(εισαγωγικό σημείωμα για αρχάριους, άσχετους, μα προπάντων κομπλεξικούς)
Metal... πωπωπωωωω... Γεμίζει το στόμα σου μιλάμε (πόσο μάλλον τ'αφτιά σου). Όπως είχε πει και κάποιος τεράστιος τροβαδούρος της μουσικής αυτής "αν δεν το'χεις στο αίμα σου δεν πρόκειται να το καταλάβεις" (η χημεία που λέγαμε πιο πάνω). Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ λίγοι έχουν διάθεση να το καταλάβουν, πολλοί είναι αυτοί που ασχολούνται μαζί του (φοβού τους Δαναούς και φτυάρια φέροντας).
Το metal δεν είναι αυτό που πλασάρεται από την τηλεόραση ή τον σχετικό (αν και άσχετο κατά τα λοιπά) τύπο. Το metal είναι μια τελείως διαφορετική μουσική. Αν θέλουμε να την αναγάγουμε στο ιστορικό παρελθόν, θα διαπιστώσουμε (έντρομοι) πως είναι ο πλησιέστερος συγγενής της κλασικής μουσικής (ε, κι όμως), παρόλο που ουσιαστικά από τα σπλάχνα της rock προέκυψε (δίχως να παραγνωρίζουμε τη συνεισφορά των αφρικανικών "ρυθμών"). Τώρα πως γίνεται αυτό, η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να το εξηγήσω διότι είναι μεγάλη κουβέντα.
Η ουσία είναι πως το metal δεν έχει καμία σχέση με τους διάφορους σατανάδες, όπως τεχνηέντως επιχειρείται συχνά-πυκνά να παρουσιαστεί από διάφορα ευαγή "ιδρύματα" (άλλωστε αν υποθέσουμε πως ο όξω-από-δω επιθυμούσε να πλασαριστεί μέσω κάποιας μουσικής θα διάλεγε κάποιο άλλο είδος με μεγαλύτερη πέραση νομίζω). Οι μεταλάδες δε, δεν είναι ούτε άθεοι, ούτε αναρχικοί, ούτε αποβράσματα, ούτε βαρυποινήτες, ούτε ναρκωμανείς κλπ, κλπ, κλπ. Εϊθισται παραδοσιακά να έχουν μακρύ μαλλί, άντε να ντύνονται και λίγο "ακραία" (με κανά δερμάτινο, κανά ραφτό συγκροτήματος κλπ, κλπ). Κατά τα λοιπά, είμαστε όπως ο κάθε φυσιολογικός ψυχασθενής της διπλανής πόρτας (από τους αναρίθμητους που διαθέτει αυτή η χώρα). Προσωπικά κιόλας, δεν είχα ποτέ μακρύ μαλλί, ούτε φόραγα ιδιαίτερα συχνά μουσικά μπλουζάκια, γεγονός που με κάνει under cover νομίζω (αν και οφείλω να διευκρινίσω ότι ουδέποτε είχα σαν στόχο να διαλύσω εκ των έσω άλλα μουσικά κινήματα. Ο καθείς με τα γούστα του άλλωστε). Ξεφεύγω όμως.
Η metal μουσική είναι μια μουσική που πάνω απ'όλα χαρακτηρίζεται από ελευθερία σκέψης. Δεν είναι τυχαίο πως είναι σύνηθες φαινόμενο η (στιχουργική) ενασχόληση με φιλοσοφικά ζητήματα, προβλήματα της καθημερινότητας, υπαρξιακές αναζητήσεις κλπ, κλπ (φυσικά μέσα σ'όλα υπάρχουν και οι "περίεργοι" στίχοι, δε διαφωνώ). Συνήθως είναι αρκετά πολύπλοκη ως προς τη δομή της (δεν την φτιάχνει ούτε υπολογιστής, ούτε στηρίζεται ολάκερη πάνω σε 3-4 συγκεκριμένες μελωδίες οι οποίες ανακυκλώνονται και αναμασόνται κάθε τόσο). Ως προς την κατηγορία περί θορύβου, από τη στιγμή που δεν διαμαρτυρόμεθα εμείς που την ακούμε δεν καταλαβαίνω γιατί διαμαρτύρονται οι άλλοι που δεν την ακούν (από τα περίεργα που συμβαίνουν). Επίσης είναι μουσική ανοικτόμυαλη: αν δει κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο θα το υϊοθετήσει δίχως κόμπλεξ (το'χει κάνει με την jazz σε αρκετές περιπτώσεις επί παραδείγματι).
Σαν μουσική είναι σαφώς η ποιοτικότερη (δεν περιμένω να το ενστερνιστεί κανείς βέβαια. περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως), μαζί με την jazz θα έλεγα και γενικά πρόκειται ίσως για την πιο σταθερή και αναλοίωτη αξία της μουσικής τα τελευταία 30+ χρόνια.
Αυτά, δίκην ιστορικής (και ποιοτικής) αναδρομής.
Τώρα, αν κάποιος δεν θέλει να ακούει metal, δικαίωμά του. Ούτε διά της βίας το επιβάλουμε, ούτε προπαγάνδα κάνουμε (καλύτερα να μην είμαστε και πολλοί άλλωστε. όταν αυξάνονται τα πλήθη έρχεται η μόδα, κι όποτε έρχεται η μόδα πέφτει μαρμάγκα μετά), δικαίωμα και των υπολοίπων όμως να ακούμε metal. Αλλά έλεος ρε παιδιά, όποιος δεν το κατέχει το ρημάδι, ας το αφήσει τουλάχιστον στην ησυχία του (ήτοι κι εμάς στη δική μας). Οι μεν βαρυμεταλλάδες ας το γυρίσουν μια ώρα αρχύτερα στα σκυλάδικα (εκεί θα καταλήξουν νομοτελειακά άλλωστε), οι δε επικριτές των πάντων, ας ασχοληθούν με κάτι που τους γεμίζει περισσότερο, ένα κουτί μπατονέτες για τ'αφτιά επί παραδείγματι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου