Και μέσα σ'όλα είχαμε και το τρακάρισμα με τη μηχανη...

Όπου η αλήθεια είναι ότι φθηνά τη βγάλαμε: ένα κούτσεμα μετά εκνευριστικού πόνου στο μεγάλο δάκτυλο του δεξιού ποδιού, ένας έντονος πόνος στην παλάμη (αμφότεροι απότοκα της πτώσης στα δεξιά μετά τον εμβολισμό) συν κάποιες υλικές ζημιές στη μηχανή (η οποία όμως honda γαρ δεν μασάει μία).

Η αλήθεια είναι ότι τα χειρότερα δεν τα γλυτώσαμε από κωλοφαρδία αλλά από την προνοήτικότητά μου ακόμη και σε ημέρα καύσωνα να φοράω πλήρη εξάρτηση μοτοσυκλετιστή (ήτοι μπουφάν, γάντια κλπ). Ακόμη και με την ελάχιστη ταχύτητα που είχα, έτσι όπως έπεσα θα μπορούσα ανετότατα να έχω σπάσει κανάν δεξιό ώμο και να έτρεχα και να μην έφτανα για πολύ καιρό. Και εννοείται ότι με την παρούσα ανάρτηση θα εκθειάσω την λήψη μέτρων προστασίας που μπορεί να σώσουν από τα χειρότερα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το ένα από τα δύο μελήματά μου. Μην προτρέχουμε όμως...

Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ προσεκτικός οδηγός, αν και κατά βάσιν αυτό έχει να κάνει με οδήγηση αυτοκινήτου. Η μηχανή,όμως, είναι σχετικά νέο φρούτο και αυτό λόγω οικονομικής στενότητος είναι η αλήθεια, αφού μέσα στο πλαίσιο της εξοικονόμησης δεν έχω κόψει μόνο το κάπνισμα και τα ξύδια αλλά έχω κάνει και πολλά άλλα και δε νομίζω να είμαι ο μόνος φυσικά. Αλλά ας μην ξεφεύγω. Η αλήθεια είναι ότι για πολλούς λόγους τις μηχανές πάντα τις φοβόμουν και παρά το γεγονός ότι οδηγώ δύο χρόνια, εξακολουθώ να τις φοβάμαι (παρά το γεγονός ότι γουστάρω πολύ που οδηγάω μηχανή, σε σημείο να θεωρώ ότι έπρεπε να είχα από παλιά). Επειδή, λοιπόν, το προεξέχον δεν είναι η οικονομία αλλά το να γυρνάω κάθε μέρα στο σπίτι μου και να βλέπω την Περσεφόνη και τον Άδη τζέη αρ, φρόντισα εξαρχής να αγοράσω όλον τον σχετικό εξοπλισμό δηλαδή χειμερινό μπουφάν, καλοκαιρινό μπουφάν, πολύ καλό κράνος, χειμερινά γάντια και καλοκαιρινά γάντια. Βεβαίως, πάντα θα υπάρχουν προϊόντα για όλα τα βαλάντια και μακάρι να μπορούσα να είχα πάρει και καλύτερα, αλλά η αλήθεια ειναι ότι τα ζύγισα πολύ τα πράγματα και έκανα αρκετά καλές επιλογές, έστω κι αν έπρεπε να συνδυάσω τα λελογισμένα έξοδα και μια πιστωτική κάρτα (εξ ανάγκης). Το θέτω έτσι διότι δεν είμαι υπέρ της χρήσης πιστωτικής, αλλά εν προκειμένω υπήρχε σοβαρός λόγος. Η ουσία είναι ότι τον εξοπλισμό δεν τον πήρα για να κάθεται σε κάποια ντουλάπα αλλά για να τον φοράω κανονικά και κυρίως γράφοντας στα παπάρια μου εκείνους που τάχα μου γελάνε για το πως κυκλοφορώ στους δρόμους. Ελπίζω να μην χρειαστεί να το μάθουν αλλιώς το γιατί κυκλοφορώ έτσι. Ακόμη και για μικρές αποστάσεις να θέλω να μετακινηθώ φοράω πάντα κράνος και μπουφάν, ενώ ακόμη και με τις γερές ζέστες το καλοκαίρι φοράω μακρύ παντελόνι ενώ εννοείται ότι κάτι καγκουριές τύπου σαγιονάρας δεν υπάρχουν καν στο σενάριο. Δεν θέλει και πολύ να φας καμιά ωραία πετρούλα που πετάχτηκε από το προπορευόμενο όχημα στο όμορφό σου ποδαράκι και καθώς πετάγεσαι από τον τον πόνο να αρχίσεις να μετράς οδόστρωμα άλλωστε...

Όμως πάντα θα ανακαλύπτεις και κάτι άλλο.
Πέρσι τον Οκτώβριο ήταν που έκανα την πρώτη αναθεώρηση, όταν ένα ζώο των ελληνικών δρόμων -από τα αμέτρητα- έχασε στιγμιαία τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, άλλαξε λωρίδα από αριστερά στη δεξιά πάνω σε αριστερή στροφή και όπως ερχόμουν "αμέριμνος" από τη δεξιά λωρίδα δίχως καν να τρέχω και όντας κανά πεντάρι μέτρα από την πίσω δεξιά του γωνία, για να μην γίνουμε χαλκομανία αναγκάστηκα να φρενάρω λίγο παραπάνω απ'όσο έπρεπε με αποτέλεσμα να μου πετάξει αρκετό κώλο. Δυστυχώς την στιγμή που πίστεψα ότι το έσωσα το πράγμα, πέρασα πάνω από την εξαιρετικής πχιότητας οδοσήμανση και έφυγα κάτω μετρώντας κάμποσα μέτρα και στο τέλος έσκασα με το κεφάλι στο κράσπεδο. Από τη μέση και πάνω δεν έπαθα τίποτε, το Colori μου απεδείχθη σκυλί μαύρο και δεν του έμεινε καν γραντζούνισμα (ούτε εγώ ο ίδιος δεν το πίστευα). Μόνο η μύτη μου άνοιξε από την πρόσκρουση αλλά και αυτό το κακό ήταν μικρό. Από τη μέση και κάτω όμως είχαμε το πρόβλημα Χιούστον: το μακρύ τζιν δεν με έσωσε φυσικά, ούτε το αθλητικό μποτάκι βεβαίως, βεβαίως διότι αμφότερα είναι σχεδιασμένα απλώς για ένδυση. Από το σύρσιμο μου κάηκε το δεξί μπούτι και κυρίως το σημείο πάνω στο γόνατο, ενώ μου γύρισε (ευτυχώς ελαφρά) και το πόδι αφήνωντάς μου κάτι μικροπληγές. Το αποτέλεσμα ήταν ότι κούτσαινα για περίπου ενάμιση μήνα. Τόσο το παντελόνι όσο και τα παπούτσια πήγαν για πέταμα μετά κι εμένα μου έμειναν μερικά πολύ ωραία σημάδια στο δεξί γόνατο για να θυμάμαι εκείνο το εξαιρετικά διδακτικό συμβάν. Όσον αφορά το ζώον της ασφάλτου που κυριολεκτικά με πέταξε κάτω, μάλλον δεν κατάλαβε καν ότι βρισκόμουν εκεί και συνέχισε αμέριμνο τον δρόμο του με τη βεβαιότητα ότι κάποτε μπορεί να δημιουργήσει έως και το πολύνεκρο που του αξίζει. Κάπως έτσι σκοτώθηκε ένας φίλος με τη μηχανή του πριν μερικούς μήνες από έναν ασυνείδητο που θεωρούσε ότι με σφήνες και ζιγκ-ζαγκ θα κέρδιζε μερικά μέτρα στο γκραν πρι των ελληνικών δρόμων και εκτός από το χρυσό κουραδόκαστρο θα ελάμβανε και καλύτερο πλασάρισμα στην κατάταξη των οδηγών επιστρέφοντας στο σπίτι του κατά ολόκληρα 30 δευτερόλεπτα νωρίτερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο μπόμπιρας δεν θα ξαναδεί τον μπαμπά του, ο Σωτηράκης έφυγε νωρίς και ακαριαία πάνω σε μια ράμπα μιας και ο άλλος δεν τον είδε καν παρά άκουσε τον γδούπο καθώς τον χτύπησε με το πλάι του αυτοκινήτου πάνω σε μία σφήνα εκτοξεύοντάς τον στα πλαϊνά τοιχώματα όπου και του διαλύθηκε ο σβέρκος. Μετά που το κατάλαβε, ήταν ήδη αργά και τα 30 δευτερόλεπτα που θα γύρναγε νωρίτερα θα μεταφραστούν σε φόνο εξ αμελείας άρα μάλλον θα αργήσει να ξαναπάει στο σπίτι του.

Όμως τι να το κάνεις ρε διάολε;

Το γεγονός ότι εκείνο το μεσημέρι διαπίστωσα ότι ο εξοπλισμός μου ήταν ελλιπλης ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν ότι για περίπου ένα δίμηνο ξύπναγα τα βράδια σχεδόν κάθε βράδι βλέποντας το κράσπεδο να πλησιάζει και ακούγοντας τον γδούπο από το κράνος μου πάνω του αναλογιζόμενος ότι θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί πάρα πολύ εύκολα. Όπως και να'χει, μόλις κατάφερα να ξανακαβαλήσω, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω χειμερινές μπότες και επιγονατίδες με αποτέλεσμα έκτοτε να κυκλοφορώ σχεδόν σαν τον ρόμποκοπ αλλά ούτε που με νοιάζει. Όσον αφορά τις μερικές μικρογραντζουνιές στην δεξιά πλευρά της μηχανής, αυτές δεν με απασχόλησαν καν.

Η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το διάστημα έχω γλιτώσει πολλά, ακριβώς επειδή δεν κάνω μαλακίες στον δρόμο και γενικά είμαι σε συνεχή γρήγορση αδιαφορώντας για τους καγκουροκανόνες. Η άσφαλτος δεν συγχωρεί και ιδίως η άσφαλτος της Ελλάδας. Κυκλοφορεί ως αστείο κάτι και ίσως να έχει πέσει στην αντίληψή σας το ευφυολόγημα ότι αν τρακάρεις με κάποιον σε χωριό, προτεραιότητα εχει αυτός που είναι από το χωριό. Ε, δυστυχώς δεν πρόκειται για αστείο αλλά για μικρογραφία της ευρύτερης ελληνικής τραγικής πραγματικότητας και ιδίως αυτής των δρόμων, όπου πλέον μέχρι και οι πεζοί είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι και που ουσιαστικά μόνο αν είσαι δημόσιος κίνδυνος από τον τρόπο οδήγησής σου αυξάνεις τις πιθανότητες να γυρίσεις σώος στο σπίτι σου ακριβώς επειδή αντί να αποφεύγεις εσύ τους άλλους φροντίζουν οι άλλοι να αποφεύγουν εσένα.

Όπως έλεγα λοιπόν, εύκολα ή δύσκολα όλα έβαιναν ομαλώς μέχρι που πριν λίγες μέρες σε πολύ κεντρικό δρόμο της Αθήνας ένας από τους χιλιάδες μικρούς θεούς των δρόμων απόφάσισε από την αριστερή λωρίδα να στρίψει στο στενό δεξιά δίχως περαιτέρω περιττές ενέργειες. Αυτό σημαίνει ότι δεν κοίταξε καν τον καθρέπτη του άρα δεν με είδε να έρχομαι από δεξιά του με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το δίπολο "με πήρε παραμάζωμα καθώς έστριβε/τον εμβόλισα", όπου μην ξεχάσω να πω ότι ευτυχώς που ήμασταν αμφότεροι από κόκκινο σε στροφή άρα δεν τρέχαμε κιόλας. Και δεν μιλάμε για αυτοκίνητο αλλά για ολόκληρο βαν το οποίο ήταν αδύνατον να αποφύγω μιας και ήμουν κυριολεκτικώς δεξιά από τον κώλο του οπότε μέχρι να κάνω την κίνηση να φρενάρω είχα ήδη πέσει πάνω του. Για να κάνουμε και λίγο χιούμορε, πάλι καλά που δεν είχε βγει με το φορτηγό δηλαδή να λέω διότι μπορεί να πέρναγε και από πάνω και να νόμιζε ότι είχε σαμαράκι. Η τραγική ειρωνία είναι ότι ενώ πάντα φορά τα καλοκαιρινά μποτάκια (διότι άλλα τα χειμερινά, άλλα τα θερινά), εκείνη την ημέρα λόγω μιας μάλλον γελοίας συγκυρίας φόραγα τα σπορτέξ, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο πόδι μου η μηχανή και να μου αφήσει ένα ωραίο κούτσεμα μέχρι νεοτέρας (ελπίζω όχι για πολύ διότι μου έχει σπάσει τα νεύρα). Η μεγαλύτερη πλάκα όμως είναι ότι στο σημείο που μου έπεσε, το μποτάκι έχει επένδυση και παίζει να μην χτύπαγα καν, αλλά δυστυχώς η συγκυρία δεν μπορούσε να αποφεχθεί και πάλι με σπορτέξ θα ήμουν. Κατά τα λοιπά, αν εξαιρέσουμε έναν αρκετά... αξιόλογο πόνο στο χέρι λόγω της πρόσκρουσης που θα περάσει κι αυτός εν καιρώ, πάλι πολύ φτηνά τη γλίτωσα. Όσον αφορά τη μηχανή ευτυχώς και εκεί οι ζημιές έμειναν σε μίνιμουμ επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, ο εξοπλισμός μου πάλι με έσωσε, γι'αυτό είμαι βέβαιος και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πτώση δεξιά αλλά και με το γεγονός ότι η πορεία του βαν ήταν τέτοια που λιγότερο έπεσε η μηχανή πάνω του και περισσότερο εγώ ολόκληρος με τον αριστερό ώμο, γι'αυτό άλλωστε και του έβαλα σχεδόν όλη την πόρτα του συνοδηγού μέσα.
Εκτιμώ ότι κατανοήσαμε τη μέγιστη αξία του εξοπλισμού του αναβάτη, οπότε μπορούμε να πάμε τώρα στο δεύτερο σκέλος του σενδονιού που είμαι βέβαιος ότι κι εσείς έχετε διαπιστώσει από την πλευρά σας, είτε οδηγείτε το ο,τιδήποτε είτε είστε πεζοί. Και ποιο είναι αυτό;

Πλέον ο κόσμος έχει σαλτάρει εντελώς και κυρίως στους δρόμους οπου και του βγαίνει πολύ μεγάλο μέρος της επιθετικότητάς του και των νεύρων του. Δεν φτάνει η μάστιγα των κινητών, όπου περνάς δίπλα από τον άλλον και φοβάσαι μην κάνει καμιά στραβοτιμονιά ή τρακάρει με τον μπροστά και φρενάρει απότομα επειδή είναι κυριολεκτικώς αφοσιωμένος στο κινητό, ακόμη και γράφοντας μήνυμα, τώρα έχουμε και τα γενικότερα νεύρα των πάντων και ιδίως όταν κάνουν μαλακία. Ο Ηλίας Μπαζίνας (που πρόσφατα έκλεισε έναν χρόνο από τότε που μας άφησε) έλεγε ότι η δικαιολογία είναι το πιο σιχαμερό νεοελληνικό προϊόν και είχε απόλυτο δίκιο, αλλά δυστυχώς δεν σερβίρεται σκέτη. Ή θα συνοδεύεται από τσαμπουκά, είτε από βεβαιότητα περί του ορθού της επιλογής. Μάλιστα (αποδεδειγμένα πλέον) όσο μεγαλύτερη είναι η μαλακία που έχει κάνει ο οδηγός τόσο εντονότερη είναι και η επιθετικότητα και η βεβαιότητα ότι δεν έκανε μαλακία. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και πλέον καθημερινά σε όλους μας, νομίζω, και δεν περιορίζονται μόνο στην χρήση κινητού ταυτόχρονα με το τιμόνι. Είναι το γενικότερο κλάσιμο προς κάθε έννοια του ΚΟΚ, είναι η οδήγηση οπουδήποτε αλλού εκτός από τη λωρίδα της ντροπής (δηλαδή τη δεξιά, όπου πλέον αν θες να κινηθείς γρήγορα δεν σου μένει άλλη επιλογή παρά να οδηγείς δεξιά), είναι η παγιωμένη μη-χρηση του προφανώς προαιρετικού φλας, ή η ακόμη χειρότερη πεποίθηση ότι αν το χρησιμοποιήσεις αυτομάτως σου παραχωρεί και προτεραιότητα (όπως στην περίπτωση που έτυχα με το βαν, ο οποίος αρχικά ισχυρίστηκε ότι ήταν δεξιά άρα προφανώς εγώ οδηγούσα τη μηχανή του Batman και πέρναγα πάνω από τα -παρανόμως- σταθμευμένα και εν συνεχεία αρκέστηκε στο αποστομωτικό ότι είχε βγάλει φλας). Και πόσα ακόμη τέλος πάντων.

Και φυσικά, ναι, καλά το καταλάβατε, ο Έλλην ποτέ δεν φταίει. Ακόμη και σε ένα τρακάρισμα όπου θα στουκάρει μόνος του, κάτι άλλο έφταιγε: η βροχή, η κατολίσθηση, τα λάδια στο οδόστρωμα, ο ιπτάμενος δίσκος στα βάθη του ορίζοντα, η κολώνα που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, ο τοίχος που είχε χτιστεί σε λάθος μέρος, το ποτάμι που κατέβηκε από λάθος σημείο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ποτέ όμως ο Έλλην. Έτσι και στην περίπτωσή μου ήταν αυτονόητο ότι έφταιγα εγώ, όχι ο άλλος. Βέβαια θα μου πείτε, εσύ δηλαδή δεν είσαι Έλλην; Σωστή η παρατήρηση: σαφώς και είμαι αλλά εγώ φταίω άρα δεν είμαι το ίδιο μ'εκείνον που ποτέ δεν φταίει. Αφήστε που εγώ θεός ειμί οπότε ούτως ή άλλως είμαι υποδεέστερος από τον κοινό θνητό. Σε κάθε περίπτωση γι' αυτό και φώναξα την αστυνομία να καταγράψει το συμβάν, όσο κι ο αν επέμενε ο άλλος ότι αρκεί να φωνάξουμε τις ασφαλιστικές. Όπου μιας και το ανέφερα, μια νέα μάστιγα των σκοτεινών ημερών που ζούμε δεν είναι μόνο οι λιάπειες πινακίδες, αλλά και τα ανασφάλιστα οχήματα που καθιστούν την κλήση της αστυνομίας επιβεβλημένης για να μην τρέχεις εκ των υστέρων μιας και κυκλοφορούν ανά χιλιάδες πλέον.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι απ'όλα είναι χειρότερο, ως επίσης δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρήσω εαυτόν τυχερό στην ατυχία μου που απέφυγα τα χειρότερα, ή άτυχο που μέσα σε αυτό το απίστευτο φετινό καλοκαίρι μου έτυχε και αυτό; Ή μήπως να σιωπήσω μπροστά στην βεβαιότητα ότι με τέτοιους πολίτες η χώρα αυτή δεν σώζεται τελεσίδικα; Θα μου πείτε τώρα, σάμπως έχεις δει πουθενά Παιδεία ρε Άδη για να δεις στην άσφαλτο; Σωστό, αλλά δεν είναι δικαιολογία. Βασικά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι το τιμόνι, είτε στρογγυλό, είτε ίσιο ότι δυνάμει είναι όπλο και ένα όπλο πάντα μπορεί να σκοτώσει. Θα μνημονεύσω πάλι τον πολυαγαπημένο μου Λιάκο Μπαζίνα που έλεγε ότι οι Έλληνες οδηγούν σαν δολοφόνοι εκ προθέσεως. Είναι έτσι ακριβώς, οπότε φρόντισε ούτε να σου τύχει μάν-γκα μου, ούτε και το τύχεις εσύ σε κάποιον άλλον.

Κι όσον αφορά το ποιος έφταιγε, άχρηστο σου είναι αν πάθεις κάτι, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό.

Τουλάχιστον εγώ από την πλευρά μου κάνω αυτά που πρέπει σε όλα, και σε επίπεδο οδήγησης, και σε επίπεδο ασφάλειας, και σε επίπεδο ενεργού πολίτη και παντού. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν πολύ καλά ότι όλα αυτά που γράφω εδώ μέσα δεν είναι λόγια του αέρα αλλά τα ακολουθώ όλα. Βέβαια το αν αυτό το "τα πάντα" αρκεί για να μου εξασφαλίσει και μια καθαρή συνείδηση ότι έχω κάνει το χρέος μου είναι, δυστυχώς, κάτι στο οποίο δεν έχω απάντηση. Εξάλλου όπως έλεγε ο Καζαντζάκης σστην Ασκητική το χρέος δεν τελειώνει ποτέ κι εγώ είμαι αυτός που φταίει για τον κόσμο.

Η ουσία είναι, μεγάλε, ότι αν θες να κάνεις τη μαλακία, τράβα κάντην μόνος σου. Ο άλλος δεν σου φταίει σε τίποτε να τον πάρεις στον λαιμό σου. Όσον αφορά τους δε, καλό θα είναι να καταλάβουν (μιας και οι πρώτοι φέρονται αποφασισμένοι να σκοτώσουν) ότι αυτά δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Λάβε τα μέτρα σου, ηλίθιε, έχεις καλύτερα πράγματα να κάνεις από το να πεθάνεις.
Χαίρετε.