Ο Καραγκιόζης και η Χρεωκοπία (έργο θεάτρου σκιών του παραλόγου)

Ήδη μετράμε μία μέρα και κάτι ψιλά από την στιγμή που η χώρα χρεωκόπησε επισημα μεν, μερικώς δε (αν έχω κατανοήσει σωστά). Βασικά, είναι σαν τα παιχνίδια με τις λέξεις, όπως για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια οπότε και το selective default επί ημερών εθνοσωτηρίου κυβερνήσεως νουδουsok (ίσως με λίγο και από μαϊντανό εντός, δεν θυμάμαι καλά) σήμαινε μια απλή διευθέτηση πληρωμών υπό ειδικές συνθήκες (στο περίπου κάπως έτσι το παρουσίαζαν).

Παρατηρώ, λοιπόν, κόσμο τρελαμένο, σαλταρισμένο, παρμένο. Ακόμη και στα σούπερ μάρκετ απ'όπου ψωνίζω ανά περίπτωση, βλέπω ναι μεν όχι το αδιαχώρητο, αλλά κόσμο με μεγάλα καλάθια, ή και καρότσια (όταν μέχρι πρότινος έβλεπες ελάχιστους τέτοιους). Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον κόσμο που πανικοβάλλεται, ακριβώς επειδή ο κόσμος ως επί τω πλείστο είναι ανώριμος και μικρόνοος (λυπάμαι, αλλά οι αλήθειες πληγώνουν). Εξάλλου όταν λέμε ότι είμαστε ο περιούσιος λαός, είναι ακριβώς έτσι: τόση βλακεία μαζεμένη δεν υπάρχει σε καμία άλλη γωνιά του πλανήτη.
Και να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ...

Όταν ο κόσμος απείχε επί σειρά ετών από τις εκλογές (ελληνικές τε και ευρωπαϊκές) μη μπορώντας να κατανοήσει ότι με την στάση του αυτή διαμορφώνει στρεβλά το εκλογικό αποτέλεσμα, όταν ο κόσμος ψήφιζε με την ελπίδα ότι θα διοριστεί ο ίδιος ή το παιδί του στο δημόσιο και μάλιστα όχι σε κάποια "μάχιμη" θέση αλλά κάπου για να ξύνεται μεγαλοπρεπώς με χρυσές τσουγκράνες και παχυλό μισθό, ή για να λάβει κάποια προνομιακή ρύθμιση, καθώς και όταν ο κόσμος έφτανε σε σημείο να ψηφίζει (λέω ένα παράδειγμα) Γιωργάκη Παπανδρέου βλέποντας στο πρόσωπό του τον Ανδρέα, ή όταν 30 χρόνια μετά αδυνατεί να καταλάβει ότι ήταν η πράσινη λαίλαπα της δεκαετίας του 80 που ξεκίνησε τον αφανισμό αυτής της χώρας, μήπως όλα αυτά (και κάμποσα άλλα) δεν είναι χρεωκοπία μας ως πολίτες;

Όταν ο κόσμος αντιδρά επειδή ο σημαιοφόρος της παρελάσεως είναι αλλοδαπός αλλά ουδέποτε πίεσε το καμάρι του να διαβάσει περισσότερο για να βγει αυτό πρώτο, ή όταν παρουσιάζει πλήρως ρατσιστικές απόψεις είτε προς τους αλλοδαπούς, είτε προς τους ημεδαπούς (ανάλογα πάντοτε με τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός), ή όταν διαχωρίζει κάτι όχι με βάση το τι λαμβάνεις απ'αυτό αλλά με βάση το πως δεείχνει αυτό, ή όταν βλέπεις τον μη έχοντα στον δρόμο να υποφέρει και σπεύδεις να τον κατηγορήσεις με δικαιολογίες τύπου "ας πρόσεχε" μήπως αυτό δεν δείχνει την χρεωκοπία μας ως κοινωνία;

Όταν αποδεχόμαστε ως κοινωνία πως το να κάψεις ένα δάσος για να χτίσεις στο νέο σου οικόπεδο αποτελεί λογική πρακτική επειδή το έχουν κάνει κι άλλοι, ή ότι δεν είμαι εγώ ο μαλάκας της υπόθεσης να μην φοροδιαφύγω όταν όλοι το κάνουν, ή όταν ενώ έχω επίγνωση που ενώ κλέβω το κράτος έχω εντούτοις την απαίτηση το κράτος να κόβει τον λαιμό του για να μου δίνει παροχές, ή ότι εγώ θα καπνίζω όπου μου γουστάρει διότι έτσι γουστάρω, ή ότι θα περάσω ως κάγκουρας στις 3 τα χαράματα από τις γειτονιές με τη μουσική στη διαπασών επειδή είναι αναφαίρετο δικαίωμά μου, μήπως αυτό δεν δείχνει την χρεωκοπία μας ως έλλογα όντα;

Όταν δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε την αντίθετη άποψη (βλ. τι γίνεται με το δημοψήφισμα για παράδειγμα), ή θεωρούμε οτι ο διαφορετικός είναι εχθρός και ότι πρέπει να τον φάμε πρώτοι πριν προλάβει να μας φάει αυτός, όταν διαχωρίζουμε ανθρώπους ανάλογα με τη φανέλα της ομάδας που φοράει, ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις ή τις φιλοσοφικες του ανησυχίες ή ακόμη και το που γουστάρει να πηγαίνει να δίνει τον κώλο του, μήπως αυτό δεν δείχνει την χρεωκοπία μας ως άνθρωποι;

Όταν θεωρούμε πως ελευθερία σημαίνει το να κάνεις ό,τι γουστάρεις δίχως κανέναν φραγμό ή σεβασμό προς τους άλλους, όταν αδιαφορούμε για την Παιδεία των παιδιών μας, όταν θεωρούμε ότι η πρόκληση αποτελεί μέσον ανάδειξης μιας θέσης ή ενός προβλήματος, όταν αδυνατούμε να διαπιστώσουμε τι είναι σκουπίδι και τι όχι, όταν αποδεχόμαστε την τηλεόραση και τα μέσα γενικότερα ως μέσον διαμόρφωσης της απόψεώς μας, όταν δεν σεβόμαστε το σπίτι που ζούμε (ως Φύση) και δημιουργούμε χίλιες δυο πηγές μόλυνσης και όχι μόνο, σκεπτόμενοι μονάχα το εύκολο κέρδος, όταν δεν δείχνουμε καμία αλληλεγγύη σε κανέναν και το μόνο που μας νοιάζει είναι να μην αγγίξει τον δικό μας κώλο ό,τι συμβεί, όταν βλέπουμε τις στρεβλώσεις, τις μίζες, τις παρανομίες και δεν κάνουμε τίποτα γι'αυτό, μήπως όλα αυτά δεν δείχνουν την πλήρη και απόλυτη χρεωκοπία μας ως έθνος, ως λαός, ως κράτος;

Δηλαδή περιμέναμε απλώς να μπει όριο 60 ευρώ στα ΑΤΜ και να πληροφορηθούμε ότι δεν πληρώσαμε τη δόση στο ΔΝΤ για να συνειδητοποιήσουμε πως χρεωκοπήσαμε; Και το χειρότερο είναι πως μόνο αυτή η χρεωκοπία μας πειράζει; Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μας ενοχλεί σε τούτη την κωλοχώρα.

Όταν το κράτος δεν επισρτρέφει ΦΠΑ στους επαγγελματίες ή όταν αναγκάζεται να κόψει επίδομα ανεργίας επειδή δεν έχει λεφτά, αυτά δεν είναι αδυναμία πληρωμής. Μόνο προς το ΔΝΤ είναι αδυναμία πληρωμής. Κι ο κλασικός μαλάκας ο ΈΛλην, που λέει κι ο Γεωργίου, το αποδέχεται αυτό.
Όταν ο κόσμος κάνει ουρές στα ΑΤΜ είναι η εξαθλίωση στην οποίαν οδηγεί το κράτος τους πολίτες, αλλά όταν οι πολίτες έκαναν ουρές για μια δωρεάν σακούλα ντομάτες, ή ακόμη χειρότερα σε κάδους και σε συσσίτια, αυτό ονομάζεται ανάπτυξη.

Δεν είσαι χρεωκοπημένος όταν δεν έχεις δική σου άποψη και περιμένεις να στην διαμορφώσουν άλλοι, ούτε όταν σιχτιρίζεις επί μία τετραετία (Σ.σ. φιλολοφικό το χρονικό διάστημα) και όταν έρχονται οι εκλογές ξαναψηφίζεις τους ίδιους είτε επειδή αποφάσισες να τους δώσεις μια ακόμη ευκαιρία (την εικοστή πέμπτη στη σειρά), είτε επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή, λες και στις εκλογές κατεβαίνει μόνο ένα κόμμα.
Δεν είσαι χρεωκοπημένος όταν ψηφίζεις ξανά τα ίδια και τα ίδια λαμόγια που σε έκλεψαν, σε κορόιδεψαν, νομοθέτησαν εις βάρος σου, σε περιέπαιξαν, σε υπερφορολόγησαν, σε αδίκησαν, σου αφαίρεσαν παροχές, σου χειροτέρευσαν την ποιότητα ζωής;
Δεν είναι χρεωκοπία όταν δεν βγήκες ποτέ να απαιτήσεις μέσα στο πλάισιο της λογικής έστω τα βασικά σου δικαιώματα, κι αντίθετα έσπευδες να κατηγορήσεις όποιον τολμούσε να το κάνει, θεωρώντας ότι την δική σου ατολμία πρέπει όλοι να την ενστερνίζονται;
Μήπως δεν είναι χρεωκοπία το ότι αποδεχόσουν να δουλεύεις ανασφάλιστος ή να υπογράφεις για περισσότερα χρήματα απ'άυτά που πραγματικά έπαιρνες και δεν τόλμησες να το καταγγείλεις ποτέ σου διαιωνίζοντας αυτήν την κατάσταση και σκάβοντας τον λάκκο των μελλοντικών γεννεών, των παιδιών σου των ίδιων που σήμερα μπορεί να μην έχεις αλλά θα έχεις αύριο;

Μήπως θεωρείς ότι δεν είσαι χρεωκοπημένος όταν ποτέ δεν κάθησες να βάλεις κάτω τα οικονομικά σου και να απλώνεις το χέρι σου μέχρι εκεί που σε έπαιρνε, αλλά τουναντίον έπαιζες το παιχνίδι των τραπεζών παίρνοντας αεροδάνεια και χρησιμοποιώντας κάρτες για να πηγαίνεις τις διακοπάρες σου, να παίρνεις την κινητάρα σου, να κάνεις στην γκόμενα το κομμάτι σου, να αγοράζεις αυτοκίνητο που δεν μπορείς να συντηρήσεις, να συχνάζεις σε μαγαζιά που απλώς τα χρυσοπληρώνεις δίχως να σου προσφέρουν τίποτα, να πηγαίνεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικά σχολεία όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος, να χρησιμοποιείς την ιδιωτική Υγεία ενώ ήταν αχρείαστη, ή όταν το σημαντικό για'σένα ήταν το να ακολουθείς το κωστοπούλειο life style της ψεύτικης ζωής και της καλοπέρασης δίχως υπόβαθρο;

Δεν αποτελεί ύψηστη χρεωκοπία όταν εν γνώσει σου γίνεσαι θύμα που παριστάνει τον θύτη συμμετέχοντας στην ανθρωποφαγία μέσα σε αυτήν την άτυπη αρένα της καθημερινότητας, όπου οι πραγματικοί υπαίτιοι συνεχώς δραπετεύουν αλώβητοι;
Δεν είναι χρεωκοπία ενός ολόκληρου λαού το γεγονός ότι ανέκαθεν -διαχρονικά- σε κρίνει από το τι έχεις ή πως φαίνεσαι ή που θέλεις να εντάσσεσαι και όχι από το τι είσαι πραγματικά ως οντότητα και πως συμπεριφέρεσαι ως άνθρωπος;

Και ξαφνικά μας πείραξε η χρεωκοπιά του κράτους που είναι στο όριο να γίνει και χρεωκοπία των τραπεζών; Όλες οι προηγούμενες χρεωκοπίες που ελάμβαναν χώρα επί δεκαετίες ολόκληρες γιατί δεν μας πείραξαν;
Εϊμαστε η χώρα που ευχαρίστως θα ρουφιανέψεις τον γείτονά σου επειδή θες να τον δεις να τρώει πρόστιμο μόνο και μόνο επειδή έχει πιο ωραίο σπίτι από 'σένα, αλλά δεν θα καταγγείλεις τον εργοδότη σου που δεν σου κολλάει ένσημα διότι φοβάσαι.
Είμαστε η χώρα που ευχαρίστως θα απαιτήσεις από τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά ουδέποτε θα βάλεις το δικό σου χέρι στη φωτιά για να βοηθήσεις λιγάκι.
Είμαστε η χώρα που όσοι πέρασαν από τις θέσεις διακυβέρνησης (κάθε βαθμίδας) δεν φταίνε ποτέ, και που πάντοτε παραλαμβάνουν καμμένη γη από τους προηγούμενους.
Είμαστε η χώρα που γουστάρει να βλέπει τους παίκτες της Ρεάλ να χειροκροτάνε τους παίκτες της Μπαρτσελόνα επιδεικνύοντας ποδοσφαιρικό πολιτισμό, αλλά θεωρούμε προδοσία αν δούμε να κάνουν το ίδιο οι παίκτες του Ολυμπιακού/του ΠΑΟΚ/της Λάρισας προς τους παίκτες του Παναθηναϊκού/του Άρη/του Ολυμπιακού Βόλου κλπ.
Είμαστε η χώρα που απαιτούμε από τους Άγγλους να φέρουν πίσω τα κλεμμένα ελγίνεια όταν την ίδια στιγμή αδιαφορούμε για τα αρχαία που ήδη έχουμε και κάνουμε γκράφιτι πάνω σε αυτά ή τα πουλάμε για προσωπικό κέρδος, ή τα θάβουμε προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.
Εϊμαστε η χώρα που με ευκολία θα αδειάσεις το τασάκι του αυτοκινήτου στον δρόμο, ή θα αφήσει τα σκουπίδια στο δάσος, ή θα πετάξεις τα παλιά λάδια του αυτοκινήτου και τις μπαταρίες στα σκουπίδια, αλλά όταν πας στο εξωτερικό είσαι τύπος και υπογραμμός "διότι εκεί έχουν κράτος φίλε".
Πόσες χιλιετίες πρέπει να περάσουν καταραμένε Έλληνα, αιώνιε ραγιά, για να μάθεις ότι το κράτος είσαι ΕΣΥ; Το κράτος είμαστε ΌΛΟΙ μας;

Θα σας φέρω ένα μικρό πλην χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Αναρωτηθείτε για ποιον λόγο δεν ψηφίζετε (πχ) Βασίλη Λεβέντη παρά επιλέγετε αυτούς που πάντοτε δογματικά επιλέγατε (και αυτό το αποδεικνύουν τα αποτελέσματα όλων των εκλογικών αναμετρήσεων). Ο Λεβέντης (καθώς και άλλοι "Λεβέντηδες") δεν έχει διορίσει ποτέ κανέναν στο δημόσιο, δεν έχει βλάψει ποτέ τα εθνικά θέματα, δεν έχει νομοθετήσει ποτέ κατά του λαού, δεν έχει πει ποτέ ψέματα για τα γεγονότα. Και όμως δεν τον ψηφίζετε επειδή τον θεωρείτε γραφικό ή ασόβαρο ή δίχως πιθανότητες να εκλεγεί και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Τουναντίον, ψηφίζετε πάντα όσους κάνουν ρουσφέτια, ψηφίζουν αντεθνικούς νόμους, καταργούν έργω τη Δημοκρατία, τρομοκρατούν τους πολίτες, ζημιώνουν την οικονομία της χώρας, εμπλέκονται σε σκάνδαλα και άλλες παράνομες ιστορίες και αυτό γιατί; Επειδή είναι παραδοσιακή ψήφος για την οικογένειά σας; Επειδή δεν σας πάει το χέρι παρακεί ή παραδώ; Επειδή διαπιστώσατε ειλικρινή μεταμέλεια ή κάποια μυστηριώδη ικανότητα την οποίαν μέχρι τώρα έκρυβαν;

Κι αν τα πεις όλα αυτά στον νεοΈλληνα είσαι ο χειρότερος εχθρός του, θες το κακό του κ.ο.κ. Διότι τον νεοΈλληνα δεν τον νοιάζει αν είναι λαμόγιο, τον νοιάζει μόνο να μην του πουν ότι είναι λαμόγιο. Ομοίως και για κάθε αρνητικό χαρακτηρισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η χώρα είχε επί αμέτρητες δεκαετίες ως ύψηστο ήρωα τον Καραγκιόζη που ήταν ένα λαμόγιο και μισό.

Να σας υπενθυμίσω, λοιπόν, κάτι που έχω ξαναπεί σε τούτο το ταπεινό πλην τίμιο βλόγι, ότι η χώρα αυτή καταστράφηκε επειδή δεν άντεξε το βάρος τόσων πολλών άξιων πολιτών κι ακόμη πιο άξιων πολιτικών.

Μην ψάχνετε, λοιπόν, για φταίχτες αλλού.
Ο φταίχτης θα γίνει ορατός μόλις περάσετε από τον καθρέπτη του σπιτιού σας.
Είναι ο φταίχτης από τον οποίον δεν μπορείτε να κρυφτείτε με τίποτα.
Είναι το περιβόητο γνώθι σεαυτόν των αρχαίων ημών προγόνων, για τους οποίους είμαστε τόσο υπερήφανοι αλλά δεν κάνουμε τίποτε απολύτως για να τους μοιάσουμε. Όπου εδώ που τα λέμε, δεν θέλουμε να τους μοιάσουμε, όχι μόνο διότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν των έργων (ακόμη και διά των λόγων) ενώ εμείς είμαστε των λόγων του αέρα και μόνο, αλλά κυρίως επειδή οι αρχαίοι μοχθούσαν, έπρατταν, έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο νεοΈλληνας το σιχαίνεται αυτό. Ο νεοΈλληνας θέλει μόνο στόχους για να τους κατηγορεί. Παραδίδουμε τη χώρα στα λαμόγια και μας φταίνε τα λαμόγια. Την παραδίδουμε στους ξένους και μας φταίνει οι ξένοι.
Δυστυχώς τη μεγαλύτερη κουβέντα επί τούτου την έχω διαβάσει από τον αείμνηστο Ηλία Μπαζίνα που είχε πει ότι η μεγαλύτερη ευλογία που συνέβη ποτέ σε τούτο τον λαό ήταν η τουρκοκρατία διότι μας έδωσε το πάτημα να έχουμε κάτι να κατηγορούμε για πάντα και να μην κάνουμε τίποτε.

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι όλοι αυτοί μας τα έκαναν όλα με τη δική μας ρητή κι αδιαμφισβήτητη συγκατάθεση. Δεν χωράει καμία απολύτως αμφιβολία επί τούτου. Τους ψηφίσαμε όλους τους. Με πραξικόπημα ανέβηκε μόνο ο Παπαδόπουλος στο παρελθόν, κι αυτός αν το καλοσκεφτούμε μάλλον ήταν γατάκι μπροστά σε όλους αυτούς και απλώς είχε το όνομα ενώ άλλοι έχουν τη χάρη.

Αλλά η μεγαλύτερη κατάντια ξέρετε ποια είναι;
Όχι ότι ο κόσμος ψήφισε για αλλαγή ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα ότι θα ξαναέρθουν οι "παλιές καλές" μέρες του pasok, ούτε ότι το ψήφισε με την ελπίδα (που άγγιζε τα όρια της βεβαιότητας) πως δεν θα κάνει όλα αυτά που έλεγε.
Η κατάντια είναι ότι θα ξανανατέλει ως ελπίδα για τη χώρα ο Αντώνιος ο Σαμαράς ο Πιτσαδώρος_, αυτό το κάργα χουντικό κατασκεύασμα που άνετα συγκαταλέγεται στους πλέον ανίκανους πολιτικούς όλων των εποχών σε παγκόσμιο επίπεδο, και ο κόσμος θα το χάψει κιόλας διότι θα ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάτι "σίγουρο" για να πιαστεί. Η κατάντια είναι ότι ξαναμπαίνουμε σε φάση διαρκούς ανακύκλωσης των ίδιων και των ίδιων σάπιων λύσεων που δεν είναι τίποτε άλλο από τον Μανωλιό που βάζει τα ρούχα του αλλιώς, όπως λέει και η παροιμία.

Οπότε ελπίζω να καταλαβαίνετε για ποιον λόγο πρεσβεύω την άποψη ότι το δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει. Διότι είναι ο ίδιος χρεωκοπημένος λαός που θα πρέπει να επιλέξει, δίχως σοβαρά κριτήρια, δίχως ενημέρωση, δίχως υπευθυνότητα, δίχως διάθεση για συλλογική δράση και συκλλογική ευθύνη.
Εϊμαστε ένας λαός τόσο προβλέψιμος, που αν του δώσεις τη δυνατότητα να ομονοήσει και να κάνει εμφύλιο, θα επιλέξει τον εμφύλιο. Στα πρόθυρα τέτοιου είμαστε και τώρα και παριστάνουμε ότι δεν το έχουμε καταλάβει και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων τις βάσεις του δεν τις δημιούργησε μόνο ο Τσίπρας με το επιτελείο του. Συνέβαλαν τα μέγιστα και όλοι οι πρηγούμενοι με την διχαστική τους πολιτική. Πάνω απ'όλα όμως, συνέβαλαν τα μέγιστα όλοι οι απλοί πολίτες που ευχαρίστως ελάμβαναν τη λάσπη και παρίσταναν τους καταπέλτες προς άλλους πολίτες.

Η αλήθεια είναι μία, ότι αν δεν αλλάξουμε μυαλά δεν θα αλλάξει τίποτε όσα δημοψηφίσματα κι αν κάνουμε.
Κι ο Έλλην μυαλά δεν αλλάζει με καμία κυβέρνηση.
Έχουμε αποδείξει στην πράξη ότι δεν είμαστε άξιοι να κάνουμε κάτι καλό.


Χαίρετε.