και στο ενδιάμεσο δεν υπάρχει κάτι πραγματικά σοβαρό ποδοσφαιρικό να παρακολουθήσουμε, αποφάσισα να αρχίσω να βλέπω παλιά παιχνίδια που έχω στο αρχείο μου για να μην ξενερώσω. Δεν ξέρω για'σας, αλλά προσωπικά απολαμβάνω περισσότερο το ματς όταν είμαι και με τις δυο ομάδες. :)
Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Γραμμική Γ'
Πριν λίγες μέρες η Osela και ο Polse με προσκάλεσαν σε ένα βλογοπαίγνιον αποτύπωσης με φυσικά μέσα του γραφικού μου χαρακτήρα. Αμέσως μετά τη συγγραφή του παρακάτω αριστουργήματος, μου ήρθε μια ιδέα (η οποία προέκυψε από κάτι που έγραψε ο polse, ότι πρόκειται για φακέλωμα δηλαδή). Έτσι, αντί να σκανάρω το χειρόγραφό μου, απεφάσισα να το τραβήξω φωτογραφία με το κινητό, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να προσθέσω και το dna μου κάτω αριστερά και να δείξω ότι από φακελώματα και λοιπές ευαγείς πρακτικές εμείς δε μασάμε.
Και μην μου πείτε ότι δυσκολεύεστε να το διαβάσετε. Δηλαδή τι περιμένατε; Να καταθέσω τέτοιο ντοκουμέντο δίχως να σας βγάλω το λάδι; Αστεία πράγματα... (με λίγη μεγένθυση μια χαρά φαίνεται πάντως).
UPDATE: Οκ, οκ, μη βαράτε, θα το αλλάξω (αμάν πια... :) ). Παρεμπιπόντως, κάτι που εξαρχής ξέχασα. Όποιος ενδιαφέρεται, ας πάρει σκυτάλη ελεύθερα.
UPDATE II: Κατόπιν λαϊκής "κατακραυγής", παραθέτω το σκαναρισμένο κείμενο λοιπόν, αφαιρώντας το αρχικώς ανεβασθέν (τι είπα πάλι ρε...) της Παρασκευής 23-5-2008. Φυσικά, επειδή η περί dna θεωρία παραμένει, έκανα μια μικρή αλλαγή κάτω δεξιά, ως φαίνεται κι από την έντονη διαφορά χρώματος (ξέχωρα ότι το μυστήριο πρέπει να παραμείνει! Χεχεχε!).
Και μην μου πείτε ότι δυσκολεύεστε να το διαβάσετε. Δηλαδή τι περιμένατε; Να καταθέσω τέτοιο ντοκουμέντο δίχως να σας βγάλω το λάδι; Αστεία πράγματα... (με λίγη μεγένθυση μια χαρά φαίνεται πάντως).
UPDATE: Οκ, οκ, μη βαράτε, θα το αλλάξω (αμάν πια... :) ). Παρεμπιπόντως, κάτι που εξαρχής ξέχασα. Όποιος ενδιαφέρεται, ας πάρει σκυτάλη ελεύθερα.
UPDATE II: Κατόπιν λαϊκής "κατακραυγής", παραθέτω το σκαναρισμένο κείμενο λοιπόν, αφαιρώντας το αρχικώς ανεβασθέν (τι είπα πάλι ρε...) της Παρασκευής 23-5-2008. Φυσικά, επειδή η περί dna θεωρία παραμένει, έκανα μια μικρή αλλαγή κάτω δεξιά, ως φαίνεται κι από την έντονη διαφορά χρώματος (ξέχωρα ότι το μυστήριο πρέπει να παραμείνει! Χεχεχε!).
Τρίτη 27 Μαΐου 2008
Έχουμε και λέμε...
Έχω διαπιστώσει τις τελευταίες μέρες ότι (από νωρίτερα) έχει ξεσπάσει ένας άτυπος πόλεμος αναφορικά μ'εκείνη τη θλιβερή ιστορία της Αμαλίας, η οποία είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο.
Το είχε συγκλονίσει για κανά τριήμερο για την ακρίβεια (πλην Λακεδαιμονίων), όσο διαρκούν τα "θαύματα" στην Ελλάδα (αν κι εδώ δυστυχώς θαύμα δεν έγινε κανένα). Όπως και να'χει θέλω να πω 2-3 πραγματάκια μιας και πολλά είνια αυτά που μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση στην εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας.
Προσωπικά έχω καταθέσει γενικώς και ειδικώς τις απόψεις μου για ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το εν λόγω ζήτημα. Είμαστε καναπέδες και αμνήμονες, πρώτη μούρη στο Καβούρι αλλά όταν έλθει η ώρα των έργων εξαφανιζόμαστε μ'ελαφρά πηδηματάκια, στα λόγια πρώτοι κι από έργα μηδέν του μηδενός ω, μηδέν εις των αιώνα των αιώνων αμήν. Να υπενθυμίσω πως όταν οι αρχαιοι ημών πρόγονοι έλεγαν "αμ έπος, αμ έργον" υποννοούσαν ότι αυτά τα δύο πρέπει να συμβαδίζουν. Μια ζωή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι άλλοι. Οι άλλοι, έτσι γενικώς και αορίστως. Εξάλλου, 11.000.000 νοματαίοι είμαστε, μείον "εμένα", απομένουν 10.999.999 άλλοι, αριθμός ικανοποιητικός να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το πρόβλημα είναι αν αρχίσουμε να μελετάμε αυτόν τον μαγικό αριθμό 10.999.999, ήτοι αν αφαιρέσουμε την τιμημένη τρίτη ηλικία, τα βρέφη κλπ, κλπ. Ήδη δηλαδή θα μείνουν λίγοι. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε και όσους τα περιμένουν όλα από τους άλλους, χέσε ψηλά κι αγνάντευε που λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Όπως και να'χει, εκτιμώ ότι εδώ και κάποιες μέρες εκτυλίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου. Υπάρχουν κάποιοι -ας πούμε- ρομαντικοί ιδεαλιστές που πραγματικά το παλεύουν το θέμα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο (και προσοχή-με τον οποίον τρόπο εγώ μπορεί να μην είμαι κι απόλυτα σύμφωνος κιόλας, έτσι;) αλλά που το παλεύουν όμως το γαμημένο.
Κι από την άλλη έχω διαπιστώσει μια μεγάλη αγέλη που στο όνομα της δεν ξέρω κι εγώ ποιας επίκλησης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να σταματήσει αυτή η ιστορία εκτοξεύοντας κατηγορίες κι αφορισμούς. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει τα πάντα που έχουν γραφτεί, αλλά -δίχως αυτό να εποτελεί προσωπική μομφή για τον οποιονδήποτε- από όσους αντιδρούν δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα ούτε μία πρόταση (με την πίεσή μου να ανεβαίνει δεδομένου ότι οι θεωρίες μου περί του καναπέως επιβεβαιώνονται εκ νέου). Κάπως έτσι δεν έγινε και πέρσυ με τις διαδηλώσεις για το περιβάλλον; Φέτος πάλι φωτιές είχαμε κι από πουρνό, πουρνό κιόλας. Δηλαδή σφάζονται οι μεν με τους δε, τη στιγμή που οι μεν έχουν αποφασίσει να κάνουν κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, ενώ οι δε απλά ξεχέζουν πατόκορφα δίδοντάς μου την εντύπωση ότι απλώς κυνηγούν τις εντυπώσεις. Σαν κάτι να μην μου πηγαίνει καλά, δεν το κρύβω. Διότι όπως έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι περικλεείς Έλληνες πολίτες που όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε αλλά μόλις βγει μαχαίρι τρέχουμε στο λαγούμι μας.
Μου προκαλεί δε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι ενώ αποδεδειγμένα είμαστε αμνήμονες -σε σημείο να ξεχνάμε τι φάγαμε μόλις χθες- βλέπω πολλές απόψεις που ντε και καλά τάσσονται υπέρ της παύσης της επίκλησης του ονόματος της Αμαλίας. Προσωπικά δε βλέπω καμία επίκληση κανενός ονόματος. Αυτό που βλέπω είναι η μνήμη κάποιων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία νομίζω, αφού σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά) για μια ιστορία που γαμεί χιλιάδες συμπολίτες μας χρόνια τώρα, μέσω μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορίας η οποία προφανώς τους είναι πιο κοντά. Και όχι μόνο αυτό, ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που είναι πολέμιοι ήταν μέσα σ'εκείνους που επικαλλούντο το όνομα της Αμαλίας πέρσυ τέτοιες μέρες και δη, με οργή και οδύνη. Να υποθέσω πως μεσολάβησε κάτι στο ενδιάμεσο; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό; Διότι είμαι πολύ περίεργος να μάθω (μιας και γενικά μου αρέσει να βλέπω μάσκες να πέφτουν).
Τελικά αναρωτιέμαι αν ο "ακατανώμαστος" έχει δίκιο και υπάρχουν "άλλα" από πίσω...
Να γίνω και λίγο πιο συγκεκριμένος. Στο τέλος του κειμένου θα παραθέσω κάποια λινκς καθώς κι ένα κείμενο που δεν είναι δικό μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος με το τρόπο που γίνεται η εν λόγω αντίδραση, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή ανέκαθεν είχα τελείως διαφορετικές πρακτικές (δείγμα των οποίων θα διαβάσετε σύντομα κιόλας μιας και μου ήρθε επιτέλους αυτό που περίμενα). Η εν μέρει αντίθεσή μου όμως δεν σημαίνει πως είμαι και αρνητικά διακείμενος. Τουναντίον, συντάσσομαι πάραυτα και δη, για πολύ περισσότερους λόγους από τον κλασικό, ότι πάω κάποιον κόσμο που ξέρω να συμμετέχει εκεί μέσα, όπως επί παραδείγματι μεταξύ άλλων τον zaphod, τον polse ή την Αθηνά. Γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν και μέχρι να προταθεί μια ακόμη καλύτερη λύση, αναδημοσιεύω το σχετικό κείμενο που έχει γραφτεί (και που δεν ξέρω καν ποιος το έγραψε, δεδομένου ότι το'χω βρει και στους τρεις προαναφερθέντες βλόγερς), ενώ όποιος δε βαριέται ας ρίξει επίσης κανά βλέφαρο κι εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ. (σημειωτέον ότι τα λινκς έχουν μέσα κι άλλα λινκς και πάει λέγοντας)
Επίσης, καλό να είναι να θυμούνται που και που κάποιοι πως η σκατοψυχία και οι επίβουλες προθέσεις είναι κάτι που φαίνονται. Επίσης, με πορδές αβγά ουδέποτε βάφτηκαν.
Ταύτα και μένω. Χαίρετε.
Αντιγράφω από zaphod.
25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.
Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
01.06.08: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Οσο έτρεχε η συλλογή υπογραφών στο κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Αμαλία/Για την Υγεία», το δημόσιο ενδιαφέρον στράφηκε στις πυρκαγιές και τις επερχόμενες εκλογές. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Aκόμη και κάποιες υποσχετικές εξαγγελίες των ημερών, εξανεμίστηκαν αμέσως μετά τις εκλογές.
«Η επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.» αποτελεί αυτή τη στιγμή ανέκδοτο, πέραν κομματικών στεγανών. Η δημόσια περίθαλψη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από πέρισυ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
* ελλείψεις κρεβατιών σε ΜΕΘ (μονάδες εντατικής θεραπείας) που στοιχίζουν τη ζωή σε 3.000 συνανθρώπους μας το χρόνο,
* βρέφη και παιδιά που πεθαίνουν από ελλείψεις σε ασθενοφόρα,
* μεταγγίσεις αίματος που πραγματοποιούνται χωρίς παρουσία γιατρού ή/και ελέγχους,
* γιατροί που κρατούν κρεβάτια για «δικούς» τους ασθενείς στερώντας θέσεις από «λίστες» αναμονής,
* γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκούν (οι διαδικασίες π.χ. για προσλήψεις 6.000 νοσηλευτών και 4.500 γιατρών ακόμη εκκρεμούν, καθώς δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό), με αποτέλεσμα το να καταδικάζονται οι ασθενείς σε ελλειπή φροντίδα και ο υπάρχον εξοπλισμός σε αχρηστία,
* πλήρη απουσία ουσιαστικού και αποτελεσματικού σχεδιασμού εφημεριών κι έτσι το φακελάκι να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ,
* τεράστια ελλείμματα στα νοσοκομεία που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος χωρίς να υπάρχει έλεγχος των οικονομικών τους,
* σταδιακή «έξοδο» του ΙΚΑ από τον χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης και την εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών των θεραπευτηρίων από ιδιώτες, να είναι πλέον γεγονός,
και δεν θα μας έφταναν μπλογκς ολόκληρα για να καταγράψουμε την αποσάθρωση του Ε.Σ.Υ.
Οσοι συνεχίζουμε τη διαμαρτυρία φέτος, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή, ούτε ανήκουμε σε κάποιο "κίνημα μπλόγκερς" (το οποίο δεν υφίσταται σαν έννοια, απλώς βόλεψε να ονομαστεί από τα μήντια έτσι). Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!
Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία. Να μην ζήσουν όσα έζησαν και ζουν ακόμη τόσοι άλλοι ασθενείς που καταταλαιπωρούνται στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός: να αλλάξει η νοοτροπία. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την πρώτη ώρα που ταχθήκαμε σε αυτή την κίνηση. Η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών αποτύπωσε με διαφάνεια και σε ικανοποιητικό βαθμό (απ’ό,τι φάνηκε από το δημόσιο διάλογο στο μπλογκ «Για την Υγεία») τα ζητούμενα, αλλά παρ’όλ’αυτά δεν έφερε το αποτέλεσμα που ευχόμασταν.
Τι θα γίνει όμως, θα περιμένουμε να μπούμε πάλι σε προεκλογική περίοδο για να «τσούξει» η ανακίνηση του θέματος; Θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει πάλι κάποιος συνάνθρωπός μας τον πόνο του για να συγκινηθούμε; Θα αδρανούμε μέχρι να πεθάνει κάποιος δικός μας και μετά να καταγγείλουμε δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις;
Αρκετά αδρανήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθεί αυτό το σύστημα. Ολοι ξέρουμε τι γίνεται στα νοσοκομεία. Πόσο ακόμη θα το υπομένουμε και θα το ανατροφοδοτούμε με μια αποκοιμισμένη κοινωνική συνείδηση; Το πρόβλημα είναι καθημερινό, το ζούμε όλοι μας κάποια στιγμή και δεν πρέπει να περιμένουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε. Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αμέτοχοι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το δικαίωμα στην Υγεία.
Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Η ως τώρα πορεία της διαμαρτυρίας έδειξε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός στην Ελλάδα ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Το πιο εύκολο είναι να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε στο βόλεμα και τη λήθη.
Οσο όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι που γονατίζουν από το Ε.Σ.Υ, π.χ. οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές του ΙΚΑ με τις ώρες, ή τα παιδιά που στοιβάζονται και τα «ξεπετάνε», συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης, εμείς που έχουμε φωνή, θα κάτσουμε στ’αυγά μας;
Δεν μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.
Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.
Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:
1. Ανεβάζουμε το κείμενο αυτό στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.
2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει και να παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.
3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:
«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο www.gopetition.com/online/12922 και προώθησε το σε όσους γνωρίζεις.»
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία.
Συνεχίζουμε!
Το είχε συγκλονίσει για κανά τριήμερο για την ακρίβεια (πλην Λακεδαιμονίων), όσο διαρκούν τα "θαύματα" στην Ελλάδα (αν κι εδώ δυστυχώς θαύμα δεν έγινε κανένα). Όπως και να'χει θέλω να πω 2-3 πραγματάκια μιας και πολλά είνια αυτά που μου κάνουν πολύ μεγάλη εντύπωση στην εξέλιξη της συγκεκριμένης ιστορίας.
Προσωπικά έχω καταθέσει γενικώς και ειδικώς τις απόψεις μου για ο,τιδήποτε έχει να κάνει με το εν λόγω ζήτημα. Είμαστε καναπέδες και αμνήμονες, πρώτη μούρη στο Καβούρι αλλά όταν έλθει η ώρα των έργων εξαφανιζόμαστε μ'ελαφρά πηδηματάκια, στα λόγια πρώτοι κι από έργα μηδέν του μηδενός ω, μηδέν εις των αιώνα των αιώνων αμήν. Να υπενθυμίσω πως όταν οι αρχαιοι ημών πρόγονοι έλεγαν "αμ έπος, αμ έργον" υποννοούσαν ότι αυτά τα δύο πρέπει να συμβαδίζουν. Μια ζωή να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι άλλοι. Οι άλλοι, έτσι γενικώς και αορίστως. Εξάλλου, 11.000.000 νοματαίοι είμαστε, μείον "εμένα", απομένουν 10.999.999 άλλοι, αριθμός ικανοποιητικός να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Το πρόβλημα είναι αν αρχίσουμε να μελετάμε αυτόν τον μαγικό αριθμό 10.999.999, ήτοι αν αφαιρέσουμε την τιμημένη τρίτη ηλικία, τα βρέφη κλπ, κλπ. Ήδη δηλαδή θα μείνουν λίγοι. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε και όσους τα περιμένουν όλα από τους άλλους, χέσε ψηλά κι αγνάντευε που λέει κι ο θυμόσοφος ελληνικός λαός. Όπως και να'χει, εκτιμώ ότι εδώ και κάποιες μέρες εκτυλίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου. Υπάρχουν κάποιοι -ας πούμε- ρομαντικοί ιδεαλιστές που πραγματικά το παλεύουν το θέμα με τον τρόπο που θεωρούν καλύτερο (και προσοχή-με τον οποίον τρόπο εγώ μπορεί να μην είμαι κι απόλυτα σύμφωνος κιόλας, έτσι;) αλλά που το παλεύουν όμως το γαμημένο.
Κι από την άλλη έχω διαπιστώσει μια μεγάλη αγέλη που στο όνομα της δεν ξέρω κι εγώ ποιας επίκλησης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους προκειμένου να σταματήσει αυτή η ιστορία εκτοξεύοντας κατηγορίες κι αφορισμούς. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει τα πάντα που έχουν γραφτεί, αλλά -δίχως αυτό να εποτελεί προσωπική μομφή για τον οποιονδήποτε- από όσους αντιδρούν δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα ούτε μία πρόταση (με την πίεσή μου να ανεβαίνει δεδομένου ότι οι θεωρίες μου περί του καναπέως επιβεβαιώνονται εκ νέου). Κάπως έτσι δεν έγινε και πέρσυ με τις διαδηλώσεις για το περιβάλλον; Φέτος πάλι φωτιές είχαμε κι από πουρνό, πουρνό κιόλας. Δηλαδή σφάζονται οι μεν με τους δε, τη στιγμή που οι μεν έχουν αποφασίσει να κάνουν κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, ενώ οι δε απλά ξεχέζουν πατόκορφα δίδοντάς μου την εντύπωση ότι απλώς κυνηγούν τις εντυπώσεις. Σαν κάτι να μην μου πηγαίνει καλά, δεν το κρύβω. Διότι όπως έχω ξαναπεί, το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι περικλεείς Έλληνες πολίτες που όλα τα σφάζουμε, όλα τα μαχαιρώνουμε αλλά μόλις βγει μαχαίρι τρέχουμε στο λαγούμι μας.
Μου προκαλεί δε τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι ενώ αποδεδειγμένα είμαστε αμνήμονες -σε σημείο να ξεχνάμε τι φάγαμε μόλις χθες- βλέπω πολλές απόψεις που ντε και καλά τάσσονται υπέρ της παύσης της επίκλησης του ονόματος της Αμαλίας. Προσωπικά δε βλέπω καμία επίκληση κανενός ονόματος. Αυτό που βλέπω είναι η μνήμη κάποιων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία νομίζω, αφού σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά) για μια ιστορία που γαμεί χιλιάδες συμπολίτες μας χρόνια τώρα, μέσω μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορίας η οποία προφανώς τους είναι πιο κοντά. Και όχι μόνο αυτό, ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς που είναι πολέμιοι ήταν μέσα σ'εκείνους που επικαλλούντο το όνομα της Αμαλίας πέρσυ τέτοιες μέρες και δη, με οργή και οδύνη. Να υποθέσω πως μεσολάβησε κάτι στο ενδιάμεσο; Κι αν ναι, ποιο είναι αυτό; Διότι είμαι πολύ περίεργος να μάθω (μιας και γενικά μου αρέσει να βλέπω μάσκες να πέφτουν).
Τελικά αναρωτιέμαι αν ο "ακατανώμαστος" έχει δίκιο και υπάρχουν "άλλα" από πίσω...
Να γίνω και λίγο πιο συγκεκριμένος. Στο τέλος του κειμένου θα παραθέσω κάποια λινκς καθώς κι ένα κείμενο που δεν είναι δικό μου. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι απόλυτα σύμφωνος με το τρόπο που γίνεται η εν λόγω αντίδραση, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή ανέκαθεν είχα τελείως διαφορετικές πρακτικές (δείγμα των οποίων θα διαβάσετε σύντομα κιόλας μιας και μου ήρθε επιτέλους αυτό που περίμενα). Η εν μέρει αντίθεσή μου όμως δεν σημαίνει πως είμαι και αρνητικά διακείμενος. Τουναντίον, συντάσσομαι πάραυτα και δη, για πολύ περισσότερους λόγους από τον κλασικό, ότι πάω κάποιον κόσμο που ξέρω να συμμετέχει εκεί μέσα, όπως επί παραδείγματι μεταξύ άλλων τον zaphod, τον polse ή την Αθηνά. Γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν και μέχρι να προταθεί μια ακόμη καλύτερη λύση, αναδημοσιεύω το σχετικό κείμενο που έχει γραφτεί (και που δεν ξέρω καν ποιος το έγραψε, δεδομένου ότι το'χω βρει και στους τρεις προαναφερθέντες βλόγερς), ενώ όποιος δε βαριέται ας ρίξει επίσης κανά βλέφαρο κι εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ. (σημειωτέον ότι τα λινκς έχουν μέσα κι άλλα λινκς και πάει λέγοντας)
Επίσης, καλό να είναι να θυμούνται που και που κάποιοι πως η σκατοψυχία και οι επίβουλες προθέσεις είναι κάτι που φαίνονται. Επίσης, με πορδές αβγά ουδέποτε βάφτηκαν.
Ταύτα και μένω. Χαίρετε.
Αντιγράφω από zaphod.
25.05.07: Η Αμαλία Καλυβίνου πεθαίνει μετά από απίστευτη ταλαιπωρία στα χέρια του Ε.Σ.Υ.
Η οργή όλων μας ξεχειλίζει. Οπως και η Αμαλία, ευγνωμονούμε τους γιατρούς εκείνους που υπερβάλλουν εαυτόν και τιμώντας το λειτούργημά τους σώζουν ζωές. Αλλά όπως κι εκείνη, θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο "ΟΧΙ!" σε κάθε γιατρό που απαιτεί φακελάκι και σε κάθε γραφειοκρατικό κώλυμα που μας στερεί την ισότιμη, έγκαιρη και ολοκληρωμένη περίθαλψη.
01.06.08: Ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη της Αμαλίας.Η κίνηση "Για την Αμαλία" ήταν ο πρώτος και πιο αυθόρμητος διαδικτυακός ακτιβισμός, με κοινή δημοσίευση στα μπλογκς, καταιγισμό e-mails στους αρμόδιους και διεθνή ενημέρωση. Η διαμαρτυρία για την κατάντια της ιατρικής περίθαλψης στη χώρα μας αγκαλιάστηκε από χιλιάδες κόσμου (σχετικού αλλά και άσχετου με τα μπλογκς), δημιούργησε είδηση στα ΜΜΕ και προκάλεσε πολιτικό ενδιαφέρον.
Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Οσο έτρεχε η συλλογή υπογραφών στο κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Αμαλία/Για την Υγεία», το δημόσιο ενδιαφέρον στράφηκε στις πυρκαγιές και τις επερχόμενες εκλογές. Το θέμα γρήγορα μπήκε στις καλένδες κι από τότε μέχρι σήμερα, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Aκόμη και κάποιες υποσχετικές εξαγγελίες των ημερών, εξανεμίστηκαν αμέσως μετά τις εκλογές.
«Η επανίδρυση του Ε.Σ.Υ.» αποτελεί αυτή τη στιγμή ανέκδοτο, πέραν κομματικών στεγανών. Η δημόσια περίθαλψη βρίσκεται σε χειρότερη θέση από πέρισυ. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
* ελλείψεις κρεβατιών σε ΜΕΘ (μονάδες εντατικής θεραπείας) που στοιχίζουν τη ζωή σε 3.000 συνανθρώπους μας το χρόνο,
* βρέφη και παιδιά που πεθαίνουν από ελλείψεις σε ασθενοφόρα,
* μεταγγίσεις αίματος που πραγματοποιούνται χωρίς παρουσία γιατρού ή/και ελέγχους,
* γιατροί που κρατούν κρεβάτια για «δικούς» τους ασθενείς στερώντας θέσεις από «λίστες» αναμονής,
* γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό που δεν επαρκούν (οι διαδικασίες π.χ. για προσλήψεις 6.000 νοσηλευτών και 4.500 γιατρών ακόμη εκκρεμούν, καθώς δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα κονδύλια στον προϋπολογισμό), με αποτέλεσμα το να καταδικάζονται οι ασθενείς σε ελλειπή φροντίδα και ο υπάρχον εξοπλισμός σε αχρηστία,
* πλήρη απουσία ουσιαστικού και αποτελεσματικού σχεδιασμού εφημεριών κι έτσι το φακελάκι να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ,
* τεράστια ελλείμματα στα νοσοκομεία που επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος χωρίς να υπάρχει έλεγχος των οικονομικών τους,
* σταδιακή «έξοδο» του ΙΚΑ από τον χώρο της νοσοκομειακής περίθαλψης και την εκμετάλλευση των υφιστάμενων υποδομών των θεραπευτηρίων από ιδιώτες, να είναι πλέον γεγονός,
και δεν θα μας έφταναν μπλογκς ολόκληρα για να καταγράψουμε την αποσάθρωση του Ε.Σ.Υ.
Οσοι συνεχίζουμε τη διαμαρτυρία φέτος, ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να θεωρούμε πως δεν εκπροσωπούμε κανέναν πέρα από τους εαυτούς μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την προσωπική μας προβολή, ούτε ανήκουμε σε κάποιο "κίνημα μπλόγκερς" (το οποίο δεν υφίσταται σαν έννοια, απλώς βόλεψε να ονομαστεί από τα μήντια έτσι). Αυτά που μας ενώνουν είναι η οργή για το ότι η Αμαλία δεν ήταν η πρώτη, και η βεβαιότητα ότι δεν θα είναι η τελευταία. Δεν πάει άλλο!
Θέλουμε να μην ζήσουν άλλοι άνθρωποι αυτά που τράβηξε η Αμαλία. Να μην ζήσουν όσα έζησαν και ζουν ακόμη τόσοι άλλοι ασθενείς που καταταλαιπωρούνται στο Ε.Σ.Υ. Θέλουμε την εξυγείανση του συστήματος, μέρος του οποίου είμαστε φυσικά κι εμείς οι ίδιοι (ποιοί και πόσοι αλήθεια αντιστέκονται στο φακελάκι ή στην παραβίαση της «λίστας», ειδικά εάν υπάρχει «μέσον»;). Θέλουμε ν’αλλάξει η νοοτροπία και των δύο πλευρών και να σταματήσει η διαφθορά, η εκμετάλλευση και η απαξίωση.
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός: να αλλάξει η νοοτροπία. Κάτι που δυστυχώς δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την πρώτη ώρα που ταχθήκαμε σε αυτή την κίνηση. Η ηλεκτρονική συλλογή υπογραφών αποτύπωσε με διαφάνεια και σε ικανοποιητικό βαθμό (απ’ό,τι φάνηκε από το δημόσιο διάλογο στο μπλογκ «Για την Υγεία») τα ζητούμενα, αλλά παρ’όλ’αυτά δεν έφερε το αποτέλεσμα που ευχόμασταν.
Τι θα γίνει όμως, θα περιμένουμε να μπούμε πάλι σε προεκλογική περίοδο για να «τσούξει» η ανακίνηση του θέματος; Θα περιμένουμε να δημοσιοποιήσει πάλι κάποιος συνάνθρωπός μας τον πόνο του για να συγκινηθούμε; Θα αδρανούμε μέχρι να πεθάνει κάποιος δικός μας και μετά να καταγγείλουμε δημόσια πρόσωπα και καταστάσεις;
Αρκετά αδρανήσαμε και αφήσαμε να γιγαντωθεί αυτό το σύστημα. Ολοι ξέρουμε τι γίνεται στα νοσοκομεία. Πόσο ακόμη θα το υπομένουμε και θα το ανατροφοδοτούμε με μια αποκοιμισμένη κοινωνική συνείδηση; Το πρόβλημα είναι καθημερινό, το ζούμε όλοι μας κάποια στιγμή και δεν πρέπει να περιμένουμε πότε θα μας χτυπήσει την πόρτα για να κινητοποιηθούμε. Δεν είναι δυνατόν να σταθούμε αμέτοχοι μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε κάτι τόσο θεμελιώδες όπως το δικαίωμα στην Υγεία.
Εύκολη λύση φυσικά δεν υπάρχει. Και για να υπάρξει κάποιο απτό αποτέλεσμα σε τέτοια μεγάλα θέματα απαιτείται συνεχής πίεση και προσπάθεια διαρκείας. Η ως τώρα πορεία της διαμαρτυρίας έδειξε ότι ο αρχικός ενθουσιασμός στην Ελλάδα ξεφουσκώνει γρήγορα και η κατάσταση μένει ως έχει. Το πιο εύκολο είναι να πούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε στο βόλεμα και τη λήθη.
Οσο όμως υπάρχουν όλοι εκείνοι που γονατίζουν από το Ε.Σ.Υ, π.χ. οι χαμηλόμισθοι και οι συνταξιούχοι, που περιμένουν στις ουρές του ΙΚΑ με τις ώρες, ή τα παιδιά που στοιβάζονται και τα «ξεπετάνε», συνάνθρωποί μας εγκλωβισμένοι χωρίς ελπίδα ή τρόπο αντίδρασης, εμείς που έχουμε φωνή, θα κάτσουμε στ’αυγά μας;
Δεν μπορούμε να μην φωνάξουμε για λογαριασμό τους.
Γι’αυτό θέλουμε να ξαναθυμηθούμε τα αιτήματά μας:
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΑ ΦΑΚΕΛΛΑΚΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!
ΩΣ ΕΔΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
Αναλυτικά το κείμενο της ηλεκτρονικής διαμαρτυρίας εδώ.
Καλούμε όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν στην κίνηση να ενώσουν τη φωνή τους στη δική μας με τα εξής βήματα:
1. Ανεβάζουμε το κείμενο αυτό στα μπλογκς μας την 1η Ιουνίου 2008.
2. Υπογράφουμε στο http://www.gopetition.com/online/12922.html αν δεν το έχουμε ήδη κάνει και να παροτρύνουμε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες να υπογράψουν κι εκείνοι.
3. Στέλνουμε με SMS το εξής μήνυμα:
«Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της Αμαλίας και τίποτα δεν άλλαξε στο Ε.Σ.Υ. Υπόγραψε το διαδικτυακό κείμενο διαμαρτυρίας «Για την Υγεία» στο www.gopetition.com/online/12922 και προώθησε το σε όσους γνωρίζεις.»
Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν την διαμαρτυρία.
Συνεχίζουμε!
Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
InnerWish Anniversary Live, 25-5-2008
Είχαμε πάει χθες στην προ πολλού προγραμματισμένη συναυλία στο An με τον Mad Putcher, για να θαυμάσουμε τόσο τους InnerWish (σε ένα πραγματικά ιστορικό gig), όσο και τους Valor, αμφότερες μεγάλες μπάντες της αθηναϊκής σκηνής. Ας μην προτρέχω όμως.
Η συναυλία ξεκίνησε κατά τις 8.30 και πρώτοι βγήκαν κάποιοι Chaosmos. Ευτυχώς τελείωσαν γρήγορα (I'm sorry guys). Μουσική κατεύθυνση δίχως την παραμικρή ταυτότητα, όλα χύμα, όλα αχταρμάς, σκηνική παρουσία απλώς ανύπαρκτη κι όσον αφορά τις συνθέσεις, άστο καλύτερα. Σε κάποιες φάσεις είχα την εντύπωση ότι ακούνε πολύ doom (και πιθανώς όχι το καλύτερο κιόλας), σε κάποιες άλλες ότι ακούνε πολύ Slayer (τους πιο "πρόσφατους" φυσικά -των τελευταίων 15 ετών δηλαδή, διότι αν άκουγαν τους Slayer της πρώτης περιόδου 83-85 θα με χαροποιούσαν τα μάλα), σε κάποιες άλλες ότι απλώς ακούν το διαβόητο, εμετικό και άθλιο συνάμα nu(no)metal. Μέχρι που ήρθε η στυγνή δολοφονία του For Whom the Bell Tolls (Metallica) στο τέλος και απλώς κατάλαβα ότι τα παιδιά είναι άμπαλα, για β' εθνική και άν. Παίδες, όταν δεν μπορούμε να παίξουμε κάτι στην κιθάρα δεν την αντικαθιστούμε με το μπάσο. Απλά παίζουμε άλλη διασκευή (και προσπαθούμε να βάλουμε και την σωστή παραμόρφωση κιόλας, όχι ό,τι λάχει). Διότι το να γαμήσεις στεγνά κι ασάλιωτα ένα έπος που συνθετικά και μόνο να το δεις, από μόνο του αρνείται να γαμηθεί, θέλει όντως μεγάλο "ταλέντο". Ίσως σε άλλους να αρέσουν, εγώ τους σιχάθηκα. Λυπάμαι, αλλά μετά από 20 χρόνια στο μέταλ έχω και κάποιες απαιτήσεις, και ιδίως από την ελληνική σκηνή (που στηρίζω πάραυτα).
Λίγη ώρα μετά βγήκαν οι Valor κι έγινε το έλα να δεις.
Τους περίμενα πως και πως, μιλάμε. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν την πρώτη τους "πλήρη" δουλειά υπό τον τίτλο Destiny's Path (είχαν ήδη και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ΕΡ από το 2004). Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τον δίσκο τους δεν τον περίμενα πως και πως (όπως πχ τον πρόσφατο των Battleroar ή των Airged L'Amh), όταν τον άκουσα όμως έπαθα μεγάλη πλάκα. Απλά αριστούργημα. Πορωτικότατο μέταλ από τη δεκαετία του 80, στρωτό, γρήγορο, μελωδικότατο με εξαιρετικές εμπνεύσεις (όπως τα διπλά φωνητικά σε πάρα πολλά σημεία). Διόλου περίεργο που τους περίμενα πως και πως (αν και τους είχα ξαναδεί πέρσυ το καλοκαίρι στην Καλλιθέα στο ελληνικό "φεστιβάλ" του Γρηγόρη). Και μιλάμε ότι τα παληκάρια τα έδωσαν όλα και πήραν σκαλ, κάνοντάς με να αισιοδοξώ για πολλά πράγματα. Εξαιρετική εμφάνιση, εκπληκτικές ερμηνείες και μακάρι να έπαιζαν κι άλλο. Νομίζω ότι μας δίνουν και με τη βούλα το δικαίωμα να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς πλέον, αφού έχουν δείξει και ικανότητα και κυρίως μεράκι γι'αυτό που κάνουν. Δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι παίζουν μουσική εξαιρετικά ευχάριστη (το εννοώ).
Και φτάνουμε στο κλου της βραδιάς: InnerWish.
Όταν πριν λίγες μέρες έμαθα τι επρόκειτο να κάνουν (και κυρίως, πως), το μόνο πράγμα που είπα στον εαυτό μου ήταν ότι "αυτό δεν το χάνω με τίποτε". Φέτος έκλεισαν 10 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους, Waiting for the Dawn. Θα μου πείτε βέβαια, ωραία, και τι έγινε;
Συνέλθετε. Μιλάμε για ελληνική σκηνή, όχι για διεθνές ρεπερτόριο. Και οι InnerWish ήταν ένα συγκρότημα που μάτωσε για να επιτύχει, που δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Ίσως να στάθηκαν και τυχεροί σε κάποια σημεία της καριέρας τους, η τύχη μόνη της όμως άνευ ικανότητας σπανίως αποδίδει καρπούς. Τι περιελάμβανε όμως το χθεσινό σόου; Χε χε χε...
Ως ήταν αναμενώμενο έπαιξαν κάποια τραγούδια από τις "ενδιάμεσες" κυκλοφορίες τους, καθώς και δύο από τον επερχόμενο τέταρτο. Το σημαντικό όμως ήταν ότι έπαιξαν ολόκληρο τον πρώτο! Και όχι μόνο αυτό, αλλά 3 τραγούδια τα έπαιξαν με την αυθεντική σύνθεση του πρώτου δίσκου, ενώ στο ομώνυμο τελευταίο τραγούδισε ο πρώτος τραγουδιστής της μπάντας,
Γιάννης Παπανικολάου, ο οποίος εξακολουθεί να έχει τρελή φωνάρα. Θα μου πείτε, ντάξει, και τι το ιδιαίτερο υπάρχει δηλαδή πέραν του ότι σου άρεσαν; Μα υπάρχει...Πριν από πάρα πολλά χρόνια ο συνιδρυτής της μπάντας Γ.Παπανικολάου αποφάσισε να αποχωρήσει για τους δικούς του λόγους. Πιθανώς να μην σας λέει τίποτε το όνομά του, αλλά τους Παπαροκάδες τους έχετε ακουστά πιστεύω. Ο εν λόγω κύριος λοιπόν ήταν ο ιδρυτής, τραγουδιστής και ηγετική μορφή των παπαροκάδων! Καλό, ε; Πριν κάποιον καιρό αποφάσισε προφανώς ότι θέλει να ξαναλλάξει σελίδα στη ζωή του και πήρε τις ανάλογες αποφάσεις. Κάπως έτσι -και δεδομένου ότι η φιλία του με τα παιδιά εξακολουθούσε να υφίσταται κι ο ίδιος έδειξε να μην έχει ξεχάσει τίποτε- είχαμε αυτό το ιστορικής σημασίας μα και έντονης συγκινησιακής φόρτισης live. Φόρτισης, τουλάχιστον για'μένα, για αρκετούς λόγους. Πρώτον, εκεί που είχα ανατριχιάσει σχεδόν ήταν όταν ο Παπανικολάου ευχαριστώντας από σκηνής τόσο την μπάντα, όσο και τον κόσμο, τόνισε με νόημα ότι "εξάλλου η κυκλοφορία του δίσκου σήμαινε πολλά, διότι ήταν εποχές πολύ περίεργες για ελληνικά συγκροτήματα, αλλά τι να λέμε..." δείχνοντας ότι δεν έχει ξεχάσει τίποτε. Δεύτερον, όταν ο δεύτερος κιθαρίστας (και δεύτερο παλαιότερο πλέον μέλος της μπάντας) Τσίγκος είπε ότι "πριν από 10 χρόνια ακριβώς βρισκόμασταν εδώ, στην ίδια σκηνή του An και παίζαμε για τον πρώτο μας δίσκο. Μάλιστα και σήμερα είναι δύο άτομα ανάμεσά μας που ήταν και τότε, ο (τάδε, δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομα) και ο Γρηγόρης...". Και ειλικρινά το χάρηκα αυτό, διότι ο Γρηγόρης (Eat Metal ρε!) αν και οι περισσότεροι το αγνοούν, δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός φίλος και γαμώ τα παιδιά κιόλας, αλλά κυριολεκτικά η ζωντανή ιστορία της ελληνικής σκηνής, όντας διαχρονικά πανταχού παρών στα έργα και όχι στα λόγια. Και ακριβώς επειδή είναι καλός φίλος χαίρομαι όταν του αποδίδουν τα εύσημα με τέτοιον τρόπο. Τρίτον, το να βλέπεις έστω και για 3 μόλις τραγούδια την αυθεντική σύνθεση των InnerWish ήταν πραγματικά συγκλονιστικό, ιδίως ένεκα του "παπαροκά" θα έλεγα, ο οποίος όχι μόνο αποθεώθηκε από τον κόσμο (όπως και τα υπόλοιπα μέλη φυσικά) αλλά έδειξε και ιδιαίτερα άνετος με το όλο συμβάν. Εξάλλου τον αγκάλιασαν άπαντες και γιατί να μην ήταν άνετος; Τα άτομα που ασχολούνται με το ελληνικό underground metal άλλωστε δεν ασχολούνται με χαμερπείς αλλά κατά τα λοιπά καθημερινότατες πρακτικές όπως η απαξίωση, η ισοπέδωση και ο μηδενισμός. Η ελληνική σκηνή εκτός από τρελή πόρωση είναι και μεγάλο συναίσθημα, γι'αυτό και προσπαθούμε πάντα να δίνουμε, ο καθένας με τον τρόπο του κι ανάλογα με τις δυνατότητές του. Διότι η "οικογένεια" αποτελείται από πολύ συναισθηματικά άτομα!
Ας επιστρέψω στη συναυλία όμως. Οι InnerWish είναι ένα συγκρότημα που μου αρέσει αρκετά, άσχετα αν δεν είναι από αυτά που με ξετρελαίνουν υπέρ του δέοντος. Αυτό πιο πολύ έχει να κάνει με τα προσωπικά μου ακούσματα κι όχι με κάτι άλλο. Ο πρώτος τους δίσκος βέβαια είναι από τους αγαπημένους μου, μιλάμε για τρελή κυκλοφορία, όχι αστεία, αλλά ακόμη και οι επόμενοι είναι απ'αυτούς που υποκλίνεσαι με χαρακτηριστική ευκολία. Οι αξίες πρέπει να αναγνωρίζονται, και οι InnerWish είναι πραγματικά μια πάρα πολύ μεγάλη μπάντα (και το εννοώ αυτό). Διεθνών προδιαγραφών, με όλη τη σημασία της φράσεως. Ως εκ τούτου, μόνο έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός ότι χθες κυριολεκτικά τα έσπασαν όλα. Κολυμπιθρόξυλο δεν έμεινε όρθιο. Απίστευτη εμφάνιση, και μιλάμε ότι έπαιξαν για 2 γεμάτες ώρες (άραγε πόσα συγκροτήματα έχουν τ'άντερα να το κάνουν αυτό; Και δεν μιλάω για ελληνικά, για ξένα μιλάω) και μάλιστα, δίχως να πέσουν ούτε καν κατά το ελάχιστο.Γουστάραμε με τα χίλια χθες.
Μερικά παραλειπόμενα του χθεσινού βραδιού. Όλα τα λεφτά ήταν το πιτσιρίκι του ντράμερ των InnerWish, το οποίο φορούσε κάτι τεράστια ακουστικά για ευνόητους λόγους! Δεν το έκανα για πάνω από τεσσάρων ετών! Πολλές φορές το πλησίαζε ο Θύμιος (Κρίκος) να το χαιρετήσει κι εκείνο άπλωνε τα χέρια και "γραντζούναγε" την κιθάρα (δείχνωντας από τώρα σε τι καλό δρομο βρίσκεται το παληκαράκι!), ενώ στο τέλος τον ανέβασαν στην σκηνή κι έγινε το έλα να δεις κάτω! Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ που είδα πολύ κόσμο από άλλες μπάντες. Πολύ καλό σημείο αυτό. Κι όσον αφορά τον κόσμο, νομίζω πρέπει να χτύπησε ίσως και μια 300ριά άτομα, δηλαδή πολύ ικανοποιητικά. Μια χαρά ήταν, μια χαρά...
Σύντομα και με φωτογραφικό ύλικό (μιας και βρίσκεται στο κινητό του Mad Putcher).
The flame inside will never fade away
(Valor, Into the Night)
(Valor, Into the Night)
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Faust
Τόλμα τις πύλες ν'ανοίξεις με ορμή,
που τις κοιτά κανείς μα δεν τις πλησιάζει,
ήρθε η ώρα να δείξεις με πυγμή,
πως ο άνθρωπος μπροστά στο θείο δε δειλιάζει.
Μην τρέμεις μπροστά στην σκοτεινή σπηλιά,
που σε κατάρα μετατρέπει την κάθε φαντασία,
μα να περνάς χωρίς να δίνεις σημασία,
από το στόμιο που ξερνά της κόλασης φωτιά -
με διαύγεια το βήμα να τολμήσεις
έστω και στο Μηδέν αν τερματίσεις.
(Φάουστ, 710-719)
Ανάλαφροι θα σηκωθούμε χωρίς καθυστερήσεις
σε συγχαίρω που αποφάσισες να ζήσεις.
(Μεφιστοφελής, 2071-2072)
Πράγματι, ο θεός δεν το επέτρεψε όμως ο Φάουστους το έκανε.
(Φάουστους, ε' πράξη, σκηνή β')
που τις κοιτά κανείς μα δεν τις πλησιάζει,
ήρθε η ώρα να δείξεις με πυγμή,
πως ο άνθρωπος μπροστά στο θείο δε δειλιάζει.
Μην τρέμεις μπροστά στην σκοτεινή σπηλιά,
που σε κατάρα μετατρέπει την κάθε φαντασία,
μα να περνάς χωρίς να δίνεις σημασία,
από το στόμιο που ξερνά της κόλασης φωτιά -
με διαύγεια το βήμα να τολμήσεις
έστω και στο Μηδέν αν τερματίσεις.
(Φάουστ, 710-719)
Ανάλαφροι θα σηκωθούμε χωρίς καθυστερήσεις
σε συγχαίρω που αποφάσισες να ζήσεις.
(Μεφιστοφελής, 2071-2072)
Πράγματι, ο θεός δεν το επέτρεψε όμως ο Φάουστους το έκανε.
(Φάουστους, ε' πράξη, σκηνή β')
Αν και θα μπορούσα να γράψω αρκετά
για τον χθεσινό τελικό (ο οποίος ήταν σε μεγάλο βαθμό ακατανόητος, μιας και είχε και γκολ και δοκάρια και φάσεις και κάρτες και μαρκαρίσματα και τσαμπουκάδες και πολλά άλλα, ήταν κατά τα λοιπά μέτριος) θα αρκεστώ στο ότι απλώς αποκαταστάθηκε η ταξη. Ε, όχι και να μου το έπαιρναν οι νεόπλουτοι του μισό-μηδέν. Μαντσεστάρα και τα μυαλά στα κάγκελα να'ούμ!
Αυτό που θέλω όμως απεγνωσμένα να σχολιάσω είναι το νέο αξεπέραστο ρεσιτάλ Βερνίκου. Που θα πάει με αυτόν τον άχρηστο επιτέλους; Κατ' αρχήν, είμαι πεπεισμένος ότι σε κάθε αγώνα μεταδίδει 2 διαφορετικούς αγώνες ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα ποτέ να μην ξέρεις από ποιον αγώνα είναι η φάση που βλέπεις και που σου περιγράφει ο Βερνίκος. Διότι πιο εύκολο είναι να πετύχεις πεκινουά που να μιλάει γαλλικά παρά να πετύχει την σωστή περιγραφή ο Βερνίκος. Το μόνο που δεν τον έχει δει να λέει ακόμη είναι το να έχει την μπάλα κάποιος λευκός παίκτης και να μας περιγράφει ότι την έχει κάποιος μαύρος. Χθες πχ, τι να πρωτοθυμηθώ: έως κι όταν πήγε ο Άντερσον να εκτελέσει το πέναλτυ είπε ότι "αν βλέπω καλά πρέπει να είναι ο Άντερσον". Μα βρε ανίκανε, τη μαλούρα του Άντερσον δεν την έχει άλλος στο γήπεδο κι ακόμη αν δεχθώ ότι το νούμερο δεν το βλέπεις, 7 μέτρα μαλλί δεν το βλέπεις ούτε αυτό; Αμ το άλλο; Δείχνει ένα ρηπλέη που εξ αρχής ήταν εμφανές το τι είχε συμβεί κι επειδή ο κυρ-Βερνίκος κλασικά μας είχε πει το αντίθετο να σου αρχίζει τα "δεν φαίνεται καλά" και "δεν μας διαφωτίζει" και μακάρι να σε φωτίσει ο θεός καμιά ώρα να πάρεις σύνταξη (ει δυνατόν πριν το euro κιόλας, δηλαδή άμεσα) μπας και φωτιστούν και τ'αφτιά μας επιτέλους διότι με'σένα θα ξεχάσουμε και την μπάλα που ξέρουμε.
Ή να πω για το απίστευτο: ο άνθρωπος μέχρι και τον πατέρα του Λάμπαρντ πέθανε. Πάλι καλά που δεν έδειξε στην εξέδρα στο γκολ να χαιρετάει τον πατέρα του διότι ο κυρ-Βερνίκος θα προσπαθούσε να μας πείσει ότι μιλάει με την (πεθαμένη) μητέρα του εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς που του το σφύριξαν καμιά ώρα μετά και το διόρθωσε (διότι σιγά μην το έπαιρνε χαμπάρι από μόνος του).
Και φυσικά πληροφορηθήκαμε στο τελευταίο πέναλτυ του Ανελκά, ότι ο Γάλλος επιθυμεί διακαώς να κατακτήσει με την Μάτσεστερ το κύπελλο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν παγκόσμια αποκλειστικότητα ότι ο Ανελκά έχει κλείσει ήδη στην Μάντσεστερ και θέλει να το πάρει του χρόνου, πάντως κομματάκι δύσκολο το βλέπω παίκτης της Μάντσεστερ να βάρεσε πέναλτυ στον τερματοφύλακα της Μάνστεστερ και τελικά επειδή το'χασε να το πήρε η Μάντσεστερ...
Τραβάγαμε τα μαλλιά μας μας με αυτά που ακούγαμε χθες. Αλλά αναμφίβολα το κλου αν όχι της δεκαετίας ή ακόμη και του έτους, τουλάχιστον της βραδιάς ήταν το άλλο: σε κάποια από τις θλάσεις που είδαμε ρωτάει ο αθεόφοβος τον μπασκετμπολίστα Παπαλουκά "τι λέει ο αθλητής για εδώ;". Βρες μου ρε άσχετε έναν μπασκετμπολίστα που να έχει πάθει θλάση έως σήμερα στην ιστορία του μπάσκετ, έναν. Έλεος επιτέλους...
(καλά, η επιλογή του Παπαλουκά για τον σχολιασμό ήταν επιτυχία της ΕΡΤ στο σύνολό της. Πάλι καλά που δε πηραν και τον Αφρουδάκη, ή τον Μπούμκα. Άιντε και του χρόνου την Καλομοίρα. Αν κι εδώ που τα λέμε το ότι γλυτώσαμε σχόλια Κατσαρού για 90 λεπτά, δεν είναι και λίγο πράγμα).
Ανεξάντλητη πηγή μαλακίας ο άνθρωπος, αλλά εμείς τι φταίμε; Και τον πληρώνουμε κι από πάνω... Τρισέλεος δηλαδή...
Ουστ, ουστ! Στον δρόμο που χάραξε ο Κωνσταντίνου (αααααααααααχχχχ) άμεσα!!!
Αυτό που θέλω όμως απεγνωσμένα να σχολιάσω είναι το νέο αξεπέραστο ρεσιτάλ Βερνίκου. Που θα πάει με αυτόν τον άχρηστο επιτέλους; Κατ' αρχήν, είμαι πεπεισμένος ότι σε κάθε αγώνα μεταδίδει 2 διαφορετικούς αγώνες ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα ποτέ να μην ξέρεις από ποιον αγώνα είναι η φάση που βλέπεις και που σου περιγράφει ο Βερνίκος. Διότι πιο εύκολο είναι να πετύχεις πεκινουά που να μιλάει γαλλικά παρά να πετύχει την σωστή περιγραφή ο Βερνίκος. Το μόνο που δεν τον έχει δει να λέει ακόμη είναι το να έχει την μπάλα κάποιος λευκός παίκτης και να μας περιγράφει ότι την έχει κάποιος μαύρος. Χθες πχ, τι να πρωτοθυμηθώ: έως κι όταν πήγε ο Άντερσον να εκτελέσει το πέναλτυ είπε ότι "αν βλέπω καλά πρέπει να είναι ο Άντερσον". Μα βρε ανίκανε, τη μαλούρα του Άντερσον δεν την έχει άλλος στο γήπεδο κι ακόμη αν δεχθώ ότι το νούμερο δεν το βλέπεις, 7 μέτρα μαλλί δεν το βλέπεις ούτε αυτό; Αμ το άλλο; Δείχνει ένα ρηπλέη που εξ αρχής ήταν εμφανές το τι είχε συμβεί κι επειδή ο κυρ-Βερνίκος κλασικά μας είχε πει το αντίθετο να σου αρχίζει τα "δεν φαίνεται καλά" και "δεν μας διαφωτίζει" και μακάρι να σε φωτίσει ο θεός καμιά ώρα να πάρεις σύνταξη (ει δυνατόν πριν το euro κιόλας, δηλαδή άμεσα) μπας και φωτιστούν και τ'αφτιά μας επιτέλους διότι με'σένα θα ξεχάσουμε και την μπάλα που ξέρουμε.
Ή να πω για το απίστευτο: ο άνθρωπος μέχρι και τον πατέρα του Λάμπαρντ πέθανε. Πάλι καλά που δεν έδειξε στην εξέδρα στο γκολ να χαιρετάει τον πατέρα του διότι ο κυρ-Βερνίκος θα προσπαθούσε να μας πείσει ότι μιλάει με την (πεθαμένη) μητέρα του εκείνη τη στιγμή. Ευτυχώς που του το σφύριξαν καμιά ώρα μετά και το διόρθωσε (διότι σιγά μην το έπαιρνε χαμπάρι από μόνος του).
Και φυσικά πληροφορηθήκαμε στο τελευταίο πέναλτυ του Ανελκά, ότι ο Γάλλος επιθυμεί διακαώς να κατακτήσει με την Μάτσεστερ το κύπελλο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν παγκόσμια αποκλειστικότητα ότι ο Ανελκά έχει κλείσει ήδη στην Μάντσεστερ και θέλει να το πάρει του χρόνου, πάντως κομματάκι δύσκολο το βλέπω παίκτης της Μάντσεστερ να βάρεσε πέναλτυ στον τερματοφύλακα της Μάνστεστερ και τελικά επειδή το'χασε να το πήρε η Μάντσεστερ...
Τραβάγαμε τα μαλλιά μας μας με αυτά που ακούγαμε χθες. Αλλά αναμφίβολα το κλου αν όχι της δεκαετίας ή ακόμη και του έτους, τουλάχιστον της βραδιάς ήταν το άλλο: σε κάποια από τις θλάσεις που είδαμε ρωτάει ο αθεόφοβος τον μπασκετμπολίστα Παπαλουκά "τι λέει ο αθλητής για εδώ;". Βρες μου ρε άσχετε έναν μπασκετμπολίστα που να έχει πάθει θλάση έως σήμερα στην ιστορία του μπάσκετ, έναν. Έλεος επιτέλους...
(καλά, η επιλογή του Παπαλουκά για τον σχολιασμό ήταν επιτυχία της ΕΡΤ στο σύνολό της. Πάλι καλά που δε πηραν και τον Αφρουδάκη, ή τον Μπούμκα. Άιντε και του χρόνου την Καλομοίρα. Αν κι εδώ που τα λέμε το ότι γλυτώσαμε σχόλια Κατσαρού για 90 λεπτά, δεν είναι και λίγο πράγμα).
Ανεξάντλητη πηγή μαλακίας ο άνθρωπος, αλλά εμείς τι φταίμε; Και τον πληρώνουμε κι από πάνω... Τρισέλεος δηλαδή...
Ουστ, ουστ! Στον δρόμο που χάραξε ο Κωνσταντίνου (αααααααααααχχχχ) άμεσα!!!
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
Αν και πιθανώς
να γράφτηκε σε κανά μπλογκ, εγώ με μέηλ το έλαβα και επειδή μου άρεσε πολύ το βάζω κι εδώ.
UPDATE: Κι εδώ μπλογκ μου μυρίζει, αλλά εγώ πάλι με μέηλ το έλαβα.
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ !!!
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΛΕΙ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΑΝ
ΗΛΙΕΛΑΙΟ ΝΟΘΕΥΜΕΝΟ ΜΕ ΟΡΥΚΤΕΛΑΙΟ,
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΚΤΕΟ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΚΥΡΩΣΕΙΣ.
UPDATE: Κι εδώ μπλογκ μου μυρίζει, αλλά εγώ πάλι με μέηλ το έλαβα.
Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Possessed
Είναι γεγονός ότι το 1985 ήταν μια εξαιρετική χρονιά για το ανθρώπινο είδος, όχι τόσο επειδή έβγαλε καλό κρασί, αλλά κυρίως επειδή κυκλοφόρησε το μυθικό Seven Churches των αμερικανών Possessed. Προτρέχω όμως, κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις αρχές του 1983 δύο πιτσιρικάδες από τη μέγιστη Bay Area του San Fransisco, o Mike Torrao (κιθάρα) κι ο Mike Sus (ντραμς) σχημάτισαν μια μπάντα, κατά τα "garage" προτυπα της εποχής (και δεν μιλάω μουσικά). Σχεδόν άμεσα προστίθεται στην μπάντα και ο Jeff Beccera στο μπάσο και την κιθάρα και μετά από κάποιες αλλαγές τελικά η σύνθεση σταθεροποιείται με τον Larry Lallonde ως δεύτερο κιθαρίστα. Οι Possessed ήταν ήδη γεγονός και μάλιστα αποτέλεσαν και κάτι σαν καταιγίδα για ολόκληρη τη σκηνή του Bay Area...
Το 1984 κυκλοφορούν το εκπληκτικό demo τους Death Metal, και το όνομά τους αρχίζει ήδη να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, ακόμη κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών. Η μουσική τους έδειχνε να είναι όχι απλώς ακραία, αλλά πολλά περισσότερα. Το να βρουν συμβόλαιο ήταν μάλλον το εύκολο, αφού και το metal ήταν στα ντουζένια του, και η σκηνή του Bay Area έβγαζε τη μια γκρουπάρα μετά την άλλη όντως μουσικό (και όχι μόνο) χρυσορυχείο, μα και προπάντων ήταν μεγάλη γκρουπάρα. Κι έτσι, το 1985 κυκλοφόρησε ο δίσκος που ίσως να άλλαξε τα δεδομένα σε ολόκληρο το metal, ο μυθικός Seven Churches.Ο δίσκος αυτός πρακτικά ήταν που δημιούργησε τον όρο death metal εν μία νυκτί διαχωρίζοντάς το από το thrash (αλλά και εδραιώνοντας τον όρο thrash ως ανεξάρτητο από το black είδος), και μαζί με το εξίσου ιστορικό Walls of Jericho των Helloween (που δημιούργησε την ίδια χρονιά το ευρωπαϊκό power) είναι δύο δίσκοι ορόσημα στην σκληρή μουσική.
Η εποχή ήταν λίγο περίεργη. Οι ποζεράδες είχαν αρχίσει να κατακτούν το στερέωμα με τις κλάψες και τα καραγκιοζιλίκια τους. Εν έτει 1984 το να ήσουν ντυμένος σαν αδελφάρα και να έβγαζες μια έντονα θηλυπρεπή συμπεριφορά ήταν σχεδόν must. Υπήρχαν φυσικά κατά τόπους πυρήνες που τα ισοπέδωναν όλα (και το Bay Area ήταν ένας τέτοιος). Οι Possessed λοιπόν, εν αντιθέσει με τα περισσότερα συγκροτήματα εισήγαγαν όχι μόνο ένα εξαιρετικά δυναμικό αν και ακραίο νέο είδος μουσικής (η αξία του οποίου ήταν ότι εν αντιθέσει με το thrash και τις πάμπολλες επιρροές του από το βρετανικό punk, αυτό ήταν πολύ πιο "καθαρό"), αλλά και ένα τελείως νέο σκληρό και... ανελέητο "look". Τα δερμάτινα και οι αλυσίδες με τα καρφιά αποθεώθηκαν, οι ανάποδοι σταυροί μπήκαν στο προσκήνιο και πολλά διάφορα. Η
πλάκα βέβαια είναι ότι οι Possessed όλα αυτά πιο πολύ από αντίδραση τα έκαναν και όχι για κάποιον άλλον λόγο, άλλο αν στη συνέχεια έγινε το έλα να δεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Επίσης, το ακόμη μεγαλύτερο γέλιο είναι ότι ενώ ουσιαστικά είναι (και δικαίως) οι πατέρες του death metal, η μουσική τους μόνο death metal δεν ήταν πρακτικά. Μάλλον θα την χαρακτήριζα πιο thrash από το συνηθισμένο thrash της εποχής, με αρκετή δόση από εκείνον τον συναρπαστικό και κυριολεκτικά μοναδικό ήχο του Bay Area που αδυνατεί να μπει κάτω από κάποια ταμπέλα. Αυτά όμως λίγη σημασία έχουν. Με τον Seven Churches έγινε πάταγος παγκοσμίως και όχι αδίκως, αφού ο δίσκος παρά την συνολική ακρότητά του είναι ένα αριστούργημα. Από τεχνικής απόψεως νομίζω λίγοι δίσκοι μπορούν να τον φτάσουν και ιδίως στις πραγματικά ανυπέρβλητες κιθάρες, μέσω των οποίων οι Possessed κυριολεκτικά ξεφτίλισαν την έννοια "ταχύτητα".Έναν χρόνο μετά κυκλοφορεί το Beyond the Gates, που δυστυχώς είναι πολλές κλάσεις κατώτερο, αν κι εδώ που τα λέμε κάτι τέτοιο δεν είναι παράλογο. Πάντως η ουσία είναι ότι ο δίσκος αυτός πραγματικά απογοήτευσε αν και το πιθανότερο είναι ότι ο δίσκος θάφτηκε από την κακή παραγωγή του. Κι έναν χρόνο μετά, δίχως να το περιμένει κανείς κυκλοφορεί το αριστούργημα που ακούει στον τίτλο Eyes of Horror. Στο ενδιάμεσο αφού έλαβαν μερικά χρήσιμα μαθήματα από τον πολύ μεγάλο Joe Satriani -ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή του ΕΡ- έκαναν ακόμη μεγαλύτερα άλματα και το αποτέλεσμα αποζημίωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάπου εκεί όμως άρχισαν και τα προβλήματα. Ο Lallonde αποχώρησε πρώτος, για να ακολουθήσουν και οι Beccera-Sus και τελικώς οι Possessed να διαλυθούν αλλά δεν σταμάτησαν να μας απασχολούν, και δυστυχώς όχι πάντα ευχάριστα. Το 1989 ο Beccera δέχθηκε επίθεση από δυο ναρκομανείς οι οποίοι επεχείρησαν να τον ληστέψουν και δυστυχώς η επίθεση του άφησε και μια σφαίρα στη μέση, η οποία τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω. Ο Sus επέστρεψε στο κολλέγιό του απ'όπου και αποφοίτησε ως ψυχολόγος. Ο Torrao έκανε αρκετές προσπάθειες να επανασυνδέσει τη μπάντα, δυστυχώς όλες ήταν όμως άκαρπες (και καλύτερα, διότι τα demo που έβγαλε δεν ακούγονταν). Ο δε Lallonde, που μάλλον ήταν και η μουσικάρα της μπάντας όμως δεν απομακρύνθηκε ποτέ από τη μουσική. Αμέσως μετά τη διάλυση των Possessed έφτιαξε μαζί με τον τζαζίστα Les Claypool μια (ο θεός να την κάνω) thrash μπάντα υπό το όνομα Blind Illusion, η οποία μετά από κάποια demo κι έναν δίσκο μάλλον ευτυχώς διαλύθηκε. Στη συνέχεια, ο Lallonde προφανώς επηρεασμένος από τον Claypool άρχισε να κινείται σε πιο funk μονοπάτια και τελικά έφυγε τελείως από το metal φτιάχνοντας τους Primus (των οποίων έχω σχεδόν όλες τις δουλειές -πιο πολύ για την τιμή των όπλων- και οι οποίοι κυριολεκτικά δεν ακούγονται, αλλά τέλος πάντων). Το ενδιαφέρον όμως σε σχέση με τον Lallonde είναι το άλλο: πριν κάποια χρόνια σε μια συνέντευξη τον ρώτησαν για τους Possessed και ο Larry είπε ότι δεν θέλει να θυμάται το συγκεκριμένο παρελθόν του. Να υποθέσω ότι του έπεσε βαρύ το ότι άλλαξε ολόκληρο τον metal χάρτη; Ουδείς γνωρίζει, πέραν του ιδίου...
Όπως και να'χει, οι Possessed ήταν αναμφίβολα από τις μεγαλύτερες και επιδραστικότερες μπάντες όλων των εποχών. Και μόνο το γεγονός ότι έκαναν τόσο πάταγο μέσα από μια περιοχή που ανέδειξε γκρουπάρες μεταξύ άλλων όπως οι Megadeth και οι Metallica λεει πολλά. Και φυσικά, και μόνο το γεγονός ότι μας χάρισαν αυτό το αριστούργημα που λέγεται Seven Churches αξιώνει της αιώνιας ευγνωμοσύνης μας...
Για την ιστορία να πω ότι από τους Possessed έχω πολύ περισσότερα κι από τα... άπαντά τους: όχι μόνο την επίσημη δισκογραφία τους (όπου το Seven Churches φυσικά το έχω εκτός από δίσκο και σε κασσέτα και σε cd) αλλά και όλα (κυριολεκτικά όλα) τα demos και τα rehearsals τους, καθώς και ό,τι άλλο bootleg έχει κυκλοφορήσει (τους έχω μέχρι και σε βίντεο της εποχής). Τρέλα, το ξέρω. Πιθανώς να προξενήσει περιέργεια το πως είναι δυνατόν να μου αρέσει τόσο πολύ ένα πραγματικά τόσο ακραίο συγκρότημα. Είναι μεγάλη ιστορία οι Possessed, δεν το κρύβω. Η μουσική τους όμως -αν τη δούμε αυστηρά ως μουσική κι ουχί ως θόρυβο, ως την πατάνε οι περισσότεροι- είναι πραγματικά το κάτι άλλο...
Για την τιμή των όπλων, παραθέτω τρία τραγούδια, τα οποία θα συμβούλευα όσους έχουν καρδιοαναπνευστικά προβλήματα να μην τα ακούσουν. Για όσους έχουν γερά νεύρα, παραθέτω και τους στίχους (όπου ιδίως του ομώνυμου είναι το κάτι άλλο και μην βιαστείτε να τους στραβοκρίνετε).
Seven prayers, seven bells
Seven churches rise from Hell
Τιμής ένεκεν
Seven churches rise from Hell
Τιμής ένεκεν
Seven Churches
|
Seven churches down in hell
In the land where Satan fell
Vows of Satan's sacred scripts
Bring out the evil from its crypts
Seven churches
Seven priests
Seven hearts on which they feast
Watch the gods take revenge
Rot in hell for your sins
Sacrifice, to the sky
Terror strikes, you will die
Taste the blood of the dead
As the sky turns to red
Rot in heaven, rot in hell
Reach for the land from which he fell
Seven bibles
Seven crosses
Seven saints mourn for their losses
Watch the gods take revenge
Rot in hell for your sins
Sacrifice, to the sky
Terror strikes, you will die
Solos: Mike, Larry, Mike, Larry
Holy water turned to blood
Destroy the earth devil's flood
Pounding death from my hands
Spreading Satan through the lands
Seven prayers
Seven bells
Seven churches rise from hell
Watch the gods take revenge
Rot in hell for your sins
Sacrifice, to the sky
Terror strikes, you will die
Fallen Angel
|
Deceiving angel full of hate
Outcasts will rebel
Below the crust, the dark kingdom
Also known as Hell
Fallen angel distrusts God
Exiled down below
His burning lust to power all
Starts his own domain
Poisoned minds
Evil plague
Wicked shrines
Where you beg
Merciless
Angel fell
Soul won't rest
Into Hell
Flames of fury burning hot
Glowing in his eyes
Down below forever rot
Until his soul can rise
Hellsent souls become his slaves
Working against all
Bringing pain the master raves
Lucifer they call
Poisoned minds
Evil plague
Wicked shrines
Where you beg
Merciless
Angel fell
Soul won't rest
Into Hell
Eyes of Horror
|
Every night I see through eyes
Of a different lunatic
And every night I fantasize
In trancial mesmeric
All alone inside my head
Within my padded cell
Ruled by thoughts of another mind
Controlled by unseen eyes
In my mind I see the sun
Plunge into the sea I listen to my
Tales now I'll tell you what I see
And so the corpses
And the thrill
My mind is warped
Nothing's real
Do I dream
Or is it true
The piercing scream
She never knew
Pagan Altar, 17-5-2008
Το Σάββατο που μας πέρασε είχαμε πάει με τον Mad Putcher (που είναι ο συμμαχητής των συναυλιών εκτός από παλαιολιθικόθεν κολλητός) στους Pagan Altar, στο Underworld, σε μια ομολογουμένως (εξαρχής) πολύ περίεργη συναυλία. Ας πάρω όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Πριν από περίπου 3 βδομάδες που είχαμε πάει στο στρατηγείο της Eat Metal ο Γρηγόρης μας πληροφόρησε ότι θα ερχόταν για συναυλία το συγκρότημα. Αμέσως ο Mad Putcher άρχισε τις κωλοτούμπες. Η δική μου αντίδραση μέσα στη γενική... επεφημία (για την αναμενώμενη αντίδρασή μου) ήταν να βάλω το χέρι στο κεφάλι... :)
Το δούλεμα είχε ξεκινήσει "άντε τυχερούλη", "θα δεις τους Pagan Altar" κλπ, όχι μόνο από τον συνήθη ύποπτο Μήτσο (έτερο στρατηγό της EM) αλλά και από τον Γρηγόρη τον ίδιον, μιας και γνώριζαν αμφότεροι πολύ καλά ότι τους Pagan Altar
α) δεν τους πολυγουστάρω
β) τους; θεωρώ πολύ αργούς (καθώς και υπερβολικά nwobhm) για τα γούστα μου
Με ρώτησε κι ο Mad Putcher κιόλας αν θα πάμε, και φυσικά του είπα ναι, διότι τον κολλητό δεν τον πουλάς αν μη τι άλλο. Άσε που φοβόμουν ότι δεν θα μάζευε και κόσμο και ήθελα να υποστηρίξω τα παιδιά. Τέλος πάντων, η μέρα έφτασε, κι αφού πήγαμε πρώτα για τον κλασικό προ συναυλιών καφέ εις την ευαγή πλατεία Εξαρχείων, κατηφορήσαμε προς το (ο θεός να το κάνω) μαγαζί.
Ο Γρηγόρης ακόμη και την στιγμή που έσκασα μύτη δεν το πίστευε και με το που με είδε έσκασε στα γέλια (κάθαρμα!). Ο Μήτσος ευτυχώς δεν με είχε πάρει πρέφα ακόμη (ήταν εντός). Πιάνουμε λοιπόν τη συζήτηση για να περάσει λίγο η ώρα. Στο ενδιάμεσο ξεκίνησαν οι Sorrows Path τους οποίους δεν είδα (τους έχω δει στο παρελθόν άλλωστε) μιας και είναι πολύ doom (μα πολύ doom ρε παιδί μου). Στο ενδιάμεσο ο ΜΡ μου πέταγε ατάκες όλη την ώρα "έχω την εντύπωση πως προσπαθείς να τρενάρεις την είσοδό μας στο μαγαζί" κλπ, ο Γκρέγκυ άλλο που δεν ήθελε να συνεχίσει την καζούρα (κάθαρμα!) "το έχεις συνειδητοποιήσει, έτσι; χα χα!" και ξάφνου νοιώθω μια στοργική αγκαλιά γύρω μου: είχε βγει ο Μήτσος "καλώς ήλθες. Είσαι έτοιμος γι'αυτήν τη μεγαλειώδη συναυλία;" κλπ, κλπ. Πρέπει να έτρωγα δούλεμα για πάνω από μια ώρα σερί, αλλά ομολογουμένως κράτησα επίπεδο σε όλες αυτές τις "αήθεις" επιθέσεις...! :)
Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα πριν τους Litany (οι οποίοι έβγαλαν επιτέλους και τον πρώτο τους δίσκο) οι οποίοι κινήθηκαν στα γνωστά πολύ καλά τους στάνταρ. Αν και δεν ασχολούμαι πολύ με το doom, πιθανολογώ πως ίσως να είναι και το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα του είδους, όχι επειδή φυσικά ξέρω τον Νίκο (τραγουδιστής, ο αδελφός του Γρηγόρη) αλλά επειδή δεν παίζουν αμιγώς doom, τουτέστιν παίζει και καμιά παραπάνω ταχύτητα στα τραγούδια τους συχνά-πυκνά και δεν μας πιάνει η απελπισία δηλαδή. Λίγη ώρα μετά, περί τις 10 και κάτι ψιλά βγήκαν οι Pagan Altar. Εγώ ήμουν -που αλλού;- προς τη γωνία (όχι τίποτε άλλο, αλλά μην έπιανα και χώρο που θα ήθελε κάποιος άλλος! :) ) αν και μπροστά (ντάξει, πήγαμε που πήγαμε, μη δούμε κιόλας;). Η πρώτη έκπληξη (μου) ήταν ότι το μαγαζί ήταν φίσκα (παίζει να'χει καμιά 250ρα άτομα, αν και δεν ρώτησα τον Γρηγόρη). Βασικά ο Γκρέγκ το περίμενε και μου το'χε πει πως θα είχε κόσμο, απλά εμένα μου είχε φανεί υπερβολικό. Διότι πυρήνα οπαδών δεν έχουν άλλα κι άλλα γκρουπ στην Ελλάδα και θα είχαν οι Pagan Altar; Τελικώς όντως έχουν πυρήνα (και δη, φανατικότατο) και έγινε και το έλα να δεις.
Οι Pagan Altar είναι ένα πολύ περίεργο συγκρότημα είναι η αλήθεια: δεν παίζουν ακριβώς nwobhm (αν και σαφώς είναι η βάση του ήχου τους). Κατ'αρχήν είναι Black Sabbath κι άγιος ο θεός (ένας ακόμη λογος να μην τους πολυγουστάρω δηλαδή, μιας και ούτε οι Sabbath μου πολυαρέσουν) και γενικά η μουσική τους είναι μίξη από πολλά στοιχεία. Και προφανώς δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι τράβηξαν και πολύ κόσμο ξεκάρφωτο, όπως stonerάδες κλπ. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι για πρώτη φορά είπα ότι "εδώ πέρα δεν ξέρω το 80% του κόσμου" (διότι είμαστε οι "γνωστοί" στις αυτές συναυλίες συνήθως, η "οικογένεια"). Αναφορικά με τη συναυλία πάντως έχω να πω τα εξής: αν και στο ενδιάμεσο έκανα κάποιες κλασικές καζούρες τόσο στον Μήτσο όσο και κυρίως στον Mad Putcher (πχ όταν με ρώτησε πως μου φαίνονται του απάντησα "άρχισαν άσχημα, μετά έκαναν κάποια κοιλιά και συνεχίζουν ακόμη χειρότερα!") γούσταρα τρελά. Η μπάντα έκανε πραγματικά μεγαλειώδη εμφάνιση. Εκπληκτικός ήχος, κρυστάλινος, μεγάλη εμφάνιση, ποιοτικότατη. Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι, τι κι αν ουδέποτε ασχολήθηκα με την πάρτη τους κι ουδέποτε θα το κάνω στο μέλλον (εκτός αν φυσικά αλλάξουν τα μουσικά μου γούστα -πράγμα κομματάκι δύσκολο), η συναυλία ήταν απίστευτη και ειλικρινά το χάρηκα πολυ΄που τους είδα. Μάλιστα σε μερικά τραγούδια τους πορώθηκα κι αρκετά κιόλας και νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Κοινώς είναι αυτό που λένε, άλλο περιμέναμε κι άλλο μας βγήκε (για'μένα δηλαδή). Και σε καμία περίπτωση δεν το μετάνοιωσα (που βασικά δεν θα το μετάνοιωνα ούτως ή άλλως, αφού ενσυνείδητα πήγα κι όχι υποκύπτωντας στον δόλο του Mad Putcher όπως ο ίδιος 
ισχυρίζεται!). Εξαιρετική βραδιά, από την οποίαν θέλω να προσθέσω κάποια παρελειπόμενα:
Πρώτον, η αθλιότητα. όταν σε κλείνει για συναυλία ένας άνθρωπος (Γρηγόρης) που και τον ξέρεις και σε έχει στηρίξει και λεφτά σου έχει φέρει, το να του λες "φροντίστε στις 12 να έχετε τελειώσει διότι μετά το μαγαζί γίνεται κλάμπ" -μη χέσω για κλάμπ δηλαδή-, είναι αλητεία να κόβεις τον ήχο επειδή η ώρα είχε πάει 12 και τέταρτο και το συγκρότημα κατόπιν τεράστιας απαιτήσεως είχε βγει για τρίτο enchore. Ένα τραγούδι θα έπαιζαν ακόμη και επί ένα πεντάλεπτο υπήρχαν διαβολεύσεις αν θα το έπαιζαν ή όχι και είναι δεδομένο ότι στο αυτό πεντάλεπτο θα το είχαν παίξει. Τελικώς το έπαιξαν, αλλα΄πήγε να παιχτεί και τσαμπουκάς κιόλας. Δηλαδή ρε μόρτηδες, αν το κλαμπ άνοιγε στις 1 θα έπεφταν τα καράβια σας έξω; Άει από 'δω ρε...
Δεύτερον, είχαν έρθει (αν είναι δυνατόν) ένας Γιορμαναράς κι ένας Σουηδός. Ο Γερμανός ενδιαφέρουσα περίπτωση: κάπου στο 2.45 ύψος, μια ντουλάπα άνευ προηγουμένου, αλλά και γαμώ τα παληκάρια (τον έκαναν λιάρδα οι δικοί μας κιόλας!). Ο Σουηδός είχε μεγάλη πλάκα όμως! Μάλιστα όταν μου το'πε ο Γρηγόρης του λέω "μα καλά, δεν μπορούσε να τους δει στην Αγγλία ο άνθρωπος; Εδώ έπρεπε να έρθει;" η απάντηση με άφησε άναυδο: "Δεν κατάλαβες. Τους είδε στην Αγγλία πριν δυο βδομάδες, τους είδε και στη Γερμανία και ήρθε κι εδώ". Τα σέβη μου εις αμφότερους, οι οποίοι όταν τους ευχαρίστησε ο Γρηγόρης από σκηνής αποθεώθηκαν απ'όλον τον κόσμο. ΣΗμειωτέον ότι ο Γερμανός έχει 4 παιδιά! :)
Τρίτον, το μαγαζί μετά λειτουργεί ως γκοθάδικο. όταν βγήκαμε λοιπόν οι ορδές των απελπισμένων περίμεναν πως και πως απ'έξω. Βασικά ευτυχώς που'χε λίγο φωτισμό και δεν περάσαμε από πάνω τους, αυτό πουμου έκανε εντύπωση όμως είναι άλλο: αυτές οι γκοθούδες πρέπει να είναι τα πιο σούπερ γκράντε ξέκωλα που υφίστανται στο παγκόσμιο στερέωμα. Αλλά μιλάμε για ξέκωλα, όχι αστεία.
Τέταρτον, τους Pagan Altar μπορεί ως είπα να μην τους πολυγουστάρω, αλλά το να βλέπω στη σκηνή στη δεύτερη κιθάρα τον μεγάλο Richard Walker (Solstice, Isen Torr) σε κάποιες φάσεις με έκανε να ανατριχιάσω. Στο τέλος, εκεί που μάζευε τα πράγματά του πήγα να τον ευχαριστήσω για το σόου και του πετάω κιόλας "θα μπορουσατε να έχετε παίξει και το Cromlech (μέγα έπος των Solstice) πιστεύω". Έβαλε τα γέλια και μου είπε "λες; Ίσως να το κάνουμε σε κάποια άλλη συναυλία με τους "άλλους!". Και γαμώ τα παληκάρια.
Πέμπτον: δεν πιστεύω να ξανακούσω Black Sabbath για τα επόμενα 20 χρόνια.
Έκτον, τελευταίον και σημαντικότερον όλων: ο Γρηγόρης πέταξε πάλι τις μπηχτές του από σκηνής στο τέλος της συναυλίας. Και όπως πολύ σωστά είπε, το metal δεν είναι διαφημίσεις, σε όσες σελίδες κι αν το καταχωρήσουν. Το metal είναι στην ψυχή.
Κι όσοι το'πιασαν, το'πιασαν.
Με την πρώτη ευκαιρία, θα ανεβασω και φωτογραφίες.
Α. και παίδες, ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ξέρετε γιατί.
Πριν από περίπου 3 βδομάδες που είχαμε πάει στο στρατηγείο της Eat Metal ο Γρηγόρης μας πληροφόρησε ότι θα ερχόταν για συναυλία το συγκρότημα. Αμέσως ο Mad Putcher άρχισε τις κωλοτούμπες. Η δική μου αντίδραση μέσα στη γενική... επεφημία (για την αναμενώμενη αντίδρασή μου) ήταν να βάλω το χέρι στο κεφάλι... :)
Το δούλεμα είχε ξεκινήσει "άντε τυχερούλη", "θα δεις τους Pagan Altar" κλπ, όχι μόνο από τον συνήθη ύποπτο Μήτσο (έτερο στρατηγό της EM) αλλά και από τον Γρηγόρη τον ίδιον, μιας και γνώριζαν αμφότεροι πολύ καλά ότι τους Pagan Altar
α) δεν τους πολυγουστάρω
β) τους; θεωρώ πολύ αργούς (καθώς και υπερβολικά nwobhm) για τα γούστα μου
Με ρώτησε κι ο Mad Putcher κιόλας αν θα πάμε, και φυσικά του είπα ναι, διότι τον κολλητό δεν τον πουλάς αν μη τι άλλο. Άσε που φοβόμουν ότι δεν θα μάζευε και κόσμο και ήθελα να υποστηρίξω τα παιδιά. Τέλος πάντων, η μέρα έφτασε, κι αφού πήγαμε πρώτα για τον κλασικό προ συναυλιών καφέ εις την ευαγή πλατεία Εξαρχείων, κατηφορήσαμε προς το (ο θεός να το κάνω) μαγαζί.
Ο Γρηγόρης ακόμη και την στιγμή που έσκασα μύτη δεν το πίστευε και με το που με είδε έσκασε στα γέλια (κάθαρμα!). Ο Μήτσος ευτυχώς δεν με είχε πάρει πρέφα ακόμη (ήταν εντός). Πιάνουμε λοιπόν τη συζήτηση για να περάσει λίγο η ώρα. Στο ενδιάμεσο ξεκίνησαν οι Sorrows Path τους οποίους δεν είδα (τους έχω δει στο παρελθόν άλλωστε) μιας και είναι πολύ doom (μα πολύ doom ρε παιδί μου). Στο ενδιάμεσο ο ΜΡ μου πέταγε ατάκες όλη την ώρα "έχω την εντύπωση πως προσπαθείς να τρενάρεις την είσοδό μας στο μαγαζί" κλπ, ο Γκρέγκυ άλλο που δεν ήθελε να συνεχίσει την καζούρα (κάθαρμα!) "το έχεις συνειδητοποιήσει, έτσι; χα χα!" και ξάφνου νοιώθω μια στοργική αγκαλιά γύρω μου: είχε βγει ο Μήτσος "καλώς ήλθες. Είσαι έτοιμος γι'αυτήν τη μεγαλειώδη συναυλία;" κλπ, κλπ. Πρέπει να έτρωγα δούλεμα για πάνω από μια ώρα σερί, αλλά ομολογουμένως κράτησα επίπεδο σε όλες αυτές τις "αήθεις" επιθέσεις...! :)
Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα πριν τους Litany (οι οποίοι έβγαλαν επιτέλους και τον πρώτο τους δίσκο) οι οποίοι κινήθηκαν στα γνωστά πολύ καλά τους στάνταρ. Αν και δεν ασχολούμαι πολύ με το doom, πιθανολογώ πως ίσως να είναι και το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα του είδους, όχι επειδή φυσικά ξέρω τον Νίκο (τραγουδιστής, ο αδελφός του Γρηγόρη) αλλά επειδή δεν παίζουν αμιγώς doom, τουτέστιν παίζει και καμιά παραπάνω ταχύτητα στα τραγούδια τους συχνά-πυκνά και δεν μας πιάνει η απελπισία δηλαδή. Λίγη ώρα μετά, περί τις 10 και κάτι ψιλά βγήκαν οι Pagan Altar. Εγώ ήμουν -που αλλού;- προς τη γωνία (όχι τίποτε άλλο, αλλά μην έπιανα και χώρο που θα ήθελε κάποιος άλλος! :) ) αν και μπροστά (ντάξει, πήγαμε που πήγαμε, μη δούμε κιόλας;). Η πρώτη έκπληξη (μου) ήταν ότι το μαγαζί ήταν φίσκα (παίζει να'χει καμιά 250ρα άτομα, αν και δεν ρώτησα τον Γρηγόρη). Βασικά ο Γκρέγκ το περίμενε και μου το'χε πει πως θα είχε κόσμο, απλά εμένα μου είχε φανεί υπερβολικό. Διότι πυρήνα οπαδών δεν έχουν άλλα κι άλλα γκρουπ στην Ελλάδα και θα είχαν οι Pagan Altar; Τελικώς όντως έχουν πυρήνα (και δη, φανατικότατο) και έγινε και το έλα να δεις.
Οι Pagan Altar είναι ένα πολύ περίεργο συγκρότημα είναι η αλήθεια: δεν παίζουν ακριβώς nwobhm (αν και σαφώς είναι η βάση του ήχου τους). Κατ'αρχήν είναι Black Sabbath κι άγιος ο θεός (ένας ακόμη λογος να μην τους πολυγουστάρω δηλαδή, μιας και ούτε οι Sabbath μου πολυαρέσουν) και γενικά η μουσική τους είναι μίξη από πολλά στοιχεία. Και προφανώς δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι τράβηξαν και πολύ κόσμο ξεκάρφωτο, όπως stonerάδες κλπ. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή ότι για πρώτη φορά είπα ότι "εδώ πέρα δεν ξέρω το 80% του κόσμου" (διότι είμαστε οι "γνωστοί" στις αυτές συναυλίες συνήθως, η "οικογένεια"). Αναφορικά με τη συναυλία πάντως έχω να πω τα εξής: αν και στο ενδιάμεσο έκανα κάποιες κλασικές καζούρες τόσο στον Μήτσο όσο και κυρίως στον Mad Putcher (πχ όταν με ρώτησε πως μου φαίνονται του απάντησα "άρχισαν άσχημα, μετά έκαναν κάποια κοιλιά και συνεχίζουν ακόμη χειρότερα!") γούσταρα τρελά. Η μπάντα έκανε πραγματικά μεγαλειώδη εμφάνιση. Εκπληκτικός ήχος, κρυστάλινος, μεγάλη εμφάνιση, ποιοτικότατη. Τι κι αν δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι, τι κι αν ουδέποτε ασχολήθηκα με την πάρτη τους κι ουδέποτε θα το κάνω στο μέλλον (εκτός αν φυσικά αλλάξουν τα μουσικά μου γούστα -πράγμα κομματάκι δύσκολο), η συναυλία ήταν απίστευτη και ειλικρινά το χάρηκα πολυ΄που τους είδα. Μάλιστα σε μερικά τραγούδια τους πορώθηκα κι αρκετά κιόλας και νομίζω ότι αυτό λέει πολλά. Κοινώς είναι αυτό που λένε, άλλο περιμέναμε κι άλλο μας βγήκε (για'μένα δηλαδή). Και σε καμία περίπτωση δεν το μετάνοιωσα (που βασικά δεν θα το μετάνοιωνα ούτως ή άλλως, αφού ενσυνείδητα πήγα κι όχι υποκύπτωντας στον δόλο του Mad Putcher όπως ο ίδιος 
ισχυρίζεται!). Εξαιρετική βραδιά, από την οποίαν θέλω να προσθέσω κάποια παρελειπόμενα:Πρώτον, η αθλιότητα. όταν σε κλείνει για συναυλία ένας άνθρωπος (Γρηγόρης) που και τον ξέρεις και σε έχει στηρίξει και λεφτά σου έχει φέρει, το να του λες "φροντίστε στις 12 να έχετε τελειώσει διότι μετά το μαγαζί γίνεται κλάμπ" -μη χέσω για κλάμπ δηλαδή-, είναι αλητεία να κόβεις τον ήχο επειδή η ώρα είχε πάει 12 και τέταρτο και το συγκρότημα κατόπιν τεράστιας απαιτήσεως είχε βγει για τρίτο enchore. Ένα τραγούδι θα έπαιζαν ακόμη και επί ένα πεντάλεπτο υπήρχαν διαβολεύσεις αν θα το έπαιζαν ή όχι και είναι δεδομένο ότι στο αυτό πεντάλεπτο θα το είχαν παίξει. Τελικώς το έπαιξαν, αλλα΄πήγε να παιχτεί και τσαμπουκάς κιόλας. Δηλαδή ρε μόρτηδες, αν το κλαμπ άνοιγε στις 1 θα έπεφταν τα καράβια σας έξω; Άει από 'δω ρε...
Δεύτερον, είχαν έρθει (αν είναι δυνατόν) ένας Γιορμαναράς κι ένας Σουηδός. Ο Γερμανός ενδιαφέρουσα περίπτωση: κάπου στο 2.45 ύψος, μια ντουλάπα άνευ προηγουμένου, αλλά και γαμώ τα παληκάρια (τον έκαναν λιάρδα οι δικοί μας κιόλας!). Ο Σουηδός είχε μεγάλη πλάκα όμως! Μάλιστα όταν μου το'πε ο Γρηγόρης του λέω "μα καλά, δεν μπορούσε να τους δει στην Αγγλία ο άνθρωπος; Εδώ έπρεπε να έρθει;" η απάντηση με άφησε άναυδο: "Δεν κατάλαβες. Τους είδε στην Αγγλία πριν δυο βδομάδες, τους είδε και στη Γερμανία και ήρθε κι εδώ". Τα σέβη μου εις αμφότερους, οι οποίοι όταν τους ευχαρίστησε ο Γρηγόρης από σκηνής αποθεώθηκαν απ'όλον τον κόσμο. ΣΗμειωτέον ότι ο Γερμανός έχει 4 παιδιά! :)
Τρίτον, το μαγαζί μετά λειτουργεί ως γκοθάδικο. όταν βγήκαμε λοιπόν οι ορδές των απελπισμένων περίμεναν πως και πως απ'έξω. Βασικά ευτυχώς που'χε λίγο φωτισμό και δεν περάσαμε από πάνω τους, αυτό πουμου έκανε εντύπωση όμως είναι άλλο: αυτές οι γκοθούδες πρέπει να είναι τα πιο σούπερ γκράντε ξέκωλα που υφίστανται στο παγκόσμιο στερέωμα. Αλλά μιλάμε για ξέκωλα, όχι αστεία.
Τέταρτον, τους Pagan Altar μπορεί ως είπα να μην τους πολυγουστάρω, αλλά το να βλέπω στη σκηνή στη δεύτερη κιθάρα τον μεγάλο Richard Walker (Solstice, Isen Torr) σε κάποιες φάσεις με έκανε να ανατριχιάσω. Στο τέλος, εκεί που μάζευε τα πράγματά του πήγα να τον ευχαριστήσω για το σόου και του πετάω κιόλας "θα μπορουσατε να έχετε παίξει και το Cromlech (μέγα έπος των Solstice) πιστεύω". Έβαλε τα γέλια και μου είπε "λες; Ίσως να το κάνουμε σε κάποια άλλη συναυλία με τους "άλλους!". Και γαμώ τα παληκάρια.
Πέμπτον: δεν πιστεύω να ξανακούσω Black Sabbath για τα επόμενα 20 χρόνια.
Έκτον, τελευταίον και σημαντικότερον όλων: ο Γρηγόρης πέταξε πάλι τις μπηχτές του από σκηνής στο τέλος της συναυλίας. Και όπως πολύ σωστά είπε, το metal δεν είναι διαφημίσεις, σε όσες σελίδες κι αν το καταχωρήσουν. Το metal είναι στην ψυχή.
Κι όσοι το'πιασαν, το'πιασαν.
Με την πρώτη ευκαιρία, θα ανεβασω και φωτογραφίες.
Α. και παίδες, ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ξέρετε γιατί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)