Εγώ ειμί ο οχτρός του Έθνους και λοιποί Πάσχοντες (δοκίμιο φαντασίας)

Χα, νομίζατε ότι επέστρεψα δριμύτερος; Κούνια που σας κούναγε.
Στην χώρα του ατέρμονος pasok, ενός βασανιστηρίου που ούτε ο Σίσυφος δεν τολμούσε να διαννοηθεί, εγώ εξακολουθώ να μην γουστάρω μία και δεν είναι μόνο ο ιδιοφυής νόμος περί αποποινικοποιήσεως των ναρκωτικών (κι ουχί μόνο των μπάφων όπως διαστρεβλωτικώς διαβάζω δεξιά κι αριστερά). Προτείνω μάλιστα να νομιμοποιηθούν και η παιδεραστεία, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, το εμπόριο λευκής (κι όχι μόνο) σαρκός, η καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων, τα προσπεράσματα στο αντίθετο ρεύμα, το παρκάρισμα σε θέσεις αμεα κλπ, κλπ. Με το αντίστοιχο αντίτιμο, δηλαδή χαράτσι, δηλαδή φόρο, δηλαδή εισφορά πως να πω, μπορούμε να νομιμοποιήσουμε τα πάντα. Τέλος πάντων, αυτό που εν προκειμένω θα πραγματευθώ (κι ουχί διαπραγματευθώ) είναι το διαβόητο θέμα της άρσης της ανωνυμίας στο ίντερνετ ήτοι των βλόγερε, που ως γνωστόν είναι ένα από τα φλέγοντα θέματα που μας καίνε εδώ και μερικά χρόνια (για όσους έχουν ασθενή μνήμη, εδώ κι εδώ). Και επειδή τις δημοκρατικές μου αρχές δεν τις διαπραγματεύομαι με την καμία, θα τα χώσουμε λίγο στα γνωστά μας στάνταρ (κοινώς, κάντε φραπέ).

Συμπερασματικά (μουμουετζίδικα) -για να μπούμε στο κλίμα- ένας από τους λόγους που η χώρα πάει κατά διαόλου, που τα δημοσιονομικά πέφτουν έξω, που φεσονόμεθα ολοένα και περισσότερο καθώς βυθιζόμαστε εις τα σκατά, δεν είναι τα λαμόγια πολιτικοί, οι διαχρονικά άχρηστοι και επικίνδυνοι, οι ανίκανοι και τα παράσιτα, μήτε φυσικά οι μίζες, τα δημόσια έργα (καταπληκτικό ανέκδοτο: δημόσια έργα!!! Καλό!!!) κλπ, κλπ. Στην πραγματικότητα, ο λόγος που όλα πάνε κατά διαόλου είναι η ανωνυμία του ίντερνετ. Δηλαδή στην παρούσα φάση, διότι προ μηνός ήταν το βρώμικο πρωτάθλημα. Μεσολάβησαν όμως τα μπάνια του λαού τουτέστιν των πολιτικών κυρίως και τέλος πάντων χρειαστήκαμε μια αλλαγή.

Η ουσία είναι το θέμα της άρσης της ανωνυμίας δεν είναι φρέσκο και κάθε τρεις και λίγο ανακινείται (το είχαμε ξανασχολιάσει και ενδιάμεσα κάποιες φορές, αλλά μην σας φλομώσω με λινκ) και πρέπει να παραμένουμε σε εγρήγορση ακριβώς επειδή εδώ βρίσκεται και η πεμπτουσία του όλου προβλήματος.

Το να δαιμονοποιηθεί ένα ολόκληρο μέσον ένεκα μιας τάχα μου ανωνυμίας είναι το πραγματικά πολύ εύκολο και εδώ και καιρό επιχειρούμενο. Και αν ο στόχος επιτευχθεί, τότε τα κέρδη θα είναι τεράστια μιας και θα έχει φιμωθεί ίσως το ισχυρότερο μέσον ενημέρωσης και έκφρασης που υπάρχει εδώ και χρόνια, ακόμη κι αν πανθομολογουμένως πάντοτε θα χρησιμοποιείται και για "πονηρούς" λόγους. Αυτό το τελευταίο ας το κρατήσουμε μιας και διαφοροποιεί τα πάντα.

Ένας συκοφάντης ή ένας επίβουλος πάντα θα είναι τέτοιοι ανεξάρτητα με τι όνομα θα γράφουν, είτε δηλαδή γράφουν με το κανονικό τους ονοματεπώνυμο, είτε με κάποιο ονοματεπώνυμο μεν-ψεύτικο δε, είτε με κάποιο άλλο ψευδώνυμο, είτε ακόμη και ανώνυμα, αν και αυτό το τελευταίο είναι σχετικά (αρκετά) σπάνιο, μιας και όλοι επιλέγουν συνήθως κάποιο χαρακτηριστικό ψευδώνυμο για να ξεχωρίζουν από τους άλλους. Το πρώτο ερώτημα που ανακύπτει όμως είναι το γιατί αυτή την βασική διαφοροποίηση δεν την καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι. Θέλω να πω ότι ένας συκοφάντης δεν πρόκειται να πτοηθεί από κανέναν νέο νόμο περί άρσης της ανωνυμίας, η οποία συν τοις άλλοις εξ όσων γνωρίζω και και αντισυνταγματική παγκοσμίως πλην καθεστώτων τύπου Κίνας, Ιράν κλπ όπου ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις το συζητάμε. Ο συκοφάντης, ο πονηρός, ο επίβουλος, ο βαλτός, δεν έχουν ανάγκη καμία ανωνυμία για να κάνουν αυτό που θέλουν. Θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς κι αυτό το βλέπουμε στην καθημερινότητα. Μέσα από δαιμονοποιήσεις όμως αντιμετωπίζονται άλλα πολύ σοβαρότερα προβλήματα, όπως της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και της ελευθερίας λόγους κι έκφρασης για παράδειγμα. Η γνωστή φράση περί ισχύος πένας και σπαθιού δεν έχει βγει τυχαία άλλωστε.

Θα μου πείτε τώρα, δηλαδή κάτσε ρε μεγάλε, όλοι οι από πάνω, όλοι αυτοί ενδιαφέρονται τόσο πολύ να μην μιλάει ο κόσμος; Μα δεν είπε κανείς να μην μιλάει ρε παιδιά. Να μην εκφέρει τη δική του άποψη είναι το πρόβλημα, όχι το να μην μιλάει. Όσο διατυμπανίζεις την επικρατούσα άποψη όλα πάνε καλά, υπάρχει σταθερότητα και ομαλότητα. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και δημοκρατία (μη χέσω). Αν όμως ξεφύγεις από τη γραμμή τι υπάρχει; Μα... πρόβλημα με την ανωνυμία του διαδικτύου. Κοινώς, χαίρετε.

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι οι μίζες έχουν ονοματεπώνυμο. Και στα υποβρύχια, και για την υγεία, και για χίλιες δυο άλλες περιπτώσεις. Παρομοίως, ονοματεπώνυμο έχουν και όσοι έθαψαν αυτές τις υποθέσεις, όσοι ψήφισαν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, όσοι δεν ψηφίζουν υπέρ της άρσης της βουλευτικής ασυλίας κλπ, κλπ, κλπ. Θέλω να πω ότι οι μεγάλες ρεμούλες, οι ασύλληπτες λαμογιές, τα μεγάλα ρουσφέτια και οι χοντρές αρπαχτές συνήθως όχι μόνο έχουν ονοματεπώνυμο αλλά βρίσκονται και μπροστά στα μάτια μας προκειμένου να υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία ότι "αν έκλεβε ρε παιδιά δεν θα τα έκανε όλα μπροστά σας". Επειδή λοιπόν ζούμε σε ένα κράτος που διοικείται από κλέφτες και πουλημένους που κατά το κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει πράττουν και τα ανάλογα, κινούνται μόνο κατά του απλού κόσμου κι ουχί κατά των παρανομιών τους, το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί ποιο είναι; Μα φυσικά η ελεύθερη διακίνηση απόψεων, απλά πράγματα.

Πριν από 10 χρόνια (μην πω και παλαιότερα που ήταν ακόμη χειρότερα) ήταν από αδύνατον έως αδιανόητο να μπεις στην ιστοσελίδα του Spiegel ή των Financial Times να διαβάσεις κάποιο νέο. Βασιζόσουν στα εγχώρια Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης: ότι σου ξεφούρνιζαν, αυτό έτρωγες και συχνά-πυκνά αμάσητο κιόλας (για θυμηθείτε την κρατική τηλεόραση της δεκαετίας του 80 -αθάνατε Χατζάρα!). Όταν όμως έχεις τη δυνατότητα να διαβάσεις χίλιες δυο άλλες πηγές, αυτομάτως υπάρχει πρόβλημα: η εγχώρια είδηση μπορεί να διασταυρωθεί, υπάρχουν πηγές συχνά πιο αντικειμενικές. Και ακόμη χειρότερα όλα αυτά μπορούν να γίνουν μέσα σε μερικά λεπτά από την στιγμή που θα διαρρεύσει η είδηση. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσες ειδήσεις που μας αφορούν άμεσα τις μαθαίνουμε από το εξωτερικό; Έχετε ακούσει πρόσφατα ας πούμε κάποια είδηση που να αφορά τα ελληνοτουρκικά, στα οποία οι εργασίες συνεχίζονται οργασμαδόν; Όχι. Κάθε φορά όμως που θα βγει να πει κάποιος Τούρκος πρέσβης ή αξιωματούχος ή πολιτικός κάτι σχετικό, τσουπ, θα βγουν και τα φερέφωνά μας να κάνουν την σχετική βαρύγδουπη διάψευση. Αν δεν μαθαίναμε όμως από τα ξένα μέσα κάτι θα είχαμε έστω και την διάψευση; Όχι βέβαια. Θα ήμασταν στο σκοτάδι. Κάπως έτσι, λοιπόν, πηγαίνει όλο το σύστημα που αποκαλύπτει και πως δούλευε όλα τα προηγούμενα χρόνια, προ διαδικτύου δηλαδή, όπου τα Μέσα αποκάλυπταν (πολλάκις έως και... αποκλειστικά) όποια πληροφορία γούσταραν και μόνο αυτή, με αποτέλεσμα τα καλά προβατάκια από κάτω να είναι μια ζωή με συμμένο κεφάλι. Για σκεφτείτε τώρα το ακόμη χειρότερο λοιπόν: εντάξει ρε φίλε, εσύ είτε επειδή είσαι άνεργος και δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, είτε επειδή είσαι αργόσχολος και σκοτώνεις την ώρα σου έτσι, είτε επειδή είσαι διαόλου κάλτσα και τα ψάχνεις όλα, πήγες και βρήκες στο ξένο ΜΜΕ μια είδηση που εμείς είχαμε προηγουμένως είτε θάψει, είτε διαστρεβλώσει. Οκ λοιπόν, τη βρήκες που τη βρήκες, τι θες και την λες και στους άλλους;
Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε το... μέγεθος του προβλήματος;

Με το ίντερνετ όμως δεν παρέχεται μόνο αυτό το πλεονέκτημα αλλά και πολλά άλλα: ένας "αμφισβητίας" -ανώνυμη πλέμπα ούτως ειπείν- μπορεί να δει αν υπάρχουν και άλλοι που σκέπτονται το ίδιο με αυτόν και επειδή ο άνθρωπος συνήθως δρα με αφετηρία την ψυχολογία του, γι'αυτόν τον λόγο θέλει να βλέπει και ότι δεν είναι μόνος (οι αιώνιες ανασφάλειές του πολσεμάνειου άτριχου διπόδου χιμπατζή). Αλήθεια, ποια είναι η τελευταία φορά που σκεφτήκατε πως γινόταν αυτό στην προ διαδικτύου εποχή; Πως μπορούσα εγώ πχ να μάθω τις απόψεις ενός φίλου από τα Χανιά, ενός άλλου από την Καρδίτσα και ενός τρίτου από την Αλεξανδρούπολη και μάλιστα ταυτόχρονα; Πολύ απλά δεν γινόταν. Το ότι τώρα γίνεται ξέρετε που μας οδηγεί; Ένα απλό και πρόσφατο παράδειγμα: σε συγκεντρώσεις αγανακτισμένων σε ολόκληρη τη χώρα που είχαν κάνει τους πολιτικούς να έχουν χεστεί πάνω τους και αναφέρομαι φυσικά στις 3 πρώτες εβδομάδες και όχι στον σταδιακό μετέπειτα αναμενώμενο ξεπεσμό που τω όντι κατήντησε σε κάμπινγκ σε κεντρικές πλατείες. Δεδομένου, λοιπόν, ότι το διαδίκτυο είναι ένα χαοτικό μέσον που δεν διέπεται καν από κώδικα δεοντολογίας παρά μόνο επαφύεται στη λογική και το φιλότιμο του κόσμου που το χρησιμοποιεί, ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που μπορείς να κάνεις ως κυβέρνηση; Μα φυσικά να δαιμονοποιήσεις την ανωνυμία. Κι αν μάλιστα το κάνεις με κάποια φαινομενικά δημοκρατική διαδικασία τότε αυτομάτως η κίνηση δείχνει να έχει και λαϊκή αναγνώριση (μην ρωτάτε εμένα πως προκύπτει ένας τέτοιος παραλληλισμός, τους πολιτικοδημοσιοκάφρους που το παρουσιάζουν έτσι ρωτήστε). Και φτάνουμε και στον Πάσχοοοοοοοοοοο....

Θα πήρε το μάτι σας φυσικά ότι συστάθηκε μια επιτροπή που θα εξετάσει το θέμα της ανωνυμίας των μπλόγκερ, εις εκ των οποίων προφανώς και ο υποφαινόμενος. Από τίνες, λοιπόν, αποτελείται η επιτροπή; Από δύο ανθρώπους της Δικαιοσύνης πράγμα απολύτως λογικό νομίζω, από έναν εκπρόσωπο της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων που είναι και το λογικότερο όλων, από έναν νομικό της διασφάλισης του απορρήτου των Επικοινωνιών πράγμα εξίσου λογικό με το προηγούμενο, από έναν προϊστάμενο της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος πράγμα μάλλον αυτονόητο και από έναν δημοσιογράφο, τον Μανδραβέλη, πράγμα παντελώς ακατανόητο έως και εντελώς ανόητο!
Κατ'αρχήν και για να μην αφήνουμε κενά, μιας και ανέφερα και την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος που είναι ένα τμήμα της αστυνομίας που εγώ τουλάχιστον έχω την εικόνα ότι πάει καλά, αλήθεια για θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε διαβάσει για παιδεραστές που έπιασαν μέσα από το ίντερνετ; Ή πόσες φορές απέτρεψαν προαναγγελθείσα αυτοκτονία ή πόσα άλλα ακόμη δεν έχουν κάνει; Μιλάμε όμως για περιπτώσεις που εν πολλοίς υπήρχε ανωνυμία, έτσι δεν είναι; Ένας έφηβος με υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα ναι μεν δύσκολα θα ανακοίνωνε την επικείμενη αυτοκτονία του ανωνύμως οπότε ίσως η δυσκολία να έγκειται στον να τον προλάβεις, ένας παιδεραστής όμως βασίζεται στην ανωνυμία του, παρομοίως ένας έμπορος ναρκωτικών που χρησιμοποιεί το ίντερνετ κλπ. Και όμως, η ανωνυμία σε αρκετές περιπτώσεις δεν φάνηκε να εμποδίζει την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, άρα για ποιον λόγο κάνουμε λόγο για άρση της ανωνυμίας στο διαδίκτυο ρε διάολε; Μα φυσικά γι'αυτό που είπαμε πιο πάνω, για την διακίνηση απόψεων και όχι για την ανωνυμία καθεαυτή. Ανωνυμία... over IP δεν υπάρχει και μην μου πείτε ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν proxy, διότι ακόμη κι εγώ που έχω 5 γνώσεις (από τις 15 που χρειάζονται) για το τι είναι ένας proxy server, ε, δεν το κάνω ρε παιδάκι μου. Γιατί να το κάνω; Αφού δεν έχω λόγο. Το ότι το ύφος μου ή γλώσσα που μπορεί να χρησιμοποιώ σίγουρα θα κάνουν αρκετούς να τους στρίβουν τ'άντερα δεν σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα με την "ανωνυμία" μου. Εδώ, λοιπόν, μέχρι και χάκερ από κάποιο μικρολάθος μπορούν να βρουν και δεν θα βρουν τον κάθε εμένα αν θέλουν; Αλήθεια, πόσοι ξέρουν ότι η IP adress είναι κυριολεκτικά διεύθυνση που παραπέμπει στο σπίτι σου και ότι αρκεί μια απλή εισαγγελική παραγγελία για να ταυτοποιήσουν την ΙΡ με τον ιδιοκτήτη της; Δεν είναι δύσκολα αυτά τα πράγματα και αποδεδειγμένα η υπάρχουσα νομοθεσία επαρκεί για να βρεθεί όποιος "πρέπει". Αν όμως θες να φιμώσεις τον κόσμο δίχως όμως να φαίνεται ότι επιχειρείς φίμωση, είναι αρκετή η υπάρχουσα νομοθεσία; Όχι. Στην πραγματικότητα είναι παντελώς ανεπαρκής γι'αυτό και πρέπει να βρεθεί μια δικαιολογία. Και ποια είναι αυτή; Οι μπλόγκερ.... Ουάου! Παίζει να χέστηκα κι από τον φόβο μου κιόλας... Οι μπλόγκερ... μπρρρρρρρρρρρρρρρρ.............

θα μου πείτε που κολλάει ο Πάσχος και το ημισχόλιο που έκανα αφήνωντάς το ούτε καν στη μέση;
Ειλικρινά δεν ξέρω που κολλάει ακριβώς επειδή δεν ξέρω που κολλάει στην επιτροπή. Όσο θα κόλλαγε ένας παπάς στην εν λόγω επιτροπή, όσο θα κόλλαγε ένας τραπεζικός ή ένας ταξιτζής, άλλο τόσο κολλάει κι ένας δημοσιογράφος. Εκτός βέβαια αν ο Πάσχος έχει κάτι να πει που... βοηθάει την συμμετοχή του στην εν λόγω επιτροπή.
Η αλήθεια για τον Μανδραβέλη είναι ότι μιλάει πειστικά. Για την ακρίβεια μιλάει τόσο πειστικά που σε αρκετές περιπτώσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι κατ'ουσίαν δεν λέει τίποτε απολύτως και αυτό είναι μάλλον θλιβερό διότι ο εν λόγω αν ποτέ μιλήσει συγκεκριμένα μπορεί να πει και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα (και μάλιστα στο παρελθόν έχω συμφωνήσει μαζί του κιόλας σε αρκετές περιπτώσεις). Αν όμως μιλήσει συγκεκριμένα.
Στο θέμα των βλογιών όμως, ενώ επικρατεί μια άποψη ότι ο εν λόγω τα υπερασπίζεται (αν και στο όχι πρόσφατο παρελθόν το έχει ψιλοκάνει), στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά. Απλά σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρει κάποια πλεονεκτήματα και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις τα θάβει. Αν αύριο η κοινή γνώμη φανεί να κλίνει υπέρ του παλουκώματος των βλογιών και εν συνεχέια της ρίψης των βλόγερε στην πυρά, τότε ο Πάσχος θα βγει με τα άρθρα του να πει ότι το είχε προβλέψει. Παρομοίως κι αν προκύψει το αντίθετο βεβαίως. Η αλήθεια είναι ότι μιλάει απλώς διφορούμενα, ωσάν νέα Πυθία: αγόρι όχι κορίτσι και τράβα βάλε το κόμμα όπου θες εσύ.
Δύο ενδεικτικά παραδείγματα υπό του συγκεκριμένου δημοσιογράφου που καλύπτουν όλα τα ενδεχόμενα εδώ κι εδώ. Ιδίως το δεύτερο έχει σχεδόν συλλεκτική αξία θα έλεγα, μιας και μάλλον με καθυστέρηση τριετίας και βάλε ο Πάσχος συνειδητοποίησε κάτι που εμείς οι βλόγερε είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή που συνέβη, η οποία πρώτη στιγμή προέκυψε λίγο μετά τις τάχα μου επιτυχημένες διαδηλώσεις για τα καμμένα της Πάρνηθας (αν θυμάστε εκείνο το αλήστου μνήμης περιώνυμο πλην παντελώς ανύπαρκτο κίνημα των μπλόγκερ που ακούγαμε και διαβάζαμε κάθε τρεις και λίγο οπότε και διάφοροι φούσκωναν σαν παγώνια, μέχρι που ξεφούσκωσαν μια και καλή). Και ποιο είναι αυτό; Ότι το πρόβλημα στα βλόγια το δημιουργούν οι δημοσιογράφοι, εξ ου και ο... Σίμπσον δημοσιογράφος -δημιούργημα του προφέτα μετά συζητήσεως εις το βλόγι του ζαφεώδα- που έκτοτε κοσμεί αρκετά ελληνικά βλόγια του διαδικτύου: στο παρόν βλόγι δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι. Μακρυά κι αγαπημένοι ρε αδελφέ, πως το λένε. Διότι δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ωσάν τον Ντόπερμαν, μιας κι αυτός είναι φιλαθλαίος και ουσιαστικά δεν ανήκει τόσο πολύ στο συγκεκριμένο συννάφι. Ε, τέλος πάντων, σε ένα τέτοιο συμπέρασμα καταλήγει κι ο Πάσχος, ότι δηλαδή το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει αρκετή ελευθερία στον Τύπο με αποτέλεσμα αρκετοί δημοσιογράφοι να καταφεύγουν σε πρακτικές βλογιών για να γράφουν ανώνυμα όσα δεν μπορούν να γράφουν επωνύμως και κάπου εκεί αρχίζει να χαλάει η μαγιάαααααααα.

Και τελικώς αντί να έχει γίνει θέμα μέγα η ανελευθερία άποψης στον Τύπο και τα λοιπά μουμουέ, καθόμαστε και συζητάμε για το κατά πόσον θα βοηθούσε να καταπιέζαμε την ελευθερία άποψης και στο υπόλοιπο διαδίκτυο.
Που καταλήγουμε λοιπόν; Μα στο ότι με πρόσχημα τους κάποιους δημοσιογράφους που φτιάχνουν ανώνυμα βλόγια μιας και προφανώς δεν τους αρκεί το βήμα που ήδη διαθέτους στα μέσα που εργάζονται, επιχειρούμε φίμωση όλης της βλογόσφαιρας με την ελπίδα ότι κόσμος που γράφει ψευδωνύμως (κι ουχί ανωνύμως, ξαναλέγω) δεν θα συνεχίσει να γράφει και επωνύμως, κι έτσι μ'έναν σμπάρο δυο τριγώνια.
Αυτά ομολογουμένως μπορούν να συμβούν μόνο στην χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και το pasok (μιας κι αυτά τα δύο παρουσιάζονται ως ισοδύναμα από τα ΜΜΕ) και πουθενά αλλού.

Αφήσαμε όμως μια ερώτηση αναπάντηση: που κολλάει ο Πάσχος; Δυστυχώς θα εμμείνω στη θέση μου: δεν έχω ιδέα. Ψιλιάζομαι όμως ότι είναι αφενός το ύφος γραφής του, αφετέρου το μέσον στο οποίο εργάζεται που του διασφάλισαν τη συμμετοχή του σε μια τέτοι ευαγή επιτροπή. Από την πλευρά μου το μόνο που έχω να πω είναι ότι στην κατοχή οι Γερμανοί έβαζαν για ρουφιάνους δικούς τους ανθρώπους, άσχετα πως την είχαν δει και τι θεωρούσαν οι εν λόγω "δικοί τους άνθρωποι". Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κι όσον αφορά την ανωνυμία, εγώ ιδίως στα βλόγια και τα φόρα θα την χαρακτήριζα ψευδωνυμία. Διότι, φίλε Πάσχο, καλό μου αγόρι, εγώ ως Hades γράφω εδώ και πάνω από μια δεκαετία που ασχολούμαι με το ίντερνετ (παρόλο που έχω περάσει και από 4-5 ψευδώνυμα ακόμη), με αποτέλεσμα να με ξέρουν κυριολεκτικά σε πολλές γωνιές της γης. Θα μου πεις βέβαια, δηλαδή με το βλέπουν οι άλλοι Hades σε καταλαβαίνουν αμέσως; Όχι. Συνήθως με ρώτάνε όμως, αν είμαι ο Hades που έγραφα "κι εκεί" ('ενα απλό-απλούστατο παράδειγμα για το τι μπορεί να σημαίνει το "εκεί", εδώ). Δεδομένου λοιπόν ότι με αυτό το ψευδώνυμο έχω περάσει από μερικές δεκάδες φόρα στα οποία πίστεψέ με τα κυριολεκτικά χιλιάδες κείμενα που έχω γράψει και τις συζητήσεις που έχω κάνει και που δεν μπορείς να τις διαννοηθείς, ενώ παράλληλα σέρνομαι και εις την βλογόσφαιραν εδώ και μια τετραετία κλειστή και γεμάτη, ε, νομίζω ότι όλα αυτά δεν με καθιστούν ανώνυμο. Επωνυμότατο έστω και με ψευδώνυμο με καθιστούν. Κι αν μη τι άλλο, ως ενεργός πολίτης αυτής της χώρας έχω το δικαίωμα να σχολιάζω καυστικά όλα αυτά που αφορούν τον δημόσιο βίο. Αλλά τι να λέμε τώρα: η χώρα αυτή θα έβγαζε συκοφάντη ακόμη και τον Αριστοφάνη αν ο τελευταίος είχε κάνει το λάθος να γεννηθεί στις μέρες μας...
Ας είναι...

Τι είναι ανωνυμία λοιπόν;
Και γιατί η ανωνυμία να επηρεάζει το ποιόν της άποψης;
Το έχω ξαναγράψει και θα επανέλθω και τώρα: αυτός που έγραψε κάποτε την Ελληνική Νομαρχία μας πειράζει που ήταν ανώνυμος; Ο Οδυσσέας Ελύτης και κάμποσοι άλλοι άνθρωποι του πνεύματος είναι ανώνυμος; Ο Πάριος και κάμποσοι άλλοι τραγουδιστές και καλλιτέχνες, είναι ανώνυμος; Ή μήπως αν είσαι επώνυμος-επώνυμος αλλά μιλάς με τον προϊστάμενό σου υπουργό μόνο μέσω ίντερνετ, αυτό δεν είναι πρόβλημα επειδή δεν είσαι ανώνυμος; Ή μήπως όλοι αυτοί που τα τσεπώνουν μπροστά στα μούτρα μας δεν δημιουργούν πρόβλημα επειδή είναι επώνυμοι; Ή μήπως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα η ανωνυμία στο ίντερνετ από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ που έβαλαν τεράστια πλάτη για να περάσουν τα μέτρα της τελευταίας σχεδόν διετίας, ευελπιστόντας σε ένα ακόμη κοκαλάκι να γλείψουν; Μήπως έχουμε μπερδέψει την πούτσα με την βο**τσα (η βο**τσα είναι ως γνωστόν μια χυδαία λέξη);
Μήπως αντί να ασχοούμαστε με το γεγονός ότι μας κυβερνούν πολιτικοί του κώλου, ασχολούμαστε με τα άσχετα; Και ζητώ συγγνώμη που χρησιμοποίησα τη λέξη πολιτικοί αλλά ήταν ανάγκη για το κείμενο.
Αυτό που εγώ ξέρω, λοιπόν, είναι ότι δεν πρέπει να κολλάμε στο ποιος μιλάει, μιας κι αν αν κολλάμε στο πρόσωπο συνήθως ο ομιλητής το εκμεταλλεύεται και λέει βλακείες. Παράλληλα, ακόμη κι ένας εντελώς ανώνυμος μπορεί να πει κάτι εξαιρετικό. Κοινώς, δεν έχει καμία σημασία το ποιος λέει τι, αλλά το τι είναι αυτό που λέγεται από τον οποιονδήποτε.

Δεν υπάρχουν καλές ή κακές ανωνυμίες και τα'χω ξαναπεί. Καλά και καλά μυαλά που χρησιμοποιούν (και) την ανωνυμία υπάρχουν. Ο εγκληματίας θα εγκληματίσει ανεξαρτήτως συνθηκών, είτε το κάνει με ονοματεπώνυμο, είτε με ψευδώνυμο, είτε εντελώς ανώνυμα. Ο συκοφάντης κι ο λασπολόγος θα παραμείνει εσαεί συκοφάντης και λασπολόγος. Ούτως ειπείν, αυτός που θέλει να φτιάξει ένα βλόγι για να εκβιάσει, για να γράψει κάτι που του απαγορεύουν στο μέσο του να γράψει, για να κάνει τον κίτρινο τύπο, θα το κάνει ούτως ή άλλως. Όλα τα υπόλοιπα χτυπάνε τον απλό κόσμο, τους καθημερινούς πολίτες, την πλέμπα δηλαδή, αυτούς που δεν επιθυμούν να μασήσουν κουτόχορτο, που θέλουν λίγη σωστή ενημέρωση, που θέλουν να έχουν άποψη. Τα έχουμε ξαναπεί: το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία των βλόγερε αλλά η επωνυμία της γραβάτας.

Κατάλαβες Πάσχο μου; Αφήστε μας λοιπόν -όλοι- στην ησυχία μας τους βλόγερε και μη και επικεντρωθείτε στα πραγματικά προβλήματα, αυτά που έχουν φέρει τη χώρα στα χάλια που βρίσκεται και που θα τη βυθίσουν ακόμη περισσότερο. Το πρωτεύον πρόβλημα δεν είναι αν θα υπαχθεί το Alter στο άρθρο 99 όπως επί εβδομάδες μας έπρηζε τον έρωτα το μέσον που εργάζεσαι, Πάσχο μου, μήτε θα επιλύσει τα προβλήματα η ΔηΣυ που τόσο πατρονάρετε λες και η Ντορίτσα είναι κάποιου είδους παρθενογέννεση και δεν είχε συμμετάσχει ποτέ στην πολιτική ζωή του τόπου. Αν δηλαδή με νοείς και μπορείς να καταλάβεις ποία η βαρύτητα της επωνυμίας της γραβάτας που προανέφερα. Αν καταλάβεις αυτήν τη διαφοροποίηση, αν καταλάβει ποια είανι η διαφορά της πούτσας από τη βο**τσα, τότε η συμμετοχή σου στην εν λόγω επιτροπή ίσως να μπορέσει να προσφέρει έργο. Ειδάλλως θα είναι συμμετοχή που θα αιτιολογεί απολύτως τον λόγο που την επέλεξαν. Μόνο να θυμάσαι κάτι. Ναι μεν η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά πλέον υπάρχει και ίντερνετ για να την γράφει καλύτερα.

Χαίρετε.
Και εννοείται ότι θα επανέλθουμε.


ΥΓ. Ω, ρε γαμώτο, πριν πατήσω "δημοσίευση ανάρτησης" ξέχασα να γράψω έστω και μια κουβέντα για την τεράστια ζημιά που κάνουν στις πωλήσεις των διαπλεκόμενων ΜΜΕ τόσο οι ερασιτέχνες wannabe δημοσιογράφοι βλόγερε, είτε τα πολύ μικρά (συνήθως τοπικά) μέσα που μόνο μέσω ίντερνετ καθίστανται βιώσιμα. Κρίμα. Ίσως σε κάποια επόμενη ανάρτηση.