Χρόνια μας πολλά.

Για άλλους επέτειος, για άλλους επαίτειος.
Μεταξύ άλλων πετάχτηκαν και κάποιες συνηθισμένες πορδές, απ'αυτές με τις οποίες έχουμε ασχοληθεί κατ' επανάληψιν και θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε αναγκαστικά.

Γιατί αυτό; Μα διότι συνεχίζεται αμείωτη η πλήρης απόπειρα αποδόμησης της εθνικής ταυτότητας (διότι αν και ενοχλεί, παντού υπάρχουν εθνικές ταυτότητες).

Μιας και την ρεπουσιάδα την έχουμε αφήσει ανολοκλήρωτη και ενθυμούμενοι ότι η Ρεπούση ουδέποτε έχει μιλήσει για μύθους, απλώς ανεβάζω ένα τμήμα άρθρου της στο περιοδικό Book's Journal.

Όποιος θέλει να πιστεύει ότι κάτι συνέβη, δικαίωμά του. Όποιος δεν θέλει να το πιστεύει πάλι δικαίωμά του. Και στις δύο περιπτώσεις, στα πιάτα σας, στα σπίτια σας. Άποψη έχω κι εγώ.
Το αν υπάρχουν και ψέματα μαζί με τις αλήθειες δεν συνεπάγεται πως όλα είναι ψέματα και πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να το πιστεύεις αυτό.

Για τον ξάδελφό μου που έφυγε νωρίς...

Την Κυριακή έμαθα κάτι άσχημο.
Το απόγευμα του Σαββάτου ένας κοντινός μου ξάδελφος πέθανε από ανακοπή. Νέος, στα 42.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που άπτονταν της προσωπικής του ζωής, διότι θα ήταν ασέβεια από πλευράς μου.
Το μόνο που θα πω είναι ότι ήταν μακροχρόνια άνεργος, το ίδιο και η γυναίκα του. Εμφανώς αχάριστοι αμφότεροι, δεν πρέπει να εκτίμησαν ποτέ την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και τις θυσίες του ελληνικού λαού που πιάνουν τόπο αν και αυτός σώθηκε χάρη στη μεγαλοψυχία των Ευρωπαίων εταίρων.

Δεν ήξερα ότι ο ξάδελφος είχε θέμα με την καρδιά του που έπρεπε να το προσέχει.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο: όταν είσαι διαρκώς μέσα στην στεναχώρια (έχοντας και ένα μικρό παιδάκι) δεν την επιβαρύνεις την καρδιά σου; Προφανώς.
Μήπως έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις τα φάρμακά σου ή να προσέξεις την υγεία σου; Εννοείται πως όχι.
Μήπως έχεις τη δυνατότητα περίθαλψης; Αυτό έλειπε δα! Δεν θα επιβαρύνεις εσύ το ελληνικό δημόσιο κύριε, το έχει πει και ο τηλεβιβλιοπώλης που παριστάνει τον Υπουργό Υγείας.

Όταν έφτασε το ΕΚΑΒ κάποια ώρα μετά, απλώς έκανε τις τυπικές προσπάθειες που έπρεπε. Η ιστορία είχε ήδη τελειώσει. Είχε ξεψυχήσει στον δρόμο, 42 χρονών παλικάρι.

Την ίδιαν στιγμή η χώρα σώνεται, το πρωτογενές πλεόνασμα θα μοιραστεί στις ευπαθείς ομάδες, θα βγούμε στις αγορές και λοιπές πίπες για να ακούνε και να πιστεύουν τα ντόπια ζώα.
Διότι ακόμη και στις μέρες μας υπάρχουν ζώα που θεωρούν ότι ένας αποτυχημένος οικονομολόγος με στραβοχυμένο ύφος που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του καθώς και ένας αμόρφωτος φασίστας τηλεπλασιέ συν όλος ο υπόλοιπος συρφετός μπάσταρδων της πολιτικοοικονομικής ελίτ της χώρας, θα τη σώσουν, όταν αυτοί ήταν που συστηματικά την χαντάκωσαν.

Αυτοί που σου λένε ότι πρέπει να κάνεις θυσίες, όταν οι ίδιοι δεν έχουν κάνει ούτε μία. Μόλις προ δεκαημέρου διάβαζα ότι ο σταρχίδιατου πρόεδρος της Βουλής σκέφτηκε να κόψει τους τσάμπα καφέδες διότι προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Λίγες μέρες παλαιότερα διάβαζα ότι χαρίζονται τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής. Και πάει λέγοντας, κάθε τρεις και λίγο η ίδια διεφθαρμένη ιστορία. Πάρτυ, ξανά πάρτυ και ξανά πάρτυ, με χρυσές μασέλες, με τα δικά σου λεφτά ηλίθιε. Και τα δικά μου. Με λεφτά που θα έπρεπε να αναλογούν σε ανασφάλιστους, σε ανέργους, σε σχολεία, σε νοσοκομεία, σε γιατρούς, σε δασκάλους και καθηγητές, στο κοινωνικό κράτος.

Ο ξάδελφός μου, ο Μήτσος, ήταν από τον Πειραιά. Από φτωχογειτονιά. Στην ομιλία του είχε αυτήν την χαρακτηριστική προφορά που έχουν οι Πειραιώτες από αυτές τις περιοχές. Ο Μητσάκος είχε τρία πράγματα: την αγάπη του για την Οικογένειά του, τον Ολυμπιακό και την αξιοπρέπειά του.
Τα δύο του τα πήραν, επειδή έτσι γουστάρουν.
Την αξιοπρέπειά του την πήρε μαζί του, αφήνωντας πίσω μια γυναίκα και ένα παιδάκι, καθώς περίμενε πάντα κι έλεγε ότι "που θα πάει, νέος άνθρωπος είμαι, θα βρω δουλειά".

Την ίδιαν στιγμή εμένα με ζώνουν οι τύψεις. Λόγω των καιρών έχουμε φτάσει όλοι με όλους να μιλάμε μόνο σε γιορτές, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Με τον Μητσάκο από εκεί που κάθε τόσο πηγαίναμε και για κανά καφεδάκι στο Πασαλιμάνι, φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε αραιά και πού, έως σπανίως. Προ καιρού που μιλήσαμε μου είχε πει ότι είναι δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου πόσο. Και αναρωτιέσαι, δυστυχώς πάντα εκ των υστέρων, αν θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι διαφορετικά. Μας έχουν κάνει να βλέπουμε ως έξοδο ακόμη και το να είμαστε άνθρωποι, το να έχουμε κοινωνικές σχέσεις, το να πάμε λίγο να ξεσκάσουμε ή να πιούμε έναν κωλοκαφέ, να σηκώσουμε το τηλέφωνο για να ρωτήσουμε τον άλλον τι κάνει ρε διάολε.

Όμως αν θα ακούσετε ποτέ κανά σχόλιο επί τούτου μάλλον θα είναι του στυλ "είναι γεμάτες οι καφετέριες, ποια κρίση;". Κι ούτε φυσικά θα ακούσετε για περιπτώσεις σαν του ξαδέλφου μου στα ΜΜΕ διότι δεν πουλάνε. Δεν είναι καν αυτοκτονίες για να βγει ο κάθε καραγκιόζης να τις αποδώσει έστω σε ψυχολογικά προβλήματα. Κι ούτε, φυσικά, θα κάτσει κανείς να αναλύσει πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι οδηγοί του ΕΚΑΒ ή τραυματιοφορείς θα έπρεπε να υπάρχουν ή πόσα θα έπρεπε να πληρώνονται. Αυτά είναι ψιλά γράμματα που πήρε η τρόικα.
Μας έχουν κάνει να μη θεωρούμε ως δεδομένα ούτε καν τα αυτονόητα και το χειρότερο είναι ότι εμείς το έχουμε αποδεχθεί. Γιατί;

Όμως μη φοβάσαι, ηλίθιε τε και γελοίε της διπλανής πόρτας τε και ιστολογίου, βγαίνουμε στις αγορές.
Καληνύχτα.

Οργή... Μόνο οργή...

Το πολιτικό Μανιχέστο της Π.Ο.Ρ.ΔΗ.ς

Είναι πλέον οριστικό, αν και μας έκαναν λυσσαλέο πόλεμο.
Οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες, οι δε διαβουλεύσεις σχεδόν πυρετώδεις.
Και παρόλο που έκαναν τα πάντα για να μας σταματήσουν, κατάφεραν το μόνο που μπορούν να καταφέρνουν πάντα: μια τρύπα στο νερό.
Εξάλλου, εμείς δηλαδή είμαστε τίποτε μαλάκες και δεν κάνουμε κόμμα; Όχι να μας την λέει και ο καθείς. Ντροπή. Έτσι και αφού αξιολογήσαμε το πραγματικό επίπεδο του ελληνικού πολιτικού βίου, σας ανακοινώνουμε ότι...

η Προοδευτική Οργάνωση για μια Ρεαλιστική Δημοκρατία είναι εδώ! 

Διότι ναι! Δεν είμαστε κόμμα! Είμαστε Οργάνωση! Είμαστε οργανωμένοι ώστε να βάλουμε μια τελεία στα κόμματα δίχως κανένα απολύτως ερωτηματικό.
Θα γίνουμε ο εφιάλτης τους. Θα μας ακούν στον ύπνο τους, θα μας νοιώθουν να τους περικλείουμε απροειδοποίητα ενόσω αυτοί θα επιχειρούν τις συνηθισμένες βρωμιές τους.

Επειδή πρέπει να φυσήξει νέος αέρας στο δύσοσμο πολιτικό τοπίο της χώρας, θα τους διώξει η Π.Ο.Ρ.ΔΗ!
Επειδή πρέπει κάποιος να αναλάβει αυτήν την δύσκολη δουλειά να ξεβρωμίσει τον τόπο, θα το πράξει η Π.Ο.Ρ.ΔΗ!
Επειδή όταν το πράγμα ζορίζει, η μοναδική βιώσιμη διέξοδος από τα προβλήματα είναι μόνο η Π.Ο.Ρ.ΔΗ.
Επειδή ο λαός έχει υποφέρει αρκετά και πρέπει επιτέλους να ανακουφιστεί, και η λύση που θα του προσφέρει την ηρεμία είναι η Π.Ο.Ρ.ΔΗ.
Επειδή κανείς δεν μας περίμενε αλλά εμείς τους τη φέραμε χτυπώντας ακριβώς εκεί που δεν το περίμεναν, ξέχωρα ότι πάνω απ'όλα σκατά τα κάνουμε και μόνοι μας.

Και τέλος πάντων φίλες και φίλοι, χειρότεροι από δαύτους αποκλείεται να είμαστε.
Δεν υπάρχει πιο κάτω, νομοτελειακά. Άρα έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε!

Η Π.Ο.Ρ.ΔΗ είναι ένα κόμμα που επιδιώκει τις υγιείς συνεργασίες και γι'αυτό καλεί και προσκαλεί κάθε υγιώς σκεπτόμενη πολιτική δύναμη, καθώς αντίστοιχα και κάθε πολιτική οντότητα. Δεν μας ενδιαφέρει ο χώρος από τον οποίον προέρχεσαι φίλη, φίλε. Άπαξ και έρθεις στην Π.Ο.Ρ.ΔΗ, θα νοιώσει ξαλαφρωμένος από το παρελθόν. Γι'αυτόν τον λόγο η Π.Ο.Ρ.ΔΗ δεν έχει και χωροταξικό προσδιορισμό: δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε έξω, ούτε μέσα. Είναι το δέκα το καλό, το μπαλαντέρ, ο ηγέτης της ομάδας. Η Π.Ο.Ρ.ΔΗ γεμίζει πολιτικό χώρο, αυτόν των πολιτών που νοιώθουν να θέλουν το κάτι παραπάνω.

Η Π.Ο.Ρ.ΔΗ είναι παντού και πρέπει να την φοβούνται!
Τελείωσαν αυτά που ήξεραν! Σαφώς, έτσι είναι, να τα λέμε αυτά!
Από σήμερα θα ακούνε Π.Ο.Ρ.ΔΗ και θα τα κάνουν πάνω τους.
Κι ακόμα κι αν δεν τα κάνουν θα τρέχουν να δουν αν λερώθηκαν.

Είδατε σήμερα τι συνέβη στο ελληνικό Κυνοβούλιο άλλωστε...
Ντάξει, ναι, κάτι έπαθαν οι βόθροι. Τους πιστέψατε, είμαστε βέβαιοι.
Όλοι γνωρίζουν ότι ήτο η Π.Ο.Ρ.ΔΗ πίσω από αυτό το άρτια οργανωμένο χτύπημα μέσα στα πολιτικά βοθρολύμματα του Κυνοβουλίου.

Ως ευαισθητοποιημένοι πολίτες, λοιπόν, κάνουμε αυτό που πρέπει και δεν τους αφήνουμε να κάτσουν σε χλωρό κλαρί.
Με την Π.Ο.Ρ.ΔΗ προς το αύριο!
Και με άνεση και με ζόρι, ψηφίζουμε Π.Ο.Ρ.ΔΗ, για να χάσουν οι άλλοι τον ύπνο τους!
Όλοι μαζί με την Π.Ο.Ρ.ΔΗ και ένα ανάλαφρο αύριο, δίχως τα βάρη του παρελθόντος!

Και επειδή η Π.Ο.Ρ.ΔΗ είστε εσείς, διότι είμαστε ένα κόμμα από τον λαό για τον λαό, από δημοσκόπηση που έγινε νωρίτερα σχετικά με το χρώμα του λογοτύπου μας, επιλέχθηκε το μαύρο! Σοφή επιλογή, διότι το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά απουσία χρώματος. Έτσι μπορεί να συνδυαστεί με ό,τι χρώμα θέλει ο καθένας!
Ιδού λοιπόν πως οι απλές δημοκρατικές διαδικασίες μπορούν να δώσουν άμεσο λύση εις τα προβλήματα της χώρας.

Ο λα-ός α-παι-τεί
Ε-ξου-σία στην Π.Ο.Ρ.ΔΗ!

Δεν κρατιώμαστε!!!
Αέρααααααααααααααααααα!

)

Περί του χθεσινού ντέρμπι αιωνίων

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά.
Χθες ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε και έχασε όπως έχασε. Όποιοι ψάχνουν για δικαιολογίες απλώς ψάχνουν για δικαιολογίες.
Ο βάζελος κέρδισε δίκαια διότι ήξερε τι ήθελε στο γήπεδο, είναι πολύ απλά τα πράγματα και προσπαθούν διάφοροι να τα κάνουν πολύπλοκα.
Όχι, δεν έπαιξε την μπαλάρα που κάποιοι ήη από χθες ισχυρίζονται. Απλώς ήταν εξαιρετικά στημένος στο γήπεδο από τον Αναστασίου και οι παίκτες του τα έδωσαν όλα. Στον Ολυμπιακό από την άλλη όπως πολύ ορθά είπε ο Μίτσελ, δεν βγήκε τίποτε. ΣΥμβαίνουν κι αυτά στο ποδόσφαιρο και ο Ολυμπιακός αν μη τι άλλο δεν έχει κάνει συμβόλαιο με τις νίκες. Όπως κι εμείς με κακές εμφανίσεις έχουμε κερδίσει τον βάζελο σε ντέρμπι, έτσι τον έχουμε κερδίσει και με καλές, έτσι έχουμε χάσει και με καλές εμφανίσεις κ.ο.κ. Γι'αυτό και είναι ντέρμπι άλλωστε.

Υποθέτω ότι κάπως έτσι ανέλυσε και τον αγώνα της Τρίτης η Μάντσεστερ βέβαια, έτσι;

Σαφώς και το χθεσινό αποτέλεσμα δεν το γούσταρε κανείς μας. Μας πόνεσε, αυτή είναι η αλήθεια. Όμως θεωρώ ότι θα λειτουργήσει ευεργετικά σε κάθε περίπτωση.

Δεν με νοιάζει αν ο Μϊτσελ κατέβασε λάθος ενδεκάδα χθες (εξάλλου πριν το ντέρμπι ο Τσόρι τόνιζε ότι είναι όλοι κουρασμένοι αλλά θα κάνουν το παν). Ο Μίτσελ αποτελεί ένα κόσμημα για τον Ολυμπιακό, είναι ένας εξαιρετικός προπονητής αν και άπειρος για επίπεδο Ολυμπιακού και αποδεικνύεται τρομερά οξυδερκής και 'καθόλου εγωϊστής. Αν ο Ολυμπιακός το χειριστεί σωστά, έχουμε προπονητή για πολλά χρόνια, με τεράστια προσωπικότητα την οποίαν προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στην ομάδα. Ο άνθρωπος είναι διαμάντι, πέραν των λαθών που όντως κάνει. Αλλά και ποιος δεν κάνει; Μόνο εκείνοι που δεν εργάζονται δεν κάνουν λάθη.

Στο αγωνιστικό δια ταύτα, ξαναλέω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ο βάζελος κέρδισε δικαιότατα. Αν νομίζουν βέβαια ότι έφτιαξαν και ομαδάρα όπως διαβάζω ήδη από χθες, θα φάνε πολλές νήλες ακόμη αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα. Εγώ μόνο ένα ερώτημα θέλω να απευθύνω: αφού ο Μαρινάκης ελέγχει τα πάντα, πως και του ξέφυγε το χθεσινό παιχνίδι; Ούτε ένα διαιτητικό λάθος, ούτε καν το παραμικρό σπρώξιμο; Κάτι δεν πάει καλά στην θεωρία της παράγκας, μάλλον επειδή δεν υπάρχει παράγκα. Και φυσικά κάτι άλλες γελοιότητες που ακούγονται ήδη από χθες περί τάχα μου στημένου αγώνα, ούτε καν να γελάω δεν με κάνουν, ισάξια σενάρια με αυτά των Λιακοειδών περί Ελ.

Το κύριο σημείο για χθες είναι το άλλο: κάτι πρέπει να γίνει με την μεγάλη ντροπή των τάξεων του Ολυμπιακού (και γενικότερα όλων των ομάδων) και αναφέρομαι σαφώς σε αυτούς τους άθλιους υπανθρώπους που όταν κάτι δεν το γουστάρουν τα κάνουν γης μαδιάμ. Το να τιμωρηθεί η έδρα είναι το λιγότερο και ελπίζω να τιμωρηθεί αρκετά, όπως πρέπει και αρμόζει στην περίσταση άλλωστε. Για το θέμα θα παραθέσω την εξαιρετική επιστολή του φιλτάτου σύγγαυρου Γεωργίου Κεντρωτή όπως την δημοσίευσε στο Ερυθρόλευκο Μετερίζι. Θα κάνω μόνο μία μικρή προσθήκη υπενθυμίζοντας τα εξής: ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης σε όλα τα αθλήματα σε τιμωρίες. Έχουμε παίξει κεκλεισμένων των θυρών και σε μπάσκετ, και σε βόλεϊ, και σε πόλο. Όλα αυτά η UEFA τα βλέπει και μην ξεχνάμε οτι διαχειρίζεται πολύ μεγάλα ποσά για να αφήνει τους αχρήστους να της χαλάνε τη μόστρα.

Αν ο Μαρινάκης δεν κάνει κάτι, τότε να χέσω και την διαφήμιση που κάνουμε στη Unicef.
Και για να κλείσω (πριν την επιστολή) να πω ότι κανένα αρχίδι δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με το όνομα και την ιστορία του Ολυμπιακού. Ιδίως αυτά τα αρχίδια που δεν έχουν αρχίδια.

Μπράβο στον λαό της ομάδας που τους γιούχαρε χθες, μπράβο σε όσους τους καταδίκασαν σήμερα, μπράβο και στον προπονητή μας για την τεράστια κίησή του να ενδιαφερθεί περισσότερο για τον χτυπημένο συνάδελφό του παρά για τα όσα γίνονταν στο παιχνίδι εκείνες τις στιγμές.
Τα υπόλοιπα είναι για την λαϊκή κατανάλωση των κάφρων.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Αγαπητέ κ. Πρόεδρε,

επειδή κάποτε βρεθήκαμε και τα είπαμε, παίρνω το θάρρος να σας απευθυνθώ, ελπίζοντας ότι για αυτά που θα γραφτούν εδώ, θα λάβετε με κάποιο τρόπο γνώση.

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας. Ο διασυρμός που υπέστη χθες η ομάδα μας, ο Ολυμπιακός, από τον αιώνιο αντίπαλό μας είναι ατιμωτικός, διότι, όπως θα γράψω λίγο παρακάτω, ξεπερνάει κατά πολύ την έκταση του σκορ. Βέβαια με 0-3 δεν θυμάμαι πότε είχαμε ξαναηττηθεί από τον ΠΑΟ – αν και αυτό δεν είναι πρόβλημα: βρίσκεται με μια αναδίφηση στα ιστορικά αρχεία.

Δεν θα επιμείνω καθόλου σε θέματα τεχνικά. Δεν είμαι προπονητής, και δεν έχω πρόθεση να γίνω «τεχνικός της εξέδρας». Εξ άλλου ο Μίτσελ –αν θέλετε τη γνώμη μου– είναι εξαιρετική περίπτωση τόσο ως ανερχόμενος προπονητής όσο και ως εν γένει προσωπικότητα. Και είναι ένα από τα ελάχιστα «στοιχεία» που διαθέτουμε και που δεν χρειάζονται καμμία απολύτως διαπίστευση. Με λίγη τόλμη στην έκφραση θα έλεγα ότι, εφόσον το ποδόσφαιρο είναι κουλτούρα, ο Μίτσελ αποτελεί ανεκτίμητο πολιτιστικό στοιχείο του Ολυμπιακού.

Αντιθέτως, όπως αντιλαμβάνεσθε, το ρεμάλι που εκτόξευσε εναντίον του προπονητή του ΠΑΟ το κουτί με το αναψυκτικό, δεν μπορούμε να το παρουσιάσουμε πουθενά, καθ’ όσον δεν συμβάλλει στην πολιτιστική κραταίωση του Θρύλου μας. Περιττεύει νομίζω να πω ότι το ίδιο ισχύει και για τα μαστούρια και τα κάθε λογής κοινωνικά αποβράσματα που πέταγαν στον αγωνιστικό χώρο πάσης φύσεως αντικείμενα (από καρότα και δυναμιτάκια μέχρι φωτοβολίδες), έσπαγαν καθίσματα και διαφημιστικές πινακίδες και, μετά το τέλος του ματς, συνεπλάκησαν έξω από το γήπεδο με τα ΜΑΤ.

Είπαμε να μη μασάμε τα λόγια μας. Γι’ αυτό, λοιπόν, ακούστε τί ακριβώς –πέραν του χθεσινού διασυρμού– θα συμβεί σήμερα:

Ο Μισέλ Πλατινί να είστε σίγουρος ότι δεν θα είναι πλέον ικανοποιημένος μαζί μας. Θα έχει ήδη δει τί έγινε μέσα και έξω από το γήπεδο και θα έχει νιώσει τουλάχιστον ηλίθιος που «εκτέθηκε» με άκρως κολακευτικά λόγια υπέρ του Ολυμπιακού πριν από μία εβδομάδα. Στην ΟΥΕΦΑ δεν αρέσουν καθόλου «πράγματα» σαν και αυτά που έγιναν χτες. Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από τις επιτυχείς «εξετάσεις» μας στο ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και φρόντισαν μερικά επικίνδυνα τσογλάνια να «κοπούμε» για πολλά χρόνια. Θυμάστε, κ. Πρόεδρε, τον «Ρομπέρτο Κάρλος» ως διαιτητικό σύμπτωμα; Μην απορήσετε αν το δείτε να επανεμφανίζεται στις 19 Μαρτίου 2014 στο Ολντ Τράφορντ. Μακάρι να βγω ψεύτης και να μου κοπεί η γλώσσα, αλλά από χτες το βράδυ βλέπω εφιαλτικά οράματα με διάφορους Κρουγκ και ποικιλώνυμους Παλοτάυ να μας βασανίζουν για δεκαετίες ξανά και ξανά. Είχαμε όντως ανεβεί αρκετά ψηλά και συνεχίζαμε να ανεβαίνουμε. Χτες το βράδυ ξανακατρακυλήσαμε στην άβυσσο.

Είμαι βέβαιος ότι τα καθάρματα που δημιούργησαν τα αίσχη έχουν ήδη εντοπισθεί και ότι θα τους κόψετε το γήπεδο. Για την ακρίβεια: απαιτώ να συμβεί αυτό. Και ιδού γιατί:

Κύριε Πρόεδρε, την Τρίτη ήμουν στο Καραϊσκάκη έχοντας ταξιδέψει από την Κέρκυρα. Την Τετάρτη το πρωί επέστρεψα στο νησί, στη δουλειά μου. Χτες ξανακατέβηκα στον Πειραιά για τον αγώνας μας με τον ΠΑΟ, και βεβαίως αύριο θα ξανανεβώ στην Κέρκυρα. Τέσσερεις μετακινήσεις οδικώς. Τιμώ στο έπακρο το εισιτήριο διαρκείας που έχω αγοράσει και που ανανεώνω κάθε χρόνο. Σπανιότατα –μία φορά ή δύο φορές το χρόνο, το πολύ–λείπω από αγώνα του Θρύλου, και ας μην κατοικώ στην Αθήνα. Το ίδιο ισχύει και για άλλους οπαδούς της ομάδας μας από όλα τα μέρη της Ελλάδας. Κανείς μας δεν φείδεται κόπων και –στους οικονομικώς εξοντωτικούς καιρούς μας– εξόδων: προτιμάμε να κόψουμε τα πάντα, εκτός από τον Θρύλο. Στην πράξη δε, όχι στα λόγια!

Όμως, κ. Πρόεδρε, είμαι άνθρωπος αξιοπρεπής που δεν ανέχεται να τρέχει έξω από το Καραϊσκάκη πνιγμένος από τα δακρυγόνα, επειδή κάποιοι παριστάνοντες τους αγανακτισμένους –γιατί άραγε;– υποστηρικτές του Ολυμπιακού εκδηλώνουν για πολλοστή φορά τα κτηνώδη ένστικτά τους. Όπως επίσης δεν ανέχομαι να μου κάνουν έξω από τη Θύρα μου σωματικό έλεγχο. Ουδέποτε έχω δώσει δικαίωμα για το οτιδήποτε – άρα οι «έλεγχοι» αυτοί είναι εντελώς άχρηστοι, μαϊμουδένιοι και κυριολεκτικώς δια το θεαθήναι. Τους εγκληματίες που καταβαραθρώνουν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς ως αξία τους έλεγξε, αλήθεια, κανείς; Και δεν εννοώ τους ελέγχους που γίνονται από τους λεγόμενους σεκιουριτάδες. Εννοώ αν τους έλεγξε ποτέ κανείς από αυτούς που θα έπρεπε να αγρυπνούν 24 ώρες το 24ωρο και 365 ημέρες τον χρόνο για το καλό του Θρύλου μας. Πώς στον αγώνα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήσαν όλοι «Παναγίες» και χτες με τον ΠΑΟ ξανάδαμε να γίνονται αίσχη; Και ποια ήταν, επί τέλους, καλύτερη και ωφελιμότερη ατμόσφαιρα, κ. Πρόεδρε; η τριτιάτικη ή η κυριακάτικη;

Αυτά προς το παρόν. Θα περιμένω να δω και τις δικές σας αντιδράσεις ως Προέδρου της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Σας χαιρετώ με πολλή πίκρα για τον αγωνιστικό διασυρμό της ομάδας μας και με απέραντη θλίψη για όλα τα άλλα.

Γ.Κ.

Πολιτικώς ορθόν ΙΙ

Και γράφω ΙΙ, διότι πριν από εξήμισι χρόνια είχα γράψει το Πολιτικώς Ορθόν Ι (αν και πιο αγγλιστί, μιας και απευθυνόμεθα πάντοτε σε μορφωμένους να'ούμ, όχι στην πλέμπα ωσάν τον υποφαινόμενο).
Βέβαια θα αναρωτιέστε για ποιον λόγο επανέρχομαι αφού τα έχω ήδη γράψει; Μα ο λόγος είναι απλός: διότι το πράγμα έχει χειροτερέψει σε βαθμό (νομίζω) μη ελέγξιμο πλέον και ακριβώς γι'αυτόν τον λόγο επιβάλλεται να μην είμαι εξίσου ευγενικός (στην φρασεολογία μου) με τότε, αλλά να τα χώσω ολίγον τι (αρκετά) πιο χύμα και για όσους δεν το έπιασαν το υπονοούμενο, όποιος θεωρεί ότι παρεξηγείται με το ο,τιδήποτε παρακαλείται να μας αδειάσει τη γωνιά από τώρα που είναι ακόμα νωρίς.

Έχουμε και λέμε λοιπόν και για να μπαίνουμε από νωρίς-νωρίς στο πνεύμα του σενδονιού, ο μαλάκας είναι μαλάκας. Τέλος.
Παρένθεση: Να ξεκαθαρίσω κάτι: χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη "μαλάκας" (και κυρίως με την φιλοσοφική διάθεση που την χρησιμοποιούσε ο Αποδυτηριάκιας) επειδή ξέρω ότι με αυτήν θα προβοκάρω (αφού έχουμε πολλούς ευέξαπτους τε και ευαίσθητους στο διαδίκτυο) και ως εκ τούτου δεν την χρησιμοποιώ κυριολεκτικώς. Όπου μαλάκας μπορείτε να βάλετε όποια σχετική λέξη θεωρείτε σωστή, πχ γελοίος, ασόβαρος, μαλάκας (φυσικά), ηλίθιος, γραφικός, βαρετός κλπ, κλπ. Κάθε περίπτωση άλλωστε έχει τον δικό της χαρακτηρισμό. Ας κλείσουμε την παρένθεση για να συνεχίσουμε.

Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι οπαδός του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι ψηφοφόρος της νουδού, του pasok ή του ΚΚΕ.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι αναρχικός που τα σπάει, ακροαριστερός που τα σπάει ή χρυσαυγήτης που τα σπάει.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι Έλληνας, Αλβανός ή Πακιστανός.
Δεν έχει καμία σημασία αν ο μαλάκας είναι γκέι, στρέιτ, κτηνοβάτης ή κοπρολάγνος.

Ο μαλάκας, είναι μαλάκας.
Τέλος.
Και αυτό αποτελεί Αξίωμα της ζωής, είτε το γουστάρουμε είτε όχι.

Μόνο που στην ευρύτερα προβληματική αυτή χώρα της οποίας το πτώμα επιθυμεί να σοδομίσει τε και σκυλεύσει κάθε κοινωνική ομάς, οι όροι έχουν αντιστραφεί κάπως. Δηλαδή αν (πχ, έτσι για να ξαναπροβοκάρω κιόλας) ο μαλάκας είναι γκέι, τότε ίσως τελικά να μην είναι και τόσο μαλάκας. Και ακόμη καλύτερα, αν ο μαλάκας είναι και προβεβλημένος, τότε μάλλον είναι κεγαμό τα παλουκάρια. Πλήρης μετάλλαξη μόνο και μόνο ένεκα προβολής ή γενικότερης προσπάθειας δημιουργίας συνειδήσεων. Από μαλάκας σε κεγαμό τα άτομα.

Θέλω να θέσω (επίσημα) μερικά ερωτήματα για να τα θέσετε εν συνεχεία στον εαυτό σας.
Αν αύριο μεθαύριο καθιερωθεί μια παρέλαση των στρέιτ τι θα πείτε;
Αντίστοιχα αν καθιερωθεί μια παρέλαση των οπαδών της χιπ χοπ, των χρυσαυγητών, των οπαδών του Αχαρναϊκού, των Ταξιτζήδων κλπ. Δεν θα την χαρακτηρίσετε ανά περίπτωση αρνητικά; Δεν θα πείτε ότι τι διάολο θέλουν και μας σκοτίζουν τον έρωτα; Μήπως θα πείτε, ας κάνουν ό,τι θέλουν; Ή μήπως θα χαρακτηρίσετε γελοίο το όλο εγχείρημα; Μάλλον, ναι.

Εκτός βέβαια αν είναι γκέι παρέιντ ή κάτι παρεμφερές, οπότε εκεί είμεθα υποχρεωμένοι να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας προκειμένου να μην βγουν οι στρατιές του διαδικτύου να μας περιλάβουν στις φραστικές επιθέσεις τε και χαρακτηρισμούς. Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν συνηθισμένο χαρακτηρισμό της περιστάσεως: ομοφοβικός. Η λέξη αυτή δεν στέκει με τίποτε. Είναι σαν να λέμε σαρδελοφικός, μπατονετοφοβικός, ανεμογκαστροφοβικός κ.ο.κ. Το να είσαι υψοφοβικός έχει επιστημονική υπόσταση. Επίσης το να είσαι αραχνοφοβικός, ή κλειστοφοβικός κλπ. Μπορείς να πεθάνεις από τέτοια πράγματα. Αλλά επειδή κάποιου ο γείτονας μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος δεν θυμάμαι ποτέ να πέθανε κανένας. Ούτε, φυσικά, επειδή υπάρχουν σαρδέλες στη θάλασσα. Όμως ο όρος είναι όχι απλά ετοιμοπαράδοτος κάθε φορά, αλλά και σχεδόν καθιερωμένος. Αν δεν γουστάρεις αυτά που κάνει κάποιος γκέι, τότε είσαι εκ των πραγμάτων ομοφοβικός διότι εκλαμβάνεται ως ότι δεν γουστάρεις τους γκέι (και όπου γουστάρω ταυτίζεται με αποδέχομαι, εγκρίνω κλπ), πάντοτε κατά την μεγάλη του Γένους νοοτροπία ότι αφού ο αστυνόμος είναι όργανο και το μπουζούκι είναι όργανο, τότε ο αστυνόμος είναι μπουζούκι. Και αναρωτιέμαι, γιατί ποτέ δεν με έχει αποκαλέσει κάποιος βαζελοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι βάζελοι) ή τουρκοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι τούρκοι) ή ευρωπαιοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι Ευρωπαίοι), ή ταριφοφοβικό (αφού δεν γουστάρω πολλά απ'αυτά που κάνουν οι ταρίφες), ή αντίστοιχα παντζαροφοβικό, χορτοφοβικό, χαμηλοκαβαλοπαντελονοφοβικο κλπ, κλπ. Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα, έτσι;

Αυτό που εγώ δεν μπόρεσα ποτέ μου να κατανοήσω είναι το γιατί πρέπει ένας άνθρωπος να βγάζει στον δρόμο το κρεβάτι του. Μήπως νομίζει ότι μας ενδιαφέρει; Όχι βέβαια. Με τον κώλο σου άντε τράβα κάνε ό,τι γουστάρεις αγαπητέ κι αγαπητή, δικό σου πρόβλημα. Εγώ που δεν κάνω το ίδιο όμως, γιατί πρέπει να ανέχομαι τέτοια τερτίπια; Εγώ το κρεβάτι μου το θεωρώ αυστηρά προσωπικό, ξέχωρα ότι πιστεύω πως θα προσέβαλα και την Περσεφόνη εάν έβγαζα στην φόρα το τι γουστάρω να κάνω για πάρτη μου. Είναι, λοιπόν, τόσο ακραίο τε και περίεργο το ότι την αντίληψη που έχω περί του Οίκου μου (και μην ξεχνάμε ότι παλαιολιθικόθεν ίσχυε ότι τα εν οίκω μη εν δήμω) να αναμένω και από τους άλλους να την έχουν; Θυμάμαι μια ωραία ατάκα που είχε πετάξει στο παρελθόν ο δράκος, ότι αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε να βγάλουμε ο καθένας την μπανιέρα του και να κάνουμε μπάνιο σε κοινή θέα. Αντίστοιχα υποθέτω ότι αν θεωρήσω πως είναι δικαίωμά μου να βγω με το παπάρι όξω σε ώρα αιχμής, μάλλον θα με μπουζουριάσουν για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Όλα αυτά είναι αστειότητες.

Θυμάμαι μια φορά μου είχε αντιτείνει κάποιος το ερώτημα αν λέω το ίδιο και για τις απεργίες. Πρόσφατα διάβαζα μιαν άποψη (ξέρετε τι είδους άποψη, από αυτές που έλεγε ο Επιθεωρητής Κάλαχαν) ότι ο Βαλλιανάτος κάνει ακτιβισμό. Μιλάμε για οργασμό βλακείας. Και γενικά ο καθένας λέει ό,τι θέλει σε τούτη τη χώρα.
Όπου, οκ, το να λες ό,τι θες είναι δικαίωμά σου, ελευθερία λόγου έχουμε. Αλλά μην προσπαθείς να μου το επιβάλεις κιόλας ως γεγονός ρε μεγάλε επειδή εσύ το βλέπεις/εκλαμβάνεις/ερμηνεύεις έτσι, έλεος πια. Τα πράγματα τις περισσότερες φορές είναι εντελώς απλά. Κάποτε ο τρομερός αμερικάνος κωμικός Γκρούτσο Μαρξ είχε πει το αξεπέραστο ότι αν ένας άνθρωπος δει στο διάβα του μια μαύρη γάτα, αυτό σημαίνει ότι το ζώο κάπου πήγαινε. Τα περί χρουσουζιάς κλπ αποτελούν απλές δοξασίες, η εξήγηση όμως παραμένει απλή και γενικά έχουμε μια τάση στην καθημερινότητά μας να ξεχνάμε τις απλές εξηγήσεις και μία από αυτές ταιριάζει στην περίπτωση που αναλύουμε: όταν κάποιος πετάει μαλακίες, απλώς πετάει μαλακίες. Μην ψάχνουμε να βρούμε φαντασματάκια στον ώμο μας διαμέσου πολύπλοκων ερμηνειών.

Κάπως έτσι το εκμεταλλεύεται (εν προκειμένω) και ο Βαλλιανάτος (όπως και ο κάθε Βαλλιανάτος), ένας άνθρωπος που κατά την άποψή μου ποτέ του δεν έχει πει κάτι το πραγματικά αξιόλογο και που όλοι τον θυμούνται μόνο γι'αυτό που θέλει να είναι (και δικαίωμά του). Μάθαμε ξαφνικά ότι έχει υπάρξει επί σειρά ετών συνοδός ανδρών -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι είναι οροθετικός -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι έχει πάει με λιγότερους από 9.000 άνδρες -στα παπάρια μας. Μάθαμε ότι υπάρχουν και άλλοι γκέι υποψήφιοι στον δήμο της Αθήνας -στα παπάρια μας. Και πάει λέγοντας, πάντα με τα παπάρια μας σε πρώτο πλάνο.

Όταν κατεβαίνεις για υποψήφιος οφείλεις να αναπτύξεις το πρόγραμμά σου. Γι'αυτό θα σε ψηφίσει κάποιος αν το εγκρίνει, γι'αυτό θα σε μαυρίσει αν το αποδοκιμάσει. Όταν δεν έχεις τι να πεις, το γυρίζεις στα προσωπικά σου γούστα, τα οποία δεν ενδιαφέρουν και κανέναν στο κάτω-κάτω της γραφής.
Απλώς ο Βαλλιανάτος προσπαθεί να υπενθυμίσει την "αρχή" που τον έκανε διάσημο στο παρελθόν, ότι το να είσαι διαφορετικός σε κάνει (στην Ελλάδα) και ιδιαίτερο.
Λάθος. Αυτή η στρέβλωση δεν θα έπρεπε να ισχύει ποτέ και το ότι ίσχυσε επί σειρά ετών δεν σημαίνει τίποτε. Πρέπει να αναχαιτιστεί άμεσα αυτή η άρρωστη νοοτροπία. Το να είσαι διαφορετικός σημαίνει κατ' αρχήν ότι εσύ ορίζεις εαυτόν διαφορετικό (άρα το αποδέχεσαι) και αυτό σημαίνει ότι είσαι απλώς διαφορετικός. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν να μπαίνει στο μετρό και να ρωτάει αν μέσα επιβαίνει κανάς αποτέτοιος.
Μόνο που εδώ υπάρχει κάτι που πολλοί τείνουν να ξεχνάνε (και συνήθως ηθελημένα): το να είσαι κάτι (το ο,τιδήποτε) είναι αδύνατον να σου προσθέσει κύρος, είναι όμως πολύ πιθανόν να σου αφαιρέσει υποβαθμίζοντάς σε στο επίπεδο των γραφικών, των ενοχλητικών, και δεν ξέρω κι εγώ ποιων άλλων.

Θυμάμαι μια περίπτωση στο metal, ιδιαίτερα βαρύνουσα (ένεκα ονόματος του συγκροτήματος). Το 1991 ο Rob Halford, μία από τις πλέον κορυφαίες φωνές στην ιστορία τουλάχιστον της μέταλ, μην πω όλης της μουσικής, αποφάσισε για δικούς του λόγους να φύγει από τους Judas Priest. Ξαναγύρισε το 2003, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια, στα οποία πάτωσε πλήρως και αυτός και οι Priest. Μόλις γύρισε λοιπόν (προφανώς όχι επειδή το ήθελε αλλά επειδή του το υπέδειξαν τίποτε μανατζαραίοι), σε όλες τις πρώτες συνεντεύξεις που έδινε τότενες υπερθεμάτιζε την ικανοποίησή του που ο κόσμος είχε αποδεχθεί στο ενδιάμεσο ότι είναι γκέι και ότι αυτό ήταν σημαντικό γι'αυτόν κλπ. Σημειωτέον ότι οι Priest από την εποχή του Painkiller κι έπειτα (1990) έβγαλαν όλους κι όλους 4 δίσκους, όπου ο ένας ήταν χειρότερος από τον άλλον εκ των οποίων οι δύο εν τη απουσία του. Αντί, λοιπόν να κάτσουν να γράψουν κάτι όπως στα παλιά τα χρόνια, αποφάσισαν να το γυρίσουν στο άσχετο. Το ότι ο Halford αποφάσισε να αυτοδιασύρεται επί σειρά ετών όμως (λες και ενδιέφερε κανέναν τι διάολο ήταν ή λες ότι αλλάξαμε άποψη για τις ικανότητές του στο ενδιάμεσο), αυτό ήταν κάτι που στον υποβάθμισε στα μάτια του κόσμου διότι ουδείς λάτρεψε τον Halford (και τους Priest) λόγω των προσωπικών του(ς;) γούστων. Για την μουσική τους γουστάραμε πάντοτε και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Άξιος είναι αυτός που αποδεικνύει ότι είναι άξιος.
Το ίδιο ισχύει και για τον σοβαρό, το ίδιο και για τον εργατικό, το ίδιο και για τον σώφρονα, το ίδιο και για τον λογικό κ.ο.κ.
Αν εγώ βρίσκομαι μέσα σε μια κοινότητα που παράγει σοβαρούς ανθρώπους δεν σημαίνει ότι κι εγώ είμαι ντε φάκτο σοβαρός. Αν σε μια επιχείρηση ο κόσμος είναι εργατικός, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι εργάζονται το ίδιο. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Αντίστοιχα υπάρχουν και γκέι που σέβονται και τον εαυτό τους και τον σύντροφό τους και τα γούστα τους και τους συμπολίτες τους και τα πάντα. Προφανώς, λοιπόν, αυτοί και δεν εμπίπτουν στην θεμελιώδη (για την ελληνική κοινωνία) κατηγορία του μαλάκα που προανέφερα. Ας είσαι ό,τι θες ρε φίλε, δεν με ενδιαφέρει και δεν σε ρώτησα να μάθω. Σάμπως εσένα σε ενδιαφέρει τι μπορεί να είμαι εγώ;

Και να γίνει επιτέλους σαφές ότι το να αυτοξεφτιλίζεσαι (και μάλιστα ασταμάτητα) δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα όποια δικαιώματα θέλει να προασπίσει ή αποκτήσει η οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα. Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα ότι έχουμε λησμονήσει πως Δημοκρατία συνεπάγεται να σέβεσαι ότι οι ελευθερίες σου σταματούν εκεί που ξεκινάνε οι ελευθερίες του άλλου, αλλά από την άλλη έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε τούτη τη χώρα μάλλον δεν κατανοήσαμε ποτέ τι είναι τελικώς η Δημοκρατία.

Θα κλείσω με μία υποκλοπή από το μαγαζί του δράκου, διότι τη θεωρώ δέουσα για την περίπτωση.
Χαίρετε.

Α, και για να μην νομίζετε ότι εστίασα σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, απλώς να πω ότι έτυχε ο συγκεκριμένος να επισκιάσει τον Τατσόπουλο και πολλούς άλλους τις τελευταίες μέρες.
Ας πρόσεχε.