Μερικά τελευταία προεκλογικά φληναφήματα.

Τον τελευταίο καιρό δημιουργεί ολοένα και περισσότερες απορίες η στάση των Γερμανών απέναντι στην ευρωζώνη. Ακόμη και στους κύκλους όσων δυσπιστούν αρχίζει να γίνεται ορατό το ενδεχόμενο της διάλυσης του ευρώ, μια διάλυση η οποία έχει κατ'ουσίαν ξεκινήσει εδώ και καιρό, όπως έχουμε ξαναπεί. Και οι Γερμανοί, η λεγόμενη και ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν κάνει τίποτε για να σώσει το ευρώ. Τις τελευταίες μέρες διακρίνω μια γενικότερη απορία από την πραγματικά ανεξήγητη στάση των Γερμανών.

Και επειδή με έχει προβληματίσει και'μένα, κατέληξα ότι τελικώς ίσως να μην είναι και τόσο ανεξήγητη. Τι θέλω να πω;

Κατ' αρχήν έχουμε ξαναγράψει και αποδεικνύεται στην πράξη καθημερινά πως το ευρώ έχει φρικτά δομικά προβλήματα. Είναι πλέον σχεδόν σαφές ότι το ευρώ έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα περισσότερα προβλήματα απ'όσα δημιούργησε η Ελλάδα στο ευρώ. Αντίστοιχα μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει και με άλλες προβληματικές οικονομίες. Ας πάμε λοιπόν δυόμιση χρόνια πίσω για να θυμηθούμε κάτι που μάλλον ξεφεύγει από τη θύμησή μας, τότε που όλη η χώρα -μέχρι και οι βοσκοί στα βουνά επάνω- έμαθαν τον όρο spreads. Τι ήταν επί της ουσίας τα σπρεντς; Ήταν η δυνατότητα να δανείζεσαι φθηνά. Όσο δανειζόμασταν φθηνά, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όταν τα σπρεντς άρχισαν ν'ανεβαίνουν, εκεί αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα καθ'όσον δανειζόμασταν με μη βιώσιμους όρους και ως εκ τούτου είχαμε δυσχέρειες να εξυπηρετήσουμε το δημόσιο χρέος.  Όταν πια τα σπρεντς είχαν ανέβει αρκετά, το χρέος κατέστη μη βιώσιμο με όλα όσα συνεπακολούθησαν και που είμαι βέβαιος ότι θυμόμαστε. Κοινώς τι είναι τα σπρεντς; Μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία: όσο δανείζεσαι με χαμηλό επιτόκιο όλα πάνε καλά και αυτό δείχνει ότι έχεις υγιή οικονομία, όταν όμως δυσκολεύεσαι να δανειστείς αυτό σημαίνει ότι η οικονομία δεν είναι τελικώς και τόσο υγιής και αυτό επενεργεί στα σπρεντς. Πρόκειται δηλαδή για δύο συγκοινωνούντα δοχεία όπου αν ρίξεις νερό στο ένα δοχείο αυτομάτως ανεβαίνει η στάθμη και το άλλο ώστε να πληρείται η εξής ισοδυναμία: χαμηλό κόστος δανεισμού<-->χαμηλά σπρεντ<-->ομαλή οικονομία<-->εξυπηρέτηση χρέους<-->καλή αξιολόγηση από τους οίκους. Μόλις διαρραγεί ο οποιοσδήποτε όρος από τους προαναφερθέντες, χαλάνε ενίοτε και με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου και όλοι οι υπόλοιποι.

Θα μου πείτε που κολλάει όλο αυτό; Μα φυσικά στην αγωνιώδη προσπάθεια των Γερμανών να μην χάσουν την αξιολόγησή τους!
Για βάλτε τα κάτω ένα-ένα και δείτε τι εικόνα βγάζει το παζλ. Τις τελευταίες ημέρες οι λεγόμενοι οίκοι ανοχής αξιολόγησης απειλούν ολοένα και περισσότερο πως τυχόν έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα τους οδηγήσει σε μαζικές υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας των ευρωπαϊκών χωρών και των τραπεζών τους. Χθες διάβαζα ότι συγκεκριμένος οίκος υποβάθμισε 5 ολλανδικές τράπεζες για παράδειγμα: μα που κολλάνε οι ολλανδικές τράπεζες όταν πιο πριν είχαν ακολουθήσει άλλες;! Ή γιατί ο Ομπάμα βγήκε ανήσυχος και εγκάλεσε τη Μέρκελ να αλλάξει άμεσα πολιτική; Μήπως ήταν τυχαίο ότι η αλχημεία με την Ισπανία να λάβει 100 δισ. μόνο για τις τράπεζες και άνευ μνημονίου είχε αποτέλεσμα μόνο για τις πρώτες ώρες, μιας και μετά ξεκίνησε η καταβαράθρωση και πάει λέγοντας; Για θυμηθείτε λοιπόν αυτά που αναρωτιώμασταν όλοι μεγαλοφώνως πριν από σχεδόν 2 χρόνια, γιατί δηλαδή η Ευρώπη δεν κάνει τίποτε; Γιατί μας κοιτάνε σαν χάνοι; Γιατί δεν κάνουν κάτι να καθησυχάσουν τις αγορές;

Η απάντηση είναι απλή και κυνική: για τον ίδιον λόγο που και τώρα δεν κάνουν τίποτε. Διότι δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν μπορύν να προβλέψουν το παραμικρό.
Είναι ανίκανοι.

Η αλήθεια που βλέπουμε γύρω μας και είναι παντελώς αμείλικτη είναι ότι το ευρωπαϊκό καράβι πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και οι Γερμανογάλλοι απλώς ελπίζουν να μην πέσει σε παγόβουνο. Από μόνο του όμως. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διακυβέρνησης του πλοίου. Τι κάνει λοιπόν η φράου Μέρκελε; Προσέχει για παγόβουνα και δεν πρόσεξε ότι έπεσε σε ξέρα που έσκισε τα ύφαλα του πλοίου και μπάζει νερά. Κοινώς, μαζέυει όσο το δυνατόν περισσότερη περιουσία για την μετά ευρώ εποχή. Είτε αυτή η περιουσία είναι σε ευρώ, είτε σε χρυσό, είτε σε γη, ενέργεια και ορυκτό πλούτο, η Γερμανία απλώς λαμβάνει τα μέτρα της αδιαφορώντας για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Δεν είναι ότι δεν θέλουν να σώσουν το ευρώ, είναι ότι δεν ξέρουν ούτε πως να το σώσουν, ούτε τι πρέπει να κάνουν και γι'αυτό ακριβώς τους φαίνεται πιο εύκολο να προετοιμάζονται για επιστροφή σε εποχές άνευ ευρώ. Όταν σχεδιάστηκε το ευρώ ακριβώς όπως έγινε η εγκληματική παράβλεψη να μην είναι δυνατόν ούτε να αποχωρήσει χώρα-μέλος, ούτε όμως να κοπεί και νέο χρήμα, έτσι αντίστοιχα δεν υπάρχει τώρα καμία απολύτως πρόβλεψη για το τι μπορεί να συμβεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η ευρωπα¨κή κρίση ξεκίνησε με την Ελλάδα και σχεδόν 3 χρόνια μετά έχει γίνει 10 φορές χειρότερη και εμπλέκονται οι μισές χώρες του ευρώ. Αυτό κάτι δείχνει αν μη τι άλλο. Αυτό, λοιπόν, που κάνουν οι Γερμανοί είναι να αρπάζουν ό,τι προλαβαίνουν για να βάλουν στη βάρκα τους πρωτού βυθιστεί το πλοίο, και το οποίο πλοίο είναι βέβαιο ότι δεν θα πάρει μόνο εμάς μαζί. Εδώ μιλάμε ότι υπάρχει παγκόσμιος κίνδυνος και κατά πως φαίνεται πάμε για δεύτερη μεγάλη οικονομική κρίση και στις ΗΠΑ.

Εμείς εδώ στο Ελλάντα λοιπόν καθόμαστε και τσακωνόμαστε και διαφωνούμε για το αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ ή όχι, μόνο που κανείς δεν μας λέει τι θα γίνει αν το ευρώ πάψει να υπάρχει κι εμείς τα είχαμε ποντάρει όλα στο ευρώ. Είναι κάπως σαν την ρουλέτα: έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε κόκκινο και μαύρο αλλά μεγάλε, ξέχασες εντελώς το πράσινο ζερό και είναι αυτό που σου'ρχεται κιόλας μάν-γκα.

Ξέρετε που καταλήγω; Το'χα γράψει και πριν από καιρό αλλά πλέον μου φαίνεται ακόμη πιο αληθινό: υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα τολμήσει κανένας απολύτως μας βγάλει από το ευρώ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα σηματοδοτούσε μια παγκόσμια οικονομική καταστροφή, κυριολεκτικά. Αν μας πετάξουν (μιλάω για τώρα, διότι έχω ξαναπεί ότι για εμάς το τέλος του δρόμου είναι σε κάθε περίπτωση χωρίς ευρώ, αλλά μην περιμένετε κάτι τόσο ψαγμένο να μπορούν να το κατανοήσουν οι γίγαντες της οικονομικής σκέψης) θα το κάνουν ακριβώς επειδή θα έχουν λάβει μία ακόμη από τις δεκάδες παντελώς λανθασμένες αποφάσεις στις οποίες επιδίδονται τα τελευταία χρόνια. Νομίζοντας πως κάτι τέτοιο -η θυσία της Ελλάδος ως νέα Ιφιγένεια- θα βοηθήσει την ευρωζώνη να επιβιώσει. Στην πραγματικότητα να ξέρετε ότι η θυσία της Ελλάδος είναι στα χέρια ενός και μόνο ενός ανθρώπου: της Μέρκελε. Άντε να τους κάνουμε δύο αν βάλουμε και τον Σόιμπλε. Δύο πολιτικοί που των οποίων οι πράξεις απέδειξαν πως είναι παντελώς ανίκανοι και επικίνδυνοι για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον. Διότι στην τελική θα αποδειχθεί ότι ακόμη και κατά της ίδιας της Γερμανίας θα γυρίσουν μπούμερανγκ όταν θα έρθει αυτή η ώρα.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρύμνη του πλοίου που βυθίζεται. Ήδη το νερό έχει βρέξει όλα της τα ρούχα, διάφορα άλλα υπάρχοντά της βρίσκονται καθ'οδόν για τον πάτο, σωσίβιο μπορεί να μην υπάρχει αλλά τέλος πάντων λίγο κολύμπι ξέρει και ακόμη δεν έχει πνιγεί τελεσίδικα. Η Ισπανία και η Ιταλία βρίσκονταν πιο μπροστά όμως η κλίση που πήρε το πλοίο που βυθίζεται τις έκανε να γλυστρίσουν και να πέσουν προς την πρύμνη με μεγαλύτερη ταχύτητα ακόμη και από την Ελλάδα. Κάπου εκεί γύρω βρίσκονται και η Πορτογαλία με την Ιρλανδία, ενώ αίφνις ακούγεται πως κάπου γλύστρισε και η Κύπρος. Το τραγικό είναι με τις άλλες χώρες όμως, που εβρισκόμενες στην πλώρη η οποία ένεκα της διαγωγής του πλοίου που βυθίζεται έχει σηκωθεί προς τα πάνω, νομίζουν ότι η θάλασσα είναι πολύ μακρυά αφού τη βλέπουν από ύψος. Όταν θα έρθει η μαύρη η ώρα, θα συνειδητοποιήσουν πως όλη την ώρα ήταν στο ίδιο πλοίο και η σιγουριά τους ήταν φρούδες ελπίδες και τίποτε περισσότερο. Αυτό είναι το σενάριο ως τώρα. Ας δούμε και την πιθανή εξέλιξη.

Στο ενδιάμεσο κάποιοι σκέφτονται πως αν κλωτσήσουν στη μάπα την Ελλαδίτσα θα φύγει βάρος όπως γίνεται και με τα αερόστατα και το πλοίο θα σωθεί, όμως δεν είναι έτσι διότι υπάρχουν τρύπες στα ύφαλα του πλοίου. Την ώρα λοιπόν που όλοι κατηγορούσαν την Ελλαδίτσα πως το ατύχημα έγινε επειδή έτρωγε πολύ, ο Ισπανός που είχε τεχνογνωσία να κλείσει μερικές τρύπες πνίγηκε επειδή όλοι τον πήραν χαμπάρι πολύ αργά. Πάνω στην θλίψη και την οδύνη, ουείς αντελήφθηκε πως έχει χαθεί και ο Ιταλός που ήξερε πως πέφτουν οι σωσίβιες λέμβοι στη θάλασσα και πάει λέγοντας. Και έτσι στο τέλος θα μείνουν να βυθίζονται στην πλώρη κάποιες άλλες χώρες, που ναι μεν ξέρουν να φτιάχνουν καλές μηχανές ή να βάφουν καλά τα καταστρώματα, όμως σε ένα πλοίο που βυθίζεται κάτι τέτοιο είναι εντελώς άχρηστο, κι έτσι τους μέλλει να χαθούν κι αυτοί στο ένα και κοινό ναυάγιο. Διότι μην ξεχνάτε κάτι τρομερά βασικό: η κρίση χρέους που μαστίζει τον σύγχρονο δυτικό κόσμο βασίζεται στο ότι τα λεφτά που διακινούνται είναι αέρας, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα και πλέον όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα έχουν αρχίσει ν'απλώνουν τα χεράκια τους στα όσα πραγματικά υπάρχουν. Γι'αυτό και το καράβι είναι ένα. Πάντα είναι ένα.



Η μεγαλύτερη επιτυχία των αμερικάνων ιδίως, είναι το πόσο βλάκες κατάφεραν να μας κάνουν ως λαό που τάχα μου ευαγγελιζόμαστε ότι είμαστε κι ο περιούσιος, μη χέσω.
Βλέπω δεξιά κι αριστερά πλήθος από μωρούς που μας καταριώνται ως έθνος για τη λαμογιά μας και όλα τα υπόλοιπα που τάχα μου κατέστρεψαν κι εμάς και όλη την Ευρώπη, αλλά ποτέ δεν τους ακούω να θίγουν τη λαμογιά της ίδιας της Ευρώπης (πάρτε για παράδειγμα τον Τζήμερο και την πασίγνωστη πλέον επιστολή του προς τη Μέρκελ). Γιατί πχ να είμαστε υποχρεωμένοι να παράγουμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και ακόμη κι αν έχω κάτι άλλο να είμαστε υποχρεωμένοι να εισάγουμε; Γιατί πχ να εισάγουμε ελαιόλαδο από τη Γερμανία,στην οποίαν προηγουμένως το έχουμε εξάγει εμείς κοψοχρονιά; Διακρατικές συμφωνίες είναι αυτά. Πως είναι δυνατόν επί μια δεκαετία ολόκληρη η Ευρώπη να ζει με τον νότο να έχει ελείμματα τα οποία να μεταφράζονται σε πλεονάσματα του βορρά; Πόσο μπορεί να επιβιώσει μια τέτοια νομισματική ένωση; Θέλω να πω, μήπως τελικά μας ήθελαν και λίγο λαμόγια για να μπορούν να μας πιάνουν τον κώλο; Για τις μίζες θέλει δύο: έναν να τις παίρνει και έναν να τις δίνει ευχαρίστως με το κατάλληλο αντάλλαγμα. Δεν είναι τόσο αθώα η Ευρώπη όσο νομίζουν κάποιοι δυστυχείς στα μυαλά. Και τώρα είναι η ίδια Ευρώπη που σκέφτεται να μας θυσιάσει μπας και σωθεί η ίδια και που αύριο είναι γνωστό ότι θα θυσιάσει και την Ισπανία και την Ιταλία και δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον.

Δεν είναι θέμα ενέργειας λοιπόν, είναι θέμα αιφνιδιασμού, έλλειψης προετοιμασίας. Οι Ευρωπαίοι πολύ απλά δεν είχαν φανταστεί ότι θα μπορούσε να στραβώσει το πράγμα και ως εκ τούτου δεν είχαν ούτε έναν μηχανισμό αντιμετώπισης. Και κυρίως οι Γερμανοί που θέλουν και την πρωτοκαθεδρία σε κάτι τέτοια: δεν είναι ότι επιδιώκει τη διάλυση του ευρώ η Μέρκελε, με την πολιτική της όμως είναι το μόνο που θα καταφέρει. Είναι ότι σε πρώτη φάση προσπαθεί απλώς να αρπάξει όσα μπορεί δίχως να χάσει την πιστοληπτική της αξιολόγηση και θεωρεί ότι μέσω αυτού θα καταφέρει να περισώσει το ευρώ.

Μήπως, λοιπόν, θέλετε να ξανασκεφτείτε το αυριανό διακύβευμα; Είναι όντως η παραμονή στο ευρώ ή όχι; Τα μνημονιακά κόμματα προσπαθούν να τζογάρουν τα πάντα σε κάτι που αν δεν αλλάξει άμεσα η δομή του δεν θα υπάρχει σε "λίγο" καιρό. Είναι οι ίδιοι που όταν τους ρωτάνε τι θα κάνουν αν δεν πάνε καλά οι εξαγγελίες τους για επαναδιαπραγμάτευση, απαντούν (όλοι, μηδενός εξαιρουμένου) "δε νομίζω να φτάσουμε ως εκεί". Μόνο που με πορδές αυγά δε βάφονται, τι πάει να πει δε νομίζω; Οι μνημονιακοί πολιτικοί μας είναι εξίσου άχρηστοι και ανίκανοι και επικίνδυνοι με τους Ευρωπαίους. Πρέπει να υπάρξει συνολικά αλλαγή πολιτικής σε ολόκληρη την Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι τα έχουν λερώσει αρκετά τα βρακάκια τους εν όψει του αυριανού αποτελέσματος (όποιο κι αν είναι στην τελική). Όχι, δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ και θα το ξαναπώ. Προφανώς κάτι ψηφίζω κι εγώ αλλά μάλλον όχι αυτό που φαντάζονται αρκετοί. Και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κάνει μόνο με τις έντονες διαφωνίες μου στο μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα, αλλά με το γεγονός ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση αν βγει πρώτο να βγει κοντά στη δεύτερη νουδού. Οπότε δεν μπορώ να το ενισχύσω με την ψήφο μου. Είναι σαφές όμως -ακόμη κι αν ξέρω ότι η πολιτική του είναι εντελώς ανέφικτη και δεν ξέρει καν πως να την εφαρμώσει- ότι μια τέτοια πολιτική είναι που πρέπει να ακολουθηθεί πανευρωπαϊκά. Και δυστυχώς απεδείχθη πως το ποντάρισμα στον Ολάντ ήταν σε πρώτη φάση ποντάρισμα σε κουτσό άλογο. Το πως θα εξελιχθεί στην συνέχεια δεν ξέρω. Πάντως πρέπει να αλλάξει κάτι επιτέλους και ελπίζω να ξεκινήσει να αλλάζει από αύριο...

Καλό βόλι αδέλφια και ετοιμαστείτε για τα χειρότερα που είναι στον ορίζοντα.

ΥΓ. Δείτε και ένα εξαιρετικό βίδεον που αλίευσε ο επίσης εξαιρετικός polse.