Up the Hammers XII, 26-27 Μαϊου 2017

Μικρός πρόλογος.
Καλά ρε Άδη, έχεις γράψει το βλόγιον τούτον εις τα παλαιότερα των υποδημάτων σου (δερμάτινα εννοείται) και ξαφνικά επανέρχεσαι για το Up the Hammers;

Απάντηση: ναι ρε, διότι το Up the Hammers είναι από τα σημαντικότερα δρώμενα που υπάρχουν στη χώρα, είναι κάτι που μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία και όταν έχουμε γεγονότα ωσάν τα φετινά, αποτελεί και κομμάτι της Ιστορίας και πρέπει να μνημονεύεται πάραυτα.
Εξάλλου, διά τους οπισθίως συνουσιαζόμενους ρουφιάνους θα τα πούμε κάποιαν άλλη φορά.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τα ζόρια, ζόρια, αλλά το Up the Hammers, Up the Hammers. Εξάλλου έχουν περιοριστεί τόσο πολύ αυτά που πλέον μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας, που το συγκεκριμένο φεστιβάλ βρίσκεται πίσω από τις κόκκινες γραμμές. Ποσώ δε μάλλον όταν είναι να έρθουν οι Cirith Ungol κιόλας...

Μέρα πρώτη
Monasterium
Δυστυχώς συνέβη κάτι πολύ σοβαρό στον δρόμο και δυστυχώς τους έχασα (συνέβη Mad Putcher για την ακρίβεια, ο οποίος άργησε ως συνήθως, με αποτέλεσμα να λέμε κι ευχαριστώ που προλάβαμε το φεστιβάλ γενικότερα!). Οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.

Resistance
Φιλότιμη μπάντα, έδειξε να το κατέχει το αντικείμενο αλλά προσωπικά τη βρήκα λίγο κουραστική, υπό την έννοια ότι κάπου το παράκαναν με συνεχείς αλλαγές στους ρυθμούς και ίσως λίγη περισσότερη από την επιτρεπόμενη προσπάθεια να φανούν λίγο βιρτουόζοι σε κάποια σημεία. Κακούς πάντως δεν τους έλεγες.

Diviner
Νομίζω πως ήταν η πρώτη μπόμπα του διημέρου. Καταπληκτική εμφάνιση, επαγγελματισμός, πάρα πολύ ωραίες εκτελέσεις όλων των κομματιών. Ο δε, Παπανικολάου σε καταπληκτική κατάσταση. Τους καταφχαριστήθηκα.

Night Demon
Εδώ πέρα έχουμε πολύ ψωμί. Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι από τις στουντιακές δουλειές τους μου άρεσαν αρκετά, όμως ήμουν υπερβολικά θετικά προκατειλημμένος απέναντί τους καθαρά λόγω του Jarvis, και καθαρά λόγω του γεγονότος ότι σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάμε την επανένωση των Cirith Ungol. Οπότε για να είμαι ειλικρινής, ό,τι και να έπαιζαν, εγώ θα ήμουν από κάτω να γουστάριζα. Όμως λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ, διάβασα μια κα-τα-πληκ-τι-κή συνέντευξη του Jarvis Leatherby, με την οποίαν (μεταξύ άλλων) ο τύπος τοποθέτησε πάρα πολύ ψηλά τον πήχυ για το UTH. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τέτοια τοποθέτηση που τολμώ να πω ότι έδειχνε να αγγίζει τα όρια της ύβρεως (καλώς εννοούμενα πάντοτε), αφού ο Jarvis ευθέως εξέφρασε την πεποίθηση ότι αυτό που έπρεπε να περιμένει ο κόσμος από τους Night Demon ήταν να ειναι η καλύτερη μπάντα του διημέρου. Άγνοια κινδύνου; (αναρωτήθηκα). Τελικά, όταν τους είδα live διαπίστωσα ότι η βεβαιότητα του Jarvis ήταν βάσιμη. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχω δει on stage στο UTH γενικώς. Έχουμε δει ξυλίκια και ξυλίκια, χειμάρρους, καταιγισμούς, αλλά τους Night Demon θα τους κατέτασσα άνετα στο top-5 των εμφανίσεων σε UTH (για την ακρίβεια, κάπου δίπλα στους Powervice νομίζω). Τα παλικάρια πρέπει να έκαναν το πρώτο διάλειμμα περίπου μετά από 50-55 λεπτά. Από την στιγμή που ξεκίνησαν, το πήραν σερί, παίζοντας καταπληκτικά, με απίστευτο δυναμισμό. Τόσο χαμόγελο είχα καιρό να δω, και πάνω και κάτω από τη σκηνή, την οποίαν την όργωσαν κυριολεκτικά. Κάπως έτσι πρέπει να παίζεται το metal από τα νέα συγκροτήματα κυρίες και κύριοι. Πόρωση, ενεργητικότητα, αλληλεπίδραση, επαγγελματισμός. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο.

Attacker
Δυστυχώς, για να πούμε και το αρνητικό των Night Demon, ο πήχυς όπως είπα είχε τεθεί πάρα πολύ ψηλά. Δεν το κρύβω ότι αν και ήθελα να τους δω με ενδιαφέρον τους Attacker, τους είδα σχεδόν... ξενερωμένος. Δεν υπήρχε καν σύγκριση. Η προσπάθειά τους ήταν βέβαια πολύ παραπάνω από φιλότιμη, για την ακρίβεια θα τους χαρακτήριζα αρκετά δυναμικούς κιόλας, αλλά.... Night Demon... Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου θύμιζε αρκετά την περίπτωση των Doomsword, που είχαν την ατυχία να βγουν μετά τους Slauter Xstroyes κάποτε σε μιαν άλλη εποχή...

Tyrant
Δεν μπορώ να πω ότι είναι από τα συγκροτήματα που μου κάνουν κλικ, αλλά τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνω να πάνε χαμένες γενικά. Δυστυχώς όμως, απογοητεύτηκα πλήρως. Ίσως η χειρότερη εμφάνιση του φεστιβάλ και νομίζω από τις χειρότερες γενικώς. Βιδωμένοι στην σκηνή, μηδενική παρουσία, κακές εκτελέσεις των κομματιών και ακόμη χειρότερα, ασύνδετοι. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να είχε συμβεί για να είναι χειρότεροι.

Ross the Boss
Και φτάνουμε στον headliner της πρώτης βραδιάς, τον θρυλικό Ross the Boss. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήθελα να τον δω πολύ (καθ'όσον το 92 στο ΣΕΦ είχε ήδη φύγει από τους Manowar), κάπου δεν ήξερα τι να περιμένω. Να πω το κρίμα μου, για συγκρίσεις το έχω κόψει το youtube διότι έχω διαπιστώσει αποδεδειγμένα ότι σαν την Ελλάδα δεν έχει. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα που σε άλλες χώρες παίζουν κρυόκωλα και ξενερωμένα, στην Ελλάδα δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, οπότε το έχω κόψει το συγκεκριμένο άθλημα, πλην πολύ συγκεκριμένων (και ειδικών) περιπτώσεων. Όμως, κάθε αμφιβολία μου διαλύθηκε από τις πρώτες κιόλας νότες του Blood of the Kings... Αυτή η χαρακτηριστική βρωμιά που έβγαζε στους Manowar, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που σε πλυμμηρίζει κάθε φορά που ακούς τις συγχορδίες, αυτός ο ήχος των δίσκων των Manowar μέχρι το 90, ήταν πραγματικά ανεπανάληπτος. Τι να λέμε, πραγματικά. Λυπάμαι όλους εκείνους τους δέσμιους της παραγωγής που αν ένας δίσκος δεν είναι σχεδόν εξωγήινος από τις παρεμβάσεις του παραγωγού, θεωρούν ότι δεν ακούγεται. Έπρεπε να κάτσουν να παρακολουθήσουν τον Ross για να κατανοήσουν ότι κάποια πράγματα απλώς τα κατέχεις επειδή είσαι ταλέντο. Ποια παραγωγή και αηδίες... Ούτε που με πείραξε που δεν άκουσα διάφορα πολυαγαπημένα τραγούδια, όπως το Hail to England ή το Revelations, και αυτό διότι η εμφάνιση της μπάντας ήταν πραγματική εκπληκτική. Το μόνο σημείο που νομίζω ότι δεν πρέπει να ξενέρωσε μόνο εμένα ήταν το ανεμενώμενο με τα πολλά solos, α λα Manowar δηλαδή, και ιδίως του LePond, το οποίο για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς άγγιξε λίγο τα όρια της ιεροσυλίας, και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, παικτικά νομίζω ότι το ανέκδοτο περί των ικανοτήτων του DeMaio το τελείωσε οριστικά, αφού έκανε απίστευτα πράγματα με το μπάσο του, αλλά παλικάρι μου, δεν χρειαζόταν αυτή η προσπάθεια να τον κοροϊδέψεις στο σόλο σου. Ούτε εγώ τον χωνεύω, αλλά ο άνθρωπος αυτός εκτός από μπασίστας είναι και ένας καταπληκτικός συνθέτης. Επίσης, άκουσα ότι πολλοί τα έχωναν στον τραγουδιστή: ο καθένας με την τρέλα του τελικά. Παλικάρια μου, τραγούδια που έχει βγάλει ο Adams έβγαλε ο άνθρωπος, πόσο παρανοϊκός πρέπει ναν είναι κάποιος για να περιμένει να τα βγάλει όπως ο Adams;; Τέλος πάντων, αν αντί για τα σόλο είχαν βάλει ένα κομματάκι ακόμα μια χαρά θα ήμασταν. Επίσης, να προσθέσω ότι ο Ross φάνηκε πολύ συγκινημένος σε κάποια σημεία, πράγμα αππολύτως λογικό νομίζω, αφού εκτός από την αποθέωση που γνώρισε, είδε και μια απίστευτη συμμετοχή του κοινού στα τραγούδια. Και ρε διάολε, δεν ήταν μόνο τα τραγούδια. Δείτε το παρακάτω βίντεο: δείτε πως βάζει το σώμα, δείτε πόσο πωρωτικά χτυπάει στον ρυθμό το πόδι, τι κινήσεις κάνει, δείτε τον LePond πως χτυπιέται όπως παίζει παπάδες. Τι έχουμε ζήσει ρε διάολε....! Metal ρε!



Δεύτερη μέρα
Lord Vigo
Εϊπα κι εγώ, θα τη βγάζαμε δίχως doom επιρροές; Γνωστές οι απόψεις μου. Φιλότιμοι, αλλά...

Blizzer
Εδώ ένα σοκ το ψιλοφάγαμε με τους Γερμανούς. Ακόμα κι αν η εμφάνισή τους προϊδέαζε για 80ίλα, οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιο πράγμα δεν το περίμενα. Πάρα πολύ ξύλο. Εξαιρετικά ευχάριστοι και δυναμικοί, πολύ κινητικοί και επαγγγελματίες. Δικαιότατα έσπευσα να αγοράσω το cd τους μόλις τελείωσαν. Πάρα πολύ καλοί.

Holy Martyr
Τώρα, τι να πω, τι να πιάσω και από που ν'αρχίσω. Για όσους με ξέρουν ή με θυμούνται, για τους HM σχεδόν έκοβα φλέβες όταν είχαν πρωτοβγεί, αφού ο συνδυασμός ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος (και ιδίως στο demo, με το οποίο ακόμα και σήμερα έχω έναν μεγάλο έρωτα). Το πρόβλημα είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα άρχισαν να κουράζουν πάρα πολύ. Συνεχώς παρόμοια θεματολογία, συνεχώς τα ίδια προβλέψιμα πράγματα. Δεν θα πω ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έχουν βγάλει και τραγούδια που να μου αρέσουν, αλλά θα πω ότι ακόμη κι αυτά που μου αρέσουν δεν μου κάνουν ιδιαίτερο κέφι να τα ακούσω πλέον. Και παρακολουθώντας τους, κυριολεκτικά με πόνο ψυχής διότι την συμπαθούσα πολύ αυτήν την μπάντα, διαπίστωσα ότι παρά την εξαιρετική ομολογουμένως εμφάνισή τους, παρά την ικανοποιητικότατη και ζεστή σχέση τους με το κοινό, ε, με κούρασαν τόσο που νόμιζα ότι έσκαβα.

Thrust
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Οι Thrust ηταν ένα από τα συγκροτήματα που περιμενα πως και πως, κυρίως (φυσικά) λόγω του Fists Held High. Δηλαδή όπως περίμεναν όλοι εδώ που τα λέμε. Το πρόβλημα με αυτόν τον δισκο όμως είναι τα φωνητικά: ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερα και μετά από 30 χρόνια, η αλήθεια είναι ότι τα έχουμε συνηθίσει στο 100%. Έτσι, είχα μεγάλη απορία πως ακριβώς θα απέδιδαν τα τραγούδια του. Η αλήθεια είναι ότι ο τραγουδιστης σεβάστηκε την ιδιαιτερότητα του FHH, και δεν απέδωσε όλες τις δικές του ιδιαιτερότητες σε αυτόν τον δίσκο. Τολμώ να χαρακτηρίσω συγκινητική την προσπάθειά του να μην σφάξει τα τραγούδια λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα. Επίσης κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ότι η μπάντα κάπου ισορροπούσε ανάμεσα σε μια αρκετά μοντέρνη χροιά που περνούσε πάνω από τις παραδοσιακές μελωδίες. Δεν θα το χαρακτήριζα κακό αυτό. Τέλος, αν και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα νέα τραγούδια τους, ένα δύο πραγματικά τα έσπασαν. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν πάρα πολύ καλή.

Mythra
Εδώ φάγαμε τρελή ήττα. Προσωπικά είχα επιλέξει τους Mythra για το ευχάριστο διάλειμμα για βρώμικο. Τελικά τα παππούδια πρέπει να έφυγαν με ολόκληρη οικοσκευή από κάθε λογής σώβρακο που πήραν: από σκελέες και μποξεράκια, μέχρι ζαρτιέρες και kinky εσώρουχα. Τι εμφάνιση ήταν αυτή ρε; Ποιο βρώμικο και ποιο σουβλάκι; Ούτε να κουνηθώ δεν μπορούσα από την έκπληξη. Μέχρι και το μπάσιμό τους ήταν α-πί-στευ-το. Δήθεν έκαναν ζέσταμα κι έτσι και ξαφνικά γυρνάνε όλοι απότομα και ξεκινάνε τους πυροβολισμούς. Τι πυροβολισμούς δηλαδή; Κανονική εκτέλεση από τα 5 βήματα ήταν αυτή. Μπράβο τους, καταπληκτικοί.

InnerWish
Μια ακόμα πολυαναμενόμενη εμφάνιση, όπου έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια για να τη βιώσουμε. Για να πω την αλήθεια, τους έχω δει και σε καλύτερα βράδια, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με την απόδοσή του, η οποία ως συνήθως κινήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, όσο λόγο του set list νομίζω. Γενικά, ήταν από τις μπάντες που ανέβασαν τον μέσο όρο κατά πολύ. Δυστυχώς όμως, όσο καλοί κι αν ήταν, προσωπικά περίμενα τους....

Cirith Ungol
Και η ανυπομονησία μηνών πλέον απείχε μόλις λίγα λεπτά από το να λάβει τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ξέραμε πολύ καιρό πριν ότι θα ήταν οι Cirith Ungol headliners στο φετινό UTH, κι ας μην είχε ανακοινωθεί. Το καταλάβαινες από τα υπονοοούμενα και τα συμφραζόμενα, το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα. Εδώ δεν μιλάμε για απλό όνειρο, αλλά για όνειρο επιπέδου "να δω τους Warlord και τι στον κόσμο". Και να που ήρθε η ώρα. Σημειωτέον ότι όλο το διήμερο (διότι στα υπόλοιπα δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος να πηγαίνω) οι Cirith Ungol βρίσκονταν συνεχώς ανάμεσα στον κόσμο, εντελώς λιτοί και απλοί άνθρωποι, προσιτοί και φιλικότατοι. Δεν τους είδα να λένε όχι σε κανέναν. Πρέπει να έβγαλαν κυριολεκτικά χιλιάδες φωτογραφίες, να υπέγραψαν εκατοντάδες δίσκους και δεν είπαν σε κανέναν όχι. Κάποια στιγμή πιάσαμε λίγο την κουβέντα με τον Garven την πρώτη μέρα και πραγματικά έπαθα πλάκα από το πόσο φιλικός ήταν: νόμιζα πως τα έλεγα με κάποιον φίλο που απλώς είχα να δω μερικά χρόνια.
Ήρθε όμως, η ώρα της συναυλίας. Και μόνο που τους έβλεπες στην σκηνή σου ήταν σχεδόν αρκετό. Κάπου μέσα μου προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όντως είναι κάποιο όνειρο και στην πραγματικότητα δεν βιώνω τίποτε από αυτά.
Μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του I'm Alive...
Και ο Βασιλιάς ήταν ήδη παρών...
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες περί του τι ακριβώς συνέβη. Ήδη κυκλοφορούν αρκετές κριτικές καθώς και βίντεο στο youtube. Η εμφάνισή τους δεν ήταν απλώς έτη φωτός μακρυά και από την γενέτειρά τους τη Ventura, αλλά και από αυτήν του ΚΙΤ. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο πραγματικά τους απογείωσε, τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Κατ' αρχάς, η μπάντα έπαιξε λες και δεν είχε διαλύσει ποτέ. Απέδωσε όλα τα τραγούδια ΑΡΙΣΤΑ, με όλο το μεγαλείο τους και το συναίσθημα του τους άρμοζε. Και όλη αυτή η μυσταγωγία, αυτό το τελετουργικό, κόντεψε να ανατινάξει (με την καλή έννοια) τη συναυλία.
Λόγω τιμής, όσο κι αν προσπαθώ να βρω ψεγάδι, μου είναι αδύνατον. Η φωνή του Baker ερχόταν από κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπως και στους δίσκους. Οι κιθάρες των Lindstrom και Barazza, άγγιζαν την τελειότητα. Ο Garven πίσω από τα τύμπανα (που επί σειρά ετών δεν ήθελε καν να βλέπει τύμπανα) τα έσπαγε όλα κυριολεκτικά. Κι όσον αφορά τον Jarvis, τον νεοσσό της παρέας, απολύτως εγκλιματισμένος, από τη μία λες και ήταν ήδη από τότε με την μπάντα, από την άλλη όμως να προσθέτει τις απαραίτητες πινελιές της ζωντάνιας του.

Μα τον Τουτάτη, τι ζήσαμε, δεν μπορώ να το διαννοηθώ...
Τους αναγκάσαμε να βγουν και για δεύτερο encore.
Είδαμε τον Baker να βάζει τα κλάματα στο τέλος, μη μπορώντας να διαννοηθεί ότι τόσο αυτόν όσο και την μπάντα τους περίμενε τέτοια καταιγιστική αποθέωση
Είδαμε τον Garven με ένα χαμόγελο σε όλη τη συναυλία που ήταν τόσο μεγάλο που έμοιαζε ζωγραφιστό. Και ιδίως στο τέλος που τα ντραμς κυριολεκτικά τα διέλυσε, το χαμόγελό του ήταν ακόμα μεγαλύτερο!
Είδαμε τον Baker να αγκαλιάζει συγκινημένος τον Jarvis στις πρώτες νότες του Chaos Rising και ο Jarvis να του ανταπαντά δείχνοντάς του το κοινό ότι "είδες τι σας περίμενε; Άξιζε λοιπόν η επανασύνδεση;".
Και τι δεν είδαμε...
Είδαμε ζωντανά να παίζονται τραγούδια με τα οποία έχουμε ανατριχιάσει.
Και τα είδαμε με πολλή συγκίνηση. Κρατήθηκα στο Black Machine....βούρκωσα αλλά κρατήθηκε στο Chaos Rising και το Paradise Lost.... όμως στο King of the Dead είχα πλέον υπερβεί τα συναισθηματικά όριά μου, ακούμπησα πάνω στον Mad Putcher και έκλαιγα με λιγμούς... Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω που το σκέφτομαι...

Είδαμε τους Cirith Ungol ρε διάολε... Δεν υπάρχει....

Τα κλασικά παραλειπόμενα.
Τα μπράβο στον Μανώλη τα έχω πει σε όλα τα προηγούμενα. Ετούτο το UTH όμως, δεν είναι απλώς για μπράβο. Δυστυχώς όμως δεν ξέρω ποια είναι η λέξη που αρμόζει, όλες μοιάζουν λίγες. Και το μπράβο και το ευχαριστώ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Είδαμε τους Cirith Ungol.... Μανώλη, νομίζω ότι σου χρωστάμε πολλά....
Αν υπάρχει μόνο κάτι που με ξενέρωσε, αυτό ήταν οι νερόβραστοι ντοματοκεφτέδες που ξεσκίστηκαν στον crowdsurfing στους Cirith Ungol. Δεν ξέρω, ίσως να πέρασαν την συγκεκριμένη μπάντα για thrash μπάντα και έπραξαν όπως θεώρησαν ότι άρμοζε. Η ουσία είναι ότι σε 2-3 φάσεις παραλίγο να έπεφταν και μερικές χοντρές, (μιας και ψιλές είχαν φύγει πιο πριν). Μόνο του Μανώλη το stage diving δικαιολογώ, αφού η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη που καλά έκανε και βοήθησα κι εγώ στη "μεταφορά".
Επίσης, όπως και κάθε χρονιά, χάρηκα που είδα κάποιους πολύ καλούς φίλους και από την Ελλάδα και απότο εξωτερικό. Έγιναν και μερικές πάρα πολύ όμορφες συζητήσεις, όπως για παράδειγμα με τον Andrej των Desperation. Πάρα πολύ όμορφα πράγματα.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: ο Jerry ηταν ανέκαθεν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες. Βλέποντας όμως ζωντανά όλα αυτά τα τραγούδια, συνηδειτοποίησα πόσο τεράστια ήταν όλα αυτά που είχε γράψει στην κιθάρα.

Νομίζω ότι είναι θαύμα που κατάφερα να γράψω όλα αυτά.
Πρέπει να μου πήρε μερικές μέρες να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, κυρίως όμως να βρω τις λέξεις. Διότι μετά από αυτό το μεγαλείο που ζήσαμε, συνειδητοποίησα ότι η ελληνική γλώσσα είναι πολύ φτωχή για να το περιγράψει.

Φωτογραφίες σε μελλοντικό χρόνο.
Είδαμε τους Cirith Ungol....