Προς δόξαν του Μεγάλου Σουβλακεώνος

Διάβαζα πρόσφατα σε ένα άρθρο τα εξής:
Στο μικροσκόπιο βρέθηκαν σκεύη σε κέντρα του Μυκηναϊκού Πολιτισμού, ο οποίος άκμασε την ύστερη Εποχή του Χαλκού μέχρι το 1200 π.Χ. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε σε ένα στρογγυλό πήλινο ταψί που χρησιμοποιούνταν, πιθανώς, για την παρασκευή ψωμιού και σε έναν πήλινο ορθογώνιο δίσκο, που ονομάστηκε «δίσκος για σουβλάκια».
Σε μια προσπάθεια να εξακριβώσει τις μαγειρικές τεχνικές των Μυκηναίων, η δρ. Julie Hruby από το πανεπιστήμιο Dartmouth, κατασκεύασε δύο ταψιά και δύο δίσκους για σουβλάκια από πηλούς που μοιάζουν με τον άργιλο των ευρημάτων.
Όπως έδειξαν τα πειράματα, οι πήλινοι δίσκοι είχαν υπερβολικά μεγάλο πάχος για να επιτρέπουν τη μεταφορά θερμότητας και άφηναν τα χοιρινά σουβλάκια άψητα, πρόβλημα που... λύθηκε όταν τοποθετήθηκαν αναμμένα κάρβουνα μέσα στον δίσκο, μετατρέποντάς τον σε ψησταριά.
«Θα φανταζόμασταν αυτά τα αγγεία ως φορητές συσκευές ψησίματος. Ίσως χρησιμοποιούνταν στα μυκηναϊκά πικνίκ» είπε η δρ. Hruby, που παρουσίασε την μελέτη της στο συνέδριο του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αμερικής.
Όσον αφορά το στρογγυλό ταψί, ή τηγάνι, τα πειράματα έδειξαν ότι η ζύμη του ψωμιού κολλούσε πιο εύκολα στην επίπεδη πλευρά, κάτι που κάνει τους επιστήμονες να πιστεύουν ότι η άλλη επιφάνεια ήταν ένα είδος αντικολλητικής τεχνολογίας, που εξασφάλιζε την ομοιόμορφη κατανομή του λαδιού στο σκεύος.

Βεβαίως και αυτή η είδηση/ανακάλυψη δεν μας προξενεί και ιδιαίτερη απορία, διότι το ότι οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν έως και σουβλάκια είναι κάτι που το γνωρίζουμε ήδη από την Ιλιάδα (Α 457-468):

Ὣς ἔφατ᾿ εὐχόμενος, τοῦ δ᾿ ἔκλυε Φοῖϐος Ἀπόλλων.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ᾿ εὔξαντο καὶ οὐλοχύτας προϐάλοντο,

αὐέρυσαν μὲν πρῶτα καὶ ἔσφαξαν καὶ ἔδειραν,

μηρούς τ᾿ ἐξέταμον κατά τε κνίσῃ ἐκάλυψαν

δίπτυχα ποιήσαντες, ἐπ᾿ αὐτῶν δ᾿ ὠμοθέτησαν·

καῖε δ᾿ ἐπὶ σχίζῃς ὁ γέρων, ἐπὶ δ᾿ αἴθοπα οἶνον

λεῖϐε· νέοι δὲ παρ᾿ αὐτὸν ἔχον πεμπώϐολα χερσίν.

αὐτὰρ ἐπεὶ κατὰ μῆρε κάη καὶ σπλάγχνα πάσαντο,

μίστυλλόν τ᾿ ἄρα τἆλλα καὶ ἀμφ᾿ ὀϐελοῖσιν ἔπειραν,    

ὤπτησάν τε περιφραδέως, ἐρύσαντό τε πάντα.

αὐτὰρ ἐπεὶ παύσαντο πόνου τετύκοντό τε δαῖτα

δαίνυντ᾿, οὐδέ τι θυμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης.

(Μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή από εδώ:
Είπε, και την ευκή του επάκουσεν ο Απόλλωνας ο Φοίβος·
κι ως ευκηθήκαν και πασπάλισαν μετά τ᾿ αγιοκριθάρια,
αναλαιμίσαν τ᾿ αρνοκάτσικα, τα σφάξανε, τα γδάραν,
χώρισαν τα μεριά, τα τύλιξαν τρογύρα με τη σκέπη,
διπλώνοντας τη, κι από πάνω τους κομμάτια κρέας πιθώσαν.
Σε σκίζες πάνω ο γέρος τα 'καιγε, και με κρασί φλογάτο
τα περεχούσε, και πεντόσουβλες στο πλάι του οι νιοί κρατούσαν.
Και σύντας τα μεριά αποκάηκαν και γεύτηκαν τα σπλάχνα,
λιανίσαν τ᾿ άλλα και περνώντας τα στις σούβλες να τα ψήνουν
επήραν γνοιαστικά, κι ως ψήθηκαν, τ᾿ αποτραβήξαν όλα.
Κι απ᾿ τις δουλειές αυτές σα σκόλασαν κι ετοίμασαν τις τάβλες,
έτρωγαν, κι είχαν ως εταίριαζε καθείς το μερτικό του.)

Απλώς αποδεικνύεται εκ νέου ότι η θρησκεία του Μεγάλου Σουβλακέως είναι η αρχαιοτέρα διασωθείσα γι'αυτό και οφείλουμε όλοι να την τιμούμε με την πλήρη μεγαλοπρέπεια, όπως δηλαδή της αρμόζει στο πλήθος εορτών που της έχουν αφιερωθεί (Τσικνοπέμπτη, Βράδυ Μ.Σαββάτου, Κυριακή του Πάσχα κλπ).
Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι την ευλογία του Σουβλακέως, ήτοι την Ιεράν Χοληστερίνη, την έχουμε μέσα μας εκ γεννετής ως λαός, δείγμα ότι είμαστε όντως ο λαός ο περιούσιος.
Βοήθειά σας.

Τσίκνισον
Τζατζίκισον
Σουβλόγησον