Pagan Altar, 17-5-2008

Το Σάββατο που μας πέρασε είχαμε πάει με τον Mad Putcher (που είναι ο συμμαχητής των συναυλιών εκτός από παλαιολιθικόθεν κολλητός) στους Pagan Altar, στο Underworld, σε μια ομολογουμένως (εξαρχής) πολύ περίεργη συναυλία. Ας πάρω όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Πριν από περίπου 3 βδομάδες που είχαμε πάει στο στρατηγείο της Eat Metal ο Γρηγόρης μας πληροφόρησε ότι θα ερχόταν για συναυλία το συγκρότημα. Αμέσως ο Mad Putcher άρχισε τις κωλοτούμπες. Η δική μου αντίδραση μέσα στη γενική... επεφημία (για την αναμενώμενη αντίδρασή μου) ήταν να βάλω το χέρι στο κεφάλι... :)
Το δούλεμα είχε ξεκινήσει "άντε τυχερούλη", "θα δεις τους Pagan Altar" κλπ, όχι μόνο από τον συνήθη ύποπτο Μήτσο (έτερο στρατηγό της EM) αλλά και από τον Γρηγόρη τον ίδιον, μιας και γνώριζαν αμφότεροι πολύ καλά ότι τους Pagan Altar
α) δεν τους πολυγουστάρω
β) τους; θεωρώ πολύ αργούς (καθώς και υπερβολικά nwobhm) για τα γούστα μου
Με ρώτησε κι ο Mad Putcher κιόλας αν θα πάμε, και φυσικά του είπα ναι, διότι τον κολλητό δεν τον πουλάς αν μη τι άλλο. Άσε που φοβόμουν ότι δεν θα μάζευε και κόσμο και ήθελα να υποστηρίξω τα παιδιά. Τέλος πάντων, η μέρα έφτασε, κι αφού πήγαμε πρώτα για τον κλασικό προ συναυλιών καφέ εις την ευαγή πλατεία Εξαρχείων, κατηφορήσαμε προς το (ο θεός να το κάνω) μαγαζί.

Ο Γρηγόρης ακόμη και την στιγμή που έσκασα μύτη δεν το πίστευε και με το που με είδε έσκασε στα γέλια (κάθαρμα!). Ο Μήτσος ευτυχώς δεν με είχε πάρει πρέφα ακόμη (ήταν εντός). Πιάνουμε λοιπόν τη συζήτηση για να περάσει λίγο η ώρα. Στο ενδιάμεσο ξεκίνησαν οι Sorrows Path τους οποίους δεν είδα (τους έχω δει στο παρελθόν άλλωστε) μιας και είναι πολύ doom (μα πολύ doom ρε παιδί μου). Στο ενδιάμεσο ο ΜΡ μου πέταγε ατάκες όλη την ώρα "έχω την εντύπωση πως προσπαθείς να τρενάρεις την είσοδό μας στο μαγαζί" κλπ, ο Γκρέγκυ άλλο που δεν ήθελε να συνεχίσει την καζούρα (κάθαρμα!) "το έχεις συνειδητοποιήσει, έτσι; χα χα!" και ξάφνου νοιώθω μια στοργική αγκαλιά γύρω μου: είχε βγει ο Μήτσος "καλώς ήλθες. Είσαι έτοιμος γι'αυτήν τη μεγαλειώδη συναυλία;" κλπ, κλπ. Πρέπει να έτρωγα δούλεμα για πάνω από μια ώρα σερί, αλλά ομολογουμένως κράτησα επίπεδο σε όλες αυτές τις "αήθεις" επιθέσεις...! :)


Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα πριν τους Litany (οι οποίοι έβγαλαν επιτέλους και τον πρώτο τους δίσκο) οι οποίοι κινήθηκαν στα γνωστά πολύ καλά τους στάνταρ. Αν και δεν ασχολούμαι πολύ με το doom, πιθανολογώ πως ίσως να είναι και το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα του είδους, όχι επειδή φυσικά ξέρω τον Νίκο (τραγουδιστής, ο αδελφός του Γρηγόρη) αλλά επειδή δεν παίζουν αμιγώς doom, τουτέστιν παίζει και καμιά παραπάνω ταχύτητα στα τραγούδια τους συχνά-πυκνά και δεν μας πιάνει η απελπισία δηλαδή. Λίγη ώρα μετά, περί τις 10 και κάτι ψιλά βγήκαν οι Pagan Altar. Εγώ ήμουν -που αλλού;- προς τη γωνία (όχι τίποτε άλλο, αλλά μην έπιανα και χώρο που θα ήθελε κάποιος άλλος! :) ) αν και μπροστά (ντάξει, πήγαμε που πήγαμε, μη δούμε κιόλας;). Η πρώτη έκπληξη (μου) ήταν ότι το μαγαζί ήταν φίσκα (παίζει να'χει καμιά 250ρα άτομα, αν και δεν ρώτησα τον Γρηγόρη). Βασικά ο Γκρέγκ το περίμενε και μου το'χε πει πως θα είχε κόσμο, απλά εμένα μου είχε φανεί υπερβολικό. Διότι πυρήνα οπαδών δεν έχουν άλλα κι άλλα γκρουπ στην Ελλάδα και θα είχαν οι Pagan Altar; Τελικώς όντως έχουν πυρήνα (και δη, φανατικότατο) και έγινε και το έλα να δεις.

Οι Pagan Altar είναι ένα πολύ περίεργο συγκρότημα είναι η αλήθεια: δεν παίζουν ακριβώς nwobhm (αν και σαφώς είναι η βάση του ήχου τους). Κατ'αρχήν είναι Black Sabbath κι άγιος ο θεός (ένας ακόμη λογος να μην τους πολυγουστάρω δηλαδή, μιας και ούτε οι Sabbath μου πολυαρέσουν) και γενικά η μουσική τους είναι μίξη από πολλά στοιχεία. Και προφανώς δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι τράβηξαν και πολύ κόσμο ξεκάρφωτο, όπως stonerάδες κλπ. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι για πρώτη φορά είπα ότι "εδώ πέρα δεν ξέρω το 80% του κόσμου" (διότι είμαστε οι "γνωστοί" στις αυτές συναυλίες συνήθως, η "οικογένεια"). Αναφορικά με τη συναυλία πάντως έχω να πω τα εξής: αν και στο ενδιάμεσο έκανα κάποιες κλασικές καζούρες τόσο στον Μήτσο όσο και κυρίως στον Mad Putcher (πχ όταν με ρώτησε πως μου φαίνονται του απάντησα "άρχισαν άσχημα, μετά έκαναν κάποια κοιλιά και συνεχίζουν ακόμη χειρότερα!") γούσταρα τρελά. Η μπάντα έκανε πραγματικά μεγαλειώδη εμφάνιση. Εκπληκτικός ήχος, κρυστάλινος, μεγάλη εμφάνιση, ποιοτικότατη. Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι, τι κι αν ουδέποτε ασχολήθηκα με την πάρτη τους κι ουδέποτε θα το κάνω στο μέλλον (εκτός αν φυσικά αλλάξουν τα μουσικά μου γούστα -πράγμα κομματάκι δύσκολο), η συναυλία ήταν απίστευτη και ειλικρινά το χάρηκα πολυ΄που τους είδα. Μάλιστα σε μερικά τραγούδια τους πορώθηκα κι αρκετά κιόλας και νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Κοινώς είναι αυτό που λένε, άλλο περιμέναμε κι άλλο μας βγήκε (για'μένα δηλαδή). Και σε καμία περίπτωση δεν το μετάνοιωσα (που βασικά δεν θα το μετάνοιωνα ούτως ή άλλως, αφού ενσυνείδητα πήγα κι όχι υποκύπτωντας στον δόλο του Mad Putcher όπως ο ίδιος ισχυρίζεται!). Εξαιρετική βραδιά, από την οποίαν θέλω να προσθέσω κάποια παρελειπόμενα:
Πρώτον, η αθλιότητα. όταν σε κλείνει για συναυλία ένας άνθρωπος (Γρηγόρης) που και τον ξέρεις και σε έχει στηρίξει και λεφτά σου έχει φέρει, το να του λες "φροντίστε στις 12 να έχετε τελειώσει διότι μετά το μαγαζί γίνεται κλάμπ" -μη χέσω για κλάμπ δηλαδή-, είναι αλητεία να κόβεις τον ήχο επειδή η ώρα είχε πάει 12 και τέταρτο και το συγκρότημα κατόπιν τεράστιας απαιτήσεως είχε βγει για τρίτο enchore. Ένα τραγούδι θα έπαιζαν ακόμη και επί ένα πεντάλεπτο υπήρχαν διαβολεύσεις αν θα το έπαιζαν ή όχι και είναι δεδομένο ότι στο αυτό πεντάλεπτο θα το είχαν παίξει. Τελικώς το έπαιξαν, αλλα΄πήγε να παιχτεί και τσαμπουκάς κιόλας. Δηλαδή ρε μόρτηδες, αν το κλαμπ άνοιγε στις 1 θα έπεφταν τα καράβια σας έξω; Άει από 'δω ρε...
Δεύτερον, είχαν έρθει (αν είναι δυνατόν) ένας Γιορμαναράς κι ένας Σουηδός. Ο Γερμανός ενδιαφέρουσα περίπτωση: κάπου στο 2.45 ύψος, μια ντουλάπα άνευ προηγουμένου, αλλά και γαμώ τα παληκάρια (τον έκαναν λιάρδα οι δικοί μας κιόλας!). Ο Σουηδός είχε μεγάλη πλάκα όμως! Μάλιστα όταν μου το'πε ο Γρηγόρης του λέω "μα καλά, δεν μπορούσε να τους δει στην Αγγλία ο άνθρωπος; Εδώ έπρεπε να έρθει;" η απάντηση με άφησε άναυδο: "Δεν κατάλαβες. Τους είδε στην Αγγλία πριν δυο βδομάδες, τους είδε και στη Γερμανία και ήρθε κι εδώ". Τα σέβη μου εις αμφότερους, οι οποίοι όταν τους ευχαρίστησε ο Γρηγόρης από σκηνής αποθεώθηκαν απ'όλον τον κόσμο. ΣΗμειωτέον ότι ο Γερμανός έχει 4 παιδιά! :)
Τρίτον, το μαγαζί μετά λειτουργεί ως γκοθάδικο. όταν βγήκαμε λοιπόν οι ορδές των απελπισμένων περίμεναν πως και πως απ'έξω. Βασικά ευτυχώς που'χε λίγο φωτισμό και δεν περάσαμε από πάνω τους, αυτό πουμου έκανε εντύπωση όμως είναι άλλο: αυτές οι γκοθούδες πρέπει να είναι τα πιο σούπερ γκράντε ξέκωλα που υφίστανται στο παγκόσμιο στερέωμα. Αλλά μιλάμε για ξέκωλα, όχι αστεία.
Τέταρτον, τους Pagan Altar μπορεί ως είπα να μην τους πολυγουστάρω, αλλά το να βλέπω στη σκηνή στη δεύτερη κιθάρα τον μεγάλο Richard Walker (Solstice, Isen Torr) σε κάποιες φάσεις με έκανε να ανατριχιάσω. Στο τέλος, εκεί που μάζευε τα πράγματά του πήγα να τον ευχαριστήσω για το σόου και του πετάω κιόλας "θα μπορουσατε να έχετε παίξει και το Cromlech (μέγα έπος των Solstice) πιστεύω". Έβαλε τα γέλια και μου είπε "λες; Ίσως να το κάνουμε σε κάποια άλλη συναυλία με τους "άλλους!". Και γαμώ τα παληκάρια.
Πέμπτον: δεν πιστεύω να ξανακούσω Black Sabbath για τα επόμενα 20 χρόνια.
Έκτον, τελευταίον και σημαντικότερον όλων: ο Γρηγόρης πέταξε πάλι τις μπηχτές του από σκηνής στο τέλος της συναυλίας. Και όπως πολύ σωστά είπε, το metal δεν είναι διαφημίσεις, σε όσες σελίδες κι αν το καταχωρήσουν. Το metal είναι στην ψυχή.
Κι όσοι το'πιασαν, το'πιασαν.

Με την πρώτη ευκαιρία, θα ανεβασω και φωτογραφίες.
Α. και παίδες, ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ξέρετε γιατί.