Up the Hammers IV

Ήρθε, μας διέλυσε, απεχώρησε.... Χάρμα οφθαλμών (και κυρίως αφτιών).
Ειλικρινά ώρες, ώρες λυπάμαι όσους δεν ακούνε μέταλ! :)
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως τα πράγματα. Κατ'αρχήν αναφορικά με το warm up της Πέμπτης ενώ ο σχεδιασμός έλεγε ότι θα δίναμε το παρόν με τον Μad Putcher, τελικώς ανωτέρα βία δεν μας το επέτρεψε. Έτσι η προθέρμανση έγινε απευθείας... (όχι ότι με χάλασε κιόλας)

Μέρα Πρώτη, Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009
Έχουμε ήδη αρχίσει να μαζευόμαστε έξω από το An κατά τις 4, αφού πρηγουμένως κάναμε τις σχετικές κουβέντες στου Γρηγόρη (συν τις απαιτούμενες αγορές). Οι πόρτες ανοίγουν 4.30 αλλά χρειαζόμαστε μερικές δυνάμεις (κανά σουβλάκι κι έτσι δηλαδή). Οι πόρτες ανοίγουν στην ώρα τους. Αναμενώμενο ότι στην αρχή ο κόσμος θα ήταν λίγος: καμιά 50ριά άτομα. Παρά ταύτα, οι Σουηδοί Portrait δεν μασάνε και βγαίνουν έξω όπου τα σπάνε κυριολεκτικά. Δεν είχα ξανακούσει από δαύτους κιόλας και ενθουσιάστηκα. Πιτσιρικάδες μεν, αλλά μέσα στην τρελή χαρά. Εκπληκτικό heavy περάσματα power με πολλή ζωντάνια κι εκπληκτικές ιδέες. Μελωδικότατοι και με ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Μόλις τελείωσαν έσπευσα να αγοράσω το cd τους αλλά δυστυχώς δεν το είχαν φέρει μαζί για πώληση. Την επομένη μέρα που συζήταγα με τον τραγουδιστή και τον ντράμερ μου είπαν ότι έχει εξαντληθεί. Δικαιολογούνται. Το γκολ όμως ήταν ότι το φεστιβάλ άνοιξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επόμενο συγκρότημα οι επίσης Σουηδοί Ereb Altor. Εδώ για τα γούστα μου διέκρινα μια τεράστια κοιλιά. Το στυλ τους είναι τάλε-κουάλε Bathory (των πιο doom περιόδων) με ολίγον τι από Candlemass. Γενικά τους βρήκα πολύ μονοδιάστατους τόσο σκηνικά, όσο και εκτελεστικά. Κι εκεί που είπα να πάω πίσω στους πάγκους για καμιά κουβέντα με τα παιδιά, ξαφνικά πετάχτηκα σαν ελατήριο και έσπευσα στην πρώτη γραμμή: διασκευή στο Home of Once Brave των Bathory που όχι μόνο είναι ίσως το αγαπημένο μου από Bathory, αλλά και ίσως το πιο επικό τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ μου, ένα μεγαλείο απλότητος με μερικούς από τους πλέον πωρωτικούς στίχους που έχουν γραφτεί (α, ρε Quorthon, μας άφησες νωρίς). Όαση μέσα στην όλη μετριότητα. Απίστευτο τραγούδι από μόνο του, τρελές στιγμές. Ευτυχώς όμως τελείωσαν.
Στην συνέχεια βγήκαν οι δικοί μας οι Dream Weaver, οι οποίοι ήταν απολαυστικότατοι. Τελικώς η πρώτη φορά που τους είχα δει και που δεν μου είχε αφήσει καθόλου καλές εντυπώσεις γι ακάποιους λόγους ήταν μάλλον η εξαίρεση και η αλήθεια είναι ότι τους χάρηκα πολύ. Ήταν και το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα της βραδιάς κιόλας και έπρεπε να ξελαρυγγιαστούμε λίγο. Άψογοι εκτελεστικά, δείχνουν πιo ώριμοι από ποτέ, και καλό θα ήταν να το εκμεταλλευθπύν αυτό μιας κι έχουν πολλά χρόνια να κυκλοφορήσουν κάποια δουλειά. Πάρα πολύ καλή η εμφάνισή τους, δικαιολόγησε πλήρως τη συμμετοχή τους σε ένα τέτοιο φεστιβάλ.
Ακολούθησαν οι Crystal Viper από την Πολωνία (με την εκπληκτική τραγουδίστρια. Όχι μόνο για τις φωνητικές της ικανότητες). Οι CV είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση: παίζουν μέταλ από τη δεκαετία του 80 και πιο συγκεκριμένα ένα κράμα από power και speed της γερμανικής σχολής και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκπληκτικό. Άψογοι από κάθε άποψη, αν και οι περισσότεροι θέλαμε πιο πολλά τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος όχι μόνο είναι πολύ καλύτερος από τον δεύτερο που μόλις κυκλοφόρησε αλλά και επειδή τον δεύτερο δεν είχαμε προλάβει να τον εμπεδώσουμε. Κατανοητό βέβαια ότι και οι ίδιοι θέλησαν να συνδυάσουν τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ με το προμοτάρισμα της δεύτερής τους δουλειάς. Πολύ γουστάραμε γενικώς και επικράτησε ένας μικρός χαμός στο An. Χαμός που γιγαντώθηκε στην διασκευή του Agents of Steel των φοβερών και τρομερών αμερικάνων Agent Steel, όπου και συνειδητοποίησα το εξής: η διασκευή ήταν εκπληκτική, αλλά σε σχέση με το αυθεντικό τραγούδι κυριολεκτικά το σκότωσαν, δείγμα του τι παικταράδες ήταν οι Agent Steel (καθώς και τι εννοούμε όταν λέμε ότι ένα τραγούδι "δεν βγαίνει"). Μεγάλη εμφάνιση και η πώρωση ήδη είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινα.
Επόμενο συγκρότημα ήταν οι Άγγλοι Shadowkeep, ένα συγκρότημα που γενικότερα δεν με πολυενθουσιάζει. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι παίζουν power. Εγώ από την μεριά μου ισχυρίζομαι ότι κοπανάνε δεξιά κι αριστερά δίχως κάποιον σκοπό. Όχι ότι είναι κακοί, ίσα, ίσα. Απλά μου φαίνεται κάπως μυστήριο το όλο ηχητικό αποτέλεσμά τους. Όπως και να'χει, επί σκηνής ήταν άψογοι, επαγγελματίες με εξαιρετική παρουσία. Για το play list που διάλεξαν δεν μπορώ αν εκφέρω άποψη, αφού ούτως ή άλλως τα περισσότερα τραγούδια τους δεν τα ήξερα καν. Έπαιξαν και 1-2 που μου άρεσαν και ως εκεί. Διέκρινα πάντως ότι οι της "αρένας" τους γούσταραν πολύ, οπότε κάτι παραπάνω θα ήξεραν.
Και επιτέελους η ώρα των Γερμαναράδων: Paradox κυρίες και κύριοι, και τα μυαλά στα καγκελα. Δεδομένου ότι στο γερμανικό φεστιβάλ που είχε γίνει πριν 14 μήνες απουσίαζα και δεν είχα καταφέρει να τους δω, την Παρασκευή τους περίμενα πως και πως. Και δικαιώθηκα. Μας έσπασαν στο ξύλο μιλάμε... Απίστευτη εμφάνιση, τεράστια μπάντα. Κάτω επικρατούσε το χάος. Έπαιξαν και από τους 4 δίσκους τους. Το set list ήταν εξαιρετικό, θα μπορούσε όμως να ήταν και πολύ καλύτερο: για την ακρίβεια, αν είχαν παίξει και το ασύλληπτο Second over Third by Force θα είχε αγγίξει μάλλον το τέλειο. Heresy, Paradox, Path of Denial και δεν συμμαζεέυεται. Για το τέλος δε (αυτό έλειπε!) το μυθικό Pray to the Gods of Wrath όπου ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά όλοι. Και όταν λέω όλοι, το εννοώ: και η μπάντα. Λίγες φορές έχω δει τόσο χαμογελαστή μπάντα επί σκηνής, δείγμα του πόσο πολύ το απήλαυσαν και οι ίδιοι. Η εμφάνισή τους ήταν ζεστή (όχι σαν των Stormwarior πέρσυ, που είχαν ίσως και διπλάσιο κόσμο κιόλας). Δεν ήρθαν να παίξουν, να βγάλουν το μεροκάματο και να φύγουν. Ήρθαν για να γουστάρουν. Και γούσταραν. κι εμείς από κάτω που με τη σειρά μας γουστάραμε τρελά, τους κάναμε να γουστάρουν ακόμη περισσότερο. Ιδίως ο Τσάρλυ φαίνεται και γαμώ τα παληκάρια. Προς το τέλος, μάλιστα, έκανε και μια κίνηση από αυτές που μου αρέσουν: φώναξε στην σκηνή ένα δικό μας παιδί, τον κιθαρίστα των Verdict και τζαμάρανε μαζί ένα τραγούδι αφού πρώτα του έδωσε την κιθάρα του να παίξει αυτός! Μεγάλες στιγμές! Ένα παραλειπόμενο από τους Paradox: όταν διαπίστωσα εκεί από την πρώτη γραμμή ότι ο Τσάρλυ παίζει με τις χορδές ανάποδα (αριστερόχειρ μεν, αλλά με τις χορδές για δεξιόχειρα) έπαθα πλάκα. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ να παίξω ανάποδα, αλλά νομίζω ότι είνια τρομερά δύσκολο, διότι αυτά που παίζουν οι Paradox έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας. Δεν διαφωνώ ότι παίζει αυτό που λένε ότι όπως μάθει κανείς, αλλά το να κάνεις τα πάντα από την ανάποδη θέλει μεγάλο ταλέντο. Μάλλον έτσι εξηγείται και η μουσική τους όλα αυτά τα χρόνια... Τεράστια εμφάνιση, μας ισοπέδωσαν.
Η ώρα ήδη έχει αρχίσει να προσωράει και πλέον βγαίνουν στην σκηνή οι Witchfynde. Το nwobhm έχει την τιμητική του και έχει βάλει τα καλά του. Ποτέ δεν έκρυψα ότι το nwobhm έχει έναν ήχο που σιχαίνομαι. Στην συντριπτική του πλειοψηφία δηλαδή, διότι έχει βγάλει και τεράστιες μπάντες, μην λέμε ότι θέλουμε. Οι Witchfynde είναι μια μπάντα που θεωρούσα καλή, ιδίως από τις "μετέπειτα" δουλειές τους. Παρόλο που αναγκάστηκα να φύγω κανά μισάωρο νωρίτερα ένεκα ενός μεγάλου και σοβαρού απροόπτου (που θα μας απασχολήσει σε ξεχωριστό σεντόνι), δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν και ιδιαίτερα. Την εμφάνισή τους τη βρήκα γενικά καλή όσο κάθησα, αλλά αν κάτι δεν σου αρέσει εκ προοιμίου δεν μπορείς να το κρίνεις και το ίδιο καλά. Πάντως ο κόσμος έδειξε να γούσταρε.
Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα και η προσμονή μας για τη δεύτερη είχε ήδη μεγαλώσει...

Μέρα Δεύτερη, Σάββατο 7 μαρτίου 2009
Η πρώτη μέρα μας άφησε γενικά τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεδομένου κιόλας ότι το φεστιβάλ από το 2006 που πρωτοέγινε πάει μπομπάτο, ο πήχυς είχε ανέβει ήδη ψηλά και για το Σάββατο. Και μας δικαίωσε...
Λίγο μετά τις 4 άνοιξαν οι πόρτες και κατηφορήσαμε. Πρώτο συγκρότημα της ημέρας οι Storrmbringer. Ένα κουαρτέτο από τη Λάρισα και τον Βόλο, όπου 3 είναι πιτσιρικάδες. Απίστευτη μπάντα! Σε κανάν μήνα βγάζει και την πρώτη της δουλειά κιόλας και ήδη την περιμένουμε όλοι με τεράστια ανυπομονησία! Παρόλο που ήταν μόλις η τέταρτή τους εμφάνιση (και μόλις η δεύτερη στην Αθήνα, όπου έτυχε να είναι σε ένα φεστιβάλ τέτοιων κυβικών) και η απειρία τους σε κάποια θεματάκια φαινόταν, ήταν εκπληκτικοί. Είχαν πωρωθεί κιόλας στην σκηνή και έγινε το έλα να δεις. Αποθεώθηκαν και μπράβο τους διότι τους άξιζε. Θέλουν δουλειά ακόμη βέβαια, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν όμως είναι από τώρα σε τέτοιο σημείο μπορούμε να περιμένουμε μεγάλο σεισμό από αυτούς στο μέλλον. Αρκεί να στρώσουν κώλο. Ποίημα...
Darkest Era το όνομα της επόμενης μπάντας, η οποία μας ήρθε από την Ιρλανδία. Ούτε αυτούς τους είχα ξανακουσει (τι να πρωτοακούσεις πια σε αυτόν τον κόσμο). Από πρώτη εμφάνιση δεν πολυενθουσιάστηκα, τολμώ να πω: με γυναίκα ντράμερ και γυναίκα κιθαρίστα πόσο να τραβήξεις πια;, σκέφτηκα. Ε, λοιπόν μιλάμε ότι τα παιδιά τα έσπασαν όλα. Απίστευτη εμφάνιση, εκπληκτική μουσική, τα έδωσαν όλα και λογικό κι επόμενο να αποθεωθούν. Δυστυχώς το ένα και μοναδικό ΕΡ που έχουν βγάλει έως τώρα δεν το διέκρινα πουθενά στους πάγκους, οπότε πάλι στο ψάξιμο θα είμαστε. Εξαιρετική συμμετοχή.
Για τη συνέχεια είχαμε τους Ιταλούς Etrusgrave. Ήξερα ότι είναι η μπάντα του πρώην κιθαρίστα των Dark Quarterer, ενός συγκροτήματος που είχαμε δει στο περσινό UTH και που γενικά το βαριέμαι αίστευτα. Λογικό κι εόμενο λοιπόν να μην είμαι και πολύ ενθουσιασμένος μιας και περίμενα μια από τα ίδια. Ε, καμία σχέση... Είχα μείνει άναυδος. Απίστευτοι. Μάλιστα σε ένα σημείο γύρισα και είπα όχι ακριβώς χαριτολογώντας στον Mad Putcher ότι υποψιάζομαι πως ο κιθαρίστας έφυγε από τους DQ επειδή ήξερε μουσική ο άνθρωπος. Εκπληκτική εμφάνιση, παρά το σχετικά προχωρημένο της ηλικάς τόσο του κιθυαρίστα όσο και του μπασίστα. Γουστάραμε όσο δεν πήγαινε... Ένα ακόμη συγκρότημα που επιβάλεται να ψάξω...
Οι δικοί μας Reflection ανέβηκαν μετά. Γνωστή μπάντα στους κύκλους μας, που έχει αρχίσει να κινείται και στο εξωτερικό. Πολύ μεγάλες οι δυνατότητές της εξ ου και η εξαιρετική εμφάνιση. Πολύ καλό το set list που επέλεξαν αν και πάλι δεν άκουσα το Journey to the Other Side (τελικά μάλλον δεν θα το ακούσω ποτέ μου φαίνεται). Ιδίως στο Sorceress αλλά και το When Immortals Die έγινε το έλα να δεις από κάτω. Επαγγελματική εμφάνιση από μια μπάντα με μεγάλες δυνατότητες (και που ελπίζω να ξαναγυρίσε στα πρότερα του doom/power που έπαιζε από το σκέτο doom που έχει επιλέξει εδώ και καιρό). μας ικανοποίησαν παραυτα.
Isole εκ Σουηδίας για τη συνέχεια και η πλήξη έκανε και πάλι την εμφάνισή της. Πόσω δε μάλλον όταν ξέρεις ότι 2 μέλη της μπάντας είναι μέλη και των Ereb Altor που έπαιζαν την προηγούμενη. Κι αν οι Ereb Altor ήταν Bathory με ολόγη από Candlemass, οι Isole ήταν Candlemass με ολίγη από Bathory. Αφού παρακολούθησα για λίγο, αποφάσισα να πάω να πάρω μερικές δυνάμεις σε κανά σουβλατζίδικο μιας και τα καλά ξεκίνησαν μετά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ενώ έλειψα κανά 20λεπτό όταν κατέβηκα στο An είχα την εντύπωση ότι έπαιζαν ακόμη το τραγούδι που έπαιζαν και όταν έφυγα. Τέτοια βαρεμάρα. Έφυγα στην κηδεία και γύρισα στα 40. Ώρες, ώρες το doom δεν παλεύεται με την καμία. Ευτυχώς μας άφησαν, παρόλο που διέκρινα ότι η doom κοινότητα γούσδταρε σε βαθμό κακουργήματος.
Και επιτέλους ξεκινάει ο πανικός: Emerald από την Ολλανδία. Όταν άκουσα ότι θα έπαιζαν ετούτοι εδώ είχα ενθουσιαστεί. Πολύ μεγάλη μπάντα, παρά τη μόλις μια δουλειά που έχει βγάλει (κι αυτή πίσω στο μακρινό 85). Κυριολεκτικά μας ισοπέδωσαν. Απίστευτη εμφάνιση που ξεχείλιζε από δυναμισμό και ζωντάνια. Δυστυχώς η σκηνή απεδείχθη απίστευτα μικρή για τον υπερβολικά κινητικό τραγουδιστή και είχαμε ιδίως στην αρχή αρκετά ατυχηματάκια: έφαγε μια καλή σούπα και σωριπάστηκε με την πλάτη παίρνωντας παραμάζωμα το καλώδιο της αριστερή κιθάρας, έφυγε και 2-3 φορές μαζί με το αριστερό πιατίνι του ντράμερ. Ειλικρινά πιστεύω ότι με μεγαλύτερη σκηνή θα μεγαλουργούσαν ακόμη περισσότερο. παραταύτα και χθες μεγαλούργησαν. Απίστευτη εμφάνιση, τρελές εκτελέσεις, σε μεγάλη μέρα όλοι τους. Τα διέλυσαν όλα (εντός κι εκτός εισαγωγικών). Και το ακόμη πιο απίστευτο είναι η φωνή του τραγουδιστή τους, η οποία ανθίσταται στον χρόνο και παραμένει το ίδιο εκπληκτική όπως και τότε στα ξεκινήματα. Τεράστια μπάντα, μεγάλη εμπειρία το ότι την παρακολουθήσαμε. Μια ακόμη τεράστια επιτυχία για τον Μάνο.
Η ώρα περνάει, οι Emerald άφησαν τα κομμάτια μας να σέρνονται και όμως στο An παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα. Για την ακρίβεια υπάρχει και μια μεγάλη νευρικότητα. Νευρικότητα επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο: έρχεται η ώρα των Crush, αυτής της τεράστιας ελληνικής μπάντας. Η αποθέωση έχει ξεκινήσει πριν καλά, καλά ξεκινήσουν. Θα ακουστεί πολύ περίεργο, το να παίζουν οι Crush όμως είναι κάτι σαν εθνική εορτή. Σαν την 25η Μαρτίου ας πούμε. Δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, έχει να κάνει με το ότι είναι οι Crush. Τόσο απλό. Και απ'όταν ξεκίνησαν δεν υπήρχε γυρισμός. Αν και ήθελα να δω τους Titan Force τόσο όσο όλοι μας, για μένα οι Crush ήταν το συγκρότημα που περίμενα τόσο πολύ. Και μας αποζημίωσαν όλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο: την άψογη εκτέλεση της μουσικής τους. Δεδομένου ότι είχαν να παίξουν 7 ολόκληρα χρόνια σε συναυλία (μια ακόμη τεράστια επιτυχία του Μάνου) είχαν μεγάλο άγχος (φάνηκε αυτό από την αρχή). Σκεφτείτε ότι μετά το τρίτο ή τέταρτο τραγούδι ο τραγουδιστής θυμήθηκε να μας πειπως το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν (κανούριο κιόλας) είχε γραφτεί για τα τραγικά γεγονότα του Δεκεμβρίου που μας πέρασε. Το θέμα είναι ότι φροντίσαμε εμείς να τους διώξουμε το άγχος όσο το δυνατόν νωρίτερα και νομίζω ότι το καταφέραμε, διότι μετά έδειχναν να το απολαμβάνουν κιόλας. Δεν υπάρχει λόγος να πω ότι η όλη τους παρουσία άγγιξε το άριστα, ακόμη και με 2-3 λαθάκια που νομίζω ότι διέκρινα. Κάτω έγινε χαμός. Το Αn πρέπει να έπαθε μια σχετική καθίζηση ή ίσως να μετακινήθηκε κατά τι σε κάποιες στιγμές (και κυρίως στο Unborn). Πολύς κόσμος θα ήθελε να ακούσει και το Flag of hate, μεταξύ των οποίων κι εγώ, αλλά δεν το έπαιξαν. Νομίζω όμως ότι κανείς δεν πρόκειται να τους καταλογήσει. Η εμφάνισή τους ήτα άριστη και η αποθέωση που έλαβαν ήταν απολύτως δικαιολογημένη. τεράστια μπάντα, μας διέλυσε, μας ισοπέδωσε. Γολυσταρα όσο δεν φαντάζεται άνθρωπος. Και κάπου εκεί έκλεισε και η φωνή μου, παρόλο που ήθελα να κρατήσω μερικά αποθέματα ακόμη...
Και φτάνει η μεγάλη στιγμή των Titan Force. Το να βλπέπεις στο μισό μέτρο τον μυθικό Harry "Tyrant" Conklin είναι μια ανατριχιαστική εμπειρία. Όπως και να το κάνουμε πρόκειται για μια αυτού εξοχότητα του μέταλ, σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι όταν η παρουσία του συνδυάζεται με ένα όνομα του επιπέδου των Titan Force, ε, τότε το πανηγύρι είναι δεδομένο, δεν το συζητάμε. Νομίζω ότι δεν έχει και μεγάλο νόημα να πω πολλές κουβέντες για τους τρομερούς αμερικάνους. Μας διέλυσαν κι αυτοί με τη σειρά τους και έφυγαν με τις δάφνες του νικητή. Τεράστια εμφάνιση. Κυριολεκτικά απερίγραπτη. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές. Ο Tyrant είναι ένα εκπληκτικό παληκάρι που γουστάρει τρελά αυτό που κάνει γι'αυτό και η επαφή του με τον κόσμο είναι άμεση και αληθινή. Όχι διπρόσωπες αηδίες όπως κάνει η πλειοψηφία των μουσικών που την έχουν δει rockstars. Θέλει άμεση επαφή με τον κόσμο ακριβώς επειδή έχει καταλάβει ότι η αγάπη του κόσμου εδώ και 20φεύγα χρόνια στο πρόσωπό του είναι αληθινή. και φροντίζει να την ανταποδίδει. Μου έκανε τεράστια εντύπωση το ότι αμέσως μετά τη λήξη της εμφάνισής τους κάθησε στην σκηνή για αυτόγραφα και φωτογραφίες (όπως και ο μπασίστας). Ακούραστος. Και γιατί να μην είναι; Όλη την ώρα έπαιρνε δύναμη από το κοινό. Χτυπιόταν, χαμογέλαγε, μίλαγε. Εκπληκτικό παληκάρι ασυζητητί. Πολύ ωραία η κίνησή του να φωνάξει στην σκηνή τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των δικών μας Dark Nightmare/Final Answer για να τζαμάρουν μαζί το Chase your Dreams (που που έχουν διασκευάσει οι τελευταίοι με συμμετοχή του Tyrant στο cd τους). Κάτω επικρατούσε πανζουρλισμός σε όλη τη διάρκεια. Πανζουρλισμός και διαρκής αποθέωση. Μια αποθέωση που έγινε σεισμός όταν έπαιξαν επιτέλους το Blaze of Glory, κατά το οποίο κάτω ισοπεδώθηκαν τα πάντα. Πραγματικά μνημειώδης εμφάνιση....

Όπως μνημειώδες ήταν και το φεστιβάλ ολόκληρο. Αν και θα παραμείνω πιστός οπαδός του πρώτου UTH, νομίζω ότι το πρόσφατο UTH ήταν και το καλύτερο από όλες τις απόψεις. Τηρήθηκε άψογα το ωράριο, τα συγκροτήματα ήταν σε μεγάλη μέρα, ενώ ο ήχος ήταν κρύσταλο από την αρχή έως το τέλος. Ευτράπελα υπήρχαν διάφορα. Το χαρακτηριστικότερο όλων ήταν μάλλον η παρουσία μιας μεθυσμένης ηλίθιας στο ξεκίνημα των Witchfynde που σουλατσάριζε ντε και καλά γουστάροντας επάνω στην σκηνή, με αποτέλεσμα να πάρει παραμάζωμα το στήριγμα του μικροφώνου του τραγουδιστή, να ρίξει κάτω το μικρόφωνο του μπασίστα και σχεδόν να πέσει πάνω του. Προφανώς η εν λόγω ρόμπα νόμιζε ότι βρισκότταν στο σπίτι της. Είχαμε και τους γνωστούς κάφρους ανάμεσά μας, οι οποίοι ναι μεν δεν είναι πολλοί ευτυχώς, είναι όμως αρκετοί για να μας σπάνε τα παπάρια σε κάθε δυνατό χρονικό σημείο. Όπως και να'χει, το φεστιβάλ κύλησε άψογα και αξίζουν από όλους μας θερμά συγχαρητήρια στον Μάνο που το διοργάνωσε και φέτος, στον Γρηγόρη που το στηρίζει αιματηρά καθώς και σε οποιονδήποτε άλλο ενεργά εμπλεκώμενο. Πέραν του καθεαυτού φεστιβάλ, με χαροποίησε το γεγονός ότι είδα και πολλούς γνωστούς εκ νέου. Επίσης γνώρισα από κοντά και κόσμο που μέχρι τώρα ήξερα μόνο διαδικτυακά. Γενικά περάσαμε πολύ γαμάτα όλοι νομίζω. Τα σέβη μου σε όλους.

Και ήρθε η ώρα να βγάλω και το μεγάλο φτυάρι... Την πρώτη μέρα παρατήρησα εξέχουσες προσωπικότητες στο An. Μια από αυτές ήταν η Πόπη Στέφα, που έχει γράψει τη δική της σελίδα (μαύρη, φυσικά) στις γενικότερες μαύρες σελίδες των ελληνικών μεταλλικών εντύπων. Ήθελα να πάω να τη ρωτήσω τι έκανε για να προμοτάρει το φεστιβάλ ή πόσα συγκροτήματα έχει φέρει η ίδια κατά τα παρελθόντα χρόνια, αλλά αποφάσισα να μην επιτρέψω στην πίεσή μου να ανέβει κι άλλο. Είδα τον Φωκ Black Spider. Μην σχολιάσω περαιρέρω... Είδα τον Kirk των Flames. Αυτός κι αν ήταν έκπληξη... Γενικά είδα πολλούς γνωστούς, κάποιοι εκ των οποίων έχουν συμβάλει έμπρακτα (αν και ίσως εν αγνοία τους) στην καταστροφή του μέταλ. Δυστυχώς το τι έκαναν εκεί μάλλον το διερωτήθηκαν όλοι οι υπόλοιποι πλην αυτών. Όπως και να'χει, πάμε παρακάτω...

Όπως έλεγα, τα πάντα κύλησαν άψογα. Χμμμ... πλην ενός....
Η πρώτη μέρα μάζεψε κάπου στα 300 άτομα. Απογοητευτικό νούμερο αν σκεφτούμε ότι πέρσυ είχε κάτι λιγότερο από 400. Η δεύτερη μέρα πρέπει να μάζεψε καμιά 450ριά, ίσως και λιγότερους. Ακόμη πιο απογοητευτικό αν αναλογιστούμε ότι πέρσυ είχε μια 500ριά. θα μου πεις, άλλο πράγμα οι Omen και οι Μanilla που έπαιζαν πέρσυ. ναι, δεν διαφωνώ. Άλλο πράγμα όμως και η τρίτη χρονιά του φεστιβάλ από την τέταρτη, πόσω δε μάλλον όταν και τους Omen και τους Manilla τους είχαμε ξαναδεί και ξαναδεί. Το ότι ήταν η τέταρτη χρονιά του UTH φάνηκε από το εξής: είχαμε περισσότερους εκδρομείς και από το εξωτερικό και από την υπόλοιπη Ελλάδα. Συνολικά, ίσως να ήταν καμιά 200ριά άτομα (τόσα τα υπολόγισα). Μιλάμε τώρα για παληκάρια που και το χέρι στην τσέπη έβαλαν για να έρθουν και ξεσπιτώθηκαν και ίσως να ξεπατώθηκαν από την κούραση κιόλας. Αλλά ήρθαν. Είδαμε τους κλασικούς Γερμανούς (συν κανάν δυο νέους), είδαμε τον κλασικό Άγγλο, τους κλασικούς Γάλλους συν ένα νέο ζευγάρι κλπ, κλπ. Επίσης, ο κλασικός Σουηδός είχε φέρει και κάτι φίλες του φέτος (τι να σας λέω τώρα...). Επίσης από την περιφέρεια της Ελλάδας η συμμετοχή ήταν σημαντική. Κυριολεκτικά από όλες τις άκρες της χώρας και υπό συνθήκες που πολλές φορές μπορεί να μην φανταζόμαστε. Ας αναφέρω για παράδειγμα τον φίλο μου και παλαιόθεν συμμαχητή, Γιώργο από το Ηράκλειο, ο οποίος είναι στην τελική ευθεία για γάμο (με το καλό ρε Γιώργη!!!!) και παρά ταύτα ήρθε μαζί με τη γυναίκα του για το UTH, συμπληρώνοντας κιόλας "σιγά μην το χάναμε, δεν υπήρχε περίπτωση". Ήρθε πολύς κόσμος από τη βόρειο Ελλάδα κιόλας (ένας εκ των οποίων μου φάνηκε πως ήταν κι ο Σάββαρος ο Κωφίδης) για να μην χάσει αυτή τη γιορτή. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που δεν ήρθαν: το αθηναϊκό κοινό. Ένα κοινό που απ'ό,τι φαίνεται είναι της ρόμπας και της ξεφτίλας...
Η πρώτη μέρα είχε 7 μπάντες και το εισιτήριο κόστιζε 26 ευρώ. Η δεύτερη μέρα είχε 8 μπάντες με είσοδο 29 ευρώ. Σύνολο, 56 ευρώ για 15 μπάντες, κάποιες εκ των οποίων δυνατά ονόματα. Ξερετε τι σημαίνει αυτό; 3,73 ευρώ το γκρουπ. Να υπενθυμίσω ότι πρόκειται για το μοναδικό ελληνικό φεστιβάλ, με την κυριολεκτική εννοια της λέξης. Και ποια ήταν η υποδοχή του αθηναϊκού κοινού; Η αδιαφορία. Ποιοι ήμασταν πάλι; Μα φυσικά εμείς κι εμείς. Μετά βίας καμιά εκατοστή άτομα, από ολόκληρο το λεκανοπέδιο Αττικής. Πολύ καλά έκανε ο Γρηγόρης και τα έχωσε σε όλους αυτούς που το παίζουν συλλέκτες δίσκων και δίνουν πακέτα ακόμη και για μια μαλακία και μισή, αλλά όταν έρχεται η ώρα να δουν ζωντανά τα συγκροτήματα για των οποίων τα... bootlegs τα σκάνε αδρά, αυτοί λάμπουν διά της απουσίας τους. Και λίγα τους είπε. Διότι η κατάσταση με το αθηναϊκό κοινό είναι τελικώς ανίατη (αν και έχει ενδιαφέρον κάποια στιγμή να αναλύσουμε τους λόγους επ'αυτού). Κάποιοι νομίζουν ότι το μέταλ στηρίζεται από το σπίτι τους. Κάποιοι άλλοι νομίζουν από μια γραμμή ίντερνετ. Ε, βουλώστε το επιτέλους άθλια υποκείμενα, αρκετά σας ανεχθήκαμε... Ξεφτίλες όλοι σας...

Μάνο, και πάλι ευχαριστώ.