Χρόνια πολλά ηλίθιε (μυθιστόρημα αμείλικτων γεωπολιτικών εξελίξεων)

Εορτάζουμε την επαίτειο (η ορθογραφία, σωστή) της εθνικής μας ανεξαρτησίας σήμερα! Δεν είσαι χαρούμενος; Ναι, ξέρω.
Ο ηλίθιος είναι χαρούμενος που απεκαλύφθη η μαύρη συμβολή της Κύπρου και του σάπιου χρηματοπιστωτικού της συστήματος στην παγκόσμια φούσκα, ενόσω ταυτόχρονα η Ελλάδα σώνεται σε καθημερινή βάση πανηγυρικά!
Είναι χαρούμενος που η Κύπρος τιμωρήθηκε διότι δεν ήταν ποτέ καθαρή σαν το Λουξεμβούργο ας πούμε. Ή τις Νήσους Κέυμαν. Ή που η Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου δεν ήταν ποτέ υποδειγματική ωσαν Λήμαν Μπράδερς.
Παρομοίως είναι χαρούμενος που τα βρώμικα ρωσικά χρήματα βγήκαν στη φόρα και θα πάνε καθαρά σε πιο "εγκεκριμένες" τράπεζες (πιθανώς γερμανικές) ως καθαρά πλέον. Διότι ανέκαθεν υπήρχαν γελοίοι τε και ηλίθιοι που πίστευαν ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας (που είναι από τους χειρότερους εχθρούς μας).
Ναι, ο ηλίθιος πάντοτε έχει λόγους για να πανηγυρίζει και ακριβώς γι'αυτό είναι ηλίθιος. Το πρόβλημα είναι ότι ο ηλίθιος ψηφίζει πάντοτε και ενώ βοήθησε τα μέγιστα στο να φτάσουμε σε αυτήν την κατάσταση, τώρα προβληματίζεται κιόλας και ως συνήθως θεωρεί ότι φταίνε οι άλλοι, ποτέ ο ίδιος. Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις εξελίξεις που τρέχουν εδώ και αρκετό καιρό στην γειτονιά μας, εξελίξεις που ο ηλίθιος θα ξεκινήσει να επεξεργάζεται αρκετό καιρό μετά την ολοκλήρωσή τους και όταν -ως συνήθως- τίποτε δεν θα μπορεί ν'αλλάξει.

Σε αυτό το βλόγι ως γνωστόν δεν έχουμε απλώς κηρύξει ανένδοτο κατά των ηλιθίων, αλλά προσπαθούμε και να ξυπνήσουμε εγκαίρως όσες συνειδήσεις γίνεται παρόλο που ξέρω ότι ούτε το στυλ των κειμένων (ατελείωτα σενδόνια) βοηθάει, ούτε το ύφος που είναι ηθελημένο (με μπινελίκια κι έτσι), ούτε όμως και η επισκεψιμότητα η οποία είναι (ως επέκταση των δύο προηγουμένων κυρίως απολύτως λογικά) περιορισμένη. Όπως και να'χει, δεν σταματάμε και έτσι θα συνεχίσουμε και τώρα.

Κάθομαι, λοιπόν, και παρακολουθώ τον καταιγισμό των γεγονότων των τελευταίων ημερών και ειλικρινά νοιώθω πολύ άσχημα, διότι βλέπω πράγματα να έρχονται που δεν μου αρέσουν καθόλου.

Κατ' αρχήν, νομίζω ότι δικαιώθηκαν απόλυτα όσα γράφαμε πολύ πρόσφατα περί της ευρωπαϊκής εκκενώσεως, σε σημείο πλέον να αναδύεται μπόχα και δυσωδία και να πρέπει άμεσα να πατήσουμε το καζανάκι. Μετά, κάθομαι και βλέπω ότι τα πράγματα πάνε προς πολύ αρνητικές εξελίξεις και σε σχέση με όσα έχουμε γράψει τόσο στα ελληνοτουρκικά, όσο και στις γεωπολιτικές εξελίξεις της περιοχής μας. Αλλά να το πάρουμε αλλιώς ώστε να μην μπούμε απευθείας στα βαθειά.

Πριν από δύο χρόνια οι Ισραηλινοί μέσα από μια κίνηση ματ είχαν βγει και είχαν αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ, η οποία σημειωτέον ότι επισήμως δεν υπήρχε (κι εξακολουθεί να μην υπάρχει). Η κίνηση αυτή δεν ήταν για να την πληροφορηθούμε εμείς φυσικά, αφού αυτό θα μπορούσε να γίνει και με ένα απλό τηλεφώνημα σε επίπεδο αρχηγών κρατών. Η κίνηση είχε γίνει για να το δουν άλλοι: οι Τούρκοι, οι Κύπριοι, τα παγκόσμια ΜΜΕ κλπ. Παράλληλα ήταν μια ουσιαστική παραίνεση προς εμάς του στυλ "άντε ηλίθιοι, τελειώνετε να βγάλουμε και κανά φράγκο". Βέβαια, εμείς διαχρονικά πιο έξυπνοι απ'όλους αφήσαμε αυτήν την υψίστης σημασίας διπλωματική κίνηση να περάσει ανεκμετάλλευτη και στο ενδιάμεσο οι εξελίξεις να τρέχουν παντού με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Πριν από λίγες ημέρες (πολύ λίγες) ο πλανητάρχης Ομπάμα έκανε ένα ταξίδι εξπρές στο Ισραήλ. Ο λόγος; Μα φυσικά, κανένας δεν ξέρει. Η αφορμή ήταν ντε και καλά η ορκωμοσία του Νετανιάχου, αλλά τώρα τον έπιασε η επιθυμία; Άρα τι μας λένε; Ότι απλά πήγε στο Ισραήλ για να κάνει τουρνέ. Δηλαδή, αν ρωτήσεις τους ηλιθίους, εκείνους που έφεραν τη χώρα σε τούτα τα χάλια αυτό θα σου πουν, ότι ο Ομπάμα ταξίδεψε μισό ημισφαίριο δίχως κανέναν σοβαρό λόγο, ούτε καν για να γιορτάσει την επανεκλογή του ρε αδελφέ. Μόλις τελείωσε το ταξίδι του Ομπάμα, αμέσως μετά ο Ισραηλινός πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη από την τουρκική κυβέρνηση για το προ τριετίας θέμα του πλοίου Μαβί Μαρμαρά (ένα θέμα στο οποίο η πλάκα είναι ότι νομότυπα οι Ισραηλινοί και συμφώνως Διεθνούς Δικαίου είχαν εντελώς δίκιο, άσχετα αν το χειρίστηκαν με τρόπο που ήταν επικοινωνιακά ολέθριος). Φυσικά, οι ίδιοι ηλίθιοι βλέποντας αυτήν την εξέλιξη το θεώρησαν σύμπτωση, όπως επίσης προφανής σύμπτωση ήταν και ότι αμέσως μετά από αυτό η Τουρκία βγήκε και απείλησε εμμέσως πλην σαφώς την Κύπρο ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι και των τουρκοκυπρίων και καλά θα κάνει να τα αφήσει στην ησυχία τους μέχρι να λυθεί το κυπριακό, υπονομεύοντας την προσπάθεια της Κύπρου για μια καλύτερη λύση στο θέμα των τραπεζών της (που ούτως ή άλλως δεν θα ερχόταν ως απεδείχθη πικρά) με τυχόν έκδοση ομολόγων με ρήτρα φυσικού αερίου. Γενικά, σύμφωνα με τους ηλιθίους, στον κόσμο απλώς συμβαίνουν κάποια γεγονότα που κατά βάση είναι συμπτωματικά. Άντε, να κάνω μια παραχώρηση και να δεχθώ ότι κάποιοι εξ αυτών έχουν καταλάβει ότι όλο και κάτι θα συζήτησε και για το Ιράν και τα όσα επίκεινται για εκεί, αλλά ακόμη και αυτά θα μπορούσε να τα είχε πληροφορηθεί τηλεφωνικά. Ο λόγος, λοιπόν, που πήγε ήταν ο ίδιος με τον οποίον γράψαμε παραπάνω: για να τον δουν οι άλλοι.

Ας πάμε λίγο στον... διπλωματικό θρίαμβο του Αντώνης_ προ ημερών που το ευρωκοινοβούλιο ψήφισε ότι η ελληνική ΑΟΖ είναι και ευρωπαϊκή, κάτι που στους εν λόγω κύκλους πανηγυρίστηκε ίσως και περισσότερο από τα πανηγύρια της απήδηχτης καριόλας Μέρκελ μετά την συμφωνία με την Κύπρο. Να σημειώσω εδώ το εξής: και μόνο το γεγονός ότι υπήρξαν πανηγυρισμοί, υποθέτω ότι αποκλείει το ενδεχόμενο να μιλάμε για κάποιον παραλληλισμό του στυλ "η ελληνική ΑΟΖ είναι και ευρωπαΪκή ακριβώς όπως και η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα", δηλαδή κάτι εντελώς τυπικό. Το ερώτημα εδώ είναι το γιατί ουδείς εκ των λαμπρών φωστήρων δεν έχει βγει να μας το εξηγήσει ώστε να το καταλάβουμε όλοι. Έστω ο Φαήλος ρε παιδάκι μου.
Τέλος πάντων, ας το δούμε λίγο προσεκτικά το θέμα: σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, το θέμα της ΑΟΖ είναι διμερές. Αυτό σημαίνει ότι για να ξεκινήσει η εκμετάλλευση της ΑΟΖ θα πρέπει να υπάρξει συμφωνία με όλες τις εμπλεκόμενες χώρες (εν προκειμένω μας ενδιαφέρει πρώτιστα η τυχόν συμφωνία Ελλάδος και Τουρκίας). Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ό,τι κι αν έχει συμφωνήσει η ΕΕ με την Ελλάδα, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα της διαπραγμάτευσης θα είναι η Ελλάδα με την Τουρκία που θα κάτσουν στο τραπέζι και όχι η ΕΕ με την Τουρκία. Οπότε αυτό που πανηγυρίζει ο μέγας διπλωμάτης Αντώνης_  (ο οποίος να υπενθυμίσω ότι έχει μόνο οικτρές διπλωματικές αποτυχίες στο ενεργητικό του, βλ. Αλβανία και Σκόπια) είναι πρακτικά εντελώς ανούσιο. Δηλαδή ανούσιο σε θεωρητική βάση, διότι επί της ουσίας μπορεί να οδηγήσει έως και στον οριστικό μας αφανισμό. Και εξηγούμαι.

Πλέον μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ορατό ότι ζούμε σε συνθήκες ενός παγκοσμίου ενεργειακού πολέμου. Το παιχνίδι έχει χοντρύνει πάρα πολύ. Στα περί γεωπολιτικών θυμηθείτε τι έγραφα για τη Ρωσία και τη διαρκή προσπάθεια να την πετάξουν από την μείζονος σημασίας θάλασσα της Μεσογείου και αναλογιστείτε το πως την πετάνε έξω από την Κύπρο αυτήν την στιγμή αλλά και το τι συμβαίνει εδώ και κάμποσους μήνες στην Συρία που είναι παραδοσιακός σύμμαχος των Ρώσων (με το αυτό καθεστώς). Θα μου πείτε βέβαια, τι είναι η Ρωσία; Κανάς πρωτάρης και την πάτησε έτσι με την Κύπρο; Η απάντησή μου είναι ότι πρωτάρης σαφώς και δεν είναι, αλλά εκτιμώ ότι ναι, της την έφεραν πολύ άσχημα. Έχετε πάρει χαμπάρι αγαπητές και αγαπητοί τι ακριβώς παίχτηκε με την Κύπρο; Μιλάμε ότι η ίδια η Ευρώπη κατήργησε στην πράξη το κεκτημένο δικαίωμα της περιουσίας (και όχι μόνο αυτό). Δε νομίζω να περίμεναν οι Ρώσοι τέτοια κίνηση από πλευράς Γερμανών και ακριβώς γι'αυτό τον ήπιαν. Σημειωτέον ότι ακριβώς επειδή η κίνηση αυτή ήταν κατά των Ρώσων, ακριβώς γι'αυτό δεν αντέδρασαν οι Αμερικάνοι, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα την έχουν στημένη στη γωνία στους Γερμανούς. Τι βγήκε λοιπόν μέσα σε όλο αυτό το παγκόσμιο διπλωματικό (προσχεδιασμένο) χάος και έκανε ο Σαμαράς (δεν εξετάζω το ηθελημένο ή το κατά λάθος της κίνησης); Είπε ευθέως και με κάθε επισημότητα στους Αμερικάνους ότι στα κοιτάσματα εδώ πέρα κουμάντο θα κάνουν οι Γερμανοί, όχι οι Αμερικάνοι. Θα μου πείτε βέβαια, που κολλάνε όλα αυτά με τους Ρώσους; Μα είναι όλα συγκοινωνούντα δοχεία. Όλα κολλάνε, όλα είναι κομμάτια του ιδίου παζλ.

Η Τουρκία αυτήν την στιγμή έχει την ευτυχία να διαθέτει στο τιμόνι της για κακή μας τύχη έναν από τους κορυφαίους πολιτικούς όλων των εποχών σε παγκόσμιο επίπεδο, τον Ερντογάν. Αντίστοιχα διαθέτει και έναν ΥΠΕΞ που έχει τα πιο γαμψά νύχια ίσως από την εποχή του Μέτερνιχ κι έπειτα. Εμείς τι έχουμε; Σαμαρά και Αβραμό με στήριξη του χοντρού και τον Φώτη να δηλώνει απηυδησμένος παρών. Φέρτε μου το φέρετρο από τώρα να μπω μέσα.
Ο Ερντογάν με ιδιαίτερη μεθοδικότητα κλείνει ένα ένα όλα τα θέματα που έχει ανοικτά επί δεκαετίες η Τουρκία, με πιο πρόσφατο το κουρδικό για το οποίο ο επί σειρά ετών φυλακισμένος Οτσαλάν τώρα συμφώνησε να ζητήσει από τους ομοεθνείς του κατάπαυση του πυρός. Πρακτικά τα δύο τελευταία ανοικτά ζητήματα που θα μείνουν σε επίπεδο εθνικών θεμάτων για τους Τούρκους είναι και τα πιο δύσκολα: Αιγαίο και Κύπρος (μην έχετε παράπονο, εγώ σας είχα προειδοποιήσει από πέρσυ αλλά όλα τα παίρνετε αψήφιστα και δεν με διαβάζετε προσεκτικά). Βέβαια το ότι οι Τούρκοι θα τα σπάσουν τελικώς τα μούτρα τους είναι βέβαιο και το έχουμε ήδη αναπτύξει, αλλά το ερώτημα που μας καίει είναι το τι θα έχουν πάρει μέχρι να τα σπάσουν και αυτοί τα μούτρα τους. Έτσι όπως το βλέπω, εκεί που πάει το πράγμα ενδέχεται το μισό Αιγαίο συν τη Θράκη, σενάριο που είναι προφανώς εφιάλτης από τους λίγους. Ενδεικτικά δείτε το πολύ πρόσφατο και πολύ ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ των Φακέλων για την Θράκη.





Μιας και το αναφέραμε, ας πούμε πάλι με ένα πολύ απλό παράδειγμα το γιατί οι μεγαλομανείς Τούρκοι που ονειρεύονται μια νεοθωμανική αυτοκρατορία θα σπάσουν τα μούτρα τους. Όπως ανέφερα πιο πάνω το τουρκικό ΥΠΕΞ (δηλαδή ο Νταβούτογλου) εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία εγκαλεί την Κύπρο ν'αφήσει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ησυχία τους καθ'όσον ανήκουν και στο "κράτος του βορρά". Εδώ λοιπόν έχουμε το εξής πολύ ενδιαφέρον: η πάγια θέση της Τουρκίας στο κυπριακό όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι στο νησί υπάρχουν δύο ξεχωριστά αυτόνομα κράτη, το της τουρκικής εθνότητας του βορρά και το της ελληνικής εθνότητας του νότου. Όμως τα κοιτάσματα έχουν βρεθεί στον νότο, δηλαδή στο... τουρκικώς αποδεκτό ελληνικό κράτος του νησιού. Έρχονται λοιπόν και τι σου λένε επί της ουσίας; Ότι ναι μεν εμείς θέλουμε δύο κράτη όπου το βόρειο να έχει μεταξύ άλλων και τη δική του υφαλοκρηπίδα και όσα δικαιώματα προκύπτουν εξ αυτής συμφώνως του Διεθνούς Δικαίου Θαλάσσης το οποίο όμως η Τουρκίας δεν έχει υπογράψει διότι δεν αποδέχεται, αλλά θέλουμε και τα κοιτάσματα του νότου στα οποία είναι αδύνατο να βάλουμε χέρι και το οποίο σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε καν τη "νότια" Δημοκρατία. Τουτέστιν, τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου επίσης δικά μου. Κυριολεκτικά και απολύτως σχιζοφρενικά, όπως όλο το βιβλίο του Νταβούτογλου (που έχουμε επίσης σχολιάσει). Μόνο που οι Αμερικάνοι δεν τα σηκώνουν κάτι τέτοια και δεν γουστάρουν άλλες αυτοκρατορίες πλάι τους και το ξέρουν πολύ καλά ότι οι Τούρκοι έχουν δική τους άποψη για πολλά θέματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα κοιτάσματα του νοτίου τμήματος θα τα εκμεταλλευθούν πολύ απλά αυτοί που γουστάρουν οι Αμερικάνοι και κανένας άλλος (δηλαδή οι Ισραηλινοί). Ως εκ τούτου είναι μαθηματικώς αδύνατον να βάλουν χέρι και οι Γερμανοί σε αυτά (που επιχείρησαν και εξακολουθούν να επιχειρούν) και φυσικά και οι Ρώσοι (οι οποίοι έφτασαν σε σημείο να ζητάνε και λιμάνι για στόλο παρόλο που ξέρουν τι επιρροή έχουν οι Άγγλοι στο νησί! Οι οποίοι Άγγλοι -διάβαζα σήμερα- ότι έχουν εκπονήσει ειδικό σχέδιο απομάκρυνσης των Βρετανών υπηκόων από την Κύπρο σε περίπτωση ανάγκης. Θέλετε μήπως να το συζητήσουμε περαιτέρω ή το πιάσατε το υπονοούμενο;). Όπως και να'χει, εν προκειμένω φαίνεται ότι οι Τούρκοι έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους και με τους Αμερικάνους έστω και σε πλαίσιο λυκοφιλίας, έστω και για την ώρα, έστω και οψίμως και αυτό προφανώς και δεν μας ωφελεί καθόλου μα καθόλου.

Θα αναρωτιέστε για ποιον λόγο συνεχώς αναφέρομαι στους Αμερικάνους, ενώ ταυτόχρονα κομπάζω υπέρ της ανεξαρτησίας της Ελλάδος; Η απάντηση είναι ταυτόχρονα και απλά τραγική και τραγικά απλή: διότι δεν υφίσταται ελληνική διπλωματία και δεν υφίσταταιπολιτικό προσωπικό που να ενδιαφέρεται να προασπίσει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η γνώμη μου. Θα σας αναφέρω το εξής περιστατικό, το οποίο ειλικρινώς δεν ξέρω πως μπορώ να το χαρακτηρίσω: απλά γελοίο; Τραγικό; Τραγελαφικό; Να παίρνεις φόρα και να κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο και μάλιστα ξεκαρδισμένος στο γέλιο; Ίσως όλα μαζί, ίσως πάλι ακόμα χειρότερα. Την ώρα που ο πλανητάρχης ταξίδεψε μισό ημισφαίριο μόνο και μόνο για να αποκαταστήσει τις σχέσεις Ισραήλ και Τουρκίας, κίνηση που θα μπορούσε να είχε κάνει και τηλεφωνικά φυσικά αλλά σε μια τέτοια περίπτωση όπως ήδη σχολιάσαμε δεν θα μπορούσαν να τον δουν όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι όπως εμείς και οι Γερμανοί και που η όλη κίνηση "οδήγησε" τον Νετανιάχου να ζητήσει συγγνώμη μετά από τρία χρόνια στους Τούρκους, ο Αντώνης_ πήρε τηλέφωνο τον Νετανιάχου να του πει κάτι σαν να πάνε για καφέ, εις το διπλωματικότερον. Όλα αυτά ο Αντώνης_ επιχείρησε να τα αναχαιτίσει με ένα απλό τηλέφωνο. Έως και τον Ομπάμα τον ίδιο. Το συμβάν όμως γίνεται ακόμα χειρότερο αν αναλογιστούμε το εξής: στον κόσμο υπάρχουν πολιτικοί που πολύ απλά καθορίζουν τις εξελίξεις για τους πάντες (όπως πχ ο εκάστοτε πλανητάρχης). Υπάρχουν άλλοι που προσπαθούν να προβλέψουν τις εξελίξεις και να λάβουν τα μέτρα τους (όπως αρκετοί πολιτικοί στον κόσμο). Ο Αντώνης_ είτε απλώς τις πληροφορείται από τα μέσα (ούτε καν από την ελληνική διπλωματία του εξωτερικού ή τα εδώ επιτελεία του -αλήθεια, αυτή η ψυχή ο Φαήλος τι κάνει; Υποθέτω ασχολείται με το υπερπολύτιμο τουίτερ του), είτε τα κάνει όλα με κανά τηλέφωνο, δείγμα της διπλωματικής του δεινότητος μπροστά στην οποίαν υποκλίνονται όλοι.

Όμως πως πάει να διαμορφωθεί το σκηνικό από τούδε και στο εξής;
Όπως είπα και πιο πάνω, οι Ισραηλινοί προ διετίας μας έστρωσαν ένα χαλί για να πατήσουμε πάνω του. Εμείς -οι διαχρονικά πανέξυπνοι- αφήσαμε αυτήν την εξέχουσας σημασίας κίνηση να πέσει κάτω. Όπως έγραφα στα περί ελληνοτουρκικών όμως και που φυσικά ισχύει στο ακέραιο, έχει έρθει προ πολλού η ώρα να βγει ο ορυκτός πλούτος του Αιγαίου. Οι Τούρκοι είναι πολύ πρόθυμοι να τον εξορύξουν έστω και συνεταιρικά ακριβώς επειδή δεν είναι δικός τους (και όπως έχουμε πει ιδίως στο σενάριο της Χάγης μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν, γι'αυτό και βάζουν συνεχώς θέματα στο τραπέζι). Άρα οι Τούρκοι είναι ένας "αξιόπιστος" εταίρος για τους άλλους. Οι Έλληνες (και βάζω και τους Κυπρίους μέσα) από την άλλη μεριά είναι εξαιρετικά δύστροποι. Όλοι την ώρα το παίζουν ήξεις αφήξεις, χώρια ότι έχουν και κάποιες τάσεις συνεργασίας με τους Ρώσους το οποίο είναι σχεδόν θανάσιμο αμάρτημα. Το Ισραήλ είναι προ καιρού έτοιμο και είναι ήδη δικό μας, οπότε τι κάνουμε; Βάζουμε το Ισραήλ να τα βρει με τους Τούρκους για να προχωρήσει το θέμα του φυσικού αερίου αφού κατά πως φαίνεται οι Έλληνες δεν γουστάρουν ρε παιδάκι μου.

Εδώ βέβαια υπάρχουν δύο σενάρια. Επειδή τους Αμερικάνους προφανώς και τους βολεύει να κρατάνε στην τσίτα τους Τούρκους στο κυπριακό (και όχι μόνο εκεί), πιθανώς η εξόρυξη εκεί να μην συμπεριλαμβάνει τους Τούρκους. Σε μια τέτοια περίπτωση η συμφιλίωση εξυπηρετεί ακριβώς την ηρεμία του ενεργειακού αγωγού. Όμως σε μια τέτοια περίπτωση δηλαδή που οι Τούρκοι θα "αναγκαστούν" να υποχωρήσουν στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ, τότε θα πρέπει να πάρουν και ανταλλάγματα και που θα είναι αυτά; Μα φυσικά στο Αιγαίο ή/και την Μεσόγειο (βλ. Καστελόριζο ενδεχομένως που είναι και το χοντρό παιχνίδι). Που καταλήγουμε πάλι; Στο ότι ασκώντας σωστή διπλωματία (και όχι διπλωματία του καφέ) μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις. Και αυτό κάνουν οι Τούρκοι οι οποίοι σέβονται και αγαπούν την πατρίδα τους την ώρα που εμείς ασχολούμεθα με τα μείζονα, όπως το γιατί έχουμε ακόμη παρελάσεις μνήμης της 25ης Μαρτίου.

Και την ίδιαν στιγμή στην γειτονιά μας γίνεται κακός χαμός. Στην Συρία όπου το υπάρχον καθεστώς αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια σύμμαχο της Ρωσίας, γίνεται σφαγή που ίσως να αγγίζει και τα όρια της γενοκτονίας. Στην Κύπρο που οι Ρώσοι είχαν παραδοσιακά καλές σχέσεις αλλά και καλές προσβάσεις, βρέθηκε ένας "άριστος" τρόπος να φύγουν κακήν κακώς. Αυτό μάλλον πρέπει να μας δείξει ότι η ώρα εξόρυξης του φυσικού αερίου στην Κύπρο πλησιάζει πολύ επικίνδυνα και οι Ρώσοι δεν πρέπει καν να παίρνουν μάτι. Βέβαια την ίδιαν στιγμή, υπάρχει και το ζήτημα των Γερμανών, οι οποίοι για τους Αμερικάνους είναι επικίνδυνη φάρα (κάτι που το ζούμε και στο πετσί μας ξανά). Είναι βέβαιο ότι οι Γερμανοί θα το ρουφήξουν πάλι το αυγουλάκι τους διότι ξέχασαν ότι είναι δις ηττημένοι αφενός και ο ηττημένος μένει κάτω, αφετέρου ότι χάρη στην αμερικανική διπλωματία και οικονομική βοήθεια ξανάγιναν κράτος. Τι έχουμε λοιπόν εδώ; Σηκώνονται τα πόδια να κλοτσήσουν το κεφάλι; Τι λε ρε μόρτη δίτροχε μισάνθρωπε; Σοβαρά; Όταν, λοιπόν, θα έρθει η ώρα, οι Γερμανοί θα τον ξαναχάσουν τον πόλεμο. Οι Γερμανοί πάντα κηρύττουν πόλεμο και πάντα τον χάνουν. Και εμείς πλέον έχουμε πάρει θέση στο πλευρό τους, με κάθε επισημότητα. Μερίμνησε ο Αντώνης_ γι'αυτό με κάθε τρόπο, με κάθε πράξη νομοθετικού περιεχομένου, με κάθε αντισυνταγματικό νομοθέτημα. Διότι όπως έχουμε πει, άλλη χάρη έχει να μην έχεις μία σε ευρώ, και άλλη να μην έχεις μία σε δραχμές. Υπάρχει διαφορά.
Το χειρότερο δε, είναι ότι ο πόλεμος αυτός ίσως να μην μείνει μοναχά σε διπλωματικό ή οικονομικό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώην πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ δεν σταματά να προειδοποιεί ακόμη και για πόλεμο. Διαβάστε προσεκτικά την συνέντευξή του στο Spiegel (που έχει καταντήσει λαγός της Μέρκελ) και προσέξτε με ποιον τρόπο τον αμφισβητούν στις δραματικές τους επικλήσεις.

Αλλά θα μου πεις, τι να περιμένεις από άνθρωπο που ακόμη έχει τον Γαρουφαήλ και τον Μουρούτη για συμβούλους δίχως να τους έχει σουτάρει καν μετά από τόσες αήθεις γκέλες; (τις ονομάζω γκέλες επειδή είμαι ευγενικός σήμερα, ένεκα της εθνικής επετείου)
Τι να περιμένεις από έναν άνθρωπο του οποίου την ύπαρξη της πιτσαρίας μπορεί να επιβεβαιώσει μόνο ο ίδιος (ίσως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι κανείς δεν επιβίωσε από τις πίτσες που αυτοπαρουσιάζεται να έφτιαχνε);
Τι να περιμένεις από τον άνθρωπο για τον οποίον επί χρόνια εξακολουθούμε να τραβάμε τα μύρια όσα από τις διπλωματικές του επιλογές από την εποχή που διέπρεπε εις το Υπουργείο Εξωτερικών ως μία ακόμη εξαιρετική επιλογή του Μητσοτάκη, ο οποίος από τη ζωή του ολόκληρη μοναχά το πως έπεσε αναπολεί;
Τι να περιμένεις από έναν άνθρωπο που εκτός από τα περίεργα μαθηματικά του (πως το'χε πει εκείνο το δύο και δύο κάνουν πέντε, ή κάπως έτσι) αδυνατεί να καταλάβει ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την κοινωνία που πεθαίνει και που απλώς επισπεύδει τον θάνατό της περιμένοντας την υποτιθέμενη ανάπτυξη ακριβώς όπως περίμεναν οι ινδιάνοι να έρθει η βροχή μέσω του τοτέμ;

Τι να περιμένεις πια σε αυτήν τη χώρα με το υπάρχον πολιτικό (υπηρετικό) προσωπικό της ανεπάρκειας, της αχρηστίας και της ανικανότητας;
Αν είχαμε καλύτερους δεν θα είχαμε φτάσει και σε αυτά τα χάλια.

Θα έλεγα καλή λευτεριά, αδέλφια, αλλά δεν έχει νόημα.
Καλή λευτεριά εύχονται σήμερα εκείνοι που έχουν υπογράψει τα πάντα προκειμένου να μας σκλαβώνουν ολοένα και περισσότερο. Μόνο εκείνοι.
Οπότε μόνο φτου ξελευτερία μπορώ να πω, διότι θα πάμε πάλι για κρυφτό κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ και η εξυγίανση της χώρας θα προχωράει κανονικά, με ξεπουλήματα και προδοσίες, όπως πάντοτε γινόταν δηλαδή.
Και μην ξεχνάς, ηλίθιε, ότι με τα ψέματα έφτασες ως εδώ. Τα ψέματα που πίστευες, τα ψέματα που ψήφιζες, τα ψέματα που σου έλεγαν, τα ψέματα που ήθελες ν'ακούς. Και σήμερα μια από τα ίδια βιώνεις, αλλά δυστυχώς δεν περιμένω να να τα καταλάβεις διότι ακριβώς γι'αυτό είσαι ηλίθιος. Αν μπορούσες να τα καταλάβεις, δεν θα ήσουν.
Και θα ψήφιζες διαφορετικά όλα τα χρόνια.

Χρόνια πολλά ηλίθιε και καληνύχτα, με μοναδική ευχή να πέφτω σε όλα έξω.
Χαίρετε.

(157)

Τί θὰ κάμετε; Θ' ἀφῆστε

νὰ ἀποκτήσωμεν ἐμεῖς

λευθεριάν, ἢ θὰ τὴν λύστε

ἐξ αἰτίας πολιτικῆς;