Προς τι η κόφωση; Από τον καιρό του Ancient Pride των Necromantia (χρονολογικά), πάντα καταφεύγω σε επικά ακούσματα για να αντλήσω λυρισμό και τόνωση του νευρικού συστήματος...
Η κώφωση έχει να κάνει με το γεγονός ότι αν μη τι άλλο Brocas Helm και Manilla Road δεν ακούνε οι περισσότεροι και δεν θυμάμαι να είχαμε ξανακουβεντιάσει για μέταλ (εκτός αν με έχει πιάσει ήδη εκείνος ο Γερμανός.. ο πως τον λένε, α, ναι, Αλτσχάιμερ)... :)
Με τα φεγγάρια τους ήταν καλοί και οι Necromantia αν και δεν είναι ακριβώς το στυλ μου. Ασχολείσαι και με ελληνική σκηνή δηλαδή;
Σωστό αυτό που λες. Ο αριθμός των επικών όλο και μειώνεται. Είχα ξετρελαθεί τότε με την διασκευή στο each dawn i die... Κυρίως power-epic τα δικά μου γούστα, που πιστεύω πως κάπου εκεί κινείσαι. ΑΠό ελληνική σκηνή απλά παρακολουθώ κυκλοφορίες... Battleroar, innerwish κτλ
Η επική μουσική είναι περίεργη: αν δεν την κατέχεις είναι αδύνατον να βγάλεις και τέτοια δίχως να προκαλείς βασανιστήρια στο κοινό. Πάντως, ενημερωτικά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά αλλά πλέον είναι σε underground επίπεδο.
Το θέμα στον επικό ήχο είναι ότι τα πράγματα συνέχεια οδηγούν στο να πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι είσαι επικός ακόμα κι όταν αυτό δε χρειάζεται. Θα γράψω κάτι σχετικά στο blog μου αναφορικά για τους Manowar ώστε να παρουσιάσω, όσο γίνεται αυτό, πιο πολλές πλευρές του ζητήματος.
10 σχόλια:
Ε ναι! βρωμιές αγαπημένες :D
Brocas Helm, Manilla ROad....
@Elinor
Δώσε πράμα στον λαό, που λένε... :)
@Ν-Δ
Εσύ έχεις βαλθεί να με κουφάνεις τελείως. Πρώην, ή ενεργός ακόμη; (ευελπιστώ το δεύτερο) :)
Προς τι η κόφωση; Από τον καιρό του Ancient Pride των Necromantia (χρονολογικά), πάντα καταφεύγω σε επικά ακούσματα για να αντλήσω λυρισμό και τόνωση του νευρικού συστήματος...
Η κώφωση έχει να κάνει με το γεγονός ότι αν μη τι άλλο Brocas Helm και Manilla Road δεν ακούνε οι περισσότεροι και δεν θυμάμαι να είχαμε ξανακουβεντιάσει για μέταλ (εκτός αν με έχει πιάσει ήδη εκείνος ο Γερμανός.. ο πως τον λένε, α, ναι, Αλτσχάιμερ)... :)
Με τα φεγγάρια τους ήταν καλοί και οι Necromantia αν και δεν είναι ακριβώς το στυλ μου. Ασχολείσαι και με ελληνική σκηνή δηλαδή;
Σωστό αυτό που λες. Ο αριθμός των επικών όλο και μειώνεται. Είχα ξετρελαθεί τότε με την διασκευή στο each dawn i die... Κυρίως power-epic τα δικά μου γούστα, που πιστεύω πως κάπου εκεί κινείσαι. ΑΠό ελληνική σκηνή απλά παρακολουθώ κυκλοφορίες... Battleroar, innerwish κτλ
Α, ναι, ε; Ιδέ το update λοιπόν... :):)
Η επική μουσική είναι περίεργη: αν δεν την κατέχεις είναι αδύνατον να βγάλεις και τέτοια δίχως να προκαλείς βασανιστήρια στο κοινό. Πάντως, ενημερωτικά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά αλλά πλέον είναι σε underground επίπεδο.
Rhapsody κανείς? Legendary Tales και τα ρέστα μας!?
Fabio Leone respect (ακόμα και με τους τεκνομέταλ Labyrinth, πιστή ακόλουθος)
;-)
Ο πρώτος δίσκος τους ήταν συμπαθητικός. Μετά, δεν με τράβηξαν και ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια.
Παρεμπιπτόντως, Acid Death θα αργήσουν αρκετά (υποθέτω).
Το θέμα στον επικό ήχο είναι ότι τα πράγματα συνέχεια οδηγούν στο να πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς ότι είσαι επικός ακόμα κι όταν αυτό δε χρειάζεται. Θα γράψω κάτι σχετικά στο blog μου αναφορικά για τους Manowar ώστε να παρουσιάσω, όσο γίνεται αυτό, πιο πολλές πλευρές του ζητήματος.
Δημοσίευση σχολίου