InnerWish Anniversary Live, 25-5-2008

Είχαμε πάει χθες στην προ πολλού προγραμματισμένη συναυλία στο An με τον Mad Putcher, για να θαυμάσουμε τόσο τους InnerWish (σε ένα πραγματικά ιστορικό gig), όσο και τους Valor, αμφότερες μεγάλες μπάντες της αθηναϊκής σκηνής. Ας μην προτρέχω όμως.
Η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 8.30 και πρώτοι βγήκαν κάποιοι Chaosmos. Ευτυχώς τελείωσαν γρήγορα (I'm sorry guys). Μουσική κατεύθυνση δίχως την παραμικρή ταυτότητα, όλα χύμα, όλα αχταρμάς, σκηνική παρουσία απλώς ανύπαρκτη κι όσον αφορά τις συνθέσεις, άστο καλύτερα. Σε κάποιες φάσεις είχα την εντύπωση ότι ακούνε πολύ doom (και πιθανώς όχι το καλύτερο κιόλας), σε κάποιες άλλες ότι ακούνε πολύ Slayer (τους πιο "πρόσφατους" φυσικά -των τελευταίων 15 ετών δηλαδή, διότι αν άκουγαν τους Slayer της πρώτης περιόδου 83-85 θα με χαροποιούσαν τα μάλα), σε κάποιες άλλες ότι απλώς ακούν το διαβόητο, εμετικό και άθλιο συνάμα nu(no)metal. Μέχρι που ήρθε η στυγνή δολοφονία του For Whom the Bell Tolls (Metallica) στο τέλος και απλώς κατάλαβα ότι τα παιδιά είναι άμπαλα, για β' εθνική και άν. Παίδες, όταν δεν μπορούμε να παίξουμε κάτι στην κιθάρα δεν την αντικαθιστούμε με το μπάσο. Απλά παίζουμε άλλη διασκευή (και προσπαθούμε να βάλουμε και την σωστή παραμόρφωση κιόλας, όχι ό,τι λάχει). Διότι το να γαμήσεις στεγνά κι ασάλιωτα ένα έπος που συνθετικά και μόνο να το δεις, από μόνο του αρνείται να γαμηθεί, θέλει όντως μεγάλο "ταλέντο". Ίσως σε άλλους να αρέσουν, εγώ τους σιχάθηκα. Λυπάμαι, αλλά μετά από 20 χρόνια στο μέταλ έχω και κάποιες απαιτήσεις, και ιδίως από την ελληνική σκηνή (που στηρίζω πάραυτα).
Λίγη ώρα μετά βγήκαν οι Valor κι έγινε το έλα να δεις.


Τους περίμενα πως και πως, μιλάμε. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν την πρώτη τους "πλήρη" δουλειά υπό τον τίτλο Destiny's Path (είχαν ήδη και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ΕΡ από το 2004). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τον δίσκο τους δεν τον περίμενα πως και πως (όπως πχ τον πρόσφατο των Battleroar ή των Airged L'Amh), όταν τον άκουσα όμως έπαθα μεγάλη πλάκα. Απλά αριστούργημα. Πορωτικότατο μέταλ από τη δεκαετία του 80, στρωτό, γρήγορο, μελωδικότατο με εξαιρετικές εμπνεύσεις (όπως τα διπλά φωνητικά σε πάρα πολλά σημεία). Διόλου περίεργο που τους περίμενα πως και πως (αν και τους είχα ξαναδεί πέρσυ το καλοκαίρι στην Καλλιθέα στο ελληνικό "φεστιβάλ" του Γρηγόρη). Και μιλάμε ότι τα παληκάρια τα έδωσαν όλα και πήραν σκαλ, κάνοντάς με να αισιοδοξώ για πολλά πράγματα. Εξαιρετική εμφάνιση, εκπληκτικές ερμηνείες και μακάρι να έπαιζαν κι άλλο. Νομίζω ότι μας δίνουν και με τη βούλα το δικαίωμα να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς πλέον, αφού έχουν δείξει και ικανότητα και κυρίως μεράκι γι'αυτό που κάνουν. Δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι παίζουν μουσική εξαιρετικά ευχάριστη (το εννοώ).
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς: InnerWish.


Όταν πριν λίγες μέρες έμαθα τι επρόκειτο να κάνουν (και κυρίως, πως), το μόνο πράγμα που είπα στον εαυτό μου ήταν ότι "αυτό δεν το χάνω με τίποτε". Φέτος έκλεισαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους, Waiting for the Dawn. Θα μου πείτε βέβαια, ωραία, και τι έγινε;
Συνέλθετε. Μιλάμε για ελληνική σκηνή, όχι για διεθνές ρεπερτόριο. Και οι InnerWish ήταν ένα συγκρότημα που μάτωσε για να επιτύχει, που δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ίσως να στάθηκαν και τυχεροί σε κάποια σημεία της καριέρας τους, η τύχη μόνη της όμως άνευ ικανότητας σπανίως αποδίδει καρπούς. Τι περιελάμβανε όμως το χθεσινό σόου; Χε χε χε...
Ως ήταν αναμενώμενο έπαιξαν κάποια τραγούδια από τις "ενδιάμεσες" κυκλοφορίες τους, καθώς και δύο από τον επερχόμενο τέταρτο. Το σημαντικό όμως ήταν ότι έπαιξαν ολόκληρο τον πρώτο! Και όχι μόνο αυτό, αλλά 3 τραγούδια τα έπαιξαν με την αυθεντική σύνθεση του πρώτου δίσκου, ενώ στο ομώνυμο τελευταίο τραγούδισε ο πρώτος τραγουδιστής της μπάντας, Γιάννης Παπανικολάου, ο οποίος εξακολουθεί να έχει τρελή φωνάρα. Θα μου πείτε, ντάξει, και τι το ιδιαίτερο υπάρχει δηλαδή πέραν του ότι σου άρεσαν; Μα υπάρχει...
Πριν από πάρα πολλά χρόνια ο συνιδρυτής της μπάντας Γ.Παπανικολάου αποφάσισε να αποχωρήσει για τους δικούς του λόγους. Πιθανώς να μην σας λέει τίποτε το όνομά του, αλλά τους Παπαροκάδες τους έχετε ακουστά πιστεύω. Ο εν λόγω κύριος λοιπόν ήταν ο ιδρυτής, τραγουδιστής και ηγετική μορφή των παπαροκάδων! Καλό, ε; Πριν κάποιον καιρό αποφάσισε προφανώς ότι θέλει να ξαναλλάξει σελίδα στη ζωή του και πήρε τις ανάλογες αποφάσεις. Κάπως έτσι -και δεδομένου ότι η φιλία του με τα παιδιά εξακολουθούσε να υφίσταται κι ο ίδιος έδειξε να μην έχει ξεχάσει τίποτε- είχαμε αυτό το ιστορικής σημασίας μα και έντονης συγκινησιακής φόρτισης live. Φόρτισης, τουλάχιστον για'μένα, για αρκετούς λόγους. Πρώτον, εκεί που είχα ανατριχιάσει σχεδόν ήταν όταν ο Παπανικολάου ευχαριστώντας από σκηνής τόσο την μπάντα, όσο και τον κόσμο, τόνισε με νόημα ότι "εξάλλου η κυκλοφορία του δίσκου σήμαινε πολλά, διότι ήταν εποχές πολύ περίεργες για ελληνικά συγκροτήματα, αλλά τι να λέμε..." δείχνοντας ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτε. Δεύτερον, όταν ο δεύτερος κιθαρίστας (και δεύτερο παλαιότερο πλέον μέλος της μπάντας) Τσίγκος είπε ότι "πριν από 10 χρόνια ακριβώς βρισκόμασταν εδώ, στην ίδια σκηνή του An και παίζαμε για τον πρώτο μας δίσκο. Μάλιστα και σήμερα είναι δύο άτομα ανάμεσά μας που ήταν και τότε, ο (τάδε, δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα) και ο Γρηγόρης...". Και ειλικρινά το χάρηκα αυτό, διότι ο Γρηγόρης (Eat Metal ρε!) αν και οι περισσότεροι το αγνοούν, δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός φίλος και γαμώ τα παιδιά κιόλας, αλλά κυριολεκτικά η ζωντανή ιστορία της ελληνικής σκηνής, όντας διαχρονικά πανταχού παρών στα έργα και όχι στα λόγια. Και ακριβώς επειδή είναι καλός φίλος χαίρομαι όταν του αποδίδουν τα εύσημα με τέτοιον τρόπο. Τρίτον, το να βλέπεις έστω και για 3 μόλις τραγούδια την αυθεντική σύνθεση των InnerWish ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, ιδίως ένεκα του "παπαροκά" θα έλεγα, ο οποίος όχι μόνο αποθεώθηκε από τον κόσμο (όπως και τα υπόλοιπα μέλη φυσικά) αλλά έδειξε και ιδιαίτερα άνετος με το όλο συμβάν. Εξάλλου τον αγκάλιασαν άπαντες και γιατί να μην ήταν άνετος; Τα άτομα που ασχολούνται με το ελληνικό underground metal άλλωστε δεν ασχολούνται με χαμερπείς αλλά κατά τα λοιπά καθημερινότατες πρακτικές όπως η απαξίωση, η ισοπέδωση και ο μηδενισμός. Η ελληνική σκηνή εκτός από τρελή πόρωση είναι και μεγάλο συναίσθημα, γι'αυτό και προσπαθούμε πάντα να δίνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του κι ανάλογα με τις δυνατότητές του. Διότι η "οικογένεια" αποτελείται από πολύ συναισθηματικά άτομα!
Ας επιστρέψω στη συναυλία όμως. Οι InnerWish είναι ένα συγκρότημα που μου αρέσει αρκετά, άσχετα αν δεν είναι από αυτά που με ξετρελαίνουν υπέρ του δέοντος. Αυτό πιο πολύ έχει να κάνει με τα προσωπικά μου ακούσματα κι όχι με κάτι άλλο. Ο πρώτος τους δίσκος βέβαια είναι από τους αγαπημένους μου, μιλάμε για τρελή κυκλοφορία, όχι αστεία, αλλά ακόμη και οι επόμενοι είναι απ'αυτούς που υποκλίνεσαι με χαρακτηριστική ευκολία. Οι αξίες πρέπει να αναγνωρίζονται, και οι InnerWish είναι πραγματικά μια πάρα πολύ μεγάλη μπάντα (και το εννοώ αυτό). Διεθνών προδιαγραφών, με όλη τη σημασία της φράσεως. Ως εκ τούτου, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι χθες κυριολεκτικά τα έσπασαν όλα. Κολυμπιθρόξυλο δεν έμεινε όρθιο. Απίστευτη εμφάνιση, και μιλάμε ότι έπαιξαν για 2 γεμάτες ώρες (άραγε πόσα συγκροτήματα έχουν τ'άντερα να το κάνουν αυτό; Και δεν μιλάω για ελληνικά, για ξένα μιλάω) και μάλιστα, δίχως να πέσουν ούτε καν κατά το ελάχιστο.
Γουστάραμε με τα χίλια χθες.

Μερικά παραλειπόμενα του χθεσινού βραδιού. Όλα τα λεφτά ήταν το πιτσιρίκι του ντράμερ των InnerWish, το οποίο φορούσε κάτι τεράστια ακουστικά για ευνόητους λόγους! Δεν το έκανα για πάνω από τεσσάρων ετών! Πολλές φορές το πλησίαζε ο Θύμιος (Κρίκος) να το χαιρετήσει κι εκείνο άπλωνε τα χέρια και "γραντζούναγε" την κιθάρα (δείχνωντας από τώρα σε τι καλό δρομο βρίσκεται το παληκαράκι!), ενώ στο τέλος τον ανέβασαν στην σκηνή κι έγινε το έλα να δεις κάτω! Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ που είδα πολύ κόσμο από άλλες μπάντες. Πολύ καλό σημείο αυτό. Κι όσον αφορά τον κόσμο, νομίζω πρέπει να χτύπησε ίσως και μια 300ριά άτομα, δηλαδή πολύ ικανοποιητικά. Μια χαρά ήταν, μια χαρά...

Σύντομα και με φωτογραφικό ύλικό (μιας και βρίσκεται στο κινητό του Mad Putcher).

The flame inside will never fade away
(Valor, Into the Night)