Είναι να σου κάθεται ο καφές στον λαιμό...

(Διόρθωση εξοργισμένου αναγνώστη γκαρίζοντας: συνήθως το φαγητό σου κάθεται ρε...)
Πράγματι, αλλά αν διαβάσεις κάτι τέτοιο, σου κάθεται και ο καφές.
(βασικά ακόμη και ο αέρας σου κάθεται).
Υπόμνημα: για όσους δεν πίνετε καφέ, υπάρχει και πιο αναλυτικά εδώ.

Πληροφορηθήκαμε λοιπόν από τις πλέον αρμόδιες και αξιόπιστες πηγές ότι ο Στέφεν Χόκινγκ ταλαιπωρείται από μια συγκεκριμένη ανίατη ασθένεια επειδή τον τιμώρησε ο θεός.

Γιατί -θα αναρωτηθείτε- τιμώρησε ο θεός τον Στέφεν Χόκινγκ; Κατ' αρχήν επειδή από το Σύμπαν ολόκληρο ο θεός έχει επιλέξει ν'ασχολείται νυχθημερόν με αυτήν εδώ την παντελώς ανούσια πλευρά του Σύμπαντος που έχει ονομαστεί Γή. Κατ' επέκτασιν, επειδή τσαντίστηκε τα μάλα από κάποιες απόψεις του Χόκινγκ κατά πως φαίνεται.
Παρένθεση: μα -θα παρατηρήσετε σωστά- ότι ο Άγιος Πειραιώς ξεκαθάρισε ότι η ασθένεια δεν οφείλεται στην μήνιν του θεού αλλά στην σχάση των ανθρώπων και του κόσμου από αυτόν.
Το πρόβλημα είναι ότι αμφότερα είναι μία η άλλη που λέμε και στην αργκό. Διότι στην μία περίπτωση ο θεός του την κοπάνησε στο κεφάλι, στην άλλη δεν απέτρεψε να του πέσει στο κεφάλι (όπως προφανώς κάνει στους καλούς χριστιανοί οι οποίοι διαχρονικά πεθαίνουν από φυσικά αίτια και σε βαθειά γεράματα).

Φυσικά μάλλον αφελώς νομίζετε ότι το μείζον πρόβλημα ήταν η ανωτέρω άποψη -στην οποίαν θα επανέλθουμε και αργότερα. Όχι, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη: η προαναφερθείσα άποψη είναι απλώς κλασική χριστιανική, την οποίαν έχουμε ξανασυναντήσει σε πλείστες όσες περιπτώσεις και με αναρίθμητες διατυπώσεις ανά τους αιώνας. Αυτό που κάνει εντυπωσιακή την ανωτέρω άποψη είναι το "συμπληρωματικό" της σκέλος και αυτό είναι που μου άρεσε περισότερο: η (φαινομενική) γνώση του Σεραφείμ στο Χρονικό του Χρόνου, για το οποίο ουσιαστικά "διαμαρτυρήθηκε" πως αναιρείται από τις νεότερες απόψεις του Χόκινγκ. Εντυπωσιακόν.

Το Χρονικό του Χρόνου είναι το βιβλίο που έχω διαβάσει περισσότερο από κάθε άλλο (οπότε για να το έχω διαβάσει περισσότερο από Ηράκλειτο, καταλαβαίνετε για τι βιβλίο πρόκειται). Δεν το έχω διαβάσει από περιέργεια, ούτε για να εμβαθύνω τις γνώσεις μου. Μπας και το καταλάβω το έχω διαβάσει περί τις 11-12 φορές από το 1995 που το αγόρασα κι έπειτα. Σημειωτέον ότι αν και δεν είμαι ούτε φυσικός ούτε αστρονόμος, διαθέτω κάποιες σοβαρές γνώσεις για να μπορέσω να διαβάσω ένα τέτοιο βιβλίο. Αρκεί να μην είναι το Χρονικό του Χρόνου φυσικά. Δεν είναι ότι είναι τόσο δύσκολο (που είναι αρκετά δύσκολο. Ας πούμε, το Σύμπαν σε ένα καρυδότσουφλο είναι απείρως πιο ευκολοδιάβαστο). Είναι ότι έχει τεράστιο περιεχόμενο, με αποτέλεσμα αν δεν διαθέτεις εξειδίκευση επί του θέματος, όσο κι αν σημειώνεις πάντα κάτι θα ξεχνάς και κάτι άλλο θα σου διαφεύγει. Άσε που το Χρονικό έχει ξεπεραστεί σε κάποια συγκεκριμένα σημεία και θέλει όλη την ώρα αντιπαραβολές, αλλά αυτό δεν χρειάζεται να μας απασχολήσει.
Και όμως, αυτό που εμένα μου έχει βγάλει την πίστη ανάποδα, του Αγίου Πειραιώς προφανώς του είναι πανεύκολο. Πως το συμπεραίνω αυτό; Μα από την κουβέντα του ότι ο επίλογος του Χρονικού αντιφάσκει με τις νεότερες απόψεις του Χόκινγκ.

Ας υιοθετήσουμε την άποψη ότι ο Χόκινγκ δεν ξέρει τι λέει.
Μπορεί τότε κάποιος να μου εξηγήσει για ποιον λόγο ο Πειραιώς ξέρει;
Πως είναι δυνατόν πχ, να γνωρίζει ότι το Σύμπαν είναι πεπερασμένο; Ή πως μπορεί να βεβαιώσει την αρμονία του "λοιπού" (;;;) Σύμπαντος; (ποιου λοιπού ρε παιδιά;)
Μήπως η πηγή γνώσεως του Πειραιώς προέρχεται από αντίστοιχες πηγές που θεωρούσαν ότι η γη είναι το κέντρο του ηλιακού συστήματος και ακίνητη και που παραλίγο να έστελναν τον Γαλιλαίο στην πυρά;
Το Σύμπαν είναι συν+παν. Δεν είναι τόσο εύκολο να "συλληφθεί" από τον πολύ μικρό ανθρώπινο νου. Δηλαδή, από τον οποιονδήποτε ανθρώπινο νου πλην του Πειραιώς ο οποίος προφανώς εκτός από γιατρός είναι και εξαίρετος αστροφυσικός κατά πως φαίνεται. Εχμ, συγγνώμη... γιατρός... Παπάς ήθελα να πω. Ή ιερεύς αν προτιμάτε το πιο αρχαιοπρεπές.

Δεδομένου ότι εδώ και καιρό εξελίσσεται ήδη σενδόνι που απλώς αδυνατεί να ολοκληρωθεί (zaphod τον ήπιες) και πραγματευόταν το εν λόγω θέμα οπότε "με δεσμεύει" να μην επεκταθώ πλήρως, θα διερωτηθώ μεγαλοφώνως για το εξής: ας μου εξηγήσει κάποιος νοήμων άνθρωπος για ποιον λόγο ο θεός -αν υποθέσουμε ότι υπάρχει- πρέπει σώνει και καλά να είναι καθ'εικόνα και καθ'ομοίωση του ανθρώπου. Ωχ, πως είπατε; Το αντίθετο συμβαίνει; Ντάξει, ενοχλητική λεπτομέρεια για κάποιον που ποτέ κανείς δεν έχει δει το να ξέρει πως είναι και την παραβλέπουμε. Δηλαδή -θέλω να πω- με τίνα επιχειρηματολογία μπορεί να αποκλειστεί ότι θεός είναι το σύνολο των δυνάμεων της φύσης; Ή η αρχική κατάσταση του Σύμπαντος αμέσως πριν τη Μεγάλη Έκρηξη (ή ό,τι άλλο υπήρξε). Ως επίσης, για ποιον λόγο ο θεός να ασχολείται με αυτή εδώ τη μικρή κι ανούσια γωνίτσα του Σύμπαντος και τους ακόμη μικρότερους κι ανουσιότερους κατοίκους της που απλώς έρχονται και παρέρχονται στο πλαίσιο της ευρύτερης εξέλιξης (και όχι της "μικρότερης" δαρβινικής);

Δηλαδή, αν το πάμε αντίστροφα, τότε το γεγονός ότι επί μερικά δισεκατομμύρια χρόνια δεν υπήρχαν άνθρωποι στη γη θα πρέπει να εκκληφθεί ως θεϊκή αδιαφορία κάτι που έρχεται αν μη τι άλλο σε αντίφαση με την ΠΔ, αν πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον Κόσμο. Ως επίσης (είχαμε και μια εκκρεμότητα από πιο πάνω) τιμωρία της σχάσης κόσμου/ανθρώπων και θεού ήταν και η άλωση της Κωνσταντινούπολης (το είχε επιβεβαιώσει και ο Σχολάριος άλλωστε) τουτέστιν πολλοί ονειρεύονται πίσω κάτι που είχε απομακρυνθεί από τον θεό, άρα το επόμενο ερώτημα είναι γιατί την Κωνσταντινούπολη και όχι τα Σόδομα; Άλλωστε και τα Σόδομα κάποτε στην πλευρά του θεού ήταν όπως μαρτυρεί και πάλι η ΠΔ. Επίσης, θα μπορούσαμε να παρεθέσουμε πλήθος ανθρώπων που αν και ακραιφνείς χριστιανοί είχαν εκτελεσθεί αγρίως ή χτυπηθεί από κάποια ασθένεια. Άρα εν ολίγοις ο θεός έχει γειώσει και τους "δικούς του" κατά το παρελθόν.
Συνεπώς το συμπέρασμα που μοιραία καταλήγουμε είναι ότι είτε ο Χόκινγκ θα έπρεπε να είχε γίνει ιερεύς, είτε κάποιο λάκο έχει η φάβα γενικότερα.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι σχετικά απλή.
Η μεγαλύτερη είναι ότι η γνώση δεν τελειώνει ποτέ, όσα κι αν γνωρίζεις. Ο Σωκράτης, διαχρονικώς ένα από τα κορυφαία μυαλά της ανθρωπότητας, αυτό ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" δηλαδή ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω τίποτε. Η γνώση δεν σταματάει ποτέ. Η ίδια η ζωή έχει αποδείξει μυριάδες φορές ότι όποιος ισχυρίσθηκε ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και γνώση είναι κοινός μπάμιας.
Οπότε είναι λίαν αστειότατο να λαμβάνουμε στα σοβαρά απόψεις όπως του Πειραιώς, Σεραφείμ, ο οποίος αν μη τι άλλο μπροστά στον Χόκινγκ είναι ούτε καν αμελητέα ποσότητα.
Δεύτερον, ο άνθρωπος έχει την εσωτερική ανάγκη να εξηγήσει τα πάντα γύρω του, ακριβώς όπως έχει την ανάγκη να ασχολείται με το πλέον χαζό θέμα όλων των εποχών, δηλαδή αν υπάρχει θεός ή όχι.

(η φωτογραφία από εδώ. Estarian μερσί τσιμποκού ρε)

Η απάντηση ως προς το δεύτερο σκέλος είναι ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία. Σημασία έχει τι νοιώθει ο καθένας μέσα του. Ως προς το πρώτο δε σκέλος, αυτή η έμφυτη περιέργεια υπήρχε διαχρονικά. Εκπληκτικό είναι ότι αν εξαιρέσουμε τους αρχαίους Έλληνες, στο υπόλοιπο στερέωμα η μελέτη του Παντός αποτελούσε προνόμιο του ιερατείου. Γι'αυτό και πέραν κάποιων -τω όντι σημαντικών- αστρονομικών ανακαλύψεων σε όλους τους λαούς, μόνο στην αρχαία Ελλάδα υπήρξε επιστημονική προσέγγιση της Φύσεως και γι'αυτό επί της ουσίας μόνο αυτή αναλύεται παγκοσμίως.
Τρίτον, η Φύση είναι αποδεδειγμένα τεμπέλα. Ακολουθεί πάντοτε την πιο οικονομική και σύντομη οδό (οπότε αποδείξαμε αυτομάτως ότι αντίθετα με τα θρυλούμενα δεν πρόκειται για γυναίκα!), το σημαντικότερο όμως είναι πως είτε την εξηγήσουμε, είτε όχι, είναι ήδη ένας αυτορυθμισμένος μηχανισμός που απλώς θα συνεχίσει να λειτουργεί έτσι όπως πρέπει, είτε εμείς την παρατηρούμε/εξηγούμε είτε όχι.

Στην πραγματικότητα, το Σύμπαν δεν ενδιαφέρεται για το τι θα ανακαλύψουμε εμείς. Ή μάλλον, δεν έχει καμία απολύτως αξία για το Σύμπαν αν εμείς θα ανακαλύψουμε κάτι. Το Σύμπαν απλώς θα κάνει όσα πρόκειται να κάνει με τον ρυθμό που ήδη τα κάνει ακόμη κι αν εμείς σταματήσουμε να υπάρχουμε.

Όσον αφορά τον παντογνώστη Πειραιώς, αν και δεν κατανοώ ποιο είναι το λοιπό Σύμπαν και ποια η διαφορά του από το... υπόλοιπο, θα επιθυμούσα να τον ενημερώσω ότι μόνο αρμονικό δεν είναι. Τουναντίον, λαμβάνουν χώρα και δη, αδιαλείπτως βιαιότατες διεργασίες οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο από τη γέννηση, τη ζωή και τον θάνατο σε μια πιο μεγάλη κλίμακα. Άστρα γεννιούνται, ζουν, δίνουν ζωή, παίρνουν ζωή, καταρρέουν, εκρήγνυνται, καταστρέφονται, σπέρνουν τον όλεθρο, αφήνουν σπέρμα για να γεννηθεί ένα νέο άστρο, ένα νέο πλανητικό σύστημα, ένας νέος γαλαξίας. Επίσης, την ίδια στιγμή υπάρχουν βομβαρδισμοί από σωματίδια, ασκούνται αμέτρητες δυνάμεις και όλα αυτά μέσα σε μια ασταμάτηση κίνηση σε ένα Σύμπαν που διαστέλλεται, ήτοι μεγαλώνει, επεκτείνεται. Τα νεφελώματα για παράδειγμα που είναι τόσο μαγευτικά στην όψη, είναι μερικά από τα πλέον βίαια σημεία του διαστήματος. Οπότε ποια είναι η αρμονία τελικά και πως ορίζεται;

Πρόταση: Η Αρχή της Απροσδιοριστίας (του Άδου)
Είναι αδύνατον να έχουμε πνευματική ανάπτυξη και ταυτόχρονα να διαθέτουμε σκοταδιστικά μυαλά τα οποία κάνουν κουμάντο.
Επεξήγηση: η πρόοδος δεν έχει ως μέτρο μόνο την ανάπτυξη της τεχνολογίας αλλά και τον τρόπο με τον οποίον σκεπτόμαστε. Όσο, λοιπόν, ψάχνουμε για αυθέντες, δεν πάμε πουθενά.

Α, και μιας και ανέφερα τη Φύση πιο πάνω, δεν πρέπει να λησμονούμε τον Μεγάλο Πατέρα όλων των Ελλήνων (και αγαπημένο μου) Ηράκλειτο, ο οποίος στο απόσπασμα 123 αναφέρει ρητά: Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί.
Το τι σημαίνει αυτό, σε επόμενο σεντόνι.
Χαίρετε.

ΥΓ. Για την ιστορία. Ο επίλογος του Χρονικού του Χρόνου είναι ο εξής:
Παρ'όλα αυτά, αν ανακαλύψουμε μια πλήρη ενιαία θεωρία σύντομα θα γίνει κατανοητή στις γενικές της αρχές από οποιονδήποτε, όχι μόνο από τους λίγους φυσικούς. Τότε θα μπορούμε όλοι, φιλόσοφοι, φυσικοί και απλοί άνθρωποι, να συμμετάσχουμε στη συζήτηση του γιατί συμβαίνει να υπάρχει το Σύμπαν και εμείς. Αν βρούμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα έχει συντελεστεί ο τελικός θρίαμβος του ανθρώπινου νου - γιατί τότε θα έχουμε γνωρίσει το νου του θεού.

ΥΓ2. Το ερώτημα δεν είναι τόσο αν πράγματι ο θεός ρίχνει τα ζάρια αλλά το πως τα ρίχνει. (Ian Stewart, Παίζει ο θεός ζάρια;)

Καλό ακούγεται...

Από την Δημοκρατία της Βαϊμάρης, στη Δημοκρατίας της Βαρεμάρης.

Προ μηνών οι αγρότες προσπάθησαν να βρουν συμβιβαστική λύση με τον πρωθυπουργό της χώρας (τον Βούλγαρο).
Προ μηνών η κυβέρνηση της χώρας επέστρεψε με κάθε επισημότητα από την εξορία (ΔΝΤ).
Σήμερα αποθεώθηκε έξω από το... πρώην σπίτι του ο τέως λες κι επρόκειτο για τον... Ντέταρι.
Τι μένει άραγε; Να οσιοποιηθεί ο Παττακός ίσως; Να ανακηρυχθεί αντιστασιακός; Εθνικός ήρως; Δεν έχω ιδέα.

Το θέμα είναι ότι πάνω που λες ότι τα'χεις δει όλα σε τούτον τον τόπο, τσουπ, κάτι καινούριο θα συμβεί και θα σε αφήσει άναυδο. Πραγματικά προσπαθώ ώρες, ώρες να εντοπίσω το πότε ακριβώς χάθηκε η μπάλα και αδυνατώ. Εκεί που λέω "τότε θα συνέβη", ξαφνικά θυμάμαι κάτι άλλο που παραπέμπει κάπου αλλού και μπορεί να με μετατοπίσω πίσω από δεκαετίες έως και αιώνες.

Διάβαζα χθες ότι θα κληθεί ο τέως πρωθυπουργός -ο..., ο...., έλα πες το... α, ναι... Καραμανλής- στην Εξεταστική για το Βατοπέδι. Επειδή προφανώς το pasok αποφάσισε να τηρήσει τους τύπους, έγραψε μια μάλλον δακρύβρεχτη επιστολή μέσω της οποίας ουσιαστικά του ζητάει να σκεφτεί αν θα ήθελε να καταθέσει, πως, που και πότε.
Την ίδιαν στιγμή, η ελληνική συμμετοχή (κοινώς, εγχώρια αντιπροσωπεία) της κυβέρνησης του τόπου (pasok) ζητωκραυγάζει ότι έχει σώσει τη χώρα (σκοτώνοντας τους πολίτες), με τη λεπτομέρεια ότι το μνημόνιο μετατοπίζεται για το 2020 κατά πως φαίνεται (το ανακοίνωσαν οι ΔοΝηΤάδες άλλωστε, άρα είναι αξιόπιστο άσχετα αν οι εγχώριοι το κρύβουν επιμελώς), ενόσω τα spreads (τα έχουμε μάθει πλέον) αντί να πέφτουν έχουν ανέβει για ορειβασία στο Έβερεστ (αν αυτό δεν είναι σωτηρία τι είναι;).

Την ίδια στιγμή το εγχώριο προϊόν (δε μιλάω για το ΑΕΠ, στους μαλάκες αναφέρομαι) δρα και αντιδρά κατά το δοκούν. Δηλαδή μόλις θίγεται το δικό του μετερίζι, αποφασίζει κι αυτό να ρίξει ένα μανικάκι εις τον υπόλοιπον πληθυζμόν έτσι για να γουστάρουμε. Φερειπείν αυτό που έκαναν σήμερα οι φορτηγατζήδες ήταν σχεδόν επικό: επειδή έτσι γούσταραν απο-φάσισαν δίχως καμιά προειδοποίηση να κλείσουν κάθε δρόμο που υπήρχε. Σάμπως δικοί τους δεν είναι οι δρόμοι; Γιατί να μην τους κλείσουν βρε αδελφέ; Σωστό κι αυτό. Φυσικά από πίσω (μερικά χιλιόμετρα) θα μπορούσε να υπάρχει κάποιο ασθενοφόρο με επείγον περιστατικό, ή κάποιος φουκαράς που αν δεν πήγαινε εγκαίρως στη δουλειά του να τον απέλυαν. Στα παπάρια μας εμάς: νόμος είναι το δίκαιο του φορτηγατζή. Ούτε καν του εργάτη -που καιρός για γενικότητες.

Και μέσα σε όλα είχαμε και την αποθέωση Κοκού και αναρωτιέμαι προς τι αυτή...
Μήπως πήγε να βρει κόσμο για καμιά μετακόμιση και αποθεώθηκε που έδωσε μεροκάματο;
Μήπως πήγε να εξοφλήσει καμιά παλαιότερη μετακόμιση; (πχ εκείνη του 93)
Μήπως πήγε να δει αν το... σπίτι του θέλει καμιά ανακαινισούλα;
Φυσικά ως Έλληνας πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται οπουδήποτε ανά την επικράτεια, εξόσων θυμάμαι όμως οι Έλληνες πολίτες έχουν και επώνυμα και όχι φαιδρότητες τύπου ντεΓκρέτσια -μέχρι κι αυτό, ξένο το επέλεξε. Άσχετο αυτό όμως, μην ξεφεύγουμε.

Αυτό που βλέπω είναι ότι η κοινωνία βρίσκεται σε τεράστια πώλωση κι αυτό επειδή υπάρχουν τα φερέφωνα που παίζουν πολύ καλά τον ρόλο τους. Λεπτομέρεια: δεν ξέρουν ότι έχουν ρόλο, αλλά τον παίζουν άριστα.
Χθες βγήκαν στη φόρα τα πόθεν χέσες των πολιτικοί. Μιλάμε για πίκρα και φτώχεια. 55 σπίτια ο ένας, 2500 χιλιάδες μετοχές ο άλλος, 6 αυτοκίνητα ο παράλλος, από εκατοντάδες χιλιάδες έως μερικά εκατομμύρια στην άκρη ο δείνα και πάει λέγοντας. Μόνο η Αλέκα κράτησε ψηλά τη σημαία, η οποία σπουδάζει τα παιδιά της στην Αμερική με μόλις 400 ευρώ στην άκρη. Κι από τα 300φεύγα πόθεν χέσες, 11 θα εξεταστούν περαιτέρω, λέει, για να φανεί αν υπάρχει κάτι μεμπτό. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα βρεθούν... ένοχοι για ο,τιδήποτε. Εξάλλου στην Ελλάδα αν δεν σε πιάσουν να μην έχεις κόψει απόδειξη ή να είσαι δίχως κράνος όπου ο νόμος συνήθως δείχνει το μεγαλείο του παίρνοντας κεφάλια, ένοχοι δεν πιάνονται για ο,τιδήποτε άλλο. Τούτο σημαίνει ότι οι υπόλοιποι θα βγουν από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ ωσάν αθώες περιστερές, έτοιμοι να οδηγήσουν τον τόπο σε ένα νέο λαμπρό υποτεταγμένο μέλλον, διαφορετικό από το σάπιο υποτεταγμένο παρελθόν. Ένα νέο μέλλον που θα βρωμάει σαν σκατό στάζοντας απαισιοδοξία, η οποία δεν θα έχει όμως καμία σχέση με την απαισιοδοξία που χαρακτήριζε το παρελθόν που βρώμαγε σαν σκατό. Αν μη τι άλλο υπάρχει μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.

Λέγαμε για τα πόθεν χέσες όμως. Αντί να ασχολείται ο κόσμος με αυτούς που τρώνε με χρυσά πηρούνια τε και μασέλες, βρίσκει όλο και κάτι νέο ν'ασχοληθεί: σήμερα ήταν οι φορτηγατζήδες. Την περασμένη βδομάδα η βενζίνη με την μούφα απεργία που δεν έγινε ποτέ. Λίγο καιρό πιο πριν οι αγρότες, το ενδιάμεσο ή ακόμη πιο πριν κάποιος άλλος. Μεθαύριο οι δικηγόροι με τους φαρμακοποιούς και πάει λέγοντας. Κι επειδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλα αυτά γυρνάνε μπούμερανγκ στον απλό κοσμάκη (την πλέμπα δηλαδή), ο κοσμάκης αναγκάζεται ν'ασχολείται με αυτούς που βλέπει μπροστά του (όπως ο εκπληκτικός μετανάστης της αναρτήσεως του polse -καραφλιάστε ελεύθερα) αντί για εκείνους που πραγματικά πρέπει.

Διόλου τυχαία η άνοδος της λαϊκίστικης ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τελευταίο παράδειγμα την σχεδόν πανηγυρική είσοδό της στο σουηδικό κοινοβούλιο. Έχετε αναρωτηθεί γιατί καταφεύγει ο κόσμος στην ακροδεξιά; Όπου παρεμπιπτόντως να υπενθυμήσω ότι προ αρκετών ετών το πρώτο μεγάλο κρούσμα ήταν στην Γαλλία με τον Λεπέν, διότι έχει ξεχαστεί.



Ο λόγος είναι απλός: διότι το υπάρχον σύστημα πολιτικών καθορισμών έχει καταρρεύσει. Η Ευρώπη (αναφέρομαι σε αυτήν διότι αυτή μας ενδιαφέρει πρότιστα) ανοίχθηκε πολύ πιο μακρυά απ'όσο έφταναν και τα χέρια της και τα πόδια της, με αποτέλεσμα από το να της τα τρώνε από τρωκτικά μέχρι να της τα κόβουν ληστές τύπου Προκρούστη. Φυσικά αυτού του τύπου η ακροδεξιά είναι μια ιστορία της πλάκας. Πιθανολογώ κάπως έτσι γραφικός πρέπει να ήταν κάποτε και ο Χίτλερ όμως. Κι αυτή η μαζική στροφή με απασχολεί εξίσου με την κατάρρευση των υποτιθέμενων πολιτικών ιδεολογιών.

Το θέμα είναι ότι αν ο κόσμος δεν μάθει τώρα πως έννοιες όπως δεξιά, κέντρο, αριστερά κλπ επί της ουσίας δεν υφίσταται, δεν θα το μάθει ποτέ. Το μόνο που υπάρχει είναι η ρεαλιστική πολιτική, απέναντι στην φαντασιόπληκτη. Οι ταμπέλες ανήκουν σε άλλες εποχές, παλαιότερες που έχουν παρέλθει.
Κατά πως φαίνεται όμως, όχι ανεπιστρεπτί.

Διότι αν δεν το έχετε καταλάβει, βιώνουμε μεταξύ άλλων περίοδο έντονης πολιτικής αστάθειας. Δεν υπάρχει ιδεολογικός προσανατολισμός, δεν υπάρχει φως στο τούνελ, δεν υπάρχει ελπίδα καμία. Υπάρχει μόνο ο απλός κόσμος (η πλέμπα) που τον πίνει ολοένα και περισσότερο, που καλείται να κάνει και νέες θυσίες για να καλοπερνάνε κάποιοι συγκεκριμένοι επιτήδειοι (όπως ο Πάγκαλος πχ με τη χθεσινή λίαν κυνικότατη ομολογία του, διανθισμένη με τη γνωστή γαϊδουριά που τον διακρίνει σε τέτοιες περιπτώσεις). Δεν είναι δυνατόν ο Παπακωνσταντίνου να έχει πηδήξει όλο το ελληνικό σύμπαν στον φόρο, τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και αυτό να αναρωτιέται γιατί δεν αυξάνονται τα έξοδα. Δεν είναι δυνατόν να αυξάνουν τους ειδικούς φόρους σε ποτά τσιγάρα και καπάκια να απαγορεύουν το κάπνισμα -τον πλέον ηλίθιο να βάλεις ξέρει ότι αυτά τα δύο αναιρούνται. Διερωτήθη το ellinaki πρόσφατα, για ποιον λόγο να είσαι νόμιμος σε αυτήν την χώρα και δεν έχει άδικο: χτίζεις αυθαίρετο; Πληρώνεις πρόστιμο και νομιμοποιείται. Καλύπτεις ημιυπαίθριο; Μια από τα ίδια. Κλέβεις την εφορία; Ευνοϊκή περαίωση και καθάρισες. Και πάει λέγοντας. Νόμιμος ίσον μαλάκας σε αυτήν τη χώρα (πιθανώς κατά το ψηφίζειν εστί μαλακίζειν). Και μετά αναρωτιώμαστε τι δεν πάει καλά. Το θέμα είναι ότι για την ώρα η πολιτική αστάθεια μεταφράζεται σε μερικές δημοσκοπήσεις (ελληνιστί γκάλοπ) και φαγωμάρα ανάμεσα σε κοινωνικά στρώματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ξένοι αναλυτές βγαίνουν και εκφράζουν την ανησυχία τους ότι θα έχουμε κοινωνικές εκρήξεις (οι οποίπες παρεμπιπτόντως φοβάμαι ότι θα συνδυαστούν με την επέτειο των Δεκεμβριανών, στα οποία επί τη ευκαιρία ο μέγιστος πήρε το μάτι μου πως εξεστόμισε ότι επρόκειτο διά "ενσυνείδητη αμέλεια" -νέα εποχή για την επιστήμη της παγκοσμίου δικονομίας).

Και ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Μμμμμμμμμμμ.....
Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι μόνο ένα. Θα είναι πολλαπλά και θα χτυπήσουν με χειρουργική ακρίβεια σε διάφορα σημεία. Σε λίγα χρόνια πχ θα συνειδητοποιήσουμε ότι φτάσαμε την ύστατη ξεφτίλα να μην μπορεί καν ο κόσμος να κάνει οικογένεια. Βέβαια θα μου πεις γιατί να κάνει; Για να χρωστάει εκ γεννετής το βρέφος, ή για να γίνει δυνάμει αυτόχειρας (οι οποίοι έχουν πολλαπλασιαστεί); Σωστό κι αυτό. Ως επίσης, το βιωτικό επίπεδο ζωής θα καταβαραθρωθεί σε σημεία που όχι μόνο δεν είχαν προβλεφθεί αλλά που ούτε καν ήταν γνωστό ότι υπήρχαν για την... 26η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη (αλλά εκατοστή φεύγα στη διαφθορά φυσικά). Ήδη ας πούμε σύμφωνα με την Υπουργό Παραπαηδίας το σχολείο έχει φτάσει πίσω στο 74, ενώ από πλευράς οικονομικών συνθηκών έχουμε φτάσει λίγο πιο πίσω, στη δεκαετία του 50. Εξάλλου ήδη σπάμε τα κοντέρ σε πολλά άλλα ζητήματα: από τη μία στρατιές ανέργων, από την άλλη στρατιές εργαζομένων με μηνιαίο μισθό... εβδομάδας (να μην ξέρεις τι είναι χειρότερο, το να δουλεύεις ή όχι). Ήδη κόσμος και κοσμάκης πακετάρει για το εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο και ένας ηλίθιος που ακούει στο όνομα Γιωργάκης πανηγυρίζει ότι έσωσε τη χώρα (θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Κωστάκης φυσικά κλπ). Πανηγυρίζει που διώχνει τον κόσμο στην ξενιτιά προφανώς, άλλη εξήγηση δεν έχω να δώσω. Και όλα αυτά όταν οι πολιτικοί ζουν μέσα στη χλιδή και έχουν την ψευδαίσθηση ότι καθορίζουν τις τύχες του τόπου που ξεπούλησαν. Βέβαια δεν τον ξεπούλησαν μόνοι τους: εμείς τους ψηφίζαμε. Και ταυτόχρονα ακούω τον κάθε μπάμια και μαϊντανό να πετάει της ψωλής του τον χαβά με το κάθε άσχετο θέμα που απλώς θα αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Εδώ ο κόσμος δεν έχει δουλειά, τα μαγαζιά κλείνουν, οι νέοι καταστρέφονται και εμείς πχ μαθαίνουμε ότι φεύγουν οικονομικοί μετανάστες από τη χώρα. Μα δεν είναι μαλάκες οι άνθρωποι, το περίεργο θα ήταν να έμεναν. Για την ακρίβεια λίγοι έχουν φύγει μέχρι τώρα...

Και ποιο το συμπέρασμα; Α, ναι, ότι μια μερίδα κόσμου αποθέωσε τον Κοκό σήμερα.
Τον άνθρωπο που απλώς πρόλαβε για λίγες ημέρες ή ώρες η χούντα των συνταγματαρχών. Καταλάβατε γιατί τον αποθέωσε; Από τη σιχαμάρα του για όλους τους υπολοίπους.
Βοήθειά μας.



ΥΓ, Ανοίχτε σαμπάνιες, επέστρεψε ο zaphod... :)

Ας θυμηθούμε λίγο και τις επικές καταβολές μας...

Virgin Steele- Through the Ring of Fire


Bathory- Home of Once Brave (φέρατε άμεσα το σπαθί μου)


Slauter Xstroyes- Winter Kill


Heavy Load- Singing Swords (και το υπέρτατο έπος)


UPDATE: Sarissa- War for Peace

Χοχοχοχοχο

Ουπς... λάθος πρωτοσέλιδο.... :) :) :) :) :)
(παρακαλώ ας κρατήσουμε 5 λεπτών σιγή...)

Εντωμεταξύ κάτι πήρε το μάτι μου ότι έλαβε χώρα σοβαρό διπλωματικό επεισόδιο με τον πρέσβη στην Ισπανία. Παρακαλώ αν έχει ακούσει κανείς κάτι ας με ενημερώσει...

Ο βιασμός της ελληνικής γλώσσας

Και ναι, ήγγικεν η ώρα να γράψουμε και κάτι πραγματικά σοβαρό.

...για το οποίο βέβαια θα απαιτηθεί να κάνουμε πολλαπλές εισαγωγές σε διάφορα σημεία του κειμένου. Οι λόγοι θα γίνουν κατανοητοί κατά το διάβασμα (όσοι αντέξουν δηλαδή διότι θα βγει μεγάλο... :) ).

Κατ' αρχήν, ας προσεγγίσουμε τον ορισμό της γλώσσας στην χώρα μας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες: πρόκειται για το αμιγώς σεξουαλικό όργανο που καταχρηστικά λειτουργεί και ως μέσον ομιλίας.

Παρατήρηση πρώτη: ως γνωστόν το λέγειν (ήτοι ο προφορικός λόγος) είναι τελείως διαφορετικό από το γράφειν (ήτοι τον γραπτό λόγο). Παρομοίως και ένεκα της τεχνολογικής επανάστασης των τελευταίων ετών οφείλουμε να προσθέσουμε ότι και το γράφειν με τη σειρά του είναι τελείως διαφορετικό από το πληκτρολογείν. Διότι όποιος νομίζει ότι επειδή πληκτρολογεί αυτομάτως γράφει, πλανάται πλάνην οικτράν. Καμία σχέση...

Προφανώς θα νομίζετε ότι ο λόγος ύπαρξης του παρόντος κειμένου (και κατ' επέκτασιν τσιτώματος των νεύρων σας) είναι η λεξιπενία που γιγαντώνεται με την πάροδο των ετών. Εν μέρει ισχύει, δεν είναι το επίκεντρο όμως. Ένας λεξιπένητας, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιεί τη σωστή γραμματική και σύνταξη, κάτι που στην Ελλάδα δε συμβαίνει, άρα είναι πολυπλοκότερο το πρόβλημα. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να ξεκινήσω διηγούμενος τη δική μου γλωσσική ιστορία...

Ως μαθητής που ξεκίνησα να μαθαίνω ελληνικά πάνω στην αλλαγή των αρχών της δεκαετίας του 80, πολλάαααα χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι είχα πέσει θύμα μιας άτυπης κόντρας νέας δημοτικής και δασκάλων που την αρνούνταν πεισματικά. Το πρόβλημα ήταν ότι επειδή η νέα δημοτική ως γλώσσα ήταν τόσο γελοία, είχε βρει και φανατικούς υποστηρικτές οι οποίοι την έβλεπαν απλώς ως μέσο για λιγότερη δουλειά. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι η δεκαετία του 80 στην Ελλάδα ως δεκαετία του σοσιαλισμού είχε καταντήσει και δεκαετία δηθενισμού, συνεπώς η δημοτική ως δήθεν γλώσσα ήταν ό,τι έπρεπε ως προς τις επιταγές των εποχών. Όλοι αυτοί, λοιπόν, υπό τις ευλογίες μερικών εξαιρετικά αχρήστων υπουργών παραπαιδείας (τελευταίο δείγμα η Μίσηζ Ντιαμαντοπούλου και οι επιθυμίες της για αγγλική ως επίσημη γλώσσα) που είχαν δει την Παιδεία ως παιχνίδι (πχ με τον ασταμάτητο βιασμό των αρχαίων ελληνικών κλπ) το μόνο που κατάφεραν ηταν να δημιουργήσουν γεννεές ολόκληρες που πολύ απλά δεν ξέρουν ούτε τι μιλάνε, ούτε γιατί το μιλάνε έτσι κι όχι αλλιώς. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον ελάχιστοι γνωρίζουν γραμματική και συντακτικό (διότι "γνωρίζω" συνεπάγεται ότι είμαι και σε θέση να εξηγήσω).
Μερικά απλά παραδείγματα:
α. τρένο ή τραίνο;
β. Μανόλης ή Μανώλης;
γ. τοις μετρητοίς ή της μετρητής;
δ. γιατί ανέκαθεν και όχι από ανέκαθεν;
ε. απλά ή απλώς;
κ.ο.κ.

Και μόνο που μπορούμε να βρούμε κυριολεκτικώς χιλιάδες τέτοια παραδείγματα δείχνει ότι η γλώσσα μας βρίσκεται σε παρακμή. Διότι η γλώσσα παρόλο που τρόπον τινά είναι ζωντανός οργανισμός άρα δικαιολογείται και να εξελίσσεται, αντί να εξελίσσεται παρακμάζει και αυτό επειδή την χρησιμοποιούν αγράμματοι.

Και ο υπ'αριθμόν ένα αγράμματος αυτού του έθνους είμαι εγώ.
Ναι, δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.

Και ξέρετε γιατί; Διότι επί σειρά ετών μάθαινα ό,τι γούσταρε να μου διδάσκει ο καθένας. Την πρώτη χρονιά -για να φέρω ένα απλό παράδειγμα- μάθαινα από τον παλαιάς κοπής δάσκαλο ότι όταν το όμικρον τονίζεται σε κάποιες περιπτώσεις αυτομάτως μετατρέπεται σε ωμέγα. Την δεύτερη χρονιά όμως επειδή ο δάσκαλος ήταν πιο... συνδικαλιστής, μάθαινα ότι αυτό δεν ισχύει και ότι με τα νέα δεδομένα σχεδόν όλα τα όμικρον μένουν όμικρον. Την τρίτη χρονιά ξαναγύρναγα στο ωμέγα, και πάει λέγοντας. Το ίδιο συνέβαινε τόσο στο γυμνάσιο, όσο και στο λύκειο, με τη διαφορά ότι ο βιασμός συμπεριελάμβανε και τ'αρχαία πλέον αλλά με πιο "επιστημονικό" τρόπο τούτη τη φορά: αν κάτι δεν το κατανοούσε ούτε καν ο καθηγητής το ανέφερε (απλώς έως και καθόλου) και πήγαινε στο επόμενο. Εάν ήταν κάτι εύκολο, έκανε αναλύσεις επί αναλύσεων για να δείξει πόσο καλός είναι στο μάθημα.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών; Μα φυσικά ένας γλωσσικός χυλός, δίχως κανόνες, δίχως όρους, δίχως μέτρα και σταθμά. Η γλώσσα έχει ένα τεράστιο μειονέκτημα: δεν είναι μαθηματικά. Στα μαθηματικά 1+1 θα κάνουν πάντα 2 στο δεκαδικό σύστημα. Φυσικά 2 μπορεί να μας δίνει και το 4-2, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αξία της πράξης 1+1. Στη γλώσσα όμως -έτσι όπως την έχουμε καταντήσει- 2 μπορείς να πάρεις πλέον ακόμη κι από την πράξη 2^3+6. Πως είναι δυνατόν, θα αναρωτηθείτε; Μα αφού πλέον οι περισσότεροι δεν είναι σε θέση να διαχωρίζουν το σωστό από το λάθος, λογικό δεν είναι κάποια στιγμή να επικρατεί το λάθος ως σωστό; Ο μέγας γλωσσολόγος Μπαμπινιώτης, φερειπείν, δεν ήταν που έγραφε ότι πλέον και το από ανέκαθεν είναι σωστό αφού έτσι χρησιμοποιείται; Συνεπώς καλά του είχαν κάνει προ ετών τα μπαόκια όταν σε απάντηση για το βούλγαροι είχαν φτιάξει ένα πολύ ενδιαφέρον συνθηματάκι με το πουτάνα (προκειμένου να επικρατήσει και να καθιερωθεί ως κανών).

Όπως και να'χει, και εγώ (όπως μερικά άλλα εκατομμύρια) κατάφερα να... επιβιώσω αυτό το αριστουργηματικό σύστημα Παιδείας, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας με τη γνωστή της πχιότητα κιόλας. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι κάπου στο ενδιάμεσο ξεκίνησα να διαβάζω συστηματικά βιβλία. Έτσι, για την πάρτη μου. Κάποια, φυσικά, ήταν γραμμένα στα στάνταρ της νέας δημοτικής, τουτέστιν γλωσσικώς ανούσια. Κάποια άλλα όμως που είχαν γραφτεί από απείρως πιο μορφωμένους ανθρώπους περιείχαν μια πολύ πιο δύσκολη γλώσσα, που αν και επί χρόνια δεν κάθησα ποτέ να μελετήσω κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι μου είχαν περάσει υποσυνείδητα πολλούς κανόνες. Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Ένας βαρβαρισμός, ένα συνοθύλευμα που αποτελείται από κανόνες της δημοτικής, της καθαρεύουσας και της αρχαίας, ως διαπιστώνετε από τα κείμενά μου.

Μέσα σε όλ'αυτά έρχονται να προστεθούν και τα ουκ ολίγα ορθογραφικά λάθη που κάνω, τα οποία έχουν αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα προέλευση: πολλά εξαυτών (για την ακρίβεια τα περισσότερα) οφείλονται στην ταχύτητα (και τον τρόπο) που γράφω (η μεν ταχύτητα κυριολεκτικώς... ταχύτατη, ο δε τρόπος σχεδόν τυφλός από την ανάποδη: αντί να κοιτάω την οθόνη κοιτάω το πληκτρολόγιο). Κάποια άλλα οφείλονται στην καθεαυτή πληκτρολόγηση: δεδομένου ότι μου αρέσει το γράφειν, έχω μέτρο σύγκρισης με το πληκτρολογείν και αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι στον υπολογιστή κάνω λάθη που φυσιολογικά δεν κάνω ποτέ (και που έχω αναγνωρίσει ότι δεν οφείλονται στην ταχύτητα κιόλας). Αυτό σημαίνει ότι αλλιώς αντιδρώ γράφοντας κι αλλιώς πληκτρολογώντας (κάτι που τέλος πάντων είναι φυσιολογικό μιας και πρόκειται για διαφορετικές λειτουργίες του εγκεφάλου). Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι πραγματικά εκρηκτικό. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές βλέπω κάποια ορθογραφικά μου λάθη τόσο κραυγαλέα που εκνευρίζουν ακόμη κι εμένα. Μπαίνω και τα διορθώνω άμεσα. Κάποια άλλα δεν με ενδιαφέρουν όμως και τ'αφήνω ως έχουν. Γιατί δεν με ενδιαφέρουν; Διότι δεν έχω πρόβλημα να δείξω ότι κάνω ορθογραφικά λάθη, μιας και τα ορθογραφικά μου λάθη δεν οφείλονται στο ότι δεν διάβαζα μικρός, ούτε στο ότι ήμουν στούρνος, αλλά στο ότι έτσι με έφτιαξαν αυτοί που ήταν υποχρεωμένοι (και πληρώνονταν) να με μορφώσουν. Ο γλωσσικός φρανκενσταϊνισμός μου, λοιπόν, είναι κάτι που οφείλει να δημιουργεί τύψεις σε δασκάλους και καθηγητές και όχι σε'μένα. Εμένα με κάνει να αισθάνομαι απλώς απογοήτευση επειδή αν και έχω την τύχη να μιλάω την πληρέστερη γλώσσα του πλανήτη, δεν είμαι σε θέση να τη χρησιμοποιώ σωστά και το χειρότερο, τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνω κιόλας.

Πάω για καφέ.
Πόσοι γνωρίζουν ότι αυτό το πράγμα δεν στέκει γραμματικώς τε και συντακτικώς; Και όμως είναι από τις πλέον καθημερινές εκφράσεις προς πάσα χρήση (όχι μόνο για καφέ δηλαδή).

Πριν κάποια χρόνια είχα γνωρίσει διαδικτυακά ένα παλικάρι που εξελίχθηκε σε πολύ καλό (φ)ίλο κιόλας, άσχετα αν μετά χαθήκαμε. Αυτό το παιδί, λοιπόν, είχε μια μανία με την ετυμολογία. Μέρος αυτής της μανίας το πέρασε και σε'μένα (ή μάλλον, εγώ το απορρόφησα).
Με αυτό το (φ)ίλο -καθώς και με άλλους- γράφαμε σε ένα πολύ... εξειδικευμένο φόρουμ, μόνο που γράφαμε για ο,τιδήποτε άλλο πέραν της "εξειδικεύσεως". Κάποια στιγμή λοιπόν σε μια κουβέντα πάνω γυρνάω και τον ρωτάω "αυτό πως στέκει ετοιμολογικώς;". Και με "ξεκίνησε" κανονικά και με το νόμο: "Ετυμολογικώς εκ του έτυμος δηλαδή αληθινός θες να πεις", με διόρθωσε άμεσα και με αρκετή αυστηρότητα... Και όμως, θα έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά τότε -πριν κοντά 10 χρόνια- ότι το ορθόν ήταν με όμικρον ιώτα. Γιατί; Μα διότι έτσι μου φαινόταν λογικό. Δεν ήξερα, βλέπετε, ότι υπήρχε λέξη έτυμος.
Αλήθεια, έχετε διερωτηθεί γιατί έχει αφαιρεθεί η ετυμολογία από τα μαθήματα του λυκείου; Δηλαδή είναι χρήσιμα τα θρησκευτικά, η ανθρωπολογία, η οικιακή οικονομία αλλά δεν είναι χρήσιμη η ετυμολογία; Τι ρωτάω, ε;

Ένα κλασικό λάθος που κάνει πάρα πολύς κόσμος είναι η μετάθεση του ήτα και του ύψιλον.
Κηνυγός για παράδειγμα. Ή μύνημα. Στο απαίδευτο μάτι αμφότερα δείχνουν σωστά. Εδώ όμως δεν μιλάμε για ένα απλό λαθάκι αλλά για μία ολόκληρη εσφαλμένη νοοτροπία. Αν γνωρίζαμε όμως έστω και την ελάχιστη ετυμολογία θα ξέραμε ότι κύων (σκύλος) + άγω(οδηγώ) μας δίνουν τον κυνηγό, δηλαδή αυτόν που οδηγείται από τον σκύλο. Κατ' αντιστοιχίαν, μήνυμα εκ του μηνύω κ.ο.κ.
Ένας άλλος ενδεικτικός βαρβαρισμός είναι και η χρήση του επιθέτου πολύς. Ο πολύς, η πολλή, το πολύ. Πολύ κρύο σήμερα. Πολλή βροχή χθες. Δυστυχώς αμφότερα έχουν αντικατασταθεί από το αισχρό (ίσως... άκλιτο) πολύ. Πολύ βροχή, πολύ δουλειά, άι σπηκ ήνγκλαντ βέρυ μπεστ, χρησιμοποιάω άψογα όλες τις ελληνικές λέξεις κλπ.

Όλα αυτά όμως προκύπτουν από την εξής αμαθή παρανόηση: δεν είμαστε εξοικειωμένοι με λέξεις που δεν έχουν τις κλασικές καταλήξεις που έχουμε διδαχθεί. Γνωρίζουμε πχ ότι ένα ουσιαστικό μπορεί να λήγει σε -ος, -ης κλπ. Δεν έχουμε μάθει όμως ότι μπορούν να τελειώνουν και σε -ξ, -ψ. Ως επίσης για να συμπεριλάβουμε (δίχως περαιτέρω προσδιορισμούς) ελληνικές λέξεις μπορούν να λήγουν σε -υ, σε -ύω κλπ, κλπ. Δεν υπάρχει λόγος να λέμε η νυξ αντί για νύχτα, δεν θα πάθουμε τίποτε όμως αν ξέρουμε ότι το "πρωτότυπο" είναι νυξ. Αν ξέραμε ότι το ρήμα είναι μηνύω θα ξέραμε και ότι το ουσιαστικό γράφεται μήνυμα και όχι μύνημα. Επίσης, όσο κι αν δεν κάθεται στο μάτι, δεν είναι βαρής αλλά βαρύς. Ή αν δεν είχαμε τον που, δεν θα είχαμε και το ποδήλατο (< πους+ελαύνω). Πλάκα δε, είναι και η άλλη: ενώ υπάρχουν τόσες λέξεις που λήγουν σε ύψιλον, αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει μερικές το πιθανότερο είναι ότι δεν θα σου πει καμία, θα κολλήσει! Ή μήπως να θυμηθώ τις καταλήξεις -ων και -ον, όπου βλέπεις συχνά να γράφουν το πρέπων, ή ο πρέπον, όταν το ωμέγα πάει στο αρσενικό και το όμικρον στο ουδέτερο... Καλά, για το θηλυκό ούτε λόγος να γίνεται: κάτι μυστήριες λέξεις τύπου ευτυχήσασα μάλλον παραπέμπουν μόνο στη Σάσα Μπάστα. Κατ' αντιστοιχίαν, εκτέλεση εν ψυχρώ λαμβάνει χώρα και στα ρήματα γενικώς και ειδικώς. Ναι μεν οι χρόνοι έχουν απλοποιηθεί, αλλά σε πλείστες όσες περιπτώσειςτο αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ηχητικός συνδυασμός χλέπας με ταυτόχρονη προσπάθεια ρεψίματος. Διότι μεταξύ άλλων έχουμε λησμονήσει ότι η ανάγκη για δημιουργία γλώσσας προέκυψε μεν για την επικοινωνία, βασίστηκε όμως σε κάτι πραγματικά απλό: να ακούγεται ωραία ενόσω είναι χρηστική. Ναι μεν το έκλαβα μπορεί να αρμόζει εις τη δημοτική (η οποία δημιοτική θα έπρεπε να λέγεται, αλλά τέλος πάντων), αλλά η αλήθεια είναι ότι παραπέμπει μάλλον σε μπακλαβά. Αντιθέτως το εξέλαβα, με την αρχαιοπρεπή αύξηση δηλαδή μοιάζει (κι ακούγεται) σχεδόν αρχοντικό.
Δύο ακόμη περιπτώσεις με εξαιρετικό ενδιαφέρον είναι το εξεπλάγην το οποίο έχω δει κάποιες φορές ως... εκπλήχτηκα (πιθανώς εκ του αγγλικού εκπλήκτικ) και το άκλιτο "του επικεφαλή", το οποίο ευτυχώς απ'όσο θυμάμαι δεν έχει τύχει να δω πιο αρχαιοπρεπώς ως "του επικεφαλούς". Επίσης, ενδιαφέρον έχει να τονίσουμε ένα ακόμη κλασικό λάθος (που και προσωπικά γράφω από σχεδόν συνήθειο): το Στάδιο Καραϊσκάκη υποδηλώνει ότι το στάδιο είναι ιδιοκτησίας Γεωργίου Καραϊσκάκη. Απεναντίας το Στάδιο Καραϊσκάκης δείχνει ότι έχει κτιστεί ή ονομαστεί προς τιμήν του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Τα... "μεμονωμένα" παραδείγματα δεν έχουν τέλος.

Σε αυτό το σημείο όμως το πράγμα αρχίζει να γίνεται σχεδόν κωμικό. Διότι αν απαλείψουμε τέτοιους κανόνες όπως την αύξηση, αυτομάτως διαγράφουμε μερικές χιλιάδες λέξεις από την ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πχ να πούμε "πεπραγμένα" ή "βεβαρυμένο" διότι άλλο το βαρύ κι άλλο το βεβαρυμένο. Ως επίσης δεν υπάρχει τρόπος να πούμε ακόμη και... έκλεψε δίχως το παρελθοντικό έψιλον, παρόλο που το αυτό ε- έχει καταργηθεί πλην... εξαιρέσεων. Παρομοίως (και ουχί παρόμοια, μιας και το πρώτο είναι επίρρημα, το δε δεύτερο επίθετο) μεγάλη πλάκα έχουμε και με την πάλαι ποτέ κραταιά δοτική, η οποία αν και κατηργημένη δεκαετίες τώρα, δε λέει να το κουνήσει ρούπι. Ναι μεν μπορείς να πεις με τον καιρό αντί για εν καιρώ, έλα όμως που δεν μπορείς να πεις αλλιώς επί τοις εκατό. Ακριβώς όπως μπορείς να πεις σε αντίθεση αντί για εν αντιθέσει, αλλά δεν μπορείς να πεις αλλιώς εν ψυχρώ. Δε λέει να φύγει με τίποτε αυτή η ρημάδα η δοτική σε πείσμα των αμαθών και των γλωσσοκάπηλων. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι έχουν γίνει μερικές απόπειρες στο παρελθόν να διασταυρωθεί ποντίκι με αιλουροειδές, αλλά μιας και η τεχνολογία δεν έχει φτάσει ακόμη σε τέτοια επίπεδα βαρβαρισμοί τύπου επί της εκατό δεν κατάφεραν να επιβιώσουν: η εκατό, της εκατό, την εκατό (άκλιτο. Για τους πιο ριψοκίνδυνους υπάρχει και η εκατό της εκατής την εκατή)... Έλεος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι... συνθέσεις. Εκεί κι αν γίνεται το έλα να δεις. Ένα από τα κλασικότερα λάθη είναι το παρεμπιπτόντως: παρά+εν+πίπτω. Το αξιοπερίεργο είναι ότι παρόλο που κανείς θα πει επίπτει (όλοι εμπίπτει λένε), οι περισσότεροι τρώνε ακριβώς το ίδιο μι στο παρεμπιπτόντως και γράφουν παρεπιπτόντως. Και φυσικά μην ξεχνάμε την πολύπαθη παθητική φωνή (κάποτε υπήρχε και μέση αλλά ας μην το μπλέκουμε) όπου πλέον τείνει να γίνει ένα με την ενεργητική: κάθετε αντί για κάθεται, χαίρεται (προσφώνηση) αντί για χαίρετε κλπ. Το έλα να δεις και ουδείς βλέπει τη διαφορά. Όλα είναι φυσιολογικά, όλα είναι μπαμπινιώτικα...

Εδώ όμως υπάρχει και κάτι ακόμη πιο ύπουλο: η αλήθεια είναι ότι η ορθογραφία είναι το εύκολο κομμάτι της γλώσσας. Το πραγματικά δύσκολο είναι τα σημεία στίξης και κυρίως οι τόνοι. Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει ότι πλέον η πλειοψηφία απαξιοί (χμ, όμικρον ιώτα είναι αυτό;) να βάλει τόνους όταν γράφει. Πριν κάποια χρόνια αυτό ίσχυε μόνο κατά την πληκτρολόγηση. Πλέον πιάνει και τα χειρόγραφα, δείγμα ότι οι ιοί των υπολογιστών μπορύν να περάσουν και στην καθημερινότητα. Φυσικά δεν το συζητάμε να το μπλέξουμε κι άλλο γράφοντας με τον "πατροπαράδοτο" τονισμό, δηλαδή με πνεύματα και πλήρεις τόνους (εγώ δεν ξέρω πάντως, το παραδέχομαι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το παραδέχονται κι εκείνοι που... ξέρουν). Και φυσικά για τα σημεία στίξης, ούτε λόγος να γίνεται. Ιδίως αυτό το ρημάδι το κόμμα που μπορεί να αλλάξει άρην τα πάντα σε μια πρόταση έχει καταντήσει πόρνη της σειράς. Φυσικά στην χώρα του ξερολισμού, του ωχαδελφισμού και της απολύτου ισοπέδωσης αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Αν τολμήσει κανείς έστω και να διαννοηθεί ότι θα σκεφτεί πως θα του περάσει από το μυαλό να προτείνει να εξεταστεί το ενδεχόμενο να αφαιρεθούν τα παντελώς άχρηστα θρησκευτικά από τα σχολεία, αυτομάτως θα χαρακτηρισθεί από προδότης και ανθέλληνας (διότι μην ξεχνάμε ότι ελληνισμός και ορθοδοξία είναι έννοιες... ταυτόσημες) έως δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αν όμως αφαιρέσει την ετυμολογία, διαγράψει τους τόνους, βιάσει παρά φύσει την Παιδεία, αυτομάτως εισάγει νεοτερισμούς και μεταρρυθμίσεις για το καλό της Παιδείας (το καλό το έχουμε διαπιστώσει και στην πράξη βεβαίως, βεβαίως).

Αλήθεια, έχετε κάτσει ποτέ να κάνετε στον εαυτό σας ένα πολύ απλό τεστάκι; Να πείτε πχ μια αντωνυμία, μια μετοχή, μια άκλιτη λέξη, ένα ρήμα σε υποτακτική, ένα απαρέμφατο. Έχετε κάτσε ποτέ να ελέγξετε αν μπορείτε να προσδιορίσετε τι σημαίνει παροξύτονο ή τι είναι ο επιθετικός προσδιορισμός; Οι περισσότεροι δεν μπορούν διότι πολύ απλά δεν ξέρουν (κι επειδή τω όντι υπάρχουν και αρκετοί που ξέρουν, καλό θα είναι να μην κρίνουν εξιδίων τα αλλότρια). Είναι τόσο αυτοματοποιημένα όλα (αποτελέσματα της παπαγαλίας) που δεν ξέρουν να απαντήσουν σε τόσο απλά γλωσσικά θέματα. Ή για να το πούμε και αλλιώς, γιατί να έχουμε άγνωστες λέξεις; Για ποιον λόγο; Ξέρετε τι σημαίνει ένθα; Οπώσουν; Όστις; Επέκεινα; Ενθέδε; Αναφανδόν; Χμμμ.... ωραία λέξει το αναφανδόν. Το φαίνομαι το ξέρουμε. Τον άφαντο τον ξέρουμε. Το φως το ξέρουμε. Ακόμη και την φαεινή ιδέα ξέρουμε. Το αναφανδόν δεν το ξέρουμε όμως, κι ας έχουν όλα ρίζα στο φάος(φως). Και το χειρότερο είναι ότι δεν πάει καν το μυαλό μας ενώ στην πραγματικότητα είναι τόσο απλό.

Πόσω (ωμέγα είναι αυτό;) δε μάλλον εγώ, ο αμαθής που έχω επιλέξει να μεταφέρω γραπτώς τον προφορικό μου λόγο (διότι ενσυνείδητα γράφω προφορικά και ουχί γραπτά, εάν νοείτε τη διαφορά). Φυσικά για να το πράξω αυτό έχω θέσει μερικούς δικούς μου κανόνες, όπως για παράδειγμα το να αποφεύγω τη μιαρή γκριζολυκογραφή (ελληνιστί greeklish), την οποίαν πρέπει να είσαι και πολύ ηλίθιος για να χρησιμοποιείς (και δεν αναφέρομαι πχ σε κάποιον που συμπτωματικά μπορεί να χρησιμοποιεί πληκτρολόγιο που δεν διαθέτει το ελληνικό αλφάβητο). Ή όπως το να μη διορθώνω τα ορθογραφικά μου λάθη, κατά πως προείπα.
Γιατί να τα σβήσω δηλαδή; Υπάρχει λόγος;

Παρατήρηση δεύτερη: ακόμη και ο προφορικός λόγος έχει ένα όριο. Μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα έχει τέτοια δυναμική που μπορεί να περνάει άπειρο αριθμό πληροφοριών. Χρειάζεται μήπως να αναφέρω τα τελειότερα δείγματα... προφορικής γραφής που δεν είναι άλλα από τα Ομηρικά Έπη, εκ του ειπείν; Τα Έπη, ήταν προφορικά. Κάποια στιγμή -ευτυχώς για την ανθρωπότητα- κάποιοι αποφάσισαν να τα καταγράψουν. Προφορικός λόγος, λοιπόν, δεν σημαίνει απλοποιημένη γλώσσα σε βαθμό ξεφτίλας. Εξάλλου οι αρχαίοι επί αιώνες προφορικά τα μάθαιναν όλα. Όταν αποφάσισαν να οργανωθούν λίγο περισσότερο, τα μαθήματα που επέλεξαν ήταν συγκεκριμένα και προπάντων, λίγα. Όχι σαν τα σημερινά χάλια μας που χάριν των κυβερνώντων έχουμε ένα από τα πλέον άχρηστα εκπαιδευτικά συστήματα το οποίο παρά τον τεράστιο αριθμό μαθημάτων και πληροφοριών βγάζει κόσμο αγράμματο ακόμη και στον προφορικό λόγο.

Ένας από τους λόγους που μέσα σε τούτο 'δώ το βλόγι παραφράζω τεχνηέντως και σκοπίμως πολλές λέξεις (όπως για παράδειγμα η χρήση άρθρου αιτιατικής με κατάληξη οριστικής, πχ τους πολιτικοί) είναι ακριβώς αυτός: το γεγονός ότι έχω πλήρη επίγνωση της αμάθειάς μου στα γλωσσικά με βοηθάει να βλέπω πολλά μαργαριτάρια άλλων (εκτός των δικών μου). Λεπτομέρεια: πολλοί εξαυτών καμαρώνουν ωσάν γύφτικα σκερπάνια για τη γλωσσική τους δεινότητα με αποτέλεσμα να παραθέτουν γραπτά μνημεία εναργούς μαλακίας. Μάλιστα έχω παρατηρήσει και το εξής: όσο πιο πολύ εθνικίζει κάποιος (με την έννοια του πιθηκίζει), τόσο πιο πολλές γλωσσικές παπαριές πετάει -αυτό κι αν είναι μυστήριο. Επειδη, λοιπόν, εκ γεννετής είχα το διαολάκι μέσα μου, δεν θα μπορούσα να μην ισοπεδώνω χαρακτηριστικά τέτοιες κωμικοτραγικές καταστάσεις (εξου και τα περί αττικής σύνταξης που πετάω συχνά-πυκνά). Φυσικά δεν εντάσσω σε αυτή την τακτική και την λεξιπλαστική δυνατότητα της ελληνικής γλώσσας που σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιώ (παρόλο που αυτή αν και ορθή, παρεξηγείται πολλάκις). Και φυσικά, όπως από μόνος μου κάθομαι και στηλιτεύω ενίοτε τα δικά μου λάθη, γι'αυτόν τον λόγο μπορώ να στηλιτεύω και των υπολοίπων όταν θέλω. Τουλάχιστον από την πλευρά μου το προσπαθώ και δεν τ'αφήνω.

Θυμάμαι μια φορά είχα διαβάσει σε ένα κείμενο του polse να λέει "της οικογένειως" σε κάποιο "αντίστοιχο" θεματάκι που είχε επιλέξει. Δεν μου'χε μείνει άντερο (τα λέει και γουστόζικα ο ι-μπαγάσας ο... Βατραχοκλής!) κι αυτό επειδή είχε παρουσιάσει συνοπτικά αυτό το τόσο αστείο θέμα με τόσο εύστοχο τρόπο: πόσοι και πόσοι δεν ξέρουν να μιλάνε και τους μάρανε η αρχαιοπρεπής κατάληξη γενικής εις -έως (προφανώς το πέως εξαιρείται). Ακριβώς έτσι είναι. Αυτό που πολλοί... γραμματιζόμενοι ισχυρίζονται ότι πχ το "να με πεις" των βορειοελλαδιτών είναι λάθος, δεν ισχύει. Είναι ορθότατο, απλώς πρόκειται για γλωσσικό ιδιωματισμό (ακόμη κι από τα... σταυρόλεξα ξέρουμε ότι το αττικό την δωρικά είναι ταν). Και φυσικά την ίδια στιγμή... πάνε για καφέ. Το θέμα είναι ότι είναι -αν το προσπαθήσεις- σχετικά εύκολο και το να διορθωθείς (τουλάχιστον έως ενός σημείου) αλλά και το να καταλάβεις πότε κάποιος είναι απλός ξερόλας ή αν πρόκειται για θύμα των "περιστάσεων". Όπως και να'χει όμως, το πρόβλημά μας είναι το με/μου όταν βιάζουμε τη γλώσσα σε καθημερινή βάση;

Τι είναι η γλώσσα εν τέλει;
Δεν είναι ένα απλό μέσον επικοινωνίας. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να συνεννοούμαστε στην νοηματική (στο κάτω-κάτω δεν υπάρχει άνθρωπος που να λέει του άλλου ότι θα του κάνει-θα του δείξει-θα του μπήξει δίχως τις κλασικές χειρονομίες ανδρισμού). Όμως η γλώσσα πάνω απ'όλα είναι μέσον εξέλιξης και επειδή η εξέλιξη ως φυσική συνέχεια μπορεί να είναι και αρνητική, είναι δική μας υποχρέωση να την κάνουμε καλύτερη.
Όπως εξέλιξη είναι και τα μαθηματικά.
Αυτές τις δύο επιστήμες (διότι είναι επιστήμες) πρέπει να τις εξελίσσουμε προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Υπήρχε περίπτωση δίχως γλώσσα να γνωρίζαμε για τη φιλοσοφία; Ή να είχαμε περιγράψει το Σύμπαν έστω και ατελώς; Ή να συζητάγαμε μέσω διαδικτύου από κάθε γωνιά του πλανήτη για οποιοδήποτε θέμα θεωρούμε ενδιαφέρον;
Μπορεί κανείς να διαννοηθεί Δημοκρατία δίχως διάλογο; Ή έρωτα δίχως γλυκόλογα;
Η γλώσσα βρίσκεται πίσω από τα πάντα. Αντί λοιπόν να την προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού, της πετάμε τα μάτια έξω σε καθημερινή βάση. Και είμαστε πλέον τόσο αμαθείς που θεωρούμε ότι δεν έχει σχέση με τα όσα συμβαίνουν στη χώρα σε καθημερινή βάση, και κατ' επέκτασιν και σε'μάς τους ίδιους. Δεν είναι απλά θέμα επικοινωνίας.

Είναι καθαρά θέμα ευ ζην, όσο κι αν αυτό ξενίζει.
Χαίρετε.

ΥΓ. Για ιστορικούς λόγους, αν και το θέμα με ενδιέφερε ανέκαθεν, είχε πρωτοσυζητηθεί με "πρωτοβουλία" της osela (και το είχα κρατήσει) στον Οίκο Αντοχής πριν 3 χρόνια.
ΥΓ2. Δεν πιστεύω να θέλετε να συζητήσουμε και τη συνδρομή των μουμουέ στα όλα χάλια, έτσι; Η συμμετοχή τους άλλωστε δεν περιοριζόταν στην καλλιέργεια γεννειάδας και την απουσία γραβάττας κατά τις δεξιώσεις. Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε...
ΥΓ3. Αν είμαι τυχερός και βρω αυτά που θέλω, θα υπάρξει ανανέωση με μαργαριτάρια... από εκεί που δεν πρέπει.

Ας κάνουμε και την καθιερωμένη

ανάλυση της αθλητικής σαιζόν.

Θα ξεκινήσω από την κωμωδία φυσικά, ήτοι τις εξελίξεις εις τον αιώνιον. Πραγματικά μου κάνει εντύπωση το εύρος της βλακείας που έχω διαβάσει -και ακούσει- από προχθές. Η αλήθεια είναι σχετικά απλή: ο σοφέρ τους τον φόρεσε μέχρι τουλάχιστον το λαρύγγι. Απλά πράγματα. Και παρόλο που θεωρητικώς η πολυδιασπαστικότις επανενεργοποιήθηκε, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αλήθεια, παρά το υποτιθέμενο... μεγαλείο της χθεσινής ημέρας και των αντιστοίχων ανακοινώσεων δεν παρατήρησε κανείς πόσο κουμπωμένος ήταν ο Βγενόπουλος; Πως να μην είναι κουμπωμένος; Αφού ο Τζίγγερ τον έβγαλε στην σέντρα κανονικά και με το νόμο: αν το διδυμάκι είχε λεφτά για πέταμα θα έμπαινε. Τουναντίον, χθες απεδείχθη ότι κάποιοι παρά το μεγάλο στόμα που διαθέτουν αν βάλουν το χέρι στην τσέπη θα βγει στον αστράγαλο (εκπληκτική ατάκα που άκουσα σε Γεωργίου!).
Αν το δίδυμο είχε το απαιτούμενο ποσόν θα είχε αποδεχθεί την πρόταση του Τζίγγερ. Επειδή όμως φράγκα δεν παίζουν (διότι μην ξεχνάμε ότι ο Γλάστρας είναι κατ' ουσίαν ανεπάγγελτος και βασίζεται κυρίως -εξόσων γνωρίζω δηλαδή- στις επενδύσεις του σε μετοχές τραπεζών, όπως κι ο Βγενόπουλος δηλαδή και ως γνωστόν ο τραπεζικός κλάδος δεν πάει και ιδιαίτερα καλά εσχάτως) επέλεξαν αμφότεροι την κλασική τσάμπα μαγκιά, ήτοι βάλε εσύ τα φράγκα να κάνουμε εμείς το μάνατζμεντ. Θυμηθείτε το από τώρα: επειδή κάποια πράγματα δύσκολα θα έχουν βελτιωθεί έως τον Μάιο που υποτίθεται θα ολοκληρωθεί το "ντηλ", θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Μάλιστα, μην εκπλαγείτε αν στο ενδιάμεσο έχουν βγει τα μαχαίρια πάλι καμιά δεκαριά φορές με τα βέλη να στρέφονται κυρίως στον Τζίγγερ, ο οποίος όμως κατ'ουσίαν κέρδισε τις εντυπώσεις και μάλιστα με πολύ εμφατικό τρόπο.

Πάμε στα αμιγώς ποδοσφαιρικά τώρα, αρχίζοντας... παρασκηνιακά: ακούω πολλούς να πανηγυρίζουν ότι ο Γλάστρας θα ξαναπάρει το παρασκήνιο και λοιπές αηδίες. Δηλαδή πότε το πήρε ρε καρντάσια; Στον Εθνικό τα έμαθε τα κόζα ρίχνωντάς τον κατηγορίες και αξιοποίησε την πλούσια εμπειρία του στον βάζελο; Έλεος. Χωρίς αντίπαλο έπαιζε πέρσυ και τα λέγαμε κατ' επανάληψιν. Φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά (διότι μεταξύ άλλων αν αποπειραθεί καμιά μαλακία θα ακούει γαμωσταυρίδια από τον κολλητό του -τον ημέτερο- ο οποίος -πιστέψτε με- δεν είναι καθόλου παίξε-γέλασε). Το γεγονός ότι και φέτος θα θαυμάσουμε τους ευρύτερα ανίκανους διαιτητές που διαθέτουμε δεν σημαίνει ότι θα κάνει τα κουμάντα του ο γλάστρας (που πλέον δεν θα είναι και αντιπρόεδρος στην ΕΠΟ). Τα ακούω βερεσέ λοιπόν αυτά που ακούγονται περί παρασκηνίου κλπ. Αμφότεροι είναι πουθενάδες και δεν φοβάμαι το παραμικρό.

Στο γρασίδι τώρα, από εμάς η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω μεγάλα πράγματα -και προσωπικά δεν τα επιθυμώ κιόλας. Η περσινή σαιζόν ήταν αρκούντως καταστροφική για να αφήσει πολλά προβλήματά της και φέτος. Επίσης, ο μεγάλος αριθμός μεταγραφών δεν δρα ανασταλτικά σε αυτά αλλά προσθετικά, αφού η ομάδα είναι παντελώς αμοντάριστη (και δεν ξέρω πόσο θα αργήσει κιόλας). Μέσα σε όλα αυτά, ο Ολυμπιακός φέτος έκανε και ένα ιστορικό λάθος: έπρεπε να αρχίσει να βάζει πιτσιρικάδες (που έχει μαλλιάσει 3 χρόνια εδώ μέσα η γλώσσα μου, άσχετα αν κάποιοι πανηγυρίζοντες τους ανακάλυψαν μόλις προ μηνός τους μικρούς). Τουναντίον πήρε μερικά βαριά χαρτιά για 3-4 χρόνια, τους οποίους δύσκολα θα εκπαραθυρώσει. Ήδη έχει αρχίσει τις μουρμούρες ο Ιμπαγάσα ο οποίος βλέπει όχι μόνο τον Φέτφα να πετάει, αλλά και τον Βαλβέρδε να τον εμπιστεύεται, με αποτέλεσμα ο Βάσκος να προσπαθεί να τους χωρέσει και τους δύο στην ενδεκάδα (πράγμα μαθηματικώς αδύνατον αφού παίζουν αυστηρά στην ίδια θέση). Του χρόνου όμως με τους 5 γηγενείς προκειμένου να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων, ποιος θα παίξει; Ή μάλλον να το πω πιο σωστά, ποιος θα μείνει έξω; Ο Ριέρα για να παίξει ο Σοϊλέδης; Ο Πάντελιτς για να παίξει ο Μήτρογλου ή ο Διαμαντάκος; Ή ο Ντουντού με τον Ουρτάδο για να παίζει ο Γ.Παπαδόπουλος με τον Κατσικογιάννη; Θα έχουμε πρόβλημα και μάλιστα διπλό, διότι του χρόνου φοβάμαι ότι θα πρέπει να ξαναμοντάρουμε ομάδα εξαρχής με τα νέα δεδομένα. Γι'αυτόν τον λόγο και θεωρώ ότι φέτος πρέπει να πέσουμε με τα μούτρα στο μοντάρισμα για του χρόνου και να αφήσουμε όλα τα υπόλοιπα στην άκρη. Από κούπες άλλωστε δεν έχουμε πείνα, δεν θα μας λείψει κάτι φέτος. Και βασικά πιστεύω ότι κι ο Μαρινάκης με τον Βαλβέρδε αυτό θα επιχειρήσουν, ότι είχε γίνει το 96 δηλαδή, αν και τότε είχαμε άλλη πάστα παικτών. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω φέτος να είμαστε κακοί, μάλλον όμως θα αργήσουμε να κατέβουμε ως ομάδα στο γήπεδο. Μέχρι τότε με ατομικές ενέργειες θα βγαίνουν τα ματς.

Ο Βάζελος... χμμ... χα! Καλά κρασιά! Η αλήθεια είναι ότι αν δεν επέστρεφε ο γλάστρας, ο Νιόπλιας αν και μάλλον θα έβγαζε παρέλαση δεν θα προλάβαινε γαλοπούλα. Τώρα όμως βλέπω να μένει από πείσμα των άλλων και μόνο. Ακούω να λένε πολλά δεξιά κι αριστερά. Αυτό που έχω να πω είναι ότι φέτος από τον βάζελο θα δούμε πιο ασύνδετη ομάδα ακόμη κι από εκείνη του Μαλεζάνι. Κι όσον αφορά αυτόν τον Μπουμσόνγκ... ντάξει, θα γελάσουμε τα μάλα μιλάμε... :):):)

Την ΑΕΚ δεν τη βλέπω καλά. Σαν πολύ αργή μου φαίνεται και με τις ηλικίες που έχει καθιερώσει βλέπω σφοδρές αναταρράξεις στο σκάφος. Κρίμα, γιατί φέτος θα ήταν μια καλή ευκαιρία για κάτι καλό με δεδομένη τη δουλειά που ρίχνει ο Μπάγεβιτς. Και φυσικά, θα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην εξέδρα της ΑΕΚ φέτος... Έχουν τον τρόπο τους τα χανούμια, είναι η αλήθεια, να τα κάνουν γης μαδιάμ τα του οίκου τους, οφείλω να το ομολογήσω...

Ο ΠΑΟΚ από την άλλη αν και μάλλον θα βρει μπροστά του τις μεγαλόπνοες δηλώσεις Ζαγοράκη περί τίτλου -μιας και θα έπρεπε να πάει στα μουλωχτά- το πιθανότερο είναι ότι μπορεί να τα πάει καλά, αν και δεν ξέρω αν μπορεί να έχει πλήρη εμπιστοσύνη στον Δερμιτζάκη παρά τα πρώτα καλά θετικά δείγματα. Πιθανώς στην πορεία να φανεί ότι ο ΠΑΟΚ ίσως να έχει όντως χρυσή ευκαιρία φέτος να πάρει τον τίτλο. Η πραγματικότητα όμως -ακόμη κι αν τα καταφέρει- δεν θα αλλάξει ποτέ: ο ΠΑΟΚ πάσχει από υψοφοβία.

Όσον αφορά τον Άρη, δεν ξέρω. Περίεργη περίπτωση αυτή η ομάδα. Ο Κούπερ αν και έχω ξαναπεί ότι πιο πολύ συνταξιούχος είναι, για την Ελλάδα είναι ό,τι πρέπει. Το αν θα καταφέρει να φτιάξει σύνολο ουσίας (διότι αξιόμαχο θα είναι) θα φανεί εν καιρώ.

Τους λοιπούς θα τους βάλω μαζί, όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αλλά επειδή θεωρώ ότι αυτή θα είναι η πρώτη πεντάδα -με μια επιφύλαξη για την ΑΕΚ. Ενδιαφέρον θα έχει και η ουρά φέτος όπου μην ξεχνάμε ότι εκτός από Θεοδωρίδη και Μάκη το πρωτάθλημα θα διαθέτει και Μπέο -καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει δηλαδή. Βέβαια εξόσων ενθυμούμαι ο Μπέος κανονικά απαγορεύεται να είναι παράγοντας για κάποια χρόνια, οπότε μην με ρωτάτε ως τι θα συμμετέχει... :)

Επίσης, φέτος πολύ φοβάμαι ότι θα είναι η πιο μαύρη χρονιά από πλευράς επεισοδίων. Ήδη οι χοροί έχουν ξεκινήσει πριν ακόμη ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Φυσικά το κράτος δεν πρόκειται να κάνει το παραμικρό διότι απλούστατα αν κάνει, τότε θα φάνε το ξύλο οι πολιτικοί, πράγμα που φυσικά απεύχονται. Οπότε τεχνηέντως θα αφήσουν να διοχετευθεί στους αγωνιστικούς χόρους η οργή του κόσμου. Γι'αυτό το νου σας. Ποδόσφαιρο είναι, όχι αρένα.

Μια-δυο πινελιές και για τα υπόλοιπα. Στο μπάσκετ το μήνυμα ελήφθη πριν ακόμη ξεκινήσουν οι αγώνες: 9 αγωνιστικές (που μάλλον θα πέσουν στις 6 στο ΑΣΕΑΔ) για μια περίπτωση που αντίστοιχα ο βάζελος (τότε με το αεροβόλο αν θυμάστε) είχε τιμωρηθεί τελικώς με μία. Βέβαια ντάξει, ξέρουμε ότι στο ΟΑΚΑ τα ματς δεν διακώπτονται ποτέ αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Η ποινή είχε μια γεύση απάντησης στην μεταγραφή Σπανούλη και ουδείς το αμφιβάλει αυτό. Στα καθαρά αγωνιστικά τώρα, αν φέτος το πρωτάθλημα είναι πλήρες ομάδων θα πρόκειται για θαύμα. Εννοείται φυσικά ότι και φέτος η δουλειά θα είναι υπόθεση των δύο, όπου ξέρουμε από τώρα και ποιος θα νικήσει. Απλά το λέω για να μην έχουμε άγχος κατά τη διάρκεια της σαιζόν.

Θα ήθελα να'λεγα και 2-3 κουβέντες για βόλεϋ και πόλο, αλλά αφενός τα ξεφτυλίκια του αιωνίου που κοντεύει να διαλυθεί (είπαμε, το ψεύδος έχει και τη Νέμεσί του), αφετέρου η ιστορία με τον Χατζηθεοδώρου με έχουν απογοητεύσει. Χώρια ότι ο Συγγελίδης ακόμη να μας αφήσει στην ησυχία μας.

Και τι θα κάνουμε τώρα δίχως Κωνσταντόπουλο ρε γαμώτο; :)

3 Σεπτεμβρίου σήμερα....

και τι έχει γίνει σαν σήμερα στο παρελθόν;
Ε;
Εεεεεεεε;
Μα φυσικά ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ! Το 1974! Τι άλλο;

Α, ναι... εχμ... επίσης το 1843 κάποιοι άλλοι ξεπλένηδες εξεγέρθησαν απαιτώντας Σύνταγμα από τον βασιλιά Όθωνα, κάτι που επέτυχαν. Ναι, το είχα ξεχάσει αυτό...
Σημειωτέον ότι το 1843 είχε λάβει χώρα και η μία από τις 5 ελληνικές χρεωκοπίες (φυσικά η τρέχουσα δεν προσμετράται), αλλά το γεγονός το παραβλέπουμε ως σατανικώς συμπτωματικόν και λίαν προβοκατόρικον (ή πιο σωστά, προβοκάτσικον όπως είχε πει κάποιος μέγιστος).

Το μίζον (με ιώτα) ερώτημα βέβαια είναι ποιο από τα δύο συμβάντα είναι σημαντικότερο. Αυτό θα είναι και το αντικείμενο του σημερινού μας πονήματος.
Κατ' αρχήν ας ξεκινήσουμε με τις όποιες (λίγες, η αλήθεια, πλην ουσιαστικές) ομοιότητες υπάρχουν ανάμεσα σε αυτά τα δύο περιστατικά.

Πρώτον, το 1843 μας κυβερνούσε ένας Γερμανός βασιλιάς με γερμανικό επιτελείο. Τώρα μας κυβερνά ένας αμερικανοτραφής με παγκόσμια κυβέρνηση (την γνωστή και ως κυβέρνηση εξορίας ήτοι τρόικα).
Δεύτερον, ο λαός ήταν εξαθλιωμένος ακριβώς όπως και τώρα και αναγκάστηκε να φτάσει στα άκρα ακριβώς επειδή δεν έβλεπε κανένα μέλλον, μήτε κάποιο φως στο τούνελ.
Τρίτον, και στις δύο περιπτώσεις περιμέναμε τη σωτηρία απ'όξω, μιας και ούτως ή άλλως οι ξένοι έκαναν κουμάντο στη χώρα.
Τέταρτον, η μεγάλη μεταβολή στο πολίτευμα ήταν η μετάβαση από την απόλυτη μοναρχία στην συνταγματική μοναρχία. Πλέον φυσικά έχουμε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία (αφού μέσα από κάτι χούντες περάσαμε και από την βασιλευομένη), το κοινό σημείο όμως είναι ένα: οι φορείς των κατά καιρούς πολιτευμάτων έχουν αποδειχθεί (με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις) κατά κανόνα παντελώς λαμόγια και άχρηστοι.
Βέβαια υπάρχουν και κάποιες ενοχλητικές διαφορές όπως ότι τότε πασχίζαμε να αποκοπούμε από τους Τούρκους ενώ τώρα να ξεπουληθούμε σε αυτούς, καθώς επίσης ότι τότε δεν υπήρχαν πολιτικοί βεληνεκούς ενός Παπακωνσταντίνου, μιας Διαμαντοπούλου κι ενός Πάγκαλου (με αντιπολίτευση Αντωνάκη, κυρ-Αλέκα, Αλεξάκη και Μπαρμπα-Γιώργο) αλλά σας μην στεκόμαστε σε τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες...

Ας πάμε όμως και στο κρίσιμο ερώτημα: έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήμασταν σήμερα δίχως Σύνταγμα; Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, το πιθανότερο ήταν ότι θα ήμασταν ακριβώς το ίδιο. Πολύ απλά έχουμε πιάσει πάτο. Και να θες, δεν έχει παρακάτω. Και αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι το Σύνταγμα είναι αχρείαστο, αλλά ότι πολύ απλά δεν τηρείται ή ακόμη χειρότερα, τηρείται κατά το δοκούν. Ή μάλλον πιο σωστά, σοδομίζεται παρά φύσει καθημερινά. Ξέρετε πως, με κάτι νόμους περί ευθύνης υπουργών κλπ, μην τα ξαναλέμε. Από την άλλη όμως για πείτε μου τώρα, έχετε αναρωτηθεί πως θα ήμασταν δίχως ΠΑΣΟΚ; Μα φυσικά θα ήμασταν απείρως καλύτερα. Οπότε;

Ποιος θα μας πήδαγε καθημερινά αν δεν είχαμε το ΠΑΣΟΚ; Ρε πάτε καλά; Ποιο Σύνταγμα και μαλακίες...
3 Σεπτέμβρη, κυρίες και κύριοι: η ημέρα που εορτάζουμε την ίδρυση του Πανελληνίου Σοκ.
Σύνταγμα προφανώς δεν χρειαζόμαστε. Με τόσα λαμόγια άλλωστε δεν έχει την παραμικρή τύχη.
Χαίρετε και χρόνια πολλά.

ΥΓ. Φυσικά, ακόμη δεν έχουμε βιώσει τα άκρα. Όσοι όμως κυκλοφορούν έξω και βλέπουν το κλίμα καταλαβαίνουν ότι έρχονται και αυτά. Και δε νομίζω να πέσουν σκέτα γιαούρτια, φοβάμαι...

ΠΑΣΟΚ και δέος
Για πολίτες, με Μ κεφαλαίο...