...έφυγε και ο Νίκος Ξυλούρης και έφυγαν και τα 21 άτομα στην τραγωδία της Θύρας 7 του παλαιού Σταδίου Γ.Καραϊσκάκης.
Κάποτε ο γίγας Ηλίας Μπαζίνας είχε πει ότι ο Ολυμπιακός από Μάρκος που ήταν έχει γίνει Φοίβος. Πόσο μεγάλη αλήθεια που (δυστυχώς) μόνο λίγοι μπορούν να πιάσουν ως προς το τι ακριβώς εννοούσε αυτός ο πνευματικός γίγαντας της ολυμπιακής οικογένειας (και όχι μόνο αυτής).
Ας με διορθώσει κάποιος που ίσως να έχει υπάρξει πιο παρατηρητικός, αλλά νομίζω ότι φέτος ήταν η πρώτη φορά που η ΠΑΕ ΑΕΚ έστειλε στεφάνι στο μνημόσυνο των θυμάτων.
Το ότι ο ένας από τα 21 θύματα ήταν οπαδός της ήταν το ελάχιστο. Η ΑΕΚ έπρεπε να στέλνει κάθε χρόνο στεφάνι ως κομμάτι της ιστορίας εκείνης της ημέρας.
Επίσης φέτος μας περίμενε και μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Κάποιοι οπαδοί του αιωνίου ένοιωσαν την ανάγκη να συμμετάσχουν και αυτοί με τον τρόπο τους σε τούτη τη μαύρη μέρα του ελληνικού αθλητισμού. Τους αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και είθε η κίνησή τους να είναι επίσημη και όχι απλώς μια κίνηση κάποιων ανοικτόμυαλων φίλων.
Δεν χρειάζεται να είσαι ρεμπέτης για να τρέφεις απεριόριστο σεβασμό στον Μάρκο Βαμβακάρη, όπως και δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού για να ανατριχιάζεις με την τραγωδία της Θύρας 7. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε θρηνήσει είτε θύματα, είτε σοβαρούς τραυματισμούς, είτε ακόμη χειρότερα επεισόδια. Αυτά τα μαύρα γεγονότα θα έπρεπε να φέρνουν πιο κοντά τον κόσμο και όχι να τον χωρίζουν. Θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό σου παιδί σ'εκείνον το μαύρο κατάλογο.
Μπορεί ο Ολυμπιακός πρόσφατα να ανακοινώθηκε ότι θα συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με μεγαθήρια το καλοκαίρι (το λεγόμενο International Champions Cup) που νομίζω ότι αποτελεί και την οριστική απάντηση σε όσους εκτός συλλόγου αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του συλλόγου, όμως κατ' επανάληψη έχω διαπιστώσει ότι ακόμη και εντός συλλόγου υπάρχει κόσμος που αδυνατεί να κατανοήσει το αυτό μέγεθος. Η διαφήμιση της Unicef ήταν σωστή. Το ίδιο και η μέγιστη κίνηση προς τους σεισμόπληκτους της Κεφαλλονιάς, το ίδιο και όλες οι άλλες αντίστοιχες κινήσεις που πάντα κάνει ο Ολυμπιακός (και ιδίως επί Μαρινάκη που έχει ήδη αποδείξει την αδιαμφισβήτη ευαισθησία του σε τέτοια θέματα). Όμως υπάρχουν και κάποια εσωτερικά θεματάκια, ε; Δεν υπάρχουν (, πρόεδρε); Κάποια φαινόμενα που έχουν (ένεκα των σκοτεινών εποχών) αρχίσει να εμφανίζονται στο Γήπεδο Γ.Καραϊσκάκης και τα οποία απαιτούν άμεση επίλυση και μάλιστα με την υποσημείωση ότι η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία. Έχουν γνώση οι φύλακες...
Όπως κάποτε μου είχε πει και ο εξαιρετικός φίλος (έστω και διαδικτυακός, λεπτομέρεια αυτό) και σύγγαυρος Γιώργος Κεντρωτής "όταν θες να φοράς λουστρίνι φρόντισε να μην είναι τρύπια η κάλτσα από μέσα".
Θυμάμαι μετά την παοκτζήδικη τραγωδία των Τεμπών ότι είχα διαβάσει σε αθλητική εφημερίδα δηλώσεις στελεχών της Θύρας 4 με τις οποίες ζητούσαν συγγνώμη που επί χρόνια έβριζαν τους νεκρούς του Ολυμπιακού. Κρίμα που έπρεπε να θρηνήσουν θύματα οι παοκτζήδες (με τους οποίους περισσότερα κοινά έχουμε παρά διαφορές) για να το καταλάβουν. Έκτοτε γνωρίζω ότι η Θύρα 7 έχει αποστείλει αρκετές φορές στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων του ΠΑΟΚ, κίνηση που όσο κι αν απεχθάνομαι τους οργανωμένους οφείλω να ομολογήσω ότι είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Με κάποια πράγματα δεν παίζουν.
Το να είσαι Μάρκος δεν είναι μια απλή κουβέντα, είναι μια ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Όποιος έχει ζήσει στον Πειραιά ξέρει τι εννοώ. Ακόμα υπάρχουν φτωχογειτονιές στον Πειραιά, αν και οι εποχές σαφώς και έχουν αλλάξει.
Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι σε όλοι την Ελλάδα υπάρχουν διάφοροι Μάρκοι, με άλλα ονόματα που είναι ταυτισμένοι με αυτές τις περιοχές.
Διότι η Ελλάδα κάποτε ήταν εντελώς διαφορετική.
Στις μέρες μας επιχειρείται βιαιότατα να επανέλθει μόνο κατά το ήμισυ σ'εκείνην την σαφώς χειρότερη εποχή.
Για να επιβιώσεις σε μια τέτοια εποχή πρέπει να γίνεις Μάρκος.
Αν γίνεις Μάρκος θα καταλάβεις και πόσο σημαντικά είναι τα πρόσωπα.
Ολυμπιακός δίχως Σιδέρη δεν νοείται, ούτε δίχως Γιούτσο, ούτε δίχως Μητρόπουλο, ούτε δίχως Μπέμπη, ούτε δίχως Ανδριανοπουλαίους κ.ο.κ.
Το έμβλημα παίρνει σάρκα και οστά από τα πρόσωπα.
Ας το θυμούνται αυτό όλοι εκείνοι που έχουν παρεξηγήσει κάποια σύμβολα και κάποιες καταστάσεις.
Για την ιστορία, το στεφάνι που απέστειλε η ΑΕΚ ήταν ερυθρόλευκο.
Μπράβο στον Μελισσανίδη προσωπικά όπως μπράβο και στους φίλους του Παναθηναϊκού για την μεγάλης σημασίας κίνηση που έκαναν. Είθε να ακολουθήσουν και άλλοι και ιδίως εντός Ολυμπιακού.
Και είθε να καταλάβουν όλοι ότι έχουμε περισσότερα κοινά να μας ενώνουν από ένα γαμημένο πέναλτι που μπορεί να μας χωρίζει.
Ο εχθρός είναι άλλος.
Κάποτε ο γίγας Ηλίας Μπαζίνας είχε πει ότι ο Ολυμπιακός από Μάρκος που ήταν έχει γίνει Φοίβος. Πόσο μεγάλη αλήθεια που (δυστυχώς) μόνο λίγοι μπορούν να πιάσουν ως προς το τι ακριβώς εννοούσε αυτός ο πνευματικός γίγαντας της ολυμπιακής οικογένειας (και όχι μόνο αυτής).
Ας με διορθώσει κάποιος που ίσως να έχει υπάρξει πιο παρατηρητικός, αλλά νομίζω ότι φέτος ήταν η πρώτη φορά που η ΠΑΕ ΑΕΚ έστειλε στεφάνι στο μνημόσυνο των θυμάτων.
Το ότι ο ένας από τα 21 θύματα ήταν οπαδός της ήταν το ελάχιστο. Η ΑΕΚ έπρεπε να στέλνει κάθε χρόνο στεφάνι ως κομμάτι της ιστορίας εκείνης της ημέρας.
Επίσης φέτος μας περίμενε και μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Κάποιοι οπαδοί του αιωνίου ένοιωσαν την ανάγκη να συμμετάσχουν και αυτοί με τον τρόπο τους σε τούτη τη μαύρη μέρα του ελληνικού αθλητισμού. Τους αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και είθε η κίνησή τους να είναι επίσημη και όχι απλώς μια κίνηση κάποιων ανοικτόμυαλων φίλων.
Δεν χρειάζεται να είσαι ρεμπέτης για να τρέφεις απεριόριστο σεβασμό στον Μάρκο Βαμβακάρη, όπως και δεν χρειάζεται να είσαι οπαδός του Ολυμπιακού για να ανατριχιάζεις με την τραγωδία της Θύρας 7. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε θρηνήσει είτε θύματα, είτε σοβαρούς τραυματισμούς, είτε ακόμη χειρότερα επεισόδια. Αυτά τα μαύρα γεγονότα θα έπρεπε να φέρνουν πιο κοντά τον κόσμο και όχι να τον χωρίζουν. Θα μπορούσε να βρίσκεται το δικό σου παιδί σ'εκείνον το μαύρο κατάλογο.
Μπορεί ο Ολυμπιακός πρόσφατα να ανακοινώθηκε ότι θα συμμετάσχει σε ένα τουρνουά με μεγαθήρια το καλοκαίρι (το λεγόμενο International Champions Cup) που νομίζω ότι αποτελεί και την οριστική απάντηση σε όσους εκτός συλλόγου αδυνατούν να κατανοήσουν το μέγεθος του συλλόγου, όμως κατ' επανάληψη έχω διαπιστώσει ότι ακόμη και εντός συλλόγου υπάρχει κόσμος που αδυνατεί να κατανοήσει το αυτό μέγεθος. Η διαφήμιση της Unicef ήταν σωστή. Το ίδιο και η μέγιστη κίνηση προς τους σεισμόπληκτους της Κεφαλλονιάς, το ίδιο και όλες οι άλλες αντίστοιχες κινήσεις που πάντα κάνει ο Ολυμπιακός (και ιδίως επί Μαρινάκη που έχει ήδη αποδείξει την αδιαμφισβήτη ευαισθησία του σε τέτοια θέματα). Όμως υπάρχουν και κάποια εσωτερικά θεματάκια, ε; Δεν υπάρχουν (, πρόεδρε); Κάποια φαινόμενα που έχουν (ένεκα των σκοτεινών εποχών) αρχίσει να εμφανίζονται στο Γήπεδο Γ.Καραϊσκάκης και τα οποία απαιτούν άμεση επίλυση και μάλιστα με την υποσημείωση ότι η άγνοια δεν αποτελεί δικαιολογία. Έχουν γνώση οι φύλακες...
Όπως κάποτε μου είχε πει και ο εξαιρετικός φίλος (έστω και διαδικτυακός, λεπτομέρεια αυτό) και σύγγαυρος Γιώργος Κεντρωτής "όταν θες να φοράς λουστρίνι φρόντισε να μην είναι τρύπια η κάλτσα από μέσα".
Θυμάμαι μετά την παοκτζήδικη τραγωδία των Τεμπών ότι είχα διαβάσει σε αθλητική εφημερίδα δηλώσεις στελεχών της Θύρας 4 με τις οποίες ζητούσαν συγγνώμη που επί χρόνια έβριζαν τους νεκρούς του Ολυμπιακού. Κρίμα που έπρεπε να θρηνήσουν θύματα οι παοκτζήδες (με τους οποίους περισσότερα κοινά έχουμε παρά διαφορές) για να το καταλάβουν. Έκτοτε γνωρίζω ότι η Θύρα 7 έχει αποστείλει αρκετές φορές στεφάνι στην μνήμη των θυμάτων του ΠΑΟΚ, κίνηση που όσο κι αν απεχθάνομαι τους οργανωμένους οφείλω να ομολογήσω ότι είναι προς την σωστή κατεύθυνση.
Με κάποια πράγματα δεν παίζουν.
Το να είσαι Μάρκος δεν είναι μια απλή κουβέντα, είναι μια ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Όποιος έχει ζήσει στον Πειραιά ξέρει τι εννοώ. Ακόμα υπάρχουν φτωχογειτονιές στον Πειραιά, αν και οι εποχές σαφώς και έχουν αλλάξει.
Και είμαι απολύτως βέβαιος ότι σε όλοι την Ελλάδα υπάρχουν διάφοροι Μάρκοι, με άλλα ονόματα που είναι ταυτισμένοι με αυτές τις περιοχές.
Διότι η Ελλάδα κάποτε ήταν εντελώς διαφορετική.
Στις μέρες μας επιχειρείται βιαιότατα να επανέλθει μόνο κατά το ήμισυ σ'εκείνην την σαφώς χειρότερη εποχή.
Για να επιβιώσεις σε μια τέτοια εποχή πρέπει να γίνεις Μάρκος.
Αν γίνεις Μάρκος θα καταλάβεις και πόσο σημαντικά είναι τα πρόσωπα.
Ολυμπιακός δίχως Σιδέρη δεν νοείται, ούτε δίχως Γιούτσο, ούτε δίχως Μητρόπουλο, ούτε δίχως Μπέμπη, ούτε δίχως Ανδριανοπουλαίους κ.ο.κ.
Το έμβλημα παίρνει σάρκα και οστά από τα πρόσωπα.
Ας το θυμούνται αυτό όλοι εκείνοι που έχουν παρεξηγήσει κάποια σύμβολα και κάποιες καταστάσεις.
Για την ιστορία, το στεφάνι που απέστειλε η ΑΕΚ ήταν ερυθρόλευκο.
Μπράβο στον Μελισσανίδη προσωπικά όπως μπράβο και στους φίλους του Παναθηναϊκού για την μεγάλης σημασίας κίνηση που έκαναν. Είθε να ακολουθήσουν και άλλοι και ιδίως εντός Ολυμπιακού.
Και είθε να καταλάβουν όλοι ότι έχουμε περισσότερα κοινά να μας ενώνουν από ένα γαμημένο πέναλτι που μπορεί να μας χωρίζει.
Ο εχθρός είναι άλλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου