Warlord, 28-04-2013

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: αν κάποιος θέλει να διαβάσει αντικειμενική κριτική, να φύγει, να πάει αλλού. Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις δηλαδή.

Θα ξεκινήσω με μια άκρως απαραίτητη αναδρομή στα μυθικά 80s διότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτή η αξία αυτής της συναυλίας. Τότε σε εποχές που ίντερνετ δεν υπήρχε και το tape trading ήταν διαδεδομένο όσο δεν πήγαινε (αρκεί να έβρισκες κάποιον που και να είχε υλικό αλλά και να μπορούσε να σου γράφει καμιά κασσέτα) το να έβρισκες κάτι που θεωρείτο μυθικό, ισοδυναμούσε με πολλαπλούς οργασμούς, μην πω και παραπάνω. Και οι Warlord ήταν ένα από τα πιο μυθικά ονόματα στον χώρο του παγκοσμίου μέταλ. Με ουσιαστικά μιάμιση κυκλοφορία όλη κι όλη όπου το ένα τραγούδι ήταν καλύτερο από τ'άλλο αλλά και με την παρουσία ενός ελληνοαμερικάνου (που ήταν και ο ιθύνων νους-ιδρυτής της μπάντας) δεν ήθελε και πολύ να δημιουργηθεί ολόκληρος μύθος γύρω από το όνομά τους. Αν αναλογιστούμε τώρα και το ότι οι κυκλοφορίες τους ήταν αρκετά σπάνιες (ακόμη και η συλλογή Thy Kingdom Come) και κατ' επέκταση πανάκριβες, ο μύθος γινόταν ακόμη μεγαλύτερος.
Η πρώτη μου επαφή με τους Warlord ήταν ραδιοφωνική, με το τραγούδι Mrs Victoria που παρέμεινε διαχρονικά και το αγαπημένο μου. Μιλάμε ότι είχα πάθει σοκ στο άκουσμα. Η ήττα που'χα φάει ήταν απίστευτη, απερίγραπτη. Το μοναδικό που είχα καταφέρει να συγκεντρώσω εκείνα τα χρόνια από Warlord ήταν 2-3 τραγούδια ακόμα, πάντα από ραδιόφωνο, και πιο συγκεκριμένα τα Lost and Lonely Days, Penny for a Poor Man και Deliver Us. Που να βρεις κάτι παραπάνω;
Κάποια στιγμή γνώρισα ένα τυπάκι που αναμφίβολα πρασούλιζε και που γενικά είχε πολύ υλικό (σπάνιο κιόλας) που όμως δεν γουστάριζε να γράφει σε κανέναν (ναι, είχαμε και τέτοια τότε). Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχα γνωρίσει και που είχε Warlord. Δεν θυμάμαι να σας πω πόσες εργατοώρες είχα φάει στο τηλέφωνο να τον χιλιοπαρακαλάω να μου γράψει μια κασσέτα, όπου τελικώς μου πήρε μήνες να τον ψήσω (και όταν λέω ψήσω, εννοώ ότι του είχα δώσει και ένα χιλιαρικάκι μιας και το παιδί ήταν "ιδεολόγος". Και η αλήθεια ήταν ότι με ένα χιλιαρικάκι μαλάκωνε καλύτερα το παξιμάδι που'χε στον εγκέφαλο. Σημειωτέον ότι ο τύπος ήθελε τρία χιλιάρικα αρχικά, όσα δηλαδή έκανε και μια αυθεντική κασσέτα, όπου θυμάμαι πως του είχα εξηγήσει ότι ο αριθμός τρία συντάσσεται με άλλα πράγματα και πιο συγκεκριμένα με παπάρια. Κάπου εκεί -κι ενώ κρατιόμουν να μην του εξηγήσω διάφορα πράγματα για δραστηριότητες της μητέρα του- κατέβασε και την τιμή).
Πράγματι, κανάν μήνα μετά μου ήρθε ταχυδρομικώς μια κασσέτα στο σπίτι (αυτό ήταν δική μου απαίτηση, παρόλο που μέναμε σχετικά κοντά. Προτίμησα όμως το ταχυδρομείο για να μην του πήδαγα το σπίτι μαζί με τα μούτρα, μιας και ήμουν νευρικός από τότε, βλέπετε...). Δεν το συζητάω ότι έτρεμα καθώς άνοιγα τον φάκελο. Πλέον είχα Warlord στα χέρια μου, έστω και αντεγραμμένους. Επρόκειτο περί μυσταγωγίας, αναμφίβολα, διότι (μεταξύ άλλων) θα είχα τη δυνατότητα για πρώτη φορά να ακούσω όχι απλώς όλα τα τραγούδια τους αλλά και δίχως φωνητικές διακοπές ή παράσιτα! Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνο το ανεπανάληπτο συναίσθημα ευδαιμονίας και ικανοποίησης με το οποίο κοιμόμουν όλα τα βράδια των ημερών στις οποίες είχα πάρει στα χέρια μου κάτι πραγματικά πολυπόθητο. Ένα συναίσθημα που δυστυχώς οι σημερινοί πιτσιρικάδες δεν έχουν βιώσει ποτέ και δεν πρόκειται να βιώσουν κιόλας, μιας και δεν ξέρουν την διαδικασία του τελετουργικού. Αλλά μην ξεφεύγουμε.

Φυσικά κάποια χρόνια μετά όπου αφενός ήμουν εργαζόμενο παιδί τουτέστιν δεν βασιζόμουν στο χαρτζιλίκι, οι Warlord είχαν γίνει πολύ πιο εύκολοι στο να τους βρεις (και λόγω των επανακυκλοφοριών αλλά και επειδή μου είχε φύγει -ευτυχώς νωρίς- η ηλίθια αρρώστια του αυθεντικού τυπώματος δηλαδή κόπιας πρώτης κυκλοφορίας, που ήταν πάντοτε πανάκριβες) αλλά σε τίποτε δεν είχαν χάσει από την αυθεντική τους αρχική μαγεία. Διότι ήταν οι Warlord. Έτσι απλά. Θυμάμαι είχα αγοράσει μέχρι και ένα best of που είχε τα ίδια τραγούδια με το Thy Kingdom Come αλλά σε άλλη σειρά, μόνο και μόνο επειδή ήταν των Warlord. Όπου για την συγκεκριμένη κυκλοφορία σχετικά πρόσφατα είδα και κάτι εξαιρετικά κωμικό στο προφίλ του Tsamis στο φέηστσιμβούκιον και που ατυχώς δεν είχα την έμπνευση να κάνω το σχετικό printscreen: τον είχε ρωτήσει ένας (εμφανώς) λαχανοντολμάς αν η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι σπάνια, και έλαβε την πληρωμένη απάντηση "I don't know, I don't have it". Μιλάμε ότι είχα λιώσει στο γέλιο. Τι σημασία έχει αν είναι σπάνιο ρε λαχανοντολμά άπαξ και ήθελες να το έχεις; Δηλαδή αυτό είναι το κριτήριό σου; Τέλος πάντων, το ανέφερα αυτό για να καταδείξω πόσο εύκολο είναι κάποιος να φτάσει έως και το επίπεδο της φαρσοκωμωδίας μόνο και μόνο επειδή γουστάρει κάτι και μάλιστα, να μην καταλαβαίνει καν ότι γίνεται και ρόμπα!

Πριν αρκετούς μήνες διάβαζα (πάλι στο φεηστσιμβούκιον) από τον Μανώλη ότι αν όλα πάνε καλά σε λίγο καιρό θα είναι σε θέση να ανακοινώσει μερικά πολύ ευχάριστα νέα, όπου από τα συμφραζόμενα της όλης στιχομυθίας είχα καταλάβει περί τίνος επρόκειτο, και όντως απεδείχθη ότι δεν είχα πέσει έξω. Θα βλέπαμε τους Warlord... Δεν θα ξεχάσω το ρίγος που με διαπέρασε και μόνο στην σκέψη. Όλο αυτό το διάστημα -που δεν έχω περάσει και λίγα, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχω κι έναν μπόμπιρα ελαχίστων μηνών να με κάνει χαζό σε καθημερινή βάση- σκεφτόμουν ότι θα δούμε τους Warlord (που πλέον είχα ανακοινωθεί διά στόματος Tsamis και επισήμως). Οι μέρες πλησίαζαν και η προσμονή γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη, μεταξύ άλλων και επειδή φέτος έχασα για πρώτη φορά το UTH, κάτι το οποίο μου κόστισε αρκετά. Ευτυχώς η αρχική ψυχρολουσία όταν ανακοινώθηκε ότι η πρώτη μέρα έγινε sold out (κι εγώ με τον Mad Putcher δεν είχαμε πάρει τα εισιτήριά μας), ξεπεράστηκε γρήγορα. Σύντομα ανακοινώθηκε και η δεύτερη μέρα όπου για να μην έχουμε τίποτε ιστορίες σπεύσαμε να τα προμηθευτούμε. Και επιτέλους η μεγάλη μέρα έφτασε.

Ήδη υπήρχαν αρκετές πληροφορίες για το πως έπαιξαν στο ΚΙΤ, στην Θεσσαλονίκη αλλά και την πρώτη μέρα στην Αθήνα. Αλλά πολύ αμφιβάλλω αν υπήρχε κανείς που να έδωσε βάση σε αυτές. Έτσι κι ενώ το τζην μπουφάν των συναυλιών είχε σχεδόν σκουριάσει από την αχρηστία, τραβήξαμε με τον mad Putcher (παλαιόθεν κολλητό και εκ των κουμπάρων πλέον) προς το Γκαγκάριν για τη μεγάλη εμφάνιση. Μια συναυλία που μεταξύ άλλων πραγματοποιούσε και ένα τεράστιο παιδικό όνειρο, από αυτά που δεν πίστευα ποτέ ότι θα πραγματοποιηθούν: θα βλέπαμε τους Warlord! Η μέρα όντως είχε έρθει...

Εννοείται ότι χάρηκα πολύ που είδα μετά από πάρα πολύ καιρό κάμποσα φιλαράκια της οικογενείας, άσε που κι αυτό το ασύλληπτο παλικάρι της γκρουπάρας με την ανάποδη flying V ούτως ειπείν ο Νικόλας των Convixion με τους οποίους έχω ανίατη ασθένεια με θυμήθηκε και μου έφερε το απαιτούμενο ραφτό για το μπουφάν μου! Όου γιέα! \m/

Μην ξεφεύγω όμως!

Πρώτοι βγήκαν οι Wardance, ένα συγκρότημα που εδώ και καιρό αποτελεί σταθερή αξία στην εξαιρετικότατη σκηνή της χώρας. Η εμφάνισή τους ήταν κλασικά πολύ καλή, μόνο που θα ήθελα να κυκλοφορήσουν και κάτι ακόμα υπό την έννοια της εξελίξεως. Ας είναι και ντεμάκι ρε αδελφέ. Δηλαδή -αν και ως γνωστόν δεν είμαι Manowarάς, κάθε άλλο θα έλεγα- ενώ τους γουστάρω αρκετά, θέλω να δω και κάτι παραπάνω, να προχωράνε. Σε γενικές γραμμές πάντως μου άρεσαν και νομίζω ότι έχουν τα φόντα για κάτι καλύτερο.

Στην συνέχεια είχαμε τους Dexter Ward οι οποίοι έχουν εξελιχθεί σε τεράστια αξία της εγχώριας σκηνής (και ίσως όχι μόνο αυτής). Εξαιρετικές αποδόσεις των κομματιών τους, όπου μας (με) εκτέλεσαν με το Powerslave το οποίο διασκεύασαν κα-τα-πλη-κτι-κά. Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να κάνω κάποια περαιτέρω κριτική στην εμφάνισή τους. Γενικά τους γουστάρω πάρα πολύ τους DW και θεωρώ ότι είναι από τα δυνατά χαρτιά της σκηνής.

Πλέον η ώρα πέρναγε και η ανυπομονησία γινόταν ολοένα και μεγαλύτερη. Και μόνο που έβλεπες τα W στην σκηνή σε έπιανε ρίγος και εναλλασσόταν με συγκίνηση. Ειλικρινά υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν ότι και μόνο που βλέπω τα W στα 3 μέτρα, δεν με νοιάζει και να μην παίξουν. Ήταν σα να είχε γίνει ήδη η συναυλία από μιαν άποψη.

Και ο χρόνος κύλαγε αργά... πολύ αργά... μέχρι που κάποια στιγμή τα φώτα έσβησαν και οι προβολείς άρχισαν τα παιχνίδια τους υπό τον ήχο της εισαγωγής. Αμυδρά φαινόταν ο Zonder που έπαιρνε θέση πίσω από το σετ των ντραμς του. Από κάτω... ειλικρινά δεν θυμάμαι τι ακριβώς γινόταν διότι είχα ζαλιστεί από την υπερένταση. Μπορεί να υπήρχε ησυχία, μπορεί να φωνάζαμε, μπορεί να χειροκροτούσαμε, ούτε που θυμάμαι. Δεν έχει και σημασία βέβαια, ήμουν προσηλωμένος στην σκηνή. Και ξαφνικά με τα φώτα να ανοίγουν, αρχίζουν οι πρώτες νότες του Deliver Us και από κάτω τις τραγουδάγαμε όλοι. Θα ομολογήσω ότι δεν άντεξα πολύ, κάπου στα μέσα του τραγουδιού με είχαν πάρει τα ζουμιά. Είχα ανατριχιάσει. Η συναυλία μόλις είχε ξεκινήσει κι εγώ ήδη ένοιωθα έτοιμος να καταρρεύσω από την συγκίνηση: όχι, δεν ήταν όνειρο. Έβλεπα τους Warlord.

Τι να πεις για τα τραγούδια; Νομίζω ότι πραγματικά τα έπαιξαν όλα και μάλιστα τα χώρισαν στα δύο ώστε να υπάρχει και ένας εμφανής χρονικός διαχωρισμός. Από τα παλιά -τα μυθικά- δεν άφησαν κάποιο απ'έξω: Deliver Us From Evil, Black Mass, Penny for a Poor Man, Winter Tears, Lost and Lonely Days, Aliens, Mrs Victoria, Child of the Damned, Soliloquay και φυσικά Lucifer's Hammer το οποίο είχαν κρατήσει για enchore. Από την "νεότερη" περίοδό τους αλλά και των Lordian Guard (προσοχή στα εισαγωγικά διότι εμπλέκονται demo μέσα) έπαιξαν τα City Walls of Troy, Kill Zone, Father, Glory, War in Heaven και φυσικά το ασύλληπτο Winds of Thor στο οποίο έγινε το έλα να δεις, ενώ στο enchore έπαιξαν και το Achilles Revenge (ελπίζω να μην ξέχασα κανένα).

Η εμπειρία ήταν ασύλληπτη. Η εμφάνιση κυριολεκτικώς απερίγραπτη. Θα ξεκινήσω από τον Tsamis/Destroyer, για τον οποίον γνωρίζαμε ότι έρχεται με πάρα πολλά προβλήματα, και εσωτερικά λόγω της γυναίκας του και σωματικά λόγω της ασθενείας του. Γνωρίζαμε επίσης ότι για να δώσει αυτές τις συναυλίες εξασφάλισε πολλά ΟΚ από γιατρούς. Συνεπώς και μόνο το γεγονός ότι έβγαλε 4 απαιτητικές συναυλίες μέσα σε λίγες μέρες, εκ των οποίων οι δύο κολλητές, είναι μάλλον αξιοζήλευτο εκτός από αξιέπαινο. Το γεγονός, λοιπόν, ότι η απόδοση του Tsamis ήταν λίαν επιεικώς συγκλονιστική και αψεγάδιαστη γιγαντώνεται αναλογιζόμενοι και τις συνθήκες.

Zonder/Thunder Child για την συνέχεια. Πόσες φορές σταμάτησα να τον χαζέψω. Ο άνθρωπος έκανε

απίστευτα πράγματα πίσω από τα ντραμς του. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να υπάρχουν γιατροί των ντραμς, δεν γίνεται διαφορετικά. Απευθείας για εντατική, άνευ κουβέντας. Τα έσπασε κυριολεκτικώς. Κάθε τρεις και λίγο τον έβλεπα να τα διαλύει όλα με το καταπληκτικό του (σχεδόν τζαζίστικο θα έλεγα) στυλ. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτόν τον τεράστιο ντράμερ.

Πάμε στον Bynoe, για τον οποίον είχε γίνει και μεγάλο debate στις πρασουλοσελίδες από τους πρασουλεγκεφάλους (διότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα της των τεκταινομένων της αρχισυνταξίας του εν λόγω την δεκαετία του 80, τα αποτελέσματα της οποίας υπάρχουν ακόμη και σήμερα και γι'αυτό τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι με δαύτον αλλά ας μην ασχοληθούμε περαιτέρω αυτήν την στιγμή). Δεν θα ξεχάσω, ας πούμε, το ασυλλήπτου μουσικότητος σχόλιον κάποιου που είχα διαβάσει προ συναυλίας, "αν ο αράπης μπορεί να παίζει μουσική" (για να ακολουθήσει απάντηση-ανάλυση από κάποιον άλλον ότι ο Tsamis δεν εξέφρασε προτίμηση για τους μαύρους αλλά ως καλό χριστιανός αγαπάει τον πλησίον του, άρα η επιλογή δεν συμπεριλαμβάνει και το χρώμα. Μιλάμε να ξερνάς και προσπαθείς να ξαναξεράσεις στα καπάκια). Διότι βλέπετε, ο αράπης είναι κάτι το κατώτερο, άσχετα αν οι ρυθμοί των των ντραμς πάνω στους οποίους σχεδόν βασίζεται η μέταλ ουσιαστικά προκύπτει από αφρικα νικούς ρυθμούς, αυτό είναι ενοχλητικό και το προσπερνάμε και επανερχόμαστε στο ότι ο αράπης δεν είναι δυνατόν να μπορεί να παίζει την μουσική για λευκούς κλπ, κλπ. Ολόκληρη στιχομυθία είχε στηθεί αναφορικά με το γιατί ο Tsamis επέλεξε έναν μαύρο για τους Warlord. Μιλάμε ότι η γελοιότητα ίσως ποτέ άλλοτε να μην είχε ξανασυνδυαστεί τόσο πολύ με την ηλιθιότητα (με μοναδική εξαίρεση ίσως όλες τις ελληνικές εκλογές). Πιστεύω ακράδαντα ότι οι περισσότεροι εκ των επικριτών του θα ήθελαν πολύ να του ρουφήξουν το ροπαλάκι μετά την συναυλία, μιας και το παλικάρι έπαιξε τα άπαιχτα. Τρομερός μπασίστας, καταπληκτική φιγούρα-φυσιογνωμία, μεγαλειώδης απόδοση.

Viani για την συνέχεια. Ούτε που θυμόμουν καν ποιος είναι όταν άκουσα το όνομα και ούτε που κάθησα να το ψάξω για να είμαι ειλικρινής. Εξάλλου εδώ θα βλέπαμε ολόκληρους Warlord κι εγώ θα ασχολιόμουν με τον δεύτερο συναυλιακό κιθαρίστα; Όταν όμως τον είδα πως απέδωσε επί σκηνής, ειλικρινά γοητεύθηκα. Άψογα διαβασμένος, εμφανώς τρακαρισμένος βέβαια όλη την ώρα, έπαιξε άριστα τα πάντα. Και τις δισολίες έβγαλε άψογα και γενικότερα η εμφάνισή του έδωσε μια πάρα πολύ ωραία χροιά στον ούτως ή άλλως εξαιρετικό ήχο των Warlord.

Ο κημπορντίστας του οποίου το όνομα για να είμαι ειλικρινής δυστυχώς δεν συγκράτησα αλλά μου φάνηκε Έλληνας-Έλληνας έκανε και αυτός αυτά που έπρεπε. Δεν στάθηκε απλώς στο ύψος των περιστάσεων αλλά προσέδωσε τον ήχο που χρειαζόταν με το ύφος που απαιτούσαν οι περιστάσεις, όπως για παράδειγμα στο αγαπημένο μου κομμάτι, το Mrs Victoria του οποίου η εισαγωγή από πλήκτρα δημιουργεί το σχεδόν εφιαλτικό συναίσθημα του ονείρου της γριάς μάγισσας ώστε αυτή να εξιστορήσει στον εγγονό της αυτά που έπρεπε να κάνει. Άριστη επιλογή και αυτός.

Και για το τέλος άφησα τον Lavery για τον οποίον είχα ακούσει σχόλια διιστάμενα. Κάποιοι έλεγαν ότι ο τύπος ήταν πολύ καλός, κάποιοι άλλοι ότι ήταν κακή επιλογή. Το αποτέλεσμα ήταν να μην λάβω κανένα σχόλιο υπόψιν και πολύ καλώς έκανα διότι ο τύπος μας πήδηξε πατόκορφα. Τρομερός. Απίστευτη εμφάνιση, σκέτη πώρωση. Με φωνή παρέπεμπε απευθείας στις παλιές καλές μέρες των Warlord, με πολύ καλές δυνατότητες και με ένα feeling που έδενε άριστα με τις συνθέσεις, ήταν κυριολεκτικώς αυτό που έπρεπε. Ως εκ τούτου μάλλον θα χαρακτήριζα ως γκέλα την μη επιλογή του από τον Tsamis για να είναι αυτός ο τραγουδιστής του cd που νομίζω ότι θα κόλλαγε πολύ καλύτερα και όχι την επιλογή του για τις συναυλίες.

Δεν το έγραψα παραπάνω αλλά το άφησα να εννοηθεί: ο λόγος που η κριτική αυτή δεν είναι αντικειμενική είναι ακριβώς όλα αυτά που έγραψα με το ύφος που τα έγραψα: ναι, ήμουν προκατειλημμένος υπέρ των Warlord διότι πολύ απλά ήταν οι Warlord. Και χάλια να έπαιζαν, εγώ πάλι θα τους εκθείαζα ακριβώς επειδή είναι ένα μυθικό όνομα από το παρελθόν, όπου κυριολεκτικώς με μόλις 10 τραγούδια είχαν καταστεί ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα ολόκληρης της μέταλ μουσικής. Το γεγονός ότι οι Warlord όμως τα έσπασαν όλα, σε μια από τις καλύτερες συναυλίες όλων των εποχών σε μάλλον παγκόσμιο επίπεδο τολμώ να πω, φάνηκε από το εξής (που όταν το συνειδητοποιήσαμε με τον Mad Putcher ψιλοσκαλώσαμε): μετά το τέλος της συναυλίας ο κόσμος αντί να φεύγει κουρασμένος όπως συνήθως γίνεται μετά από τόσες ώρες κοπανήματος και ορθοστασίας, έφευγε ανανεωμένος. Το έβλεπες σε όλους και το έβλεπα για πρώτη φορά στην ζωή μου. Μέχρι κι εγώ έτσι έφυγα. Φύγαμε κυριολεκτικώς άλλοι άνθρωποι από το Γκαγκάριν. Όλοι με ένα χαμόγελο, έχοντας ξεχάσει έστω και για λίγο τα προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που γύρισα και είπα στον Kevin (που είχε εμφανιστεί εξαρχής και μάλιστα απροειδοποίητα, κάτι που με χαροποίησε πολύ μιας και είχα να τον δω μια τριετία) και του είπα "μαλάκα μου, τι είναι αυτά που βλέπουμε;". Η όλη εμφάνιση ήταν ανατριχιαστική από το δέος, το υπέρμετρο συναίσθημα και την εκτελεστική τελειότητα. Ειλικρινά νομίζω πως όσα κάθομαι και γράφω απλώς θα τοποθετηθούν στον κάλαθο των αχρήστων στον οποίον βρίσκονται όλες οι κριτικές για την συναυλία. Στην πραγματικότητα δεν απαιτείτο κριτική για την συναυλία απλά εγώ ήθελα να γράψω. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι απλώς είδαμε τους Warlord, ότι είχαμε τον Tsamis στα 3 μέτρα και τον Zonder στα 5. Θα μπορούσαμε να αρκεστούμε σε αυτά τα πράγματα και να μην χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτε άλλο. Και μόνο το ότι είδαμε τους Warlord τα λέει όλα από μόνο του.

Ως εκ τούτου, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν οι διάφοροι γελοίοι τε και μαϊντανοί με τις άκρως εμπεριστατωμένες απόψεις τους (μα πως το έπαθαν...). Σε άλλον στράβωσε η μπαντάνα του Lavery ας πούμε. Το γεγονός ότι ο Lavery μας άλλαξε τα φώτα, περνάει προφανώς σε δεύτερη μοίρα. Άλλος εξέφρασε την άποψη ότι η εμφάνιση του Tsamis ήταν ψυχρή, διότι θα τον ήθελε να πηγαινοέρχεται πάνω-κάτω στην σκηνή σαν εικοσάρης, άσχετα βέβαια αν ο Tsamis δεν το έκανε ούτε στα 20 αυτό (εξάλλου όποιος έχει δει το βίντεο του Cannons τα ξέρει αυτά τα πράγματα) πόσω δε μάλλον δεν θα μπορούσε τώρα με τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει. Κάποιους πείραξε το γεγονός ότι την πρώτη βραδιά ο Tsamis είχε μία απολύτως συναισθηματική εξομολόγηση αναφορικά με τον πατέρα του και διερωτήθηκαν που κολλάνε αυτά σε μια συναυλία των Warlord. Την ίδιαν στιγμή αρκετός κόσμος εξ αυτών ακούει doom metal συγκροτήματα τα οποία έχουν ως αίτιο δημιουργίας τέτοιου είδους ψυχολογικά προβλήματα και όχι μόνο, δηλαδή πραγματικά είναι να παίρνεις φόρα και να κοπανάς το κεφάλι στον τοίχο. Μην πούμε το άλλο, ότι διάφοροι φόρτωσαν σχετικά με την όντως ατυχή δήλωση του Tsamis για τους Kreator, λες και θα μας απαγορέψει κάποιος ν'ακούμε και Warlord και Kreator μόνο και μόνο επειδή ο Tsamis έχει μια συγκεκριμένη άποψη (που από μιαν οπτική γωνία, δεν είναι και εντελώς εσφαλμένη: πόσες φορές θα ξαναδείς τους Warlord στην ζωή σου και δεν την κάνεις sold out, όταν τους Kreator που τους έχεις δει και ξαναδεί τους έχεις κάνει; Απλά η άποψή του παρερμηνεύτηκε, όπως τα πάντα σε αυτήν τη χώρα). Νομίζω όμως ότι το αφάν γκατέ των απόψεων που εξέφρασαν οι μαλάκες με άποψη ήταν όπως είπαμε πως ήταν σχεδόν ασυγχώρητο ότι ο μπασίστας των Warlord ήταν μαύρος. Είναι οι ίδιοι που μάλλον τους πειράζει ότι μαύρος είναι και ο Πελέ ή ο Τζόρνταν ή ίσως και ο Χέντριξ. Ό, τι και να πούμε για την ανθρώπινη βλακεία γενικά θα είναι λίγο κι εδώ που τα λέμε, την θαυμάζουμε σε καθημερινή βάση ακόμη και σε πιο απλά ζητήματα, δεν θα την θαυμάζαμε και για τους Warlord; Αυτό έλειπε δα.

Το γεγονός ότι οι Warlord μετά από τόσα χρόνια αποφάσισαν να δώσουν τρεις συναυλίες (όπου σημειωτέον, οι Warlord δεν έδιναν ποτέ συναυλίες), οι οποίες έγιναν 4 και μάλιστα ήταν η μία στην Γερμανία και οι 3 στην Ελλάδα, δεν σχολιάστηκε όπως έπρεπε. Ναι, το ΚΙΤ είχε πάρα πολύ κόσμο έμαθα αλλά από την άλλη μεριά δεν ήταν και sold out (όπως μου διεμήνυσαν, και νομίζω ότι η πληροφορία ήταν όντως σωστή). Στην Ελλάδα είχαμε επισήμως μία sold out συναυλία και άλλες δύο σχεδόν sold out (αν και ο Zonder και της δεύτερης μέρας στην Αθήνα sold out την ανακοίνωσε) και μάλιστα σε εποχές τεράστιας κρίσης. Ήταν τιμή για την Ελλάδα αυτές οι τρεις συναυλίες, διότι μεταξύ άλλων ήταν γνωστό ότι όλες οι χώρες θα ήθελαν να δουν τους Warlord.  Δεν θα ξεχάσω εκείνο το μήνυμα του Tsamis στο φεηστσιμβούκιον όπου τα έχωνε στους Αυστριακούς οι οποίοι ήθελαν επιτακτικά να τους δουν και στην Αυστρία, λέγοντάς τους ότι αφού θέλουν τόσο πολύ να δουν τους Warlord η Γερμανία είναι δίπλα και είναι εντελώς ανέφικτο να δώσουν μια συναυλία σε κάθε χώρα που θα ήθελε να τους δει. Μέσα απ'αυτές τις συνθήκες λοιπόν, οι Warlord μας έκαναν την τιμή να μας επιλέξουν για τρεις ολόκληρες συναυλίες, όπου βέβαια κι εμείς όχι απλώς σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων αλλά τους δώσαμε πράγματα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ: η αγάπη με την οποίαν τους περιβάλαμε αλλά και η αποθέωση που έλαβαν ήταν -νομίζω- ανεκτίμητα γι'αυτούς. Και ο Tsamis και ο Zonder έγραψαν πολλά πράγματα στο φατσοβιβλίο, άκρως συγκινητικά όλα τους, αλλά περισσότερο με άγγιξε το μήνυμα του Zonder πριν τη συναυλία της δεύτερης μέρας:

Νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να πούμε άλλα πράγματα.

Είδαμε τους Warlord.
Αυτό τα λέει όλα.
Και πολλά είπαμε.