Μην άκουσε κανείς κάτι;

Μπα...
Ούτε εγώ έχω ακούσει κάτι για να είμαι απόλυτα ειλικρινής.
Όχι, δεν μιλάω για την χθεσινή τραγωδία με το αφγανόπουλο, η οποία δυστυχώς είναι μια ακόμη από τις πολλές χαμένες ζωές κι από τις ακόμη περισσότερες τραγωδίες.
Μιλάω για εκείνους που παίζουν με τον πόνο του κάθε αφγανόπουλου εδώ και χρόνια. Ακούσατε να πήραν θέση; Μπααααα... Ακόμη και τώρα που γράφω δεν έχω ακούσει κάτι άλλο πλην κρωγμών νήσσας.

Διότι εδώ πέρα έχουμε το εξής... οξύμωρο: η λαϊκή επανάστασις (σ.σ. να υπενθυμίσω ότι και η χούντα αντίστοιχη επανάστασις ήτο) που ευαγγελίζεται τα δικαιώματα των άνθρωποι καθώς και των μετανάστες (προφανώς αυτοί δεν είναι άνθρωποι γι'αυτό κι αν προσέξετε σχεδόν πάντα αναφέρονται ξεχωριστά) ήταν η αιτία που ένας πιτσιρικάς (και συμπτωματικώς, μετανάστης) έχασε τη ζωή του από μια κίνηση ακραιφνούς έκφρασης της ελευθερίας και αντίδρασης στο... κράτος που σκοτώνει (και λοιπές πίπες).
Ξαναρωτάω λοιπόν: έχετε ακούσει κάτι;
Μπαααααα, τίποτε δεν έχει ακουστεί ακόμη.

Διότι πως να δικαιολογήσεις το γεγονός ότι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευνομούμενη; Αρκεί που τους έχουμε δίπλα μας και νοιώθουν καλά στην χώρα μας. Τι κι αν δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε δουλειά; Τι κι αν δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης; Τι κι αν δεν έχουμε σύστημα υγείας να τους περιθάλπτει; Τι κι αν τους ωθούμε στην παρανομία και την εξαθλίωση; Όοοοοχιιιιι! Αρκεί να είναι εδώ, να ζουν σα ζώα, να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε. Κι άμα λάχει, το πολύ να φάνε καμιά βόμβα στη μάπα (η οποία ενδεχωμένως να χαρακτηρισθεί παράπλευρη απώλεια του αγώνος, ως άλλοι παλαιότεροι ακραιφνείς δημοκράται είχαν διαλαλήσει εάν ενθυμείστε).
Πως θα μπορέσουν, το λεπόν, να συνδυαστούν αυτά μαζί; Η επαναστατική απελευθερωτική δράσις, με τον θάνατο ενός μετανάστη; Και το χειρότερο, ενός μετανάστη που έψαχνε για αποφάγια στα σκουπίδια προκειμένου να επιβιώσει; Ενός παιδιού που έψαχνε για ζωή και βρήκε τον θάνατο; Λες και χρειαζόταν να ξενιτευτεί για να πεθάνει έτσι, έχοντας πρώτα βιώσει την απανθρωπιά της χώρας που επέλεξε (τυχαία ή μη).

Έχω ήδη διαβάσει διάφορες απόψεις επί τούτου στο διαδίκτυο, κι έχω ακούσει κι άλλες δεξιά κι αριστερά (ιδίως). Όλες διαπνέονταν από μία.. έλλειψη: ο δυστυχής πιτσιρικάς δεν πέθανε από τη βόμβα. Για την ακρίβεια, είχε πεθάνει από την μέρα που ήρθε εδώ πέρα, προπάντων από τη δική μας αδιαφορία. Όλων μας. Τον σκοτώσαμε με τα ίδια μας τα χέρια, όπως σκοτώνουμε και τόσους άλλους καθημερινά, όχι απαραίτητα μετανάστες (απλά οι μετανάστες είναι λίγο πιο... απεχθείς εις τους ντόπιοι). Τους δολοφονούμε με την τακτική μας να τους κάνουμε αντικείμενα πολιτικής αντιπαράθεσης. Δυστυχώς οι δικαιολογίες δεν μπορούν να θρέψουν κανέναν, αιώνες τώρα. Κι ουδείς έχει καταλάβει ότι στην θέση του πιτσιρικά θα μπορούσε να είναι κάποιος Έλληνας, όχι απαραίτητα άπορος ή άστεγος. Θα μπορούσε να είναι κάποιος απλός περαστικός. Θα μπορούσε να είναι μέχρι και το ίδιο το ζώο που άφησε εκεί τη βόμβα, θεωρόντας ότι έτσι θα αντιδρούσε στο σύστημα (ζιγκ χάιλ να'ούμ). Ως επίσης, θα μπορούσε να είναι κάποιος μεσήλικας ή κάποια γυναίκα. Δεν έχει καμία σημασία το ότι επρόκειτο για ένα 15χρονο αφγανόπουλο. Κολλάμε σε άχρηστες λεπτομέρειες. Επρόκειτο περί ανθρώπου. Η τραγωδία είναι ότι το έχουμε ξεχάσει παντελώς.

Θα μπορούσα να ρωτήσω τι ακριβώς δράσεις έχουν αναλάβει όλοι εκείνοι που ντε και καλά ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των μεταναστών. Τους έχουν βάλει σπίτια τους; Τους δίνουν έστω φαγητό; Τους δίνουν ρούχα και χρήματα; Μια τέτοια ερώτηση όμως θα ήταν μάταιη διότι απλώς θα έπαιζε το παιχνίδι των "άλλων". Το δύσκολο είναι να πάρεις έναν δικηγόρο και να κινηθείς κατά εκείνων που θεωρείς ότι ζημίωσαν το ελληνικό δημόσιο. Το εύκολο είναι ν'αφήσεις μια βόμβα σε έναν κάδο. Το δύσκολο είναι να "υιοθετήσεις" έναν άπορο, το εύκολο είναι να διαδηλώσεις. Και ούτω καθεξής. Κι όμως, υπάρχουν και μέσες λύσεις, τις οποίες έχουμε προφανώς λησμονήσει, δεν είναι περίεργο όμως, διότι έχουμε γίνει χώρα των άκρων. Πλήρης αμερικανοποίηση. Ή με'μάς, ή με τους άλλους, έτσι γενικώς, έτσι όμορφα, έτσι απρόσωπα, έτσι απάνθρωπα. Είναι δύσκολο όμως να συνειδητοποιήσεις ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, ανεξαρτήτου εθνικότητος.

Κι όσον αφορά τις ανακοινώσεις, ντάξει, δεν τρέχει και τίποτε. Όλο και κάποιος θα ξαναπεθάνει βρε αδελφέ. Ιδίως αν είναι από μπάτσο κιόλας, ποιος τη χάρη μας. Οι άλλοι δεν έχουν και τόση σημασία.
Χαίρετε.