Μεταλλικές ιστορίες...

ή αλλιώς Δέκα μουσικές κυκλοφορίες που με σημάδεψαν...

Ξέρω, θυμίζει λίγο από τα παλαιά παιχνίδια που κοπροσκύλιαζαν στα βλόγια, αλλά εν προκειμένω πρόκειται για μια πρόσκληση ενός φίλου από το φεηστσιμβούκιον, να μνημονεύσω τις δέκα πιο σημαντικές κυκλφοροίες που με σημάδεψαν ανεξίτηλα.

Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο για'μένα που ως βασικό χόμπυ και κύριο αποκούμπι έχω τη μουσική, είναι εξαιρετικά δύσκολο διότι μέσα από μερικές χιλιάδες δίσκους και cd, demos και singles πως μπορείς να διαλέξεις τα δέκα, που να μην είναι όμως τα τοπ αλλά αυτά που "απλώς" σε άλλαξαν; Και αυτό ανεξάρτητα από το αν είναι στα αγαπημένα σου ή όχι, άλλο μπλέξιμο αυτό! Είναι εξαιρετικά δύσκολη η επιλογή, αλλά θα το δοκιμάσω, κυρίως επειδή έχει ένα ενδιαφέρον για να δω τι αποτέλεσμα θα βγει και ελπίζω οι δίσκοι που θα αφήσω έξω να με... συγχωρέσουν.

1) Iron Maiden- Piece of Mind
Είναι ο πρώτος μου metal δίσκος, ή μάλλον πιο σωστά κασσέτα, διότι δεν είχα πικάπ τότε. Μέχρι τότε το metal το ήξερα από τρεις πηγές: πρώτον, από τις κουβέντες των άλλων (όσων άκουγαν), δεύτερον από το Αγόρι που ο Κουτουβός μας είχε πρήξει στις αφίσες ιδίως των Megadeth (ντάξει, οκ, και των Maiden έβαζε πολλές), και τρίτον, έστω και καθ'υπερβολή μιας και δεν ήταν metal αλλά δώρο της μητέρας μου στη γιορτή μου το 1988, ημερομηνία που εκλαμβάνω επίσημα ως πρώτη ημέρα μου στο metal. Παρεμπιπτόντως να πω ότι η μητέρα μου είναι αυτή που μου μετέδωσε και την όλη αγάπη για τη μουσική). Στην παρέα, λοιπόν, υπήρχαν 2-3 φιλαράκια που άκουγαν metal και εμένα ομολογουμένως οφείλω να ομολογήσω ότι κάτι με έτρωγε. Βεβαίως η μετέπειτα πορεία απέδειξε περίτρανα το γιατί. Η πρώταση ενός εκ των τότε κολλητών της παιδικής ηλικίας, του Γιάννη, ήταν το Piece of Mind. Πράγματι, με λίγο χαρτζιλίκι από 'δώ, λίγο από 'κει, λίγο τσοντάρισμα και από τη μητέρα μου, κάπου στο 1989 την Άνοιξη αν δεν με απατά η μνήμη μου, αγόρασα για τρία ολόκληρα χιλιάρικα την κασσέτα από ένα δισκάδικο στην Αφεντούλη, στον Πειραιά, κοντά στα λημέρια μου. Η κασσέτα αυτή (της οποίας το εξώφυλλο δυστυχώς έχασε κάποτε ένα φίλος, στο λύκειο) δεν αποτέλεσε μόνο την επίσημη είσοδό μου στον μαγευτικό κόσμο του metal, αλλά σηματοδότησε και την ανεξίτηλη σχέση μου με τους Maiden που είναι απλώς οι Άρχοντες του Σύμπαντος, ένα (παραπάνω από) συγκρότημα που με έχει σημαδέψει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Για χαρές ή στεναχώριες, για μεγάλες προσμονές ή αγωνίες, στο σπίτι παίζει πάντα κάτι από Maiden και όλα αυτά σαφώς και οφείλονται στο Piece of Mind σε τεράστιο βαθμό.
hard rock, από το Lovedrive των Scorpions που ήταν η πρώτη μου κασσέτα και γενικώς σημείο αναφοράς (

2) Helloween- Walls of Jericho
Πιο πριν έγραψα ότι η μετέπειτα πορεία μου στο metal απέδειξε το γιατί το αγάπησα τόσο. Η απάντηση μάλλον βρίσκεται σε τούτον τον δίσκο: if you don't feel it you won't understand. Είναι απλά τα πράγματα. Το metal πολλοί το βλέπουν ελιτίστικα αλλά στην πραγματικότητα εκ φύσεώς της αυτή η μουσική μόνο ελιτίστικη δεν μπορεί να είναι. Είναι όμως πολύ ιδιαίτερη και απευθύνεται σε συγκεκριμένο κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις την... γεννετική προδιάθεση να "μολυνθείς" προκειμένου να ακούσεις και κυρίως να μείνεις στο metal. Ε, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτός ο δίσκος που (στις εποχές της νεότητός μου, απουσία του ίντερνετ και λοιπών δυνατοτήτων) ήταν εξαιρετικά σπάνιος κιόλας, τολμώ να πω ότι έπαθα ένα τεράστιο σοκ. Ήταν σα να άκουγα τον εαυτό μου σε νότες και σα να τον διάβαζα σε στίχους. Από τον ύμνο εις την ελευθερίαν "Ride the Sky" και το αντριχιαστικά σχεδόν επικό "Metal Invaders" έως τον υπέρτατο εθνικό ύμνο "Heavy Metal (is the Law)" και το ασύλληπτα συναισθηματικό How Many Tears, ο δίσκος αυτός αποτέλεσε μια μικρή αποκάλυψη στα μάτια μου, κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω με την πάροδο των ετών ότι το metal είμαι εγώ, δηλαδή είμαι απόλυτα ταυτισμένος μαζί του, είναι κάτι σαν την αναπνοή και τον χτύπο της καρδιάς. Δίχως metal τα πράγματα είναι δύσκολα και η ζωή άχρωμη και μονότονη... Φιλοσοφία με ηλεκτρικές κιθάρες.

3) Slayer- Show No Mercy
Ο κατά Βενιέρη, Ιερός Δίσκος. Και πόσο δίκιο είχε. Η στήλη του στο μέταλ χάμστερ υπό τον τίτλο Underground Metal παίζει να είναι ό,τι σημαντικότερο έχει υπάρξει ποτέ στον ελληνικό metal τύπο. Η αλήθεια είναι ότι ο πάλαι ποτέ (πρωτοπόρος) φανζινάς Ανδρέας Βενιέρης είναι μάλλον η σημαντικότερη προσωπικότητα στον ελληνικό μικρόκοσμο του metal, ο οποίος μας έμαθε τα κέρατά του τα τράγια. Βέβαια, δεν παραγνωρίζω ότι παραμένει και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, κυριολεκτικώς χαμένη στον μύθο, όπου κι εγώ ακόμη του τα έχω χώσει αμέτρητες φορές ίσως και άδικα πολλές φορές, αλλά η ουσία για την αξία του Βενιέρη δεν αλλάζει ό,τι κι αν λέμε: ο άνθρωπος ήταν τεράστιος. Μέχρι να πέσει στα χέρια μου αυτός ο δίσκος, λοιπόν, είχα διαβάσει αμέτρητες φορές για το πόσο δισκάρα είναι οπότε δεν ήθελε και πολύ να τον προσμένω πως και πως. Όπως καταλαβαίνετε, η απορία μου ήταν συνεχώς αυξανόμενη. Όταν επιτέλους έλαβα την κόπια μου κάπου στο 1990, απλώς δεν είχα άλλες απορίες. Τα πάντα ήταν διαφορετικά. Ανήκα πλέον στο thrash, είχα ταχθεί. Μην με ρωτάτε να σας το εξηγήσω αυτό. Απλώς δεν περιγράφεται. Μεγαλωμένος (έστω και κατά τι μετά) με την πρασούλειο κόντρα των manowarάδων με τους thrashάδες που κατέστρεψε (σχεδόν κυριολεκτικά) την metal κοινότητα της χώρας για ένα τερτίπι ενός περίεργου που παρίστανε τον ιδεολόγο, εγώ είχα πάρει τη θέση μου στο στρατόπεδο των όξω από 'δώ. Και μην λέω μαλακίες, δεν μπορώ να πω ότι το μετάνιωσα κιόλας. Τουλάχιστον εμείς γούνινα βρακάκια δεν φοράγαμε...

4) Celtic Frost- To Mega Therion
Οι εποχές είναι περίεργες, η πληροφόρηση ελάχιστη και απολύτως ελεγχόμενη κι από νέο υλικό, μόνο αν είσαι κωλόφαρδος, εκτός αν το επιδιώκεις διά αλληλογραφίας που είναι πολυέξοδη και δρα εις βάρος του tape trading από πλευράς χρημάτων. Εγώ τότε η αλήθεια είναι ότι είχα σταθεί κωλόφαρδος ως ένα σημείο. Κάποια στιγμή μέσα στην όλη τύχη μου, λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου κάπου στην άνοιξη του 1991 και η κόπια ενός μυθικού άλμπουμ υπό τον τίτλο To Mega Therion. Κατά διαβολική σύμπτωση, κανάν χρόνο αργότερα έπεσαν στα χέρια μου και οι στίχοι (ακόμη πιο σπάνια περίπτωση αυτή) με αποτέλεσμα το... πάρτι να ολοκληρωθεί. Αναμφίβολα από τους πολυαγαπημένους μου δίσκους, εντελώς σκοτεινός σε αμέτρητα σημεία του, απέπνεε ένα αδιαμφισβήτητο μεγαλείο σε κάθε δευτερόλεπτο, δίχως να σε κουράζει ούτε στιγμή με την επιβλητικότητά του. Αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωσε δε, ήταν ο εντελώς σκοτεινός τρόπος με τον οποίον πέρναγαν ακόμη και οι επικές αναφορές τόσο σε μουσικό, αλλά και ιδίως σε στιχουργικό επίπεδο. Ο δίσκος αυτός αν και όχι άμεσα διότι ήταν δύσπεπτος, με έκανε να συνειδητοποιήσω έστω και με την πάροδο των ετών πολλά πράγματα, όπως ότι το metal τελικώς δεν είναι και τόσο πολύ σκέτο metal αλλά μπορεί να πηγαίνει και με πολλά άλλα, καθώς επίσης και ότι η προ ολίγων ετών στροφή μου προς το speedthrash τελικώς δεν είχε και ιδιαίτερο νόημα. Το μόνο που είχε νόημα ήταν το metal, σκέτο. Οι ταμπέλες ήταν αδιάφορες και όλα έπρεπε να μπαίνουν στο μικροσκόπιο ως προς τον λόγο ύπαρξής τους πλέον... Και όλα αυτά σε μία εποχή που το μέταλ χάμστερ έδινε σαφείς "οδηγίες" για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται ο κόσμος, έτσι; Ο σπόρος είχε φυτευτεί...

5) Running Wild- Pile of Skulls
Ο δίσκος αυτός είχε πολλαπλά οφέλη. Κατ' αρχήν κυκλοφόρησε το 1992. Κρατήστε το αυτό διότι έχει τεράστια σημασία. Έτυχε να διαβάζω μέταλ χάμστερ από το πρώτο του τεύχος (απ'όταν μετονομάστηκε δηλαδή), το οποίο αν δεν με απατά η μνήμη μου ήταν το καλοκαίρι του 88 με εξώφυλλο τον Eddie από το Can I Play with Madness?. Στο αντίστοιχο τεύχος (4-93) που είχε την απόλυτη ατυχία να φιλοξενήσει την κριτική του υπέρτατου θεού Πάνου Ματθαιογιάννη για το Pile of Skulls, λοιπόν, το θάψιμο που είχε πέσει ήταν άνευ προηγουμένου. Για την ακρίβεια είχα σοκαριστεί τόσο πολύ, που σχεδόν είχα σταματήσει ν'ασχολούμαι με τους Running Wild, οι οποίοι κατά τα λοιπά ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Η δισκοκριτική ήταν τόσο πειστική, που τελικώς είχα διαγράψει τα πάντα από τη μνήμη μου όσον αφορά την μετά-Blaze of Stone εποχή, απλώς επειδή αρνιώμουν να δεχθώ ότι η γκρουπάρα αυτή είχε ξεπέσει έτσι (που να ήξερα ο έρμος τι εστί Ματαθιογιάνης...). Φυσικά και μόνο απ'αυτό που γράφω καθίσταται σαφές ότι τον δίσκο δεν τον είχα ακούσει ποτέ μου. Μια μέρα, όμως, που έτυχε να κοπροσκυλιάζω στο Metropolis του Πειραιά περιμένωντας να έρθει ένα φιλαράκι για καφέ, έτσι όπως κοίταζα ένα-ένα τα cds στον αλφαβητικό πάκο, νάσου πέφτω πάνω στο Pile of Skulls. Πάγωσα. Ήμουν αντιμέτωπος με το μεγάλο παλτό, το κράταγα στα χέρια μου. Τι έπρεπε να κάνω; Ήμουν σε δίλημμα. να το έσπαγα για να μην το αγόραζε κανείς άλλος; Θα είχαν και στοκ, αναμφίβολλα. Να το άφηνα στη θέση του; Ε, και; Τι θα είχα καταφέρει; Μήπως να το έβαζα στα pop ή τα σκυλλάδικα; Όλο και κάποιος θα το έπαιρνε χαμπάρι και θα το ξανάβαζε στη θέση του. Εκείνη την στιγμή μίλησε το δαιμόνιο μέσα μου, το οποίο ήταν το ίδιο που μερικά χρόνια πριν με είχε σπρώξει μέσα σε έναν χώρο που είχα μάθει από το σχολείο πως πρόκειται για χώρο ανόσιο, με πλήθος από μπούρδες και που τελικά απεδείχθη ότι είχε δίκιο που με έσπρωξε να μπω αυθόρμητα μέσα σε ένα βιβλιοπωλείο διότι έκτοτε δεν ξαναβγήκα έξω. Η φωνή αυτή λοιπόν μου είπε με ηρεμία και απόλυτη λογική το εξής: "μα είναι Running Wild βρε μαχλέμπουρα, πόσο χάλια μπορεί να είναι πια; Σταδιάλα πάρτο να τελειώνουμε να σου φύγει και η απορία, λες και δεν έχεις αγοράσει και χειρότερες φόλες". Αυτό ήταν, με είχε πείσει, το αγόρασα. Όταν πήγα σπίτι και το άκουσα, όχι μόνο που έφυγε το καφάσι και μου έπεσε το σαγόνι κάτω, αλλά παραλίγο να το κάψω κυριολεκτικώς έτσι όπως έπαιζε τη μία φορά μετά την άλλη. Τελικώς συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε κανένα δίλημμα: έκοψα μαχαίρι το μέταλ χάμστερ και κυριολεκτικώς ξεβρώμισε το σπίτι. Εξαιτίας ενός γελοίου έκανα 7 ολόκληρα χρόνια να πάρω στα χέρια μου αυτήν την δισκάρα. Χαλάλι, τουλάχιστον γλίτωσα από τους άσχετους, έστω κι αν μου πήρε (ακριβώς) 12 χρόνια που δεν είχα χάσει ούτε ένα τεύχος.
UPDATE: Επίσης ξέχασα να μνημονεύσω το ιστορικότατον, ότι η ιστορία αυτή με την δισκοκριτική του Ματθαιογιάννη αποτέλεσε την έμπνευση για τη δημιουργία του παμμυθικού και τιτανοτεράστιου Skorthum Biskotum 'zine που ως μοναδικό σκοπό είχε την προώθηση (πάντοτε αντικειμενικά) της μεγαλύτερης μπάντας όλων των εποχών, των Skatanic Religion. Νομίζω ότι πλέον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να σας τα αποκαλύψω αυτά, και όταν έρθει η ώρα να πούμε 2-3 πράγματα επί τούτου. Σημειωτέον βέβαια ότι οι παμμεγιστοι SR είναι κατά μερικά χρόνια προγενέστεροι, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Τέλος UPDATE.

6) Brocas Helm- Black Death
Ένας ακόμη δίσκος που μάθαμε από τον Βενιέρη και τη στήλη του, ένα ακόμη δυσεύρετο διαμάντι που έπρεπε να απλώσουμε τα χέρια ωσάν χταπόδι με την ελπίδα ότι κάποια κόπια (αντεγραμμένη πάντα) θα κόλλαγε σε κάποια βεντούζα. Διότι και μόνο που διάβαζες τις κριτικές του Βενιέρη, πριζωνόσουν, αυτή είναι η αλήθεια. Κάποια στιγμή, έπεσε στα χέρια μου η πολυπόθητη κόπια. Όταν άκουσα τον δίσκο αυτό το σοκ που ακολουθησε ήταν απερίγραπτο. Μέσα από την εμφανώς κάκιστη ποιότητα ένεκα των πολλών αντιγραφών από κασσέτα σε κασσέτα, υπήρχε ένα μεγαλειώδες διαμάντι που συνδύαζε απίστευτα στοιχεία στη μουσική του. Αν οι Celtic Frost με είχαν κάνει να συνειδητοποιήσω ότι τελικώς αυτό που μετράει είναι το metal δίχως ταμπέλες, οι Brocas Helm και το Black Death με είχαν κάνει να καταλάβω οριστικά και αμετάκλητα ότι στο μέταλ χωράνε τα πάντα, ακόμη και το μεσαιωνικό feeling συνοδευόμενο από ένα απερίγραπτο ξύλο. Σημασία έχει να ξέρεις τι κάνεις και πως να το κάνεις. Ή μάλλον νόμιζα ότι είχα καταλάβει, αλλά μην προτρέχουμε... Για την ιστορία να πω ότι ο ήχος δεν ήταν χάλια από τις πολλές αντιγραφές αλλά από την αισχρή παραγωγή. Παρόλο που ήμουν διαχρονικά χωμένος στον βούρκο της ελληνικής σκηνής ακούγοντας ακόμη και τα αθλιότερα των demo (από πλευράς ήχου), ο δίσκος αυτός ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η παραγωγή είναι κάτι καλό, θεμιτό, που μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα αλλά είναι και κάτι δευτερεύον. Κάτι μπορεί να γαμεί και δίχως σοβαρή παραγωγή.

7) Riot- Privilege of Power
Από τον δίσκο αυτό, επίσης εξαιρετικά σπάνιο, είχα ακούσει μόνο το Storming the Gates of Hell από την εκπομπή Metal City του τότε (παλαιού) φίλου Ηλία. Γενικά η μόνη επαφή μου είχα με αυτούς ήταν (κλασικά) το Thundersteel από τις εποχές του γυμνασίου. Είχα πάντως μία εντύπωση ότι πρόκειται για ανηλεές ξύλο, speed και άγιος ο θεός που λέγαμε άρα νομοτελειακά ήταν καλό, όπως και το Thundersteel άλλωστε. Κάποια στιγμή, σε ένα υπαίθριο παζάρι στη Γερμανία που ήμουν για δουλειές κάπου ανάμεσα στο 1999 και το 2000, μέσα σε πάμγκους με μεταχειρισμένα σαμπουάν και ανοικτά χαρτιά κουζίνας ή σπασμένα μεταχειρισμένα έπιπλα, τσουπ, νάσου ένας πάγκος με δίσκους και cd. Άλλο που δεν ήθελα εγώ να σκοτώσω τη βαρεμάρα μου και άρχισα να ψάχνω. Μ'αυτά και μ'αυτά εκείνη την ημέρα παίζει να είχα αγοράσει καμιά 20ριά cd και καμιά 10ριά δίσκους (ο τύπος έτριβε τα χέρια του λέμε). Εννοείται ότι ο πρώτος που άκουσα μόλις μπήκα στο σπίτι ήταν το Privilege of Power και οφείλω να ομολογήσω ότι δεν ήξερα από που μου έρχονταν οι μπουνιές και οι κλωτσιές. Ναι μεν μόλις 3-4 μήνες πριν είχα κόψει μαχαίρι το "κωλοπεριοδικό" και ήδη ένοιωθα άλλος άνθρωπος (περίπου σα να έχεις όψει το τσιγάρο, ένα πράγμα) αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως και στην περίπτωση του τσιγάρου, οι επιπτώσεις μένουν για αρκετό καιρό μέσα σου. Μία από αυτές τις επιπτώσεις ήταν και ότι το metal σαφώς και δεν είχε καμία σχέση με τα λοιπά μιαρά είδη μουσικής, τα σαφώς υποδεέστερα, που πιθανώς να απευθύνονται σε γελοίους και ενίοτε υπανθρώπους και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Προφανώς και ένα απ'αυτά τα είδη ήταν και η τζαζ, ενα είδος που οι μουσικοί εμφανώς παίζουν ό,τι τους κατέβει, έτσι σκέτα. Ο δίσκος αυτός με έκανε απλώς να χάσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και να συνειδητοποιήσω πως τα πάντα έχρηζαν επανεκτιμήσεως. Ο κακοήθης όγκος του μέταλ χάμστερ είχε επεκτεθεί περισσότερο απ'όσο νόμιζα και έπρεπε να βρεθεί και να αφαιρεθεί πλήρως. Οι μίξεις επιρροών καθώς και ειδών όταν αυτός που τις επιχειρεί ξέρει πως να το κάνει, όχι μόνο δεν είναι κακές αλλά τουναντίον μπορουν να προσφέρουν μεγαλειώδη αποτελέσματα. Με τον δίσκο αυτόν, διεύρυνα κατά πολύ τους ορίζοντές μου έχοντας αφαιρέσει πλήρως τις παρωπίδες. Από τότε το μόνο κριτήριο που υπήρχε ήταν απλώς το να μου άρεσε κάτι.

8) King Diamond- Them
Μέχρι το μυστήριο καλοκαίρι του 1991 το μόνο που είχα ακούσει από King Diamond ήταν το Eye of the Witch από την εκπομπή του Ριχάρδου στον Ηχώ FM. Τίποτε άλλο. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε αρκετά έστω και με ένα τραγούδι. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, έπεσαν στα χέρια μου μετά από μεγάλη αναμονή οι τρεις πολυπόθητες 90ρες maxell, που περιείχαν όλη την δισκογραφία του King Diamond. Πιο συγκεκριμένα η πρώτη είχε το Fatal Portrait και το The Eye, η δεύτερη το Conspiracy και το Dark Sides και η τρίτη το Them και το Abigail. Αυτή ήταν και η σειρά με την οποίαν τις άκουσα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω εκείνο το απόγευμα με τίποτα. Οι γονείς μου δούλευαν, η αδελφή μου είχα πάει σε ένα γειτονικό σπίτι να παίξει με το κοριτσάκι της οικογενείας εκεί, κι εγώ είχα όλο το σπίτι δικό μου να κάνω ό,τι θέλω. Αρχοντιά! Ξεκίνησε η πρώτη κασσέτα. βαρύ πράμα, αλλά καλό. Η δεύτερη ήταν ακόμη καλύτερη, αν και με το Cremation είχα πάθει ένα σοκ. Κι όσον αφορά το Dark Sides, οκ, αυτό πέρασε γρήγορα. Η τρίτη όμως ήταν το κάτι άλλο. Το Abigail που ήταν στην πρώτη πλευρά με έστειλε εντελώς αδιάβαστο, απίστευτη δισκάρα. Εντωμεταξύ ήδη είχε βραδιάσει, ήταν περασμένες 9. Να βάλω και το Them, ή να το αφήσω για αύριο;, αναρωτιώμουν. Άστο καλύτερα, έλεγε η φωνή μέσα μου, εξάλλου θα έρθουν και οι δικοί σου όπου να'ναι. Τελικώς αποφάσισα να το βάλω.
Μεγάλο λάθος....
Κατά τις 12 το βράδυ και παρόλο που είχαν μεσολαβήσει λίγες ώρες δίχως μουσική, αναγκάστηκα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να βάλω λίγο Maiden στο walkman για να ηρεμήσω. Εννοείται ότι για ώρες δεν έκλεισα μάτι. Από παντού άκουγα ψιτ και ψιτ: κάτω από το κρεβάτι, έξω από το παράθυρο, μέσα από την κουζίνα. Θα σας πω και κάτι που, ντάξει, για γέλια είναι αλλά τότε παραλίγο να πάθαινα συγκοπή. Βαθειά στη νύχτα, μπορεί να'ταν και 5 η ώρα, κι ενώ είχα καταφέρει να αποκοιμηθώ, ξαφνικά αισθάνομαι ότι κάτι δεν πάει καλά στο δωμάτιο. Για την ακρίβεια ήμουν σίγουρος ότι κάποιος ήταν μέσα. Θυμάμαι να προσπαθώ να χλευάσω τον εαυτό μου μέσα στον περίπου ύπνο μου ότι όλα αυτά είναι ιδέα μου και ότι είχα επηρεαστεί από τις ιστορίες των δίσκων του King Diamond. Τελικώς επειδή η ανησυχία μου μεγάλωνε άνοιξα τα μάτια και... τρόμος. Στο παράθυρο υπήρχε μια τεράστια σκιά που κάλυπτε πάνω από το μισό. Προσπάθησα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και συγκεντρώθηκα: δεν ήταν ιδέα μου. Ξαφνικά η σκιά έγινε σχεδόν τριπλάσια και έμοιαζε να θέλει να κινηθεί προς το μέρος μου. Αμέσως, είδα ένα κεφάλι να γυρνάει και δύο πολύ άγρια ολοστρύγγυλα κιτρινωπά μάτια να με κοιτάζουν έντονα. Πήρα με αργές κινήσεις μια σαγιονάρα από το πάτωμα και με δύναμη την πέταξα προς το παράθυρο. Ο τεράστιος μπούφος που είχε πάει και είχε σταθεί στο παράθυρο έφυγε...
Δυστυχώς την επόμενη μέρα δεν πήγα να παίξω λόττο, το ομολογώ, διότι η όλη συγκυρία ήταν ανεπανάληπτη!
Και μου λες μετά ότι ο King Diamond είναι "ντάξει μωρέεεε"... Πως να μην ακούς μετά φανατικά;

9) Manilla Road- Open the Gates
Manilla Road... ένα συγκρότημα που γενικά είχα πάρει πολύ στραβά λόγω της περίεργης χροιάς στη φωνή του Mark Shelton. Η αλήθεια είναι ότι μόνο το Deluge είχα μέχρι τότε, το οποίο είναι ένας γενικά βαρύς δίσκος από πολλές απόψεις. Όπως και να'χει, είχα επιλέξει να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή,ο Mad Putcher που οφείλω να ομολογήσω ότι όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας που έτρωγε τα σωθηκα ν'ακούσω και ν'ακούσω Manilla Road, μου έγραψε μια κασσέτα με το Open the Gates στην πρώτη πλευρά και το Crystal Logic στη δεύτερη. Θα ντραπώ που θα ομολογήσω ότι αυτήν την κασσέτα παίζει να την άκουσα με κανάν χρόνο καθυστέρηση -κάπου στο 95, ίσως και 96- και αυτό το έκανα πιο πολύ για χαβαλέ, επειδή του την έλεγα για πλάκα τι συγκροτήματα είναι αυτά που ακούει κι έτσι. Στην πραγματικότητα ήθελα απλώς να διασκευάσω κάτι από δαύτους για να τον δουλεύω. Βεβαίως, το master plan δεν λειτούργησε ακριβώς έτσι. Ευτυχώς ο αρκετά προνοητικός σε τέτοιες περιπτώσεις Mad Putcher είχε μεριμνήσει να μου δώσει και τους στίχους. Το Metalstrom που είναι και το πρώτο κομμάτι του δίσκου, μάλλον μου ξερίζωσε τα παπάρια εντελώς και δεν είναι τυχαίο που είναι το διαχρονικώς αγαπημένο μου τραγούδι από Manilla. Η χροιά της φωνής του Mark είχε πάψει να με απασχολεί και ήδη ταξίδευα πάνω στις νότες, ωσάν να ήμουν σε κάποιο ακυκλοφόρητο παραμύθι της Αλίκης σε κάποια νέα χώρα ακόμα μεγαλύτερων θαυμάτων. Μετά το πρώτο άκουσμα, έσπευσα να βρω τους στίχους. Μα που διάολο τους είχα; Αααα! Εδώ είναι. Μα γιατί τους είχα καταχωνιάσει εδώ κάτω; (έλα μου ντε)... Πάμε, δεύτερη φορά... Ψυχρολουσία... Σοκ... Εμφράγματα... Μα τι έχει γράψει το παλικάρι ρε; Μυθολογία, φιλοσοφία, διαχρονική μάχη του καλού με το κακό με κάθε τρόπο ώστε να επικρατήσει το καλό. Ένας σύγχρονος ιππότης που αντί για σπαθί είχε κάτι πιο δυνατό: μία κιθάρα και πολλή φαντασία. Με τον δίσκο αυτόν, έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Μεταξύ άλλων, άρχισα να βλέπω τους στίχους με άλλο μάτι, να τους σπουδάζω περισσότερο. Αυτό και μόνο με μύησε σε βαθύτερα επίπεδα του metal. Δεν μπορώ να πω ότι οι στίχοι μου ήταν αδιάφοροι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με έκαιγε κιόλας να τους τραγουδάω. Από τότε το θεωρούσα απλώς αδιανόητο να μην διαβάσω και συχνά αποστηθήσω τους στίχους των τραγουδιών που μου άρεσαν πολύ και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ στα χρόνια που ακολούθησαν. Κι όσον αφορά τη μουσική, οκ, δεν είναι πολλά τα τραγούδια που να έχω δακρύσει από την συγκίνηση όπως το Fires of Mars. Δεν υπάρχουν λόγια. Ναι, και οι μεταλλάδες κλαίνε ενίοτε.

10) Cirith Ungol- King of the Dead
Άφησα επίτηδες για το τέλος αυτόν τον δίσκο, καθώς ολοκληρώνω με πόνο ψυχής αυτήν την δεκάδα απ'όπου άφησα απ'έξω ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους (ενδεικτικά παραδείγματα Death, Bathory, το Bonded by Blood και το Seven Churches, το υπέρτατο Operation Mindcrime και το demo καθώς και ο δίσκος των Sarissa, το Winter Kill των Slauter Xstroyes, τα Somewhere in Time/7th Son αλλά ακόμη και το Epicus, Doomicus, Metallicus και φυσικά οι Warlord και οι Omen ή οι Savatage και τόσα άλλα. Τι να πρωτοχωρέσεις στα 10 πιο επιδραστικά άλμπουμ;;; Για το metal μιλάμε ρε! Αααααααααχχχχχχ.....).
Ο λόγος που τον άφησα για το τέλος είναι ότι για κάποιον περίεργο λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα αλλά ούτε και με ενδιέφερε να διερευνήσω, αυτός ο δίσκος μου έχει γίνει σχεδόν τατουάζ. Στο βλόγι τον έχω χαλάκι. Το ίδιο και στο προφίλ μου στο φεηστσιμβούκιον. Επιφάνεια εργασίας είναι και στον υπολογιστή, ομοίως και στο κινητό (αν και καμιά φορά κάνω καμιά εναλλαγή με τους Blaspheme). Επίσης, είναι και αυτή η σχέση που έχω με αυτόν τον δίσκο αλλά και το συγκρότημα γενικότερα. Ίσως να είναι το χαρακτηριστικόν της φωνής, ίσως το επικόν των εξωφύλλων, ίσως το ασύλληπτον των συνθέσεων, τέλος πάντων δεν έχει καμία σημασία. Θα μπορούσα να γράφω για το One Foot in Hell που μου αρέσει κατά πολύ περισσότερο, αλλά όχι, είναι το King of the Dead που πάντοτε με ιντριγκάριζε, που πάντοτε θεωρούσα πιο βαθύ και πιο μυστηριώδες. Ίσως να είναι εκείνο το.. κοροϊδευτικό δάκτυλο που μας σημαδεύει όλους, δεν ξέρω.... Όπως και να'χει, χωρίς αυτόν εδώ δεν πάω πουθενά...

Αυτά είναι λοιπόν. Ειλικρινά δεν ξέρω αν αύρι οθα έγραφα κάτι άλλο, αλλά σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι έκανα καλή δουλειά. Προσπάθησα να κρατήσω το επίπεδο του αρχικού αιτήματος και να περιοριστώ σε σημαντικούς δίσκους που όντως με άφησαν κάτι σοβαρό.

Για το τέλος, ένα πράγμα θα πω μόνο: όποιος δεν ακούει μουσική είναι πραγματικά δυστυχισμένος. Αυτό συμπεριλαμβάνει κι εκείνους που ακούνε σκουπίδια αλλά νομίζουν πως πρόκειται για μουσική (όπως τα σκυλάδικα για παράδειγμα). Η μουσική, να ξέρετε, ότι αποτελεί την εξωτερική εμφάνιση του εσωτερικού μας κόσμου. Για την αφεντιά μου ξέρω πολύ καλά την οργή που κρύβω μέσα μου από μικρό παιδί, μάλλον θα το'χετε διαπιστώσει και από τις αναρτήσεις άλλωστε. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο metal κόλλησα ωσάν ο μαγνήτης στο μέταλλο, ούτε φυσικά ότι με τράβηξε το thrash από μικρή ηλικία. Τα πάντα έχουν την εξήγησή τους και η μουσική είναι ο μεγαλύτερος γιατρός, από πολλές απόψεις. Δεν ξέρω τι μουσική ακούει ο καθένας, αλλά είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία αυτή που μόλις έγραψα. Κάντε την και θα δείτε ότι βγάζει ωραία συμπεράσματα!

Για το τέλος να μνημονεύσω κάτι: το Mindcrime υπήρχε λόγος που δεν μπήκε. Το πως και γιατί, άλλη φορά.Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι το Mindcrime παραείναι μεγάλο κεφάλαιο ακόμη και για ένα τέτοιο κείμενο.

Ο Καραγκιόζης Δον Κιχώτης (μια τραγική κωμωδία τρόμου)

ή αλλιώς Ιστορίες για εγκεφαλικά και το καταραμένο δημόσιο που μας τρώει τα λεφτά.

Μιας και σχετικά πρόσφατα σας εκμυστηρεύτηκα μια ιστορία με εγκεφαλικό, είπα να μνημονεύσω έστω για λόγους αρχείου και την σπαρταριστή συνέχεια, έτσι επειδή έχει πέσει πολλή ανάπτυξη στην χώρα ρε παιδί μου. Τόση, που βρωμάει τεστοστερόνη κάθε γειτονιά να'ούμ.
Και ναι, για όσους δεν το κατάλαβαν, ακολουθεί τυπικό κατωκοσμικό σενδόνι με αμέτρητες ανατροπές και πολλαπλές συγκινήσεις τε και οργασμούς, τουτέστιν λάβετε τα μέτρα σας με δική σας ευθύνη.

Που λέτε, η νοσηλεία εις το νοσοκομείο έλαβε τέλος για τον πατήρ της Περσεφόνης, μετά από πέντε βδομαδούλες όπου η δωρεάν βορίδειος Υγεία μας πήγε ο κούκος αηδόνι για διαφόρους λόγους, προφανώς επειδή  άνθρωπος μια ζωή πλέρωνε τις εισφορές του για είναι δικαιούχος δωρεάν περιθάλψεως άρα αφού πλέρωνε για μια ζωή γιατί να σταματήσει τώρα και ποιος τη χέζει την δωρεάν περίθαλψη όταν η χώρα καίγεται; Σωστά αμφότερα.
Αλλά τέλος πάντων ας μην ασχολούμεθα με περιττές λεπτομέρειες που απλώς αδονίζουν περαιτέρω την ατμόσφαιρα με γελοιότητα και ας πάμε στο προκείμενο.
Ήγγικεν η ώρα λοιπόν να ληφθεί η μεγάλη απόφαση: τι κάνουμε τώρα; Διότι έπρεπε να αναλογιστούμε ότι ναι μεν ο άνθρωπος βγήκε, αλλά έλα που έχει χίλια δυο προβλήματα (πχ δεν περπατάει, μετά βίας καταπίνει, δεν μιλάει κλπ), άρα αν πάει στο σπίτι εγκυμονούν σοβαροί κίνδυνοι και γι'αυτό είναι επιτακτική η συστηματική παρακολούθησή του από εξειδικευμένο προσωπικό. Ρωτήσαμε, λοιπόν, σε κέντρο αποκατάστασης (δημόσιο) τι μπορούμε να κάνουμε. Η απάντηση αν και όχι ευθής (για ευνόητους λόγους) ήταν σχετικά σαφής και η συζήτηση αρκετά σύντομη: μάν-γκα, εδώ πέρα μετά βίας χωράνε οι νεαροί που πλέον παθαίνουν εγκεφαλικά (καθ'όσον από την πολλή ανάπτυξη έχουν κατέβει τα όρια ηλικίας των εγκεφαλικών βλέπετε). Που να τον χωρέσουμε έναν ηλικιωμένο όταν δεν χωράνε οι νέοι; Μάζεψέ τα και τράβα αλλού.

Και αναγκαστικά ψάξαμε γι'αλλού, όπου διαπίστωσα (εκ νέου) ότι στην χώρα της ανάπτυξης αν δεν φυσάς το παραδάκι και δεν κινείται και το χρήμα άρα δεν λαδώνονται και τα γρανάζια του καπιταλισμού σε έχουν εντελώς χεσμένο (όχι ότι δεν το ξέραμε βέβαια). Οπότε ή που θα πρέπει να απευθυνθείς σε τράπεζα, ή που δεν θα γυρίσουν καν να σε κοιτάξουν γράφοντας σε εις τα ευρύτερα των παπαριόνε τους μαζί με τις εισφορές που μια ζωή πλήρωνες. Αλλά ας μην το εκχυδαϊζω. Η ουσία είναι ότι αρχίσαμε να ψάχνουμε σε υποψήφια "μαγαζιά", όπου μαλλιά να είχαμε για να καραφλιάζουμε με όλα αυτά που μας έλεγαν στο καθένα απ'αυτά. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζοντας ότι τους έχεις ανάγκη, σε χτυπάνε σαν χταπόδι αλύπητα. Εάν υποθέσουμε ότι ψάχνεις για κάτι πιο οικονομικό, πολύ απλά πετάς μέσα μια ανθρώπινη ψυχή και ξέρεις ότι θα ασχοληθούν από ελάχιστα έως καθόλου, ενώ εάν πας σε κάτι σαφώς πιο πχιοτικό τότε βλέπεις  να εκτοξεύεται και το κόστος. Όμως σε κάθε περίπτωση το ενδιαφέρον περιορίζεται αλλού.
Η πλειοψηφία των προαναφερθέντων "μαγαζιών" ζήταγε ποσά (ανά μήνα) περί τα 1300-1600 ευρώ (με κάποιες μικροδιαφορές στις παροχές γι'αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν) και αυτό αν μη τι άλλον ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό αφού άφηνε μια απαλή εσάνς ότι υπάρχει μια ευρύτερη προσυνεννόηση. Όμως μην το εκχυδαϊζουμε (πάλι) διότι η αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά απλώς αφουγκράζεται τις ανάγκες της πλέμπας. Εάν παρ' ελπίδα συμπίπτουν κατά εντελώς σατανική σύμπτωση και οι τιμοκατάλογοι, ακόμα καλύτερα. Ε; Αλλά ας συνεχίσουμε.

Όλα αυτά τα μαγαζιά είναι εντελώς ιδιωτικά, ούτως ειπείν πας, πλερώ από την τσέπη σου και κάνεις τη δουλειά σου δίχως να έχεις κάποια άλλη αξίωση ή ενδεχομένως κάποια απορία. Υπάρχουν όμως και κάποια ελάχιστα τα οποία είναι συμβεβλημένα με τον ΕΟΠΥΥ! Και εδώ είμαστε δικέ μου! Καθήστε αναπαυτικά, φτιάξτε καφεδάκι, ανοίχτε μπυρίτσα ή βάλτε ένα ποτάκι ή ακόμη καλύτερα αδειάστε στο ποτήρι ένα απολαυστικό Μπυράλ διότι εδώ ξεκινάει η απόλαυση που γίνεται σχεδόν ερωτικά ηδονική εάν αναλογιστούμε και τις πολύ πρόσφατες συζητήσεις στην Υγεία που αποσκοπούν κυριολεκτικά στην πλήρη και απόλυτη ιδιωτικοποίησή της.

Για να μην σας τα πολυλογώ, δεν πήγαμε να ρωτήσουμε στο πιο ακριβό συμβεβλημένο (που είναι κάπου προς Κορωπί εάν δεν με απατά η μνήμη μου) αλλά στο πιο "κοντινό" μας και συνάμα "φθηνότερο" που βρίσκεται στην Νέα Ιωνία. Εάν επιλέγαμε, λοιπόν, να βάλουμε εκεί μέσα τον γέρο, ο ΕΟΠΥΥ δικαιολογεί (κρατηθείτε) 150 ευρώ τη μέρα! Δικαιολογημένα θα σκεφτείτε ότι ο ΕΟΠΥΥ (ή το ΙΚΑ παλαιότερα) τόσα λεφτά δεν δικαιολογούσαν σε καλές εποχές, άρα πως διάολο το κάνουν τώρα, μέσα στην κρίση, με περικοπές από παντού κλπ; Διότι αν το αναγάγουμε στον μήνα το κόστος ανέρχεται σε 4500 ευρώ! Το ακόμη πιο ωραίο όμως είναι το άλλο: ότι εκτός από την συμμετοχή του ΕΟΠΥΥ υπάρχει και μια πρόσθετη επιβάρυνση προς τον πελάτη της τάξης των 1600 ευρώ το μήνα, ήτοι το κόστος εκτοξεύεται στα 6100 ευρώ (το φτηνό, ξαναλέω)! Και όλα αυτά για τί; Μα για υπηρεσίες σχεδόν παρεμφερείς με τις ούτως ή άλλως αξιόλογες των Μονάδων Αποκατάστασης που ζητάνε περί τα 1400 ευρώ! Άρα πάνω στην προηγούμενη απορία έρχεται και μία δεύτερη: τι είναι αυτό που στην μία περίπτωση απαιτεί περί τα 1500 ευρώ αλλά στην άλλη περί τα 6 χιλιάρικα; Ποια η διαφορά; Η απάντηση είναι απλή αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη και στις δύο περιπτώσεις: διότι λεφτά όντως υπάρχουν και προσφέρονται για τρελό πάρτυ! Απλά δεν είναι για 'σένα, ούτε τα λεφτά ούτε το πάρτυ! Αυτά είναι για το λαμόγιο, είναι για τον βουλευτή, για εκείνον που τρώει με χρυσά κουτάλια κι εφτά μασέλες, είναι για άλλους τέλος πάντων. Όμως όχι για'σένα. Για την ακρίβεια ποτέ δεν ήταν για'σένα οπότε μην τρέφεις αυταπάτες. Εσύ είσαι απλώς το υποζύγιο που πρέπει μια ζωή να πληρώνει, να μην παίρνει τίποτε πίσω και να λέει κι ευχαριστώ κι από πάνω, αλλά δεν λέω περισσότερα για να μην σε σκανδαλίσω.

Για όσους νοσηλεύονται στην μονάδα αυξημένης φροντίδας (Μ.Α.Φ.) του Κέντρου Αποθεραπείας - Αποκατάστασης αποδίδεται ημερησίως ποσό ύψους 200 € χωρίς εξαιρούμενα για το πρώτο πενθήμερο νοσηλείας και για τυχόν επόμενες ημέρες νοσηλείας αποδίδεται ποσό 150 € ημερησίως, χωρίς εξαιρούμενα.

Πριν προχωρήσω να κάνω και μια απαραίτητη συμπλήρωση: άπαξ και εισαχθείς στην εν λόγω μονάδα ό,τι έχεις είναι υποχρεωμένο να σου περάσει σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα (το οποίο βεβαίως βεβαίως βρίσκεται πιο πίσω στους όρους σύμβασης, ανάμεσα σε κάτι άλλες μικρολεπτομέρειες). Σε περίπτωση που υπερβείς αυτό το όριο κοιτάνε μήπως μπορούν να σου δώσουν (επίσημα πάντοτε ήτοι αν έχεις και τίποτε άλλο) μερικές μέρες ακόμα. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο, τότε πληρώνεις τα πάντα από την τσέπη σου. Οπότε για να μην σου βγει εκτός από αηδόνι και παπαγάλος που μιλάει σουαχίλι το εγκεφαλικό, πρέπει να φροντίσεις ώστε να σου έχει περάσει σε 45 ημέρες, ειδάλλως την έκατσες μάν-γκα μου. Καλό, ε; Υπάρχει και τιμοκατάλογος αν δεν με πιστεύετε, σχεδόν σαν αυτούς που έχουν οι ταβέρνες, πχ πιάσε μια τζατζίκι, μία χωριάτικη, ένα εγκεφαλικό και μία ουρολοίμωξη σε παρακαλώ...

Θα με ρωτήσετε τώρα, μήπως τα παραλές ρε Άδη; Μήπως είναι λίγο ιδέα σου όλα αυτά; Απάντηση: διαβάστε τη συνέχεια και πείτε μου εσείς και για τυχόν απορίες διαβάστε και το ΦΕΚ 3054Β-2012 που αφορά τον Κανονισμό Παροχών Υγείας (σελ 46367).
Επί τούτου να πω έτσι για λόγους αρχείου περισσότερο ότι τον γέρο τον έχουμε βάλει στον Άκτιο. Ξέρετε ποιος είναι πίσω από τον Άκτιο; Η Εκκλησία. Βέβαια δεν ξέρω σίγουρα αν ως Εκκλησία εννοούν την Εκκλησία της Ελλάδος, τη Μο*νή Πεντέλης ή κάποια άλλη ελληνορθόδοξος (sic) επιχείρηση που δεν φορολογείται με τον ΕΝΦΙΑ τέλος πάντων, όμως σε κάθε περίπτωση είναι η εκκλησία, όπως γενικά η ίδια εκκλησία είναι που νοικιάζει ακίνητα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, που έχει μετοχές στην ΕΤΕ και όχι μόνο, που κατέχει φέρρυ μποτ στα δύο πορθμεία της Σαλαμίνας κλπ. Είναι μπίζνα και γι'αυτό ακριβώς είναι σοβαρή θρησκεία, διότι ασχολείται μόνο με τα λεφτά και τίποτε άλλο. Δίπλα στον Άκτιο βεβαίως υπάρχει και το γηροκομείο της Εκκλησίας, το οποίο προφανώς ενέχει θέσει Κολάσεως, ούτως ειπείν "Ιδού που θα σε πετάξουν εάν δεν τα σκάσεις ζεστά-ζεστά στο δίπλα μαγαζί" αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, αυτά είναι χαζές λεπτομέρειες. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι πίσω από όλα τα αντίστοιχα ιδιωτικά μαγαζιά βρίσκεται η εκκλησία, το θέτω έτσι όμως διότι προφανώς και δεν βρίσκεται η πλέμπα. Σίγουρα κάποιος (μικρότερος ή μεγαλύτερος) μεγάλος βρίσκεται, ίσως και σύμπλεγμα από μεγάλους. Προφανώς, λοιπόν, κάποιος τέτοιος (ή κάποιοι) βρίσκεται και πίσω από τα συμβεβλημένα με τον ΕΟΠΥΥ άρα και μόνο απ'άυτό λογικό κι επόμενο είναι να γίνεται τρελό πάρτυ.
Αλήθεια, μήπως θυμάστε μια πρόσφατη (ν)τροπολογία που πέρασε σε κάποιο διάλειμμα από το θερινό τμήμα του Κυνοβουλίου; ; Βέβαια θα μου πείτε, μα για ποια απ'όλες; Σωστή η παρατήρηση αλλά εν προκειμένω αναφέρομαι στο πλήρες αφορολόγητον των μοναχών που πληρώνονται με κάτω από 9,5 χιλιάρικα το χρόνο. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν όπως λέει και το άσμα, κοινώς αυτοί που πάντοτε είχαν τα προνόμια και τις ελαφρύνσεις θα συνεχίσουν να έχουν τα προνόμια και τις ελαφρύνσεις. Αντίστοιχα η πλέμπα, ούτως ειπείν ο λαός, πάντα θα τον έχουν στα τέσσερα να τον πηδάνε, να τον ξεζουμίζουν, να τον υπερφορολογούν, να του δημεύουν την περιουσία, να τον τρέχουν στα δικαστήρια για να αποδειχθεί ότι υπάρχει Δικαιοσύνη κλπ. Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν, είναι και το θέμα της Υγείας, την οποίαν συστηματικά και ξεκάθαρα πλέον προσπαθούν να του την κάνουν ιδιωτική, κοινώς αν έχεις και με ό,τι έχεις. Αν δεν έχεις, τράβα πέθανε στη γωνία ή μάλλον όχι σε όποια να'ναι αλλά σε μια γωνία που να μην βρωμάει μετά εδώ πέρα. Απλά πράγματα.

Κι εσύ μετά κάθεσαι και αναρωτιέσαι που θα σταματήσει η κατρακύλα των μισθών και των συντάξεων, πόσο άλλο θα ρημάξουν τη δημόσια Παιδεία, πόσο θα χώσουν μέσα στον βούρκο των χρεών, αν θα σου πάρουν το σπίτι αύριο ή παραμεθαύριο κλπ, κλπ. Αλλά γιατί να τους νοιάζει; Ξέρουν άλλωστε ότι πάλι σε αυτούς θα γυρίσεις, χαμερπής και δίχως αξιοπρέπεια, ακριβώς σαν το ίνδαλμά σου τον Καραγκιόζη, μαλάκα Έλληνα, διότι πάντα αυτό ήσουν, ένας Καραγκιόζης, γι'αυτό και σε ενδιαφέρει τόσο πολύ να μην σου πάρουν οι Τούρκοι τον Καραγκιόζη, διότι είναι το Είναι σου. Πάντα να τη βγαζεις με τα ψέματα, πάντα να τα φέρνεις βόλτα με τη λαμογιά, κουτοπόνηρος και δήθεν ευαισθητοποιημένος, έτοιμος να γλείψεις όπου έφτυνες, έτοιμος να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές κάθε λογής για ένα ξεροκόμματο, αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα έχεις προσφέρει πολλά περισσότερα ως αντάλλαγμα. Και όλα αυτά γιατί; Διότι ξέρουν ότι σε κρατούν από τα παπάρια ή μάλλον πιο σωστά, από τα παπάρια που δεν έχεις διότι κανείς δεν τα έχασε για να τα βρεις εσύ. Πάλι τους ίδιους θα ψηφίσεις, πάλι θα παριστάνεις τον έκπληκτο μετά τις εκλογές που σου είπαν (προφανώς για πρώτη φορά ψέματα), πάλι θα νοιώθεις οργισμένος που σε κορόιδεψαν αλλά μόνο μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, πάλι θα φας το κουτόχορτο ότι ωσάν νέα δίαιτα από Δευτέρα που ποτέ δεν ξεκινάει, έτσι δεν ξεκινάει ούτε μετά απ'αυτό το καλοκαίρι η ανάπτυξη που μου υποσχέθηκαν κ.ο.κ.
Αλλά ο καθένας παίρνει ό,τι πληρώσει και ως γνωστόν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και ο Έλλην έχει απομακρυνθεί υπερβολικά αρκετές φορές από το ταμείο με το ίδιο αποτέλεσμα άρα δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι εξαπατήθηκε. Όποιος εξαπατάται τόσες πολλές φορές είναι κοινός βλαξ και του αξίζει ό,τι τραβάει διότι ακριβώς αρνείται να ξυπνήσει.

Μόλις χθες άκουγα ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως θα κρατήσει χαμηλά τον πήχυ στην επικείμενη ομιλία του στη ΔΕΘ στρογγυλεύοντας τις γωνίες και απαλείφωντας διάφορες παροχολογίες του πρόσφατου παρελθόντος (εξάλλου για τους μοναχούς παρόντες ψήφισαν, για να μην ξεχνιώμαστε). Δεν ξέρω πόσοι έχετε μνήμη ελέφαντα αλλά προσωπικά τα έγραφα πριν ακόμη από τις εκλογές του 12 ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτε απ'αυτά που ευαγγελίζεται ότι μπορεί να κάνει. Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν είναι θέμα ΣΥΡΙΖΑ αλλά θέμα ελληνικού πολιτικού συστήματος και Ευρώπης γενικότερα: το ελληνικό πολιτικό σύστημα σαφώς και πρέπει να καταρρεύσει ολόκληρο και μέσα από τις στάχτες του να αναγεννηθεί ως νέος Φοίνιξ, ενώ η χώρα αντίστοιχα πρέπει να επανακαθορίσει τον προσανατολισμό της, διότι προσπαθεί με δύο πόδια να σταθεί πάνω σε 7-8 βάρκες. Αδύνατον. Δεν είναι μόνο ότι θα πέσεις και μέσα αλλά και το ότι προσφέρεις ένα εντελώς γελοίο θέαμα, σαφώς αντάξιο πολιτικών ανδρών με ανάστημα ψείρας ωσάν του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Αδόνειδος, του Βορίδειδος (αττική σύνταξις), του Ταμήλου, του Τζαμτζή που κάνει το σκατό του παξιμάδι κλπ, κλπ, κλπ, κλπ. Δεν αλλάζει το πράγμα, πάρτε το χαμπάρι. Κι όσον αφορά για την Ευρώπη, ε, τα έχουμε πει και ξαναπεί...

Και δεν αλλάζει διότι ο Ελλην, αυτός ο διαχρονικός Καραγκιόζης έχει φορέσει την πανοπλία του Δον Κιχώτη και κυνηγάει ανεμόμυλους, νομίζωντας ότι το σάπιο σύστημα που τον έβαλε μέσα στα σκατά μέχρι τα ρουθούνια θα τον βγάλει έξω από τα σκατά και μάλιστα δίχως καν τη δική του συμμετοχή. Διότι εδώ που τα λέμε, ο παγαπόντης ο Έλλην θέλει να φυλάει λίγο και τα ρούχα του, ωσάν το λαμόγιο στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνους που θα περίμενε πρώτα να δει πως θα εξελιχθεί το πράγμα με τα κοινά περιουσιακά στοιχεία και θα έπραττε στην συνέχεια εάν κι εφόσον και πάντα υπό συνθήκες. Όμως δουλειά δεν γίνεται έτσι. Στην Κόλαση του Δάντη οι αναποφάσιστοι κι εκείνοι που ποτέ δεν έκαναν τίποτα ήταν οι πιο σιχαμεροί απ'όλους. Ούτε στην Κόλαση δεν τους ήθελαν και οι ψυχές τους ήταν καταδικασμένες να γυροφέρνουν έξω από την Κόλαση για όλη την αιωνιότητα. Όμως για τον Έλληνα, για τον κλασσικό μαλάκα τον Έλληνα που λέει κι ο Γεωργίου, αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.
Του φταίνε τα κόμματα (που φταίνε) αλλά τα ξαναψηφίζει.
Του φταίει η Ευρώπη (που φταίει) αλλά την στηρίζει.
Του φταίει η φοροδιαφυγή (που φταίει) αλλά φοροδιαφεύγει.
Του φταίει η λαμογιά (που φταίει) αλλά είναι λαμόγιο.
Του φταίει η απραξία των άλλων (που φταίει) αλλά κι αυτός δεν κάνει ποτέ τίποτα.
Και πάει λέγοντας.
Διότι ο Έλλην ως αυθεντικός Καραγκιόζης που είναι, αρέσκεται να ασχολείται με τα δήθεν προκειμένου να δείξει ότι κάτι κάνει. Κι αν τον ρωτήσεις γιατί ασχολείται με το έλασσον κι όχι με το μείζον θα σου απαντήσει ότι πρέπει να ιεραρχήσουμε τα πράγματα και να ξεκινήσουμε από τα μικρά. Αν του πεις ότι όλοι έχουν κοινό μερίδιο ευθύνης θα σου πει να κοιτάς πρώτα τα μούτρα σου και όταν τα καθαρίσεις ν'ασχοληθείς μετά με τους άλλους (όπου και τότε πάντα κάτι θα βρίσκει ως δικαιολογία). Και με αυτή την εντελώς γελοία λογική, το πρόβλημα όχι απλώς διαιωνίζεται αλλά γιγαντώνεται κιόλας. Από την πολλή τη σωτηρία, σαφώς... Και κάπως έτσι, με τα ίδια πολιτικά κριτήρια αμοιβάδας, ο Βορίδης είναι ένας εξαιρετικός υπουργός, όπως φυσικά και ο Αδόνειδος προηγουμένως, ή ο στουρνάρης ΥΠΟΙΚ, ή χίλιοι δυο άλλοι. Η χώρα αυτή επηδήχθη επειδή δεν άντεξε το πλήθος των εξαιρετικών υπουργών τε και πολιτικών. Αυτή είναι η αλήθεια. Κατά τα λοιπά, μόνο ο λαός είναι Καραγκιόζης, οι πολιτικοί ήρθαν από το υπερπέραν.

Όμως ξεφύγαμε.
Σύμφωνα με την ευφυέστατη (για ραδίκι) λογική του τσεκουράτου Βορίδειδος, η πλήρης ιδιωτικοποίηση της Υγείας θα γίνει επειδή το κράτος έχει σταθεί ανίκανο να πιάσει τα λαμόγια που υπερχρεώνουν τον ΕΟΠΥΥ. Φυσικά στις υπερχρεώσεις αποκλείεται να συμπεριληφθεί η προαναφερθείσα περίπτωση που σας περιέγραψα. Είπαμε ότι ψάχνουμε για μαλάκες αλλά όχι για τόσο μαλάκες πια. Εξάλλου η υπερχρέωση του κράτους είναι θεμιτή από ένα σημείο κι έπειτα, αν βάζουμε εμείς το δάκτυλο στο μέλι. Μην ρημάξουμε δηλαδή εντελώς και την επιχειρηματικότητα, κι εξάλλου το κράτος είναι κακό μόνο όταν δίνει τα λεφτά σε παροχές για τον κόσμο. Όταν τα δίνει στην τσέπη του λαμόγιου, το κράτος είναι αναφανδόν καλό. Πάρτε για παράδειγμα το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να καταλάβετε. Βεβαίως για το γεγονός ότι το κράτος θα παραμείνει ανίκανο ακόμη και μετά τον νέο νόμο για την Υγεία, αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν απασχολεί καν τον Βορίδη. Βέβαια η αλήθεια που ξεχνάμε όλοι είναι ότι ο Βορίδης προέρχεται από το Κολλέγιο, άρα πρέπει να δείξουμε κατανόηση διότι όλοι ξέρουμε τι iq αποφοιτούν από το Κολλέγιο, το οποίο έχει ως μοναδικό προαπαιτούμενο να έχεις λεφτά. Αν έχεις, στα παπάρια μας όλα τα υπόλοιπα.
Όπως και να'χει, αν θυμάστε ο Βορίδης είναι ο γίγας που είχε εκστομίσει ότι οι μισθοί των 300 αχρηστων δεν αποτελούν πρόβλημα και γι'αυτό δεν τους πειράζουν (εσύ βέβαια άντε βγάλτη με 400 ευρώ). Με το εν λόγω νομοσχέδιο ουσιαστικά τι κάνει; Το κλασικό που έκαναν πάντα όλοι οι ανίκανοι και ιδίως οι πολιτικοί στην Ελλάδα: στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου ώστε να φάνε τις σάρκες τους. Είναι δεδομένο ότι ο εν λόγω νόμος δεν πρόκειται να βρει τα λαμόγια. Το μόνο που θα βρει είναι αυτούς που θα καρφωθούν πρώτοι από τους άλλους (οι οποίοι άλλοι συνήθως είναι τα λαμόγια), όπως περίπου συνέβαινε και στον Εμφύλιο. Δεν είχε σημασία ή ήσουν αριστερός. Σημασία είχε αν σε είχαν καρφώσει για αριστερό και αν σε κάρφωναν ισοδυναμούσε με απόφαση στρατοδικείου. Βέβαια ο άλλος μπορεί να σε είχε καρφώσει επειδή ήθελε το κτήμα σου, ή απλώς να σου πηδήξει τη γυναίκα που ήταν κόμματος, αλλά το κράτος δεν ασχολείτο ποτέ με τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Ας τα βρουν οι πολίτες μεταξύ τους. Ε, και αν στο ενδιάμεσο πεθάνουν και μερικοί, σιγά το πράγμα μωρέ, πάντα πέθαινε ο κόσμος. Για μερικές χιλιάδες πάνω-, μερικές χιλιάδες κάτω θα κάνουμε θέμα τώρα; Το μοναστήρι να'ναι καλά, αυτό είναι που μετράει. Κι όσον αφορά τα λεφτά, αυτά πάντα θα υπάρχουν. Όμως ποτέ για 'σένα.

Και το κερασάκι πάνω στο σκατό είναι φυσικά οι φιλελέ που θεωρούν ότι ως μαρίδες που είναι έχουν δικαίωμα και αυτοί στο καπιταλιστικό όνειρο. Ακόμη και μέσα στο στομάχι του κύτους, το ίδιο εξακολουθούν να νομίζουν.

Η χώρα χρειάζεται κυριολεκτικά ατομική βόμβα.
Δεν υπάρχει σωτηρία.
Τελεσίδικα.

Οι ανεμόμυλοι θα είναι πάντα εδώ.