Το ευρωπαϊκό όνειρο που έγινε εφιάλτης μέσα από την ελληνική σχιζοφρένεια.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια κάποιοι πολιτικοί είχαν, προφανώς, ένα όραμα να τελειώσουν τα αιματοκυλίσματα και οι διαφορές στην Ευρώπη. Επίσης, την ίδιαν στιγμή, πάλι προφανώς, πρέπει να οραματίστηκαν και μία πιο ελεύθερη διακίνηση των αγαθών ανάμεσα στις χώρες με σκοπό το κέρδος να επιμερίζεται σε όλους τους ενδιαφερόμενους, κυριολεκτικά ως κέρδος.

Υποθέτω ότι κάπως έτσι ξεκίνησε (ιδρύθηκε) η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, από έξι χώρες (Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία και Λουξεμβούργο) το 1952 με την Συνθήκη των Παρισίων (1951). Λίγα χρόνια μετά, το 1957 με την ιστορική Συνθήκη της Ρώμης δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η γνωστή μας ΕΟΚ δηλαδή, που αρχικώς αποτελείτο από τις ίδιες έξι χώρες και γι'αυτόν τον λόγο ισχύει η "υπόθεση" ότι η ΕΟΚ ήταν απλώς μια λογική μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα. Με την πάροδο των ετών η οικογένεια της ΕΟΚ άρχισε να πληθύνεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο: η Ελλάδα πχ ξεκίνησε ως συνδεδεμένο κράτος και κατέληξε ισότιμο μέλος. Ενδιάμεσα (το 1979 νομίζω, και αυτό το έχουν λησμονήσει οι περισσότεροι) η ΕΟΚ είχε αποκτήσει και το δικό της νόμισμα, που βέβαια δεν ήταν ακριβώς νόμισμα αλλά μια απλή ισοτιμία προς διευκόλυνση των συναλλαγών και αυτό ήταν το ECU.
Είναι προφανές ότι το όραμα υπήρχε ήδη από τότε...

Το 1992 έγινε όμως το πραγματικά κοσμοϊστορικό γεγονός: υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία ουσιαστικά αποτελεί και τη γέννηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, δηλαδή μέσες-άκρες την οριστική μετάλλαξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, ήτοι από αμιγώς οικονομική συνεργασία σε "κάτι (πολύ) περισσότερο". Βέβαια η αλήθεια είναι ότι αυτό το κάτι περισσότερο ακόμη και τότε που υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ ήταν μάλλον πιο πολύ κάτι σαν όραμα παρά κάτι το χειροπιαστό. Ήταν περισσότερο ένα σύνολο από ευχές κι ελπίδες του τι θα μπορούσε να γίνει η Ευρώπη, δηλαδή ένας γεωπολιτικός χώρος αγαστής συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό κλπ. Βεβαίως για να συμβεί κάτι τέτοιο υπήρχαν πολλά εμπόδια που θα έπρεπε πρώτα να ξεπεραστούν και για να μην κρυβόμαστε, τα περισσότερα εμπόδια ήταν, είναι και θα είναι σχεδόν αξεπέραστα και οι λόγοι γι'αυτό είναι πολλοί και απαντούν στις κατά τόπους κουλτούρες όλων των λαών της Ευρώπης που μάλλον θα παραμείνουν αγεφύρωτες εις τον αιώνα τον Άπαντα.

Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια η Ευρώπη (με την έννοια που την αποκαλούμε σήμερα και που τότε ήταν περισσότερο γεωγραφικός όρος) έκανε δειλά-δειλά βήματα προς την ευρύτερη ενοποίησή της. Μόνο μετά την Συνθήκη του Μάστριχτ κατέστη σαφές ότι τα δειλά βήματα δεν αρκούσαν: έπρεπε να είναι μεγαλύτερα και πιο αποφασιστικά. Προκειμένου να προχωρήσει η ενοποίηση της Ευρώπης θα έπρεπε να υπάρχει πρώτιστα πολιτική, οικονομική και νομισματική ενοποίηση. Αν υποθέσουμε ότι η δεύτερη χτιζόταν λιθαράκι-λιθαράκι όλα τα προηγούμενα χρόνια έστω και με ρυθμούς χελώνας, σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τρίτη έλαβε σάρκα και οστά το 2002 (τυπικά είχε ξεκινήσει από το 1999 βέβαια). Η πρώτη όμως έφαγε μια ξεγυρισμένη πόρτα από εδώ μέχρι το Βερολίνο το 2005 σε τρεις χώρες: Γαλλία, Ολλανδία και Μ.Βρετανία και κάπως έτσι άρχισε να φαίνεται ότι οι ευχές και οι ελπίδες δεν είχαν σχεδιαστεί και πάρα πολύ καλά, όχι επειδή δεν ήταν καλοί οραματιστές εκείνοι που έπιασαν την αρχική ιδέα αλλά επειδή ήταν ανεπαρκείς (και συχνά ανίκανοι) συνεχιστές αυτοί που τους ακολούθησαν. Με τα χρόνια και ιδίως κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης κατέστησαν σαφείς πολλές σημαντικές παράμετροι, με σημαντικότερη ότι ακόμη και η νομισματική ενοποίηση έγινε με εντελώς εσφαλμένο τρόπο. Έπρεπε πρώτα να είχε προηγηθεί τραπεζική ενοποίηση, όμως για να υπάρχει κεντρική τραπεζική διαχείριση αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια ακόμη πιο στενή ευρωπαϊκή δημοσιονομική πολιτική, κάτι που για να γίνει θα έπρεπε να υπάρχει μια ενοποιημένη πολιτική Αρχή που να είναι σε θέση να επεξεργαστεί τις ιδιαιτερότητες και της δυνατότητες της κάθε χώρας και αντίστοιχα να πράττει ωσάν κεντρική διακυβέρνηση. Άρα επιστρέφουμε στο εγχείρημα που επιχειρήθηκε να ξεκινήσει τελευταίο και τελικώς απεδείχθη ότι έπρεπε να ήταν το πρώτο που να είχε ξεκινήσει.

Να το πούμε λίγο διαφορετικά: η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να δομήθηκε ως μια πολυκατοικία που μόλις άρχισαν να βάζουν τα κεραμίδια στη στέγη ο πολιτικός μηχανικός συνειδητοποίησε ότι έχουν ξεχάσει να ρίξουν μπετά στα θεμέλια και να βάλουν οπλισμό στις κολώνες. Κάπως έτσι, λοιπόν, τώρα η Γερμανία (ιδίως) έχει επικεντρωθεί στο πως θα σώσει το ευρώ (που της αποφέρει ακόμη και εν μέσω κρίσης τεράστια κέρδη) με κάθε τρόπο και πάση θυσία (κυριολεκτικά), με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο.

Ας πάμε ξανά για λίγο στο παρελθόν. Από το 2004 ξεκίνησε μια διαδικασία ψήφισης (άρα και υιοθέτησης) του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.
Κάθε χώρα ανάλογα με την έννοια που προσδίδει στη λέξη Δημοκρατία έπραξε και τα ανάλογα που ένοιωθε ότι είχε ιστορικό χρέος να πράξει. Στην Ελλάδα, ας πούμε, που υπάρχει η Δημοκρατία από λίγους για λίγους, το Ευρωσύνταγμα ψηφίστηκε από την Βουλή εν μία νυκτί, δίχως επί της ουσίας ο κόσμος να μάθει τι είναι και τι περιλαμβάνει (αν κι εδώ που τα λέμε δεν θα είχε και ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα. Σάμπως ο κόσμος ξέρει τι είναι και τι περιλαμβάνει το Ελληνικό Σύνταγμα; ). Στην Γαλλία που είναι σαφώς πιο δημοκρατική χώρα από την Ελλάδα είχε γίνει εξαρχής σαφές ότι το ευρωσύνταγμα θα περνούσε από δημοψήφισμα. Ίσως ο τότε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ζακ Σιράκ, να την πάτησε από τον δεδομένο ευρωπαϊσμό του λαού του και να θεώρησε η έγκριση ήταν εξίσου δεδομένη.
Μόνο που δεν ήταν, και ήρθε η μεγάλη πόρτα που συγκλόνισε κυριολεκτικά όλη την Ευρώπη.
Στην συνέχεια το ευρωσύνταγμα "πέρασε" από την Ολλανδία. Θα διερωτάστε φυσικά, τι νόημα είχε να πάει στην Ολλανδία όταν η απείρως ισχυρότερη (πολιτικά) Γαλλία το είχε απορρίψει; Υποθέτω ότι το "σχέδιο" ήταν να το ψηφίσουν όλοι και οι Γάλλοι να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο και να αναγκαστούν να κάνουν και δεύτερο δημοψήφισμα. Όμως και η Ολλανδία έριξε και αυτή βόμβα: νέο όχι. Και με δύο χώρες ακραιφνώς ευρωπαϊκού προσανατολισμού να λένε τόσο ηχηρά όχι, άρχισε κάτι να διαφαίνεται ότι τελικώς το ευρωσύνταγμα ίσως να μην ήταν και το τόσο καλό νομικό/πολιτικό κείμενο που όλοι ισχυρίζονταν ότι είναι (και που εμείς είχαμε υπερψηφίσει βεβαίως, βεβαίως). Η ταφόπλακα ήρθε (από που αλλού;) φυσικά από τη Μ.Βρετανία που ως φύσει ευρωσκεπτικιστική, ο Μπλερ για να παραστήσει τον διπλωμάτη εντός κι εκτός συνόρων (εντός ότι δεν το συζητάει καν με τους βρωμοευρωπαίοι κι εκτός ότι δεν θέλει να δυναμιτίσει άλλο το κλίμα) αρνήθηκε να το φέρει σε ένα δημοψήφισμα που κατά πάσα βεβαιότητα θα έφερνε το τρίτο όχι στην σειρά. Έτσι, η ιδέα της πολιτικής ενοποίησης κατέρρευσε μέσα σε μερικούς μήνες αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Για την ιστορία και για να γίνει κατανοητό το πόσο ερασιτεχνικά είχε αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα η Ευρώπη, θα επικαλεστώ και το συμπέρασμα του τότε πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και πολύ γνωστού μας Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος είχε πει "η ευρωπαϊκή αμετροέπεια, κατέστρεψε όλα, όσα θεωρούν εθνικά οι πολίτες στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Με τις απρόσεκτες εκφράσεις προκαλέσαμε αυτό ακριβώς το εθνικό φρόνημα".

Όπως και να'χει, το χειρότερο ήταν ότι φάνηκε αμέσως πως η Ευρώπη δεν είχε έτοιμο κανένα (περιβόητο) Σχέδιο Β σε περίπτωση που το Σχέδιο Α δεν πήγαινε καλά (κάτι σας θυμίζει αυτό; ). Κοινώς, το ευρωπαϊκό εγχειρίδιο με τις οδηγίες χρήσεως έλεγε "Βήμα τρία: όλες οι χώρες ψηφίζουν το Ευρωσύνταγμα. Τέλος." και προχωρούσε ξεκούραστα στο βήμα τέσσερα. Έτσι, ξαφνικά κατανόησαν όλοι (και ιδίως οι αμετροεπείς Γερμανοί) ότι το σχέδιο είχε συναντήσει ένα σημαντικό εμπόδιο που για την ώρα ήταν απροσπέλαστο.
Και βασικά και σήμερα -σχεδόν εννέα χρόνια μετά- εξακολουθεί και να παραμένει απροσπέλαστο αλλά να έχει διογκωθεί και επικίνδυνα. Γιατί;

Μα διότι με την οικονομική κρίση διαφάνηκε ότι η πολιτική ενοποίηση ήταν το βασικό συστατικό στοιχείο που μπορούσε να κρατήσει σε πλήρη συνοχή όλα τα υπόλοιπα εγχειρήματα. Μετά την πολιτική ενοποίηση (που υποθέτω ότι θα χρειαζόταν ίσως και πάνω από μια δεκαετία κοινής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης που όντως ήταν το αρχικό σχέδιο) θα έπρεπε να γίνει η τραπεζική ενοποίηση και τέλος να ερχόταν η νομισματική ενοποίηση, όταν ο δρόμος θα ήταν ήδη στρωμένος.
Η Ευρώπη όμως βιάστηκε πολύ και τα έκανε όλα ανάποδα και κυρίως με τρόπο (αυτο)καταστροφικό.
Η ΕΟΚ ήταν μια κατά βάσιν οικονομική συνεργασία. Λέω "κατά βάσιν" διότι επί της ουσίας δεν ήταν εντελώς έτσι. Ό,τι άλλο γινόταν όμως σε πολιτικό επίπεδο γινόταν κυρίως λόγω της καλής οικονομικής συνεργασίας (φυσικά, όσο καλά μπορεί να συνεργαστεί ένας λύκος με ένα πρόβατο, έτσι; ) και σε επίπεδο καλής πίστης. Όταν έγινε η μετεξέλιξη από ΕΟΚ σε ΕΕ, τα μέχρι τότε "δευτερεύοντα" επίπεδα συνεργασίας (όπως για παράδειγμα η ελεύθερη μετακίνηση και εγκατάσταση Ευρωπαίων Υπηκόων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, η στρατιωτική συνεργασία, η αποδοχή ενός κεντρικού πυρήνα αποφάσεων κλπ) θα έπρεπε να έρθουν στο προσκήνιο και αυτό ήταν κάτι που έγινε δίχως να υπάρχει το υπόβαθρο, αλλά ούτε καν και η παραμικρή επεξεργασία. Εδώ λοιπόν άρχισαν να υπεισέρχονται οι επιμέρους συμφωνίες μπας και καλύψουν καμιά τρύπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Μ.Βρετανία που ναι μεν είναι πλήρες μέλος της ΕΕ αλλά δεν γουστάρει με τίποτε την ευρωζώνη αλλά ούτε και τη Συνθήκη του Σέγκεν! Εδώ έχουμε λοιπόν το εξής παράδοξο: η Μ.Βρετανία που είναι πλήρες μέλος δεν συναινεί στις μισές ευρωπαϊκές συνθήκες και της πέφτει λόγος για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, αλλά η Βουλγαρία που ευελπιστεί να γίνει μέλος και θεωρητικά επιδιώκει δημοσιονομική προσαρμογή έχει αποδεχθεί τη Συνθήκη του Σέγκεν και τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Μπάχαλο: είναι μια Ευρώπη που στα μισά ο καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και στα άλλα μισά (ιδίως) οι ισχυροί επιβάλλουν αυτά που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν.

Σιγά, σιγά φτάνουμε, λοιπόν, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που καλώς ή κακώς η Ελλάδα βρέθηκε εντελώς στο μάτι του κυκλώνα. Για να κατανοήσουμε, όμως, όχι όλα αλλά έστω κάποια από τα πως και τα γιατί φτάσαμε σε αυτά τα χάλια πρέπει να ξανακάνουμε ένα ταξιδάκι στον χρόνο και να πάμε στις εποχές των ευρωκονδυλίων για πάσης φύσεως (συγκεκριμένους) λόγους. Ιδίως τις δεκαετίες του 80 και του 90 η αλήθεια είναι ότι εισέρρευσαν πολλά ευρωπαϊκά πακέτα (των Κουτόφραγκων, όπως χαρακτηριστικά λέγαμε). Φυσικά αυτό που ποτέ δεν καταλάβαμε ότι από την στιγμή που τα πακέτα έρχονταν με όρους στην πραγματικότητα ήταν δάνεια, όπου αντί για χρήματα έπρεπε να επιστρέψουμε αποτέλεσμα. Σε περίπτωση που δεν επέστρεφες αποτέλεσμα έπρεπε είτε να επιστρέψεις τα χρήματα, είτε να πληρώσεις πρόστιμα. Τα παραδείγματα αμέτρητα, μην μπαίνουμε σε τέτοιο τρυπάκι να αναφέρουμε έστω και ενδεικτικά. Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι επί τόσα χρόνια εμείς σε πολύ μεγάλο βαθμό σφυρίζαμε αδιάφορα και αυτό διότι ιδίως τα τελευταία χρόνια απεδείχθη ότι ακόμη και οι σφιχτοί και νομοταγείς Ευρωπαίοι ήταν σε επίσης μεγάλο βαθμό λαμόγια σε πολλά τέτοια θέματα, αφού δεν τηρούσαν τους κανονισμούς που οι ίδιοι θέσπιζαν και αναφέρομαι κυρίως σε επίπεδο κυβερνήσεων (όπου είναι και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον). Και για να καταλάβουμε την έκταση του όρου λαμόγιο, να πούμε το εξής: όλοι γνώριζαν τι μέλη έβαζαν στην ευρωζώνη και όλοι ήθελαν να τα βάλουν, άσχετα αν τα τελευταία χρόνια έπεσαν από τα σύννεφα. Το χειρότερο, όμως, ήταν ότι εγκαθιδρύθηκε η πολιτική της λαμογιάς, του ταυτόχρονου δούναι και λαβείν, του μαζί τα φάγαμε. Έδινες το μπαξίσι και έπαιρνες αυτό που ζήταγες (σε αρκετές περιπτώσεις με την αντίστροφη σειρά). Κάπως έτσι ως τμήμα αυτού του σιχαμερού καταλοίπου της τουρκοκρατίας ήταν και η "διευκόλυνση" ότι θα την πάρεις την επιδότηση αλλά θα χρειαστεί να... κλπ. Όταν λοιπόν επί δεκαετίες αυτή η τακτική αποτελούσε την επίσημη ελληνική πολιτική και ως απεδείχθη μέσα σε ένα σαθρό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, δεν ήθελε και πολύ να γίνει και η κρίση αλλά και να βρεθούμε ταυτόχρονα στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό ως προς την ελληνική συμμετοχή.
Ξαναγυρνάμε στην Ευρώπη που είναι και το μείζον ζήτημα του παρόντος σενδονιού.

Ήδη επί 12 χρόνια υπάρχει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το οποίο συνεπάγεται δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στα εθνικά κυβερνητικά και οικονομικά επιτελεία. Για παράδειγμα μία από τις βασικότερες υποχρεώσεις όλων των κρατών-μελών της ευρωζώνης ήταν η αυστηρή τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που όπως απεδείχθη δεν τηρούσε ούτε καν η Γερμανία άρα εδώ που τα λέμε, γιατί να το τηρούσε και η φτωχή Ελλαδίτσα; Όσο το πράγμα ρολάριζε, φυσικά και ήταν όλοι ευχαριστημένοι: χώρες με βαρειά βιομηχανία όπως για παράδειγμα η Γερμανία και η Γαλλία είχαν τη δυνατότητα να εκτοξεύουν τις εξαγωγές τους με μηδαμινό κόστος σε σχέση με το παρελθόν των διαφορετικών νομισμάτων, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα μπορούσαν να δανείζονται με χαμηλά επιτόκια που ουδεμία σχέση είχαν με το παρελθόν αφερεγγυότητας των εθνικών τους νομισμάτων. Έτσι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν όλοι ικανοποιημένοι και κυρίως οι ισχυροί της Ευρώπης που έκαναν τα στραβά μάτια. Ξαφνικά όμως έσκασε μύτη το 2008 η παγκόσμια οικονομική κρίση και μεταλαμπαδεύτηκε (επισήμως) σχεδόν έναν χρόνο μετά και στην ευρωζώνη την οποίαν πήρε και τη σήκωσε κυριολεκτικώς και ο λόγος ήταν ότι το ευρώ ήταν ουσιαστικά ένα ασταθές νόμισμα που απλώς φορούσε έναν μανδύα ισχύος.

Ξαφνικά οι αρχικές ευχές για γρήγορη αποκατάσταση του προβλήματος (κυρίως με αμερικανική πρωτοβουλία που άλλωστε μπορεί να τυπώνει και νομίσματα) άρχισαν να μετατρέπονται σε ανησυχία και η ανησυχία να μετεξελίσσεται σε αμηχανία. Διότι όπως είμαι βέβαιος ότι όλες και όλοι θυμάστε, επί μήνες που η κρίση είχε εισέλθει στην ευρωζώνη, ο λεγόμενος σκληρός πυρήνας του ευρώ καθόταν και κοίταζε άπραγος δίχως να ξέρει τι να κάνει. Να ενεργοποιήσουμε τον μηχανισμό στήριξης ή όχι; Να φέρουμε το ΔΝΤ στην Ευρώπη ή όχι; Να βγάλουμε ευρωομόλογα ή όχι; Και πάει λέγοντας. Και σε αυτό το σημείο, αρκετά νωρίς στην κρίση φάνηκε ότι το ευρωπαϊκό εγχειρίδιο με τις οδηγίες δεν είχε τυπωθεί με λάθος τρόπο μόνο στην περίπτωση του ευρωσυντάγματος αλλά το ίδιο συνέβαινε και στην περίπτωση του ευρωνομίσματος, όπου σύμφωνα με τις οδηγίες "το ευρώ θα πάει καλά. Δεν γίνεται να μην πάει άρα δεν ανησυχούμε για κάτι. Τέλος".

Δυστυχώς όμως οι αριθμοί όχι μόνο είναι αθάνατοι αλλά είναι και πάντοτε άψυχοι και δεν συμμερίζονται τις βεβαιότητες ή τις ελπίδες των κοινών θνητών. Έτσι, παρά τα όποια ευχολόγια το ευρώ που ήδη είχε γίνει (και πολύ γρήγορα) το δεύτερο νόμισμα σε αποθεματικό και επενδύσεις παγκοσμίως, έπρεπε να διασωθεί πάση θυσία διότι οι συνέπειες θα ήταν ανυπολόγιστες. Αλλά το ερώτημα ήταν το πως. Έπρεπε, λοιπόν, να ξεκινήσουν τα πειράματα και που αλλού θα έβρισκε κανείς τα καλύτερα (και πιο ηλίθια) πειραματόζωα αν όχι σε τούτη εδώ τη γωνιά του πλανήτη με τους πλέον προδότες πολιτικούς και τον πιο μαλάκα λαό που υπάρχει; Ιδανικός συνδυασμός.

Δεν χρειάζεται να είσαι καν πρωτοετής σε οικονομικό πανεπιστήμιο για να γνωρίζεις ότι ανάπτυξη και ευημερία υπάρχει όταν το χρήμα κυκλοφορεί. Όταν το χρήμα δεν κυκλοφορεί, τότε δεν υπάρχει τίποτε, όλα καταρρέουν. Αυτό είναι μια πολύ απλή υπόθεση, σχεδόν τόσο αρχαία όσο και η πορνεία, νομίζω. Ξαφνικά όμως ήρθε η Γερμανία (και οι συν αυτώ που δεν δεν θα ήθελαν να πουν την γνώμη τους) και είπε το καινοφανές, ότι δηλαδή οι αριθμοί πρέπει να ανακάμψουν νέτα-σκέτα, όχι μόνο δίχως να κυκλοφορεί χρήμα, αλλά και με αφαίρεση χρήματος από την αγορά και την κοινωνία. Εμείς έπρεπε απλώς να κόψουμε τον λαιμό και τον κώλο μας ώστε να κάνουμε αυτό που επιθυμούσε ο Γερμανός εφέντης, και για να είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα μας φόρεσαν την τρόικα και μας έβαλαν να υπογράψουμε όλα τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τα μεσομακροπρόθεσμα, τα σύμφωνα, τα παρφαί σοκολάτα, τα σοκολά μους, τα κρεμ μπρυλέ, τα σουβλάκια απ'όλα και όπως αλλιώς θα τα ονομάσουν στο μέλλον τα μέτρα (μιας και όπως είπαμε, μνημόνια τέλος). Και τι μέτρα είναι αυτά; Μέτρα που απλώς προσπαθούν να κάνουν τους αριθμούς να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα που θα ήθελε να βλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Και τι θέλει να βλέπει; Μα φυσικά σταθερότητα στα ούτως ή άλλως σαθρά του πόδια (ως απεδείχθη πικρά με την αμερικανική κρίση) και για να υπάρξει αυτή η σταθερότητα πρέπει να υπάρχει μία μόνιμη αφαίμαξη χρημάτων με ροή μονής φοράς προς τις τράπεζες και τις εξυπηρετήσεις δανείων. Απλά πράγματα.

Ερχόμαστε λοιπόν σε αυτά που βλέπουμε στην Ελλάδα. Όλα για τις τράπεζες, δίχως κανένα σχέδιο, δίχως την παραμικρή πρόνοια, δίχως κανένα σύστημα, δίχως καμία πολιτική. Μόνο όπλο, η ελπίδα ότι το σύστημα θα δουλέψει. Μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, απαξίωση και κατάργηση παροχών, πτώση ποιότητας ζωής, χειροτέρευση βιοτικού επιπέδου κ.ο.κ. και όλα αυτά απλώς για να παραμείνει σταθερό το τραπεζικό σύστημα και κατ' επέκταση το ευρώ. Το χειρότερο όμως δεν είναι η άθλια πολιτική αντιμετώπιση από πλευράς του Γερμανού φεουδάρχη αλλά η κυνικότητα των αποφάσεων πανευρωπαϊκώς. Αν καθήσουμε να σταχυολογήσουμε τα γεγονότα της ευρωπαϊκής κρίσης θα διαπιστώσουμε ότι ουδεμία Ένωση υπήρξε ποτέ. Ευρωπαϊκή μπορεί να ήταν, ένωση όμως ποτέ. Θυμηθείτε ας πούμε τις εγγυήσεις που ζήταγαν οι Φινλανδοί προκειμένου να συμφωνήσουν σε πακέτο στήριξης. Θυμηθείτε τη Δανία που αποφάσισε ερήμην να κλείσει τα σύνορα ακόμη και για τη Συνθήκη του Σέγκεν. Θυμηθείτε πόσες δόσεις κρίθηκε ότι δεν χρειάζονταν να δοθούν στην Ελλάδα όταν δεν υπήρχε ανάγκη εξόφλησης δανείων, και πάει λέγοντας. Να το κάνουμε χειρότερο: θυμηθείτε την πρόσφατη τραγωδία στο Φαρμακονήσι και όσα λέγαμε σχετικά με το περιβόητο Δουβλίνο. Τι έλεγε το Δουβλίνο; Τι υπογράψαμε; Ότι είμαστε χώρα πρώτης υποδοχής και ως εκ τούτου επιδοτούμαστε γι'αυτό ανά κεφάλι. Υπογράψαμε ότι η Ευρώπη δεν αναγνωρίζει ανθρώπους από άλλες χώρες που παράγουν λαθρομετανάστευση, υπογράψαμε ότι δη Ευρώπη δεν τους θέλει ούτε να τους βλέπει. Όπως βέβαια και εμείς είμαστε κεφάλια (απλά άλλου είδους) για τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών. Όλοι είμαστε κεφάλια δίχως αξία, εντελώς αναλώσιμα. Κεφάλια που κανείς δεν θέλει μέσα στα πόδια του και γι'αυτό έχουμε συμφωνήσει να μας τους στέλνουν πίσω ώστε να τους στοιβάζουμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είμαστε εκ της Συμφωνίας υποχρεωμένοι να έχουμε στα σύνορά μας. Αντίστοιχη αντιμετώπιση υπάρχει και για τους πολίτες, τους τάχα μου Ευρωπαίους:
Τι είσαι ; Συνταξιούχος; Στα 65; Όχι. Στα 75 θα βγεις. Και πόση σύνταξη; 450; Πολλά είναι, κόψε. Και τι μισθό θα πάρει ο εργάτης; 800; Πας καλά; Οι τράπεζες πεινάνε. Κόψε από 'δώ, κόψε από 'κει, τι να την κάνουν την δωρεάν Παιδεία και την δωρεάν Υγεία, τι να το κάνετε το Σύνταγμα και τι τους Νόμους. Μην λάβετε υπόψιν τις αποφάσεις των Δικαστηρίων, διότι αν τις λάβετε διακινδυνεύετε να μην πάρετε τη δόση σας, πρεζάκια.Όλοι είμαστε αριθμοί και αυτό γιατί; Διότι το ευρώ είναι ένα νόμισμα σάπιο που δεν μπορεί να σωθεί διαφορετικά.

Με όλα αυτά τα ημίμετρα, λοιπόν, προσπαθούν ταυτόχρονα να κάνουν την τραπεζική ενοποίηση και ακολούθως την πολιτική ενοποίηση, όλα υπό την σκεπή του Βερολίνου: το όνειρο του Χίτλερ που γίνεται πραγματικότητα (όλη η Ευρώπη υπό το Βερολίνο με τους μπολσεβίκους στην απ'όξω). Και το ερώτημα είναι το εξής, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η τραπεζική ενοποίηση ολοκληρώνεται: μπορούμε, άραγε, να εμπιστευθούμε όλους αυτούς τους ανεπαρκείς πολιτικούς που παρέλαβαν μια Ευρώπη των Πολιτών, έστω και στα σκαριά, και την μετεξέλιξαν σε μια Ευρώπη των Τραπεζών; Οι πολιτικοί αυτοί έχουν αποδείξει στην πράξη ότι δεν ενδιαφέρονται ούτε για ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε για κοινωνική πολιτική, ούτε για τίποτε. Ενδιαφέρονται μόνο για το ευρώ. Αν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι το "παλαιό" ευρωσύνταγμα ήταν ένα πόνημα σοβαροτέρων και πιο οραματιστών πολιτικών από τους σημερινούς και το οποίο ευρωσύνταγμα κρίθηκε ανεπαρκές και κακό, τότε με τι φόντα μπορούμε να ελπίζουμε ότι στο άμεσο μέλλον θα υπάρξει ένα συνταγματικό τε και νομικό πλαίσιο τέτοιο που να είναι καλύτερο από το παλαιό; Μήπως ένα τέτοιο σενάριο συνεπάγεται ότι πρέπει να τρέφουμε εν γνώσει μας φρούδες ελπίδες;

Παρατηρώντας τις κοινωνικόπολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη παρατηρούμε αφενός μια καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου μαζικά (δηλαδή σε όλες τις παραμέτρους του), αφετέρου μια αύξηση των ακροδεξιών δυνάμεων. Αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Η Ευρώπη επί της ουσίας βρίσκεται σε μία προπολεμική περίοδο και το χειρότερο είναι ότι το έχει κάνει από επιλογή, δείγμα της πλήρους ανικανότητας να διακρίνει και να πράξει το σωστό. Είναι μία Ευρώπη που αντί να δίνει ευκαιρίες, προσπαθεί να τις ακυρώνει. Είναι μία Ευρώπη που συγκεντρώνει μυαλά σε συγκεκριμένες σφαίρες αποδυναμώνοντας την ήδη αδύναμη περιφέρεια. Είναι μία Ευρώπη που δεν αναγνωρίζει πρόβλημα λαθρομετανάστευσης και που θεωρεί ότι η λύση είναι τα "κεφάλια" απλώς να μην εισέλθουν (με κάθε κόστος) στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Είναι μία Ευρώπη που βλέπει μόνο αριθμούς. Ψάχνει να βρει αν μπορείς να πληρώσεις το δάνειο και αν δεν μπορείς θα σου πάρει το σπίτι. Αν είσαι κράτος, πολύ απλά θα σου πάρει ένα νησί, ή τα έσοδα από κάποιο προϊόν, ή τον χρυσό. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο είδη "καταστημάτων" με την μεγαλύτερη άνθηση είναι τα "ανταλλακτήρια" χρυσού και τα μαγαζιά... παραγωγής λουκέτων. Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι η τρόικα μας πιέζει να ξεπουλήσουμε όσο όσο όλο το ελλειμματικό μας περιουσιολόγιο, το οποίο λίαν συμπτωματικώς έρχονται οι ίδιοι που μας πιέζουν για να το αγοράζουν. Αλλά αφού τους πιστεύουμε, καλά να πάθουμε.

Για ποιαν Ευρώπη μιλάμε συνεπώς;
Βέβαια εδώ υπάρχει και το άλλο το πολύ ωραίο. Κατά το παρελθόν ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας που λέει κι ο Γεωργίου όποτε είχε Ευρωεκλογές θεωρούσε ότι έβρισκε την ιδανική ευκαιρία να πάει καμιά εκδρομούλα. Ξέρετε τώρα, την ώρα που θα ψήφιζαν τα άλλα κορόιδα κλπ. Γιατί αυτό; Μα διότι όπως είπαμε, είναι ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας. Δεν χρειάζεται άλλη δικαιολογία. Τόσο είχε καταλάβει ότι τον επηρεάζει η Ευρώπη και τόσο την υπολόγιζε. Και τώρα έρχονται πάλι ευρωεκλογές και είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα αντιδράσει ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας. Θα πάει να ψηφίσει, ή όχι; Και αν πάει, πως θα ψηφίσει;
Έχει καταλάβει ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που κινεί τα νήματα και ότι πλέον οι Ευρωεκλογές ίσως να είναι σημαντικότερες και από τις εθνικές εκλογές; Έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει;

Εδώ και καιρό παρατηρούμε (προσωπικά, με ενδιαφέρον) ένα παιχνίδι εντυπώσεων από πλευράς Ευρώπης. Αφενός μας έχουν πρήξει στον σεβασμό για όλα όσα έχουμε καταφέρει (δηλαδή να μην καταρρεύσει το ευρώ τους), αφετέρου εκθειάζουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ελληνικού λαού (επειδή πληρώνουμε σαν μαλάκες τις καγκουριές των τραπεζών τους, προφανώς). Σύμφωνα με κάποια άλλα τελευταία ρεπορτάζ, ο μισάνθρωπος Σόιμπλε μαζί με την ανοργασμικιά του Βερολίνου φέρονται να τσακώνονται για το πότε πρέπει να τεθεί στο τραπέζι το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Πριν ή μετά της ευρωεκλογές; Αν τεθεί πριν, θεωρούν ότι θα ενισχυθεί η κυβέρνηση Σαμαρά (με αυτό το πλευρό να κοιμάστε) αλλά θα υπάρχουν αντιδράσεις σε άλλες χώρες και ιδίως στη Γερμανία. Αν τεθεί μετά, η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει κατά πάσα πιθανότητα και αυτό είναι δυνατόν να συμπαρασύρει ολόκληρη την ευρωζώνη (ακόμη και τώρα). Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι είναι το πιο επικίνδυνο; Ουδείς γνωρίζει.

Και η ουσία παραμένει πάντα η ίδια: συνεχώς θα έχουμε τα ίδια διλήμματα και πάντοτε με το μαχαίρι στον λαιμό. Άτακτη χρεωκοπία ή συντεταγμένη; Ευρώ ή δραχμή; Κούρεμα τώρα ή μετά; Να δοθεί η δόση ή να μην δοθεί; Να πάρουμε άλλα μέτρα ή να μην πάρουμε; Και τα διλήμματα δεν αλλάζουν διότι η Ευρωζώνη στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ετοιμόρροπα και από την αμηχανία της συνεχίζει να υποστηρίζει ένα σύστημα ανθρωποκτόνο που έχει αποδειχθεί πλέον ότι όχι μόνο δεν βγάζει από την κρίση αλλά τουναντίον βυθίζει ολοένα και περισσότερο τη χώρα σε κρίση.
Προσωπικά δεν έχω δει καμία αλληλεγγύη από την Ευρώπη, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Προσωπικά δεν έχω πάρει ούτε ένα σέντσι από την Ευρώπη, ούτε έχω δει κάποιο φως στο τούνελ όπως που υποσχέθηκαν. Το μόνο που βλέπω είναι ότι τα μέτρα γίνονται ολοένα και χειρότερα, ότι η καθημερινότητά μου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, ότι μου στερούν ολοένα και περισσότερα δικαιώματα για τα περισσότερα εκ των οποίων έχω πληρώσει ξανά και ξανά. Βλέπω ότι ξαφνικά άρχισα να θεωρούμαι έως και μέτοχος στις τράπεζες τώρα που είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης, ενώ στα πάρτυ εγώ δεν πήρε ποτέ ούτε ένα μπόνους. Βλέπω να επικρατεί ο νόμος της αρένας, όπου για να επιβιώσει αυτό το σάπιο και απάνθρωπο σύστημα η μία ομάδα μετά την άλλη ρίχνονται στο Κολοσσαίο με όρο ότι όποια ομάδα κερδίσει την άλλη θα επιβιώσει για να παλέψει με κάποια άλλη ομάδα στην συνέχεια. Βλέπω μια Ευρώπη που ουσιαστικά επικροτεί την κατάργηση της Δικαιοσύνης και προωθεί την απάλειψη της Δημοκρατίας προς όφελος μια κεντρικής οικονομικής διαχείρισης.
Και την ίδιαν στιγμή οι (πανταχόθεν) ανίκανοι ημέτεροι -πάντοτε οι ίδιοι- εξακολουθούν να κάνουν πάρτυ με κάθε τρόπο, είτε λέγονται Στουρνάρηδες, είτε Ντάισελμπλουμ, είτε έχουν το όνομα μεγάλων εθνικών Κατασκευαστών κλπ.

Επειδή λοιπόν ούτε έχω την πρεμούρα να συνεχιστεί αυτή η πολιτική, ούτε είμαι διατεθειμένος να δω να ξεκινάει ο Γ' ΠΠ, αλλά ούτε να γίνει η Ευρώπη έρμαιο των φασιστών, αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον για εμένα η απόφαση είναι απλή και αυτονόητη:
Ακριβώς επειδή πάντοτε στήριζα το ευρωπαϊκό όραμα, είμαι πλέον ένας συνειδητοποιημένος Ευρωσκεπτικιστής.

Όχι στην Ευρώπη-τέρας που έχει δημιουργηθεί, ναι στην Ευρώπη που κάποτε ονειρευτήκαμε.
Μέχρι να γίνει αυτό, απλώς θα με βρίσκουν απέναντί τους.
Καμία υποστήριξη στο χέρι που με σκοτώνει αργά, αργά.
Μόνο αν φάνε την σφαλιάρα που τους αξίζει υπάρχει περίπτωση να αλλάξει αυτή η πολιτική.

Στις ευρωεκλογές οφείλουμε να ψηφίσουμε όλοι με απόλυτη συνείδηση του τι ακριβώς επιτελούμε εκείνη την στιγμή. Όποιος δεν το καταλαβαίνει είναι άξιος της μοίρας του, οπότε ας μας αδειάσει τη γωνιά μπας και διαφεντέψουμε επιτέλους τη δική μας μοίρα με έναν ανθρώπινο τρόπο που να αξίζει σε όλους μας.
Απλά πράγματα.
Χαίρετε.