Up the Hammers XI, 26-27 Φεβρουαρίου 2016

Αργήσαμε αλλά τα καταφέραμε και κάλλιο αργά παρά ποτέ (ή και αργότερα) που λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.
Βασικά, και μόνο που κατάφερα να πάω στο διήμερο φεστιβάλ ήταν θαύμα (έτσι όπως με έχει πάει φέτος). Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να μην σκέφτομαι πόσο πολύ μου στοίχησε το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να είμαι στους Blaspheme την Πέμπτη (οι οποίοι εξ όσων μου διεμήνυσαν όλοι έδωσαν ρέστα), αλλά δυστυχώς όσο κι αν το ήθελα, εκείνη την ημέρα ταξίδευα. Τι να κάνεις όμως, δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Οπότε ας μείνουμε σε όσα είχαμε...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου
Seven Sisters
Δεν τους ήξερα και παρόλο που γνώριζα ότι θα έπαιζαν, δεν πρόλαβα ν'ασχοληθώ (κάτι που δεν το συνηθίζω για τα τα γκρουπ που δεν ξέρω) και δυστυχώς δεν τους πρόλαβα κι από την αρχή κιόλας. Πάντως αυτό το λίγο που τους είδα τολμώ να πω ότι έδειξαν πολύ ενδιαφέροντες με αρκετά δυναμική παρουσία. Τα τραγούδια τους δυστυχώς δεν τα γνώριζα οπότε δεν μπορώ να κρινω κάτι περισσότερο.

Sacral Rage
Μια εμφάνιση που περίμενα πως και πως, ιδίως μετά τον υπέρτατο παρθενικό τους δίσκο και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν μετάνοιωσα για την προσμονή. Νομίζω ότι τα παλικάρια συγκαταλέγονται με ιδιαίτερη ευκολία στις πολύ μεγάλες μπάντες της χώρας, έχοντας αφήσει προ πολλού πίσω τους τον χαρακτηρισμό της "ελπίδας". Εδώ δεν μιλάμε για ελπίδα, εδώ μιλάμε για ξύλο ολκής και μάλιστα με όλες τις προδιαγραφές, με σκηνική παρουσία που θα ζήλευαν και επαγγελματίες. Αυξανόμενα καλύτεροι κάθε φορά, παρά το γεγονός ότι έπαιξαν με "υπηρεσιακό" μπασσίστα έβγαλαν προς τα έξω τον καλύτερό τους εαυτό ξεπερνώντας ακόμη και κάποιες μικροαναποδιές που τους έτυχαν. Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω άλλο το λιβάνισμα διότι και στην (κάτι παραπάνω από) κριτική που είχα κάνει στον δίσκο τους είχα καταστήσει σαφές ευθύς εξαρχής ότι έχω αρχίσει και τους τοποθετώ στα "κολλήμματά" μου από μουσικής απόψεως. Βασιζόμενοι σε έναν σεβαστό αριθμό από κομματάρες, τις απέδωσαν τέλεια, κάτι που έχει μεγάλη σημασία διότι έχω ξεκαθαρίσει ότι από τεχνικής απόψεως τους θεωρώ εξαιρετικά απαιτητικούς. Δύσκολα, άλλωστε, μπορείς να βρεις μπάντα (και μάλιστα με τις δυσκολίες που έχει αυτή η χώρα) που να ξεφτιλίζει με τόση ευκολία ολόκληρο Never Neverland... Ειλικρινά απορώ πως καταφέρνουν με αυτά που παίζουν να κρατάνε μόνο με τις κιθάρες του Μάριου τέτοιον απίστευτο ήχο. Καταπληκτικοί! Άψογοι από όλες τις απόψεις!

Tempest
Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα, αλλά δεν θα τους αδικήσω κιόλας. Ήταν μια ευχάριστη νότα, που γέμιζε καλά τον ήχο του χώρου.  Αν και δεν τους κατέχω μου έδειξαν ότι είναι επαγγελματίες και έδωσαν ό,τι μπορούσαν στον κόσμο, κάτι που φάνηκε και από τις αντιδράσεις από κάτω.

Ironsword
Κάπου εδώ το πράγμα σοβαρεύει εκ νέου. Οι Ironsword μου είναι εξαρχής ένα αρκετά συμπαθητικό συγκρότημα (μην πω και κάτι περισσότερο από αυτό) και δεν είχα καταφέρει ποτέ να τους δω μέχρι το φεστιβάλ. Γενικά μου αρέσει το στύλ τους, μου αρέσουν οι συνθέσεις τους (αν και το παρακάνουν στους Manilla ώρες ώρες, κάτι που διαπιστώσαμε και με την εμφάνισή τους!) και βασικά όλα τα χρόνια μόνο καλά λόγια άκουγα για τον Tann και γενικά ήθελα να το δω από κοντά αυτό το παλικάρι με τα "ουρλιαχτά" του οποίου υπήρχαν φάσεις που είχαμε σχεδόν χεστεί στο γέλιο (με την καλή έννοια). Και οφείλω να ομολογήσω ότι τους καταευχαριστήθηκα, παρόλο που κάποιες φορές κρυφοκοιτάζαμε προς την αριστερή γωνία να δούμε τον... Mark να ξεπροβάλλει! Πάρα πολύ ευχάριστη και πωρωτική εμφάνιση, άριστη (αμφίδρομη) επικοινωνία με τον κόσμο, εκπληκτικές εκτελέσεις. Δικαίως αποθεώθηκαν.

Vardis
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο μπλεγμένα και θέλουν μία μικρή εισαγωγή. Ουδέποτε έκρυψα ότι το nwbohm δεν το είχα ποτέ και στις υψηλότερες των προτιμήσεών μου, όχι φυσικά επειδή δεν αναγνωρίζω την τεράστια αξία του ή τις γκρουπάρες που έχει βγάλει, αλλά επειδή απλά η "προσοχή" μου ήταν πάντοτε στραμμένη κατά κύριο λόγο σε πιο σκληρές παραστάσεις. Οκ, ξέρω τι θα μου πείτε και για τις σκληρές παραστάσεις: Jaguar, Tysondog, Preyer κλπ, κλπ. Μέσα σε όλα. Αναφέρομαι όμως στην συνολική ταμπέλα του nwobhm (διότι κακώς πάντα παρουσιαζόταν έτσι ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μία από τις πλέον πολύπλοκες εκφάνσεις της μουσικής μας). Οι Vardis εν προκειμένω ήταν ένα συγκρότημα που αντιμετώπισα με καχυποψία, ακριβώς επειδή από παλιά τους θεωρούσα υπερβολικά rock n roll για την κοψιά μου και έτσι ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Τελικώς από την εξαιρετικά έντιμη εμφάνισή τους συνειδητοποίησα (εκ νέου) ότι όσο περνάνε τα χρόνια, δεν γίνεσαι απλώς και πιο ανεκτικός σε διάφορα ακούσματα αλλά μπορεί μέχρι και να τα γουστάρεις κιόλας. Η εμφάνισή τους δεν ήταν απλώς έντιμη, θα την χαρακτήριζα μάλλον καταπληκτική. Δεν έχει σημασία το στυλ, εδώ που τα λέμε (εχμ, αγκούχ, εξαιρούνται κάποια doom φυσικά. Α, και κάποια progressive, βεβαίως...) αλλά η σκηνική παρουσία. Όπως πριν από αρκετά χρόνια με κέρδισε (αν και απείρως περισσότερο) ένα άλλο βρετανικό συγκρότημα το οποίο είχα πάει να δω απλώς για να κάνω παρέα στον Mad Putcher που τους γούσταρε -και αναφέρομαι στους Pagan Alter φυσικά- έτσι και τώρα μπορώ να πω ότι όλα τα καλά λόγια που λέω για τους Vardis μέχρι πριν από λίγα χρόνια μου ήταν αδιανόητα για ένα τέτοιο συγκρότημα.

Lethal
Και φτάνουμε στους Lethal. Μια ομολογουμένως πολυαναμενώμενη εμφάνιση. Οφείλω να ομολογήσω ότι παρά το γεγονός των πολλών progressive στοιχείων αυτής της μπάντας, τα όσα διάβαζα κατά καιρούς σε συνδυασμό με αυτό το απίστευτο Programmed μου είχαν δημιουργήσει μια πολύ μεγάλη ανυπομονησία. Νομίζω ότι από τα πρώτα δευτερόλεπτα, τόσο εγώ όσο και όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο Κύτταρο διαπιστώσαμε πως όσα διαβάζαμε ήταν αληθή και ακριβέστατα. Τα παλικάρια μας πήραν το σκαλπ. Τι να πεις για την εμφάνισή τους, άριστοι σε όλα. Άψογοι επαγγελματίες, τέλειες εκτελέσεις, μας εκτέλεσαν κι εμάς. Κι όσον αφορά τον τραγουδιστή, τι να πρωτοσχολιάσεις; Κατηγορία Tyrant θα έλεγα, άσχετα αν μιλάμε για εντελώς διαφορετικό στυλ: αναφέρομαι στην ποιότητα και τις δυνατότητες της φωνής. Δικαίως αποθεώθηκαν.
Παρεμπιμπτόντως να σημειώσω και κάτι ακόμη: όλοι τους ήταν και την επόμενη μέρα στο Κύτταρο, μέσα στον κόσμο, να βλέπουν τις μπάντες μαζί, σαν απλοί οπαδοί, να συζητάνε μαζί του απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τις ευχαριστίες για το μεγαλειώδες της εμφανίσεως. Σε κερδίζει μια τέτοια συμπεριφορά.

Virgin Steele
Και φτάνουμε αισίως στην πλέον αναμενόμενη και όπως εξελίχθηκε και αμφιλεγόμενη παρουσία του διημέρου, τους Virgin Steele, τους οποίους δεν είχα ποτέ την τύχη να δω. Και επειδή εδώ το πράγμα μπλέκει αρκετά, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Θα ξεκινήσω από αυτό που λένε όλοι: την φωνή του DeFeis. Ο πολυ αγαπητός David για την εμφάνισή του στο Up the Hammers επέλεξε να μας φλομώσει στην ηχώ (ή reverb ή πείτε το όπως θέλετε τέλος πάντων). Μιλάμε ότι η φωνή του είχε τόση πολλή ηχώ, που σου τρύπαγε τ'αφτιά. Δεν ξέρω γιατί έκανε μια τέτοια περίεργη επιλογή αλλά επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει αποδείξει την μουσική του ευφυία καθ'όλη την μουσική του ύπαρξη, δε νομίζω ότι πρέπει να τον καταδικάσουμε έτσι εύκολα. Ναι, κι εγώ συμφωνώ με όλους ότι η φωνή βάλτωσε τα πάντα και μην ξεχνάμε ότι ο τραγουδιστής ονομάζεται frontman, είναι ο μπροστινός, αυτός που τραβάει τα βλέμματα. Εκεί που διαφωνώ είναι με τις κριτικές που διάβασα από την πλειοψηφία του κόσμου, όπου οι περισσότεροι τα έριχναν στην φωνή του ότι δήθεν είχε κάποιο πρόβλημα και κουραφέξαλα. Το ότι η φωνή του ήταν σε άριστη κατάσταση φάνηκε σε πολλά σημεία, και ιδίως στο τέλος στο I Will Come for You (αν δεν μπερδεύομαι, διότι έχει περάσει κι ένας μήνας πλέον). Επίσης μην ξεχνάμε ότι ο DeFeis ποτέ δεν είχε την φωνάρα με τις κορώνες και το μεγάλο εύρος. Αυτό που ανέκαθεν τον διέκρινε ήταν το μέταλλο και η μελωδικότητα της φωνής του. Άρα δεν ήταν θέμα δυνατοτήτων φωνής, αλλά κάτι άλλο. Η προσωπική μου μαντεψιά έχει να κάνει με το γεγονός ότι μάλλον ήθελε να δώσει μια συμφωνική πινελιά στην εμφάνισή του. Σα να λέμε, να προσθέσει έναν ταυτόχρονο "χωρό", εάν θέλουμε να μιλήσουμε με ορολογία αρχαίου ελληνικού (θεατρικού) δράματος και επειδή μιλάμε για το συγκεκριμένο συγκρότημα πολύ θα ήθελα κάποια στιγμή να μαθαίναμε τι ακριβώς σκέφτηκε και ιδίως αν πιστεύει ότι του βγήκε ή όχι. Στα υπόλοιπα τώρα: αν εξαιρέσουμε το συγκεκριμένο ζήτημα της ηχούς που προφανώς και επισκίασε τα πάντα, η εμφάνισή των Virgin Steele συμπεριλαμβανομένου και του DeFeis φυσικά θα έλεγα ότι άγγιξε το άριστα. Καταπληκτικοί, πωρωτικοί, απέδωσαν άψογα όλα τα τραγούδια που έπαιξαν μέσα από ένα αρκετά καλό set list. Ιδίως ο DeFeis ήταν κινητικότατος, πηγαινοερχόμενος από και προς τα πλήκτρα του όλη την ώρα, ενώ ο Pursino γέμιζε άψογα τον ήχο κρατώντας τα πάντα με τη μία κιθάρα. Ειλικρινά, αν εξαιρέσουμε τον.... ελέφαντα στο δωμάτιο (που οκ, δεν ήταν και λίγο), τους καταφχαριστήθηκα και νομίζω πως όλα τα άλλα που ακούγονται είναι πολύ άδικα. Βέβαια θα μου πείτε, η τελική γεύση ποια ήταν; αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Μάλλον γεύση χαρμολύπης.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου
Endomain
Με τους Endomain δεν είχα προλάβει ν'ασχοληθώ ιδιαίτερα. Το μόνο που είχα προλάβει να δω είναι ότι μπάσο παίζει ο Τσιμάς, τον οποίον ξέρω καλά και από τους Dexter Ward και βεβαίως, βεβαίως από τους Airged 'Amh, οπότε πάνω κάτω ήμουν βέβαιος ότι θα παρακολουθούσα κάτι σίγουρα καλό. Όταν ανέβηκαν, επειδή στην αρχή είμαστε ακόμη στο ζέσταμα και γίνεται και καμιά ψιλοκουβεντούλα με τα φιλαράκια ταυτόχρονα, άκουγα και παρακολουθούσα μεν αλλά δεν έδωσα πολλή βάση στην λεπτομέρεια. Το μόνο που έπεσε στο μάτι μου ήταν ότι ο δεξιός κιθαρίστας είναι ο πρώην των Ivory Tower νυν Illusory που είναι φιλαράκια και γενικά τον ξέρω από παλιά ότι έχει καλό χέρι. Το επόμενο πράγμα που έπεσε το μάτι μου (και μάλλον όχι μόνο το δικό μου αν κρίνω από τα σχόλια που άκουγα) ήταν ο τραγουδιστής, του οποίου οφείλω να ομολογήσω ότι η εμφάνιση δεν σε προϊδέαζε με τίποτε για τις φωνητικές του ικανότητες, όπου το παλικάρι λίαν επιεικώς τα έσπασε. Έλα όμως που δεν ήταν ο μόνος, διότι όσο πέρναγε η ώρα αυτό που άρχισε να μου κάνει εντύπωση ήταν το ανηλεές ξύλο που έπεφτε πίσω από τα ντραμς. Και μιλάω για εντυπωσιακό ξύλο, απ'αυτά που το φχαριστιέσαι. Κάπου εκεί που το κεφάλι περιστρεφόταν από την μία άκρη της σκηνής ως την άλλη, κάτι άρχισε να μου θυμίζει και ο αριστερός κιθαρίστας, ο οποίος βέβαια δεν τραβούσε την προσοχή μόνο επειδή κάτι θύμιζε, αλλά και από το ότι συνεχώς ζωγράφιζε, όμως ρε διάολε όσο κι αν απολάμβανα το παίξιμο είχα σκαλώσει και δεν μπορούσα να θυμηθώ με τίποτα τι μου θύμιζε. Κι έτσι όπως σχολίασα αυτό με τον καλό φίλο Γρηγόρη Μπαξεβανίδη, μου ξεφουρνίζει την "αποκάλυψη": "και οι άλλοι δύο των Airged L'Amh ήταν ρε'σύ..." Κάγκελο ο Άδης... Δεν το κρύβω ότι συγκινήθηκα αρκετά, διότι οι Airged L'Amh ήταν από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες και έχουν περάσει πάαααρα πολλά χρόνια από τότε που τους είδα για τελευταία φορά, και που θεωρώ ότι όμοιά της δεν έχει περάσει από την Ευρώπη ολόκληρη. Πλέον όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν παρακολουθούσαμε τους Airged L'Amh, αλλά τους Endomain, οι οποίοι τουλάχιστον για'μένα που δεν είχα προλάβει ν'ασχοληθώ με αυτούς συγκαταλέγονται στις πολύ ευχάριστες (και δυναμικές) εκπλήξεις του φεστιβάλ. Παρόλο που δεν ήμουν εξοικειωμένος με τις συνθέσεις τους, νομίζω ότι τους ευχαριστήθηκα αρκετά. Οκ, θα ομολογήσω ότι σε κάποια σημεία ήταν λίγο πιο progressive απ'όσο σηκώνει ο οργανισμός μου, αλλά αυτό στην τελική δεν το βρήκα ενοχλητικό. Εξαιρετικοί.

Solitary Sabred
Από την Κύπρο τα παιδιά, ήταν αρκετός ο κόσμος που τους περίμενε πως και πως. Οκ, κι εγώ τους περίμενα όπως περιμένω κάθε συγκρότημα, αλλά όχι σε βαθμό τρέλας που τους περίμεναν άλλοι. Η εμφάνισή τους ήταν αρκετά επαγγελματική, η εκτέλεση των συνθέσεων εξαιρετική αλλά (για τα γούστα μου) ως εκεί. Όχι ότι ήταν κακοί, κάθε άλλο, νομίζω ότι μας προσέφεραν μια από τις πιο δυναμικές παρουσίες του διημέρου, όμως ρε παιδιά το πολύ το κύριέ ελέισον το βαριέται κι ο παπάς γαμώτο. Παρόλο που τα τραγούδια τους είναι πάρα πολύ ωραία, τους θεωρώ πολύ μονόχνωτους στο στυλ (κάτι που μάλιστα το σχολίασε και ο τραγουδιστής τους σε κάποια φάση, αλλά από την αντίθετη πλευρά ότι "εμείς μόνο τέτοια γράφουμε και στ'αρχίδια μας". Παλικάρι μου δεν είναι έτσι, εκτός αν μόνο εσείς αγοράζετε και τους δίσκους σας).

Etrusgrave
Θα ξεκινήσω από το τέλος: παίζει να ήταν μέσα στα δύο συγκροτήματα που αποθεώθηκαν περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Ήταν η τρίτη φορά που έρχονται και οι άνθρωποι είναιπραγματική απόλαυση. Η συγκεκριμένη τους εμφάνιση νομίζω κιόλας ότι ήταν μακράν η καλύτερη και των τριών. Σε μεγάλα κέφια όλοι τους, ακόμη κι ο Serena τον οποίον πλέον εμφανώς έχουν καταβάλει τα χρόνια αλλά και που τον έχουν καταβάλει δεν δείχνει να πολυνοιάζεται. Μέσα σε όλο το ποτ πουρί που μας προσέφεραν έκαναν και μια καταπληκτική εκτέλεση του Colossus of Argil κι έγινε το σώσε. Τρομερή εμφάνιση. Μπράβο τους.

Below
Souvlaki time. Η δισκογραφική παρουσία των Σουηδών δε νομίζω να δικαιολογεί την τοποθέτησή τους πάνω από τους Etrusgrave, οπότε κατά πάσα πιθανότητα νομίζω ότι ο Μανώλης έκανε μια εξαιρετική επιλογή στην σωστή ώρα προκειμένου να γεμίσουμε τα στομάχια μας στο γυράδικο της γωνίας ώστε να είμαστε έτοιμοι και φαγωμένοι για την συνέχεια. Είναι σαφές ότι αν είχαμε φάει νωρίτερα θα είχε κόψει λόρδα πάνω στους Heir Apparent, οπότε το μελέτησε σωστά. Οκ, τους παρακολούθησα λίγο και συγγνώμη γι'αυτό που θα πω αλλά ότα τα καλά σχόλια που είχα ακούσει πιο πριν περί του δήθεν δυναμίτη και θα δείτε που θα μας μπήξουν και θα μας δείξουν τα ακούω βερεσέ. Φιλότιμη μπάντα που έδωσε ό,τι μπορούσε μεν, αλλά ως εκεί,. Έχουμε δει πολύ καλύτερες.

Ruthless
Και φτάνουμε στο πρώτο κλου της δεύτερης βραδιάς. US Metal κι άγιος ο θεός και ομολογουμένως οι Ruthless δεν μας απογοήτευσαν. Δε νομίζω ότι είναι η μπάντα που υπήρξε ποτέ στην κορυφαία γραμμή, ακόμη κι εκείνων των συγκροτημάτων που αναφανδόν αδικήθηκαν από τη μοίρα, όμως αναμφίβολα μας απέδειξαν πως είναι μια εξαιρετική μπάντα που γουστάρει αυτό που κάνει και αυτό που έκανε εν προκειμένω ήταν να αποδώσει άριστα με όλη την μεταλλική κάβλα επί σκηνής το καλύτερο δυνατό set list και να αποθεωθεί ακριβώς όπως της άρμοζε. Πραγματικά ρε παιδί μου, κάθομαι και αναλογίζομαι σε αντίστοιχες περιπτώσεις αφενός πόσο τυχεροί είμαστε που βλέπουμε τέτοια συγκροτήματα που δίνουν όλο τους το Είναι στην σκηνή, αφετέρου πόσο δυστυχισμένοι (κι ας μην το ξέρουν) είναι όλοι εκείνοι που πάνε και στήνονται στην σειρά χωμένοι ανάμεσα ακόμη και σε χιλιάδες κόσμου ομολογουμένως για να δουν γκρουπάκια που κυριολεκτικά δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν εκτός από το υπερμεγέθες και υπερφύαλο προμοτάρισμα που τους έχουν κάνει συγκεκριμένα περιοδικά. Για το τέλος, να σημειώσω το εξής: όπως μας ενημέρωσε η ίδια η μπάντα (και που λογικά οι περισσότεροι δεν το ήξεραν αν κρίνω από τις αντιδράσεις), η πώρωση της μπάντας ήταν εκ προοιμίου τέτοια που είχαν κανονίσει να βιντεοσκοπηθεί η εμφάνισή τους νομίζω ότι όλοι το βρήκαμε λογικό και αντίστοιχα το αγκαλιάσαμε. Άριστοι.

Heir Apparent
Και φτάνουμε στο δεύτερο κλου της βραδιάς, για τους οποίους ήδη ακούγονταν πολλά και η ανυπομονησία ήταν γενικότερα μεγάλη. Οι Heir Apparent έχουν έρθει άλλες δύο φορές στο παρελθόν στη χώρα μας. Η πρώτη ήταν αν θυμάμαι καλά το 2006 στο Underworld, σε μια συναυλία που μάλλον αποτελεί σημείο αναφοράς για τις συναυλίες στη χώρα μας γενικότερα, σε σημείο να συζητάμε (όντως έγινε) εάν όντως θυμόμαστε καλά ή τα έχουμε μεγαλοποιήσει. Προσωπικά (και μην σταθούμε σε αυτό διότι θα ξεφύγουμε) νομίζω ότι θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Η δεύτερή τους εμφάνιση στην οποίαν μου είχε κάτσει στραβή και δεν είχα πάει ήταν πριν λίγα χρόνια (δεν θυμάμαι πόσα) όπου πανθομολογουμένως είχα διαβάσει και ακούσει πως ήταν μια πλήρης αποτυχία. Έτσι, είναι λογικό να υπήρχε διχογνωμία και αγωνία σχετικά με το που θα καθόταν η μπίλια στην τρίτη τους εμφάνιση. Ευτυχώς η μπάντα φρόντισε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να μας λύσει τις όποιες απορίες.
Να ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι την εμφάνιση του 2006 δεν πιστεύω ότι την έπιασαν (διότι μεταξύ άλλων πρέπει να αναλογιστούμε και την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στα δύο μαγαζιά, έτσι;) αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι σχεδόν την άγγιξαν. Η καταπληκτική εμφάνιση δεν έγκειται μόνο στην καταπληκτική απόδοση των συνθέσεων αλλά και στην απίστευτη απόδοση των φωνητικών του Shaw, ο οποίος μας άφησε εντελώς μαλάκες. Κατ' αρχήν το παλικάρι κατάφερε κάτι εκπληκτικό: ανάλογα με το ποιο τραγούδι έπαιζε (ούτως ειπείν από ποιον τραγουδιστή είχε ερμηνευθεί αρχικά) έκανε και την αντίστοιχη φωνή, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια καταπληκτική πιστότητα ως προς την αρχική εκτέλεση του κάθε κομματιού. Το καταπληκτικότερο βέβαια είναι ότι κατάφερε να έχει όλη την διακύμανση στην φωνή του (καθ'όσον Davidson με Benito όχι μόνο δεν είχαν καμία σχέση αλλά ήταν και η μέρα με τη νύχτα) και μάλιστα με απίστευτη ευχέρεια! Το μόνο τραγούδι που κατά την ταπεινή μου άποψη "ψιλοσκότωσε" ήταν το Crossing the Border, όχι επειδή είναι εξαιρετικά απαιτητικό (εξάλλου αυτό και το Cacophony of Anger είναι που σπάνε τα τζάμια από το One Small Voice), αλλά επειδή ήταν το πρώτο που έπιασε με απαίτηση να πιάνει πολύ υψηλές κορώνες και όπως φάνηκε από την συνέχεια απλώς δεν είχε "ζεσταθεί". Πραγματικά, αν και εξακολουθώ να πιστεύω αυτό που έγραψα πιο πάνω ότι η πρώτη εμφάνισή τους ήταν αξεπέραστη, αλλά με αυτά που έκαναν τα παλικάρια στην σκηνή δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερο νόημα η όποια σύγκριση. Πραγματικά, μείναμε με ανοικτό το στόμα. Ισοπεδωτική εμφάνιση, με όλη τη σημασία της λέξεως.

Heathens from the North
...και αισίως φτάνουμε στο tribute της ημέρας, που περιέργως αποτελούσε και το μεγάλο κλου όλου του διημέρου. Η tribute μπάντα στους Heavy Load, αλλά όχι έτσι νέτα-σκέτα: με δύο μέλη αυτού του θρυλικού συγκροτήματος παρόντα, έστω κι αν ο ένας ως απλός τουρίστας (δεν μας πειράζουν αυτές οι λεπτομέρειες). Διάβασα πολλές βλακείες επί του θέματος: άλλος είχε να σχολιάσει ότι ο Κρούσκας δεν έπιασε σωστά τις μελωδίες. Άλλος διάβασα που έγραφε ότι η Gabriel ήταν η παραφωνία της όλης κατάστασης. Άλλος διερωτάτο τι δουλειά είχε ο πρώτος τραγουδιστής των Doomsword. Άκουσα μέχρι και άτομο να λέει για ποιον λόγο έπαιζαν στα όργανα οι συγκεκριμένοι και όχι κάποιοι άλλοι. Ο καθείς με τη μαλακία του, κυριολεκτικώς. Δεν έχεις να πεις κάτι και πετάς μια μεστή υπερμεγέθη μαλακία για να δώσεις στίγμα. Οκ, παμπαρακάτ'.
Εγώ δεν θα σχολιάσω ούτε την παρουσία των δύο Σουηδών ανάμεσα στον κόσμο, ούτε τα αυτόγραφα, ούτε τίποτε άλλο, ούτε καν θα σχολιάσω την ά-ρι-στη εμφάνιση από τα μέλη της tribute μπάντας. Θα πω μόνο ένα πράγμα: και μόνο που με είχαν πάρει τα ζουμιά από την συγκίνηση στο Saturday Nights, ή αντιστοιχα τον Mad Putcher στο Take Me Away, αυτό τα λέει όλα για το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ στο Κύτταρο, (μεταξύ άλλων) λακαμάδες του γλυκού νερού. Αν σας χαλάει, να αποφεύγετε τέτοιες γιορτές. Σταδιάλα πια με την μιζέρια. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.

Πάμε και στα συνηθισμένα παραλειπόμενα.
Κατ΄αρχήν χάρηκα πολύ που είδα και πάλι όλα τα φιλαράκια, αρκετά εκ των οποίων παλιοσειρές εδώ και χρόνια. Τα χρόνια περνάνε, οι μέσες αρχίζουν και πονάνε από την πολύωρη ορθοστασία αλλά εμείς εκεί, στην πρώτη σειρά να κρατάμε ψηλά την σημαία βλέποντας όλα τα συγκροτήματα και πάνω απ'όλα τα ελληνικά συγκροτήματα (άσχετα αν και πόσο σου αρέσουν). δεν κατάλαβα ποτέ μου για ποιον λόγο πρέπει ο κόσμος να προσβάλλει μια μπάντα σε ένα φεστιβάλ και να αδιαφορεί για την εμφάνισή της επειδή το συγκρότημα είναι "μικρό". Μικροί ήταν και οι Maiden κάποτε και αν ο κόσμος είχε τέτοια μυαλά δεν θα είχαν γίνει ποτέ μεγάλοι.
Επίσης χάρηκα πολύ που το φεστιβάλ ήταν sold out. Το άξιζαν όλοι: και το φεστιβάλ, και οι μπάντες και ο Μανώλης που μετά από πολλά χρόνια πλέον σίγουρα είναι σε θέση να βλέπει τον κόπο του να είναι θεσμός, να έχει εδραιωθεί (βεβαίως και με τον δικό μας κόπο!), να αποτελεί σημείο αναφοράς.
Φέτος, νομίζω ότι ήταν η χρονιά με τους περισσότερους αλλοδαπούς (και πιθανώς και τους περισσότερους Γερμανούς), ενώ παρατήρησα ότι ήταν και η χρονιά με τους λιγότερους αλλοδαπούς που καβλαντίζουν έξω πίνοντας μπύρες την ώρα που έπαιζαν τα συγκροτήματα (δηλαδή ρε διάολε, που να'χαμε και μπύρες της προκοπής). Στα θετικά αυτό.
Οκ, σαν το περσινό επετειακό UTH δεν ήταν. Βασικά πολύ αμφιβάλλω αν θα ξαναγίνει κάτι σαν το περσινό επετειακό, όπως επίσης δεν πιστεύω να ξαναγίνει ποτέ UTH με την "νεανική" κάβλα του ιστορικού πρώτου φεστιβάλ. Αλλά νομίζω ότι ήταν αυτό εδώ ήταν από τα φεστιβάλ που άφησαν κάτι ιδιαίτερο, όχι μόνο λόγω Heavy Load αλλά και γενικότερου συνόλου.
Όσον αφορά την γεύση που έμεινε (πέραν της χαρμολύπης των VS), νομίζω ότι Sacral Rage την πρώτη μέρα, και Endomain με Etrusgrave τη δεύτερη και εν συνεχεία (για όλο το διήμερο) Heir Apparent και Heathens πρέπει να πήραν τα περισσότερα φώτα πάνω τους, και όχι αδίκως αφού για τους άλλους πάνω-κάτω τα περιμέναμε. Αυτό το σχόλιο βεβαίως δεν υποβαθμίζει κανένα από τα υπόλοιπα συγκροτήματα. Ίσα, ίσα, νομίζω ότι όλες οι μπάντες στάθηκαν σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Εννοείται δε, ότι προμηθευτήκαμε από φέτος τα εισιτήριά μας για του χρόνου, καλά να είμαστε (διότι του χρόνου μπορεί να μην έχουμε και λεφτά κιόλας) και αναμένουμε εναγωνίως το ήδη σχεδόν κλεισμένο πλην επτασφράγιστο Line up. Κατά βάθος θα ήθελα πολύ οι headliners της μίας μέρας να αποτελούνται από δύο λέξεις, όπου το όνομά τους να είναι πόλη του Άρχοντα των Διακτυλιδιών επί τη ευκαιρία πρόσφατης επανενώσεώς τους, αλλά καλό είναι να σταυρώσω και λίγο τα δάκτυλά μου που λένε και οι Αμερικάνοι.
Πάντως, νομίζω ότι είναι πολλές οι μπάντες που δεν έχουμε δει ακόμα στο φεστιβάλ: και εγχώριες και ξένες και είμαι βέβαιος ότι ο Μανώλης έχει κατά νου τον τρόπο για να σβήσει τις εκκρεμότητες. Τα παραδείγματα είναι πολλά και περιλαμβάνουν μπάντες από όλο το φάσμα, λιγότερο ή περισσότερο γνωστές. Για να μείνω ενδεικτικά μόνο στην χώρα μας: από Illusory, Verdict Denied και (γιατί όχι;) Airged L'Amh (που υποτίθεται ότι έχουν και δίσκο στα σκαριά εδώ και κάτι χρόνια), μέχρι Steamroller Assault, Rotting Christ (ω, ναι!) και InnerWish. Είναι πολλές οι μπάντες και έχουμε μεγάλη υπομονή.

Καλά να είμαστε όλοι να έχουμε να βλέπουμε τέτοια φεστιβάλ, κι ας μας παίρνουν και τα ζουμιά που και που.

ΥΓ. Επειδή την έκανα την μεγάλη υπέρβαση να γράψω ολόκληρο σενδόνι με ένα διαολάκι να τρέχει πέρα-δώθε χωροπηδώντας έως και πάνω από το λάπτοπ, οι καθιερωμένες φωτογραφίες από το φεστιβάλ σε κάποια μελλοντική ανανέωση. Ελπίζω σύντομα.
ΥΓ2. Το ότι έχω χάσει δύο UTH όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορώ να το χωνέψω. Και δεν θα το χωνέψω ποτέ.