Πρώτη απόπειρα για το φθινοπωρινό UTH, να υποθέσω; Ό,τι κι αν ήταν, καθιερωθεί-δεν καθιερωθεί, ήταν καλά πάντως. Πολύ καλά... Μεταξύ άλλων χρειαζόμασταν και λίγο ξέσπασμα, λίγη εκτόνωση για να μη βγούμε έξω κι αρχίζουμε να κατεβάζουμε μούρες (των άλλων) από τα νεύρα.
Κάτι, ας πούμε, που σχολιάστηκε (και) χθες (και) από μένα με φίλους ήταν ότι τώρα που έχουμε ξεμείνει από ρευστό, τώρα που γίνεται το έλα να δεις μέ την κρίση, έχουν ξεσκιστεί όλοι να κάνουν συναυλίες. Τι διάολο, ρε διάολε; Τώρα; Έρχονται οι Coroner που δεν χάνονται, έρχονται (Γενάρη) οι Heir Apparent (που αν πλησιάσει έστω και λίγο την πρώτη τους, θα είναι απίστευτη συναυλία), έρχονται οι Virgin Steele που δεν βλέπω να πηγαίνω κ.ο.κ. Χαμός στο ίσιωμα και να δω που θα πρωτοπάμε. Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα δικά μας...
Η συναυλία ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση που απ'ό,τι κατάλαβα δεν έγινε κατά λάθος αλλά από αναπροσαρμογή του προγράμματος, μιας και δυστυχώς ακύρωσαν κυριολεκτικά αυθημερόν οι Πορτογάλοι Midnight Priest λόγω ενός πολύ σοβαρού προβλήματος του ντράμερ (μάλλον έχανε τον πατέρα του το παιδί κι έπρεπε να γυρίσει στην Πορτογαλία). Έτσι, με αυτά και μ'αυτά κάποια στιγμή βγήκαν όξω οι Ιταλοί Asgard οι οποίοι ομολογουμένως μας σοδόμισαν -μην γελάτε διότι έτσι όπως έπαιζαν παραλίγο να το έκαναν και κυριολεκτικά. Τι πράγμα ήταν αυτό ρε; Agent Steel και άγιος ο θεός. Τρελές ταχύτητες, απίστευτη φωνή ο τραγουδιστής -κυριολεκτικά John Cyriis, κάτι που φάνηκε έκδηλα και στην απίστευτη διασκευή του Unstoppable Force, εξαιρετική σκηνική παρουσία και τρελά κέφια από τα παιδιά. Αποθεώθηκαν δικαιότατα.
Στην συνέχεια βγήκαν οι Dexter Ward των οποίων κυκλοφόρησε πρώτη μέρα την Κυριακή και η πρώτη πλήρης τους δουλειά την οποίαν άκουσα και τα σπάει κιόλας και οι οποίοι επίσης τα
έσπασαν με το κα-τα-πλη-κτι-κό στρωτό κι απλούστατο αμερικανόφερτο heavy τους και ειλικρινά εκεί που τους θαύμαζα αναρωτιώμουν γιατί δεν παίζουν κι άλλα συγκροτήματα σε τέτοιο στυλ παρά κυνηγούν το πιο πολύπλοκο. Ωραία στιγμή ήταν η αφιέρωση του Blackout in L.A. από τον Μανώλη στους Midnight Priest. Γενικά η παρουσία τους ήταν εξαιρετική, ευχάριστη και επαγγελματική, αφού υπάρχει εμπειρία αν μη τι άλλο. Βέβαια αυτό που θα ήθελα να προσθέσω (ως παραίνεση για τον μανώλη) είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις υποκλίσεις στον κόσμο, αδελφέ. Ο κόσμος επιστρέφει ό,τι παίρνει και ο κόσμος εν προκειμένω ήταν ζεστός διότι η μπάντα πάει σφαίρα. Απλά πράγματα, μην τα κουράζουμε.
Επόμενη μπάντα οι Inner Wish από τους οποίους αν μη τι άλλο ξέρουμε πάντοτε τι να
περιμένουμε, ήτοι υψηλό επίπεδο στα πάντα. Μόνο που την Κυριακή μας περίμενε μία ακόμη έκπληξη και αυτή δεν ήταν άλλη από την αποχώρηση του τραγουδιστή της μπάντας, Μπάμπη Αλεξανδρόπουλου, ανακοίνωση που προσωπικά με κούφανε διότι οι Inner Wish είχαν μια σταθερότατη σύνθεση που πέταγε, ενώ κι ο Μπάμπης είχε φωνάρα, μην λέμε κι ό,τι θέλουμε δηλαδή. Τέλος πάντων, αν και δεν το έψαξα να μάθω τι παίχτηκε, αν κρίνω από την όλη στάση της μπάντας, μαντεύω ότι μάλλον επιλογή του ιδίου ήταν -πιθανώς λόγω άλλων υποχρεώσεων και ειλικρινά κρίμα. Προσωπικά του εύχομαι ό,τι καλύτερο στην συνέχεια διότι είναι κρίμα να μην υπάρξει συνέχεια για τον ίδιον, δεδομένου ότι για τους Inner Wish σίγουρα θα υπάρξει (ελπίζω δηλαδή). Στην εμφάνισή τους τώρα, όπως προείπα ξέραμε εκ των προτέρων τι να περιμένουμε και όντως η μπάντα δεν μας διέψευσε. Θα σας εκμυστηρευθώ κάτι που σκέφτηκα σε ένα σημείο της συναυλίας: πολλές ελληνικές μπάντες προσπαθούν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, πχ Maiden, Metallica, Priest κλπ, πράγμα παντελώς ανέφικτο, όταν θα μπορούσαν να μιμηθούν πολύ ευκολότερα τις μπάντες-υποδείγματα της διπλανής πόρτας, όπως οι Inner Wish. Πολλές μπάντες θα μπορούσαν να έχουν προοδεύσει απείρως περισσότερο αν έλεγαν στους εαυτούς τους ότι θα προσπαθήσουν να παίζουν όπως οι Inner Wish (για παράδειγμα). 
Πραγματικά τεράστια μπάντα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, δεν το συζητάμε. Σταθερή αξία. Αν δεν είχαμε και την συγκίνηση της αποχώρησης θα το είχα ευχαριστηθεί και περισσότερο.
Και πλέον φτάσαμε σιγ'α-σιγά στο κλου της βραδιάς, τους Crimson Glory. Αν μη τι άλλο ήταν μια εμφάνιση που δημιουργούσε προβληματισμούς και αυτό διότι στην προηγούμενη εμφάνισή τους στο Rockwave οι CG ήταν απίστευτη απογοήτευση, κυριότερα βέβαια λόγω του μακαρίτη (πλέον) Midnight που ήταν σε κακά χάλια (γενικώς και ειδικώς). Βέβαια από την άλλη μεριά ξέρεις ότι ο Μανώλης συγκροτήματα φόλες δεν φέρνει, οπότε αυτό μας έκανε να ελπίζουμε.
Εντωμεταξύ ήδη είχα μάθει ότι παίζουν τους δύο πρώτους δίσκους οπότε η χαρά και η ανυπομονησία ήταν ήδη μεγάλες. Βέβαια -μην λέω ψέματα- μια πρώτη ψυχρολουσία μου ήρθε στο soundcheck όπου έβλεπα τον Μανώλη να κάνει τσεκ στις κιθάρες αντί των CG λες και τα παιδιά ήταν τίποτε πριμαντόνες που απαξιούσαν να ελέγξουν ακόμη και τα ίδια τους τα όργανα. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν πολύ καλή, οφείλω να ομολογήσω. Τέλος πάντων, μην πολυλογούμε και περιοριζόμαστε σε λεπτομέρειες, ήγγικεν η ώρα και η συναυλία ξεκίνησε, μόνο που από το ζέσταμα των ντραμς είχαμε πάρει μια γεύση του τι θα επακολουθήσει.
Και η αλήθεια είναι ότι η συναυλία ήταν δυνατή. Πολύ δυνατή. Πάρα πολύ δυνατή όμως. Και αναφέρομαι στην ένταση του ήχου. Μιλάμε ότι κοπανάγανε και τρανταζόσουν ολόκληρος. Λίγο πιο χαμηλά δε γινόταν ρε παιδιά; Τέλος πάντων, παμπαρακάτ'...
Σαν εμφάνιση γούσταρα πολύ. Θεωρώ ότι μας διέλυσαν ανηλεώς. Τα χρόνια μπορεί να περνάνε αλλά όταν την τέχνη την έχεις μέσα στο αίμα σου δεν ξεχνιέται η ρημάδα. Και το να βλέπεις Αμερικάνο να κάνει παπάδες με μουσικό όργανο είναι όντως τέχνη, δεν υπάρχει άλλη
περιγραφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο πρώτοι δίσκοι των CG αποτελούν σημεία αναφοράς για πολλούς λόγους, εις εκ των οποίων οι κιθάρες, κυρίως όμως τα φωνητικά του Midnight που είναι πραγματικά κάτι το εξωκοσμικό, το μη-γήινο. Και με δεδομένο ότι οι κιθάρες σε καμία περίπτωση δεν μας απογοήτευσαν, το μεγάλο ερώτημα ήταν τα φωνητικά και απεδείχθη ότι οι CG έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Βέβαια εδώ υπάρχει και το εξής: ο La Torre είναι τω όντι φωνάρα, δεν το συζητάμε, όμως και πάλι απέχει πολύ από τον Midnight, κάτι που φάνηκε σχεδόν εξαρχής και πιο συγκεκριμένα στο Mayday. Επίσης, με δεδομένο ότι ο άνθρωπος αυτός αντικαθιστά επάξια τον Midnight να προσθέσω ότι δεν με πείραξε ιδιαίτερα που υπήρχαν εφέ να τον βοηθάνε στην φωνή, διότι όπως είπα και θα συνεχίσω να λέω, ο άνθρωπος είναι ο αντικαταστάτης του Midnight. Η κληρονομιά είναι βαρύτατη και ξαναλέω, τον αντικαθιστά εξαιρετικά. Είναι φωνάρα ο άνθρωπος, με τρομερό μέταλλο και αυτός. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική και το ότι γούσταραν πολύ φάνηκε από πολλά πράγματα. Έχω ξαναγράψει και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν ότι σε τέτοια συγκροτήματα φαίνεται πολύ περίεργο να υπάρχουν μικρές χώρες που να κρατάνε 24 και 30 χρόνια μετά ζωντανή τη φλόγα. Το'χουν πει και οι Brocas Helm και οι Manilla Road και οι Heir Apparent και τόσοι άλλοι. Δεν είμαστε Γερμανία των 80 εκατομμυρίων κατοίκων με την οργανωμένη μουσική βιομηχανία εδώ πέρα και δεκάδες μεγάλα φεστιβάλ, οπότε η έκπληξη όλων αυτών των συγκροτημάτων είναι τεράστια και συχνά-πυκνά μετουσιώνεται σε συγκίνηση επί σκηνής. Σε γενικές γραμμές κάτι αντίστοιχο είχαμε και την Κυριακή, εξ ου και οι συχνές αναφορές για το πόσο πολύ μας ευχαριστούν κλπ, κλπ, οι οποίες εν αντιθέσει με τα όσα πιστεύει αρκετός κόσμος δεν είναι γλείψιμο. Από την στιγμή που η συναυλία ξεκίνησε το θέμα για το συγκρότημα έχει ήδη τελειώσει. Θα πάρει τα συμφωνηθέντα και απλώς θα περιμένει να γυρίσει σπίτι, απλά πράγματα.
Οπότε και με δεδομένο ότι ούτε περισσότερος κόσμος θα έρθει την τελευταία στιγμή, ούτε κάποιο άλλο αντίκτυπο θα έχει, η μπάντα επί της ουσίας δεν έχει λόγο να γλείψει τον κόσμο. Γι'αυτό καλό θα ήταν να μην παρεξηγεί ο κόσμος τέτοιες αντιδράσεις των συγκροτημάτων. Να το έκαναν πχ αυτό μια μπάντα τύπου Metallica, εκεί να το δεχθώ. Αλλά μια μπάντα τύπου Crimson Glory σε καμία περίπτωση.
Αναφορικά με την play list τώρα, η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο είχα χάσει την μπάλα, νομίζω όμως ότι κάτι έλειπε αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος. Τέλος πάντων, η γενική ιδέα είναι ότι έπαιξαν τους δύο πρώτους δίσκους συν κάποια ψιλά ακόμη. Επίσης συγκλονιστική ήταν η εμφάνιση του La Torre με τη μάσκα, από αυτές που είχαν δημιουργήσει έναν ολόκληρο μύθο γύρω από το όνομα των Crimson Glory στα μέσα της δεκαετίας του 80. Μια γεμάτη συναυλία, κοντά δύο ώρες, με δύο enchore ('ντάξει, το πρώτο ήταν αναμενώμενο αφού ήταν προφανές ότι το Transcendence δεν είχε ολοκληρωθεί) , με μια εμφάνιση που σίγουρα αξίζει να θυμόμαστε.
Χαλάλι το τριαντάευρω που συνοδεύτηκε και από μια μικροπρομήθεια "υλικού", αφού την Κυριακή εκτός από τον παρθενικό (πλήρη) δίσκο των Dexter Ward που κυκλοφόρησε, βγήκε και το διπλό dvd του Up the Hammers VI το οποίο φυσικά και αποτελούσε εξαρχής στόχο, ενώ η εντυπωσιακή εμφάνιση των Asgard με ώθησε να πάρω και το δικό τους cd. A, πήρα και τον δίσκο των Validor επ'ευκαιρία. :)
Γενικά περάσαμε πολύ καλά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η μιζέρια των ημερών που κατατρώει τους πάντες δεν εξέλειψε πλήρως αλλά αφού καταφέραμε να περάσουμε καλά, αυτό ήταν το σημαντικότερο. Μάλιστα αν δεν είχαμε και κάποια ζώα που νομίζουν ότι διασκέδαση σημαίνει κλωτσιές και σπρωξίδια και οι οποίοι παρολίγον να μάζευαν μερικές, θα ήταν και αρκετά καλύτερα αφού θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την συναυλία δίχως να μας αποσπούν την προσοχή τέτοιοι μπετόβλακες.
Πάμε τώρα σε μερικές άλλες πτυχές και πιο συγκεκριμένα στον κόσμο, ο οποίος ομολογουμένως με κούφανε. Αν εξαιρέσουμε το UTH III με τους Manilla Road που ο κόσμος στο An κρεμόταν σαν τσαμπιά σταφύλια, δεν θυμάμαι καμία άλλη φορά τόσο πολύ κόσμο σε UTH και συγχωρέστε μου αν θυμάμαι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής ξέραμε ότι η προπώληση πήγαινε καλά και αυτό διότι το μάστερ πλάν έλεγε ότι αν όντως πάει καλά η συναυλία θα γινόταν στο Κύτταρο και όχι στο An, όπερ και εγέννετο. Υπολογίζω λοιπόν ότι είχε μίνιμουν 600 άτομα και ακριβώς αυτό είναι που μου έκανε τη μεγάλη εντύπωση. Έχουν έρθει στα UTH τόσες γκρουπάρες και δη, για πρώτη φορά, έχουν γίνει τόσες άλλες μεμονωμένες συναυλίες με άλλες γκρουπάρες και κόσμο δεν μάζεψαν. Και μάζεψαν οι Crimson Glory που και σχετικά πρόσφατα είχαν ξαναέρθει και τον κόσμο είχαν απογοητεύσει και όλα αυτά τώρα, εν μέσω μιας απίστευτης κρίσης που σχολιαζόταν ακόμη και μέσα στην συναυλία. Ειλικρινά αδυνατώ να σχολιάσω τον αψυχολόγητο Αθηναίο μεταλλά. Ελπίζω πάντως να συνεχίσει να είναι κυριολεκτικά το ίδιο αψυχολόγητος και στο μέλλον και να συνεχίσει να στηρίζει το φεστιβάλ με τον ίδιον τρόπο.
Επόμενη στάση, Coroner στις 17/12.
Θέλω να πιστεύω δηλαδή...
\m/
Κάτι, ας πούμε, που σχολιάστηκε (και) χθες (και) από μένα με φίλους ήταν ότι τώρα που έχουμε ξεμείνει από ρευστό, τώρα που γίνεται το έλα να δεις μέ την κρίση, έχουν ξεσκιστεί όλοι να κάνουν συναυλίες. Τι διάολο, ρε διάολε; Τώρα; Έρχονται οι Coroner που δεν χάνονται, έρχονται (Γενάρη) οι Heir Apparent (που αν πλησιάσει έστω και λίγο την πρώτη τους, θα είναι απίστευτη συναυλία), έρχονται οι Virgin Steele που δεν βλέπω να πηγαίνω κ.ο.κ. Χαμός στο ίσιωμα και να δω που θα πρωτοπάμε. Τέλος πάντων, ας επιστρέψουμε στα δικά μας...
Η συναυλία ξεκίνησε με αρκετή καθυστέρηση που απ'ό,τι κατάλαβα δεν έγινε κατά λάθος αλλά από αναπροσαρμογή του προγράμματος, μιας και δυστυχώς ακύρωσαν κυριολεκτικά αυθημερόν οι Πορτογάλοι Midnight Priest λόγω ενός πολύ σοβαρού προβλήματος του ντράμερ (μάλλον έχανε τον πατέρα του το παιδί κι έπρεπε να γυρίσει στην Πορτογαλία). Έτσι, με αυτά και μ'αυτά κάποια στιγμή βγήκαν όξω οι Ιταλοί Asgard οι οποίοι ομολογουμένως μας σοδόμισαν -μην γελάτε διότι έτσι όπως έπαιζαν παραλίγο να το έκαναν και κυριολεκτικά. Τι πράγμα ήταν αυτό ρε; Agent Steel και άγιος ο θεός. Τρελές ταχύτητες, απίστευτη φωνή ο τραγουδιστής -κυριολεκτικά John Cyriis, κάτι που φάνηκε έκδηλα και στην απίστευτη διασκευή του Unstoppable Force, εξαιρετική σκηνική παρουσία και τρελά κέφια από τα παιδιά. Αποθεώθηκαν δικαιότατα.Στην συνέχεια βγήκαν οι Dexter Ward των οποίων κυκλοφόρησε πρώτη μέρα την Κυριακή και η πρώτη πλήρης τους δουλειά την οποίαν άκουσα και τα σπάει κιόλας και οι οποίοι επίσης τα
έσπασαν με το κα-τα-πλη-κτι-κό στρωτό κι απλούστατο αμερικανόφερτο heavy τους και ειλικρινά εκεί που τους θαύμαζα αναρωτιώμουν γιατί δεν παίζουν κι άλλα συγκροτήματα σε τέτοιο στυλ παρά κυνηγούν το πιο πολύπλοκο. Ωραία στιγμή ήταν η αφιέρωση του Blackout in L.A. από τον Μανώλη στους Midnight Priest. Γενικά η παρουσία τους ήταν εξαιρετική, ευχάριστη και επαγγελματική, αφού υπάρχει εμπειρία αν μη τι άλλο. Βέβαια αυτό που θα ήθελα να προσθέσω (ως παραίνεση για τον μανώλη) είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις υποκλίσεις στον κόσμο, αδελφέ. Ο κόσμος επιστρέφει ό,τι παίρνει και ο κόσμος εν προκειμένω ήταν ζεστός διότι η μπάντα πάει σφαίρα. Απλά πράγματα, μην τα κουράζουμε.Επόμενη μπάντα οι Inner Wish από τους οποίους αν μη τι άλλο ξέρουμε πάντοτε τι να
περιμένουμε, ήτοι υψηλό επίπεδο στα πάντα. Μόνο που την Κυριακή μας περίμενε μία ακόμη έκπληξη και αυτή δεν ήταν άλλη από την αποχώρηση του τραγουδιστή της μπάντας, Μπάμπη Αλεξανδρόπουλου, ανακοίνωση που προσωπικά με κούφανε διότι οι Inner Wish είχαν μια σταθερότατη σύνθεση που πέταγε, ενώ κι ο Μπάμπης είχε φωνάρα, μην λέμε κι ό,τι θέλουμε δηλαδή. Τέλος πάντων, αν και δεν το έψαξα να μάθω τι παίχτηκε, αν κρίνω από την όλη στάση της μπάντας, μαντεύω ότι μάλλον επιλογή του ιδίου ήταν -πιθανώς λόγω άλλων υποχρεώσεων και ειλικρινά κρίμα. Προσωπικά του εύχομαι ό,τι καλύτερο στην συνέχεια διότι είναι κρίμα να μην υπάρξει συνέχεια για τον ίδιον, δεδομένου ότι για τους Inner Wish σίγουρα θα υπάρξει (ελπίζω δηλαδή). Στην εμφάνισή τους τώρα, όπως προείπα ξέραμε εκ των προτέρων τι να περιμένουμε και όντως η μπάντα δεν μας διέψευσε. Θα σας εκμυστηρευθώ κάτι που σκέφτηκα σε ένα σημείο της συναυλίας: πολλές ελληνικές μπάντες προσπαθούν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, πχ Maiden, Metallica, Priest κλπ, πράγμα παντελώς ανέφικτο, όταν θα μπορούσαν να μιμηθούν πολύ ευκολότερα τις μπάντες-υποδείγματα της διπλανής πόρτας, όπως οι Inner Wish. Πολλές μπάντες θα μπορούσαν να έχουν προοδεύσει απείρως περισσότερο αν έλεγαν στους εαυτούς τους ότι θα προσπαθήσουν να παίζουν όπως οι Inner Wish (για παράδειγμα). 
Πραγματικά τεράστια μπάντα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, δεν το συζητάμε. Σταθερή αξία. Αν δεν είχαμε και την συγκίνηση της αποχώρησης θα το είχα ευχαριστηθεί και περισσότερο.Και πλέον φτάσαμε σιγ'α-σιγά στο κλου της βραδιάς, τους Crimson Glory. Αν μη τι άλλο ήταν μια εμφάνιση που δημιουργούσε προβληματισμούς και αυτό διότι στην προηγούμενη εμφάνισή τους στο Rockwave οι CG ήταν απίστευτη απογοήτευση, κυριότερα βέβαια λόγω του μακαρίτη (πλέον) Midnight που ήταν σε κακά χάλια (γενικώς και ειδικώς). Βέβαια από την άλλη μεριά ξέρεις ότι ο Μανώλης συγκροτήματα φόλες δεν φέρνει, οπότε αυτό μας έκανε να ελπίζουμε.
Εντωμεταξύ ήδη είχα μάθει ότι παίζουν τους δύο πρώτους δίσκους οπότε η χαρά και η ανυπομονησία ήταν ήδη μεγάλες. Βέβαια -μην λέω ψέματα- μια πρώτη ψυχρολουσία μου ήρθε στο soundcheck όπου έβλεπα τον Μανώλη να κάνει τσεκ στις κιθάρες αντί των CG λες και τα παιδιά ήταν τίποτε πριμαντόνες που απαξιούσαν να ελέγξουν ακόμη και τα ίδια τους τα όργανα. Η πρώτη εντύπωση δεν ήταν πολύ καλή, οφείλω να ομολογήσω. Τέλος πάντων, μην πολυλογούμε και περιοριζόμαστε σε λεπτομέρειες, ήγγικεν η ώρα και η συναυλία ξεκίνησε, μόνο που από το ζέσταμα των ντραμς είχαμε πάρει μια γεύση του τι θα επακολουθήσει.Και η αλήθεια είναι ότι η συναυλία ήταν δυνατή. Πολύ δυνατή. Πάρα πολύ δυνατή όμως. Και αναφέρομαι στην ένταση του ήχου. Μιλάμε ότι κοπανάγανε και τρανταζόσουν ολόκληρος. Λίγο πιο χαμηλά δε γινόταν ρε παιδιά; Τέλος πάντων, παμπαρακάτ'...
Σαν εμφάνιση γούσταρα πολύ. Θεωρώ ότι μας διέλυσαν ανηλεώς. Τα χρόνια μπορεί να περνάνε αλλά όταν την τέχνη την έχεις μέσα στο αίμα σου δεν ξεχνιέται η ρημάδα. Και το να βλέπεις Αμερικάνο να κάνει παπάδες με μουσικό όργανο είναι όντως τέχνη, δεν υπάρχει άλλη
περιγραφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο πρώτοι δίσκοι των CG αποτελούν σημεία αναφοράς για πολλούς λόγους, εις εκ των οποίων οι κιθάρες, κυρίως όμως τα φωνητικά του Midnight που είναι πραγματικά κάτι το εξωκοσμικό, το μη-γήινο. Και με δεδομένο ότι οι κιθάρες σε καμία περίπτωση δεν μας απογοήτευσαν, το μεγάλο ερώτημα ήταν τα φωνητικά και απεδείχθη ότι οι CG έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Βέβαια εδώ υπάρχει και το εξής: ο La Torre είναι τω όντι φωνάρα, δεν το συζητάμε, όμως και πάλι απέχει πολύ από τον Midnight, κάτι που φάνηκε σχεδόν εξαρχής και πιο συγκεκριμένα στο Mayday. Επίσης, με δεδομένο ότι ο άνθρωπος αυτός αντικαθιστά επάξια τον Midnight να προσθέσω ότι δεν με πείραξε ιδιαίτερα που υπήρχαν εφέ να τον βοηθάνε στην φωνή, διότι όπως είπα και θα συνεχίσω να λέω, ο άνθρωπος είναι ο αντικαταστάτης του Midnight. Η κληρονομιά είναι βαρύτατη και ξαναλέω, τον αντικαθιστά εξαιρετικά. Είναι φωνάρα ο άνθρωπος, με τρομερό μέταλλο και αυτός. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική και το ότι γούσταραν πολύ φάνηκε από πολλά πράγματα. Έχω ξαναγράψει και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν ότι σε τέτοια συγκροτήματα φαίνεται πολύ περίεργο να υπάρχουν μικρές χώρες που να κρατάνε 24 και 30 χρόνια μετά ζωντανή τη φλόγα. Το'χουν πει και οι Brocas Helm και οι Manilla Road και οι Heir Apparent και τόσοι άλλοι. Δεν είμαστε Γερμανία των 80 εκατομμυρίων κατοίκων με την οργανωμένη μουσική βιομηχανία εδώ πέρα και δεκάδες μεγάλα φεστιβάλ, οπότε η έκπληξη όλων αυτών των συγκροτημάτων είναι τεράστια και συχνά-πυκνά μετουσιώνεται σε συγκίνηση επί σκηνής. Σε γενικές γραμμές κάτι αντίστοιχο είχαμε και την Κυριακή, εξ ου και οι συχνές αναφορές για το πόσο πολύ μας ευχαριστούν κλπ, κλπ, οι οποίες εν αντιθέσει με τα όσα πιστεύει αρκετός κόσμος δεν είναι γλείψιμο. Από την στιγμή που η συναυλία ξεκίνησε το θέμα για το συγκρότημα έχει ήδη τελειώσει. Θα πάρει τα συμφωνηθέντα και απλώς θα περιμένει να γυρίσει σπίτι, απλά πράγματα.
Οπότε και με δεδομένο ότι ούτε περισσότερος κόσμος θα έρθει την τελευταία στιγμή, ούτε κάποιο άλλο αντίκτυπο θα έχει, η μπάντα επί της ουσίας δεν έχει λόγο να γλείψει τον κόσμο. Γι'αυτό καλό θα ήταν να μην παρεξηγεί ο κόσμος τέτοιες αντιδράσεις των συγκροτημάτων. Να το έκαναν πχ αυτό μια μπάντα τύπου Metallica, εκεί να το δεχθώ. Αλλά μια μπάντα τύπου Crimson Glory σε καμία περίπτωση.Αναφορικά με την play list τώρα, η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο είχα χάσει την μπάλα, νομίζω όμως ότι κάτι έλειπε αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος. Τέλος πάντων, η γενική ιδέα είναι ότι έπαιξαν τους δύο πρώτους δίσκους συν κάποια ψιλά ακόμη. Επίσης συγκλονιστική ήταν η εμφάνιση του La Torre με τη μάσκα, από αυτές που είχαν δημιουργήσει έναν ολόκληρο μύθο γύρω από το όνομα των Crimson Glory στα μέσα της δεκαετίας του 80. Μια γεμάτη συναυλία, κοντά δύο ώρες, με δύο enchore ('ντάξει, το πρώτο ήταν αναμενώμενο αφού ήταν προφανές ότι το Transcendence δεν είχε ολοκληρωθεί) , με μια εμφάνιση που σίγουρα αξίζει να θυμόμαστε.
Χαλάλι το τριαντάευρω που συνοδεύτηκε και από μια μικροπρομήθεια "υλικού", αφού την Κυριακή εκτός από τον παρθενικό (πλήρη) δίσκο των Dexter Ward που κυκλοφόρησε, βγήκε και το διπλό dvd του Up the Hammers VI το οποίο φυσικά και αποτελούσε εξαρχής στόχο, ενώ η εντυπωσιακή εμφάνιση των Asgard με ώθησε να πάρω και το δικό τους cd. A, πήρα και τον δίσκο των Validor επ'ευκαιρία. :)
Γενικά περάσαμε πολύ καλά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η μιζέρια των ημερών που κατατρώει τους πάντες δεν εξέλειψε πλήρως αλλά αφού καταφέραμε να περάσουμε καλά, αυτό ήταν το σημαντικότερο. Μάλιστα αν δεν είχαμε και κάποια ζώα που νομίζουν ότι διασκέδαση σημαίνει κλωτσιές και σπρωξίδια και οι οποίοι παρολίγον να μάζευαν μερικές, θα ήταν και αρκετά καλύτερα αφού θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε την συναυλία δίχως να μας αποσπούν την προσοχή τέτοιοι μπετόβλακες.
Πάμε τώρα σε μερικές άλλες πτυχές και πιο συγκεκριμένα στον κόσμο, ο οποίος ομολογουμένως με κούφανε. Αν εξαιρέσουμε το UTH III με τους Manilla Road που ο κόσμος στο An κρεμόταν σαν τσαμπιά σταφύλια, δεν θυμάμαι καμία άλλη φορά τόσο πολύ κόσμο σε UTH και συγχωρέστε μου αν θυμάμαι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι εξαρχής ξέραμε ότι η προπώληση πήγαινε καλά και αυτό διότι το μάστερ πλάν έλεγε ότι αν όντως πάει καλά η συναυλία θα γινόταν στο Κύτταρο και όχι στο An, όπερ και εγέννετο. Υπολογίζω λοιπόν ότι είχε μίνιμουν 600 άτομα και ακριβώς αυτό είναι που μου έκανε τη μεγάλη εντύπωση. Έχουν έρθει στα UTH τόσες γκρουπάρες και δη, για πρώτη φορά, έχουν γίνει τόσες άλλες μεμονωμένες συναυλίες με άλλες γκρουπάρες και κόσμο δεν μάζεψαν. Και μάζεψαν οι Crimson Glory που και σχετικά πρόσφατα είχαν ξαναέρθει και τον κόσμο είχαν απογοητεύσει και όλα αυτά τώρα, εν μέσω μιας απίστευτης κρίσης που σχολιαζόταν ακόμη και μέσα στην συναυλία. Ειλικρινά αδυνατώ να σχολιάσω τον αψυχολόγητο Αθηναίο μεταλλά. Ελπίζω πάντως να συνεχίσει να είναι κυριολεκτικά το ίδιο αψυχολόγητος και στο μέλλον και να συνεχίσει να στηρίζει το φεστιβάλ με τον ίδιον τρόπο.
Επόμενη στάση, Coroner στις 17/12.
Θέλω να πιστεύω δηλαδή...
\m/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου