Με το καλό να μας βγει...

κι ελπίζω ο επόμενος να μην μπει έτσι όπως μπήκε ετούτος εδώ, αν και φοβάμαι τα χειρότερα εδώ που τα λέμε.

Όπως και να'χει, για τις μέρες των εορτών επιλέξτε κάποιο δώρο με συναίσθημα για τους οικείους σας, ωσάν αυτά των προτάσεων που ακολουθούν (ευγενική προσφορά του στυλιστικού τμήματος του παρόντος ιστολογίου)...

1) Κάποια συμπαθητική μπλούζα με παιδικούς χαρακτήρες

2) Εξαιρετικά καλαίσθητα δωδεκάποντα για το αίσθημα.

 3) Μάλλινο μπλουζάκι με απεικόνιση νορβηγικού τοπίου με χιονάνθρωπο.

4) Κάποιο βιβλίο ή εγκυκλοπαίδεια

5) Κηροπήγια με τον Άγιο Euronymous... 

6) Υλικό βασισμένο στον Πόλεμο των Άστρων

7) Κάποια καλαίσθητη κούπα (προσοχή, αν κάνετε τέτοιο δώρο σε βάζελους μπορεί προς στιγμή να χαρούν!)

8) Γραβάτα από ειδικό δέρμα...

9) Ένα εύχρηστο τσαντάκι...

10) Κάποιο αντικείμενο των Immortal.

  11) Διακοσμητικό για το σπίτι

12) Μπλουζάκι θρησκευτικού περιεχομένου σχετικό με τα Χριστούγεννα.

13) Κάλτσα για τον Άγιο Βασίλη (κυκλοφορούν και σε σετ όπως στην εικόνα)

14) Κάτι για καθημερινή χρήση.

Καλά να μας έρθει το νέο έτος.
Προσωπικά ευελπιστώ στα λιγότερο χειρότερα.
Με αυτούς που έχουμε μπλέξει δηλαδή δεν βλέπω άλλη διαφυγή.
Χρόνια πολλά με Υγεία και Αγάπη σε όλους!

Για τον Chuck Schuldiner, τιμής ένεκεν.

Πριν από λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 13 του μηνός το metal θυμόταν μία θλιβερή επέτειο. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να γράψω εκείνη την ημέρα κάποια λόγια αλλά αποφάσισα λόγω της δραματικής επικαιρότητος να τα αφήσω για την επόμενη ευκαιρία, την οποίαν άρπαξα σήμερα.
Να ξεκαθαρίσω πριν προχωρήσω ότι το σενδονάκι αυτό αφορά τον κάθε μουσικόφιλο, ανεξαρτήτου προτιμήσεών του, και όχι μόνο τους οπαδούς της metal αυστηρά. Ελπίζω να καταφέρω να καταστήσω σαφείς τους λόγους στην συνέχεια.

Ωσάν πριν από δύο εβδομάδες και πριν δεκατρία χρόνια ακριβώς, λοιπόν, μας άφησε ο μέγιστος Chuck Schuldiner, σε ηλικία μόλις 34 ετών. Γεννηθείς 13 Μαϊου 1967, μας αποχαιρέτησε οριστικά από ετούτον τον κόσμο την 13η Δεκεμβρίου 2001.
Ο Chuck του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Charles Michael Schuldiner) ήταν μια τεράστια απώλεια για την παγκόσμια μουσική, όχι μόνο για το metal. Προσωπικά η μοναδική προσωπικότητα της ευρύτερης μουσικής με την οποίαν μπορώ να τον παραλληλίσω είναι ο Frank Zappa αν και όλα αυτά μάλλον φιλολογικά ζητήματα είναι πλέον, απλώς για την κουβέντα.

Να πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Το 1983 ο Chuck σε ηλικία μόλις 16 ετών ίδρυσε το συγκρότημα Mantas το οποίο έπαιζε μουσική στα τότε χνάρια της ακραίας τάσης του metal που είχε αρχίσει να ξεπηδάει σε διάφορα σημεία της Ευρώπης και ιδίως των ΗΠΑ. Το σχήμα αυτό κράτησε μόλις για λίγους μήνες το όνομά του και επί της ουσίας το μόνο που πρόλαβε να ηχογραφήσει ήταν ένα demo υπό τον τίτλο Death by Metal, το 1984. Βέβαια την σήμερον κυκλοφορούν και διάφορα rehearsal της εποχής, αλλά αυτά είναι μεταγενέστερα φρούτα. Ο Chuck έδειξε από μικρός όμως τι κουβαλούσε όχι μόνο μέσα στο κεφάλι του, αλλά και στην ψυχή του. Λίγα χρόνια πριν ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε πεθάνει. Για ένα συναισθηματικό παιδί όπως ο Chuck αυτό ισοδυναμούσε με κατάρρευση όλου του κόσμου γύρω του. Αποφάσισε, λοιπόν (όπως λέει ο μύθος), να μετονομάσει τους Mantas σε Death εις μνήμην του αδελφού του, προκειμένου να μετατρέψει τον θ΄νατό του σε κάτι θετικό. Και αυτό το θετικό ήταν η μουσική.

Μετά από μια σειρά demo και μέσα από διάφορες πρόβες που διήρκεσαν περί τα τρία χρόνια, το συγκρότημα μπαινει στο στούντιο και ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο: Scream Bloody Gore, το 1987. Επρόκειτο για έναν δίσκο-κλωτσιά στα αχαμνά γενικότερα. Αν και ήδη ο κόσμος είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με τις ακραίες εκφάνσεις του metal, τόσο μουσικά, όσο στιχουργικά αλλά και οπτικά (βλ. εξώφυλλα), η αλήθεια είναι ότι το SBG παραήταν ακραίο ακόμη και για τα έως τότε δεδομένα. Στο εξώφυλλο δέσποζαν μερικοί... πρώην καλόγεροι που προφανώς είχαν περάσει στην απέναντι πλευρά, και οι οποίοι έπιναν αίμα στα ποτήρια τους μέσα σε κάποια (προφανώς) εκκλησία. Οι τίτλοι των τραγουδιών αντιστοίχου περιεχομένοι: Evil Dead, Denial of Life, Zombie Ritual, Baptized in Blood κλπ, κλπ. Όσον αφορά τη μουσική, αυτή μάλλον πήγαινε τα πράγματα πολύ παρακάτω κι από το μυθικό 7 Churches των Possessed αλλά και από διάφορα άλλα παραδείγματα ακραίου ήχου που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα ολόκληρο είδος βαπτίστηκε death metal εξαιτίας των Death.

Αν, λοιπόν, ο πρώτος δίσκος ήταν πιο πολύ στο οργισμένο και αντιδραστικό κλίμα των εποχών που υπήρχε διάχυτο στο metal εκείνα τα χρόνια και το οποίο απαιτούσε ανάποδους σταυρούς, σκελετούς, αίματα, πεντάλφες και λοιπά "ιδεολογικά" εμβλήματα, η μεταστροφή δεν άργησε να έρθει, όχι τόσο στον ήχο αλλά σε όλα τα υπόλοιπα. Ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε το 1988 υπό τον τίτλο Leprosy ήταν ακόμη μεγαλύτερο σοκ. Ναι μεν ηχητικά αποτελούσε την λογική συνέχεια του Scream Bloody Gore αλλά σε όλα τα υπόλοιπα ήταν σαν να επρόκειτο για διαφορετική μπάντα. Τα ακραίου περιεχομένου δείγματα είχαν απαλοιφθεί όλα και τη θέση τους είχαν αρχίσει να παίρνουν υπαρξιακά ζητήματα, όπως οι ανίατες ασθένειες, οι άνθρωποι που χάνουν την αξιοπρέπειά τους ένεκα αυτών, ο πόνος κλπ. Και η λέπρα που αποτελούσε ασθένεια-μάστιγμα σε παλαιότερες εποχές ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα από το οποίο μπορούσε να καταπιαστεί. Ο εν λόγω δίσκος είναι ο πρώτος στον οποίον ο Chuck έθεσε ανοικτά (στους στίχους) και το θέμα του δικαιώματος των ανθρώπων να επιλέγουν να βάλουν ένα τέλος στον πόνο του, ερχόμενος έτσι σε πλήρη ρήξη με όλες τις πουριτανικές κοινωνίες που θεωρούσαν ως εντελώς ανήθικο το να συζητάς για τα δικαιώματα ενός ανθρώπου που υποφέρει, μόνο και μόνο επειδή το πέπλο μιας θρησκείας το απαγορεύει.

Το 1990 κυκλοφορεί το Spiritual Healing, ένας δίσκος που αν και μουσικά μάλλον δεν φτάνει τα υψηλά στάνταρ του προηγούμενου, εντούτοις από τεχνικής απόψεως μάλλον θέτει νέα όρια σε ολόκληρο το metal αφού αποδεικνύει ότι ακόμη και ο σκληρός ήχος μπορεί να είναι τεχνικός και προσεγμένος και όχι καφρίλα και χυμαδιό όπως αρκετοί μέχρι τότε έκαναν. Σε επίπεδο θεματολογίας, εξακολουθεί να ασχολείται με τα του Ανθρώπου αλλά αυτήν τη φορά το πάει κι εδώ πολύ παρακάτω, αφού πλέον δεν ασχολείται με τον άνθρωπο απευθείας, αλλά με την Κοινωνία και την αντιμετώπισή της που ωθεί τους ανθρώπους προ τετελεσμένων γεγονότων. Η ρήξη με την Κοινωνία είναι ευθύτατη.

Ο επόμενος δίσκος ονομάζεται Human και κυκλοφορεί το 1991. Εκτιμώ ότι ο τίτλος τα λέει όλα ως προς το περιεχόμενο. Πλέον όλοι έχουν καταλάβει δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με τη μουσική του Chuck: αυτή θα είναι πάντοτε σε υψηλότατα στάνταρ, με την χαρακτηριστική του τεχνοτροπία που εκτοξεύει πέραν από τα προσωπικά γούστα του καθενός την ποιότητα, διατηρώντας πάντοτε έναν μελαγχολικό τόνο στις συνθέσεις του (τολμώ να πω, αντίστοιχο με αυτόν που πάντοτε έχει ο Χατζιδάκις, για να το κάνω κατανοητό). Όταν ασχολείσαι με τους Death το μόνο που σε απασχολεί πλέον είναι το πόσο βαθειά στην φιλοσοφία θα σε ρίξουν οι στίχοι του Chuck και η αλήθεια είναι ότι κάθε δίσκος σε έριχνε σε ολοένα και πιο βαθειά νερά σε σχέση με τον προηγούμενο. Μέσα από το πλήθος των αρίστων συνθέσεων και των αντιστοίχων στίχων, υπάρχουν πολλά που μπορείς να διακρίνεις για την αγωνία του για τον συνάνθρωπό του. Μάλλον η πιο συγκλονιστική στιγμή του δίσκου όμως είναι το Suicide Machine, στο οποίο πραγματεύεται ευθέως το δικαίωμα εκείνων που πονάνε να σταματήσουν τον πόνο. Θα σας παραθέσω ως χαρακτηριστικό δείγμα το ρηφραίν του κομματιού:

When it comes to living, no one seems to care
But when it comes to wanting out
Those with power, will be there
Prolong the pain
How long will it last?
Suicide machine
A request to die with dignity
Is that too much to ask?
Suicide machine

Προσέξτε καλά τον τρόπο με τον οποίον θέτει εντελώς ωμά πλην ρεαλιστικά το θέμα. Αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι σε θυμούνται μόνο όταν θέλουν να ζητήσουν. Όταν είναι να ζήσεις, για την ποιότητα ζωής σου δηλαδή, δεν ενδιαφέρεται κανείς. Θέτει ένα αίτημα, λοιπόν, δηλαδή ούτε καν απαίτηση για αξιοπρέπεια, για να σταματήσει ο πόνος. Και το θέτει με τόσο ανθρώπινο τόνο, με ένα απλό ερώτημα: είναι τόσο πολύ αυτό που ζητάω;
Απλά ο Chuck. Γράφω αυτές τις γραμμές και ανατριχιάζω, σας το λέω εν τιμή. Να σημειώσω δε, ότι εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει και το εξώφυλλο του δίσκου, το οποίο δείχνει τι πραγματικά είναι ο άνθρωπος: κόκαλα και σάρκα. Τα υπόλοιπα, το Είναι, το κάνει ο καθένας ξεχωριστά.

Στον επόμενο δίσκο που κυκλοφόρησε το 1993 υπό τον τίτλο Individual Thought Patterns. Προσέξτε τίτλο έτσι; Πρότυπα ατομικής σκέψης. Τι άλλο να σου πει ο άνθρωπος πια;;; Ο δίσκος αυτός ασχολείται με τη φιλοσοφία και την ελευθερία που έχεις μόνο στα λόγια για να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και διά εσού να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο (το οποίο τελικώς σχεδόν αξιωματικα΄αποδεικνύηεται απευκταίο από την Κοινωνία). Δεν ξέρω αν ο Chuck είχε διαβάσει Καζαντζάκη ή Πλάτωνα (εξάλλου στο Philosopher λέει ρητά μεταξύ άλλων You know so much about nothing at all) αλλά η ουσία είναι ότι πλέον ασχολείται οριστικά με ζητήματα πανανθρώπινα. Κάθε τραγούδι που ακούς καθώς διαβάζεις (και σκέπτεσαι) τους στίχους σε θέτει σε έντονους προβληματισμούς. Είναι αδύνατον απλώς να ακούσεις έναν δίσκο των Death. Είναι σα να τρως και να κόβεις τη γλώσσα σου για να μην νοιώθεις γεύση. Οι Death ήταν ανέκαθεν ένα συγκρότημα που πήγε κόντρα στον πνευματικό ακρωτηριασμό των προτύπων του 1984 (ή έστω του Θαυμαστού Νέου Κόσμου) και δεν δίσταζε να το αποδεικνύει με κάθε δίσκο.

Το 1995 κυκλοφορεί το Symbolic. Η φιλοσοφία που ανέκαθεν υπήρχε σε όλες τις δουλειές τους (έστω εξαιρουμένου του SBG) πλέον στρεφόταν εσωτερικά από πλευράς συμπεριφοράς. Αν θελήσουμε να δούμε τους δίσκους των Death ταυτόχρονα και μεμονωμένα αλλά και ως σύνολο θα διαπιστώσουμε το εξής καταπληκτικό: η δομή τους ακολουθεί κυριολεκτικώς τη δομή του πλατωνικού έργου, όπου όλοι οι δίσκοι είναι αλληλλένδετοι νοηματικά μεταξύ τους, υπό την έννοια ότι έχουν έναν κοινό στόχο τον οποίον προσπαθούν να επιτύχουν όχι τόσο μεμονωμένα αλλά ως σύνολο. Όμως μεμονωμένα προσπαθούν να βάλουν το λιθαράκι τους προκειμένου να σε ωθήσουν στην εξερεύνηση του Εαυτού σου. Για να καταλάβετε τι εννοώ, θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από τους στίχους του Empty Words που θέτει στο επίκεντρο τα κενά λόγια και τον πόνο που αυτά μπορούν να προκαλέσουν:

Ashes and promises share a bond
Through the winds of change
Words are blown away
When visions that should be
Are tattooed in your mind
The power to let go
Is sometimes hard to find

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We find ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]:
Promises, a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words...

Και φτάνουμε αισίως στο 1998 όπου και κυκλοφορεί ο (όπως απεδείχθη εκ των υστέρων) τελευταίος δίσκος των Death, ένα πραγματικό μεγαλούργημα υπό τον τίτλο The Sound of Perserverance. Ο δίσκος αυτός μάλλον κοιτάζει όλους τους υπολοίπους από ψηλά, υπό την έννοια ότι επιχειρεί έναν συγκερασμό του τύπου "για να δούμε τι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα". Μουσικά πλέον τα πάντα έχουν απογειωθεί, νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε κάτι τέτοιο. Όσον αφορά τους στίχους, στο τέλος θα σας παραθέσω το εκ των αγαπημενων μου κομματιών τους A Moment of Clarity όπου και πιστεύω ότι θα καταλάβετε πολλά.

Σε αυτό το σημείο να σημειώσω κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ήδη από το 1996 ο Chuck είχε δημιουργήσει και ένα παράλληλο σχήμα με το όνομα Control Denied το οποίο αν και διατηρούσε τη γνώριμη τεχνοτροπία του, επί της ουσίας είχε μεγάλες διαφοροποιήσεις σε σχέση με τους Death. Το εν λόγω σχήμα ήταν πιο "ελαφρύ" μουσικά (παρόλο που ιδίως από το Individual Thought Patterns κι έπειτα νομίζω ότι οι Death μόνο death metal δεν μπορεί να πει κανείς ότι έπαιζαν δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν διατηρούσαν βαρύ ήχο). Κοινώς ήταν πιο heavy ως προς τον γνώριμο ήχο των Death. Η σημαντικότερη, όμως, διαφοροποίηση είχε να κάνει με τους στίχους, όπου ναι μεν δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που λέμε χαριτολογώντας ελαφρολαϊκοί, όμως προσπαθούσαν να βγουν έξω από τον βαρύ φιλοσοφικό κύκλο που είχαν ανοίξει οι Death και από τον οποίον ήταν αδύνατον να βγουν. Τo σχήμα αυτό κυκλοφόρησε μόλις έναν δίσκο υπό τον τίτλο The Fragile Art of Existense, μόλις λίγους μήνες πριν τον τελευταίο δίσκο των Death.

Κάπου σε αυτό το σημείο, όμως, το χέρι της Μοίρας αρχίζει και η συγγραφή του Επιλόγου του Βιβλίου της Ζωής αυτού του τεράστιου ανθρώπου και μουσικού. Το 1999 του γίνεται διάγνωση για καρκίνο στον εγκέφαλο. Τι τραγικό χτύπημα της μοίρας. Το παλικάρι αυτό που έγινε γνωστό μέσα από ένα συγκρότημα με το όνομα Θάνατος και που μόνο για τη Ζωή έγραφε πάντοτε, χτυπήθηκε με τον πιο ύπουλο τρόπο από την επάρρατη νόσο πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Το τραγικότερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι παρόλο που μετά από σκληρό αγώνα η κατάστασή του είχε δείξει να καλυτερεύει, ο εξασθενημένος κι ευάλωτος οργανισμός του χτυπήθηκε από πνευμονία, η οποία ήταν και αυτή που τον τελείωσε.

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να κάνω κάποια σχόλια επί της μουσικής.
Κατ' αρχήν ως προς τον παραλληλισμό με τον Frank Zappa που έκανα παραπάνω οφείλω μια διευκρίνιση πριν αρχίσουν τίποτε ενστάσεις. Όσοι γνωρίζουν ο Zappa δεν σε προσελάμβανε αν δεν ήξερες μερικούς τόνους μουσική, συν κάποια καντάρια παραπάνω, έτσι για τον "χαβαλέ" και ακόμη και τότε σε χτύπαγε σαν χταπόδι για να μάθεις ακόμη περισσότερη. Δεν είναι τυχαίο ότι με τον Zappa έχουν συνεργαστεί μερικούς εκ των κορυφαίων μουσικών παγκοσμίως στον τομέα της jazz και της rock. Αν και μικρογραφία από μουσικής απόψεως διότι είχε πολύ πιο σύντομη διαδρομή και απευθυνόταν σε πολύ μικρότερο κοινό, ο Chuck επί της ουσίας έπαιρνε (ιδίως μετά το Spiritual Healing) μόνο άτομα που ήξεραν αντίστοιχη μουσική τα οποία εκτοξεύονταν τεχνικά δίπλα του. Φυσικά μόνο αυτό δεν αρκεί. Είναι και οι μουσικές του ιδέες, είναι και η πολυπλοκότητα της τεχνοτροπίας που τον διέκρινε κ.ο.κ. όπου τέλος πάντων μπορεί να ακούγεται αδόκιμο ή οξύμωρο, αλλά όντως μου έρχεται ο Zappa αυθόρμητα ως παραλληλισμός, και ελπίζω να γίνει κατανοητό ότι αυτός δεν είναι μουσικός. Παρεμπιπτόντως νομίζω ότι ιδίως το "τημ" του Individual Thought Patterns είναι το πλέον αξεπέραστο. Και μόνο που συμμετέχει ο μέγιστος Andy LaRoque στις κιθάρες, δεν θες κι άλλο.

Παρακάτω θα παραθέσω κάποια δείγματα της μουσικής του. Είμαι βέβαιος ότι οι μη εξοικειωμένοι θα φρίξουν. Όπως ξεκαθάρισα και στην αρχή, η μουσική που έπαιζαν οι Death βρισκόταν στα ακραία εδάφη της metal, αυτό όμως δεν αναιρεί την αξία της μουσικής του συνολικά. Είναι σα να βγαίνει κάποιος και να ισχυρίζεται ότι δεν μπορεί να ακούσει Χατζιδάκι μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται εκτός προσωπικών του γούστων. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι η μουσική του Χατζιδάκι είναι πιο κάτω από την κορυφή, κοινώς η ποιότητά της δεν κρίνεται από το αν και ποιος μπορεί να την ακούσει. Κάπως έτσι και όσο κι και αυτό ακούγεται αδόκιμο ισχύει και για την μουσική του Chuck Schuldiner. Το ερώτημα, δηλαδή, είναι αν μπορεί να γίνει κατανοητό το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου, τόσο συνθετικά όσο και ιδίως στιχουργικά. Και πιστέψτε με (ιδίως οι αμύητοι): αξίζει πολύ να κάνετε μια προσπάθεια διαβάζοντας τους στίχους του ταυτόχρονα.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την αποφράδα ημέρα της 13ης Δεκεμβρίου 2001 ο κόσμος (και όχι μόνο το μουσικό στερέωμα) έχασε κάτι πολύ περισσότερο από καλλιτέχνη. Έχασε έναν φιλόσοφο όχι μόνο στα λόγια και τις ανησυχίες αλλά και στις χορδές. Δυστυχώς οι περισσότεροι που ακούνε μουσική δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι εάν η μουσική δεν σου διεγείρει συναισθήματα επί της ουσίας είναι αποτυχημένη. Και η μουσική του Chuck ήταν ένα μεγαλείο διεγέρσεων.

Δυστυχώς εν αντιθέσει με τον κολλητό μου και συνάμα κουμπάρο Mad Putcher που τον είχε δει ζωντανά στην Πράγα κάποτε, εγώ δεν κατάφερα να τον δω ποτέ σε συναυλία. Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει μία από τις πλέον αγαπημένες μου προσωπικότητες, σε κάθε επίπεδο, η οποία μπορούσε μέσω της μουσικής του να με προβληματίζει σχεδόν όπως ένα καλό φιλοσοφικό βιβλίο. Και αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

Τιμής ένεκεν.

A Moment of Clarity (live)

I would describe it as an invisible darkness
Casting a shadow, a blinding black
Guarded by hope, my soul is kept from
The bloody claws
Look to beyond, what vision lets me see
Time after time, unneeded misery
Holding tight to my dreams
I own no price for you
I grip them tight and hope for sight

Open my eyes wide to see a moment of clarity
Confusion gone, it's in your hands
Your turn to ask why

Life is like a mystery
With many clues, but with few answers
To tell us what it is that we can do to look
For messages that keep us from the truth

Empty Words

Ashes and promises share a bond
Through the winds of change
Words are blown away
When visions that should be
Are tattooed in your mind
The power to let go
Is sometimes hard to find

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We find ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]:
Promises a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words...


Do you ever feel it?
A craving that is so strong
To by thought rewind in order to find

Expectations that shined through the doubt
That soon would turn into the price
Of what a word will be worth
When tomorrow comes
To be and we are left
Standing on our own -
And seeing what is real...

The answer cannot be found
In the writing of others
Or the words of a trained mind
In a precious world of memories
We finds ourselves confined

Claws so razor sharp
Ripping at the spirit

[Chorus]
Promises a potential to hurt
Is anything real?
When forever is to be until
Deep inside, in the world of empty words...
No escaping from those haunting
empty words... 

Crystal Mountain (live)


Suicide Machine


The Philosopher


Expect the Unexpected


Leprosy


Περαιτέρω στιχοί μπορούν να βρεθούν εδώ.

Μία πολιτική άποψη ως προς την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τους.

Διάβαζα τις προάλλες τις δηλώσεις του στουρνάρη πρώην ΥΠΟΙΚ της χώρας περί βεβαίας ελλείψεως ρευστότητος σε περίπτωση που η χώρα δεν εκλέξει ΠτΔ (τους). Μάλιστα πλήθος δημοσιοκάφρων έσπευσαν να χαιρετίσουν αυτήν την εξαιρετικά ειλικρινή δήλωση υπενθυμίζοντάς μας τις αμέτρητες πληγές του Φαραώ (άνω των δέκα) που θα έρθουν σε περίπτωση που η χώρα συρθεί σε εκλογές.
Σημειωτέον ότι η δήλωση του πρώην ΥΠΟΙΚ ήρθε σε συνέχεια πλήθους ωμών παρεμβάσεων από το εξωτερικόν και συγκεκριμένα την ευαγή Ευρωπαϊκή Ένωση (με αποκορύφωμα τον τρισάθλιο Γιουνκέρ) που καταστατικώς ναι μεν οφείλει να σέβεται τα δικαιώματα των χωρών κλπ, κλπ, που όμως όπως έχουμε ξαναναπτύξει σε αρκετές περιπτώσεις αποτελεί ένα μόρφωμα φασιστικώς μεταλλασσόμενο και η οποία ΕΕ εξωθεί τους πολίτες όλων των χωρών σε ακραίες εκφάνσεις όπως για παράδειγμα την ακροδεξιά, η οποία σημειώνει άλματα ποσοστών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή: η δήλωση του πρώην ΥΠΟΙΚ είμαι βέβαιος ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή. Για να πιστέψεις ότι δεν ισχύει πρέπει όντως να είσαι τόσο ηλίθιος που να θεωρείς ότι η χώρα σωζώταν τωόντι τα περασμένα χρόνια και ξαφνικά συνέβη κάτι απροσδόκητο μα και τεράστιο και μη ελέγξιμο αλλά και μείζον, που να έφερε τα πάνω κάτω. Αλλά μην ξεφεύγω...
Όντως, πιστεύω ότι σε περίπτωση εκλογών θα γίνει το σώσε. Η μόνη διαφορά ειναι ότι αναγνωρίζω πως και μέχρι τώρα το σώσε γίνεται, κοινώς το μόνο επουσιώδες ερώτημα είναι το πότε ακριβώς θα πάμε από τα σκατά στα απόσκατα. Βελτίωση δεν αναμένεται, η χώρα δεν σώζεται και τα έχουμε τεκμηριώσει κατ' επανάληψιν. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν κάποια άλλα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν για να γίνει κατανοητό το τι ακριβώς συμβαίνει και το σημαντικότερο ερώτημα είναι το εξής: αυτό που είπε ο στουρηνάρης πρώην ΥΠΟΙΚ πότε ακριβώς συνέβη; Διότι μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος αυτός αυτοεκθειαζόταν για τα αποτελέσματα που έφερε, και παρομοίως άκουγε τα καλύτερα των σχολίων από τον Αντώνη_ τον Σαμαρά τον Πιτσαδώρο, γνωστό και ως Στραβοχυμένο, συν κάποιους άλλους Ευρωπαίους των οποίων τα χατήρια έκανε, Άρα κάτι πρέπει να υποθέσουμε εδώ ώστε να μην υπάρχει λογικό κενό. Και αυτό το κάτι είναι αν αυτά όλα που προφήτευσε συνέβησαν από τότε που απεχώρησε από τη θέση του γενικού δερβέναγα ήτοι τους τελευταίους μόλις έξι μήνες; Δηλαδή έξι χρόνια αμείωτης σωτηρίας και εξορθολογισμού του κράτους, έξι χρόνια αδιαμφισβήτητης ανάπτυξης, έξι χρόνια συστηματικής δουλειάς που "το grexit βγήκε από τα χείλη των αγορών" όπως μας έχει διαβεβαιώσει και ο πιο άχρηστος πρωθυπουργός του σύγχρονου ελληνικού κράτους (ίσως και όλων των κρατών τώρα που το σκέφτομαι), έξι χρόνια αναγνώρισης των προσπαθειών και λοιπά δακρύβρεχτα τε και κροκοδείλια, κατάφεραν να σβηστούν όλα μόνο και μόνο επειδή δεν στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την εκλογή ΠτΔ; Όλα τα προηγούμενα χρόνια τα πράγματα έβαιναν ομαλώς και μόλις έφυγε το μικρό γιαννάκι πέσαμε στα βράχια; Εδώ κάτι δεν πάει καθόλου καλά (μέσα σε μια εικόνα που γενικώς δεν πήγαινε τίποτε καλά). Διότι πως διάολο είναι δυνατόν τέτοια παγκοσμίως αναγνωρίσημη δημοσιονομική σταθερότητα να καίγεται ωσάν απαλό χαρτί υγείας εν μία νυκτί;

Βεβαίως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η χώρα όχι μόνο δεν έχει σωθεί αλλά στην πραγματικότητα έχει βυθιστεί ακόμη περισσότερο στον βούρκο, πλέον τελεσίδικα και άνευ επιστροφής. Η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστη διαφορά θα έχει το κάθε αποτέλεσμα είτε για την προεδρική εκλογή, είτε για τις εκλογές που θα γίνουν όποτε γίνουν. Τα έχω ξαναγράψει ότι τα πράγματα είναι τόσο πολύ δεμένα χειροπόδαρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και να θέλει δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα. Άσε που δεν θα θελήσει να κάνει, όπως έχουν αποδείξει και οι ασταμάτητες κωλοτούμπες των τελευταίων εβδομάδων, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Η ουσία είναι αλλού: θα μας ξεσκίσουν είτε μείνουμε, είτε φύγουμε από το ευρώ, είτε έχουμε κυβέρνηση δωσίλογων, είτε μελλοντικών δωσίλογων κλπ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Άκουγα προχθές τον (ισως γελοιότερο) βουλευτή σε όλα τα παγκόσμια Κυνοβούλια που ακούει στο όνομα Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδης να λέει το εξής απίστευτο (απευθυνόμενος στον αντιστοίχου iq αδελφό του Λεωνίδα): "Που θα ήθελες να είσαι πάμφτωχος; Στο Σουδάν ή στην Ελλάδα;".
Τα είπε όλα ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον σκέφτεται το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της χώρας αλλά και οι Ευρωπαίοι ετέροι μας (στα λόγια).
Εδώ και κάμποσους μήνες έχω αναλύσει πολλά πράγματα. Δεν λέω ότι έχω πέσει μέσα σε όλα αλλά στα περισσότερα έχω πέσει μέσα και μάλιστα με μάλλον αξιοπρόσεχτη ακρίβεια. Προφανώς και δεν έχω ούτε κάποια μαγική σφαίρα, ούτε κάποια εκ των έσω πληροφόρηση. Για την ακρίβεια, ούτε καν σοβαρότερο αισθητήριο από τον μέσο όρο δεν θεωρώ ότι έχω. Αυτό που έχω είναι ένα πράγμα: απουσία παρωπίδων. Κοινώς, βλέπω τα πράγματα ακριβώς ως έχουν ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι και εν προκειμένω τα πράγματα έκαναν κρα από μακρυά. Από αυτά που έβλεπα, λοιπόν, είχα εξάγει κάποια συμπεράσματα, ένα εκ των οποίων ότι το τέλος της χώρας έχει έξοδο από το ευρώ (αντικειμενικά). Απλά και ξάστερα και βάλτε τις διαβεβαιώσεις σας εκεί που ξέρετε. Ο λόγος που η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ δεν ήταν επειδή όλοι είχαν εκτιμήσει τη στιβαρή της οικονομία, αλλά ακριβώς επειδή ήξεραν πόσο μαλάκες είμαστε ως λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι ήμασταν πρώτοι σε πωλήσεις (αναλογικά με τον πληθυσμό) Καγιέν, άσχετα αν βάζαμε 5 ευρώ βενζίνη ίσα ίσα για να φτάσουμε ως το περίπτερο. Αν δεν έβαζαν την Ελλάδα στο ευρώ (και κατ' επέκταση τον εξίσου ηλίθιο ευρωπαϊκό Νότο) που θα γινονταν όλες οι εξαγωγές της τεράστιας βαρειάς βόρειας βιομηχανίας; Που θα πήγαιναν τα "μερσεντά" που είχα ακούσει κάποτε να αποκαλεί κάποιος; Θα εξήγαγε η Γερμανία στην Ολλανδία και τούμπαλιν και μετά όλοι μαζί στην Κίνα; Αστειότητες.

Βέβαια ο βλαξ θα σπεύσει να αντικρούσει θριαμβευτικά, με τον γνωστό ηλίθιο τόνο που πάντοτε έχει σε τέτοιες περιπτώσεις: Άδη, με το ευρώ έρχονται τουρίστες στη χώρα. Πολύ σωστό. Ως πασίγνωστον άλλωστε πιο πριν ιδίως από τουρίστες πεινάγαμε. Ακούγανε για δραχμές ας πούμε και έμεναν μακρυά. Όπως και τώρα για παράδειγμα που μόνο εντός ευρωζώνης πάνε διακοπές οι ευρωπαίοι πολίτες, όπου στην Ελλαδίτυσα έρχονται μόνο από χώρες μέλη της Ευρωζώνης: Κινέζοι, Άγγλοι, Αμερικάνοι και γενικά όλοι εκείνοι που έχουν ίδιο νόμισμα.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να θέσουμε ένα ακόμη ερώτημα: πόσοι από εσάς έχετε στο σπίτι σας ένα πολύ αγαπημένο ρούχο, αντικείμενο, παιχνίδι από παλιά κλπ, που όμως είναι απολύτως μη λειτουργικό και παντελώς άχρηστο; Κρατάτε πχ κάποια λιωμένη και χιλιοτρυπημένη μπλούζα; Κάποιο κομματιασμένο βάζο; Ένα παλιό περιοδικό που είναι εντελώς ρετάλι; Όσο συναισθηματικά δεμένος κι αν είσαι με αυτό, το πετάς διότι είναι άχρηστο. Όπως ακριβώς πετάς και μια λεμονόκουπα όταν την έχεις στίψει δηλαδή.

Κάπως έτσι είναι και η Ελλάδα. Όταν προ ετών αρκετοί εξ ημών (όχι κομματικοποιημένοι) γράφαμε ότι η ιστορία είναι φως φανάρι ότι έρχονται να μας πάρουν και τα σώβρακα και μετά να μας πετάξουν σε μια γωνία, μας αποκαλούσαν συνωμοσιολόγους και κάμποσα άλλα. Αυτήν την στιγμή που μιλάμε οι προφανώς κουτόφραγκοι Γερμανοί έχουν πάρει όλα σχεδόν τα αεροδρόμια (ελλειμματικά να υπενθυμήσω όπως μας έλεγαν), έχουν μπει για τα καλά στις τηλεπικοινωνίες (ελλειμματικές και αυτές), απολαμβάνοντας όλες τις προνομιακές εγκαταστάσεις και δυνατότητες του ΟΤΕ (να υπενθυμήσω ότι το ακριβώς αντίθετο επιθυμούν για την ακόμα ελληνική ΔΕΗ που κακώς έχει τέτοια προνόμια) κλπ, κλπ. Σχετικά πρόσφατα έκλεισε η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και ξαφνικά άρχισε να μπαίνει δειλά-δειλά στην αγορά ζάχαρη από τη Γερμανία (μα τι έκπληξη). Έβλεπα τις προάλλες ένα γιαούρτι (δεν έχει σημασία τι μάρκα αλλά ήταν ελληνικότατο) το οποίο παρασκευαζόταν από γερμανικό γάλα. Δεν πίστευα στα μάτια μου αλλά εδώ που τα λέμε και να πίστευα δεν θα άλλαζε κάτι. Αυτό που βλέπω είναι απλώς να επιβεβαιώνονται αυτά που φοβόμουν.

Στο παρελθόν έτυχε να βρεθώ και να μείνω στη Γερμανία για λίγα χρόνια λόγω δουλειάς. Μεταξύ άλλων είχα διαπιστώσει και το εξής πολύ ενδιαφέρον (ως γόνος οικογένειας εμπόρων): τα μικρομάγαζα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και φυσικά δεν αναφέρομαι κάτι ψαροχώρια, έτσι; Το μέλλον ήταν ξεκάθαρο: στο εμπόριο έπρεπε να κλείσουν όλα τα μαγαζιά και να γίνουν είτε πολυκαταστήματα, είτε αλυσίδες από τις οποίες θα έπαιρνες το franchise. Νομίζω ότι το'χω γράψει και αρκετές φορές κιόλας. Αυτήν την στιγμή είμαστε σε αυτήν τη φάση μετάλλαξης που πιάνει ολόκληρη την κοινωνία και η οποία δυστυχώς θα διαρκέσει χρόνια. Λαμπρά μυαλά με σπουδές για τις οποίες πληρώσαμε εμείς φεύγουν για το εξωτερικό, το οποίο για τις χώρες αυτές είναι δώρα από τα ελάχιστα αφού καρπώνονται τα αποτελέσματα δίχως να έχουν δώσει δεκάρα τσακιστή και την ίδιαν στιγμή όσοι μένουν απλώς καταστρέφονται. Έτσι απλά. Ταυτόχρονα ο Έλλην πρέπει να μάθει το μάθημά του μέσα από την αυξανόμενα υψηλή ανεργία με όλα τα παρελκόμενα ώστε να είναι ευγνώμων όταν θα του δώσουν 200-300 ευρώ τον μηνα ως υποαπασχολούμενο και πιθανώς ανασφάλιστο ή "μαύρο", όπου κι αυτά τα χρήματα ακόμα χρωστούμενα θα είναι. Και μην τολμήσει να βγει κανείς πούστης να μου πει ότι τα περι 200-300 ευρώ είναι μύθος, διότι τα έχω στην οικογένειά μου ως ζωντανό παράδειγμα.
Επίσης κάτι ακόμα που είχα δει και μου είχε κάνει μεγαλη εντύπωση ήταν ότι οι Γερμανοί δεν επεδίωκαν την ιδιοκτησία. Προτιμούσαν το ενοίκιο και ο λόγος ήταν ότι το ιδιόκτητο σπίτι είχε τεράστια φορολογία σε σημείο παράλογο: θυμάμαι είχα πάει να νοικιάσω ένα σπίτι το οποίο όμως είχε ένα μείζον πρόβλημα: δεν διέθετε έπιπλα κουζίνας (εννοώ ντουλάπια κλπ). Ο ιδιοκτήτης είδε ότι ήθελα μεν αλλά ήμουν προβληματισμένος και με ρώτησε ευθέως το εξής: αν σου βάλω εγώ τα ντουλάπια θα μου δίνεις 550 μάρκα το μήνα αντί για 500 που ζητάω; Εννοείται ότι του απάντησα ναι. Πάνω στην κουβέντα επειδή με είχε εντυπωσιάσει η ερώτηση, επληροφορήθην ότι ένα ιδιόκτητο σπίτι φορολογείται πολύ περισσότερο αν έχει και δικά του ντουλάπια. Γι'αυτόν τον λόγο πολλοί Γερμανοί όταν αλλάζουν σπίτι παίρνουν και τα ντουλάπια τους μαζί να τα πάνε στο επόμενο σπίτι. Καλό,ε; Ειρήσθω εν παρόδω να μνημονεύσω ότι στη Γερμανία φορολογούνται και οι τηλεοράσεις: αν έχεις μία πληρώνεις λιγότερα από το αν έχεις δύο κλπ. Αυτό το βάζω στην κουβέντα για να γίνει κατανοητό ότι από ένα σημείο κι έπειτα ακόμη και ο πιο παράλογος φόρος γίνεται φυσιολογικός, όπως ακριβώς τον θεωρούσαν οι Γερμανοί. Όπως και να'χει, το δεδομένο εδώ είναι ότι τα σπίτια στη Γερμανία τα κατέχουν ως επι το πλείστω εταιρείες (που αρκετές είναι και τραπεζικές). Όπως δηλαδή πάει να γίνει κι εδώ. Απλά επειδή ο Έλληνας (και γενικά ο νότιος) ανέκαθεν είχε την επιθυμία να έχει το δικό του σπίτι, πρέπει να γίνει πολύ πιο βίαια.

Γενικά είναι πολλά τα παραδείγματα που θα μπορούσα να μνημονεύσω για να γίνει κατανοητό πλήρως το που πάει το πράγμα, αλλά δεν θα το κάνω διότι θεωρώ ότι αφενός είναι ανούσιο και αφετέρου διότι θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να είναι σε θέση να τα διακρίνει αυτά τα πράγματα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν η μετάλλαξη αυτή ολοκληρωθεί, που πηγαίνει κιόλας προς μια κατεύθυνση κυριολεκτικής σκλαβιάς, δεν θα υπάρχει και κανένας λόγος να παραμείνει ο επαίτης στην αίθουσα που πέφτει το φαγωπότι. Απλά πράγματα και απορώ προς τι το πλήθος άστοχων αναλύσεων.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: καμία χώρα στην Ευρώπη -και είμαι απολύτως βέβαιος γι'αυτό που θα πω- δεν θέλει -ως σχέδιο- να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό που θέλουν είναι μια πιο κοντινή Κίνα, ούτως ειπείν μια χώρα παραγωγής με συνθήκες διαβίωσης και εργασίας όπως στην Κίνα που να κατασκευάζει και προωθεί τα προϊόντα των ευρωπαϊκών εταιρειών. Γιατί εμάς; Διότι απλούστατα έχουμε αποδείξει στην πράξη ότι είμαστε λαός δίχως αξιοπρέπεια, χαμερπής και δουλοπρεπής. Ό,τι πρέπει για τέτοιες καταστάσεις δηλαδή. Πρέπει όμως να υπάρχει και ο παραδειγματισμός προς τους άλλους, ότι το κακό παιδί δεν τιμωρείται απλώς, αλλά αποκεφαλίζεται. Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική (όπου ειρήσθω εν παρόδω να πω ότι έχουμε και πλήθος ανοικτών εθνικών θεμάτων σε εξέλιξη, έτσι;). Συνεπώς αν με έναν σμπάρο έχουμε όχι δύο αλλά και περισσότερα τρυγώνια, το κέρδος θα είναι ανεκτίμητο, και γι'αυτό ακριβώς το τέλος του δρόμου για την Ελλάδα δείχνει έξοδο από το ευρώ.

Ήδη αν διαβάζετε τον ξένο τύπο έρχει αρχίσει να προετοιμάζεται το έδαφος, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Και όταν λέω να προετοιμάζεται, δεν αναφέρομαι στο "παιχνιδάκι" που γινόταν επί σειρά ετών για τους "τεμπέληδες Έλληνες που μας τρώνε τα λεφτά" κλπ, κλπ που σκοπό είχε να προετοιμάσει απλώς την κοινή γνώμη, Τώρα έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε σε επίπεδο πολιτικών προετοιμασιών διά παν ενδεχόμενον προκειμένου η όποια "αντίδραση" να θεωρηθεί δικαιολογημένη και επιβεβλημένη προκειμένου να περιοριστεί η διεθνής κατακραυγή.


Δυστυχώς αν και ισχύει αυτό που λένε ότι καλύτερα να είχα σκατά στο στόμα μου από το να πω κάτι καλό για την συγκεκριμένη κυβέρνηση, πρέπει εντούτοις να σχολιάσω κάτι που βλέπω. Και αυτό το κάτι είναι ότι εν αντιθέσει με άλλες (πρόσφατες) εποχές όπου η επικοινωνιακή φόλα πήγαινε κι ερχόταν, πλέον τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και κάποια από τα όσα ακούγονται δυστυχώς δείχνουν να έχουν βάση στην πραγματικότητα. Τώρα θα μου πείτε, από που τεκμαίρεται αυτό ρε Άδη; Απλό: κατ' αρχήν από τις ανερυθρίαστες κωλοτούμπες σημαντικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνουν ότι δεν θα τηρήσουν αυτά που υπόσχονται, καθώς και από ανθρώπους που πρόσκεινται σε αυτόν αλλά με πιο ελεύθερη σχέση (βλ. Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης κλπ) και οι οποίοι όλοι λένε ότι αυτό το πρόγραμμα δεν βγαίνει.

Υπάρχει κάτι που είτε μας αρέσει, είτε όχι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε κατάματα: Καλώς ή κακώς, περίπτωση σαν της Ελλάδας δεν είχε ξαναγίνει στα παγκόσμια χρονικά (ήτοι με χρεωκοπία σε κοινό νόμισμα και με εντελώς παράταιρες πολιτικοοικονομικές συνθήκες). Απεδείχθη ότι οι "γιατροί" ήταν και κακοί και ερασιτέχνες και το "φάρμακο" μας έκανε ολοένα και χειρότερα. Όταν από ένα σημείο κι έπειτα δεν υπάρχει γυρισμός, κάνεις το μόνο που μπορείς να κάνεις για να μην σε κατηγορήσουν για γενοκτονία (διότι επί της ουσίας αυτό συμβαίνει στη χώρα, αν δείτε τους δείκτες της). Και ποιο είναι αυτό; Περικοπές για να ζεις αυτόνομα, όπως δηλαδή μας κάνουν ασταμάτητα.

Μόνο που αυτό δεν είναι ούτε ανάπτυξη, ούτε πλεόνασμα, ούτε τίποτα. Η ανάπτυξη θέλει επενδύσεις που κανείς δεν επενδύει διότι απλούστατα ξέρει ότι μπορεί να πάρει κοψοχρονιά και απλώς περιμένει. Και το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδύνατον να συνοδεύεται από τρύπα στον προϋπολογισμό που θέλει κι άλλα μέτρα. Αυτό είναι το λεγόμενο σπιράλ του θανάτου που λένε οι οικονομολόγοι και από το οποίο δεν υπάρχει έξοδος.

Δεν ξέρω πόσο εύθραυστο είναι το όλο σύστημα του ευρώ πλέον. Σίγουρα (και αφού δεν έχουν κάνει καμία αλλαγή) εξακολουθεί να έχει τα δομικά του προβλήματα και ως εκ τούτου να κινδυνεύει με κατάρρευση ανά πάσα στιγμή, αλλά σίγουρα ως προς εμάς δεν θα είναι και όπως ήταν προ ετών. Η αλήθεια είναι ότι τη μεγάλη ευκαιρία μας τη χάσαμε στις διπλές εκλογές του '12, εκεί όπου έπρεπε να θάβαμε τους πάντες και να κατέρρεαν τα πάντα. Μόνο έτσι θα γλιτώναμε. Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και οι επικείμενες εκλογές (όποτε γίνουν τέλος πάντων) μόνο ίδιες δεν θα είναι με τις διπλές προηγούμενες και ο λόγος είναι ακριβώς το προβληματικό νόμισμα σε συνδυασμό με την τιμωρητική διάθεση και τους δουλοπρεπείς και άχρηστους απόγονους του Τσολάκογλου που μας κυβερνούν.

Γι'αυτό βγαίνουν και ζητάνε οικεία πρόσωπα οι άλλοι, γι'αυτό και παρεμβαίνουν έτσι ωμά στα εσωτερικά της χώρας, γι'αυτό και μας βάζουν το μαχαίρι στον λαιμό έτσι ανερυθρίαστα. Διότι από την Ελλάδα βγάζουν λεφτά, μα πολλά λεφτά, είτε μέσω τόκων, είτε μέσω πωλήσεων, είτε μέσω υπεξαιρέσεων δημόσιας περιουσίας (και κυριολεκτώ ως προς τις υπεξαιρέσεις) και πάει λέγοντας. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ακριβώς τα ίδια, το μόνο σίγουρο είναι θα χαθεί πολύς χρόνος μέχρι να συνετιστεί πλήρως και ο χρόνος είναι χρήμα. Μην ξεχνάμε τα δύο βασικότερα πράγματα, για να μην τρέφουμε αυταπάτες: πρώτον, οι δανειστές έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και δεύτερον, ο ισχυρός πάντα κάνει ό,τι γουστάρει. Αυτό όποιος δεν μπορεί να το χωνέψει, σοδίτσα. Κοινώς, δεν την γλιτώνουμε μάν-γκες μου.

Πάμε τώρα στην προεδρική εκλογή. Μια πολύ ωραία ανάλυση έχει κάνει ο φίλτατος zaph στο κατάστημά του και σας συνιστώ να την διαβάσετε. Σήμερα έγινε η πρώτη ψηφοφορία και βλέπω πολύ κόσμο να πανηγυρίζει. Εγώ απλώς παρακολουθώ τις εξελίξεις γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει καμία πρώτη ψηφοφορία. Υπάρχει απευθείας η τρίτη ψηφοφορία. Οι δύο πρώτες είναι απλώς τα τεχνάσματα για να μαζευτεί ο απαιτούμενος αριθμός βουλευτών. Προσωπικά τρέφω την πεποίθηση ότι τελικώς θα εκλεγεί ΠτΔ, όχι για άλλον λόγο αλλά διότι αρκετοί βολευτές από την τρέχουσα Βουλή δεν θα εκλεγούν ξανά άρα θα χάσουν όλα τα προνόμια (και που καιρός για κάρτα ανεργίας μέσα σε τόση ανάπτυξη;). Είναι δηλαδή καθαρά πρακτικό το θέμα και όλα τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ. Επίσης να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα, αν και είναι πολύ νωρίς: ακόμη κι αν δεν εκλεγεί ΠτΔ και πάμε σε εκλογές, δεν το έχω και πολύ σίγουρο με τα δεδομένα που έχω στο μυαλό μου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί όντως να βγει πρώτος. Ξέρω, σας κούφανα, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι.

Αν θυμάστε ήδη εδώ και κάμποσους μήνες έχω γράψει ότι κάποια στιγμή θα τεθούν σοβαρά εκβιαστικά διλήμματα, τύπου μην γίνουμε Κύπρος κλπ. Μάλιστα είχα υποθέσει ότι δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν για κανάν δυο μήνες δεν πληρωθούν και τίποτε μισθοί ή συντάξεις προκειμένου να συνετιστεί ο κόσμος και να ψηφίσει... με ελεύθερη βούληση. Όπως θα διαπιστώσατε από το ασύλληπτα εκφοβιστικό κλίμα των τελευταίων ημερών (όπου οι εκλογές παρουσιάζονται ως κάτι το πλήρως δαιμονοποιημένο) η προσπάθεια αυτή έχει τεθεί στο τραπέζι φόρα παρτίδα, με αποκορύφωμα το τσόκαρο που ακούει στο όνομα Βούλτεψη και που είπε στα μούτρα ότι μη εκλογή ΠτΔ (άρα εκλογές) ισοδυναμεί με πιστωτικό γεγονός, άρα με χρεωκοπία. Και μην μου πείτε για τις διευκρινίσεις κλπ, διότι τις ακούω βερεσέ. Αναλογιστείτε το εξής: αν όλο αυτό το κλίμα αισχρής πόλωσης καλλιεργείται για μια "απλή" εκλογή ΠτΔ, τι έχει να γίνει στις κανονικές εκλογές. Η άποψή μου είναι ότι ο λαός δεν πρόκειται να αντέξει το βάρος και για να διευκολυνθεί αυτή η κατάρρευση είναι πολύ πιθανό να βάλουν και το χεράκι τους οι Ευρωπαίοι. Εξάλλου θυμηθείτε πόσες δόσεις μας έχουν φάει επειδή "δεν τις είχαμε ανάγκη" (ήτοι επειδή δεν υπήρχε στα εν όψει ομόλογο για πληρωμή).

Κοινώς (και για να περάσουμε στο τέλος του δελτίου ειδήσεων και από το αθλητικό ρεπορτάζ), στους σημερινούς αγώνες στίβου ο Αντώνης_ ο Σαμαράς ο Πιτσαδώρος αγωνίστηκε μόνος του και κατάφερε να μείνει εκτός τελικών, αφού τερμάτισε πέμπτος. Ειδικότερα στους αγώνες σκοποβολής στοχεύοντας ευθεία πυροβόλησε προς τα πάνω και τραυμάτισε τα πόδια του κάτω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο άνθρωπος είναι μεν άχρηστος και φαίνεται σε κάθε χειρισμό του, αλλά είναι πάντα ο άνθρωπός τους. Οπότε μην τον ξεγράφετε έτσι εύκολα. Αυτός που λέει σε όλα ναι (και που ακόμη δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενή του δουλειά σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού, για να μην ξεχνιώμαστε) πετιέται στα σκουπίδια μόνο όταν επιτελέσει πλήρως το έργο του. Και ο Αντώνης_ ο Σαμαράς ο Πιτσαδώρος βροντοφωνάζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι έχει πολύ κόσμο ακόμη να στείλει στον άλλο κόσμο, έχει να κάνει πολύ κόσμο να πεινάσει, έχει κι άλλο απόθεμα αξιοπρέπειας να απεμπωλήσει (διότι του είχε αφήσει κάμποση η γιαγιά του), έχει μεγάλα κομμάτια της χώρας να ξεπουλήσει. Και οι Ευρωπαίοι επιθυμούν στασθερότητα. Ναι μεν βολιδοσκοπούν και τον Αλέξιο τον Β'΄τον Ανεπαρκή του pasok 2.0 (with virus) ώστε να είναι προετοιμασμένοι, αλλά αυτοί γενικά προετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο. Και η αλήθεια είναι μία, ότι κανένα ενδεχόμενο δεν είναι καλό για εμάς.

Επειδή μακρυγόρησα, θα το κόψω εδώ, απότομα.
ΕΞάλλου δεν εξαντλείται το θέμα έτσι εύκολα. Ποιο είναι, όμως, το διά ταύτα;
Μα τι δεν κατάλαβες ρε μάστορα;
Δεν έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα τις είχαν καταργήσει; Όταν βασίζεσαι στον πιο ηλίθιο λαό που έχει υπάρξει από καταβολής της ανθρωπότητας, αυτό αποτελεί εγγύηση της κάθε επιτυχίας.

Χαίρετε.

Το βαθύτερο νόημα της περιπτώσεως του Ρωμανού

Έστω και με μία μικρή καθυστέρηση θα ήθελα να γράψω 2-3 πράγματα σχετικά με την υπόθεση του Ρωμανού, όχι τόσο επειδή το θέμα δεν έχει εξαντληθεί αλλά κυρίως επειδή έχει παραξεφύγει.

Νομίζω ότι το να χάνουμε και το δέντρο και το δάσος πλέον αποτελεί ίδιον της φυλής. Αν δεν την πετάξουμε τη μαλακία μας απλά δεν αντέχουμε. Να ξεκαθαρίσω κάτι: η όποια ιδεολογία του Ρωμανού με βρίσκει αδιάφορο, ενώ οι πρακτικές του σφόδρα αντίθετο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα καταδικάσω και την φυσική οντότητα λόγω των όποιων ιδεών του, πόσω δε μάλλον όταν επιβάλλεται να συνυπολογιστούν και οι αρκετές ιδιαιτερότητες της περιπτώσεως.

Και ποια είναι αυτή η περίπτωση; Μιλάμε για έναν πιτσιρικά που όντας ακόμα παιδί είδε έναν καλό του φίλο να πεθαίνει δίπλα του ακριβώς από σφαίρα μπάτσου, ήτοι από το Κράτος. Αυτό και τέλος.

Όποιος νομίζει ότι κάτι τέτοιο δεν αρκεί για να σου γυρίσει το μάτι ανάποδα και να το πάρεις αλλιώς, είναι κοινός βλαξ. Είναι εξίσου βλαξ όποιος νομίζει ότι ένα παιδί δεν είναι ικανό να σκεφτεί, να επεξεργαστεί και να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν αυτός μισό μέτρο πιο δεξιά ή πιο αριστερά ή αν η σφαίρα είχε... εξοστρακιστεί με μισό λεπτό της μοίρας λιγότερο θα μπορούσε να είναι αυτός ο νεκρός στο έδαφος και να μην ξαναδεί οικογένεια, φίλους μα και τη ζωή την ίδια. Αυτό που συνέβη πριν από 6 χρόνια εκείνον τον εξαιρετικά βίαιο Δεκέμβρη είχε να κάνει με ευθεία απειλή κατά της ζωής. Ήταν επιβίωση ή θάνατος για τον Ρωμανό, προτού προλάβει καν να το συνειδητοποιήσει ότι όντως έτσι συνέβη. Δεν είμαι και πολύ βέβαιος ως προς το πόσοι έχουν έρθει φάτσα κάρτα με τέτοιο δίλημμα, ιδίως από όσους τον καταδικάζουν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι παίρνω το μέρος εκείνων που τον αποθεώνουν).

Δεν ξέρω ποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί και κυρίως, γιατί, αλλά η μόνη αλήθεια είναι ότι έκτοτε του παιδιού αυτού του γύρισε το μάτι ανάποδα. Μεταξύ μας, όχι αδίκως. Το παιδί αυτό, λοιπόν, έκανε ό,τι έκανε, το έπιασαν, και αυτήν την στιγμή κουβαλάει στον σβέρκο τα αποτελέσματα των ίδιων του των επιλογών (και αυτό το λέω συνδυαστικά. Αν θέλετε να το κατανοήσετε εις βάθος ασχοληθείτε λίγο με το πως είναι στην φυλακή ο Μπρέιβικ που καθάρισε μερικές δεκάδες ανθρώπους και ο οποίος πρόσφατα διάβασα ότι σκέπτεται σοβαρά να ιδρύσει και κόμμα). Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία βασίζεται στην ουσιώδη τυφλότητα που πρέπει να έχει η Δικαιοσύνη (η οποία βέβαια ιδίως στην Ελλάδα αντί για τυφλή είναι κουφή, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο σενδόνι).

Η άλλη όψη του νομίσματος που είναι και η πιο ανησυχητική είναι η εξής: από τις αντιδράσεις του κόσμου (όχι όλου αλλά αρκετού) τον τελευταίο ένα μήνα συνειδητοποίησα δύο σοβαρά και φρικτά πράγματα συνάμα. Πρώτον, ότι το δικαίωμα για Εκπαίδευση πρέπει να το έχουν μόνο κάποιοι και δεύτερον, ότι στη χώρα ετούτη κανένα λάθος δεν συγχωρείται σε κανέναν (εκτός βέβαια αν είσαι πολιτικός, ή μιζάρεις τους πολιτικούς, ή έχεις φίλο ή συγγενή πολιτικό, ή αν έχις φάει πάρα πολλά από το κράτος ή έχεις για δικηγόρο τον Βορίδη ή τον Μπαλτάκο, ή τέλος πάντων για να μην μακρυγορούμε αν ανήκεις σε καμιά πεντακοσαριά ακόμη εξαιρέσεις). Και όταν λέω ότι δεν συγχωρείται κανένα λάθος εννοώ ότι δεν σου αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα να κάνεις λάθη.

Στην αρχαία Αθήνα, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, οι εχθροί της Δημοκρατίας όχι απλά δεν έπεφταν θύματα οποιουδήποτε είδους αλλά τουναντίον επιβραβεύονταν με αποζημίωση όταν επέκριναν ανοικτά την Πόλη, διότι οι Αθηναίοι θεωρούσαν ότι έτσι ανακάλυπταν τις αδυναμίες τους και τις διόρθωναν. Μόνο αν κάποιος (θεωρούσαν ότι) είχε αποκτήσει ισχύ να ανατρέψει το πολίτευμα αντιμετώπιζε τα δέοντα (οστρακισμός κλπ), αλλά και αυτά πάντα με τις προβλεπόμενες δημοκρατικές διαδικασίες (και δίχως αυτό να συνεπάγεται ότι οι πολλοί έχουν πάντοτε και δίκιο ή ότι οι αποφάσεις των πολλών ήταν πάντα οι σωστές. Συχνά, οι πολλοί απλώς βγάζουν μαζικά συσσωρευμένο φθόνο). Αυτά (και άλλα) όμως συνέβαιναν σε πολύ πιο ρομαντικές εποχές, δίχως να σημαίνει κιόλας ότι όλα τότε ήταν ρόδινα, είναι όμως άλλο πράγμα να μην ζεις στην τέλεια κοινωνία και άλλο πράγμα να ζεις σε μια κοινωνία που έχει γίνει εντελώς μπουρδέλο.
Για να μπορεί ένα σύγχρονο πολίτευμα να θεωρείται πραγματική Δημοκρατία υπάρχει ένα πλήθος από προϋποθέσεις. Μία από αυτές είναι και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι (και ως Κράτος και ως πολίτης) στους εχθρούς σου και μια άλλη ο τρόπος που χρησιμοποιείς την ισχύ σου. Η Ελλάδα πανθομολογουμένως τα έχει κάνει σκατά παντού, σε κάθε τομέα και σε κάθε προϋπόθεση.

Μπορεί στην καθομιλουμένη να έχουμε συνηθίσει την λέξη "φυλακή" όμως αυτό στην πραγματικότητα είναι ένα μόνο κομμάτι του λεγόμενου σοφρωνιστικού συστήματος της χώρας. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδους σοφρωνισμό μπορεί να έχει μια χώρα που αρνείται σε έναν νέο να σπουδάσει ούτως ειπείν να μορφωθεί; Να σας το πω αλλιώς: όπως ανέπτυξα παραπάνω, θεωρώ ότι ο Ρωμανός έκανε ό,τι έκανε απλώς και μόνο επειδή του γύρισε το μάτι ανάποδα πριν από 6 χρόνια. Αν όντως όλη η εν γένει συμπεριφορά του είναι προϊόν οργής, αυτό μόνο με μόρφωση μπορεί να ανατραπεί. Μόνο αν καταλάβει ο ίδιος τι έκανε και τι θα έπρεπε να είχε κάνει μπορεί να βελτιωθεί η φύση αυτού του ανθρώπου. Πως όμως θα γίνει αυτό αν δεν μπορεί να σπουδάσει;

Μέσα στο πλήθος από ασυνάρτητες βλακείες που διάβασα το τελευταίο διάστημα πέτυχα και την κατηγορία "τι θα πεις αν κάνει απεργία και ο....; (βάλτε ένα όνομα της αρεσκείας σας)". Πιο συγκεκριμένα, διάβασα για τον Τσοχατζόπουλος, για τον Αλκέτ Ριζάι, για εμπόρους ναρκωτικών και πλήθος άλλων βαρυποινητών. Και αναρωτιέμαι: είναι όλοι αυτοί το ίδιο; Δηλαδή όποιος μπαίνει στη φυλακή είναι το ίδιο με τους άλλους που είναι μέσα; Ερώτηση: προς ώρας ο Ρωμανός βρίσκεται μέσα ως προφυλακισμένος για ληστεία τράπεζας. Οι δύο των ιδιωτικών εταιριών ενέργειας που τσέπωσαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια όμως, γιατί δεν είναι μέσα; Επειδή είχαν ως μάρτυρα υπερασπίσεως τον Στουρνάρα και δικηγόρο τον Βορίδη, ή επειδή μόνο το κράτος λήστεψαν κι ουχί καμία τράπεζα; Αυτό το αναφέρω ως ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό αυτό που έγραψα πιο πριν.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από εμάς μεμονωμένα κι όχι μέσα από κάποιο σύνολο. Ο Τσοχατζόπουλος ας πούμε πρέπει να κριθεί μεμονωμένα για τις πράξεις του και μόνο (μία από τις οποίες φυσικά είναι και το ότι έφτιαξε το κράτος που θαυμάζουμε, έτσι;). Είναι άδικο για τον οποιονήποτε να του φορτώνουμε πράγματα που έχουν κάνει και άλλοι, ακόμη κι αν αυτός είναι ο χειρότερος όλων. Και το ίδιο ισχύει και για τον Ρωμανό και αντίστοιχα αλλιώς θα αντιμετωπίσω την απεργία πείνας και τα αιτήματα του Ρωμανού και αλλιώς του οποιουδήποτε άλλου.

Φυσικά δεν περιμένω κάποια αλλαγή πλεύσης από αυτόν τον γελοιότατο λαό, ο οποίος διαχρονικά θεωρεί ότι είτε διδακτορικό πυρηνικής φυσικής έχεις, είτε κλήση της τροχαίας, έχεις απλώς ένα χαρτί στα χέρια σου. Καλώς ή κακώς όμως η Κοινωνία μας είναι σε τόσο οριακό επίπεδο που πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε άλλες εκπτώσεις. Κάποτε είχαμε την αβάντα (χρονική τε και νευρική) να επιτρέπουμε στον κάθε γελοίο να αναπτύσει την κοσμοθεωρία του με την ελπίδα ότι κάποτε θα κατανοήσει (έστω και με τη βοήθεια των υγιώς σκεπτόμενων) ότι αυτό που λέει είναι μια κοινή μπαρούφα. Δυστυχώς όμως σε τούτη χώρα της φαιδράς πορτοκαλεάς, ο κάθε βλαξ όταν ένοιωθε ότι εκτίθετο απλώς σιωπούσε για κάποιο διάστημα μέχρι η περιπτωσή του να ξεχαστεί και αυτός να αποκτήσει τη δυνατότητα να μας ζαλίσει τον έρωτα σε κάποιο επόμενο θέμα της καθημερινότητας. Αυτό πλέον είναι ανέφικτο να συνεχίσει να υφίσταται, όμως εδώ έχουμε ένα αμιγώς ελληνικό παράδοξο: εξακολουθεί να υφίσταται με αυξανόμενους ρυθμούς. Αυτό είναι και το Αξίωμα της θεωρίας που προ ετών έχω εισαγάγει ότι δεν ζουν ανάμεσά μας (όπως λέει ο Λιάκουρας) αλλά εμείς ζούμε ανάμεσά τους. Παντού ηλίθιοι κι εμείς στη μέση χαμένοι στο πουθενά. Διότι, ναι, αν τα δούμε όλα ένα προς ένα η μοναδική αξιοπρεπής λύση που απομένει για να εξηγήσει την κατάπτωση και τα χάλια αυτής της χώρας είναι ότι κατοικείται ως επί τω πλείστω από ηλιθίους.

Πως αλλοιώς μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον που για να λάβει θέση για τα δικαιώματα κάποιου άλλου πρώτα κοιτάζει αν ο άλλος προέρχεται από εύπορη οικογένεια; Όπως έγινε και στην περίπτωση του Ρωμανού για παράδειγμα. Δηλαδή αν ήταν από οικογένεια μεροκαματιάρηδων μπορεί να είχε δίκιο αλλά τώρα που είναι από πλούσια οικογένεια δεν το έχει; Τι σόι δίκιο είναι αυτό τότε;

Έγραφα στην αρχή ότι με αφήνει αδιάφορο η όποια ιδεολογία του, ενώ είμαι σφόδρα αντίθετος με τις πρακτικές του (και σε αυτό το σημείο χάριν του λόγου υιοθετώ και την άποψη αρκετών ότι είναι υπαίτιος και για τρομοκρατία ο Ρωμανός, άσχετα αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται προς ώρας τουλάχιστον). Ως προς το πρώτο σκέλος, νομίζω ότι όσοι με ξέρετε από τα κείμενά μου ξέρετε ότι είμαι και κατά της αναρχίας γενικότερα (ήταν και ο Πλάτων κατά άλλωστε). Ως προς το δεύτερο τώρα, είναι αυτονόητο ότι όλο και κάποιος βλαξ θα βγει να αντιτείνει ότι "αν όλοι σκέφτονταν σαν εσένα Άδη, δεν θα είχε γίνει ούτε η επνάσταση του 21". Κλασική απάντηση βλαμμένου υπ'αριθμόν 15. Γενικά έχω μια πρόσθετη ευαισθησία προς όλους εκείνους που διακδικούν τα δικαιώματά τους, όπου κι αν βρίσκονται κι ό,τι κι αν είναι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δίνω δίκαιον και σε όλους αλλά δεν παριστάνω ότι δεν βλέπω κιόλας. Άλλοι μπορεί να έχουν όλο το δίκιο μαζί τους, άλλοι να μην έχουν καθόλου και άλλου να έχουν κάποιο δίκιο κ.ο.κ. Αυτό ισχύει από λαούς ολόκληρους μέχρι και μεμονωμένες περιπτώσεις ή συνδυασμένες κινήσεις. Θα σας αναφέρω μερικά παραδείγματα: υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις λαών που διεκδικούν την αυτονομία τους (πχ Βάσκοι, Βορειοϊρλανδοί κλπ). Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες περιοπτώσεις η διπλωματία είναι ισχυρότερη από τα όπλα και αυτό διότι το όπλο πάντα θα δημιουργεί και εχθρούς, ενώ η διπλωματία σπανίως (σκεφτείτε τον Γκάντι για παράδειγμα, για να το καταλάβετε καλύτερα αυτό). Εννοείται ότι ένα χτύπημα τώρα κι ένα χτύπημα τότε δεν έχουν καμία σχέση με μια κανονική επανάσταση (του τύπου να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους να διεκδικήσει τις ζωές του ξανά) η οποία λογικά είναι διαρκής. Κοινώς, άλλο πράγμα η επανάσταση και άλλο η τρομοκρατική ενέργεια. Άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ρωμανός όντως έχει ανάμειξη με τέτοιες ενέργειες, είμαι τελείως αντίθετος και θα προτιμούσα να ακολουθήσει μιαν άλλη οδό (ακόμη και ξέροντας τι κωλοκράτος θα είχε να αντιμετωπίσει). Σε κάθε περίπτωση όμως και ανεξάρτητα με το τι πραγματικά ισχύει, ποιος είμαι εγώ που θα του αρνηθώ θεμελιώδη δικαιώματα του σύγχρονου δυτικού (και υποτίθεται πολιτισμένου) κόσμου; Ποιος είμαι εγώ που θα τον κατηγορήσω για το θέμα της μόρφωσης; Και μάλιστα όταν ζούμε σε μιαν εποχή που τα θεμελιώδη δικαιώματα στη χώρα μας συρρικνώνονται με ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς, κάτι που παρατηρώ με ανησυχία δεν απασχολεί την πλειοψηφία;

Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος για να μην καταλαβαίνει ότι αρνούμενος ένα βασικό δικαίωμα ενός άλλου ανθρώπου αυτομάτως ανοίγει εσαεί την πόρτα για την άρνηση (μέσω κάποιων άλλων) ενός δικού του δικαιώματος σε μελλοντικό χρόνο; Διότι μέσα σ'όλα έχουμε λησμονήσει ότι κάθε τόσο όλο και κάποιος άλλου είδους Ρωμανός σκάει, είτε θύμα της Υγείας, είτε θύμα της Παιδείας, είτε θύμα της βίας στα γήπεδα, είτε θύμα της φτώχειας και της ανέχειας κλπ. Αλλά εμείς εκεί, βράχοι, ακλόνητοι: κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα που βλέπουμε κάτι τέτοιο.

Τι σημασία έχει αν ο Ρωμανός είναι φυλακισμένος; Πότε έπαψαν οι φυλακισμένοι να λογίζονται άνθρωποι; Ακόμη και οι χειρότεροι εγκληματίες είναι άνθρωποι. Ακόμη και ο απόπατος των κοινωνιών πρέπει να λάβει την ευκαιρία της ενσωμάτωσης στην Κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλές δικαιολογίες για να ΄χουμε κάτι να λέμε και κάτι ν'ασχολούμαστε.
Ζούμε σε μια κοινωνία που μεγαλύτερος εχθρός θεωρείται ένας πιτσιρικάς που επί της ουσίας μπορεί να ήθελε κάτι να κάνει αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα, και όχι ένας μεγαλοπολιτικός τύπου Σαμαρά που έχει καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα, που έχει υποδουλώσει τελεσίδικα έναν ολόκληρο λαό, που έχει καταστρέψει όλη τη βασική γραμμή παραγωγής, που έχει στείλει κόσμο είτε στην αυτοκτονία είτε στο εξωτερικό. Πως διάολο είναι δυνατόν αυτό; Τι διάολο πήγε λάθος με αυτήν τη χώρα και γίναμε τόσο σκατάδες; Είμαι απολύτως βέβαιος ότι ακόμη κι αν η περίπτωση του Ρωμανού είχε την ίδιαν κατάληξη με την περίπτωση του Μπόμπι Σαντς επί Θάτσερ, ο γελοίος λαός που κατοικεί ετούτη τη γωνιά θα αντιδρούσε με κάποιον εξίσου φαιδρό τρόπο και αόλα αυτά γιατί; Διότι έχει εθιστεί στη μιζέρια και την αχρηστία.

Διότι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό: όχι η στάση του κράτους, διότι αυτή είναι αναμενόμενη. Η στάση των πολιτών είναι το διαχρονικό πρόβλημα, η οποία πλέον τους κατατάσσει σε γνωστικό επίπεδο αμοιβάδας και αυτό το συμπέρασμα δεν εξάγεται μόνο από την περίπτωση του Ρωμανού αλλά από όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Μιλάμε για έναν λαό που έχει την βεβαιότητα ότι ένας Γκάντι μπορεί να βγει μόνο από τους άλλους. Ότι μόνο οι άλλοι μπορούν να τον ξελασπώσουν. Ότι μόνο στους άλλους μπορούν να τύχουν αυτά. Ότι μόνο οι άλλοι του φταίνε για όλα τα δεινά, λες και οι άλλοι είναι που ανοίγουν τις κερκόπορτες ή γενάνε τους ρουφιάνους. Μιλάμε για έναν λαό που έχει την επίγνωση ότι δεν περνάει τίποτε από τα χέρια του για να βελτιώσει την ζωή του. Πότε γίναμε τόσο άχρηστοι;
 
Δε νομίζω ότι υπάρχει επιστροφή. Φοβάμαι ότι η Ελπίς πέθανε πρώτη.
Χαίρετε.

Exodus, Bonded by Blood

Διαχρονικά το αγαπημένο μου thrash metal κομμάτι από έναν εκ των αγαπημένων μου δίσκων γενικά. Ξυπνάει όλων των ειδών τα συναισθήματα μαζί με τα όποιοα ψήγματα νεανικής καφρίλας έχουν απομείνει. Για την οργή δεν σχολιάζω κάτι, αυτή έχει πολλαπλασιαστεί...



Όλα αυτά εν όψει του νέου άλμπουμ των Convixion που ετοιμάζεται και που μετά βεβαιότητος θα είναι πιο αισθησιακό κι από τις πρωϊνές κάβλες!

Black magic rites on this black evil night
begin with the slice of the blade
Metal and blood come together as one
onlookers they gasp in dismay
Taste the sweet blood of one another
sharing without any greed
Bang you head as if up from the dead
intense metal is all that you need

Murder in the front row
crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang you head against the stage
and metal takes its place
Bonded by blood

Metal takes hold death starts to unfold
it's loud like the worlds at an end
You're in a blood fury the metal won't stop
onlookers they bang at command
Cutting your palm and drinking your blood
the power that few others dare
You feed the need to go out and kill
the same need that your blood brother shares

Murder in the front row crowd begins to bang
and there's blood upon the stage
bang your head against the stage
and metal takes its price
Bonded by blood