαύτους. Η εμφάνισή τους μας αποζημίωσε πλήρως. Με το νέο τους υλικό να έχει πλέον κυκλοφορήσει κι επισήμως από την Eat Metal (hail Greg!) την προηγούμενη μέρα, βγήκαν στην σκηνή για να τα σπάσουν όλα, όπως και έκαναν. Απίστευτη ορμή, τρελές ταχύτητες, πώρωση σε ψηλά επίπεδα και το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο με ρυθμό πολυβόλου. Από κάτω το έλα να δεις. Μπορεί αρκετοί να ισχυρισθούν ότι το thrashίζον στυλ τους δεν τους αρέσει -δεκτό αυτό καθόσον θέμα γούστου- όμως δεν μπορεί να υπάρξει κανείς που να πει ότι στις εμφανίσεις τους δεν τα διαλύουν όλα. Ιδίως στο Drink Metal που κατ' εμέ παίζουν απείρως καλύτερα κι από το demo, πρέπει να δημιουργήθηκαν μερικές... λακούβες από κάτω. Ασύλληπτοι. Αν το κυνηγήσουν, είναι για πολύ μεγάλα πράγματα. Και εμμένω στην θέση μου ότι πιθανώς να μιλάμε για την κορυφαία ελληνική μπάντα από όλες τις απόψεις (και ως γνωστόν, δεν έχουμε και λίγες...).

Arryan Path
Ήταν η πρώτη φορά που βγήκαν από την Κύπρο όπως μας ενημέρωσαν και τολμώ να πω ότι η τεράστια εμφάνισή τους τους δικαίωσε απόλυτα. Ανέκαθεν μου άρεσε η μουσική τους, αλλά ιδίως μετά από αυτήν την εμφάνιση τους λάτρεψα. Νομίζω ότι ήταν η ευχάριστη έκπληξη όλου του διημέρου και δεν θα ήταν άδικο να πω ότι έκλεψαν πολλές εντυπώσεις, όχι μόνο με τα δικά τους τραγούδια και την άριστη σκηνική τους παρουσία, αλλά και με την -στα χνάρια των Manowar- διασκευή του Nessun Dorma της αρίας του Πουτσίνι. Δυστυχώς η απόπειρα προμήθειας του τελευταίου τους cd δεν στέφθηκε από επιτυχία, μιας και πρόλαβε κι εξαντλήθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα. Εξαιρετικοί, με όλη τη σημασία της λέξεως.

Mortician
Δυστυχώς έχασα το ξεκίνημά των Αυστριακών που ήταν το No War, το αγαπημένο μου τραγούδι απ'αυτούς και που όλοι ανέμεναν να ήταν το τελευταίο. Και τους έχασα διότι μου είχαν πιάσει έξω την κουβέντα 2 Γερμανοί φίλοι, ο Andy με τον Reiner που μας τίμησαν ξανά με την παρουσία τους (και δεν ήταν οι μόνοι). Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσαν όλα τα τραγούδια τους, κάποια παλιά ιδίως όμως ήταν κλασικά πολύ καλά. Η παρουσία τους δυναμικότατη και με πολλή ζωντάνια, συνέχισε στο καλό επίπεδο που ξεκίνησαν οι 2 πρώτες ελληνικές μπάντες.

Marauder
Τους περιμέναμε όλοι για πολλούς λόγους. Υπήρχε κιόλας στον αέρα μια "οσμή" από τα γεννέθλια των 20 ετών τους (και λέω οσμή, διότι στις 18 Απριλίου στο An θα γίνει το επετειακό live τους) οπότε η ατμόσφαιρα ήταν αν μη τι άλλο πανηγυρική. Αυτό που με εξέπληξε ήταν η αντίδραση του κόσμου από κάτω. Μάλιστα, ένα φιλαράκι, πιο παλιό στην σκηνή και πιο ψαγμένο μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι "αυτό το πράγμα με τους Marauder δεν έχει ξανασυμβεί". Καταιγιστικοί τολμώ να πω, από τους γερόλυκους της σκηνής μας, με την ζωντάνια τους ακμαιότατη τα έδωσαν όλα. Το μοναδικό -κατ' εμέ- σφάλμα τους ήταν ότι ένεκα της επανακυκλοφορίας της δεύτερής τους δουλειάς, 1821, έδωσαν μεγαλύτερη βάση απ'όσο θα 'πρεπε σε αυτόν τον δίσκο, υπό την έννοια ότι δεν παίχτηκαν πολλές κομματάρες τους. Όπως και να το κάνουμε όμως τα έσπασαν όλα κι αυτοί με τη σειρά τους. Άξιοι.


Praying Mantis
Αισίως ήρθε η ώρα για ένα διαλειμματάκι και λίγη ξεκούραση. Γενικά το nwobhm δεν είναι στις ιδιαίτερες προτιμήσεις μου πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων και ιδίως τους συγκεκριμένους δεν τους είχα και ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι από τη μισή περίπου εμφάνισή τους που παρακολούθησα, τα παπούδια τα έδωσαν όλα. Οι οπαδοί τους (αλλά και του είδους) καραγούσταραν και προφανώς αυτό αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την εμφάνισή τους.

Wild Knight
Αυτούς εδώ τους περίμενε πολύς κόσμος, μεταξύ άλλων κι εγώ. Από πλευράς εμφάνισης μας έδωσαν να καταλάβουμε. Δεν ξέρω για άλλους, εμένα όμως με κούφαναν κιόλας ολίγον τι. Οι Wild Knight είναι μια περίεργη ιστορία: ουσιαστικά όλοι είχαμε τους X Wild στο μυαλό -δηλαδή την πρότερη κατάσταση των Wild Knight-, που ήταν μια μπάντα στα χνάρια των θεών Running Wild δηλαδή σε power/speed μονοπάτια. Αντ'αυτού μας προέκυψε ένα υβρίδιο... AC/DC στα περισσότερα σημεία, το οποίο δεν κατάλαβα πως προήλθε κιόλας. Το οξύμωρο είναι ότι αν υπήρχε ένα κομμάτι που να ήθελα ν'ακούσω, αυτό ήταν το Theatre of Blood, με το οποίο ξεκίνησαν! Η συνέχεια όμως ήταν περίεργη από πλευράς play list. Εκεί που έγινε ο χαμός ο ίδιος ήταν στις διασκευές Riding the Storm και Under Jolly Roger των Running Wild. Έπαιξαν βέβαια και κάποια άλλα καλά και γρήγορα τραγούδια, αλλά η αλήθεια είναι ότι προσωπικά άλλα ήταν αυτά που περίμενα. Πάντως, ως εμφάνιση μέτρησε πολύ.

Savage Grace
Και φτάνουμε επιτέλους στο κλου της βραδιάς. Δε νομίζω να υπήρχε άνθρωπος που να μην αγωνιούσε. Οι Savage Grace ήταν από τα πολύ πωρωτικά συγκροτήματα της αμερικανικής σκηνής στις καλές εποχές και "μεγάλωσαν" πολύ κόσμο με τη μουσική τους. Χώρια ότι θα βλέπαμε από κοντά και τον Christian Logue που ήταν η επιβλητική τους φυσιογνωμία. Έτσι η ανυπομονησία ήταν τεράστια. Από την αρχή ο κόσμος τους αγκάλιασε ζεστά και αυτοί το ανταπέδωσαν. Αν και δεν άκουσα το Trial by Fire που είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους, το play list ήταν εξαιρετικό. Κάλυψαν τα πάντα και από κάτω έγινε το έλα να δεις. Προσωπικά δεν θυμάμαι σε καμιά άλλη συναυλία τόσα πολλά stage dives μαζεμένα. Μιλάμε ότι έγινε το έλα να δεις. Βέβαια, υπάρχει και άλλη όψη: αν και η εμφάνιση της μπάντας συνολικά ήταν σκέτο ποίημα, φάνηκε σχεδόν από την αρχή ότι ο Logue δεν ήταν και στην καλύτερή του βραδιά. Ή ίσως να είναι πεσμένος γενικώς -έχουν περάσει και πολλά χρόνια άλλωστε, στα περισσότερα εκ των οποίων ο Logue επί της ουσίας απείχε από το μέταλ. Τόσο λοιπόν η μάλλον φυσιολογική "φθορά" όσο και το ότι τεχνικά τα τραγούδια των Savage Grace είναι αρκετά "απαιτητικά" δεν έφεραν το 100% στην φωνή -και ίσως γι'αυτό να ήταν και πιο χαμηλή απ'όσο θα έπρεπε. Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι το προσπάθησε πολύ και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Όπως και να'χει όμως, όπως είπα ως συνολική εμφάνιση ήταν αρκετά καλή και γουστάραμε όλοι νομίζω. Κι επιπλέον, η πρώτη μέρα άφησε πολλές υποσχέσεις για την δεύτερη....

...η οποία ήταν πέραν πάσης φαντασίας.
Σάββατο 6/3
Raging Storm
Πρώτη τους εμφάνιση μετά από μια πενταετία και η μακρά αποχή τους (διαλυμμένοι όντες) δεν φάνηκε καθόλου. Άριστα προετοιμασμένη για μια τέτοια περίσταση βγήκαν με μεγάλα κέφια, έπαιξαν νομίζω όλα όσα έπρεπε να είχαν παίξει, χαμός από κάτω και τα γνωστά. Πολύ καλή μπάντα οι RS και είναι καλό που τους ξαναέχουμε ενεργούς. Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε πάρα πολύ καλά...

In Solitude
Αυτούς εδώ τους περίμενα πως και πως. Απ'όταν αγόρασα τον δίσκο τους μιλάμε ότι έπαθα την πλάκα της ζωής μου. παλιομοδίτικο heavy metal που ως βασική επιρροή φαίνονται οι Mercyful Fate, αλλά και με στοιχεία από Martyr και Proud Existence κατ' εμέ. Δεδομένου, λοιπόν, ότι τον δίσκο των Σουηδών τον έχω λιώσει εδώ και κανάν χρόνο που τον έχω, η ανυπομονησία μου ήταν τεράστια. Και δικαιώθηκα. Όταν τελείωσαν, κυριολεκτικά έψαχνα τον κώλο μου να δω αν είναι στην θέση του: μιλάμε ότι μας πήδηξαν ασάλιωτα δίχως κανένα έλεος. Τι εμφάνιση ήταν αυτή ρεεεεεεεε; τα παιδιά δεν παίζονται με τίποτε. Έχουν όλα τα φόντα να γίνουν τεράστια μπάντα που να παραμιλάει όλος ο κόσμος με αυτούς. Απίστευτες εκτελέσεις των τραγουδιών -που και στουντιακά είναι κομματάρες από μόνα τους-, ασύλληπτη σκηνική παρουσία, πλήρως επαγγελματική (με την καλή έννοια), και από κάτω της πόρνης. Παρά το νεαρότατο της ηλικίας τους (πολύ αμφιβάλλω αν έχουν κλείσει τα 20) έδειξαν μπάντα συγκροτημένη και με εμπειρία που θα ζήλευαν πολλές. Ο τραγουδιστής ιδίως ήταν εκπληκτικός, αφού είχε κάτι το θεατρικό στην εμφάνισή του, εμφανέστατα εμπνευσμένος από τις συναυλίες του θεού King Diamond. Απίστευτη εμπειρία η εμφάνιση των Σουηδών. Και ήδη περιμένω την δεύτερη δουλειά τους από την οποίαν έπαιξαν ένα κομμάτι, το οποίο μου φάνηκε καλύτερο από όλον τον πρώτο τους δίσκο (που φυσιολογικά αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει, έλα μου όμως που...). Μας διέλυσαν. Απίστευτοι.

Dexter Ward
Και ήρθε η ώρα του οικοδεσπότη μας! Οι Dexter Ward είναι το νέο συγκρότημα του Μάνου και του Marco και τους οποίους μέχρι χθες μήτε είχα ξαναδεί, μήτε είχα ξανακούσει. Βέβαια από μιαν άποψη είχαν την βεβαιότητα ότι κακό να είναι αποκλείεται, μιας και πρακτικά τους ξέρουμε σαν μουσικούς (και όχι μόνο τους δυο τους), οπότε αυτό που έμενε ήταν να δώ απλώς το αποτέλεσμα.... Με το οποίο καραγούσταρα. Στρωτό heavy, απλοϊκό, λιτό, μελωδικό, ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι πάντοτε. Εξαιρετικοί στην σκηνική τους παρουσία, με την κλασική διάθεση για χαβαλέ από τον Marco να σπάει τον πάγο και να δημιουργεί φιλικό κλίμα, με πολύ κέφι και έντονο δυναμισμό (προφανώς ένεκα της πολύμηνης αποχής). Δεν ξέρω για άλλους, αλλά προσωπικά καραγούσταρα κάργα. Τσίμπησα και το ντεμάκι τους κιόλας (σιγά μην το άφηνα). Παρατήρησα ότι ο κόσμος από κάτω γούσταρε αρκετά και αυτό με ικανοποίησε, διότι επί της ουσίας μιλάμε για νέα μπάντα. Και το ωραίο ήταν ότι χαμός δεν έγινε μόνο στις 2 διασκευές -ιδίως στην ασύλληπτη εκτέλεση του Twilight Zone των Maiden- αλλά και στα δικά τους κομμάτια. Άντε και εις ανώτερα παίδες!

Atlantean Kodex
Ετούτοι εδώ δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίαζαν ιδιαίτερα πριν το φεστιβάλ και δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισαν και ιδιαίτερα και μετά. Όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή δεν με πολυενθουσιάζει το στυλ τους (παρόλο που ομολογώ ότι κάποια τραγούδια τους μου άρεσαν). Γενικά, δεν πολυταιριάζουν τα... χνώτα μας. Όμως πρέπει να παραδεχθώ ότι ήταν πάρα πολύ κεφάτοι, σε πολύ καλή βραδιά και τα έδωσαν όλα, πράγμα που φάνηκε από την πολύ ζεστή αντιμετώπιση του κόσμου.

Overdrive
Λοιπόν, οι έτεροι παπούδες του διημέρου κέρδισαν πάμπολλες εντυπώσεις. Σαν μπάντα τους γνωρίζαμε όλοι πιστεύω και ομολογουμένως είναι αρκετά καλοί για το είδος τους (nwobhm). Προσωπικά όμως δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τέτοια εκπληκτική εμφάνιση. Ειλικρινά, αν όλοι οι 50ρηδες έπαιζαν έτσι, η παγκόσμια μουσική θα ήταν σε τελείως διαφορετικό επίπεδο (άσε που δεν θα υπήρχαν και σκυλάδικα). Τεράστιο κέφι από τους Άγγλους (τους οποίους στην αρχή είχα μπερδέψει με τους ομώνυμους Σουηδούς). Δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισαν όλα τους τα τραγούδια -τα λέγαμε και για τους Praying Mantis- όμως οφείλω να ομολογήσω ότι η εμφάνισή τους προσέφερε πολύ κέφι και ήταν αντάξια του όλου φεστιβάλ. Παραδόξως πάντως, η στιγμή που προσέφερε το απίστευτο γέλιο ήταν η στιγμή που σαβουριάστηκε φαρδύς πλατύς ο... μασκότ της μπάντας (τι παλικάρι ήταν αυτό ρε;;;). Μιλάμε ότι λιώσαμε... :)

Enforcer
Και κάπου εδώ πέρα ξεκινάει το θεότρελο πανηγύρι. Το φεστιβάλ πάει -μην το ματιάσουμε- μια καλά, οι μπάντες τα έχουν σπάσει κυριολεκτικά αλλά πλέον αυτή η τελική τριπλέτα είναι που περιμένουμε όλοι. Πρώτοι είναι να βγουν οι Σουηδοί Enforcer, ένα συγκρότημα που... έχει την φήμη ότι αφήνει βομβαρδισμένα τοπία, καταστροφές και καπνούς στο πέρασμά του. Δεν θα ήθελα να πω πολλά για τους Enforcer: νομίζω ότι αυτό το πράγμα δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Κυριολεκτικά το An πρέπει να μετακινήθηκε ως κτήριο τουλάχιστον μισό μέτρο. Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια αυτό που συνέβη και επί σκηνής και από κάτω. Ο κόσμος όλος μια μάζα να πηγαινοέρχεται κυριολεκτικά σε έκσταση, το δε συγκρότημα σεληνιασμένο από πάνω να τα δίνει όλα -όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Τα τυπάκια ήταν σε τέτοια μέρα (αν και οι συγκεκριμένοι κατά πως φαίνεται κάθε μέρα σε τέτοια μέρα είναι, αλλά τέλος πάντων) που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ομολογουμένως μικρή σκηνή του An μπορεί να αποδειχθεί τόσο μεγάλη ακόμη και για πενταμελές συγκρότημα. Μιλάμε ότι και οι 4 (πλην του ντράμερ δηλαδή) αλώνιζαν όλη την σκηνή δεξιά αριστερά. Ξάπλωναν πάνω στον κόσμο, χοροπήδαγαν, μιλάμε ότι εγένετο Χάος. Απίστευτες καταστάσεις, απερίγραπτες. Όσο κι αν στίβω το μυαλό μου να σκεφτώ, δεν μου έρχεται καμία άλλη συναυλία στον νου που να έβγαλε τόση πολλή ενέργεια. Και κυριολεκτικά όταν τελείωσαν, είχαν μείνει μόνο αποκαϊδια. ΤΕ-ΡΑ-ΣΤΙ-ΟΙ... Απίστευτη μπάντα... Τέτοιο ξύλο, ούτε που ξέρω από πότε μπορεί να είχε να πέσει...

Slauter Xstroyes
...κι αν οι Enforcer μας άφησαν αποκαϊδια, έπρεπε να ανασυνταχθούμε λίαν συντόμως κι ο χρόνος ήταν ελάχιστος. Η ώρα που θα έβγαιναν οι παμμέγιστοι αμερικάνοι πλησίαζε επικίνδυνα. Και όταν βγήκαν για το καθιερωμένο "ζέσταμα" ήρθε και η πρώτη αποθέωση. Συγκλονιστικές κι ανατριχιαστικές στιγμές να βλέπεις στο μισό μέτρο μια τέτοια μπάντα. Από τους μόλις 2 δίσκους τους μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι είναι μπάντα με στυγνούς παικταράδες μέσα, αλλά άλλο να το ακούς μόνο και άλλο να το βιώνεις. Η επόμενη ανατριχιαστική στιγμή ήταν όταν ο Paul (κιθάρα) ασπάστηκε με αγκαλιά τον Brent (μπάσο -αμφότεροι τα δύο αρχικά μέλη) για να του ευχηθεί καλή επιτυχία. Δεν μπορώ να περιγράψω το γιατί ήταν ανατριχιαστικό, είναι κάτι που έπρεπε να το δεις για να το κατανοήσεις. Και εκεί που είμαστε έτοιμοι, ξαφνικά μπαίνει η εισαγωγή: ανατριχάζουμε όλοι, είναι το Winter Kill, όχι μόνο το αγαπημένο μου από την μπάντα, αλλά και ένα από τα πιο επικά τραγούδια που έχουν γραφτεί στο θέμα των στίχων (οι οποίοι αποδεικνύουν ότι επικό μπορεί να είναι ένα τραγούδι που μιλάει για έναν αγρότη ο οποίος πρέπει να ζήσει την οικογένειά του, δίχως να υπάρχουν μέσα μάχες, αίματα και σπαθιά). Νομίζω ότι η φωνή του τραγουδιστή δεν πρέπει να ακούστηκε σε όλο το τραγούδι, τον καλύπταμε εμείς από κάτω. Ξεκινήσαμε όχι απλά δυναμικά, αλλά δεν ξέρω κι εγώ πως διάολο να το περιγράψω. Η μπάντα πάνω τα δίνει όλα, κι εμείς κάτω... χάνουμε κιλά, είτε από τις φωνές αποθέωσης, είτε από το τραγούδι, είτε από το ανηλεές headbanging. Σε κάποια φάση γυρνάω και κοιτάω τον φίλο τον Κώστα λίγο πίσω μου και παρατηρώ έναν άνθρωπο σχεδόν σε έκσταση. Εγώ από την μεριά μου μέσα σ'όλα έχω ανατριχιάσει κιόλας (βασικά και τώρα που γράφω, αν θέλετε το πιστέυετε πάλι έχω ανατριχιάσει). Το ένα έπος διαδέχεται το άλλο και από κάτω επικρατεί πανδαιμόνιο. Η αποθέωση είναι απόλυτη. Στο Black Rose and Thorns την στιγμή του σόλο ούτε που θυμάμαι πάνω από πόσους πρέπει να πέρασα για να το δω από ακόμη πιο κοντά (αν και ήμουν ήδη στο μισό μέτρο): μιλάμε ότι ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα από αυτό που βίωνα. Ασύλληπτες καταστάσεις. Η αποθέωση δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο. Και όταν ήρθε για enchore το Motherfucker μόνο που δεν γκρεμίστηκαν και οι κολώνες μέσα στο μαγαζί. Πολλαπλές εκσπερματώσεις. Θυμάμαι παλαιότερα στο UTH II είχα πει για τους Andramelch ότι η μουσική τους θε έπρεπε να διδάσκεται. Το διαγράφουμε ως σχόλιο πλέον διότι δεν έχει νόημα ύπαρξης μπροστά στους Slauter Xstroyes. Αυτό το πράγμα δεν υπήρχε, κυριολεκτικότατα. Δεν είναι δυνατόν να υφίστανται τέτοιοι παικταράδες που να βγάζουν τέτοια πράγματα επί σκηνής. Ξέρω κόσμο που μπορεί να κουράζεται από τους Slauter Xstroyes -χθες κανάς δυο μου το είπαν από ένα σημείο κι έπειτα. Όμως αν δεν έχεις προβλήματα... κοπώσεως, μιλάμε για τεράστια απόλαυση. Η μουσική τους είναι όντως πολύπλοκη και δύσκολη στο αφτί, με αμέτρητες αλλαγές σε θέματα, ρυθμούς και ταχύτητες, με τρία όργανα και μια φωνή που κυριολεκτικά παίζουν "αυτόνομα" μέσα στα ίδια τραγούδια. Και όμως, η απόδοση των Slauter Xstroyes ήταν κυριολεκτικά... στουντιακή. Οι άνθρωποι δίδαξαν χθες πως ακριβώς παίζεται η μουσική. Όχι μόνο το μέταλ, αλλά η μουσική γενικότερα. Ήταν μια εμφάνιση του στυλ "τραβάτε σπίτια σας παιδάκια που μας το παίζετε και μουσικοί κι από πάνω". Ποιοι Dream Theatre και μαλακίες; Ποιος Malmsteen και πίπες; Άλλοι έχουν το όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη, γνωστή η παροιμία και τελικώς απολύτως σωστή και δίκαιη. Αυτή η ασύλληπτη εμφάνιση των Slauter Xstroyes χθες δεν ήταν συναυλία, ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Ήταν ένα μνημείο πολιτισμού και μουσικής στο οποίο είχαμε την τύχη να δώσουμε το παρόν. Τα έσπασαν ανηλεώς, λίαν επιεικώς.

Doomsword
Παρόλο που οι Doomsword είναι ένα συγκρότημα που με τρελαίνει, είχε την ατυχία να παίζει μετά τους Slauter Xstroyes. Το θέτω έτσι, διότι κυριολεκτικά στην αρχή δεν μου έκανε αίσθηση ν'ακούσω τίποτε άλλο. Μου πήρε κανά τέταρτο τουλάχιστον μέχρι να... εγκλιματιστώ εκ νέου και να συμμετάσχω στην συναυλία. Και οι ίδιοι βέβαια βοήθησαν τα μέγιστα αφού η εμφάνισή τους ήταν αριστουργηματική. Πολύ καλό play list αν και έμειναν στην απ'όξω πολλά άσματα, εξαιρετική εμφάνιση, μεγάλα κέφια. Κέφια και από την μπάντα και από τον κόσμο. Μιάμιση ώρα επικού μέταλ στα καλύτερά του ομολογουμένως. Επαγγελματική εμφάνιση (με την καλή έννοια), πολλή πώρωση από τους πάντες και η τελευταία ικμάδα δυνάμεων που είχε απομείνει ψυχανεμίσθηκε. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε την πολύ καλή στιγμή με το τζαμάρισμα του Μάνου μαζί με τους Doomsword στο υπέρτατο Sacred Metal. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο τελείωμα -απολύτως αντάξιο- για το φεστιβάλ αυτή η εμφάνιση των Doomsword. Μπράβο τους.


Τα "μικρά" γράμματα:
Συνήθως ιδίως μετά από κάθε Up the Hammers βρίσκω πολλά θέματα για να γκρινιάξω, με κυριότερο αυτό του κόσμου. Σε αυτό το UTH όμως νομίζω ότι έχω πολλούς λόγους να είμαι ικανοποιημένος. Η παρουσία του κόσμου ήταν ικανοποιητικότατη (δεδομένων των οικονομικών συνθηκών μάλιστα). 400 άτομα την πρώτη μέρα, και πιθανώς πάνω από 600 την δεύτερη (είχε βέβαια και κάτι παλικάρια... συλλεκτικά τεμάχια... :) ). Καλά νούμερα για το μικρό πλην τιμιότατο φεστιβάλ μας, που είναι και το μοναδικό φεστιβάλ εν Ελλάδι (για να μην ξεχνιώμαστε). Μάλιστα, σε σχέση με όλα τα προηγούμενα UTH διαπίστωσα και πολλές άλλες διαφοροποιήσεις. Στα πρώτα συγκροτήματα φερειπείν η παρουσία του κόσμου ήταν αισθητά πιο μεγάλη, αν και σαφώς θα μπορούσε να είναι ακόμη μεγαλύτερη (όσο ζούμε ελπίζουμε φυσικά). Επίσης είδα περισσότερους πιτσιρικάδες σε σχέση με άλλες φορές. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο, αλλά ήταν ελπιδοφόρο, διότι το μέταλ έχει μπει εκ νέου σε φάση κρίσης (αυτή είναι η αίσθησή μου). Το θέμα είναι να κατάλαβαν οι μικροί τι ακριβώς συνέβη αυτό το διήμερο και να μην το αφήσουν να πάει ανεκμετάλλευτο. Βέβαια, ειδικότερα για τους Slauter Xstroyes, ήταν λίγο ιστορική ξεφτίλα το γεγονός ότι ο κόσμος δεν κρεμώταν σαν τα τσαμπιά έως κι από τις κολώνες, αλλά και πάλι λίγος δεν ήταν (όσοι δεν ήταν, βασικά ας πρόσεχαν. Ίσως κάποτε να συνειδητοποιήσουν τι έχασαν). Επίσης, διαπίστωσα ότι αρκετός κόσμος (πέραν από τις γνωστές φάτσες δηλαδή) συμμετείχε και στα πιο μικρά (ήτοι και τα ελληνικά) συγκροτήματα. Αυτό κι αν ήταν ελπιδοφόρο. Επίσης, ένα τεράστιο μπράβο αξίζει σε όλα τα παιδιά που ήρθαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μην γελιώμαστε, οι εποχές έχουν γίνει πολύ δύσκολες πλέον και προσωπικά δεν περίμενα τόσο έντονη συμμετοχή. Μεγάλο το μπράβο, διότι το αξίζουν.
Αναφορικά με τους εκτός Ελλάδος επισκέπτες μας, και φέτος μας τίμησαν με την παρουσία τους πάμπολλοι. Η γερμανική συμμετοχή νομίζω ήταν η μεγαλύτερη σε σχέση με άλλες χρονιές (και μπράβο τους) και μάλιστα δεν ήταν για όλους ... σόλο αλλά αρκετοί ήρθαν με γυναίκες και παιδιά (όπως ο Andy με τον Reiner), ενώ ήρθαν γενικά από πάμπολλες χώρες. Μέχρι και το φιλαράκι μου από την Πορτογαλία τον Filipe είδα. Αυτός όμως που με συγκίνησε ήταν ο Reiner, ο οποίος μου έφερε μια συλλεκτική αυθεντική εμφάνιση της Σάλκε του 1976! Σημειωτέον ότι δεν μου είχε πει πως θα ερχόταν (είναι λίγο της... μπύρας ο Reiner βλέπετε!) και την έφερε απλά με την ελπίδα ότι θα με έβρισκε! Απίστευτο παιδί.

Αναφορικά με τις μπάντες τώρα, νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσα χαμόγελα ανάμεσα στα μέλη των περισσοτέρων συγκροτημάτων, δείγμα του πόσο ζεστά τα αγκάλιασε όλα ο κόσμος. Ιδίως το χαμόγελο του Paul Kratky των Slauter Xstroyes, τον οποίον είχα στο μισό μέτρο ήταν συγκλονιστικό: ο άνθρωπος δεν πίστευε αυτό που έβλεπε μπροστά του, τόσον κόσμο να αποθεώνει με τόσο έντονο τρόπο ένα συγκρότημα με μόλις 2 δίσκους, έναν στο μακρινό 1985 και έναν ακόμη το 98, με τα περισσότερα χρόνια να βρίσκουν το συγκρότημα διαλυμμένο. Κι όμως, η αναγνώριση μπορεί να έρθει από μια τόσο μικρή χώρα, κι αυτό ήταν κάτι που δεν ήξερε, το ξέρει τώρα όμως. Αυτός που πρέπει να είχε συγκινηθεί αρκετά ήταν ο Logue των Savage Grace. Όπως κι ο ίδιος σχολίασε, πολλά είχαν ακουστεί γι'αυτόν όλα αυτά τα χρόνια, το θέμα όμως είναι αν όντως ίσχυαν όλα αυτά. Όπως και να'χει, νομίζω ότι τα όσα μας "εκμυστηρεύθηκε" σε σχέση με αυτόν, εμάς και το μέταλ, είχαν μεγάλη δόση αλήθειας. Επίσης, του αξίζουν συγχαρητήρια που κάθησε και την δεύτερη μέρα και είδε το φεστιβάλ (αν κι εδώ που τα λέμε μάλλον είχε και λίγη ανάγκη την περαιτέρω συναναστροφή με τους οπαδούς, διότι αρκετοί πήγαμε να του μιλήσουμε και να τον συγχαρούμε). Μια και περί των συγκροτημάτων ο λόγος, να εκφράσω τα θερμότατα συγχαρητήριά μου προς όλες τις μπάντες που συμμετείχαν. Όχι μόνο δεν μας απογοήτευσε καμία, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι όλες έδωσαν ό,τι καλύτερο είχαν μέσα τους. Βέβαια με τα ελληνικά με έπιασε κάποια στιγμή μια σχετική μελαγχολία καθ'όσον σκέφτηκα πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να είναι τα πράγματα για τις ελληνικές μπάντες, αλλά ας μην το ανοίξω τώρα αυτό το θέμα.

Για το φεστιβάλ τώρα. Είχαμε δεν είχαμε, ο Μάνος πάλι ζορίστηκε. Πέρσι είχαμε την μαλακία μιας αεροπορικής εταιρίας με τους Titan Force, φέτος είχαμε την απεργία των ελεγκτών εναερίας κυκλοφορίας που τον ανάγκασε να κλείσει διπλά εισιτήρια την τελευταία στιγμή (με ό,τι συνεπάγεται αυτό από οικονομικής απόψεως). Θέλω να πιστεύω ότι το φεστιβάλ πήγε καλά όμως και δεν θα τον έβαλε μέσα. Επίσης, όπως του είπα και κατ' ιδίαν θέλω να το γράψω κι εδώ πέρα: τον ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου. Μας έχει χαρίσει απίστευτες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια και ένα ευχαριστώ είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Ειδικότερα για το V όμως, νομίζω ότι ήταν μακράν το καλύτερο Up the Hammers που έχει γίνει. Και παρόλο που ποτέ δεν μπορείς να λες ποτέ, δεν είμαι βέβαιος αν μπορεί να ξαναγίνει τέτοιο Up the Hammers: ανέβηκε απίστευτα ψηλά ο πήχυς. Από την άλλη όμως, και ο Μάνος και η λοιπή "οικογένεια" είναι της εμπιστοσύνης, οπότε όντως ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το μέλλον! Πέραν αυτού όμως, αν δεν υπήρχαν και τις δυο μέρες κάποια τεχνικά προβλήματα με κάποιους από τους δεξιούς ενισχυτές, πιθανώς να λέγαμε τώρα ότι το φεστιβάλ άγγιξε το τέλειο. Πάντως η πλάκα είναι ότι ο ήχος ήταν εξαιρετικός παρά το εν λόγω ευτράπελο. Και για τις μπάντες, θα το ξαναπώ: στάθηκαν πολύ παραπάνω από το ύψος των περιστάσεων, προσφέροντάς μας αξέχαστες στιγμές. Κυριολεκτικά από αυτό το Up the Hammers θα μας μείνουν πάρα πολλές αναμνήσεις: από το πάρτε να'χετε των Convixion και την εκπληκτική εμφάνιση των Arryan Path, μέχρι την καράmetal εμφάνιση των Marauder, από την συγκλονιστική εμφάνιση των In Solitude και την σαρωτικά καταιγιστική των Enforcer, μέχρι την μνημειώδώς μεγαλειωδέστατη εμφάνιση των Slauter Xstroyes και την επική κι επιβλητική εμφάνιση των Doomsword. Και ειδικότερα η μπλούζα του συγκεκριμένου φεστιβάλ θα έχει μια επιπρόσθετη συναισθηματική αξία σε σχέση με τις μπλούζες μου από τα προηγούμενα 4.
Μην το ξεχάσω κιόλας, αλλά δικαιωματικά εντάσσεται στο ευρύτερο κλίμα UTH και η κυκλοφορία του πρώτου τεύχους το φάνζιν Holy Sword που το βγάζουν φίλοι και μέλη της "οικογενείας" φυσικά και το οποίο επειδή είχε προγραμματιστεί να βγει χθες μπορεί να εκληφθεί και ως τεύχος Up the Hammers edition (ένεκα του περιεχομένου). Πολύ καλή δουλειά και κυρίως έντυπη.

Επίσης, στα ωραία του φεστιβάλ ήταν κυρίως οι σούπες της πρώτης μέρας: η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές τα stage dives καταντάνε πολύ κουραστικά. Κάποιοι προφανώς νόμιζαν ότι μπορούν να τα κάνουν εσαεί, οπότε το γνώρισαν πολύ καλά το πάτωμα κι τον ψιλοέστρωσαν τον χαρακτήρα τους. Η τοπ σούπα όμως δεν ήταν του... pet των Overdrive την δεύτερη μέρα, αλλά η σούπα του γερμαναρά την πρώτη: που πα ρε δίμετρε καραμήτρο! Δε φτάνει που ζυγίζεις πάνω από 100 κιλά να'ούμ, θες και stage dive; Μιλάμε ότι το μπουπ ακούστηκε παρόλο που έπαιζε συγκρότημα εκείνη την ώρα... :):):)

Και φυσικά, να ανεβάσω και το εκπληκτικό flyer του Γρηγόρη για τον δίσκο των Convixion (τον οποίον συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους), όπου όπως λέει σαφώς... μόνο σοβαρές προτάσεις παρακαλώ! :):)


Και πλέον ατενίζουμε ήδη προς το Up the Hammers VI, ξανά ανάμεσα σε πολλούς καλούς φίλους όπως κάθε χρονιά, για το οποίο ήδη έχουμε κάποια πρώτα ονόματα αν δεν αλλάξει κάτι: Ruthless, While Heaven Wept, Jaguar (ναι, αυτοί που καταλάβατε), Martyr, Emerald (οι Ελβετοί), Wishdoom... Κι έχουμε καιρό ακόμη...

Heavy Metal και τα μυαλά στα κάγκελα. Και πάντα τέτοια. \m/