Η τηλεόραση που μας αξίζει: περί μαστούρας πραγματεία.

Τι έγραφα τις προάλλες... "βρίσκουν και τα κανουν". Προς όλους πάει αυτό, η ένδοξη και μαχητική τηλεόρασή μας θα'μενε στην απ'όξω; Αστεία πράγματα...

Περπάταγα τις προάλλες σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Ελλάδος (κυριολεκτικά). Το θέτω για ευνόητους λόγους έτσι γενικά βέβαια, διότι ουδεμία πρόθεση έχω να κάνω ρόμπα κανέναν (πόσο δε μάλλον όταν θέλει να γίνεται ρόμπα από μόνος του). Μιλάω για σημείο απ'όπου διέρχονται κυριολεκτικά χιλιάδες πεζοί (αλλά και αυτοκίνητα) σε καθημερινή βάση, για ένα μέρος όπου δινονται ραντεβού κλπ, κλπ. Εκεί λοιπόν υπήρχαν κάποιοι απεργοί πείνας, απολυμένοι από τη δουλειά τους. Από κάποια πράγματα που είχα διαβάσει φαίνονταν να έχουν δίκαια αιτήματα. Λίγες μέρες μετά (καμιά δεκαριά) που ξαναπέρναγα, είδα και ένα δεύτερο πανό το οποίο έγραφε το εξής εκπληκτικό: "Αίσχος. Τα κανάλια πνίγουν την απεργία πείνας".
Μάλιστα... Δεν ενοχλούσε που την απεργία την γείωναν επιδεικτικά οι χιλιάδες πεζοί που διέρχονταν από 'κει, δεν ενοχλούσε που την έπνιγαν οι χιλιάδες οδηγοί, δεν ενοχλούσε που την έπνιγαν όλοι όσοι εβρίσκονταν στην περιοχή είτε για δουλειά είτε για διασκέδαση. Ενοχλούσαν τα κανάλια...
Πως να μην σκεφτώ μετά εγώ ο αιρετικός και προκλητικός συνάμα ότι η απεργία έγινε όχι για τις καθεαυτές απολύσεις αλλά για να πέσει προβολή από τα κανάλια; Άλλωστε το πανό των απεργών ήταν σαφές ως προς το τι τους ενοχλούσε...

Προ καιρού είχε γίνει ολόκληρο θέμα με την επιβολή προστίμου στην πασίγνωστη κουλτουρέ εκπομπή της κυρίας Πάνια. Το σκεπτικό του ΕΡΣ είχε να κάνει με το χαμηλό επίπεδο ποιότητας της εκπομπής (συν αρκετά άλλα ζητήματα) και όταν το διάβασα εξεπλάγην, διότι για να έχει μια εκπομπή χαμηλό επίπεδο πρέπει αν μη τι άλλο να διαθέτει επίπεδο....
Πάντως αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, το πρόστιμο δεν θα έπρεπε να επιβληθεί στην εκπομπή. Σε αυτούς που την βλέπουν θα έπρεπε να επιβληθεί. Είναι σαφές άλλωστε ότι οι ιθύνοντες της εν λόγω εκπομπής (καθώς και της πληθώρας άλλων που επίσης υφίστανται και αυξάνονται ως σύγχρονη λαίλαπα) απλά βλέπουν πολύ ψωμί και μπουκάρουν ανά ορδές. Αν οι εν λόγω εκπομπές δεν είχαν πέραση, εάν ουδείς ασχολείτο με δαύτες, ποιος θα τολμούσε να κάνει μια τέτοια εκπομπή; Αναρωτιέμαι δηλαδή...

Έβλεπα πολύ πρόσφατα με αφορμή τον καύσωνα σε κάποιο δελτίο ειδήσεων να δείχνουν εικόνες από το χιονισμένο Μπουένος Άιρες. Χιόνι εκεί; Ναι, απ'ότι έλεγαν οι επιστήμονες είναι λίγο σπάνιο φαινόμενο, αλλά μπορεί να συμβεί. Ποιο ήταν το σκεπτικό του ρεπορτάζ (ο θεός να το κάνει); Ότι το κλίμα στον πλανήτη πάει κατά διαόλου. Όντως πάει κατά διαόλου το κλίμα, ο πλανήτης ολόκληρος και μαζί κι εμείς, στοιχεία υπάρχουν αναρίθμητα ακόμη και μπροστά στα μάτια μας, αλλά ένας σοβαρός άνθρωπος που να έβγαινε να τονίσει ότι στο Μπουένος Άιρες έχουν χειμώνα, όπως και σε ολόκληρο το νότιο ημισφαίριο δεν βρέθηκε. Άρα τελικά ποιος ήταν ο σκοπός του ρεπορτάζ; Η αφύπνιση του οικολογικού αισθήματος του κόσμου ή η τρομοκρατία του; Και πάλι αναρωτιέμαι...

Προ ημερών διάβαζα σε εφημερίδα πως έγινε ένα τραγικό λάθος σε νατοϊκή άσκηση που αποκάλυψε όλη την στρατηγική μας... στους Τούρκους. Διαβάζω εσχάτως ότι τα πράγματα στο σκοπιανό δεν πάνε καθόλου καλά. Κάποτε λέγαμε "έξω πάμε καλά", υποννοώντας ότι μέσα πάμε κατά διαόλου. Τώρα ούτε το έξω δεν ισχύει. Έχει πάρει τ'αφτί σας κάτι; Εμένα όχι και πολλά πράγματα είναι η αλήθεια, παρόλο που αν θελήσω μπορώ να ενημερωθώ αρκούντως για το τι σώβρακο θα φορέσει στον γάμο της η τάδε σούπερ μοντέλα ας πούμε. Να αναφέρω κάτι που γνωρίζω πως είναι σκληρό: προ πολλών μηνών η υπόθεση Άλεξ συγκλόνισε όλη τη χώρα. Εδώ και αρκετό καιρό έχω πάψει ν'ασχολούμαι και ομολογώ ότι δεν με ενδιαφέρει πια τι γίνεται. Γιατί; Διότι αηδίασα από τη συγκεκριμένη έκταση που δόθηκε στο θέμα. Εϊχαμε να κάνουμε με τραγωδία και όλοι το παρουσίαζαν σαν ένα μεγάλο πάρτυ...

Ψυχαγωγικές εκπομπές ανυπάρκτου επιπέδου και ποιότητος, ειδήσεις για κλάμματα ως επί τω πλείστω με μοναδικό σκοπό την τρομοκρατία και την καταδίκη (κατ' αντικατάσταση της ΔΙκαιοσύνης) όχι όλων των ενόχων αλλά όλων σε ενόχους, κουτσομπολίστικες εκπομπές να ρέουν ασταμάτητες, εκπομπές που προσφέρουν βραδυνή διασκέδαση τίγκα στην υπερβολή και στην γκλαμουριά. Επαφή με την πραγματικότητα καμία. Κι όμως η τηλεόραση πάει από το κακό στο χειρότερο. Πως διάολο είναι δυνατόν αυτό;
Κι όμως είναι, διότι έχει υποκαταστήσει κάθε σκληρό ναρκωτικό που υπάρχει, με αποτέλεσμα να την παρακολουθούν οι περισσότεροι ωσάν μαστουρωμένοι και να μαστουρώνουν, αποβλακώνονται και αποχαυνώνονται ολοένα και περισσότερο (με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου για την ακρίβεια)... Κι όσο ο κόσμος την παρακολουθεί, τόσο χειρότερη θα γίνεται (και μαζί της και ο κόσμος). Αυτοί είμαστε, μεταξύ άλλων αυτή η τηλεόραση μας αξίζει... Ε, ρε δούλεμα που πέφτει...

Καιρός ήταν!

Χαλάλι η αναμονή δηλαδή... Το πολυαναμενόμενο (καλά ντε, όχι σε όλους τους κύκλους) εκπληκτικό demo των ελληναράδων Convixion υπό τον τίτλο Metal Drinking Conspiracy επιτέλους κυκλοφόρησε. Γεια σου ρε Νικόλα!

Για τους ηδονοβλεψίες ματάκηδες υπάρχει και videoclip, το οποίο καλό θα είναι να μην επισκεφθούν όσοι έχουν προβλήματα ακοής ή έχουν απεξαρτηθεί πρόσφατα από το αλκοόλ!

Drink metal is what I wanna do
it's the only way for me
in this life full of fools
It isn't just music, it's a way of life
and if you didn't understand
then go to hell and die

Metal is the heaviest load of all
blowing in your head like a raging storm
be true to your self, you'll never gonna fall
and then you'll see that there's nothing now left
but just drink metal

Drink metal is what I wanna do
in this heavy metal live
with my friends around me too
and when the music starts it's driving me mad
I can feel the power
yes it comes from my heart

I see the blade of wrath in my hands
the survival of metal I will defend
valor and virtue surround me again
and then I know that there's nothing now left
but just drink metal

Drinking beers all night long
desperation, dark nightmare
when all the drinks are gone
Now my anger I'm ready to release
I'm a sinner rider
a vice human in his thrill

I'll drop a veil of shadow to all
'cause metal is the heaviest load of all
feeling so heavy, hearing the roar
there's only one thing now that's left in my mind
and that's drink metal

Convixion ρεεεεεεεεεεεεεεεε!

Τι είναι αυτό που μας λείπει...

Το συζήταγα με έναν φίλο τις προάλλες και καταλήξαμε που;
Αγάπη και γέλιο.
Με αυτά τα δύο, πολλές άλλες "ελλείψεις" αντιμετωπίζονται εύκολα ή δύσκολα. Δίχως αυτά τα δύο όμως, κλάφτα Χαράλαμπε...
Και τελικά το αέναο ερώτημα που διάολο πάμε, παραμένει...

Κάθε χρόνο τα ίδια: πυρκαϊές, εμπρηστές, καταστροφές στα δάση. Γιατί; Μήπως επειδή δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε τη Φύση; Μήπως επειδή την θεωρούμε ξένη προς εμάς; Μάλλον...
Άκουγα τις προάλλες ότι το πιθανότερο σενάριο για την πυρκαϊά στον Καρέα ήταν τα σκουπίδια. Με το πως βρέθηκαν εκεί τα σκουπίδια δεν άκουσα να ασχολείται κανείς όμως. Άραγε μετανάστευσαν εκεί; Βρήκαν χώρο και είπαν να χτίσουν το δικό τους... αυθαίρετο; Είδαν φως και μπήκαν; Όχι βέβαια. Κάποιος (κάποιοι) τα πέταξαν εκεί. Οι ίδιοι που τα πετάνε και παντού: στον δρόμο, στη θάλασσα, στην πόρτα του γείτονα. Γιατί αυτό; Μα διότι δεν αγαπάμε το περιβάλλον. Είμαστε τόσο χαζοί που πιστέυουμε ότι αν η καταστροφή λάβει χώρα έστω και μισό χιλιόμετρο μακρυά, εμάς δεν μας επηρεάζει, άσχετα αν αποδεδειγμένα μας επηρεάζει ακόμη και κάτι που μπορεί να συμβεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Αλλά εμείς αγρόν αγοράζουμε (κυριολεκτικά, αφού με τις πυρκαϊές μέσω αγροτεμαχίων γίνονται οι αποχαρακτηρισμοί).
Βλέπουμε, αμέτρητα αδέσποτα ζωάκια στους δρόμους. Πως έφτασαν εκεί; Έκαναν κάποιοι το "κομμάτι" τους, αγόρασαν καλοκαιριάτικα ένα απ'τα κλασικά "δώρα", ένα σκυλάκι και μόλις μπήκε ο Σεπτέμβριος αντίο σου. Γιατί; Διότι δεν αγαπάμε τη ζωή. Μάλλον πιστεύουμε πως ένα ζωάκι είναι σαν ένα video game ή ένα πλαστικό παιχνίδι, δίχως ζωή κι αισθήματα. Καλά, δεν συζητάμε για τους υπανθρώπους που πάνε και τα σκοτώνουν κιόλας. Αυτοί δεν αγαπάνε ούτε την ίδια τους τη μάνα (όσο κι αν πείθουν εαυτόν για το αντίθετο).
Διαβάζουμε συνεχώς για φριχτά εγκλήματα (τα οποία μάλιστα έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται ως νέα πανώλη και σε μικρές ηλικίες δράσεως. Η αμερικανοποίηση έχει αρχίσει για τα καλά), ακόμη και πολυσύνθετα. Παλαιότερα ακουγόταν κάποιο ειδεχθές έγκλημα και έμενε άναυδο το πανελλήνιο για μήνες. Τώρα, απλά αλλάζουμε κανάλι ατάραχοι αφού και συνηθισμένοι είμαστε και περιμένουμε πως και πως την επόμενη είδηση. Γιατί; Διότι δεν αγαπάμε καν την ανθρώπινη ζωή.
Τι αγαπάει ο σημερινός άνθρωπος; Μάλλον μόνο την πάρτη του, κι αυτό το συζητάμε κιόλας.
Τη φύση δεν την αγαπάει, τα ζώα δεν τα αγαπάει, το περιβάλλον δεν το αγαπάει, την ποιότητα ζωής του δεν την αγαπάει, ε, τι διάολο αγαπάει τελικά; Τον εαυτό του; Αποκλείεται, διότι αν τον αγαπούσε θα αγαπούσε προηγουμενως κι όλα τα υπόλοιπα. Μάλλον μόνο το χρήμα τελικά, παρόλο που από αρχαιοτάτων ετών είναι γνωστό ότι μπορεί να φέρει τα πάντα εκτός από την ευτυχία (δεν ξέρω αν έχει διαβάσει κανείς τον Πλούτο του Αριστοφάνη).

Φτιάχνουμε από μόνοι μας έναν κόσμο ζοφερό, απρόσωπο, αδιάφορο, αμιγώς καταναλωτικό. Ό,τι αρνητικό μπορεί να υπάρξει εμείς προσπαθούμε να το εισάγουμε στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι αποκτούμε τα πάντα, επί της ουσίας όμως δεν αποκτούμε τίποτε. Απεναντίας χάνουμε τα πάντα. Φτιάχνουμε έναν κόσμο στον οποίον υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απευχόμασταν να ζούμε. Υπό τέτοιες ζωές λοιπόν, πως να γελάσεις κιόλας;
Ο γέλως υποδηλώνει χαρά, ευτυχία, ηρεμία, αρμονία. Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι για τι; Που δεν ξέρουμε αν θα βγάλουμε τον μήνα; Που ζούμε τίγκα στο σκουπίδι και το νέφος; Που ζούμε δίχως αξίες και ιδανικά; Που ζούμε δίχως συναίσθημα; Μέσα στο άγχος και την ανασφάλεια; Που τα μοναδικά μας όνειρα είναι ποιο νέο μοντέλο κινητού θα αγοράσουμε, ποιο αυτοκίνητο θα πάρουμε και που θα πάμε διακοπές; Καλά όλ'αυτά ρε παιδιά, δε λέω, αλλά αυτά είναι εκεί είναι τελικά η ουσία; Σε αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε για να διαγωνισθούμε στο ποιος θα χρεώσει περισσότερο τα παιδιά του ή στο ποιος θα αφήσει χειρότερο κόσμο ως υποθήκη;
Έχουμε μάθει να γελάμε πραγματικά; Έχουμε μάθει να χαιρόμαστε όπως πρέπει κι όπως πραγματικά μας αξίζει; Μπααααα.... Αφού έχουμε τελείως εσφαλμένες προτεραιότητες, πως να τα μάθουμε όλ'αυτά; Αφού δεν δημιουργούμε ένα περιβάλλον που να αγαπάμε, που να μας είναι οικείο και φιλικό, πως διάολο θα μας γίνει και ευχάριστο για να ζούμε και να περνάμε καλύτερα;

Πάω να πλύνω το αυτοκίνητό μου με τη σωλήνα του σπιτιού. Ντάξ' μωρέ, θα κάνει οικονομία στο νερό ο γείτονας, εγώ θέλω να πάω για καφέ το βράδυ, σιγά μην τσιγγουνευτώ το νεράκι.
Κι όταν μπω μέσα, όλα τα κλιματιστικά στο φουλ, ας ψηθεί ο γείτονας, όχι εγώ.
Πως είπατε; Έχουν απεργία οι οδοκαθαριστές; Ε, και; Σιγά μη βρωμίσω εγώ εδώ μέσα, ας κρατήσουν οι άλλοι τα σκουπίδια τους μέσα.
Κι αυτό το κράτος πια, καμία πρόνοια σε τίποτε, λες και δε βάζει μυαλό. Έλα τώρα μωρέ, το τσιγάρο που πέταξα από το παράθυρο του αυτοκινήτου θα ξεκινήσει φωτιά; Αυτές τις βάζουν άλλοι, όχι εγώ, ο ευσυνείδητος.
Μας έχουν ξεσκίσει στους φόρους μιλάμε. Κάτσε να γλυτώσω καμιά απόδειξη. Σε'μένα θα πουν ότι φοροδιαφεύγω;
Και πάει λέγοντας... Χιλιάδες καθημερινά παραδείγματα θα μπορούσα να βρω, κυριολεκτικά χιλιάδες. Πράγματα και καταστάσεις που κάνουμε όλοι μας.

Δεν πρόκειται ν'αλλάξει τίποτε αν πρώτ'απ'όλα δεν κοιταχτούμε εμείς οι ίδιοι στον καθρέπτη. "Οι άλλοι" όσο βρίσκουν να τα κάνουν θα τα κάνουν. Εμείς προτιθέμεθα να κάνουμε τίποτε; Ο καθένας από μόνος του αρχικά, δίχως το "δέλεαρ" ότι θα μας δείξουν τα κανάλια, ή την καβάντζα ότι θα οργανωθεί κάτι από τους άλλους. Ευσυνειδησία έχει περισσέψει καθόλου; Αναρωτιέμαι δηλαδή...

Εκτός κι αν έχουμε εθιστεί τόσο πολύ πια να ζούμε στη μετριότητα.

Γνωριμία με τον Άδη και εισαγωγή στον Κάτω Κόσμο.

Καλά, βάζω στοίχημα πως όλο και κάποιος θα διάβασε εκ παραδρομής "Είσοδος στον Κάτω Κόσμο" και στο τσακ θα γλύτωσε τη συγκοπή...

Λίγα βασικά πράγματα για... 'μένα λοιπόν, καθώς και για τον τόπο διαμονής μου. Κατ' αρχήν ο Άδης ήταν ένας εκ των βασικότερων θεών του αρχαιοελληνικού Πανθέου. Αδελφός του Δία και του Ποσειδώνα, όπως μας μαρτυρεί ο Ησίοδος κατά τον χωρισμό των βασιλείων, ο Δίας πήρε τον Κόσμο των Ορατών, ο Ποσειδών όλο το Υγρό Βασίλειο και ο Άδης (που ήταν και ο μεγαλύτερος από τους αδελφούς) τον Κόσμο των Αφανών. Μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια που πρέπει να κατανοήσει ο κόσμος (όποιος θέλει να ασχοληθεί, έστω κι από περιέργεια δηλαδή) είναι ότι ο Κάτω Κόσμος ήταν επέκταση του φυσικού κόσμου. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έπασχαν από δισειδαιμονίες ή λοιπά συμπλέγματα: ήξεραν πολύ καλά πως άπαντες προέρχονταν από τον Κόσμο των Αφανών και εκεί κατέληγαν πάλι. Όλα ήταν ένας κύκλος. Ως εκ τούτου, ούτε τον Άδη φοβόνταν, ούτε τον Κάτω Κόσμο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως τόσο ο Άδης όσο κι ο Κάτω Κόσμος ήταν κάτι που τους ευχαριστούσε. Απεναντίας έτρεφαν σεβασμό και φόβο, επειδή θεωρούσαν ότι μόνο η ζωή στον Ορατό Κόσμο είναι το ύψιστο δώρο.
Ετυμολογικά η λέξη Άδης προέρχεται από το στερητικό άλφα και τη ρίζα του ιδείν (εξ ου και το όνομα Αϊδής που συναντάται καμιά φορά σε κάποια κείμενα) και σημαίνει αυτό ακριβώς που πρεσβεύει: αυτός που δεν φαίνεται. Το γεγονός ότι ο Κάτω Κόσμος ήταν εξαιρετικά σημαντικός αλλά και συμπληρωματικός του Ορατού Κόσμου, αναγνωρίζεται από τα προσωνύμια του Άδη: Ζευς Άλλος (ή Έτερος ενίοτε), Ζευς Χθόνιος κλπ. Μάλιστα, η μετάβαση από τον Πάνω Κόσμο στον Κάτω Κόσμο εθεωρείτο τόσο σημαντική, που πέραν της ιεροτελεστίας που απαιτείτο πάντοτε, ο ίδιος ο Ερμής (θεός των γραμμάτων μεταξύ άλλων) ήταν "επιφορτισμένος" με το έργο της μεταβάσεως. Επίσης, καλό είναι να μην γίνεται κάποιος συσχετισμός μεταξύ του "τότε" Κάτω Κόσμου και των "τωρινών" Παραδείσου και Κολάσεως, διότι απλούστατα δεν υπάρχει κανένα κοινό σημείο αναφοράς.
Συγκεφαλαιώνοντας δηλαδή (όχι τίποτε άλλο, αλλά μην ψυχοπλακωθεί και κανένας), ο Κάτω Κόσμος ήταν ένα φυσικό βασίλειο, ακριβώς όπως και ο Πάνω Κόσμος, με τη διαφορά ότι δεν φαινόταν, τα πάντα εκεί ήσαν άρρητα.

Τώρα θα μου πείτε, καλά εσύ τι ωραίο βρίσκεις σε όλα αυτά; Ναι, καλή ερώτηση.
Το πιθανότερο είναι πως η απορία αυτή δεν υπάρχει σε κάποιον που ασχολείται συστηματικά με αρχαιοελληνικά κείμενα, κι αυτό διότι η φιλοσοφία και το νόημα που κρύβουν αυτές οι λέξεις (Άδης και Κάτω Κόσμος) είναι πραγματικά τεράστια και απαιτούν πολύ ψάξιμο.
Φυσικά δεν αναφέρομαι σε θεωρίες περί άλλων ζωών, άλλων κόσμων κλπ, με αυτά ας ασχοληθούν άλλοι. Το ότι υφίσταται συνέχεια είναι γεγονός. Το ποια είναι αυτή, δε νομίζω να γύρισε ποτέ κανείς να μας το περιγράψει. Εμένα το φιλοσοφικόν του όλου πράγματος είναι που με συναρπάζει. Κι επιπλέον, όπως ανέφερα και στο πρώτο μου μήνυμα, κάπου με... ενθουσιάζει η ιδέα του πόσο τρομοκρατείται κόσμος και κοσμάκης από πράγματα που κυριολεκτικά δεν θα έπρεπε να του προκαλούν κανένα αρνητικό συναίσθημα.

Επίσης, αν θέλω να δώσω και μια πιο... κυνική εμρηνεία, ακριβώς επειδή μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με πράγματα που οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καν, να βλέπω πίσω από τις γραμμές και πάει λέγοντας, επειδή μου αρέσει να ασχολούμαι με όσα δεν φαίνονται αλλά θέλει ψάξιμο για να βρεθούν, νομίζω πως τόσο ο Άδης όσο και ο Κάτω Κόσμος είναι έννοιες που ταιριάζουν απόλυτα στις περιστάσεις! :)

Το ταξίδι στην Στύγα έχει ήδη ξεκινήσει λοιπόν!

Αυτές είναι οι ομαδάρες μας! Φόρτσααααα!

Δεν μπορώ ρε παιδιά...
Δηλαδή να είσαι ποδοσφαιρόφιλος (μεταξύ άλλων) και να αφήσεις ασχολίαστο όλο αυτό το μεγαλείο που λαμβάνει χώρα κι εμείς το σνομπάρουμε επιδεικτικά... Ε, είναι απαράδεκτο, πως να το κάνουμε.
Παρακολουθώ τις μεγαλειώδεις εμφανίσεις των ομαδάρων μας στα καλοκαιρινά κύπελλα Ευρώπης (οι κακές γλώσσες τα λένε pizza cup αλλά τις γειώνουμε επιδεικτικότατα) και πλημμυρίζω από χαρά. Γιατί; Μα διότι με τόσους βαθμούς που μαζεύουμε θα μας παίρνει να γκελάρουμε μετά, ότα θα αρχίσουν οι επίσημες διοργανώσεις. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά φτιάχνουμε και διαφορές στα γκολ, μεγάλη υπόθεση.
Διαβάζω, δηλαδή, τις θριαμβολογίες στις ρεμαλοπαδικές εφημερίδες και ειλικρινά τρέμω από συγκίνηση. Ολυμπιακός-Φον Χέσενμπουργκ 3-0, Παναθηναϊκός-Λε Ζαρτιέρ 4-0, ΑΕΚ-Πούλοσμποοργκ 6-0 και πάει λέγοντας. Δεν είναι δικαιολογημένες οι θριαμβολογίες; Μόνο ο ΟΦΗ μας τα χάλασε λίγο που έχασε από τη γερμανική Α.Ο. Άνω Κωλομεδάγκωνες, αλλά θα τον βρει το δρόμο του κι αυτός (είναι σε καλό όμιλο).
Γενικά τα πράγματα πάνε καλά! Πετάμε! Σκίζουμε! Μας τρέμει ο κόσμος. Κάπου διάβαζα πωςσε κάποιον αγώνα, στους διακριθέντες ήταν κι ο σέντερ μπακ μιας ομαδάρας μας (δεν θυμάμαι ποιος κι από ποιαν όμως). Και μιλάμε ότι για αντιπάλους είχε μεγαθήρια: σε κάποια φάση αποχώρησε από το γήπεδο ολόκληρη η αντίπαλη ομάδα και δεν το πήρε χαμπάρι ούτε ο προπονητής της. Κι όσον αφορά τους βαθμούς που λέγαμε, φασούλι, το φασούλι... Και μετά που θα ξεκινήσει το Champions League ή το UEFA θα έχουμε πλέον περιθώρια για γκέλες και ξεκούραση.
Ελπίζω βέβαια να μην έχουν εθιστεί οι εφημερίδες και οι κάφροι στις μεγαλειώδεις εμφανίσεις, γιατί πάλι θα θαυμάζουμε ξύλο ολόκληρη τη χρονιά, ξεκινώντας απ'τον Σεπτέμβριο κιόλας, αμέσως μετά τα μπάνια...

Και ένα κουίζ

Έλληνας λοιπόν: αν του πεις ότι θα βγει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες θα τα κάνει όλα ρημαδιό. Ουαί κι αλοίμονο αν του θίξεις τα ιερά και τα όσια, τη θρησκεία του δηλαδή. Μην τολμήσεις να του αναφέρεις τον πάπα ή τους καθολικούς, θα του γυρίσουν τα μάτια ανάποδα. Η ορθοδοξία είναι τιμή του και καμάρι του. Μην τολμήσεις να κάνεις κάτι που να "εναντιώνεται" στην εκκλησία, την έκατσες (ακόμη κι αν σε λένε Καζαντζάκη, την έκατσες).
Κι όμως, ο Έλληνας είναι ο μόνος παγκοσμίως που βρίζει τα θεία. Πως είναι δυνατόν;!
Χεχεχε...

Ο μεγάλος πατέρας των Ελλήνων

(προσοχή: ουδεμία σχέση με τον... μεγάλο αδελφό).

Ομιλώ για τον Ηράκλειτο, αυτόν τον μέγιστο φιλόσοφο, για τον οποίον ο Σωκράτης (όχι ο Κόκκαλης) είχε πει κάποτε πως "όσα κατάλαβα ήταν σημαντικά, το ίδιο νομίζω κι όσα δεν κατάλαβα όμως". Ο αποκαλούμενος και σκοτεινός, όχι επειδή συνήθιζε να κυκλοφορεί μέσα στη τη νύχτα, ούτε επειδή ήταν δυσνόητος, αλλά επειδή οι θέσεις του ήταν δυνατόν να προσεγγιστούν από διάφορες οπτικές γωνίες και να επιδέχονται πολλές και διάφορες ερμηνείες.

Βασικά για να κατανοήσει κάπόιος τον Ηράκλειτο απαιτούνται κάποιες "κουβέντες γνωριμίας" αναφορικά με την φιλοσοφία του. Προσωπικά όμως προτιμώ να προσπεράσω αυτό το στάδιο και να περάσω απευθείας στον λόγο του. Εξάλλου μια από τις "μαγείες" της φιλοσοφίας έχει να κάνει με τις ερμηνείες που δίνει ο καθένας.

Ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα, είναι το 53, στο οποίο ο μέγας φιλόσοφος αναφέρει
πόλεμος παντών μέν πατήρ έστι, πάντων δέ βασιλεύς, καί τούς μέν θεούς έδειξε τούς δέ ανθρώπους, τούς μέν δούλους εποίησε τούς δέ ελευθέρους
(ο πόλεμος είναι ο πατέρας και βασιλιάς των πάντων, και άλλους αναδεικνύει θεούς, άλλους δε ανθρώπους, άλλους τους καθιστά δούλους και άλλους ελευθέρους)
(Σ.σ.: την επιείκιά σας για την έλλειψη κανονικών τόνων και πνευμάτων)

Ένα απόσπασμα όπως αυτό μπορεί να προσεγγιστεί από πολλές γωνίες. Αυτολεξεί επί παραδείγματι: ότι μιλάει για τον πόλεμο μεταξύ ανθρώπων, και σε μια τέτοια περίπτωση είναι πολύ προφανείς οι χαρακτηρισμοί. Δεν το κρύβω πως η "κυριολεκτική" ανάλυση του αποσπάσματος δεν με συναρπάζει και ιδιαίτερα (άσε που δεν πρόκειται για φιλοσοφία πλέον).
Το απόσπασμα χωρίζεται σε δύο μέρη: στο πρώτο μιλάει για τον πόλεμο (ότι είναι πατέρας και βασιλιάς των πάντων) και στο δεύτερο, όπου κάνει λόγο για τα αποτελέσματά του.

Ως φυσικός φιλόσοφος ο Ηράκλειτος (όπως και όλοι οι προσωκρατικοί) μάλλον δεν είχε το μυαλό του στην κυριολεξία. Στη φύση τα πάντα είναι ένας πόλεμος, αν το δούμε μεταφορικά. Το ίδιο το σύμπαν μέσα από έναν τεράστιο πόλεμο δυνάμεων γεννήθηκε (η λεγόμενη Μεγάλη Έκρηξη). Οι δυνάμεις στη φύση εναλάσσονται, υπάρχει η δράση και η αντίδραση, η ίδια η ζωή και η επιβίωση (όλων των ζώων αλλά και του ανθρώπου -ποιος είπε ότι ο άνθρωπος δεν είναι κομμάτι της φύσης; άσχετα αν ο ίδιος έχει πειστεί για το αντίθετο...) είναι ένας διαρκής πόλεμος. Ο πόλεμος που αναφέρει ο Ηράκλειτος συνεπώς δεν είναι ο πόλεμος με την κυριολεκτική σημασία που όλοι γνωρίζουμε. Είναι μια έννοια πιο γενική, με μεγαλύτερο περιεχόμενο. Μια χημική αντίδραση είναι ένα είδος πολέμου. Η έκρηξη ενός αστεριού είναι
ένα είδος πολέμου. Ομοίως, η επιβίωση των ειδών και πάει λέγοντας. Τα πάντα εμπεριέχουν έναν πόλεμο. Δυστυχώς, ο άνθρωπος βέβαια τον εμπεριέχει και στην χειρότερη μορφή του...

Ο πόλεμος του Ηρακλείτου έχει να κάνει με την αέναη προσπάθεια. Όπως λοιπόν γνωρίζουμε ότι τα καλά κόποις κτώνται, έτσι έρχεται κι ο πρώτος διαχωρισμός, το πρώτο ζεύγος αντιθέτων: θεός-άνθρωπος. Η "κατηγοριοποίηση" έχει να κάνει ξεκάθαρα με το μέγεθος της επιτυχίας ή της αποτυχίας. Το δεύτερο ζεύγος αντιθέτων όμως έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατ' εμέ: ελεύθερος-δούλος. Εδώ είναι προφανές πως μιλάμε μόνο για ανθρώπους. Το πως θα χειριστεί λοιπόν ο καθένας την υπόθεσή του θα έχει και το αντίστοιχο αποτέλεσμα, θα καθορίσει την υπόλοιπη πορεία του.

Επειδή η φιλοσοφία είχε ως στόχο τη βελτίωση της ζωής, έτσι κι εγώ αρέσκομαι να τα συνδυάζω όλα με τη ζωή (δεν υπάρχει τίποτε πιο ωραίο άλλωστε, όσο κι αν ισχυριζόμαστε για πλάκα πως η ζωή είν'ωραία αλλά τα'χει μ'άλλον!). Καλώς ή κακώς ζούμε σε μιαν εποχή όπου η μετριότητα και η απάθεια θεωρούνται ύψιστες αρετές. Βλέπουμε παντού κόσμο σαλταρισμένο που δεν μπορεί ν'αντέξει τους ρυθμούς της εποχής μας, βλέπουμε άλλους να αφήνονται στα φτερά της μιζέριας τους (η οποία είναι εθιστικότατη, είναι γεγονός), βλέπουμε κακομοιριά, καταστροφή, μεμψιμοιρία, απαξίωση, εγκατάλειψη.
Κοινώς βλέπουμε κόσμο και κοσμάκη να παραδίδει τα όπλα, να αφήνεται στο κύμα, στα σημεία των καιρών. Ζούμε και δουλεύουμε γιατί; Για να πληρώσουμε το κινητό, τις πιστωτικές και να πάμε στα σκυλάδικα; Μήπως είμαστε δούλοι και μάλιστα κατ' επιλογήν και δεν το'χουμε πάρει χαμπάρι;

Η προσπάθεια απαιτεί κόπο κι ο κόπος συνήθως μας κουράζει και μόνο στην σκέψη. Επίσης, απαιτεί κόντρες, ιδρώτα, συχνά φέρνει αποτυχίες. Τι σημαίνει αυτό; Μήπως η ζωή η ίδια δεν είναι πόλεμος; Μήπως ο πόλεμος δεν έχει απώλειες; Πως θα επιτύχουμε όμως τους στόχους μας, όσο απλοί κι αν είναι τούτοι; Πως θα υλοποιήσουμε τα όνειρά μας; Με απάθεια; Με αδιαφορία; Με αποτροπιασμό; Πως;

Πυκνώνουν οι διαμαρτυρίες για τα καμμένα δάση. Δεν βλέπω να πυκνώνουν τα αναδασωμένα σημεία όμως. Γιατί; Μα διότι έχει δει κανείς κάποιον απλό πολίτη να πάρει αυτοβούλως ένα δεντράκι να πάει μόνος του να το φυτεύσει; Από τους φορείς τα περιμένουμε όλα.
Συχνά διάφορες πόλεις πνίγονται από τα σκουπίδια, είδατε όμως κανέναν να τα κρατάει στο σπίτι του μέχρι να λήξει η όποια απεργία; Μπα, δε σφάξανε.
Διαμαρτύρονται όλοι για το νέφος στην Αθήνα, την κίνηση, καθώς και το απάνθρωπον της διαβιώσεως. Πόσοι όμως μετακόμισαν στην περιφέρεια ή έπαψαν να χρησιμοποιούν το αυτοκίνητό τους; Μετρημένοι στα δάχτυλα.
Απαιτήσεις έχουμε όλοι. Οι περισσότεροι όμως αρνούμαστε (σχεδόν δογματικά) να συμβάλουμε στο να τις ικανοποιήσουμε. Γιατί; Διότι δεν έχουμε μάθει να πολεμάμε (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα βέβαια). Έχουμε χάσει το αίσθημα του μαχητή και τα περιμένουμε όλα έτοιμα, από τους άλλους.
Θέλουμε να διεκδικούμε, δεν έχουμε μάθει να το πράττουμε όμως. Θέλουμε να ονειρευόμαστε κάτι καλύτερο, δεν επιθυμούμε να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας. Είμαστε δέσμιοι των παθών μας (ηλίθια ως επί τω πλείστω), δουλεύουμε για ν'αποπληρώνουμε τις τράπεζες, για να πουλάμε μούρη στις πίστες, να πληρώνουμε για πράγματα που δεν χρειαζόμαστε.
Γι'αυτό και δεν μπορούμε να χαρούμε τη ζωή μας. Γι'αυτό και δεν είμαστε ελεύθεροι, όσο κι αν προπαγανδίζουμε το αντίθετο. Δούλοι είμαστε, κι όσο δεν προσπαθούμε, έτσι θα παραμείνουμε.
Χμ, όσο για το "θεούς", ούτε λόγος να γίνεται... Αστεία πράγματα...

Περί χημείας και λοιπών ευγενών... μετάλων.

(εισαγωγικό σημείωμα για αρχάριους, άσχετους, μα προπάντων κομπλεξικούς)

Metal... πωπωπωωωω... Γεμίζει το στόμα σου μιλάμε (πόσο μάλλον τ'αφτιά σου). Όπως είχε πει και κάποιος τεράστιος τροβαδούρος της μουσικής αυτής "αν δεν το'χεις στο αίμα σου δεν πρόκειται να το καταλάβεις" (η χημεία που λέγαμε πιο πάνω). Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ λίγοι έχουν διάθεση να το καταλάβουν, πολλοί είναι αυτοί που ασχολούνται μαζί του (φοβού τους Δαναούς και φτυάρια φέροντας).
Το metal δεν είναι αυτό που πλασάρεται από την τηλεόραση ή τον σχετικό (αν και άσχετο κατά τα λοιπά) τύπο. Το metal είναι μια τελείως διαφορετική μουσική. Αν θέλουμε να την αναγάγουμε στο ιστορικό παρελθόν, θα διαπιστώσουμε (έντρομοι) πως είναι ο πλησιέστερος συγγενής της κλασικής μουσικής (ε, κι όμως), παρόλο που ουσιαστικά από τα σπλάχνα της rock προέκυψε (δίχως να παραγνωρίζουμε τη συνεισφορά των αφρικανικών "ρυθμών"). Τώρα πως γίνεται αυτό, η αλήθεια είναι πως βαριέμαι να το εξηγήσω διότι είναι μεγάλη κουβέντα.
Η ουσία είναι πως το metal δεν έχει καμία σχέση με τους διάφορους σατανάδες, όπως τεχνηέντως επιχειρείται συχνά-πυκνά να παρουσιαστεί από διάφορα ευαγή "ιδρύματα" (άλλωστε αν υποθέσουμε πως ο όξω-από-δω επιθυμούσε να πλασαριστεί μέσω κάποιας μουσικής θα διάλεγε κάποιο άλλο είδος με μεγαλύτερη πέραση νομίζω). Οι μεταλάδες δε, δεν είναι ούτε άθεοι, ούτε αναρχικοί, ούτε αποβράσματα, ούτε βαρυποινήτες, ούτε ναρκωμανείς κλπ, κλπ, κλπ. Εϊθισται παραδοσιακά να έχουν μακρύ μαλλί, άντε να ντύνονται και λίγο "ακραία" (με κανά δερμάτινο, κανά ραφτό συγκροτήματος κλπ, κλπ). Κατά τα λοιπά, είμαστε όπως ο κάθε φυσιολογικός ψυχασθενής της διπλανής πόρτας (από τους αναρίθμητους που διαθέτει αυτή η χώρα). Προσωπικά κιόλας, δεν είχα ποτέ μακρύ μαλλί, ούτε φόραγα ιδιαίτερα συχνά μουσικά μπλουζάκια, γεγονός που με κάνει under cover νομίζω (αν και οφείλω να διευκρινίσω ότι ουδέποτε είχα σαν στόχο να διαλύσω εκ των έσω άλλα μουσικά κινήματα. Ο καθείς με τα γούστα του άλλωστε). Ξεφεύγω όμως.
Η metal μουσική είναι μια μουσική που πάνω απ'όλα χαρακτηρίζεται από ελευθερία σκέψης. Δεν είναι τυχαίο πως είναι σύνηθες φαινόμενο η (στιχουργική) ενασχόληση με φιλοσοφικά ζητήματα, προβλήματα της καθημερινότητας, υπαρξιακές αναζητήσεις κλπ, κλπ (φυσικά μέσα σ'όλα υπάρχουν και οι "περίεργοι" στίχοι, δε διαφωνώ). Συνήθως είναι αρκετά πολύπλοκη ως προς τη δομή της (δεν την φτιάχνει ούτε υπολογιστής, ούτε στηρίζεται ολάκερη πάνω σε 3-4 συγκεκριμένες μελωδίες οι οποίες ανακυκλώνονται και αναμασόνται κάθε τόσο). Ως προς την κατηγορία περί θορύβου, από τη στιγμή που δεν διαμαρτυρόμεθα εμείς που την ακούμε δεν καταλαβαίνω γιατί διαμαρτύρονται οι άλλοι που δεν την ακούν (από τα περίεργα που συμβαίνουν). Επίσης είναι μουσική ανοικτόμυαλη: αν δει κάποιο ενδιαφέρον στοιχείο θα το υϊοθετήσει δίχως κόμπλεξ (το'χει κάνει με την jazz σε αρκετές περιπτώσεις επί παραδείγματι).
Σαν μουσική είναι σαφώς η ποιοτικότερη (δεν περιμένω να το ενστερνιστεί κανείς βέβαια. περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως), μαζί με την jazz θα έλεγα και γενικά πρόκειται ίσως για την πιο σταθερή και αναλοίωτη αξία της μουσικής τα τελευταία 30+ χρόνια.
Αυτά, δίκην ιστορικής (και ποιοτικής) αναδρομής.
Τώρα, αν κάποιος δεν θέλει να ακούει metal, δικαίωμά του. Ούτε διά της βίας το επιβάλουμε, ούτε προπαγάνδα κάνουμε (καλύτερα να μην είμαστε και πολλοί άλλωστε. όταν αυξάνονται τα πλήθη έρχεται η μόδα, κι όποτε έρχεται η μόδα πέφτει μαρμάγκα μετά), δικαίωμα και των υπολοίπων όμως να ακούμε metal. Αλλά έλεος ρε παιδιά, όποιος δεν το κατέχει το ρημάδι, ας το αφήσει τουλάχιστον στην ησυχία του (ήτοι κι εμάς στη δική μας). Οι μεν βαρυμεταλλάδες ας το γυρίσουν μια ώρα αρχύτερα στα σκυλάδικα (εκεί θα καταλήξουν νομοτελειακά άλλωστε), οι δε επικριτές των πάντων, ας ασχοληθούν με κάτι που τους γεμίζει περισσότερο, ένα κουτί μπατονέτες για τ'αφτιά επί παραδείγματι...

Περί ανέμων, δασών και υδάτων.

Καθόμουν κι έβλεπα τη διαδήλωση που έγινε πριν λίγες μέρες για την Πάρνηθα. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε αρκετά ως κίνηση, κι αυτό διότι ενείχε μια αγνότητα και μια ειλικρίνεια που λείπει τις περισσότερες φορές από τις διαδηλώσεις. Θέλω να πω, τις περισσότερες φορές το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε, είναι το "για ποιο κόμμα έχεις έρθει. Α, από 'κει πήγαινε" (κοιτώντας σε με μισό μάτι). Τέλος πάντων, δεν είναι'κει το ζήτημα...
Καθώς έβλεπα, λοιπόν, τα τεκτενόμενα, το πρώτο πράγμα που μου πέρασε αυθόρμητα απ'το μυαλό ήταν το εξής: "φέτος πρέπει να κάηκε για πρώτη φορά δάσος σε αυτόν τον τόπο", διότι διαδηλώσεις και πορείες για τα καμμένα δάση δεν είναι και κάτι σύνηθες (βέβαια αν οι... αμερικάνοι έκαιγαν από ένα δάσος μας κάθε χρόνο θα είχαμε διαδηλώσεις κάθε τρίτη μέρα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν ήταν κακοπροέραιτη σκέψη, βασικά, ούτε έχω διαθέσεις για κοροϊδία σε τέτοιες περιπτώσεις. Όμως κάτι δεν μου καθόταν καλά. Κι εξακολουθεί να μην μου κάθεται. Τα τελευταία 25 χρόνια οι δασικές εκτάσεις της χώρας ολόκληρης έχουν συρρικνωθεί απίστευτα. Στο λεκανοπέδιο δε, πλέον δέντρο δεν θα βλέπουμε ούτε στις ζωγραφιές μαθητών α' Δημοτικού οσονούπω. Και όμως, η τεράστια αυτή διαδήλωση έγινε τώρα που αφανίστηκε και το τρίτο βουνό του λεκανοπεδίου. Ε, συγγνώμη, αλλά όντως κάτι δεν μου πάει καλά...
Να θέσω μια ολίγον τι, εριστική ερώτηση; Πόσοι από τους διαδηλωτές είναι εθελοντές δασοφύλακες ή δασοπυροσβέστες, ή έστω έχουν κάνει ποτέ κάτι για τη φύση; Χμ, μπορεί και κανείς, ε; Δεν είναι κακό αυτό για να 'μαι ειλικρινής, διότι για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Το πρόβλημα είναι στην εν γένει νοοτροπία μας ως λαός. Έπρεπε να καεί και η Πάρνηθα για να γίνουν αυτά δηλαδή; Τι θυμηθήκαμε ξαφνικά εν έτει 2007; Ότι ξεμένουμε από δάση; Καλά κρασιά τον Αϋγουστο (έρχεται όπου να'ναι)...
Μάλλον εξοργισμένοι είμαστε άπαντες. Εξοργισμένοι που ποτέ δεν έκαναν κάτι 'οι άλλοι', διότι πάντοτε μόνο από τους άλλους τα περιμένουμε όλα. Ο εαυτούλης μας είναι μόνο δι'εσχάτων περιπτώσεων και μόνο για περίπτωση που έχει φτάσει ο κόμπος στο δικό μας χτένι (ακόμη κι αν έχει φτάσει στο χτένι του γείτονα, η αδιαφορία είναι πραγματικά ασυλλήπτων διαστάσεων).
Ποτέ δεν είναι αργά, λένε. Εκτός από τώρα, που είναι. Τι θα βγεί, θα δείξει... Λογικά όλο και κάτι θα κάνουν 'οι άλλοι'.

Έτσι, έτσι...

Καλώς με βρήκα...
Τι; Αποκρουστικός συνδυασμός ονομάτων; Άδης; Κάτω Κόσμος; Ε, και; Δηλαδή εγώ τα κέφια των άλλων θα κάνω;
Κατ' αρχήν έχει πλάκα και μόνο η ιδέα του πόσος κόσμος και κοσμάκης τρομοκρατείται στο άκουσμα των συγκεκριμένων λέξεων.
Δεύτερον, ο Άδης ήταν ένας θεός φιλόζωος: ολάκερο σκυλάκι είχε (και τ'αγαπώ πολύ τα σκυλιά, άσε που ενίοτε αποδεικνύονται καλύτερα από τον άνθρωπο).
Τρίτον, που το πρόβλημα με το σκότος (γνώσεως) περί του Κάτω Κόσμου; Σάμπως στον δικό μας κόσμο βλέπουμε και καθόλου φως;
Τέταρτον, τόσο ο Άδης όσο και ο Κάτω Κόσμος με εξέφραζαν ανέκαθεν. Ο μεν Άδης διότι ασχολείτο με τα αφανή, ο δε Κάτω Κόσμος διότι ήταν το σημαντικότερο βασίλειο που περιελάμβανε τα πάντα.
Πέμπτον, αυτά τα ονόματα γουστάρω βρε αδελφέ, ώχου πια...