Κάτι θα βγει με την Αυγή...

Κατ' αρχήν να πω ότι το θέμα που θα αναπτύξω το είχα κατά νου εδώ και αρκετό καιρό επί τη ευκαιρία μιας διαπιστώσεως που έκανα, δυστυχώς όμως υπήρξε και "αφορμή" πλέον και αναφέρομαι στην χθεσινή στυγερή δολοφονία ενός συνανθρώπου μας -Έλληνα πλέον, έτσι για να ξέρουμε ότι οι φασίστες δεν χτυπάνε μόνο αλλοδαπούς όπως τάχα μου ευαγγελίζονται.

Ποια ήταν η αφορμή;
Ο τίτλος της αναρτήσεως.
Κάτι θα βγει με την Αυγή.

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα στο σπίτι των γονιών ενός καλού μου φίλου. Ηλικιωμένοι άνθρωποι πλέον και είχα να τους δω καιρό. Πολύ ζορισμένοι οικονομικά αλλά δεν παραπονιώνταν γι'αυτό, αλλά για το γεγονός ότι οι πολιτικοί τους έχουν στερήσει την αξιοπρέπειά τους. Ο πατέρας του φίλου μου χρόνια ολόκληρα ναυτικός, θαλασσοδαρμένος σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, δεν είδε τα δύο του παιδιά να μεγαλώνουν. Τα άφησε μικρά και τα ξαναείδε μεγάλα. Στο ενδιάμεσο είχε μόλις λίγα ευχάριστα οικογενειακά διαλείμματα. Και όλα τα χρόνια ανήκε στην κατηγορία των εργαζομένων που θεωρούνταν ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας φέρνοντας συνάλλαγμα στην χώρα. Η μητέρα του φίλου μου έπρεπε να μεγαλώσει δύο παιδιά. Επάγγελμα, οικιακά, σε μια εποχή που το να λες ότι ασχολείσαι με το νοικοκυριό σου αποτελούσε ακόμη αξιοπρεπή ενασχόληση και όχι κάτι το υποτιμητικό. Αποτέλεσμα; Μία σύνταξη για να ζήσουν δύο άνθρωποι που επειδή τους ξέρω χρόνια ποτέ δεν τους θυμάμαι να είχαν καμιά ιδιαίτερα πολυδάπανη ή προκλητική ζωή. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Και ξαφνικά ένας εντελώς στουρνάρης πολιτικός έκρινε ότι η μία σύνταξη είναι πλουσιοπάροχος και πρέπει να μειωθεί πάρα πολύ διότι βλέπετε πχ ο Κεδίκογλου πρέπει να διορίσει την γκόμενά του στο ενδιάμεσο (κατά πως ακούστηκε από κάτι πολύ κακές γλώσσες από τις οποίες κυκλοφορούν πάμπολλες εσχάτως). Αφού λοιπόν περάσαμε και από έναν σχολιασμό της πολιτικής καταστάσεως, μου λέει με αυτοπεποίθηση ο πατέρας με την πλήρη υποστήριξη της μητέρας "κάτι θα βγει με την Αυγή". Πάγωσα, και ξέρετε γιατί; Διότι είναι τρομερά πιασάρικο, κάνει ρίμα και το χειρότερο όλων, είναι απλό.

Αμέσως του αντέτεινα ότι οι φασίστες δεν έρχονται για να φύγουν αλλά πάντα μένουν σαν τσιμπούρι. Όχι, μου ανταπάντησε. ας κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν αλλά στους πολιτικούς και μετά θα τους δώσουμε να καταλάβουν ότι θα πρέπει να φύγουν. Συζητήσαμε αρκετή ώρα επί τούτου και ειλικρινά δε νομίζω να τους έπεισα.

Και είναι λογικό. Πως να πείσεις έναν άνθρωπο που νοιώθει προδομένος, που αισθάνεται ότι τον βιάζουν καθημερινά, ότι του έχουν αποστερήσει την αξιοπρέπειά του; Δεν είναι εύκολο. Εμένα όμως με προβλημάτισε η εν λόγω ατάκα. Δεν τους είχα (και λόγω ηλικίας αλλά και λόγω μετριοπάθειας) ικανούς για ένα τέτοιο σύνθημα και το έψαξα λίγο στους δρόμους. Διαπίστωσα λοιπόν ότι αυτή η ατάκα βρίσκεται στο στόμα πολλών ανθρώπων που θεωρούν ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί λύση στα προβλήματά τους και παρομοίως είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι φασίστες είναι η μόνη λύση στα προβλήματά τους. Πως το νομίζουν; Τρέφοντας την ελπίδα ότι θα φοβηθούν οι πολιτικοί. Τόσο απλό.
Σας έχω ξαναγράψει και παλαιότερα ότι ο κόσμος ναι μεν ψηφίζει την Χρυσή Αυγή από την απέχθειά του για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όμως δεν το κάνει από σκέτη αντίδραση αλλά από επιβράβευση. Αν ήταν από αντίδραση θα ανέβαιναν και άλλα κόμματα με κυριότερα τα κόμματα της Αριστεράς (η οποία ώς έχουμε ξαναπεί δεν υφίσταται κλπ). Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι ο κόσμος ψήφισε τους φασίστες ακριβώς γι'αυτά που κάνουν. Αν κι εδώ που τα λέμε σε κανενός το μυαλό δεν υπήρχε η δολοφονία ως λύση. Όμως αγαπητέ συμπολίτη μήτε η βλακεία, ούτε η άγνοια αποτελούν δικαιολογία. Ο φασίστας είναι πάντα φασίστας και πάντα ικανός για κάθε τι χειρότερο ανεξάρτητα αν δεν το ήξερες ή δεν το περίμενες.

Να σας πω την αλήθεια, λοιπόν, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι μετά την χθεσινοβραδινή δολοφονία ο κόσμος θα αλλάξει άποψη για τους φασίστες διότι πολύ φοβάμαι ότι η σιχαμάρα, η αηδία, η απέχθεια για τους πολιτικούς θα παραμείνει μεγαλύτερη από τον φόβο για τους χρυσαυγήτες. Γιατί; Διότι τα μέτρα δεν πρόκειται να σταματήσουν, η καθημερινότητα θα γίνει απείρως χειρότερη, τα ψέματα και η τρομοκρατία θα γιγαντωθούν, η ανασφάλεια θα χτυπήσει κόκκινα.

Στο Πέραμα και το Κερατσίνι, δύο περιοχές που για συγκυριακούς λόγους ξέρω αρκετά καλά η Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές δεν χτύπησε τα υψηλότερα ποσοστά της για πλάκα αλλά επειδή η φτώχεια εκεί πέρα είναι τερατώδης. Όποιος γουστάρει ας ανέβει στα παραπήγματα του Περάματος να δει την Ελλάδα της Ανάπτυξης. Όποιος θέλει ας κάνει μερικές βόλτες να δει τα σπίτια που μοιάζουν ακατοίκητα επειδή τους έχει κοπεί το ρεύμα.

Διαβάζω λοιπόν ότι την ίδιαν στιγμή που μαγειρεύεται το όνομα με το οποίο θα μας πλασαριστεί το νέο μνημόνιο που ήδη έχει σχεδόν συμφωνηθεί (όπως πχ παρφαί σοκολάτα, σασμάν αυτοκινήτου ή δεν ξέρω πως αλλιώς μπορεί να το πουν προκειμένου να φανεί ότι τήρησαν την υπόσχεσή τους να μην φέρουν νέο μνημόνιο), την ίδιαν στιγμή που η ανθρωποκτόνος πολιτική θα συνεχιστεί επειδή έτσι γουστάρουν οι δανειστές, την ίδιαν στιγμή που το μόνο πραγματικό πλεόνασμα που διαθέτουμε είναι αυτό της απελπισίας, οι ίδιοι πολιτικοί που μας έχουν φέρει σε αυτήν την δεινή κατάσταση (και που όλοι μας ξέρουμε ότι τα πολύ χειρότερα είναι μπροστά) θα δώσουν λύση στο πρόβλημα της Χρυσής Αυγής που ούτως ή άλλως οι ίδιοι δημιούργησαν.

Το είχα πει και τότε με το χαστούκι στην Κανέλλη, το είχα πει και με άλλες αντίστοιχες αφορμές όπου οι περισσότεροι έλεγαν ότι "που θα πάει, με αυτό θα πέσουν τα ποσοστά της": τα ποσοστά της δύσκολα θα πέσουν. Ακόμη και τώρα το φοβάμαι αυτό και ξέρετε γιατί; Διότι αν εξαιρέσουμε κάποιους τωόντι ιδεολογικά ευαίσθητους ή ευρύτερα πολιτικοποιημένους καθώς και (αναμφισβήτητα) τους ανθρώπους του στενού κύκλου του θύματος, όλοι οι άλλοι θα αντιμετωπίσουν τη δολοφονία ως μια ακόμη είδηση, σαν αυτές που μας πλασάρει η Τρέμη και ο κυρ-Μπάμπης του οποίου προφανώς τη σοβαρότερη Χρυσή Αυγή θαυμάζουμε τις τελευταίες μέρες...

Αλήθεια, θα υπάρξει κανείς από τους έγκυρους αναλυτές της καθημερινότητάς μας να μας ενημερώσουν για τα ψυχολογικά προβλήματα του θύματος; Για να ξέρουμε δηλαδή, που να εντάξουμε τη δολοφονία, όπως μας ωθούν να κάνουμε και με τις αυτοκτονίες, ένα πράγμα. Διότι έχω ξαναπεί ότι ζούμε ανάμεσά τους, η βλακεία σε αυτήν τη χώρα είναι το μόνο πραγματικό μας εθνικό προϊόν.

Διότι δε νομίζω να υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να θεωρεί ότι αυτό το τερατώδες κρεσέντο των φασιστών τις τελευταίες ημέρες ιδίως, είτε με τα γεγονότα στον Μελιγαλά, είτε με την επίθεση στους κνίτες κλπ είναι τυχαία. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Απλώς το κράτος δεν θέλει να πιάνει τους παρακρατικούς που του κάνουν μια χαρά τη δουλειά. Ξέρεις πόσο εύκολα μπορούν να φύγουν τα πρόβατα από το μαντρί αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος φόβος; Και η αλήθεια είναι ότι οι φόβοι αρχίζουν να τελειώνουν διότι πλέον καταδεικνύεται στην πράξη της καθημερινότητάς μας ότι η μεγάλη μάστιγα της εποχής μας, ο μεγάλος καρκίνος είναι η Ευρώπη. Το τάχα μου όνειρό μας.

Παπάρια μάντολες.
Αυτό δεν είναι Ευρώπη, αυτό είναι εφιάλτης. Αυτή είναι η Ευρώπη που είχαμε ονειρευτεί κάποτε; Όχι.
Αυτή είναι απλώς η πηγή όλων των δεινών. Ακόμη και οι πολιτικοί μας στο ίδιο πρόβλημα ανήκουν διότι πολύ απλά υπηρετούν τα ίδια ακριβώς συμφέροντα. Όλα για τις τράπεζες και τίποτε άλλο, οι υπόλοιποι κόφτε τον λαιμό σας. Όταν λοιπόν εσύ καλείσαι να κόψεις τον λαιμό σου, μήπως τελικά η μόνη λύση που σου αφήνουν στα χέρια είναι το να ψηφίσεις κάποιον που ευχαρίστως θα κόψει κάποιον άλλο λαιμό; Και δεν θα λερωθούν και τα χέρια σου κιόλας. Για σκεφτείτε το...

Και στο ενδιάμεσο, αυτό το "κάτι θα βγει με την Αυγή" το βλέπω στον ύπνο μου σαν εφιάλτη διότι όσο ο περισσότερος κόσμος κάθεται στον αναπαυτικό πλην αποστειρωμένο καναπέ του ή πίσω από ένα αντιστοίχως αποστειρωμένο πληκτρολόγιο, στους δρόμους γίνεται η συνειδησιακή ζύμωση στην οποίαν καταλύτης είναι η κυβερνητική/ευρωπαϊκή πολιτική.
Ξύπνα ηλίθιε, ξύπνα.
Η Ευρώπη αυτή πρέπει να αλλάξει ειδάλλως θα μας καταπιεί όλους.

Δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ, ειλικρινά.
Σε πρώτη φάση το μόνο που σκέφτομαι είναι να δώσουμε διεθνή έκταση στο θέμα, να μάθουν όλοι όχι τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά τι συμβαίνει στην Ευρώπη διότι η ακροδεξιά δεν είναι πλέον μόνο ελληνικό φαινόμενο. Έχει γιγαντωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη, αφορά τους πάντες. Πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για τα αυξημένα ποσοστά των νεοναζί στην Αυστρία όπως λέγαμε κάποτε για τον Χάιντερ, αλλά για μια πανευρωπαϊκή στροφή προς τον φασισμό και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Σκέφτομαι. λοιπόν, να γράψω κάτι στα γερμανικά προσεχώς και μακάρι να προλάβω και τις εκλογές της Γερμανίας (όχι ότι ελπίζω να το διαβάσει κανείς Γερμανός αλλά λέμε τώρα).

Και στο ενδιάμεσο, μην τρέφετε πολλές ελπίδες ότι τα ποσοστά των φασιστών θα πέσουν, η τάση είναι ακριβώς η αντίθετη.
Θα είναι φρούδες τέτοιες ελπίδες.
Το φίδι δεν είναι πλέον στο αυγό και δεν είναι καν φιδάκι. Έχει εκκολαφθεί πλήρως, κυκλοφορεί εντελώς ελεύθερο και τρέφεται με την απελπισία. Όπως έκανε πάντοτε.
Χαίρετε.