Angelwitch, 15-11-2009

Έστω και ετεροχρονισμένα, κάλλιο αργά παρά... αργότερα... :)
Την συγκεκριμένη συναυλία την περιμέναμε πως και πως από πέρσυ κιόλας, όπου τέλος πάντων απλά δεν είχε κάτσει. Πάντως επί σχεδόν ενάμιση χρόνο νομίζω η "βρώμα" σερνόταν ως κάτι παραπάνω από βεβαιότητα, ώσπου κάποια στιγμή προ μερικών μηνών μάθαμε έως και την ημερομηνία.

Η οποία και έφτασε επιτέλους.

Ο πρώτος δίσκος των Angelwitch είναι ένα τεράστιο μνημείο-αριστούργημα του παγκοσμίου μέταλ που έχει γράψει τη δική του ιστορία. Αν και η συνέχεια των φοβερών Άγγλων δεν ήταν ανάλογη, ο πρώτος δίσκος ήταν αρκετός για να σου δημιουργεί ταχυπαλμίες η επικείμενη εμφάνισή τους. Όπερ και εγέννετο... Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως.

Η ώρα είναι ήδη 8 και περιμένω τον Αβεσαλώμ (αμάν ρε αυτά τα συνθηματικά μου) έξω από το An. Ο Mad Putcher έχει ήδη κατέβει κάτω, ο... Kevin Heybourn ( ο ιμιτασιόν, όχι ο κανονικός!) θα καθυστερήσει λίγο (τι λε ρε!) και τέλος πάντων η μεγάλη στιγμή πλησιάζει. Προσωπικά όση πρεμούρα έχω να δω τους μεγάλους Angelwitch, άλλη τόση έχω να δω και τους θεούς Convixion, αφού σύμφωνα με ασφαλέστατες πληροφορίες ("καλά, ιδίως εσύ θα φας μεγάλη ήττα") κόβουν πρωκτούς. Και όντως, το τί έγινε δεν περιγράφεται. Πιθανώς άνευ υπερβολών, μακράν η καλύτερη εμφάνιση ελληνικής μπάντας που έχω δει μέχρι σήμερα (πιθανώς καλύτερη ακόμη και από τους Inner Wish ή Airged L'Amh μιλάμε τώρα). Το play list περιελάμβανε ένα ποτ πουρί από "παλιά" τραγούδια, "νέα" και... ακόμη νεώτερα, συν μια απίστευτη διασκευή στο Axe Crazy των Jaguar όπου το μαγαζί ενδέχεται να μετακινήθηκε ολίγον τι. Μάλιστα, όπως πιθανώς ορθά σημείωσε ο Mad Putcher, "το πήδηξε το τραγούδι ο Νίκος". Γιατί ρε; (τον ρώτησα) απίστευτα το παίζει. "Αυτό είναι το πρόβλημα (ανταπάντησε), δεν πίστευα ότι επιδέχεται διορθώσεων" (ρομαντικός πάντοτε ο ΜΡ). Και ειλικρινά η εμφάνιση των Convixion ήταν πραγματικά μεγαλειώδης. Αυτό που λέμε metalllllll και κυριολεκτικά γεμίζει το στόμα σου. Τεράστια εμφάνιση, με όλη την μπάντα σε εκπληκτική φόρμα να τα σπάει ανηλεώς. Αμήν και πότε να έρθει ο Άης Μάρτης που κατά το πρόγραμμα θα βγει η πρώτη υπερ-δισκάρα της γκρουπάρας (θα με θυμηθείτε όταν τον ακούσετε). Α, για να μην το ξεχάσω: έστω και με ένα μόλις demo στο ενεργητικό τους, νομίζω ότι αυτοδικαίως είναι ίσως η κορυφαία μπάντα στην Ελλάδα πλέον. Όσοι το'πιασαν, το'πιασαν.

Πάμε μετά στους Clairvoyant. Τους ήξερα εδώ και αρκετά χρόνια και δεν μπορώ να πω ότι μου είχαν κάνει κάποιο ιδιαίτερο κλικ. Όπως και να'χει όμως, ελληνική μπάντα είναι, είπα να την δω με προσοχή, ποσώ δε μάλλον όταν από άτομα εμπιστοσύνης είχα ακούσει πολύ καλά λόγια. Δεν μπορώ να πω ότι ο κόσμος μπροστά δε γούσταρε, μάλλον μια χαρά πέρναγε. Εγώ όμως σκυλοβαρέθηκα. Όχι ότι ήταν κακοί. Και καλή σκηνική παρουσία είχαν και καλές εκτελέσεις, απλά όμως δεν ήταν καθόλου το στύλ μου, γι'αυτό και με κούρασαν αρκετά. Πάντως αρνητικούς δεν θα τους έλεγα.

Στη συνέχεια βγήκαν μετά από πολύ καιρό οι Strikelight στην σκηνή. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη ήταν το νέο σχήμα, το οποίο για να'μαι ειλικρινής με ψιλοκούφανε (καθ΄όσον δεν το περίμενα, αν και από την άλλη εδώ και καιρό δεν έχω και χρόνο ν'ασχοληθώ ενδελεχώς). Όπως και να'χει, τον τραγουδιστή τον ξέραμε από τους Crimson Fire και σίγουρα φαινόταν καλή επιλογή. Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη όμως, διόλου θετική κιόλας, ήταν η διαπίστωση ότι ενώ πρόκειται για έναν όντως καλό τραγουδιστή, δεν του έβγαινε η φωνή. Τελικώς διαπίστωσα ότι είχε να κάνει με τα τραγούδια, τα οποία μάλλον ήταν πιο πολύ κομμένα και ραμμένα για τον προηγούμενο. Όπως και να'χει, δεν ήταν άσχημοι, ιδίως αν αναλογιστούμε τις πρόσφατες αλλαγές και την μακρά αποχή ένεκα στρατιωτικών υποχρεώσεων. Γενικά θα τους χαρακτήριζα πολύ καλή προθέρμανση γι'αυτό που θα επακολουθούσε...

Και επιτέλους, έρχεται η στιγμή που όλοι περιμένουμε. Οι μεγάλοι Angelwitch επί σκηνής. Μιλάμε ότι μας εκτέλεσαν από τα 5 βήματα... Απίστευτη εμφάνιση, που έγινε ακόμη μεγαλύτερη από την "παρουσίαση" επί σκηνής σχεδόν όλου του ομώνυμου δίσκου (ουσιαστικά, όλου δηλαδή). Σε εκπληκτική βραδιά όλοι τους, ακόμη και ο Kevin Heybourne (ο κανονικός, όχι ο ιμιτασιόν) του οποίου τα χρονάκια φαίνονταν στις κορώνες που (λογικό) πλέον δεν μπορούσε να πιάσει (αν και δεν είδα να στεναχωριέται κανείς εδώ που τα λέμε). Ήχος κρύσταλλο, πολύ κέφι και από την μπάντα και από τον κόσμο, κι ο Kevin αειθαλής να τα δίνει όλα. Μιλάμε τώρα ότι το να παρακολουθείς ζωντανά τραγούδια όπως το ομώνυμο, το Angel of Death (enchore όπου έγινε το έλα να δεις), το Flight 19, Extermination Day (από τη γνωστή συλλογή!), το Confused, το Sorceress κλπ, κλπ είναι εμπειρία ζωής. Ώρες, ώρες κάθομαι και σκέφτομαι τι συναυλίες έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια (κυρίως χάρη στον Γρηγόρη και σία, μετά του Μάνου Απδεχάμερου βεβαίως, βεβαίως), συγκροτήματα που ανατριχιάζαμε και μόνο στην σκέψη τους και.. ανατριχιάζω εκ νέου. Ε, οι Angelwitch ήταν αναμφίβολα ένα από αυτά. Η παρουσία τους μας αποζημίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όσους βρεθήκαμε το βράδυ της Κυριακής στο An. Άντε με το καλό και στην επόμενη.

Μερικά παραλειπόμενα: κόσμο είχε. Δεν ήταν κι άσχημα. Κάπου στα 350 άτομα πρέπει να ήταν. Βέβαια αν αναλογισθούμε το μέγεθος του συγκροτήματος που έπαιζε θα έπρεπε να ήταν κι άλλοι τόσοι, αλλά τι να κάνεις (ας πρόσεχαν). Το σημαντικό είναι ότι γράψαμε μια ακόμη εκπληκτική συναυλία στο ενεργητικό μας και φύγαμε μ'ένα χαμόγελο έως τ'αφτιά....
(και τον σβέρκο να πονάει για κανά τριήμερο)