Μερικές σκόρπιες σκέψεις κρίσης και αυτοκριτικής (ή γηράσκω αεί διδασκόμενος)

Προειδοποίηση: ακολουθεί βαρύ κι ασήκωτο φιλοσοφικό κείμενο πολλαπλών ερμηνειών. Όποιος γουστάρει επίπεδο Άρλεκιν παρακαλείται να πάρει ευγενικά το πουλί από μόνος του και να απευθυνθεί σε άλλη παραλία.

Εκ της διευθύνσεως μετά των ευχαριστιών μου.

Θυμάμαι ανέκαθεν τον εαυτό μου να περιμένει με ανυπομονησία κάθε αλλαγή έτους διότι πάντα έδινα έναν αλληγορικό τόνο σε τέτοιες περιστάσεις. Ήταν το νέο που διαδέχεται το παλιό, ήταν η αναγέννηση, ήταν η ελπίδα για κάτι καλύτερο που απαιτούσε σχεδιασμό, ιδρώτα και δημιουργικότητα. Βέβαια όσο περνούσαν τα χρόνια έδινα ολοένα και πιο φιλοσοφικά διάθεση στην αλλαγή του χρόνου, κάτι που είναι μάλλον λογικό και βασιζόταν στην ατέρμονη προσπάθειά μου να μετουσιώνω αυτά που με έχουν επηρεάσει (βιβλία κυρίως) καθώς και την εμπειρία μου στην καθημερινότητά μου. Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν όμως ότι πάντα έδινα έναν τόνο αισιοδοξίας για το επόμενο έτος, προπάντων στον ίδιον μου τον εαυτό.

Οι πυθαγόρειοι για παράδειγμα είχαν ως τμήμα του τρόπου ζωής τους να κλείνουν κάθε ημέρα κάνοντας την αυτοκριτική τους, διερωτώμενοι τι καλό έκαναν σήμερα και κυρίως αν έβλαψαν κανέναν. Ο θεός των Δελφών ζητούσε σχεδόν επιτακτικά να γνωρίζεις τον εαυτό σου, ρήση που ήταν χαραγμένη στην μία από τις μετώπες του ναού. Ο Σωκράτης θεωρούσε ανόητο να ζεις δίχως ηθική και δίχως να μοχθείς να μάθεις την Αλήθεια. 

Γενικά, οι αρχαιοΈλληνες φιλόσοφοι έδιναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μεγάλη βάση στην ηθική και το Είναι του ανθρώπου και γι'αυτό άλλωστε εξύψωσαν τα πάντα, με αποκορύφωμα την σωκρατική αυτοθυσία. 

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: αν τα έχουν πει άλλοι τα δύσκολα, γιατί εσύ να μην ασχοληθείς με τα εύκολα; Όλοι με τα ίδια θ'ασχολούμαστε; 

Θυμάμαι, ας πούμε, τα περασμένα χρόνια να έχω γνωρίσει πλήθος κόσμου που προσπαθούσε να μοιάσει στους αρχαιοΈλληνες είτε φορώντας χλαμύδες, είτε φτιάχνοντας ιστορίες για υπερόπλα και ό,τι άλλη πίπα μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι τυχαία η έκρηξη πλήθους γατόπαρδων που διέγνωσαν νωρίς την κρίσιμη μάζα ελληνικής βλακείας που υπήρχε στην κοινωνία και έσπευσαν να την εκμεταλλευθούν εμπορικά (και πολύ καλά έκαναν αν θέλετε τη γνώμη μου): Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδης, γίγας Λιάκουρας, σύσσωμη η ομάς των Αίψηλων κλπ, κλπ. Αμέτρητοι οι γατόπαρδοι και τους βγάζω το καπέλο. Γενικά ο άνθρωπος έχει μια τάση να πιστεύει το απίστευτο και να δυσπιστεί στο ρεαλιστικό, αλλά ιδίως ο Έλλην το'χει παραξεσκίσει το πράγμα.

Το ερώτημά μου, γιατί ο άτριχος δίποδος χιμπατζής που λέει κι ο φίλτατος polse, αδιαφορεί τόσο πολύ για την εσωτερική του εμφάνιση (που είναι και η ανεξίτηλη) ενώ σκορπάει τόνους χρημάτων και χρόνου για την εξωτερική του τε και την μόστρα επίσης, δεν έχω καταφέρει να το απαντήσω τελεσίδικα. Βρίσκομαι βέβαια σε καλό δρόμο αλλά δεν έχει λήξει η συγκεκριμένη αναζήτηση. Η αλήθεια είναι ότι η βλακεία σκέτη δεν αποτελεί ικανοποιητική εξήγηση της καταστάσεως.

Ένας άλλος παράγοντας που προφανώς παίζει μεγάλο (και ουσιώδη) ρόλο είναι προφανώς ο μικρόφθαλμος ελληνικός εγκέφαλος που θεωρεί ότι το μικρομάγαζό του είναι το μοναδικό που αξίζει να σωθεί και ας καούν όλα τα υπόλοιπα μικρομάγαζα, ακόμη και η χώρα η ίδια και αυτό διότι ο Έλλην δεν έχει μάθει να δρα ομαδικά. Ο Έλλην είναι ατομιστής μέχρι αηδίας. Θέλει να παίζει μπάσκετ και να σκοράρει 70 πόντους και ει δυνατόν να έχει και όλες τις ασσίστ αλλά και τα ριμπάουντ. Το χειρότερο όμως είναι ότι πάντα θέλει να τον σφάζει και η διαιτησία διά παν ενδεχόμενον, ώστε να έχει τα εχέγγυα να διαμαρτηρηθεί για τους κακούς Εβραίοι που επιθυμούν τον αφανισμό μας, τις σκοτεινές δυνάμεις, τον πόλεμο στα Φώκλαντ που έγινε για να πάρουν το γκιόλβειο μπέβατρο οι Άγγλοι και οι λοιποί μασώνοι κ.ο.κ. Φυσικά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι όλοι έτσι, αυτό έλειπε δα. Μην είμαστε και μηδενιστές δηλαδή...

Απέναντι σε όλον αυτόν τον συρφετό βλακείας υπάρχει και ο απέναντι συρφετός του κυριολεκτικώς αντιθέτου άκρου: αναφέρομαι όχι σε αυτούς που κάνουν το άσπρο μαύρο, αλλά σε αυτούς που κάνουν το μαύρο άσπρο και που κατηγορούν συλλήβδην όλους εκείνους που κάνουν το άσπρο μαύρο, τους οποίους και βρίσκεις μέσα σε ομάδες που έχουν βρει τον οχτρό και επιθυμούν να τον κατατροπώσουν, μόνο που εκ παραδρομής δεν έχουν σκεφτεί ότι στην πραγματικότητα ενέχουν τον ρόλο του Καραγκιόζη στην ιστορία με το Καταραμένο Φίδι. Και σημειωτέον ότι δεν αναφέρομαι μόνο στην πλέμπα (ούτως ειπείν και λαό) αλλά και στην ανωτέρα πνευματική τε και υλιστική ελίτ του τόπου (μηδέ των πολιτικών εξαιρουμένων βεβαίως, βεβαίως). Πάρτε για παράδειγμα τον Τζήμερο. Ο άνθρωπος είναι τόσο χαμηλού νοητικού επιπέδου που ανεβάζει από μόνος του τις βλακείες που πετάει θεωρώντας μετά βεβαιότητος ότι θα αποθεωθεί, με τελευταία την χθεσινή οπότε και κατέθεσε τις πινακίδες του αυτοκινήτου του με το σχόλιο ότι το κάνει ένεκα της ηλιθιότητος του οικονομικού επιτελείου. Ναι, το συμπέρασμα του Τζήμερου είναι ορθό, αλλά τι να το κάνω ένα ορθό παράδειγμα που έχει προκύψει ως απαύγασμα γελοιότητος με περίσσεια γαρνιτούρας βλακείας συν ένα κερασάκι σοβαροφάνειας που τάχα μου προσδίδει το κύρος της προσωπικής απόψεως ακριβώς ως πολύ εύστοχα είχε παραλληλίσει κωλοτρυπιδίως ο μέγας επιθεωρητής Κάλαχαν; Ο άνθρωπος που πρεσβεύει ότι το τραγικά μεγάλο δημόσιο πρέπει να συρρικνωθεί γενικώς και αορίστως και που ανέφερε και ως παράδειγμα την απουσία ηλεκτρονικών υπηρεσιών στην περίπτωσή του, κάθησε και υπολόγισε τις εργατοώρες που χάθηκαν από όσους επιχείρησαν να καταθέσουν προχθές πινακίδες. Φυσικά ο Τζήμερος  δεν κάθησε ποτέ να σκεφτεί πόσες περισσότερες εργατοώρες χάνονται στους κατά τόπους ΕΟΠΥΥ μετά το πλήθος συρρικνώσεων, όχι μόνο στα τέλη του χρόνου αλλά σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ο εν λόγω εξαιρετικά αποτυχημένος για την ώρα πολιτευτής (άρα έχει τα φόντα ακόμη και για πρωθυπουργός) θεωρεί ότι το πρόβλημα υφίσταται επειδή του έτυχε μία φορά στην ζωή του, για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Βέβαια -για να αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι- πολύ καλά κάνει ο (κάθε) Τζήμερος διότι εμπίπτει στην κατηγορία των εμπορικών γατόπαρδων που προανέφερα. Όταν υπάρχει κόσμος που ζητωκραυγάζει για την θέση Τζήμερου παναπεί ότι το προϊόν πουλάει και αφού το προϊόν πουλάει πάντα θα υπάρχει κάποιος να καλύψει την ζήτηση. Και στην Ελλάδα όπως έχουμε ξαναπεί το μόνο που δεν πουλάει είναι η ποιότητα. Όλα τα υπόλοιπα σπάνε τα ταμεία. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, όλους εκείνους που είναι υπέρ της απόψεως ότι τα δημόσια νοσοκομεία αποτελούν αιμορραγία για τα δημόσια οικονομικά. Μόλις τους κάτσει μια στραβή, τότε να δείτε για πότε θ'αλλάξουν άποψη αλλά και αυτοί κρίνουν με κάτι επειδή δεν τους έχει συμβεί ποτέ και γενικά πάει αργαλειός η δουλειά, ακριβώς όπως πάει σόι και το σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Με αυτά και μ'αυτά δεν πρέπει να προξενεί απορίες και ερωτηματικά το γιατί φτάσαμε στα χάλια που φτάσαμε ως χώρα, ως κοινωνία, ως οντότητες. Διότι δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό. Μάλλον το ορθότερο είναι ότι το αποστρεφόμαστε.

Οι αρχαίοι είχαν τους μύθους.

Οι μύθοι ήταν διδακτικοί. 

Με τους μύθους μεγαλούργησαν.

Εμείς οι πιο ψαγμένοι και απείρως πιο μορφωμένοι, απλώς αποτύχαμε στα πάντα.

Είς εξ αυτών των μύθων ήταν και του Ηρακλή που, όπως τον έχει μνημονεύσει ο Πλούταρχος, κάποτε κλήθηκε να επιλέξει αν θα ακολουθούσε τον δρόμο της Αρετής ή τον δρόμο της Κακίας. Η Κακία του προσέφερε ανέσεις και ευκολίες, μια χαλαρή ζωή γεμάτη απολαύσεις. Αυτό που κακά τα ψέματα όλοι μας θα θέλαμε. Το μόνο αντάλλαγμα που ζητούσε από τον Ηρακλή ήταν να αποδεχθεί ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να γνωρίζει που καταλήγει ο δρόμος (δηλαδή τι υστεροφημία θα του έμενε στο τέλος της ζωής του). Από την άλλη μεριά η Αρετή προσέφερε έναν δρόμο με μόχθο, όπου δεν χαρίζεται τίποτε, όπου πρέπει να είσαι συνεχώς σε μια διαρκή εγρήγορση και το αντάλλαγμα γι'αυτό θα ήταν το ότι ο Ηρακλής "απλώς" θα ήταν σε θέση να θεωρηθεί άξιος των προγόνων του, να μείνει στην ιστορία, να γίνει θεός εν ολίγοις. Ο Ηρακλής επέλεξε την δεύτερη οδό.

Αυτό που συνήθως διαφεύγει από αυτούς τους μύθους είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα ηθικά διλήμματα παραμένουν ίδια και αναλλοίωτα. Το μόνο που μπορεί ν'αλλάξει είναι οι επιλογές που κάνουμε. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για την δική του υστεροφημία και οι πολλοί τρέφουν την αυταπάτη ότι είτε κρυπτόμενοι πίσω από το δάκτυλό τους, είτε συνωστιζόμενοι πίσω από κάποια τάχα μου συλλογική επιλογή (πχ τις εκλογές) αυτομάτως λαμβάνουν άφεση αμαρτιών.

Λάθος μέγιστο.

Εμείς, έχουμε λάβει σαφή θέση υπέρ της πρώτης οδού. Γουστάρουμε την Κακία, είναι μάλλον πιο ωραίο γκομενάκι και ο Έλλην έχει πάντα το πήδημα στο πίσω μέρος του μυαλού του. Δεν αλλάζει την ευκολία του ο Έλληνας με τίποτε, δεν θέλει να χάσει την μεμψιμοιρία και την διαμαρτυρία ούτε το να ζει με δανεικά (και δεν εννοώ απαραίτητα διακοποδάνεια, έτσι; Σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε άλλωστε). Το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις στον Έλληνα είναι να του αφαιρέσεις τη δυνατότητα να φορτώσει τις ευθύνες στον άλλον. Οι Άλλοι φταίνε πάντα, ο Έλληνας ποτέ. Σε αυτό το σημείο λοιπόν υπεισέρχονται οι δύο κατηγορίες ηλιθίων. Η πρώτη κατηγορία ισχυρίζεται ότι φταίνε μόνο οι Άλλοι. Η δεύτερη αποφαίνεται ότι φταίνε πάντα μόνο οι Έλληνες. Αμφότερες κατηγορίες αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου ευρώ νομίσματος, αμφότερες αντιμάχονται λυσσαλέα η μία την άλλη, αμφότερες αποτελούν τον καρκίνο που κατατρώει τα σωθικά της χώρας δίδοντας αλλεπάλληλες μεταστάσεις σε κάθε ζωτικό όργανο που υπάρχει. Το καλαμπούρι είναι όμως ότι καμία κατηγορία δεν δείχνει να καταλαβαίνει το ρόλο της καθώς και τις εξ ανωτέρω προσδοκίες που καλούνται να υλοποιήσουν για τα συντεχνιακά παιχνίδια διαφόρων ομάδων. 

Κάπου στο μέσον βρίσκονται βέβαια και κάποιοι άνθρωποι που έχουν μεγαλύτερο βαθμό επίγνωσης της όλης καταστάσεως, οι οποίοι απλώς περιμένουν την μοίρα τους, δηλαδή το πότε θα έρθει ο κοινωνικό καρκίνος να τους κατασπαράξει ως και κάθε άλλο ζωτικό όργανο και από τους οποιους τρέφω την μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση ότι έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους (και κανονικά και διαδικτυακά) στην έως τώρα πορεία μου σε τούτον τον κόσμο. 

Η συγκεκριμένη (αρκετά μικρή) κάστα ανθρώπων δεν είναι ότι ανήκει σε κάποια ανώτερη πνευματική ελίτ (μακρυά από 'μας αυτά άλλωστε), έχει να κάνει όμως με το ότι λειτουργεί το εσωτερικό αντικείμενο που χωροθετείται ανάμεσα στ'αφτιά της περισσότερο από τους υπολοίπους και κυρίως με πιο σωστό τρόπο. Είναι, δηλαδή, μια κάστα που ανάμεσα στο αν φύγουμε από το ευρώ δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να βάλουμε πετρέλαιο στους λέβητες και στο αν μείνουμε στο ευρώ θα έχουμε τη δυνατότητα να βάζουμε πετρέλαιο στους λέβητες αναγνωρίζει ότι υπάρχει και η δυσθεώρητη ενδιάμεση ρεαλιστική (ήτοι χειροπιαστή) κατηγορία ότι ευρώ μπορεί να έχουμε, αλλά ευρώ δεν έχουμε και κατ' επέκταση ούτε πετρέλαιο οπότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Θέλω να πω με αυτό το λιτό παράδειγμα ότι υπάρχει πλήθος καθημερινών περιστατικών (ούτως ειπείν γεγονότων εκ του γέγονα/γίγνομαι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πλάτων είχε διαχωρίσει τον Κόσμο του Είναι από τον Κόσμο του Γίγνεσθαι). Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι ούτε η μία όψη του προβλήματος ευρώ νομίσματος αλλά ούτε και η άλλη έχουν την απαιτούμενη πνευματική διαύγεια να κατανοήσουν και εξηγήσουν τα προβλήματα. Αμφότερες οι κατηγορίες προσπαθούν να τραβήξουν από τα μαλλιά τα γεγονότα (παραγνωρίζοντας ότι τα γεγονότα είναι απλώς γεγονότα και δεν δύναται να διαστρεβλωθούν, όπως η κατά το δοκούν ερμηνεία τους) προκειμένου τα τελευταία να ταιριάζουν με τις ατομικές πεποιθήσεις του καθενός. Η μέθοδος αυτή παρέχει την αναντίλεκτη ασφάλεια του Εγώ ποτέ δεν σφάλλω (το Εγώ πάντα με κεφαλαίο). 

Αν έσφαλα αυτό θα σήμαινε ότι κάτι δεν κάνω καλά (πράγμα αδύνατον), ότι κάτι έχω υπολογίσει λάθος (πράγμα αδιανόητον), ότι εγώ αρμενίζω στραβά και όχι ο γιαλός (πράγμα αποτρόπαιον) κ.ο.κ. Αυτό με την σειρά του θα με γεμίσει ανασφάλεια και οργή διότι η αυθεντία πιάστηκε στα πράσα. Πως είναι δυνατόν; Εγώ τέτοιο πράγμα; Εγώ να έκανα τέτοιο λάθος; Αποκλείεται. Αφού είναι Δεκέμβριος, που το πρόβλημα που βγήκα με το κοντομάνικο έξω; Ο καιρός φταίει που έβρεξε και κρύωσα. Υποθέτω ότι το εν λόγω παράδειγμα θα το βρήκατε γελοίο, αλλά δυστυχώς μόνο ένα τόσο γελοίο παράδειγμα μπορεί να αντικατοπτρίσει πλήρως τον γελοίο τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τα πάντα στην καθημερινότητά μας, από τα πιο απλά έως τα πλέον σοβαρά. Μήπως δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίον ψηφίζουμε; Για να μην ξεφεύγω όμως, από την στιγμή που εγώ ποτέ δεν σφάλλω, παναπεί ότι το σφάλμα το έχουν όλοι οι άλλοι, εξήγηση απείρως πιο ικανοποιητική αφού επιβεβαιώνει ολόκληρη την ελληνική κοσμοθεωρία. Μπορεί να μην μας αρέσει το συμπέρασμα αλλά ο Έλλην είναι τόσο βλάκας που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ακόμη και το λογικό προφανές ότι πιθανώς να βλέπει μόνο ένα μέρος της όποιας Αλήθειας. Σάμπως αυτό δεν ήταν που έλεγε ο Πλάτων, ότι στην πραγματικότητα η Ψυχή έχει μνήμη της προηγούμενης τέλειας καταστάσεώς της και προς αυτήν προσπαθεί να επιστρέψει με κάθε τρόπο προσομοιαζόμενη, εξ ου και ο Κόσμος του Είναι με τις άφθαρτες Ιδέες;

Θα μου πείτε, τώρα και δικαίως, κάτσε μισό λεπτό ρε μεγάλε. Εσύ ποιος είσαι που τα χώνεις όλη την ώρα; Εσύ δηλαδή δεν κάνεις λάθη; Κάνεις. Ε, αφού κάνεις δεν μας χαιρετάς καλύτερα που μας κουνάς και το δάκτυλο; Έχεις, δηλαδή, διαβάσει πέντε παπαριές και νομίζεις ότι κάποιος είσαι...

Μα αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ μου αναγνώστη, γι'αυτόν ακριβώς το λόγο εγώ ειμί ο θεός εδώ πέρα ενώ εσύ δεν είσαι και δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να γίνεις ποτέ κιόλας. Επειδή κάνω λάθη και όχι μόνο τα αναγνωρίζω αλλά τα βγάζω και στην φόρα για να βλέπει ο κόσμος ποιος είμαι. Επειδή αναγνωρίζω ότι στην ιεραρχία της ανθρώπινης παρουσίας είμαι εξαιρετικά χαμηλά και γι'αυτό διαβάζω πράγματα που έχουν γράψει άλλοι, πολύ σοφότεροι και ανώτεροι από 'μένα και προσπαθώ όχι απλώς να τα μάθω αλλά να τα εφαρμώσω κιόλας. 

Είμαι θεός ακριβώς επειδή έχω συνειδητοποιήσει τι εστί να είσαι άνθρωπος, να κάνεις λάθη και να δέχεσαι να ρίξεις τα μούτρα σου τόσο "χαμηλά" ώστε να μαθαίνεις απ'αυτά ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι το Όλον είναι τόσο μεγάλο που δεν ξέρεις τίποτε απολύτως.

Είναι πολύ ωραίο να μην ξέρεις τίποτε διότι σου αφήνει πάντοτε την δίψα να μάθεις κάτι. Το έλεγε κι ο Επίκουρος άλλωστε, ότι σε μία φιλοσοφική συζήτηση κερδισμένος είναι ο χαμένος διότι έμαθε κάτι που δεν ήξερε.

Ούτε φυσικά θεωρώ τυχαίο ότι ο Σωκράτης ως προσωπικότητα με έχει σημαδέψει σχεδόν με χαρακιές, ούτε φυσικά είναι συμπτωματικό ότι ολόκληρη η Ιστορία του ανθρωπίνου είδους χωρίζεται σε προσωκρατικούς και μη εξαιτίας αυτού του μεγίστου ανθρώπου, αλλά ούτε και ότι ο Ηράκλειτος με τις βασανιστικά φωτεινές ρήσεις του (παρά το προσωνύμιό του, ο Σκοτεινός) είναι ο αγαπημένος μου των φιλοσόφων. Ποιο είναι το υπ'αριθμόν 1 διασωθέν απόσπασμά του παμμέγιστου των Ελλήνων άλλωστε;

τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται

Ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν παρόλο που ο Λόγος είναι εδώ. Αυτό έλεγε. 

Ότι όλα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους και αυτοί κάνουν ωσάν να κοιμούνται. Αυτό έλεγε.

Ότι και που ακούν, δεν ακούν. Αυτό έλεγε.

Μήπως, όμως, δεν έχουμε λησμονήσει και αυτό που έγραφε στο Πρώτο Χρέος ο Καζαντζάκης στο σημαντικότερο βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ από ελληνικό χέρι, την Ασκητική;

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου.

Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Τ΄ άστρα λάμπουν μέσα στο μυαλό μου, οι Ιδέες, οι άνθρωποι και τα ζώα βόσκουν μέσα στο λιγόχρονο κεφάλι μου, τραγούδια και κλάματα γιομώνουν τα στρουφιχτά κοχύλια των αυτιών μου και τρικυμίζουν μια στιγμή τον αγέρα·

σβήνει το μυαλό μου, κι όλα, ουρανός και γης, αφανίζουνται.

"Εγώ μονάχα υπάρχω!" φωνάζει ο νους.

"Μέσα στα κατώγια μου, οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν τον καιρό και τον τόπο, τη χαρά και τη θλίψη, την ύλη και το πνέμα.

"Όλα ρέουν τρογύρα μου σαν ποταμός, χορεύουν, στροβιλίζουνται, τα πρόσωπα κατρακυλούν σαν το νερό, το χάος μουγκρίζει.

"Μα εγώ, ο Νους, με υπομονή, με αντρεία, νηφάλιος μέσα στον ίλιγγο, ανηφορίζω. Για να μην τρεκλίσω να γκρεμιστώ, στερεώνω απάνω στον ίλιγγο σημάδια, ρίχνω γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο.

"Αργά, με αγώνα, σαλεύω ανάμεσα στα φαινόμενα που γεννώ, τα ξεχωρίζω βολικά, τα σμίγω με νόμους και τα ζεύω στις βαριές πραχτικές μου ανάγκες.

"Βάνω τάξη στην αναρχία, δίνω πρόσωπο, το πρόσωπο μου, στο χάος.

"Δεν ξέρω αν πίσω από τα φαινόμενα ζει και σαλεύει μια μυστική, ανώτερη μου ουσία. Κι ούτε ρωτώ· δε με νοιάζει. Γεννοβολώ τα φαινόμενα, ζωγραφίζω με πλήθια χρώματα φανταχτερά, γιγάντιο ένα παραπέτασμα μπροστά από την άβυσσο. Μη λες: "Αναμέρισε το παραπέτασμα, να δω την εικόνα!" Το παραπέτασμα, αυτό είναι η εικόνα.

"Είναι ανθρώπινο έργο, πρόσκαιρο, παιδί δικό μου, το βασίλειο μου ετούτο. Μα είναι στέρεο, άλλο στέρεο δεν υπάρχει, και μέσα στην περιοχή του μονάχα μπορώ γόνιμα να σταθώ, να χαρώ και να δουλέψω. "Είμαι ο αργάτης της άβυσσος. Είμαι ο θεατής της άβυσσος. Είμαι η θεωρία κι η πράξη. Είμαι ο νόμος. Όξω από μένα τίποτα δεν υπάρχει."

Χωρίς μάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και μέσα στ΄ αυστηρά τούτα σύνορα αδιαμαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις· να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος. 

Ή μήπως τολμάμε να παραδεχθούμε ότι αποστρεφόμαστε πλήρως και απόλυτα την παραίνεσή του ότι 

Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη. Φωνάζει: "Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος ο Θεός σου! Δεν είμαι καταφύγι. Δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα. Δεν είμαι Πατέρας, δεν είμαι Γιος, δεν είμαι Πνέμα. Είμαι ο Στρατηγός σου!

"Δέν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου. Δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου. Είσαι ο σύντροφος μου στη μάχη.

"Κράτα γενναία τα στενά που σου μπιστεύτηκα· μην τα προδώσεις! Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τον τομέα να γίνεις ήρωας.

"Αγάπα τον κίντυνο. Τι είναι το πιο δύσκολο; Αυτό θέλω! Ποιο δρόμο να πάρεις; Τον πιο κακοτράχαλον ανήφορο. Αυτόν παίρνω κι εγώ· ακλούθα μου!

"Να μάθεις να υπακούς. Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο του ρυθμό είναι λεύτερος.

"Να μάθεις να προστάζεις. Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπος μου απάνω στη γης ετούτη.

"Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

"Ν΄ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους· να ζητάς συντρόφους!

"Να ΄σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.

"Που πάμε; Θα νικήσουμε ποτέ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!" 

Είναι σημαντικό να ξέρεις τα όρια. Μέτρον Άριστον έλεγαν οι αρχαιοΈλληνες και αυτό δεν σήμαινε να μην δοκιμάζεις αλλά να προσέχεις τις ποσότητες στις οποίες δοκιμάζεις. Μηδέν Άγαν έγραφαν (μία ακόμη παραίνεση του θεού των Δελφών), καμία υπερβολή δηλαδή. Να είσαι εγκρατής. Αλλά τι να είσαι; Εγώ οδηγώ και πιωμένος ντε, αντέχω. Αυτό δεν λένε όλοι; Διότι ποτέ δεν σφάλλουν.

Και τελικώς πείθομαι ότι ο μοναδικός σε αυτήν τη χώρα που σφάλλει και που φταίει είμαι εγώ, ο αν όχι μοναδικός σίγουρα εκ των ελαχίστων θεών που έχουν απομείνει στην χιλιοταλαιπωρημένη αυτή χώρα. Μάλλον γι'αυτό σκέφτομαι τι μπορώ ν'αλλάξω για να βελτιωθούν τα πράγματα την ίδιαν στιγμή που οι λοιποί κατέχουν τη Λύση, την Αλήθεια.

Ξέρω ότι πολλές φορές έχω παραφερθεί και με έχει προβληματίσει αυτός ο αγανακτισμένος αυθορμητισμός μου που είναι αδύνατον να συγκρατηθεί. 

Ξέρω ότι συχνότατα βρίζω και αυτό δεν αρέσει σε πολλούς αλλά δυστυχώς εδώ δεν έχουμε μαγαζί και δεν πουλάμε εμπορεύματα. 

Ξέρω ότι μπορεί να έχω στεναχωρήσει αρκετούς, άλλους δικαίως και άλλους αδίκως και θα πρέπει να το δουλέψω περισσότερο. 

Ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω κάνει περισσότερα καλά αλλά κάπου με έπαιρνε κι εμένα η μπάλα της όλης μετριότητας. Δεν είναι εύκολο να κάθεσαι συνεχώς όρθιος όταν η χιονοστοιβάδα πέφτει και να μην μετακινηθείς ούτε εκατοστό. 

Ξέρω ότι έχω κάνει πολλά λάθη και τα έχω ιεραρχήσει ώστε να τα δουλέψω περισσότερο. Αυτή είναι η μοίρα μου άλλωστε.

Ξέρω ότι έχω πολλά να μάθω και πολλές φορές ενώ θα έπρεπε να μιλάω ακούγοντας δεν το τήρησα ακριβώς επειδή δέχθηκα να πέσω σε επίπεδο με την ελπίδα ότι κάποιος άλλος θα μπορέσει να συζητήσει. Λάθος μου. Αυτός που τα ξέρει όλα δεν έχει τίποτε να συζητήσει, έχει μόνο να διδάξει.

Ουδέποτε είχα κατά νου να γίνω αρεστός. Ουδέποτε θέλησα να φερθώ σαν χαμαιλέων ώστε να κάνω φίλους ή να αποσπάσω θετικά σχόλια. Για την ακρίβεια μάλλον εκτιμώ περισσότερο όσους μου έχουν ασκήσει καλοπροαίρετη κριτική κατά το παρελθόν, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ούτως ή άλλως φίλοι.

Ο Σωκράτης στην Απολογία του προέτρεπε τους Αθηναίους να μην ασχοληθούν με τον τρόπο της ομιλίας του που μπορεί να είναι χειρότερος αλλά μπορεί και καλύτερος, αλλά να εξετάσουν (και αντίστοιχα να δώσουν μεγάλη προσοχή) στο κατά πόσον έλεγε ορθά πράγματα ή όχι (18a). 

Κάτι τέτοιο ισχύει και στη δική μου περίπτωση. Δεν με νοιάζει ο τρόπος με τον οποίον θα διατυπώσω κάτι, υπό την έννοια ότι πρέπει να είναι αυτός που αρμόζει σε αυτό που θέλω να πω ώστε να γίνει κατανοητό και όχι να συνάδει με τις προσωπικές πεποιθήσεις, τα γούστα και κυρίως τα συμπλέγματα του καθενός, δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει και ότι προσπαθώ να προβοκάρω επίτηδες, όχι αυτό. Αυτό όμως είναι κάτι που οι περισσότεροι αδυνατούν να κατανοήσουν, εξου και το ότι  ο φασισμός έχει εγκαθιδρυθεί χάριν της δημοκρατίας (δηλαδή όσης έχει απομείνει δηλαδή καθόλου). Και το χειρότερο δεν είναι ότι πρόκειται για φασισμό σκέτο αλλά για φασισμό ντυμένο με μανδύα ελευθερίας λόγου, έκφρασης κλπ. Ο άλλος έχει δικαίωμα να κάνει το τάδε (ό,τι κι αν είναι αυτό) αλλά αν εσύ το σχολιάσεις δυσμενώς είσαι έτσι και γιουβέτσι. Κοινώς άπαξ και ο άλλος απφασίσει να κάνει κάτι, εσύ είσαι υποχρεωμένος να τον αποθεώσεις και αυτό ονομάζεται ελευθερία λόγου κι έκφρασης. Αν εγώ θέλω να έρχομαι και να χέζω στην εξώπορτα του σπιτιού σου κάθε μέρα, αυτό είναι αναφαίρετο (και συνταγματικό) δικαίωμά μου, το οποίο άλλωστε υπερασπίζεται από τον Σύλλογο Κοπροδιασπορέων εις Ξένας Θύρας και μάλιστα υποστηρίζεται και από 8 νομικούς, άρα είναι κάτι που έχει κύρος κιόλας άρα εσύ δεν είσαι σε θέση να το αμφισβητήσεις διότι είναι δικαίωμά μου, γκέγκε; Πάντα προσπαθούμε να μειώσουμε τον συνομιλητή προκειμένου να τον αφοπλίσουμε από επιχειρήματα και πάντοτε τα αποτελέσματα είναι τα αντίθετα. 

Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία είναι η χώρα που τη δολοφόνησε και μάλιστα με σαδιστική ικανοποίηση για το καλό της.

Έτσι έχουν δομηθεί όλες οι στρεβλώσεις στην χώρα, έτσι έχει ξεφύγει η κοινωνία, έτσι έχει γιγαντωθεί και η βλακεία, καθώς και το υπέρτατο ελληνικό προϊόν -η δικαιολογία-, και κάπου στο μέσον βρίσκομαι εγώ, ο θεός, να μελετάω τα σφάλματά μου σε κοινή θέα ενώ ταυτόχρονα χαζεύω τον έναστρο ουρανό αναλογιζόμενος εκείνο που έλεγε ο Ηράκλειτος, ότι δηλαδή ο αιών είναι ένα Παιδί που παίζει και σε αυτό το παιδί ανήκει η βασιλεία. Τι σου είναι ο Χρόνος που αφήνουμε να περνάει είτε ανεκμετάλλευτος, είτε ασχολούμενοι με τα άχρηστα μόνο και μόνο για να ικανοποιούμε το βαθύτατα υπερτροφικό Εγώ μας.

Χρόνος που τρέχει και δεν γυρνάει πίσω.

Όπως συνοψίζει ο Γιώργος Γραμματικάκης στην Κόμη της Βερενίκης (ίσως το πιο ρομαντικό επιστημονικό βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ παγκοσμίως) το ανθρώπινο δέος μπροστά στον έναστρο ουρανό -δέος που, σύμφωνα με τον Βολταίρο, μόνον με αυτό που προξενεί η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να συγκριθεί- δεν είναι αδικαιολόγητο.

Που είχα μείνει όμως; Α, ναι...

Στο ότι θυμάμαι ανέκαθεν τον εαυτό μου να περιμένει με ανυπομονησία κάθε αλλαγή έτους διότι πάντα έδινα έναν αλληγορικό τόνο σε τέτοιες περιστάσεις, στις οποίες προσπαθούσα πάντοτε να δίνω έναν τόνο αισιοδοξίας...

Δεν μπορώ όμως να προσδώσω αισιοδοξία στο έτος που έρχεται. Δεν μου βγαίνει. Από την πλευρά μου ναι μεν προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, αλλά η πλευρά μου δεν καθορίζει ούτε το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε ρυθμίζει την Κοινή Γνώμη.

Και η Κοινή Γνώμη δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ότι η τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση εξυπηρετεί μοναχά συγκεκριμένα συμφέροντα και σε καμία περίπτωση τις ανάγκες του κόσμου.

Για έναν λόγο ανεξήγητο, πιθανώς ένεκα βλακείας, ο κόσμος δεν έχει απλώς αποδεχθεί ότι τα προβλήματα (πχ) των Τραπεζών είναι δικά του, αλλά θεωρεί εντελώς αυτονόητο ότι οι Τράπεζες δεν είναι υποχρεωμένες να ενστερνίζονται τα προβλήματα του κόσμου, ούτε καν στο πλαίσιο της όποιας (κάποιας, υποτιθέμενης) αμοιβαιότητος.

Έτσι, αυτό που μοιραία βλέπω να έρχεται είναι ο Χρόνος να συνεχίσει να φεύγει και για άλλους συνανθρώπους μας και να μην γυρνάει πίσω. Τα πάντα είναι Δράση και Αντίδραση στη Φύση και από εκεί έχουμε παραδειγματιστεί και τα έχουμε κάνει δράση και αντίδραση και στην τεχνητή μας καθημερινότητα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα έρθει η ώρα της πλήρους πληρωμής και για τις πολιτικές της στουρναρικής ανάπτυξης και σωτηρίας για τα στουρνάρια των τελευταίων ετών. Βλέπω να αυξάνονται και οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι και οι αυτόχειρες. Βλέπω να αυξάνεται και η δυστυχία και η ανέχεια. Βλέπω να έρχονται άσχημα μαντάτα και ακόμη πιο άσχημες αντιδράσεις.

Όλοι έχουμε ένα σχόλιο να κάνουμε για τις Λευκές Νύχτες, αλλά κανένα για το Μαύρο Μέλλον που μας έρχεται αποδεικνύωντας ότι έχουμε Μαύρα Μεσάνυκτα.

Όμως κυρίως βλέπω ότι αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Η βλακεία κυβερνά ανενόχλητη στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλεάς όπου ο Χρόνος απλώς περνάει δίχως να διδάσκει κανέναν, ενώ την ίδιαν στιγμή ο αιώνιος Ηρακλής παρακολουθεί ψηλά από τον Όλυμπο κουνώντας απογοητευμένος το κεφάλι του επειδή εσύ έχεις ξεχάσει ότι το μόνο που θα σου μείνει φεύγοντας είναι το Όνομα που θα αφήσεις πίσω. Και αυτό το όνομα θα είναι απόρροια των επιλογών σου, όπου μία από αυτές θα είναι και το Μέλλον που θ'αφήσεις στα παιδιά σου.

Ως εκ τούτου, καλή χρονιά σε όλους και καλά μυαλά.

Άλλωστε μόνο για τα λόγια είμαστε.

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. 

Αι καθιερωμέναι ευ χές προς όλους εκ μέρους ετούτου του ευκλεούς ιστολογίου.

Ε μιλιόνε αγγούρι από πίσω κρόνια πολλά, όπως σοφά έλεγε και εκείνη η παλαιά διαφήμιση, μιας και προς τα'κει πάει το πράμα ούτως ή άλλως...



Επειδή όμως πάντοτε πρέπει να ψάχνουμε και τα βαθύτερα αίτια, μάλλον πρέπει να φταίει το γεγονός ότι οι καλικάντζαροι στην βλαμμένη πολιτεία που λέγεται Ελλάς έχουν γίνει όλοι πολιτικοί εκμεταλλευόμενοι το πρωτογενές πλεόνασμα σε βλακεία.





Έστω και καθυστερημένα καλές γιορτές σε όλους με γερό στομάχι να αντέχετε όσα συμβαίνουν, υγεία (όσο μπορεί αυτή να συνδυαστεί με τον Εκδόση Αδόνειδος Γεωργιάδη στο αρμόδιο υπουργείο) και καλά μυαλά.
Οσον αφορά την ερχόμενη χρονιά, θα τα πούμε και ενδελεχώς λίαν συντόμως.
Για την πρόγευση πάντως εγώ θα σας την ευχηθώ να είναι καλή αλλά θα είναι χειρότερη από το 13.

Να είστε καλά όλοι.

Να αλαφρώσουμε λίγο τη διάθεση...

...διότι πολύ έχει παραβαρύνει το κλίμα ιδίως τις τελευταίες μέρες, με αποκορύφωμα την τραγική ιστορία με την 13χρονη χθες...



Καλό, ε; Η πλάκα είναι ότι ενώ στο λέει μέσα στα μούτρα σου ο τύπος, εσύ δεν παίρνεις χαμπάρι μία!

Πάμε στο επόμενο.



Τιτανοτεράστιο, έτσι; Δεν το συζητάω. Οι τύποι έκαναν ασύλληπτη δουλειά! Εδώ, με υποτίτλους κιόλας.

Επόμενο βίδεον, η επεξήγηση γιατί αυτό το άχρηστο άτριχο δίποδο προσπαθεί να καταστρέψει τον πλανήτη: διότι είναι μοναδικός και πανέμορφος... Απλή μαγεία...



Ακολουθεί ενδιαφέρον βίδεον με την εξάπλωση του μαύρου θανάτου από καταβολής της ανθρωπότητας...



Και τέλος, ο μέγιστος Stephen Fry να μιλάει για τα μάρμαρα του Παρθενώνα με λόγο που ποτέ μου δεν έχω ακούσει από κανέναν Έλληνα πολιτικό (μην πω και άλλους δηλαδή). Δεν θα πω φυσικά ότι ο λόγος του ικανοποίησε τους Άγγλους αλλά αν μη τι άλλο είναι συγκλονιστικός.



Σημειωτέον ότι τον Fry τον είχα ανακαλύψει προ 20ετίας στην πρώτη προβολή της μέγιστης σειράς Blackadder όπου έκανε τον Μέλτσετ δίνοντας ρεσιτάλ.

Σπάει τα κοντέρ το πρωτογενές πλεόνασμα σε ηλιθιότητα. (ένα πραγματικά σοβαρό σενδόνι)

Προσοχή: ακολουθεί τυπικό κατωκοσμικό σενδόνι το οποίο απ'αλλού ξεκινάει και αλλού τελειώνει αλλάζοντας δεκάδες κατευθύνσεις στο ενδιάμεσο, τουτέστιν σας δίνω τον λόγο μου πως ούτε που πάει το μυαλό σας τι πρόκειται να διαβάσετε. Οι τολμηροί ας συνεχίσουν λοιπόν, οι δε χέστες ας πατήσουν από τώρα το καζανάκι.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Διαβάζω τις τελευταίες μέρες ότι ο μέγας πορδηπουργός μας, Αντώνης_ Σαμαράς ο Στουρναρεύς, ετοιμάζεται να πάει να επαιτήσει εκ νέου στης Αγγέλας το Κάγκελάριο για κανά ψιλό ακόμα, προκειμένου να διαιωνιστεί η σκλαβιά μας και να ξεπουληθεί έως και η τελευταία ικμάδα αξιοπρέπειας αυτού του λαού, ο οποίος ως έχω ξαναπεί είναι μακράν ο πιο ηλίθιος που έχει περπατήσει σε τούτον τον πλανήτη, από καταβολής της ανθρωπότητος και εδώ που τα λέμε του αξίζουν αυτά που τραβάει, έλα όμως που μέσα σε αυτόν είμαστε κι εμείς που δεν το αξίζουμε αλλ΄ά ας μην ξεφεύγουμε από τόσο νωρίς.
Μάλιστα, ο Αντώνης_ θα έχει και στις βαλίτσες του το πολυπόθητο πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο όπως όλοι μας θυμόμαστε είχε εξηγήσει αρκούντως και ο κυβερνητικός λοβοτμήτης, Σάιμον Κεδίκογλου ο Μπραβίσσιμος.

Θα χρησιμοποιήσω δύο παραδείγματα της καθημερινότητας που είμαι βέβαιος ότι σε πολλά σημεία θα σας θυμίσουν δικές σας περιπτώσεις.
Στο πρώτο παράδειγμα εμπλέκεται ένας πάρα πολύ γνωστός μου, ο οποίος ανήκει στον εξαιρετικά στενό μου κύκλο και ο οποίος έχει φτιάξει εδώ και αρκετούς μήνες (μέσω λογιστή) τα χαρτιά του για εκείνο το περιβόητο επίδομα τέκνου. Σημειωτέον ότι είναι με γυναίκα άνεργη και έναν μπόμπιρα να δεσπόζει αγέρωχος σε κάθε ανάγκη του σπιτιού (βίος παράλληλος, κοινώς). Το παλικάρι αυτό, λοιπόν, για το οποίο είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με το εν λόγω επίδομα, έμαθε για το εν λόγω επίδομα όταν του το σφύριξαν κάποια στιγμή κάποιοι που γνώριζαν το προφανώς... πανύψηλο οικογενειακό του εισόδημα. Δεδομένου ότι πέραν της προσωπικής σχέσης έχουμε και κοινό λογιστή, κάποια στιγμή μου ζητήθηκε να του μεταφέρω ότι υπάρχουν κάποιες μικροκαθυστερήσεις από πλευράς Υπουργείου (σώπα ντε) επειδή αλλάζουν κάποια κριτήρια κλπ. Ως παράδειγμα μου είχε φέρει ο λογιστής μία περίπτωση μητέρας που το έλαβε ολόκληρο και μετά έτρεχε να το επιστρέψει για να ξαναπάει μελλοντικά ένα ποσοστό κλπ. Εδώ είναι Ελλάδα λέμε! Να μην ξεφεύγω λοιπόν, από τότε που έκανε τα χαρτιά το ο άνθρωπος δεν έχει πάρει τίποτε άλλο πέραν των παπαρίων του, όπως και αμέτρητοι άλλοι που έχω μάθει παρόμοιες περιπτώσεις. Ο λόγος για τον συγκεκριμένο; Ότι ο λογαριασμός που είχε δώσει ως ΙΒΑΝ δεν ισχύει. Βέβαια ο λογαριασμός αυτός όχι μόνο είναι ο μοναδικός που έχει (τον χρησιμοποιεί για την μισθοδοσία του άλλωστε) αλλά την ορθότητά του την επιβεβαίωσε έως και η ίδια η τράπεζα, όμως το στουρνάρειο ΥΠΟΙΚ σαφώς και ξέρει καλύτερα, ακόμη κι από την ίδιαν την τράπεζα. Έτσι ο άνθρωπος αυτός που με έναν μισθό, όχι ιδιαίτερα πλουσιοπάροχο, προσπαθεί να κρατήσει μια οικογένεια με μωράκι και μία άνεργη γυναίκα, ακόμα περιμένει το επίδομα τέκνου, προκειμένου να μην μειωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα του στουρνάρη πορδηπουργού. Εντωμεταξύ για να σας λύσω και την βέβαιη απορία, όχι, η κινητικότητα δεν αφορά του υπαλλήλους του Υπουργείου Οικονομικών και ο λόγος είναι απλός: αν βγάλεις τους αχρήστους από ένα πόστο τότε δεν θα έχεις δικαιολογία για την επερχόμενη αποτυχία.

Πάμε στο δεύτερο παράδειγμα το οποίο εμπλέκει άμεσα εμένα.
Δεδομένου ότι την περασμένη χρονιά είχαμε την γέννηση του μικρού, είναι προφανές ότι χεστήκαμε στα έξοδα θέλοντας και μη. Δυστυχώς αν και υπάρχουν κάποια μωράκια στον κύκλο, αυτά είναι σε ηλικία τέτοια που δεν μας κατέστησε τυχερούς να δανειστούμε κάτι χρήσιμο και έτσι αν εξαιρέσουμε κάποια (αρκετά είναι η αλήθεια) δώρα, σε γενικές γραμμές έπρεπε να αγοράσουμε τα πάντα με αποτέλεσμα να ξετιναχθούν όλες οι υπόνοιες οικονομιών (όλων) των περασμένων ετών. Χαλάλι όμως. Η ουσία είναι ότι με ένα τσουβάλι αποδείξεων από τις οποίες (αν αναλογιστούμε κι εκείνες που εκ των πραγμάτων δεν περνάνε πχ ΔΕΚΟ κλπ) αναγκάστηκα να υποβάλω μόλις το 1/3 διότι αν τις υπέβαλα όλες θα υπήρχε πρόβλημα με τα ευαγή τεκμήρια διαβίωσης. Αυτό κρατήστε το διότι έχει μεγάλη σημασία και θα το χρησιμοποιήσουμε παρακάτω. Α, μην ξεχάσω να πω ότι ήμουν και σε ενοίκιο, έτσι; Με όλα αυτά λοιπόν, το πανδίκαιο φορολογικό σύστημα της χώρας που απεφάνθη ότι δικαιούμαι επιστροφή ύψους (κρατηθείτε... πάρτε βαθειά ανάσα διότι ακολουθεί μεγάλο ποσόν) 500 ευρώ (για δύο άτομα έτσι;). Ε, όσο το έχετε δει εσείς αυτό το πεντακοσάρικο άλλο τόσο το'χω δει κι εγώ, διότι όπως είπαμε τύφλα να'χει το πρωτογενές πλεόνασμα που θα παρουσιάσουμε στης Αγγέλας το Καγκελάριο!

Θα μπορούσα να εμπλουτίσω το κείμενο με δεκάδες άλλα παραδείγματα που είμαι σε θέση να γνωρίζω από πρώτο χέρι, όπως την μη επιστροφή του ΦΠΑ σε εμπόρους (παράδειγμα που έχω εντελώς κοντινό), λοιπές αλχημίες με τις εισφορές των ταμείων, τις λαμογιές στα φάρμακα κλπ, που όλα αυτά ουσιαστικά έχουν αναγωγή στο ίδιο ακριβώς σημείο, το οποίο αντικατοπτρίζεται από τις στουρνάρειες ονειρόξεις του Σαμαρά και του φαηλικού iq επιτελείου του. Δεν έχει νόημα όμως διότι θα έφτιαχνα ένα υπερσενδόνι που θα εμπεριείχε μόνο παραδείγματα και τίποτε άλλο. Εξάλλου την γενική ιδέα την πιάσατε.



Θα μου κλάσεις μια μάντρα πρωτογενές πλεόνασμα λοιπόν, ακριβώς έτσι.
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι.

Τον τελευταίο καιρό ακούω ότι πρέπει να παταχθεί ο φοροδιαφυγή. Σωστό. Δεν είναι δυνατόν να κινείται χρήμα στο οποίο το κράτος δεν μπορεί να βάλει χέρι προκειμένου να το στείλει στους δανειστές μετά. Έτσι πρέπει.
Διότι εδώ έχουμε μία άσχημη αλήθεια: η φοροδιαφυγή είναι το τελευταίο "λιμάνι" που κρατάει ζωντανή την Αγορά. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα. Κάθε άλλο μέτρο απλώς συντείνει στο να κλείσει εντελώς η Αγορά, κι εδώ που τα λέμε αυτό είναι που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση των γελοίων και φαίνεται στην πράξη σε καθημερινή βάση.
Όποιος κυκλοφορεί στην πιάτσα το βλέπει με τα μάτια του καθημερινά ότι η φοροδιαφυγή πλέον είναι η ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή τόσο η Αγορά που μάλλον βγάζει ούτως ή άλλως τον επιθανάτιο ρόγχο, αλλά και η Κοινωνία που πρέπει να τα βγάλει πέρα με διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής και λιγότερα χρήματα και αντίστοιχα και αυτή πεθαίνει.
Πόσο μου το αφήνεις δίχως απόδειξη; Είναι η στάνταρ ερώτηση που ακούς σε όλα τα μαγαζιά, σε κάθε δρόμο. Έχω δει σε άσχετη φάση άνθρωπο να ρωτάει αν δίχως απόδειξη υπάρχει περίπτωση να του αφήσουν το ψωμί φθηνότερα. Μην βιαστείτε να σχολιάσετε αρνητικά διότι αν ο άλλος δεν έχει να φάει φυσικά και θα κάνει μια τέτοια ερώτηση ακόμα και για το ψωμί.

Για να αρχίσω να συνδέω τα δεδομένα, λοιπόν, φτάνω εκ των υστέρων σε σημείο και αναλογίζομαι το εξής: από την στιγμή που τα στουρνάρια του οικονομικού επιτελείου δεν μου αναγνωρίζουν την πλειοψηφία των νομίμων δαπανών μου προφασιζόμενοι τάχα μου τεκμήρια διαβίωσης που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν, εγώ τελικώς γιατί καθόμουν σαν μαλάκας και ζήταγα αποδείξεις; Για να βγει μετά το κράτος και να μου πει ότι επειδή έτσι του γουστάρει δεν θα μου αναγνωρίσει τα 2/3 των δαπανών μου; Άραγε πόσα θα είχα γλιτώσει σε χρήμα από αυτά τα 2/3 αν είχα κι εγώ καταφύγει στην απλή ερώτηση του "πόσο πάει δίχως απόδειξη;". Πόσα άλλα πράγματα θα μπορούσα να είχα αγοράσει για το παιδί μου αν είχα επιχειρήσει να εξοικονομήσω έτσι χρήματα; Να πω ότι τα χρήματα επέστρεφαν σε'μένα, κομμάτια να γινόταν. Πλέον όμως εγώ δεν έχω τίποτε, όλα μου τα κόβουν, οπότε γιατί να ζητήσω απόδειξη; Αυτή είναι η απορία μου. Σε αυτό το σημείο βάλτε έναν μεγάλο αστερίσκο διότι θα ακολουθήσει μεγάλη "ανατροπή". Για την ώρα ας μείνουμε λίγο στο θέμα μας.

Διάβαζα μόλις σήμερα την εξοργιστική είδηση ότι πλέον οι ρουφιάνοι θα αμείβονται. Στην προσπάθεια του κράτους να καλύψει την ανικανότητά του να βρει τους πραγματικούς παραβάτες, θα επιβραβεύει τους πολίτες εκείνους που θα καταγγέλλουν φοροδιαφυγή. Και τελικώς αναρωτιέμαι τι ακριβώς συμπεριλαμβάνει η φοροδιαφυγή, αν όχι μόνο εκείνη που συμφέρει το κράτος. Διότι αν δεν το έχετε πιάσει, όταν σε πηδάει το κράτος αυτό ονομάζεται νομοσχέδιο. Όταν σου βάζει δάχτυλο και τελικώς το χέρι μπαίνει ως τον αγκώνα αυτό είναι κυβερνητική πολιτική. Όταν πας να επιβιώσεις εσύ όμως είναι φοροδιαφυγή.
Εδώ, λοιπόν, υπάρχει το εξής μείζον ζήτημα: τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της μεγάλης ύφεσης το χρήμα ακολουθεί αυστηρά την εξής διαδρομή: από την κοινωνία και την Αγορά (δηλαδή από τους πολίτες και τα νοικοκυριά για την πρώτη περίπτωση, έως το εμπόριο και το επιχειρείν κάθε μορφής για την δεύτερη) το χρήμα απομυζείται και οδηγείται ανάλογα την περίπτωση είτε στο κράτος, είτε στις τράπεζες. Από το κράτος εν συνεχεία οδηγείται είτε στις τράπεζες (ανακεφαλαιοποίηση κλπ), είτε στους δανειστές (τόκοι, νέα δάνεια κλπ). Αυστηρά.
Το ότι στο κράτος δεν μένουν χρήματα αυτό αποδεικνύεται από την χειροτέρευση κάθε είδους παροχής υπηρεσιών, από την συρρίκνωση πρωτογενών παροχών όπως η Υγεία και η Παιδεία, από την πλήρη απουσία έργων υποδομών και γενικότερα από την πλήρη κατάρρευση του Κράτους (κοινωνικού τε και μη). Η ατζέντα έχει μόνο την κρίση. Δεν υπάρχουν εθνικά θέματα, δεν υπάρχει Παιδεία, δεν υπάρχει Υγεία, δεν υπάρχει τίποτε. Όλα είναι αριθμοί και κατ' επέκτασιν στόχοι που πρέπει να καλυφθούν. Θυμάμαι εκείνο τον θλιβερό Κεφαλογιάννη (iq χαμηλότερο ακόμη και από του Φαήλου) να εξηγεί στην πλέμπα πόσο μεγάλη επιτυχία είναι (και κατ' επέκτασιν πόσο άσχημα πρέπει να αισθανόμαστε ως λαός γι'αυτό) που ενώ οι δανειστές μας δανείζονται με το Χ επιτόκιο, εμάς στην συνέχεια μας δανείζουν με χαμηλότερο του Χ, μπαίνοντας μέσα κιόλας. Αυτό που φυσικά ξέχασε να πει ο Κεφαλογιάννης ήταν ότι οι δανειστές μας που προφανώς δεν είναι τόσο ηλίθιοι όσο ο ίδιος ώστε να δανείζουν μπαίνοντας μέσα, στην πραγματικότητα μας δανείζουν έτσι διότι τους τα ξεπουλάμε όλα (γη, περιουσίες, χρυσαφικά κλπ, ξέχωρα ότι η τελική σούμα με τους τόκους είναι κατά πολύ υπέρ τους) και όλα αυτά γίνονται για να έχουν τη δυνατότητα οι βολευτές του Κυνοβουλίου μας να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την ασυλία τους, τις λιμουζινάρες τους, τα επιδόματά τους κλπ, αντί να αναγκασθούν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι όπως δήλωσε ένας στόκος εκ Βορρά πρόσφατα ονόματι Τζαμτζής (που είναι ο ίδιος στόκος που εξεστόμισε επίσης πρόσφατα ότι δεν είναι δυναμόν να φορολογηθούν τα αγροτεμάχια και να μην μπορεί ο άνθρωπος να κυκλοφορήσει στην εκλογική του περιφέρεια, προτείνοντας ως λύση να πληρώσουν στις άλλες περιφέρειες οι πολίτες για τα σπίτια τους και κατ' επέκταση να μην μπορούν άλλοι βουλευτές να κυκλοφορήσουν στις περιφέρειές τους).



Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, συνεπώς. Μόνο που πλέον το πράγμα έχει παραγριέψει, διότι το ρευστό ακόμη και ως οικονομίες έχει αρχίσει να σώνεται. Και εδώ υπεισέρχεται το έτερο μείζον ζήτημα των ημερών δηλαδή αυτό των πλειστηριασμών για οποίο έχουμε ακούσει ουκ ολίγα.
Θα θέσω το εξής ερώτημα: πότε παθαίνει μεγαλύτερες ζημιές ένα σπίτι; Όταν είναι εγκαταλειλημένο, ή όταν μένει κάποιος μέσα; Η απάντηση είναι εύκολη αλλά τόσο προφανής που ποτέ κανείς δεν την σκέφτεται ακριβώς επειδή η απάντηση είναι εντελώς αυτονόητη.
Για να πάρει η τράπεζα ένα σπίτι αυτό σημαίνει ότι πρώτα θα έχει βρει αγοραστή. Και σημειωτέον ότι εδώ δεν μιλάμε για ένα σπίτι αλλά για εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια σε όλη την επικράτεια. Να στο πάρει λοιπόν έτσι ανοργάνωτα, γιατί;
Στο ενδιάμεσο σε φορολογεί, διπλά, τριπλά, πεντάτριπλα κλπ. Επίσης κινείται το χρήμα πέριξ των συμφερόντων: ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ κλπ,  όπου πρώτα θα κόψεις όλα τα υπόλοιπα και μετά το ρεύμα. Φυσικά, μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, δηλαδή όλο και καμιά σόμπα θα αγοράσεις, κανά σπασμένο τζάμι θα αντικαταστήσεις κλπ, άρα υπάρχει και μια εσάνς ανάπτυξης ότι στην Αγορά ρέει χρήμα. Ταυτόχρονα εσύ συντηρείς όσο μπορείς το σπίτι, το κρατάς σε ένα ανθρώπινο επίπεδο. Και φυσικά μην ξεχνάμε το χαράτσι, τους έμμεσους φόρους, τους άμεσους φόρους κλπ. Άρα γιατί να σε πετάξει έξω η τράπεζα η οποία στο ενδιάμεσο όλο και καμιά δόση μπορεί να τσιμπήσει; Για να προσπαθήσει να πουλήσει μετά από 5-8-10 χρόνια ένα ερείπιο σε τιμή ανύπαρκτη; Όχι βέβαια. Η τράπεζα σε αφήνει να κάτσεις μέσα όσο θες και μόλις βρει να δώσει το σπίτι σου τότε θα γίνει η έξωση και ο πλειστηριασμός. Πολύ απλά πράγματα. κοινώς, όλα αυτά που τόσον καιρό λέει ο στουρνάρης πορδηπουργός της χώρας για την τάχα μου τεράστια μάχη περί των σπιτιών των φτωχών κλπ τους οποίους θα προστατέψει ο νόμος και λοιπές ευπερδείς πίπες, είναι φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες που απευθύνονται σε iq χαμηλότερα ακόμη κι από του Κεφαλογιάννη. Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο εκείνους που έχουν σπίτι με δάνειο αλλά κι εκείνους που έχουν δικό τους, διότι πλέον και αυτά κινδυνεύουν με κατάσχεση (εκτός αν θες να το πουλήσεις στο κράτος, σύμφωνα με μία άλλη πάνσοφη διάταξη που σκέφτηκαν οι σοφοί της χώρας). Και όλα αυτά επειδή έτσι προβλέπει ο νόμος.

Το πρόβλημα είναι ότι ο νόμος στην Ελλάδα δεν θυμάμαι να προστάτεψε ποτέ κάποιον φτωχό. Τουναντίον στον φτωχό συνήθως εκσπερματώνει πάνω του με πλήρη αυστηρότητα για να δείξει ότι έχουμε κράτος. Όσο ανεβαίνεις στην ιεραρχία είναι που ζορίζει το πράγμα και οι νόμοι καθιστούνται ανενεργοί. Από ποιον θα πάρουν λοιπόν τα σπίτια; Από κανάν εφοπλιστή που έπεσε έξω και από κανάν Πάγκαλο που "δεν έχει να πληρώσει" για τα 70φεύγα ακίνητά του, ή από όλους τους φτωχοδιαβόλους που άκουσον-άκουσον κάποια στιγμή σκέφτηκαν να βάλουν πάνω από το κεφάλι τους ένα κεραμίδι;
Συνεπώς, καμία απολύτως μάχη δεν υπάρχει για το θέμα των πλειστηριασμών. Απλώς είμαστε ακόμα στην φάση που δεν υπάρχει λόγος να γίνουν πλειστηριασμοί. Όταν θ'αρχίσει ο χορός, εκεί να δείτε τι έχει να γίνει. Βέβαια όχι ότι αναμένω να ξεσηκωθεί ο πλέον μαλάκας λαός που έχει περπατήσει υπό το φως του ηλίου, αλλά απλά το αναφέρω για στατιστικούς λόγους. Ίσως και για λόγους αρχείου.

Να κάνουμε μία μικρή σύνοψη όσων έχουμε αναφέρει έως τώρα: το πλέον σημαντικό σημείο (που είναι και το κλειδί της υποθέσεως) είναι η διαδρομή του χρήματος που είναι μονής φοράς και διευθύνσεως. Προκειμένου να μην σπάσει αυτή η διαδρομή οι πολιτικοί θα θυσιάσουν μέχρι και τη μάνα τους την ίδιαν (εξάλλου έχουν να διατηρήσουν και οφίτσια). Πλέον είναι δεδομένο ότι έχουν αρχίσει διεργασίες συρρίκνωσης της χώρας (κοινώς κρατήστε τους χάρτες για το ebay διότι σε μερικά χρόνια οι επόμενοι θα είναι μικρότεροι και η αρχή μάλλον θα γίνει από τη Θράκη) και αυτό είναι απολύτως λογικό διότι τον διεφθαρμένο ηγέτη ποτέ δεν τον ενδιέφερε πόση έκταση κυβερνά και τι λαό κυβερνά. Τον ενδιέφερε μοναχά να κυβερνά. Έτσι ακριβώς μάθαμε επί τουρκοκρατίας, που πλέον έχει αποδειχθεί ότι ήταν η μεγαλύτερη ευλογία για τον ελληνισμό, και ταυτόχρονα η αποτίναξη του ζυγού ήταν η μεγαλύτερη κατάρα μας: διότι επί τουρκοκρατίας πήραμε όλα τα κουσούρια των Οθωμανών και ξεχάσαμε όλα τα προτερήματά μας ως φυλή. Μάθαμε να γλείφουμε, να γινόμαστε χαμερπείς, να ζούμε δίχως αξιοπρέπεια. Μάθαμε να είμαστε υποτακτικοί, κουτοπόνηροι. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε ως ήρωα τον Καραγκιόζη, μια φιγούρα που πάντα προσπαθούσε να την βγάλει με τα ψέματα, στην ζούλα, με κοροϊδίες και κουτοπονηριές. Αυτό είναι που μας εκφράζει. Το χειρότερο, όμως, είναι το άλλο: ότι έπρεπε πάντοτε να απευθυνόμαστε σε κάποιον άλλον για να μας λύσει το πρόβλημα. Μετά που χάσαμε αυτές τις αβάντες, πολύ απλά χάσαμε και το προτέρημα να διαμαρτυρόμαστε για τα πάντα μιας και θα έπρεπε να καθορίζουμε εμείς τη μοίρα μας. Ευτυχώς το δυστυχές αυτό κενό πληρώθηκε γρήγορα από την ίδρυση των τριών πρώτων κομμάτων της χώρας, δηλαδή του αγγλικού, του γαλλικού και του ρούσσικου. Κανένα ελληνικό κόμμα δεν υπήρχε κατά τα πρώτα χρόνια του βίου του σύγχρονου ελληνικού κράτους γι'αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη που μάλλον δεν υπάρχει κανένα ελληνικό κόμμα ούτε τώρα. Αλλά παραξεφύγαμε.
Στο πλαίσιο της διαδρομής του χρήματος που ακολουθείται υπήρχε η κοινή λογική: μετά την καλλιέργεια των αισθημάτων συνευθύνης (μαζί τα φάγαμε κλπ) έπρεπε να υπάρξει πληρωμή του λογαριασμού και φυσικά ποιος θα την πλήρωνε τη νύφη; Μα φυσικά η πλέμπα, ο κοσμάκης. Οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις ξεκινάς από το ρευστό που είναι και το εύκολο θύμα. Μα, με μειώσεις μισθών και συντάξεων, μα, με καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων, μα, με αύξηση της φορολογίας, μα, με αύξηση του κόστους ζωής, μα, με χίλια δυο άλλα τρικ όπως στα φάρμακα κλπ, οι οικονομίες του κόσμου άρχισαν να εξανεμίζονται. Μετά το ρευστό υπήρχε η κινητή περιουσία: χρυσαφικά κλπ. Έφυγαν και αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι όπως και επί κατοχής, έτσι και τώρα έχουμε πήξει στους μαυραγορίτες (λυπάμαι για το σχόλιο αλλά για'μένα τέτοιοι είναι όλοι τους). Εν συνεχεία και μετά από επικές μάχες ώστε να προστατευθεί η περιουσία του κόσμου αφού πήδηξαν τους πάντες στην φορολογία τουλάχιστον δώθηκε η μεγάλη μάχη κατά των πλειστηριασμών. Βέβαια πλησιάζει η ώρα που θα χαθεί και η μάχη των πλειστηριασμών οπότε θα εφευρεθεί κάποια άλλη μεγάλη μάχη (αντίστοιχα με το όχι νέα μέτρα, όπου θα ονομαστούν παρφαί σοκολάτα ή κάπως αλλιώς), όπως πχ το ότι πετύχαμε και κερδίσαμε να μην υπάρξει αύξηση ορίων ηλικίας μέχρι τα 90, ή να μην εκτελείται ο κόσμος στα 65 ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων. Ποτέ δεν εξέλειψε το πρωτογενές πλεόνασμα σε ηλιθιότητα σε τούτη την χώρα και ιδίως των πολιτικών. Οπότε κάτι θα βρουν. Όμως αυτή η εικόνα είναι η μία πλευρά του νομίσματος και να επανέλθουμε σιγά, σιγά σ'εκείνον τον αστερίσκο που είχαμε αφήσει παραπάνω διότι τώρα είναι που θα γίνει πολύ ενδιαφέρον το πράγμα...

Ταυτόχρονα με τη ροή του χρήματος υπάρχει και απώλεια των πηγών παραγωγής του. Πως γίνεται αυτό; Μα φυσικά με διαφόρους τρόπους, όπως η μετανάστευση των νέων, η στήριξη καταστημάτων που εδρεύουν στο εξωτερικό, το κλείσιμο καταστημάτων, οι απολύσεις (ακόμη και στο δημόσιο και το θέτω έτσι διότι υπάρχει μια στρεβλή άποψη περί του αντιθέτου) κλπ, κλπ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ενώ τη μία στιγμή αφαιρείς χρήμα από την αγορά, την ίδια στιγμή αφαιρείς και τη δυνατότητα παραγωγής του (ή έστω ανακύκλωσης) με αποτέλεσμα να υπάρχει καταστροφή με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο με χρήση κάποιων από το πλήθος προσωπικών μου βιωμάτων.

Προέρχομαι από κύκλο εμπόρων-βιοτεχνών. Προσοχή: όχι ή το ένα ή το άλλο ανά περίπτωση. Και τα δύο μαζί. Ο πατέρας μου, πχ, ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν σοβαρά με τα βρεφικά είδη, το ίδιο και ο γαμπρός του (ήταν και συνεταίροι σε βιοτεχνία επί χρόνια). Ό,τι αγόραζαν προερχόταν φυσικά από άλλες ελληνικές βιοτεχνίες κ.ο.κ. Και όταν λέω ό,τι αγόραζαν, δεν εννοώ μόνο τις πρώτες ύλες για τα δικά τους προϊόντα αλλά και το κατά δύναμιν για όσες ανάγκες είχαν. Ρούχα, για παράδειγμα, ή παπούτσια. Το ελληνικό προϊόν ήταν συνήθως ανώτερο του ξένου και αυτό διότι στο ελληνικό προϊόν υπήρχε μεράκι ενώ το ξένο ήταν συνήθως πιο τυποποιημένο. Βλέπετε, η ελληνική βιοτεχνία δεν ήθελε να εκτεθεί βγάζοντας ένα κακό όνομα στο εμπόριο, κάτι που όμως δεν ίσχυε για το ξένο προϊόν το οποίο επί της ουσίας πλεονεκτούσε μόνο στο ότι διέθετε φίρμα. Ήταν πχ το "For the puts aeu de toilette" που ήταν σαφώς ανώτερο από το αντίστοιχο ελληνικό "Τάκης εσάνς". Γενικά ο Έλληνας (και λόγω έλλειψης επιλογών) προτιμούσε με θέρμη το ελληνικό προϊόν. Θυμάμαι ας πούμε τον παππού μου με τα (3) αδέλφια του που είχαν ασχοληθεί με δερμάτινα είδη (τσάντες κλπ) όντες από τα παλαιότερα μαγαζιά του Πειραιά και έχοντας μια βιοτεχνία παραγωγής στο ενεργητικό τους. Έμπαινα πιτσιρικάς μέσα και θυμάμαι στην σειρά τις ραπτομηχανές με κυρίες να ράβουν τα δέρματα (και μύριζε τόσο ωραία το δέρμα, δεν μου φεύγει η μυρωδιά με τίποτα!).
Περί τα τέλη της δεκαετίας του 80 και μάλλον προς τις αρχές της δεκαετίας του 90 όμως άρχισε να λαμβάνει χώρα μια μεγάλη μετάλλαξη. Από εκεί που ο Έλληνας και (κυρίως) η Ελληνίδα είχαν ένα ξένο προϊόν απλώς για μια πιο ιδιαίτερη περίσταση, ξαφνικά άρχισε να έρχεται τούμπα το σκηνικό. Εγώ που ήμουν εμποτισμένος με τη νοοτροπία της βιοτεχνίας δεν είχα κανένα πρόβλημα να αγοράζω αθλητικά μποτάκια Strike που ήταν ελληνικά, όταν την ίδιαν στιγμή άλλοι συμμαθητές μου φορούσαν τα νέα nike air max (τα jordan δεν ήταν πολύ διαδεδομένα ακόμα αλλά η αερόσολα ήταν το must κάθε πιτσιρικά. Και προσοχή έτσι; Δεν λέω ότι πάντα αγόραζα μόνο ελληνικά αλλά σε γενικές γραμμές αυτό ήταν που έκανα). Θυμάμαι ότι πήγαινα να ψωνίσω ρούχα σε μαγαζιά βιοτεχνιών και αγόραζα πολύ ωραία πράγματα. Μάλιστα, έχω κρατήσει ένα καταπληκτικό τζιν πουκάμισο που αν και έχει ξεβάψει αρκετά το μαύρο χρώμα του, το ύφασμα δεν έχει πάθει τίποτε απολύτως. Βέβαια το πουκάμισο δεν μου κάνει διότι τότε ήμουν στην πρώτη λυκείου, αλλά το έχω κρατήσει για να θυμάμαι την ποιότητα.
Συνέχιζα να αγοράζω ελληνικά προϊόντα (ακόμη και τζιν παντελόνια ή παπούτσια) για αρκετά χρόνια, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι πλέον η ποιότητα είχε πέσει αισθητά. Για την ακρίβεια μέχρι και το δικό μου μάτι, το μη εκπαιδευμένο, εντόπιζε πλέον τις ατέλειες μέσα σε δευτερόλεπτα διότι ήταν τόσο χτυπητές. Την ίδιαν στιγμή τα ξένα προϊόντα είχαν ήδη κατακλύσει το εμπόριο και κέρδιζαν ολοένα και περισσότερο έδαφος και αυτό ωθούσε την ελληνική βιοτεχνία (και ως εκ τούτου το ελληνικό εμπόριο) κατ' αρχήν σε μία "ακεφιά ποιότητας και παραγωγής" και εν συνεχεία σε θάνατο και σημειωτέον ότι το ξένο προϊόν δεν ήταν φθηνότερο αλλά ήταν απλώς... το ξένο. Είχαμε ανέκαθεν αυτήν την ξενομανία. Θυμάμαι πχ την βιοτεχνία των θείων μου: ήταν η πρώτη που έκλεισε προκειμένου να επιβιώσουν τα μαγαζιά των αδελφών (όλα ξεχωριστά), οι οποίοι εκ των πραγμάτων άρχισαν να διευρύνουν τους προμηθευτές τους για να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί στο σύνολο της αγοράς. Δεν θα επεκταθώ στην ιστορία των μαγαζιών, διότι είναι αρκετά θλιβερή (το τελευταίο τελείωσε στις μέρες μας μετά από διαδοχικές συρρικνώσεις) αλλά θα παραμείνω στις μέρες μας παραθέτοντας την φιλοσοφία μου ως εξής: πέρσυ που έψαχνα επί μήνες ολόκληρους για το τι θα αγοράσω για τον μικρό, αν εξαιρέσουμε κάποια προϊόντα που πλέον δεν παράγονται στην Ελλάδα (όπως καρότσι, ή ρηλάξ) ό,τι μπορούσα να το αγοράσω από ελληνική βιοτεχνία, το αγόρασα. Κρεβάτι, στρώμα, κάθισμα για φαγητό, πάρκο, ρούχα κλπ, κλπ. Τα μόνα πράγματα δε, που αγόρασα από το amazon που μέχρι τότε δεν είχε το εξτρά χαράτσι οπότε και το έκοψα τελείως, ήταν κάποια πολύ συγκεκριμένα προϊόντα καθώς και τις πάνες (οι οποίες ήταν κυριολεκτικώς στην μισή τιμή και είναι το μοναδικό ζήτημα που δεν έχω βρει "βιώσιμη" λύση ακόμα). Εδώ και αρκετά χρόνια δε, έχω που ξαναγοράζω συστηματικά διάφορα προϊόντα από ελληνικές βιοτεχνίες τα οποία σε γενικές γραμμές είναι εξαιρετικής ποιότητας. Πχ έχω βρει στον Πειραιά μαγαζί-βιοτεχνία με πουκάμισα και γραβάτες όπου φτιάχνει απίστευτα πράγματα σε ό,τι σχέδιο πάει το μυαλό σου. Πρόσφατα βρήκα στην περιοχή μου μαγαζί που πουλάει αποκλειστικά ελληνικών βιοτεχνιών εσώρουχα. Αγόρασα για τη δοκιμή και μέχρι τώρα μου φαίνονται μια χαρά. Παρομοίως όταν θέλω να πάω σε σούπερ μάρκετ πηγαίνω μόνο σε ελληνικά και όχι στα ξενόφερτα που ο πολύς ο κόσμος αγνοεί ότι τα κέρδη τους δεν επιστρέφουν στην Ελλάδα αλλά τα εξάγουν στις χώρες προελεύσεώς τους. Γιατί δηλαδή να πάω στο Χ ξενόφερτο κατάστημα αντί να πάω πχ στον Σκλαβενίτη ή τον Γαλαξία, όπου αμφότερες αλυσίδες δεν ανοίγουν τις Κυριακές κιόλας δείχνοντας για την ώρα έστω ότι τιμούν την ανάγκη για ξεκούραση των εργαζομένων τους και μπράβο τους. Και πάει λέγοντας.

Να ξεκαθαρίσω κάτι: Όλα αυτά που γράφω δεν προέκυψαν λόγω της κρίσης, όπως μπορεί κάποιος να νομίσει. Η κρίση όμως ενέτεινε το φαινόμενο και φυσικά μόνο όπου μπορώ ή είναι λογικό. Πχ σαφώς και δεν μπορώ να πάρω ελληνικό αυτοκίνητο (αλλά δεν σας κρύβω ότι η στάση των Γερμανών συνέτεινε τα μέγιστα να αποφασίσω προ τριετίας να σουτάρω το corsa, όπως και έκανα. Πλέον, με Ιάπωνα και ποτέ ξανά Γερμανό). Επίσης δεν το κρύβω ότι σε κάποια προϊόντα προτιμώ φανατικά κάποιες ξένες μάρκες αλλά μόνο όταν έχω τους λόγους μου, όπως πχ τα τζην levis που μου κρατάνε τουλάχιστον 6-7 χρόνια το καθένα με βαριά χρήση και συνεχή πλυσίματα. Γενικά όμως στηρίζω τα ελληνικά προϊόντα και επειδή μου διέφυγε, ποτέ στην ζωή μου δεν έχω ψωνίσει από συγκεκριμένους πλανόδιους (ξέρετε ποιους εννοώ, έτσι;). Α, κι όσον αφορά τις αποδείξεις; Ε, θα δούμε...

Τι θέλω να πω με όλα αυτά;
Μα το προφανές.
Έχω βαρεθεί να βλέπω να περιμένουμε την σωτηρία από τους ξένους, αλλά ακόμη χειρότερα έχω σιχαθεί να βλέπω τους δικούς μας (ιδίως τους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές) να μας βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές. Πως μπορεί να συνεχίσει αυτή η κοινωνία να παράγει χρήματα όταν αφενός κλείνουν μαγαζιά και απολύεται κόσμος, ενώ ταυτόχρονα το χρήμα δεν ανακυκλώνεται παρά φεύγει μόνο στο εξωτερικό; Δεν είναι δυνατόν οι τράπεζες που αποτελούν υποδείγματα αναλγησίας και κακοδιαχείρισης να έχουν την πλήρη κυβερνητική στήριξη και ταυτόχρονα ενώ τους έχεις δώσει τόσα λεφτά να μην υπάρχει ρευστότητα παρά μόνο σε ΜΜΕ και γνωστούς και μη εξαιρετέους μεγαλοχέσεμας. Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν πλήρη αλλαγή νοοτροπίας από όλους μας σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας: και ως επαγγελματίες (ό,τι δουλειά κάνει ο καθένας) και ως καταναλωτές και ως ψηφοφόροι και ως οδηγοί, ως γονείς, ως τα πάντα. Αν δεν πληρώσεις τον Έλληνα τον μισθό που πρέπει, ηλίθιε, πως θα έρθει να αγοράσει μετά; Έξυπνα κάνεις τις περικοπές σου προς όφελος της επιχείρησής σου αλλά αφού είσαι τόσο έξυπνος γιατί δεν καταλαβαίνεις μετά πως διάολο πέφτουν οι πωλήσεις; Ε;

Και την ίδιαν στιγμή ο θλιβερότερος και συνάμα ηλιθιότερος πρωθυπουργός του σύγχρονου ελληνικού κράτους (Σημείωση: ο ΓΑΠ ήταν απλώς ο αθλιότερος και προδοτικότερος) θα πάει να πει τι; Ότι ήμασταν καλοί μαθητές, ότι κάναμε όλα τα μαθήματά μας και ρίχτε κανά κοκαλάκι και σε'μάς, όπως λένε τα ρεπορτάζ. Ταυτόχρονα υπόσχεται ανάπτυξη διά νέων μέτρων, νέων φόρων, νέων απολύσεων, νέων χαρατσιών, νέων περικοπών κ.ο.κ. Υπόσχεται ανάπτυξη ένας άνθρωπος που δεν δούλεψε ποτέ στην ζωή του, έτσι; Και δεν είναι ο μόνος. Ακόμη και κάποιοι που όντως έχουν δουλέψει πρακτικά δεν έχουν δουλέψει ποτέ.
Έχουν χωρίσει την κοινωνία σε ομάδες μεγαλύτερες ή μικρότερες και διά της πανάρχαιας μεθόδου του διαίρει και βασίλευε μας έχουν αλλάξει τον αδόξαστο κι εμείς τα ζώα όλη την ώρα τρώμε το δόλωμα. τσιμπάμε κανονικά. Σε έχουν παραμυθιάσει ότι πρέπει να απολυθούν κι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Μάλιστα. Για πες μου ρε μάγκα, με τόσους που έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια τα δικά σου οικονομικά πόσο πολύ καλυτέρευσαν; Μήπως χειροτέρευσαν αλλά δεν θες να το παραδεχθείς; Όταν βλέπεις ένα κράτος που σου λέει ότι συλλήβδην θα διώξουμε τόσες χιλιάδες ΔΥ, οι οποίοι θα είναι μόνο από εκείνους τους τομείς, αυτό υποδηλώνει αχρηστία, ανικανότητα και ενδεχομένως και δόλο. Πως, δηλαδή, προκαταβάλεις ότι στην Παιδεία υπάρχουν τόσοι άχρηστοι; Και ωραία, αν υπάρχουν, δεν υπάρχουν επίορκοι που τους έβαλαν ή τους κρατούσαν στο δημόσιο; Και με τι είδους κριτήρια θα απολυθούν; Και από που και ως που οι πολιτικοί δεν είναι άχρηστοι; Δηλαδή (λέω εγώ τώρα) δεν χρειαζόμαστε καθηγητές και γιατρούς αλλά από υπαλλήλους της Βουλής τους χρειαζόμαστε όλους; Ή γιατί δεν έχουν μειωθεί οι μισθοί των ημετέρων, μεταξύ των οποίων και των βουλευτών; Θέλω να πω ότι αν υπήρχε πραγματική διάθεση να καθαρθεί το δημόσιο αυτό θα φαινόταν στις προθέσεις, κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται με αμόρφωτα φασιστίδια τύπου Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδη (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω μετά τον Πόντιο Δημοκίδη και την εν ψυχρώ δολοφονία των πνευμάτων είναι και ο μοναδικός άνθρωπος παγκοσμίως που έχει διαβάσει και Σωκράτη). Εδώ το μόνο που κάνουν είναι να πετάνε φρέσκο κρέας στην αρένα, υπηρετώντας το αξίωμα "άρτος και θεάματα", με την ελπίδα ότι οι σάρκες που τρώμε θα είναι πάντα μόνο οι δικές μας. Τι σημαίνει αυτό; Ότι φυσικά και υπάρχει κόσμος που πρέπει να απολυθεί από διαφόρους τομείς, αλλά να βρεθεί ποιος είναι. Επίσης να τιμωρηθεί και όποιος τον έβαλε μέσα ή δεν έκανε καλά τη δουλειά του (διότι και αυτός επίορκος είναι). Να το πούμε απλά: γιατί να μην κληθεί η χοντρή δύσοσμη υγρή πολιτική πορδή που είχε ομολογήσει ότι "σας διορίσαμε" να πει σε κάποιον εισαγγελέα τι ξέρει, ποιος διόρισε, με τι μέθοδο, πότε. Κοινώς να φύγουν αυτοί που πρέπει και να μπουν και μέσα επίσης όσοι πρέπει ανεξάρτητα από ασυλίες και λοιπές "πρόνοιες". Αντίστοιχα, για να επιστρέψω στο αρχικό πνεύμα, το να αγοράζεις ελληνικά προϊόντα δεν σημαίνει ότι όλα τα ελληνικά προϊόντα είναι καλά. Ψάξιμο θέλει όπως όλα θέλουν, ακόμα και η ψήφος, αλλά ο κλασικός μαλάκας ο Έλληνας βαριέται να ψάξει, όπως βαριέται και να διαβάσει (είμαι περίεργος να δω πόσοι έχουν καταφέρει να φτάσουν εδώ κάτω).

Τα πράγματα όμως μπορούν να είναι και διαφορετικά.
Μόνο μεταξύ μας μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη, κυρίες και κύριοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Από τη μία μεριά είναι οι πολιτικοί, οι τραπεζίτες, οι τροϊκανοί, κοινώς άνθρωποι με κοινά συμφέροντα. Από την άλλη είμαστε όλοι οι υπόλοιποι. Δεν έχει νόημα να φαγωνόμαστε μεταξύ μας, λοιπόν, διότι εξυπηρετούμε τα συμφέροντα των απέναντι που αποδεδειγμένα απεργάζονται μοναχά το κακό μας και μάλιστα το κάνουν με την αισχρή δικαιολογία "μα το κακό σας θέλουμε;".

Ναι ρε ξεφτιλισμένε. Το κακό μου θέλεις. Διότι το δικό μου κακό είναι δικό σου καλό. Η ευημερία μου είναι δυστυχία σου. Αν είμαι δίχως προβλήματα θα ασχοληθώ μαζί σου και το ξέρεις γι'αυτό το μόνο που κάνεις είναι να μου πολλαπλασιάζεις τα προβλήματα ενώ σε έχω στείλει εκεί για να μου τα λύσεις.
Δεν υπάρχει ανάπτυξη, αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ μου αναγνώστη, όπως δεν υπάρχει και σανσέξ στόρυ, αλλά ούτε και πρωτογενές πλεόνασμα, ούτε σωτηρία της Οικονομίας, ούτε όλα αυτά που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση ότι έχει επιτύχει. Μια κυβέρνηση που εξωθεί τους πολίτες της είτε σε αυτοκτονία, είτε σε μετανάστευση, που καταβαραθρώνει τις κοινωνικές παροχές, που εξαθλιώνει την καθημερινότητα των πολιτών της υποβαθμίζοντας την αξιοπρέπειά τους, που τους αναγκάζει να ψάχνουν είτε σε κάδους είτε σε συσσίτια για να φάνε, που τους κάνει αστέγους ή να ζουν δίχως ηλεκτρικό ρεύμα εν έτει 2013, είναι μία de facto αποτυχημένη κυβέρνηση. Είναι μία κυβέρνηση που το μόνο που διαθέτει είναι πρωτογενές πλεόνασμα σε ηλιθιότητα, ανικανότητα, αναλγησία, διαφθορά και ξεφτίλα.

Ζω και αναπνέω για την στιγμή που θα διαπιστώσω ότι το πρωτογενές πλεόνασμα σε ηλιθιότητα του κόσμου θα λάβει τέλος. Αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Βέβαια αυτό συνεπάγεται ότι μια ζωή θα έχουν πρωτογενές πλεόνασμα σε ηλιθιότητα και οι πολιτικοί. Όπως και να'χει ευελπιστώ κάποια στιγμή ότι θα είναι από την άλλη πλευρά εκείνοι που θα αγωνίζονται μέσα στην αρένα των άρτων και των θεαμάτων.
Όλα είναι στο χέρι σου.
Χαίρετε.

Στοχάσου και αρκεί.

Θρύλος...

από τον Αντώνη Τουρκογιώργη....

Παγκόσμια ημέρα της καλοσύνης σήμερα.

Ας αδράξω, λοιπόν, κι εγώ την ευκαιρία να πω το εξής:
(αγκ, χμ... (καθάρισμα λαιμού))

Αξιότιμες Κυρίες και Αξιότιμοι Κύριοι πολιτικοί της χώρας, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη να πα να γαμηθείτε επιτέλους.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Αφιερωμένο με όλη μου την καλοσύνη.

Έχει ζορίσει πολύ το πράγμα, από όλες τις απόψεις.

Η κοινωνία δέχεται την πλέον συντονισμένη επίθεση εδώ και πολλές δεκαετίες. Ίσως ούτε επί χούντας δεν υπήρχε τόσο συντονισμένη προσπάθεια και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πλέον τα γεγονότα θυμίζουν παρακρατικές πρακτικές και έντονα προχουντικές εποχές (και όταν λέω προχουντικές δεν εννοώ μόνο και προ δολοφονίας Πέτρουλα (65) αλλά μάλλον πρέπει να πάμε στις εποχές δολοφονίας Λαμπράκη (63) και την πασίγνωστη κουβέντα του Καραμανλή "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;", και μην πω ιδίως τότε).

Αυτά έγραφα (μεταξύ άλλων) σε ένα σχετικά πρόσφατο σενδόνι μου και ήρθε η διπλή (και παρολίγον τριπλή) δολοφονία τριών χρυσαυγητών να αποδείξει του λόγου το αληθές. 
Μόνο που πλέον δεν ξέρω αν είναι απλώς φυσιολογική η όλη μπουρδολογία που θαυμάζω από την δολοφονία κι έπειτα διότι ειλικρινά το τι έχουμε διαβάσει δεν λέγεται. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, βασιζόμενοι στα γεγονότα (και αφήνοντας απ'έξω τις όποιες δικές μας απόψεις).

Γεγονός πρώτον: η κυβέρνηση φυλακίζει δίχως να υπάρχει δικαστική απόφαση έναν αρχηγό δημοκρατικά εκλεγμένου κόμματος (και δεν έχει καμία σημασία ποιο κόμμα είναι αυτό) καθώς και μερικούς βουλευτές του. Το ίδιο κόμμα αποκλείεται συστηματικά από τον δημόσιο διάλογο και παράλληλα καταβάλλεται προσπάθεια να διακοπεί η χρηματοδότησή του, πάντοτε δίχως να έχει τελεσιδικήσει η υπόθεση και ενάντια σε όσα προβλέπει το Σύνταγμα για αντίστοιχες περιπτώσεις. Θέτω λοιπόν ένα ερώτημα: σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εσείς οι απλοί πολίτες, οι έντονα πολιτικοποιημένοι που λαμβάνετε θέση για κάθε τι τον τελευταίο καιρό, τι θα πείτε; Ότι είναι φυσιολογικό; Ότι καλά τους κάνουν; Ή θ'αρχίσετε ν'ανησυχείτε; Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που αποκλείει ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα και από που και ως που το πρόβλημα ξεκινάει μόλις το κόμμα αυτό βαφτιστεί Χρυσή Αυγή; Διότι διακρίνω ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα νοοτροπίας κυρίες και κύριοι, μιας και αδυνατείτε να καταλάβετε ότι η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα. Αύριο θα είναι το ΚΚΕ, μεθαύριο το έτερο... άκρο, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, παραμεθαύριο η Ένωση Κεντρώων κ.ο.κ. Το πρόβλημα είναι να μην γίνει η αρχή και μην μου πείτε ότι όλα αυτά τα βλήματα που έχει μαζέψει γύρω του το αρχιβλήμα_ σας έχουν δώσει εικόνα ανθρώπων που σέβονται τη Δημοκρατία και τους θεσμούς...

Γεγονός δεύτερον: μετά τη δολοφονία Φύσσα η κυβέρνηση εμφανώς χεσμένη από την σταθερά (και αδιαμφισβήτητα) ανοδική πορεία της ΧΑ έσπευσε να προβεί στην αποκάλυψη του ενόχου όλων των δεινών της χώρας με αποκαλύψεις τεραστίων οπλοστασίων τα οποία κατά τα λοιπά ακόμα περιμένουμε να δούμε (έλα όμως που μόνο έτσι μπορεί να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία της εγκληματικής οργανώσεως). Προσοχή: αυτό που γράφω δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση άφεση αμαρτιών των φασιστών, βάζει όμως κάποια πράγματα στη σειρά τους. Εδώ λοιπόν έχουμε το εξής εξαιρετικά οξύμωρο: προ των τελευταίων εκλογών όπως όλοι μας θυμόμαστε ο προεκλογικός αγώνας έγινε με όρους ΧΑ (δηλαδή για τους μετανάστες κλπ, ελπίζω να μην το έχετε ξεχάσει). Στην συνέχεια επί έναν ολόκληρο χρόνο τη ΧΑ τάχα μου την έβγαζαν από το κάδρο της νομιμότητας, αναφέροντάς την όμως σε ασταμάτητη βάση ("δεν τους καλούμε", "δεν συζητάμε μαζί τους" κλπ). Ταυτόχρονα η ΧΑ έκανε το κυριολεκτικώς αυτονόητο: έκανε τα πάντα για να καλύψει την πλήρη απουσία του ούτως ή άλλως ανύπαρκτου κράτους, είτε με διανομές φαγητών μόνο για Έλληνες, είτε με "προστασία" των συμφερόντων των μαγαζιών κλπ (και βέβαια αναφέρομαι μόνο σε αυτά που φαίνονταν έτσι; Τα άλλα ας τα αφήσουμε για την ώρα στην άκρη). Εκεί λοιπόν που η ΧΑ είχε γίνει κυριολεκτικώς καθημερινό θέμα, ξαφνικά (λες και παρελθόν δεν υπήρχε ή δεν το γνωρίζαμε) μετά τη δολοφονία Φύσσα έγινε μια άνευ προηγουμένου στοχοποίησή της και λυπάμαι πολύ αν σε κάποιους δεν αρέσει ο όρος αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η ΧΑ στοχοποιήθηκε, αρέσει δεν αρέσει. Δηλαδή από που και ως που η ΧΑ είναι πρόβλημα αλλά δεν είναι ο επίσης φασιστικών προδιαγραφών Εκδόσης Αδόνειδος Γεωργιάδης που μέσα σε 5 μήνες έχει σχεδόν καταργήσει ολόκληρη τη Δημόσια Υγεία; Εξάλλου αν η κυβέρνηση ήθελε θα μπορούσε να είχε κινηθεί εντελώς στη ζούλα και να τους βρει όλους, έτσι;

Γεγονός τρίτον: την ίδιαν στιγμή, στο πλαίσιο της σιδηράς πυγμής της κυβερνήσεως και λοιπές μπούρδες τε και λεκτικές πίπες, έγινε μια προσπάθεια να ταυτιστούν όσοι αντιδρούν με την ΧΑ, στο πλαίσιο της φαηλικού iq θεωρίας των δύο άκρων: ΣΥΡΙΖΑ, Σκουριές, Διαδηλώσεις κλπ. Όλοι στο ίδιο καζάνι, όλοι άκρα, όλοι έπρεπε να παταχθούν. Και την εκκαθάριση την είχε αναλάβει ποιος; Ο μέσος ηλίθιος (για να μην ξεχνάμε εκείνη την αλήστου μνήμης δήλωσή του) Δένδιας, που προσωπικά κατατάσσω στα μεγαλύτερα φασισταριά της κυβερνήσεως (προσωπικά "γούστα" είναι αυτά, λυπάμαι). Δηλαδή πραγματικά είναι να γελάς. Περιέργως, μόλις τώρα ανακαλύφθηκε ότι τελικώς είναι ανακαλύφθηκαν οι δράστες της τετραπλής δολοφονίας της Marfin στις απαρχές του μνημονιακού βίου, έτσι ρε παιδί μου για να θυμηθούμε ότι επικίνδυνο δεν είναι μόνο αν ανήκεις στα (όποια) άκρα, αλλά είναι και το να αντιδράς, είναι και το να διαδηλώνεις. Δηλαδή γενικώς όλα αποδεικνύονται επικίνδυνα σπορ στην σύγχρονη Ελλάδα και το μόνο που επιτρέπεται είναι το να είσαι σφόδρα μνημονιακός (σε αυτό το σημείο να σας παρακαλέσω να ρίξετε ένα βλέφαρο εις το ενδιαφέρον πόνημα του συμμαχητού polse).

Γεγονός τέταρτον: εδώ και τρία χρόνια η χώρα αιμορραγεί κυριολεκτικώς. Πείτε μου ποια διαφορά υπάρχει (διότι όντως υπάρχει) ανάμεσα σ'εκείνον που βγάζει ένα όπλο και σκοτώνει κάποιον, σε έναν που βάζει κάποιον άλλον να σκοτώσει κάποιον και σε κάποιον που ωθεί κάποιον στην αυτοκτονία. Απάντηση: η διαφορά έγκειται μόνο ως προς το πόσο (και αν) θέλει κάποιος να λερώσει τα χέρια του. Στην πρώτη περίπτωση τα λερώνει πλήρως, στην δεύτερη λιγότερο ενώ στην τρίτη καθόλου. Κατά τα λοιπά το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο. Συνάνθρωποί μας πεθαίνουν. Ο λόγος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Οπότε με δεδομένη τη στοχοποίηση της ΧΑ όλο το τελευταίο διάστημα καθώς και την όλη κυβερνητική τακτική εδώ και μήνες που είναι τόσο γελοίοι που την επιβεβαιώνουν κιόλας (θυμηθείτε πως έσπευσε ο αφυής Γαρουφαήλ να καλύψει ως εθνικιστής το τάχα μου κενό της ΧΑ μόλις μπήκαν κάποιοι στην φυλακή), το ότι βρέθηκε ένας τύπος που καθάρισε δύο (και παρολίγον τρεις) χρυσαυγήτες, δεν προκαλεί καμία απολύτως απορία. Μην παραμυθιαζόμαστε. Ήταν απολύτως αναμενόμενο. Δηλαδή στους πόσους νεκρούς θα σταματήσουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα; 

Αναρωτιούνται πολλοί μήπως ήταν κάποιου είδους αριστεροί οι φονιάδες, ή βαλτοί παρακρατικοί. Η απάντησή μου είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Για την ακρίβεια, θεωρώ για αρκετούς λόγους ότι είναι ακριβώς το ίδιο: ο χρήσιμος ηλίθιος που έχει φάει πλήρως την πλύση εγκεφάλου είναι ακριβώς το ίδιο με τον γελοίο που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του και εκδικείται κατά το δοκούν, ενώ και οι δύο αντίστοιχα είναι ακριβώς το ίδιο μ'εκείνον που για συγκεκριμένο λόγο έχει βάλει στον νου να σκοτώσει προβοκατόρικα. Γιατί; Διότι εξυπηρετεί το ανώτερο συμφέρον: όταν ανήκεις στα άκρα, τότε αυτό παναπεί ότι έχεις λάβει την απόφασή σου και έχεις αναλάβει και το ρίσκο ότι μπορεί να σε φάνε. Από την άλλη, για ασφάλεια μπορείς να έρθεις σε'μάς που σε προστατεύουμε... Το πιάσατε; 

Πάμε τώρα και σε αυτά που ακούγονται και γράφονται. Τους βλάκες που βγήκαν (έσπευσαν μάλλον) να ομολογήσουν ότι είμαστε όλοι χρυσαυγήτες δεν θα τους σχολιάσω καν. Ας είναι ό,τι θέλουν. Εξάλλου αν δεν ήταν βλάκες (αλλά και δυστυχώς τόσοι πολλοί) θα είχαμε ήδη μια διαφορετική χώρα, δίχως μνημόνια και τρόικες. Αυτοί που θέλω να σχολιάσω είναι οι επικριτές, που ορμώμενοι από το "είμαστε όλοι χρυσαυγήτες" έχουν (ομοίως σπεύσει) να διατυμπανίσουν το αντίθετο (παρένθεση: μην μου πει κανείς ότι εγώ δεν το είπα διότι δεν αναφέρομαι σε τέτοιους. Προς αποφυγή παρερμηνειών). Δεν υπάρχει μέσον δηλαδή ρε παιδιά; Ή το ένα ή το άλλο; Κατά τα λοιπα η κυβερνητική τακτική είναι που μας πείραξε, εμείς δεν είμαστε καθόλου έτσι. 
Ερωτώ λοιπόν: από που και ως που υπάρχει κατηγοριοποίηση στις ανθρώπινες ζωές; Μήπως δεν λέγαμε το ίδιο και με τους πυρήνες της κατσαρόλας; Μήπως δεν λέγαμε το ίδιο και τότε με τον μικρό Αλέξη (και ιδίως τότε που είχε πετάξει την χοντρομπαρούφα ο κοντός Αλέξης); Μήπως δεν λέγαμε το ίδιο και τότε που καθάρισαν τους μπάτσοι της ΔΙΑΣ στους Ρέντη; Ή μήπως δεν λέγαμε το ίδιο και για τα θύματα της ΧΑ; Γιατί λοιπόν να μην πούμε το ίδιο και για τα μέλη της ΧΑ που καθάρισαν, όπως αντίστοιχα είπαμε το ίδιο και για τον Παύλο Φύσσα; Δηλαδή οι πιτσιρικάδες της ΧΑ ΔΕΝ είναι άνθρωποι; Μπορεί κανείς να έχει τις χίλιες δυο ιδεολογικές διαφωνίες μαζί τους, μπορεί να τους θεωρεί προβληματικούς, μπορεί χίλια δυο άλλα, αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είναι (ήταν) προβληματικές περιπτώσεις, αυτό γιατί τους καθιστά υποδεέστερους ως συνανθρώπους μας; Να το πούμε αλλιώς: εκείνη την "παράπλευρη απώλεια του αγώνα" τον Αξαρλιάν τον θυμάστε κατά την απόπειρα δολοφονίας του Παλαιοκρασσά; Ποια η διαφορά του από τον Τεμπονέρα, ας πούμε; Και ποια η διαφορά του από τον Φύσσα; Πραγματικά νομίζετε ότι υπάρχουν διαφορές; Έχει σημασία αν κάποιος δολοφονήθηκε γι'αυτό που πίστευε από κάποιον που δολοφονήθηκε επειδή απλώς βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή; Πότε απέκτησε ο θάνατος ποιοτική κατηγοριοποίηση;

Τέλος πάντω, για να μην ξεφεύγουμε ας συνδυάσουμε αυτό το τελευταίο με εκείνο που έγραψα αρχικά, σχετικά με το (ανώνυμο) κόμμα που βάλλεται από την κυβέρνηση. Σταθείτε λίγο και σκεφτείτε πως αντιμετωπίζετε τη Δημοκρατία και θα καταλάβετε γιατί έχουμε μια τέτοια Δημοκρατία. 
Η απάντηση δεν αρέσει αλλά δυστυχώς είναι η μοναδική απάντηση: διότι έχουμε φτιάξει μια Δημοκρατία σαν τα μούτρα μας. Μια Δημοκρατία που ξεκινάει από το "εγώ γουστάρω ν'ακούω μουσική στη διαπασών στις 3 τα χαράματα ναούμ γιατί είναι δικαίωμά μου" και καταλήγει στο "σταρχίδιαμας, φασίστα καθάρισαν", έχοντας στο ενδιάμεσο ενδιαφέρουσες απόψεις όπως "εσείς αν δεν απατώμαι είστε ΑΝΤΑΡΣΥΑ" ή "το μονοπώλειο της βίας το έχουμε εμείς" κλπ. Ό,τι γουστάρει ο καθένας, σαφές, αλλά το χειρότερο είναι ότι κάποιοι έχουν τα μέσα (και την ηλιθιότητα) να κάνουν τα πολύ χειρότερα.

Ειρήσθω εν παρόδω, για λύστε μου μιαν απορία ω, ρε παλουκάρια; Ένας φασίστας είναι φασίστας επειδή εξυπηρετεί την Ιδέα του φασισμού (διότι για περίπτωση που δεν το έχετε αντιληφθεί ακόμη και τώρα, και ο φασισμός Ιδέα είναι όπως πολλές άλλες). Το να βρίσκεται κάποιος στην Χ δεδομένη στιγμή στο Ψ συγκεκριμένο σημείο δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει να τον στιγματίζει εσαεί για κάτι; Δηλαδή ο Χρύσανθος είναι αριστερός, ομοίως και ο κόκκινος Πάνος, ο Μητσοτάκης κεντρώος κλπ, έτσι; Τι σόι δημοκρατική αντίληψη είναι εκείνη που θεωρεί ότι κάποιος άνθρωπος δεν αλλάζει; Ας τον αφήσουμε τουλάχιστον να το αποδείξει, διότι ναι, κάποιοι όντως δεν αλλάζουν. Αλλά ας το δείξουν. Σκότωσαν δύο πιτσιρικάδες: έναν 22χρονο και έναν 27χρονο. Σήμερα ήταν στην ΧΑ. Χθες μπορεί να ήταν αλλού. Αύριο ομοίως αλλού. Οι δύο πιτσιρικάδες που έφαγαν δεν είναι ίδια περίπτωση με τον Ρουπακιά, τον δολοφόνο του Φύσσα και εξηγούμαι: για τον Ρουπακιά κάποια στιγμή έγινε μια εξαιρετικά οργανωμένη πλην απολύτως γελοία επιχείρηση να παρουσιαστεί ότι προηγουμένως ήταν στο ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο είναι αδιάφορο, όπως αδιάφορο θα ήταν και το να ήταν ενεργό μέλος της ΧΑ για 10 χρόνια αν πήγαινε κάπου αλλού μετέπειται αλλά και εάν στο ενδιάμεσο δεν είχε μεσολαβήσει η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το δικό του χέρι. Φασίστα τον κατέστησαν οι πράξεις του με τραγικό αποκορύφωμα τη δολοφονία του Φύσσα. Οι δύο εν λόγω πιτσιρικάδες που φονεύθηκαν εξίσου στυγερά και άνανδρα με τον Φύσσα δεν έχει ακουστεί να είχαν κάνει κάτι αλλά ρε διάολε ακόμη κι αν είχαν κάνει καμία δολοφονία δεν δικαιολογείται. Το ίδιο δεν λέμε για όλους;
Μην μου λέτε λοιπόν το αν ήταν ή δεν ήταν μέλη της ΧΑ διότι αυτό είναι ούτε καν δευτερεύον. Δηλαδή σάμπως δεν είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας εκείνοι που μια ωραία μέρα αποδεικνύεται ότι ήταν παιδόφιλοι, ή έμποροι ναρκωτικών, ή φονιάδες και ληστές καθ'έξιν; Δεν δικαιούνται όλοι αυτοί μια δίκαιη αντιμετώπιση; Και ασχολούμενοι τόσο πολλοί με ένα χαμηλής διατροφικής αξίας θέμα ωσάν το κοινό κουτόχορτο, χάνουμε την όλη ουσία. Και ποια είναι αυτή; Ότι το πράγμα όχι απλώς έχει παραξεφύγει αλλά νομίζω ότι πλέον βρίσκεται και σε διαδικασία πλήρους ανάπτυξης, μη αναστρέψιμης. Στην αρχαία Αθήνα οι επικριτές της Δημοκρατίας ελάμβαναν αμοιβή διότι έδειχναν με την κριτική τους που έπασχε το πολίτευμα και έσπευδαν να το διορθώσουν. Σήμερα η Δημοκρατία χωρίζει σε παιδιά και αποπαίδια. Είναι άνιση, άδικη και δεν προστατεύει τους πολίτες της παρά μόνο τους προύχοντες.

Θυμάμαι τα περασμένα 2-3 χρόνια πλήθος γελοίων τε και ηλιθίων της διπλανής πόρτας τε και ιστολογίου που έσπευδαν να στην πουν μόλις έκανες λόγο για χούντα, τάχα μου διερωτώμενοι μεγαλοφώνως ότι δεν βλέπουν πουθενά τίποτε τανκς. Γι'αυτό ακριβώς τους λέμε διαχρονικά και γελοίους, διότι αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους ότι πλέον δεν απαιτείται μια χούντα να γίνει με τανκς, Μερικά ΜΜΕ έχουν αποδειχθεί πολύ πιο αποδοτικά. Μία δήλωση ενοχής ότι μαζί τα φάγαμε μπορεί να αποδειχθεί πιο θανατερή κι από μία βόμβα. Μπορείτε πχ να φανταστείτε τον Πάγκαλο να οδηγεί άρμα μάχης; Αν όμως μιλήσει σε συγκεκριμένο κανάλι θα γίνει το έλα να δεις... Αντίστοιχα και τώρα μετά το πλήθος απωλειών που έχουμε, βαμμένων πολιτικά τε και μη, μήπως τελικά ήδη βιώνουμε μια εμφύλιο σύρραξη και μάλιστα όχι σημερινή; Ή μήπως και για κάτι τέτοιο περιμένετε κυβερνήσεις του βουνού και σαρδελοκούτια; Παπάρια μάντολες. Απ'όλα έχει ο μπαξές και ουδείς ξέρει τι μορφή μπορεί να έχει ένας πόλεμος. Για ανασύρετε λίγο από το χρονοντούλαπο της μνήμης σας τι έχει συμβεί τα τελευταία 3,5 χρόνια, όπου κάθε τόσο στοχοποιείται κι από μία ομάδα ανθρώπων. Σήμερα οι γιατροί, αύριο οι καθηγητές, μεθαύριο όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, παραμεθαύριο το παραεμπόριο, αντιμεθαύριο οι από 'δώ, εν συνεχεία οι από 'κει κλπ. Και να σου οι ταμπέλες, και να σου οι χαρακτηρισμοί, και να σου οι απαιτήσεις για αίμα και νέα μέτρα. Στον κώλο τους να μπει όσο βαθειά γουστάρετε αρκεί να μην μπει ποτέ στον δικό μου. Δεν είναι αυτός μιας μορφής εμφύλιος πόλεμος; Δεν είναι απώλειες το να χάνει ένας άνθρωπος το σπίτι του και να βγαίνει στον δρόμο μαζί με την οικογένειά του; Τι άλλο πρέπει να συμβεί βρε ηλίθιε για να τα κάνεις όλα ένα παζλ, μία εικόνα; Ως πότε θα τα βλέπεις σαν μεμονωμένα περιστατικά;

Επί τούτου: τις επόμενες μέρες της δολοφονίας του Φύσσα είχαμε μια απίστευτη υπερπληροφόρηση αναφορικά με τους διαλόγους των εμπλεκομένων, οι οποίοι διάλογοι έφταναν να είναι καταγεγραμμένοι ακόμη και λίγο πριν τη δολοφονία, γεγονός σύμπτωση αν μη τι άλλο καταπληκτική! Δηλαδή από τα 5 μύρια κατοίκων που έχει το λεκανοπέδιο, η ΕΥΠ πήγε εντελώς τυχαία και έπεσε πάνω σ'εκείνους που ήταν έτοιμοι για φόνο στα επόμενα 5 λεπτά και μάλιστα σε χώρο που υπήρχαν αστυνομικοί κιόλας. Προφανώς ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή τους που ξέχασαν να ειδοποιήσουν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Σημειωτέον ότι αναφέρομαι σε τρομακτική σύμπτωση διότι αδυνατώ να διανοηθώ ότι η ΕΥΠ έχει δυνατότητα να παρακολουθεί όλους ταυτόχρονα ή ότι η ιστορία ήταν καραστημένη του κερατά, άρα γι'αυτό και προφανώς τώρα δεν έχουμε κάποια αντίστοιχη... σύμπτωση που να συνοδεύεται από το αντίστοιχο ηχητικό υλικό. Σωστά; Ή μήπως όχι;

Διαβάζω τώρα ότι η κυβέρνηση είναι σε αμηχανία από τις τελευταίες εξελίξεις που προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν το πολιτικό σκηνικό. Και αναρωτιέμαι: από και ως που είναι σε αμηχανία; Αφού την βολεύει τα μάλα το όλο συμβάν, ξεκάθαρα πράγματα. Από αυτά που έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα εσείς έχετε καταλήξει ότι κάτι Φαήλοι και κάτι Μουρούτηδες στεναχωριούνται πολύ από τέτοιες καταστάσεις; Προσοχή: μην βρεθεί κανάς βλάκας να πει ότι υπονοώ ότι αυτοί είναι από πίσω, άλλο είναι αυτό που λέω. Σχολιάζω τη νοοτροπία τους, που την έχουμε βιώσει στο πετσί μας (καθώς και όλων των υπολοίπων βλημάτων). Οι τελευταίες εξελίξεις άλλωστε απέδειξαν ότι όντως υπάρχουν άκρα άρα η κυβέρνηση έχει δίκιο άρα ο κόσμος θα κάνει καλά να φοβάται, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλες τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες.

Να το γενικεύσουμε λίγο διότι υπάρχει λόγος: βιώνουμε τρισήμισυ χρόνια αίματος και σπέρματος (μεταφορικά αμφότερα). Τρισήμισυ χρόνια μας φαίνονται αιώνας και μιλάνε για δέσμευση τουλάχιστον έως το 2020 (δηλαδή για άλλα 6,5) και βλέπουμε για παραπάνω. Επιπλέον, τώρα είναι που έρχονται και τα πραγματικά "καλά" μέτρα, όπου θα χυθεί άπλετο αίμα,ιδίως με τις δημεύσεις περιουσιών που θα ακολουθήσουν (μεταξύ άλλων). Δεδομένου, λοιπόν, ότι έχουμε στην πράξη διαπιστώσει ότι οι κυβερνώντες το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να παραμείνουν στην εξουσία, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και τώρα; Μήπως έχετε την εντύπωση ότι ενδιαφέρονται για την πάρτη σας και θα τους κόψει ο πόνος; Μετά τις εκλογές έγραφα ότι η χώρα μπαίνει σε περίοδο μεγάλης πολιτικής αστάθειας και ο Σαμαράς δεν βλέπω να αντέχει πάνω από 7-8 μήνες. Έπεσα μέσα μόνο ως προς το πρώτο. Στο δεύτερο την πάτησα διότι δεν είχα υπολογίσει για πόσες αθλιότητες ήταν ικανός αυτός ο θλιβερότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας. Οπότε όταν ο πρωθυπουργός που άγεται και φέρεται από μια ομάδα συμβούλων που βγάζει άθροισμα iq μικρότερο του 5 έχει πέσει τόσο πολύ στον βούρκο, γιατί να μην κυλιστεί τώρα ακόμη περισσότερο; Ιδίως τώρα που παίζονται όλα και που είναι απόλυτα απελπισμένος διότι μεταξύ άλλων βλέπει και το ζοφερό πολιτικό του τέλος να πλησιάζει (και για την ώρα δεν διαφαίνεται καμία θέση σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού κιόλας); Οπότε τι άλλη λύση απομένει εκτός από την πάση θυσία αγκίστρωση στην εξουσία;

Διάβασα ότι έπεσαν 13 σφαίρες μέσα σε 10 δευτερόλεπτα από μηχανή, σχεδόν εν κινήσει, προς 3 ανθρώπους που πιθανώς να μην ήταν ακίνητοι κιόλας. Ε, δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα δεν μου φαίνεται και πολύ τρομοκρατική μια τέτοια ενέργεια. Μάλλον για παρακρατική από εξαιρετικά εκπαιδευμένο κόσμο μου μοιάζει, αλλά ας μην μπλέκουμε τις προσωπικές απόψεις με τα γεγονότα. Μήπως, λοιπόν, αν συνδυάσουμε όλα (μα όλα) τα γεγονότα έχουμε κάτι πιο ανησυχητικό; Μήπως όντως το κράτος ρίχνει τις τελευταίες του εφεδρείες χοντραίνοντας ακόμη περισσότερο το παιχνίδι; Για σκεφτείτε το.

Σε κάθε περίπτωση, αν νομίζετε ότι ήταν το τελευταίο αίμα που χύθηκε, απλά ξεχάστε το. Θα δουν πάρα πολλά ακόμα τα μάτια μας. 
Μόνο όταν θα καταλάβεις, ηλίθιε, ότι με το να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα δεν θα σωθείς ούτε εσύ, μόνο αν συνειδητοποιήσεις ότι είναι η αλλαγή νοοτροπίας που πιθανώς να μπορεί να σε σώσει, μόνο τότε ίσως να υπάρξει μια ελπίδα. Αλλά είσαι τόσο ηλίθιος που τελικά δεν το βλέπω.
Χαίρετε.

Full Metal Rackets- Rock 'n' Roll

Εξαιρετικά άγνωστη αυτή η δουλειά του πάλαι ποτέ ιδιόρρυθμου τενίστα Τζόν Μακενρό που είναι και αμετανόητος ροκάς.
Ακόμη πιο άγνωστες οι συμμετοχές των εξαιρετικά γνωστών φυσιογνωμιών στο μπάσο και τα ντράμς...

Σημειωτέον ότι το εφτάρι είναι εξαιρετικά σπάνιο και είχε ηχογραφηθεί για ανθρωπιστικούς λόγους (για τα παιδιά της Αρμενίας).

Ζήτω η Εθνική μας επέτειος του ΟΧΙ! Ζήτω και η εθνική μας επαίτειος του ΝΑΙ!

Πριν 70 χρόνια και κάτι ψιλά η γιαγιά του σημερινού πορδηπουργού της χώρας, Πηνελόπη Δέλτα, αυτοκτόνησε λίγο πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Δεν άντεχε να το δει. Αν ήξερε ότι ο εγγονός της θα αυτοκτονούσε αν άνοιγε μύτη είτε κατά την επίσκεψη της Μέρκελ, είτε του Σόιμπλε, είτε γενικά κατά των Γερμανών, μάλλον θα είχε κάνει εξαγωγή μήτρας πριν γεννήσει. Και μετά θ'αυτοκτονούσε.

Όχι δεν υπάρχουν πλέον. Ξεχάστε τα. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο μαλάκας λαός, ο πιο ηλίθιος που υπήρξε ποτέ σε τούτον τον πλανήτη ακόμη και τώρα τσακώνεται για το αν πρέπει να γίνονται παρελάσεις ή όχι. Πάντα στο επίκεντρο των προβλημάτων.

Χρόνια πολλά σε όλους.

Μελαγχολία...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο παμμέγιστος Μάνος Χατζιδάκις.

 Δεν εκπλήσσομαι που δεν τον θυμηθήκαμε... Ελάχιστα τα σχόλια που άκουσα και διάβασα ακόμη και στην (αυτοπροσδιοριζόμενη ως) ψαγμένη διαδικτυόσφαιρα. Προφανώς έχουμε σοβαρότερα πράγματα ν'ασχοληθούμε από το να θυμόμαστε κάποιον Μάνο Χατζιδάκι. Για παράδειγμα, επί τη ευκαιρία της μικρής Μαρίας άξαφνα θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν παιδιά που απαγάγονται. Οκ, με την πάροδο των τριών ημερών θα ξεχαστεί και αυτό το θαύμα όπως έγινε και με όλα τα υπόλοιπα.

Εγώ πάντως με θυμάμαι κυριολεκτικά εκστασιασμένο στην ηλικία των 11 ετών, από τα μεγάλα ταλέντα του Ωδείου που πήγαινα για να μάθω κιθάρα και μάλιστα και με μια συμμετοχή σε συναυλία στο Βεάκειο στο ενεργητικό μου, να έχω αγγαρέψει την μάνα μου να οργώσει όλον τον Πειραιά να μου βρει μια εύκολη για την ηλικία μου συλλογή με παρτιτούρες Χατζιδάκι, τον οποίον έπαιζα καθαρά ακουστικά από μια κασσέτα του Κώστα Γρηγορέα που είχα (το "Τετράδιο").
Τελικώς επειδή εύκολη συλλογή του Χατζιδάκι για την ηλικία μου δεν υπήρχε, μου είχαν συστήσει να περιμένω μερικά χρόνια...

Βασικά, μεγάλωσα με Χατζιδάκι. Η Λιλιπούπολη ήταν από τις πρώτες μου κασσέτες που όχι απλά άκουγα, αλλά που είχα λιώσει σχεδόν κυριολεκτικά. Αυτή και τα στρουμφάκια. Α, και ο Έλβις στον οποίον είχα μια τεράστια αδυναμία και όλα αυτά σε ηλικία που μετά βίας είχα αρθρώσει κάποιες βασικές λεξούλες. Γινόταν χαμός στο σπίτι όταν έπαιζε Έλβις, Λιλιπούπολη και Στρουμφάκια. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.

Υποθέτω ότι η οργή που με έστρεψε στο metal ήταν κάπου μέσα μου ούτως ή άλλως (εξάλλου έχετε διαπιστώσει ότι δεν έφυγε και ποτέ) και απλώς βρήκε πρόσφορο έδαφος να εκδηλωθεί σε όλο της το μεγαλείο. Την μελαγχολία που ενίοτε με πιάνει όμως καθώς βλέπω διάφορα πράγματα γύρω μου αναμφίβολα την πήρα από τον Χατζιδάκι, μιας και υπήρχε πάντα, σε όλα τα τραγούδια του, απλώς είχε διάφορες μορφές: από πιο χαρούμενη έως όσο πιο... μελαγχολική μπορούσε να γίνει. Σε φάσεις που είμαι χαρούμενος συνήθως σκέφτομαι κάποιο τραγούδι από το metal. Το ίδιο και όταν παίρνω ανάποδες, ή όταν με έχει πάρει από κάτω κλπ. Γενικά όχι απλά είμαι ταυτισμένος με το metal αλλά τολμώ να πω ότι είμαι το metal (ξέρω ότι αυτό ελάχιστα θα γίνει κατανοητό αλλά ας το αφήσουμε εκεί). Όταν όμως βρέχει όπου είτε αντί να κάτσω στο σπίτι θα βγω έξω να καθαρθώ ακριβώς όπως μόνο το υγρό στοιχείο μπορεί να κάνει, είτε θα κάτσω ακόμη και με τις ώρες στο παράθυρο να παρατηρήσω την μυσταγωγία της κάθε σταγόνας, εκείνον τον απόκρυφο χορό πάνω στο τζάμι και όπου αλλού, έχω διαπιστώσει ότι πάντοτε μου ερχόταν κάποια αγαπημένη μελωδία του Χατζιδάκι στο μυαλό. Συνήθως υποσυνείδητα, σχεδόν αυτόματα. Μέσα μου, ο Χατζιδάκις είναι ταυτισμένος με την μελαγχολία αλλά μόνο όταν πρέπει και με τις δόσεις που πρέπει, διότι ο Χατζιδάκις ήταν ανέκαθεν μια πηγή ανεξάντλητης δύναμης.

Θυμάμαι ότι κάπου εκεί στα 11 μου, το θεωρούσα αυτονόητο να κάτσω και να "ξεπατικώσω" Χατζιδάκι. Ο δάσκαλός μου -όταν του το είπαν οι γονείς μου- συνειδητοποίησε ότι ήμουν για μεγάλα πράγματα. Κατάφερε μόλις σε 5 μήνες να με κάνει να μισήσω την κλασική κιθάρα, να μην την ξανακουμπήσω στα χέρια μου και να μην ξανανοίξω παρτιτούρα έκτοτε. Ήταν, βλέπετε, από το Ωδείο των Αθηνών και παραέπαιρνε στα σοβαρά αυτό που έκανε. Κάπου εκεί θυμάμαι ότι έθαψα και τον Χατζιδάκι μέσα μου, διότι θεωρούσα αδιανόητο απλώς το να ακούω Χατζιδάκι. Ήταν σχεδόν υποτιμητικό. Στον Χατζιδάκι αν δεν συμμετέχεις δεν έχει νόημα ακόμα και να τον αναφέρεις. Και όταν λέω συμμετοχή δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε μουσικό όργανο. Η συμμετοχή στον Χατζιδάκι είναι σκέτη μυσταγωγία, διαθέτει κάτι το (σχεδόν) ιερατικό... Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά ο Χατζιδάκις ανέκαθεν με παρέπεμπε στην μαγεία του Πάνα, μου έφερνε το Σύμπαν στα μάτια και μου το άπλωνε μέσα στο μυαλό μου. Κάθε δάκρυ που έβγαινε από τη μουσική του ήταν και ένα διαμάντι της διάνοιάς του.

Ήδη λείπει εδώ και 19 χρόνια αλλά πάντα θα είναι παρών και ιδίως αυτή η μελαγχολία του που σου σκίζει τα σωθηκά, ιδίως τον τελευταίο καιρό που παρατηρώ δίπλα μου όλα αυτά που γίνονται.
Το μόνο δυστύχημα είναι ότι δεν έχει αντικατασταθεί και ούτε πρόκειται φυσικά. Ίσως να παραήταν μεγάλο μέγεθος για την κουλτούρα μας, ίσως γι'αυτό υπάρχει μία ασταμάτητη προσπάθεια να μειωθεί από διαφόρους πουθενάδες, διότι "πρέπει" να τον φέρουμε στο δικό μας το επίπεδο για να νοιώθουμε πιο άνετα απέναντί του (όπως άλλωστε κάνουμε με κάθε άξιο στον οποίον σπεύδουμε να φορέσουμε μια ταμπέλα ανάλογα με τα γούστα μας).

Για την ιστορία, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η πρώτη (και πεισματική) απόπειρα να διασκευάσω Χατζιδάκι ήταν στην Μπαλάντα του Ουρί.


Ο εφιάλτης της Περσεφόνης


Όταν έρχονται τα σύννεφα


Δεν είμαστε Ζουλού


Κεμάλ


Παίδες

Παίδες, 

πριν 15 χρόνια με μιαν άλλη μουσική, σας είχα πει πως θα ξαγρυπνώ έξω απ'τα σπίτια σας για να μαζεύω τα όνειρά σας. 

Τώρα κουράστηκα.

Εσείς είτε ονειρεύεστε, είτε όχι, μπορείτε και ζείτε χωρίς εμένα. 

Δεν ανήκω ούτε στη ζωή σας ούτε στα όνειρά σας. 

Ακόμη κουράστηκα να πλέκω μουσικές απ' την επιθυμία των σωμάτων σας.

Προτιμώ να φύγω μακριά σας για πάντα. 

Ίσως συναντηθώ με μερικούς σοφούς που δεν τους ένοιωσα όταν κι εγώ ήμουν νέος.

Γεια σας παίδες, γεια σας...