Να ξεκινήσουμε από τα ζόρικα πλην αυτονόητα: γι'αυτήν την ομάδα δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά υπερηφάνεια, χαρά και ικανοποίηση.
Το θέτω έτσι κομψά, διότι ήδη από χθες ξεκίνησαν διάφοροι εγχώριοι "δικαστές" να επικρίνουν τους πάντες και τα πάντα: τον "άχρηστο Σπανούλη" (που βέβαια μόλις αντίπροχθες ήταν ο θεός ο ίδιος), το "ελλιπές ρόστερ" (που φυσικά τον τελευταίο μήνα χαρακτηριζόταν επιπέδου ΝΒΑ), τον "άπειρο Σφαιρόπουλο" (που εννοείται ότι υποβιβάστηκε από Φιλ Τζάκσον) και πάει λέγοντας. Βέβαια θα μου πεις, εδώ η οομάδα γράφει ιστορία κι εσύ ασχολείσαι με την πλέμπα της ερυθρολευκης "εξέδρας"; Ναι, ασχολούμαι διότι απλούστατα πρέπει να ξεκαθαρίζουμε την κατάσταση επιτέλους και να διαφανεί ότι αυτοί είναι η θλιβερή μειοψηφία και τίποτε περισσότερο.
Η ομάδα έκανε τεράστια υπέρβαση και το σημαντικό είναι ότι δεν την έκανε μια φορά μόνο. Έχει καθιερωθεί πλέον στις συνειδήσεις όλων ως η ομάδα των υπερβάσεων, η ομάδα που κάνει το αδύνατο δυνατο. Δεν θα αναφερθώ στις δύο προηγούμενες κούπες που όλοι θυμόμαστε πως ήρθαν. Θα μιλήσω μόνο για τον τελευταίο ένα μήνα, όπου προερχόμενος από μία κα-τα-πλη-κτι-κή σαιζόν και μάλιστα μέσα από πλήθος σοβαρών προβλημάτων (αρχής γενομένης από τους κλυδωνισμούς της ήττας από τον αιώνιο στο κύπελλο και ιδίως λόγω των σοβαρών τραυματισμών της συνέχειας) έφτασε στο σημείο να προκρίνεσαι εις βάρος της ομαδάρας που ονομάζεται Μπαρτσελόνα (στην έδρα της οποίας ουδέποτε είχες κερδίσει μέχρι σήμερα και το έπραξες παίζοντας εμφατικά ολοκληρωτικό μπάσκετ). Στην συνέχεια σου έλαχε η ομαδάρα που λέγεται ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Είναι πολλοί αυτοί που ιδίως μετά τον ημιτελικό προσπάθησαν να την παρουσιάσουν ομαδίτσα της σειράς με αποτυχημένους παίκτες κλπ. Η πραγματικότητα είναι ότι μας έτυχε η δυσκολότερη ομάδα που μπορούσε ναν μας τύχει και ήμασταν εμείς που την κάναμε να δείχνει πελάτης. Δυστυχώς όμως, παρόλο που τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάσκετ και είναι η ομάδα (ως σύνολο) αυτή που μετράει, η υπερπροσπάθεια που κατεβλήθη για να περάσουμε το ρωσικό μεγαθήριο ήταν τέτοια που παρά την αισιοδοξία όλων μας ουσιαστικά είχε ήδη προκαθορίσει το αποτέλεσμα του τελικού.
Ναι, η πορεία του μεγάλου τελικού έδειξε ότι η κούπα δεν θα ερχόταν στο λιμάνι. Ακόμη κι όταν καλύψαμε την διαφορά των 11 πόντων φάνταζε πολύ δύσκολο στα μάτια ενός ανθρώπου που ξέρει από μπάσκετ. Έβλεπες ότι οι παίκτες είναι ξεφουσκωμένοι. Ήθελαν πνευματικά αλλά σωματικά δεν μπορούσαν. Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι'αυτό από την στιγμή που όλοι μας είδαμε την τιτάνια προσπάθεια ολόκληρης της χρονιάς (που ακόμη δεν έχει τελειώσει φυσικά). Η αλήθεια είναι ότι αν τα ζευγάρια των ημιτελικών ήταν διαφορετικά, εξίσου διαφορετικό θα ήταν και το αποτέλεσμα του τελικού αλλά δυστυχώς δεν ήταν διαφορετικά.
Εννοείται ότι όλοι μας είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού όλων μας υπήρχε η εποποιία των δύο τελευταίων τίτλων, αλλά κακά τα ψέματα, δεν είναι κάθε μέρα του άη-Γιαννιού. Όσο ομάδα κι αν είσαι, όση ψυχή κι αν έχεις, όσο κι αν σε φοβούνται, θα έρθει εκείνη η μία στιγμή που θα λυγίσεις αναγκαστικά. Κανείς δεν μπορεί να μένει συνεχώς όρθιος και να τρώει κατά κύμματα τις επιθέσεις. Αν αναλογιστούμε δε, το ρόστερ της ομάδας νομίζω ότι θα καταλάβουμε πως η επιτυχία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Το μόνο που αφήνει κάπως πικρή γεύση είναι ακριβώς το ότι με (ίσως) λίγα χρήματα παραπάνω θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάποιες καλύτερες επιλογές στους ξένους (και δεν αναφέρομαι σε Ντάστον-Χάντερ) και έτσι τα αδέλφια είμαι βέβαιος ότι θα είχαν δει τον κόπο όλων τους να στέφεται από απόλυτη επιτυχία. Δεν πειράζει, πάμε γι'άλλα. Η συγκεκριμένη ομάδα μου έχει δείξει ότι ξέρει να δουλεύει σωστά σε όλα τα επίπεδα.
Να πω και δύο πράγματα για τους παίκτες. Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσουμε τις επικρίσεις ή τις κρίσεις επί προσωπικού. Γενικά νομίζω ότι δεν έχουμε δικαίωμα να απαιτούμε περισσότερο απ'αυτά που μπορούν να δώσουν κάποιοι παίκτες. Ο Ολυμπιακός έχει έντιμους παίκτες: κάποιοι εξ'αυτών είναι παίκτες πρώτης γραμμής και κάποιοι εξ'αυτών δεύτερης και όλοι μαζί συνέβαλαν στην φετινή ευρωπαϊκή εποποιία η οποία απλώς δεν ολοκληρώθηκε με ένα ακόμη θαύμα (και τίποτε λιγότερο). Ιδίως για τον Σπανούλη όμως θα ήθελα να προσθέσω κάτι: από όλα αυτά που γράφτηκαν νομίζω ότι τίποτε δεν αποτελεί υπερβολή. Ο άνθρωπος είναι απίστευτος. Είμαστε τυχεροί να διαθέτουμε τον καλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα, είναι τόσο απλό. Και για να καταδείξω το μέγεθος της ανυπέρβλητης βλακείας που κυκλοφορεί, να υπενθυμίσω ότι το περασμένο καλοκαίρι ο άνθρωπος αυτός λίγο έλειψε να φύγει απηυδησμένος και να πάει στην Μπαρτσελόνα επειδή δεν άντεχε άλλο την άδικη αντιμετώπιση προς το πρόσωπό του (και μην ξεχνάμε ότι ο Σπανούλης είναι άνθρωπος ψυχολογίας Αν τον σκλαβώσεις, είναι ικανός να παίξει και... δίχως πόδια). Αυτό το λέω διότι δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου όπως πολύς κόσμος νομίζει. Να σημειώσω και το εξής σημαντικό: οι διθύραμβοι για τον Σπανούλη δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την αξία των υπολοίπων παικτών. Όπως όμως για την Μπαρτσελόνα όλοι μιλάνε για τον Μέσι (και προφανώς αυτό δεν υποβαθμίζει την αξία του Ινιέστα), κάπως έτσι και για τον μπασκετικό Ολυμπιακό όλοι μιλάνε για τον Σπανούλη. Είναι ο ηγέτης της ομάδας, ο οποίος πρώτος απ'όλους σπεύδει να εκθειάσει τις προσπάθειες των συμπαικτών του αποδεικνύωντας ότι είμαστε Ομάδα με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα.
Επίσης δεν πρέπει να αφήσουμε εκτός τον καταπληκτικό Γιάννη Σφαιρόπουλο που μας έχει αφήσει όλους με ανοικτό το στόμα με τις δυνατότητές του και το υποδειγματικό του κοουτσάρισμα. Εϊμαι βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα μεγαλουργήσει με αυτόν υπό τις οδηγίες του. Εννοείται ότι σε αυτό το σημείο πρέπει να μνημονεύσουμε και τον Γιώργο Μπαρτζώκα ο οποίος έστησε αυτήν την ομάδα, άσχετα αν όλοι ξέρουμε ότι επειδή είχε χάσει τα αποδυτήρια δεν θα μπορούσε να είχε φτάσει την ομάδα ως εδώ.
Θα κλείσω με το αναμενομενο παρατράγουδο: μέσα στην όλη βλακεία των ημετέρων έχουμε και την ανυπέρβλητη βλακεία κάποιων εκ των από 'κεί, οι οποίοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κλωτσιές και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο για να αποδείξουν ότι το ξέσπασμα του Σπανούλη στο τέλος του τελικού κατά του Ρούντι έδειξε τον πραγματικό του χαρακτήρα και λοιπά είδη καπνιστού (γιου νόου, πίπες κι έτσι). Τους γειώνουμε επιδεικτικά και αφήνουμε την προπαγάνδα τους να δείξει αυτοί ποιοι πραγματικά είναι. Ο Ρούντι είναι ίσως ο πιο σιχαμερός παίκτης που έχει περάσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα και απέδειξε ότι βρήκε τον κολλητό που του ταιριάζει (βλ. Ματσιούλις). Δεν ξέρω αν διαβάσατε τις δηλώσεις τους: και μόνο που απευθύνονται στον Σπανούλη ωσάν να μην έχει κατακτήσει ποτέ του το δισκοπότηρο. Είναι να γελάνε και τα τσιμέντα μαζί τους. Πιο γραφικοί κι από τα χωριά του Πηλίου.
Θα κλείσω όπως ξεκίνησα: γι'αυτήν την ομάδα υπάρχει μόνο υπερηφάνεια, χαρά και ικανοποίηση. Μπράβο σε όλους και πάμε για το πρωτάθλημα πλέον. Κι όσον αφορά την Ευρώπη, και του χρόνου εκεί θα είμαστε, Για αλλους δεν ξέρω, αν κι εδώ που τα λέμε γι'αυτόυς δεν με πολυενδιαφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου