Για να πω ότι θα γράψω στο (προ πολλού ανενεργό) βλόγι μου, προφανώς και υπάρχει σοβαρός λόγος.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά με κάποιες λεπτομέρειες που μετά βεβαιότητος δεν ενδιαφέρουν κανένα και που (για όσους με θυμούνται, ναι, δεν έχω αλλάξει) θα τις πω anyway.
Όταν ξεκίνησα (ως παλαιός κι επί σειρά ετών φορουμίστας) την οδύσσεια στη βλογόσφαιρα, υπήρχε ήδη ένας οργανωμένος μικρόκοσμος με τα καλά του και τα κακά του. Όταν άρχισα να παρακολουθώ αρχικά πως λειτουργεί η βλογόσφαιρα ήταν η εποχή των γεγονότων με τη συγκλονιστική ιστορία της Αμαλίας καθώς και τα του funEl (για όσους παλαιούς θυμούνται): τελικά (συμπτωματικά) εισήλθα με κάθε επισημότητα που αρμόζει σε ένα θεό αμέσως μετά από αυτά. Εντελώς τυχαία, το πρώτο βλόγι που συνάντησα στο διάβα μου για καλή μου τύχη, ήταν εκεινο του Μαύρου Γάτου. Ένα βλόγι (παιδιά σόρρυ, αλλά η αργκό του βλογ δεν λησμονείται όσα χρόνια κι αν περάσουν) με εξαιρετική γραφή, κυριως όμως πολύ καλούς συνδέσμους.
Μέσα από τα αυτούς τους συνδέσμους βγήκα πολυ ενδιαφέροντα βλόγια, όπως το Άει Σιχτίρ για παράδειγμα.
Και μέσα από αυτό, βρήκα τον polsemannen.
Ο polse, ούτως ειπείν ο αγαπημένος μου βλόγερε όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσα όλα τα χρόνια, δυστυχώς εδώ και μερικούς μήνες δεν είναι στη ζωή. Μας άφησε μετά από πολλούς μήνες σε κώμα και άνιση μάχη με τον covid.
Πάντα θαύμαζα αυτό το παλικάρι για την ευγένεια και το διαυγές πνεύμα του. Παντα γούσταρα τις διαδικτυακές κουβεντούλες που πιάναμε οι οποίες σε μεγάλο βαθμό βασίζονταν στην παρεμφερή φιλοσοφία που είχαμε σε πολλά ζητήματα, ένα εκ των οποίων και τα χάλια του νεοΈΛ-ληνα, τα οποία σήκωναν πολύ δούλεμα (κάτι που ήταν η ειδικότητά μας).
Μέσα από αυτή την οπτική γωνία και πάντα για το χαβαλέ και το δούλεμα, διοργανώσαμε πολλά "χάπενινγκς" στα χρόνια των παχιών αγελάδων. Βασικά δεν μας ενδιέφερε καν αν θα δημιουργούσαμε ρεύμα, εμείς το χαβαλέ μας κάναμε σχολιάζοντας βιτριολικά τα πάντα. Και πραγματικά, μέσα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας, περνάγαμε ωραία στο μικρόκοσμο που είχαμε φτιάξει (μαζί και με κάποια άλλα παιδιά της βλογόσφαιρας).
Κολοφών όλων αυτών των "ενεργειών" ήταν τα Καζανακοτούμπεια (τα οποία είχαν προκύψει πάνω σε σχολιασμό/διάλογο σε κάποιο θέμα). Για την ιστορία να πω ότι πάρα πολλά χρόνια μετά, είδα ακριβώς ο ίδιος "διαδικτυακός αχτιβυζμός" να επιχειρείται να φανεί σαν χαβαλές στο φεηστσιμβούκιον. Άλλος αχτιβυζμός ήταν η ώρα της μίζας (που ομολογουμένως δεν είχε το σουξέ των Καζανακοτουμπείων, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Παρεμπιμπτόντως, αμφότεραι αι αφίσαι ήσαν δημιουργήματα του polse).
Επίσης μην ξεχνάμε το βραβείο της χρυσής μουντζας, το οποίο εξ όσων έχω την εντύπωση πρέπει να είναι το πρώτο που καθιέρωθηκε εις το ελληνικόν διαδίκτυον και μάλιστα με τον τιμητικό τίτλο "Η Πατρίς ευγνωμονούσα" (και για το οποίο σόρρυ που θα χάσετε τέτοιο ιστορικό τεκμήριο, αλλά δε βρίσκω το λινκ. Κάπου έχω τη φώτο όμως, που θα πάει...). Ο (αν υπάρχει) αναγνώστης αυτού του βλογίου θα αναρωτηθεί φυσικά "Μα καλά ρε Άδη, πνευματικά δικαιώματα ψάχνεις;".
Φυσικά και όχι: όμως θέλω να καταδείξω πως ο καλοπροαίρετος κι επιτυχημένος χαβαλές κάποιες φορές μένει και η συνδρομή του polse ήταν καίρια σε αυτό το κομμάτι.
Την ίδια στιγμή, τρελό σουξέ έκαναν οι παραδοσιακοί ετήσιοι Καζαμίες του (τιμής ένεκεν ο τελευταίος, του 2021) καθώς και άλλες πικάντικες ιστορίες (πχ του Βατραχοκλή του Τηγανόλαδου), όπου το καυστικό χιούμορ έδινε κι έπαιρνε.
Κάπου στο ενδιάμεσο έμαθα κάτι που με στεναχώρησε πολύ, αλλά ταυτόχρονα με έκανε να θαυμάσω το σθένος και το πνεύμα αυτού του παιδιού ακόμα περισσότερο. Ο polse ταλαιπωρείτο επί σειρά ετών από πολύ σοβαρή ρευματοειδή αρθρίτιδα, η οποία τον είχε καθηλώσει από παλιά σε αναπηρικό καροτσάκι. Η πρώτη φορά που έμαθα αυτό το νέο (από το παράξενο δαιμόνιο -το βλόγι μάλλον έχει πέσει) αισθάνθηκα απέραντη θλίψη: αν αυτό το τόσο απελευθερωμένο, καλοσυνάτο και δυνατό πνεύμα ήταν έτσι όντας σε ένα καροτσάκι, πως θα ήταν δίχως αυτό; Μου φαινόταν αδιανόητο. Η ζωή δεν είναι δίκαιη γαμώτο. Οκ, το ξέρουμε αυτό, αλλά κάποιες φορές πραγματικά σε τσακίζει.
Με τον καιρό, δυστυχώς, η βλογόσφαιρα ξεφούσκωσε και για τους δυο μας (όπως και γενικότερα για τη διαδικτυακή "σειρά" μας, έστω και για διαφορετικούς λόγους. Όμως ποτέ δεν χαθήκαμε εντελώς: υπήρχε πάντα το φεητσιμβούκιον που τα λέγαμε ενίοτε, πολλές φορές συζητώντας και για τα παλιά καλά χρόνια του χαβαλέ.
Δυστυχώς με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ από κοντά, αν και το είχαμε συζητήσει. Με σκοτώνει η σκέψη, αλλά η υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να βρισκόμασταν όταν θα γυρνούσα από μια πολυετή υποχρέωση που με είχε μακριά από την Αθήνα (και που στα τελειώματα συνέπεσε με την τρέλα του κορωνοϊού μετά των απαγορεύσεων), δεν μπόρεσε να τηρηθεί. Μου είχε πει που έμενε, είχα το τηλέφωνο, αλλά απλά δεν το κανονίσαμε ποτέ.
Έτσι απλά...
Θα σας εκμυστηρευθώ κάτι, που μέχρι πρότινος δεν θα πίστευα ούτε εγώ (άρα δεν θα κακοχαρακτηρισω κανέναν, αν δεν): κάπου προς τα τέλη Μαϊου, ένα βράδυ μέσα στον ύπνο μου τον είδα να με φωνάζει "Άδουλα" (έτσι με αποκαλούσε). Ταράχτηκα πάρα πολύ που ξύπνησα κάθιδρος. Και τώρα που το γράφω, ανατριχιάζω διότι ήταν τόσο αληθινό (και ανησυχητικό συνάμα).
Το επόμενο πρωί του έστειλα μήνυμα στο φεηστσιμβούκιον να δω αν ήταν καλά. Το μήνυμα δεν το διάβασε ποτέ. Άρχισα να ανησυχώ. Αν πω ότι δεν πήγε στον κορωνοϊό το μυαλό μου θα έλεγα ψέματα: ούτως ή άλλως ήδη από τα ξεκινήματά του στο 20 μου είχε πει ότι τον απασχολούσε το θέμα (συναρτήσει με την αρθρίτιδα). Με τον καιρό η ανησυχία μεγάλωσε και κάποια στιγμή, κάπου στο καλοκαίρι, έμαθα το ασχημο: είχε ήδη πέσει σε κώμα (από τον Απρίλιο).
Όσον αφορά το όνειρο μην με ρωτάτε, δεν έχω απάντηση, ήθελα όμως απλά να το καταγράψω. Και δεν είμαι άνθρωπος που πιστευει στα όνειρα, για να σας προλάβω σε τυχόν κακεντρεχή σχόλια (σιγά μην σχολιάσει ψυχή δηλαδή, αλλά λέμε τώρα).
Για πολύ καιρό πολλοί διαδικτυακοί φίλοι κατέβαλαν προσπάθεια να μάθουν νέα του. Κάποια στιγμή κάποιοι κατάφεραν να επικοινωνήσουν με την οικογένεια, όπου τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά. Οφείλω να ομολογήσω ότι, δυστυχώς, το ενδιαφέρον μας ενόχλησε και την οικογένειά του, στις αναμφίβολα δύσκολες ώρες που πέρναγε.
Μέχρι την 29 Ιουλίου 2021 οπότε και τα νέα μαύρισαν: ο polse, αυτό το απίστευτα φωτεινό πνεύμα, αυτό το αδιανόητα καλόκαρδο κι αιώνιο παιδί, δεν ήταν πια μαζί μας: είχε γίνει ένα με το Σύμπαν. Η ηλικία του, αν θυμάμαι καλά, 53 ετών.
Μαχαιριά που πόνεσε πολύ. Πάρα πολύ.
Προσπάθησα πολλές φορές να γράψω κάτι αμέσως μετά το θάνατό του. Τη μια φορά έσβηνα το κείμενο, άλλες καθόμουν σα χαζός να κοιτάζω την οθόνη σαν ένα μεγάλο κενό. Κάποιες άλλες, απλά έβαζα τα κλάματα. Δεν ήθελα να γράψω κάτι απλά τιμής ένεκεν, αλλά κάτι για έναν καλό φίλο, έστω και διαδικτυακό. Δεν τα κατάφερα. Κάποιες φορές, απλά το απέφυγα κιόλας.
Δεν θα κρύψω ότι πιέστηκα πολύ να γράψω αυτές τις αράδες, αυτά τα λόγια αγάπης και θύμησης γι'αυτό το παιδί, που με τόση εγκαρδιότητα μοιράστηκε την καλοσύνη του μαζί μας. Το έκανα, ωστόσο, όχι μόνο επειδή το αισθανόμουν ηθική υποχρέωση να γράψω κάτι εις μνήμην αυτού του καλού φίλου, αλλά κι επειδή, υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο σύμπαν, ο polse σε λίγες μέρες από σήμερα, την 1η Ιανουαρίου, θα είχε γενέθλια. Και πλέον δεν μπορώ να του ευχηθώ χρόνια πολλά και υγεία, όπως έκανα κάθε χρόνο.
Θα προσθέσω μια τελευταία παράγραφο πιάνοντας το αγαπημένο μας θέμα (δηλαδή τη χαζομάρα του νεοΈΛ-ληνα), κυρίως για να ελαφρύνω λίγο το κείμενο διότι με έχει πιάσει ένα σφίξιμο. Όπως είπα ο polse έφυγε από κορωνοϊό διότι έπρεπε να είναι ανεμβολίαστος (ανήκε στις κατηγορίες ασθενών που ο εμβολιασμός εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους). Αν και πρόσεχε, προφανώς κόλλησε από κάποιον άλλον. Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας έχει την ψευδαίσθηση πως, επειδή έχει πρόσβαση σε μια σύνδεση συν ένα πληκτρολόγιο, μπορεί να γράφει ό,τι παπαριά του κατέβει στο νου: μεταξύ άλλων και να αμφισβητεί ιατρικές μελέτες, στατιστικές και δεδομένα (όπως περί του εμβολιασμού) ή να θεωρεί εαυτόν ισότιμο με έναν επιστήμονα. Αν δούμε τη συνολική ιστορία του εμβλιασμού (από το 18ο αι.) θα διαπιστώσουμε ότι είχαμε κι άλλες φορές αντιδράσεις από τον κόσμο (το πόπολο που έγραφε κι ο polse περιπαιχτικά κάποιες φορές). Όμως άλλο πράγμα ο 19ος αιώνας κι άλλο ο 21ος, όπου θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης (οκ λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, μιας και γελάει και η... επίπεδη γη μαζί μας). Αλλά ρε διάολε, αναλογιστείτε ότι την ανωριμότητα κάποιων δεν υπάρχει καμία συνταγματική πρόνοια ή άλλη νομική κάλυψη για να την πληρώνουν άνθρωποι που δεν φταίνε, άνθρωποι που μπορεί να ήθελαν να ζήσουν αλλά κάποιος άλλος τους στέρησε αυτό το δικαίωμα. Μην παίζετε με τις ζωές των άλλων. Δεν είναι δικαίωμα να σκοτώνετε κόσμο με την άγνοιά σας ή τις απόψεις σας, όσοι (για δικούς σας λόγους) δεν θέλετε να προσέχετε. Εμβολιαστείτε γαμώτο.
Κι όσον αφορά τις στιγμές, να τις επιδιώκετε ρε. Δεν έρχονται μόνες τους. Όπως έτσι απλά με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ, έτσι το ίδιο απλά θα μπορούσαμε να έχουμε βρεθεί. Οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω...
