Κι εκεί που κάθεσαι το κατά δύναμιν ήρεμος δηλαδή, τσουπ, πέφτεις πάνω σε προσφορά απόψεως που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της από τον γνωστό και μη εξαιρετέο όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω-εξίσου-Πάσχο (μην ρωτάτε ποιος είναι ο Πάσχος. Ένας είναι ο Πάσχος).
Τι κάνει σε γενικές γραμμές (κάθε φορά) ο Πάσχος; Κατ' αρχήν ξεκινάει πάντοτε με ένα κατά γενική ομολογίαν (του ιδίου) αποδεκτό συμπέρασμα το οποίο αναγάγει σε αξίωμα (ήτοι δεν απαιτείται απόδειξη και το δεχόμαστε ως έχει) όπως το ότι "για να μην έχει βρέξει επί τόσες μέρες συμπεραίνουμε ότι η φορολογία παραμένει σε χαμηλά επίπεδα και πρέπει να αυξηθεί προκειμένου να υπάρξει εξίσωση υποχρεώσεων με το κεφάλαιο" ή ότι "αφού έχουμε διαπιστώσει ότι στον Πειραιά υπάρχει θάλασσα τότε παντού πρέπει να υπάρχει θάλασσα, διότι αν δεν υπάρχει παντού, τότε που πηγαίνει όλη αυτή η θάλασσα;" κ.ο.κ. Όχι, μην γελάτε καθόλου εάν νομίζετε ότι πρόκειται απλώς για χιούμορ. Ολόκληρη εποχή την έχουμε βαφτίσει μεσαίωνα επειδή οι άνθρωποι σκέφτονταν με τον ολόιδιο σκοταδιστικό τρόπο, αλλά ας μην ξεφεύγουμε διότι είναι αδύνατον να εξηγήσουμε πως ο πάλαι ποτέ μεσαίωνας σήμερα ονομάζεται δημοσιογραφία.
Γενικά ο Πάσχος θέλει πάντοτε να βρίσκει ένα πρόβλημα. Αν πχ μπει σε τούτο το ταπεινό βλόγι (σκόρδο) είναι βέβαιον ότι το πρώτο (και ίσως και το μόνο) πράγμα που θα διαπίστωνε θα ήτο η "ανωνυμία" του ιδιοκτήτου. Το τι γράφει ο ιδιοκτήτης θα πέρναγε ενδεχομένωςσε ένατη μοίρα, ίσως και παρακάτω ή ακόμη καλύτερα και σε καθόλου μοίρα. Η ουσία είναι πως βρίσκοντας το πρόβλημα, ο Πάσχος συνήθως προσφέρει λύσεις και τελικώς δι'αυτών λαμβάνει και την θέση του εις το Ιστορικόν Γϊγνεσθαι της ανθρωπότητος. Πχ για την αντιμετώπιση του μείζωνος προβλήματος της ανωνυμίας στο ίντερνετ η λύση ίσως να είναι η παρακολούθηση των πάντων και η επιτακτική άρση της ανωνυμίας ενδεχομένως με αυστηρές ποινές κλπ. Ντάξει, οκ, ξέρω τι θα μου πείτε: ότι ο Πάσχος δεν είναι τόσο αντίθετος. Συμφωνώ. Ο Πάσχος συνήθως υιοθετεί με εξαιρετική λεπτότητα όλες τις απόψεις στο ίδιο κείμενο προκειμένου τελικώς και να έχει πέσει μέσα έχοντας γράψει σχετικά όταν έπρεπε αλλά και να μην τον βαραίνουν οι αντίθετες γνώμες (μερικά ενδεικτικά παραδείγματα και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ εδώ, εδώ κι εδώ). Τέλος πάντων, κάτι αντίστοιχο έκανε και με το "τρέχον" κείμενό του ο Πάσχος: Αν θέλει κάποιος να δει το μέλλον αυτής της χώρας δεν έχει παρά να κοιτάξει τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ που βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Τελεσίδικο. Αξίωμα. Πανθομολογούμενη παραδοχή.
Ο Πάσχος απεφάνθη αμετακλήτως.
Όχι, όχι, το μέλλον της χώρας δεν φαίνεται από τους σαθρούς οικονομικούς δείκτες, δεν φαίνεται από την αυξανόμενη ανεργία και δυστυχία και ανέχεια, από τους σταθερά διεφθαρμένους πολιτικούς, δεν φαίνεται καν από τους αυξανόμενους ρυθμούς μετανάστευσης. Το μέλλον της χώρας φαίνεται αν κοιτάξει κάποιος αν κοιτάξει στις βάσεις που βγαίνουν πάνω-κάτω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Άρα ένα πρώτο δικό μας συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το μέλλον της χώρας μπορεί κάποιος να το δει μόνο μια φορά τον χρόνο.
Βέβαια δεδομένου ότι συμφωνώ (σκόρδο) με τον Πάσχο στο συγκεκριμένο θέμα μιας και όντως αυτό που επιχειρεί να αναλύσει είναι γεγονός, πχ όντως οι Σχολές της Αστυνομίας ή οι στρατιωτικές έχουν μεγάλη ζήτηση εδώ και χρόνια και ως εκ τούτου αντίστοιχες βάσεις, δεν μπορώ να κατανοήσω προς τι η σεμνότυφη μεγαλοπρέπεια του ετέρου αξιώματος ότι Εκεί υπάρχουν εκ πρώτης όψεως περίεργα πράγματα. Το πιάσατε έτσι; Εκ πρώτης όψεως, ούτως ειπείν, ο Πάσχος ήδη ξέρει τι υπάρχει στο παρασκήνιο αλλά θα σας τυραννήσει λίγο ακόμη μέχρι να μας αποκαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει, καθ'όσον εμείς -τα άβουλα πρόβατα που είναι αδιανόητο να έχουν κρίση και άποψη- αδυνατούμε να καταλάβουμε. Έρχεται λοιπόν το πρώτο μεγαλειώδες συμπέρασμα του Πάσχου (μιας και όπως προαναφέραμε, το αρχικό ήταν αξίωμα): Ακόμη και το 2008, την εποχή δηλαδή που χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά της αστυνομίας -και παρεμπιπτόντως κάηκε η Αθήνα- μετά τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και είναι ίσως ιστορική ειρωνεία ότι πολλά από τα δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα του «μεγάλου ξεσηκωμού», εκείνα που φώναζαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τώρα συνωστίζονται στις εισόδους εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές. Πού πήγε όλη αυτή η οργή; Πώς χάθηκε το μένος κατά της αστυνομίας συνολικά και κατά των αστυνομικών συλλήβδην;
Πρόκειται σαφώς για θρίαμβο της Διανόησης! Όσοι έχουν εισαχθεί σε σχολές αστυνομίας ή στρατού τα τελευταία χρόνια, είχαν αντιδράσει σφόδρα τον δεκέμβρη του 2008. Υποθέτω ότι είτε έχουν βρεθεί αποτυπώματα/ίχνη dna, είτε υπάρχουν φωτογραφικές ταυτοποιήσεις, διότι δεν δύναμαι να εξηγήσω διαφορετικά την πάσχειο δογματική βεβαιότητα. Ναι, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτοί που σήμερα συνωστίζονται (sic) έξω από τις μπατσοσχολές ήταν οι διαδηλωτές (ή γιατί όχι και οι κουκουλοφόροι, να προσθέσω εγώ) του Δεκέμβρη του 2008.
Βέβαια, εδώ προκύπτει κι ένα μικρό προβληματάκι, διότι αν ανατρέξουμε στις απόψεις του ιδίου ανδρός λίγο μετά τα δεκεμβριανά του 08 θα διαπιστώσουμε ότι ούτε ο ίδιος είχε καταφέρει να εξάγει σαφή συμπεράσματα τότε αλλά τέλος πάντων μια πρώτη γεύση του είχε μείνει. Σύμφωνα με αυτήν τη γεύση λοιπόν Κάπως έτσι γίνεται προϊόντος του χρόνου και η ερμηνεία για τον Δεκέμβρη. Μεταφυσική. Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι ο Θεός; Πολύ θεωρία δίχως κανένα στοιχείο. Φυσικά μέσα από μία μεγαλειώδη ανάλυση τότε που είχε πιάσει κυριολεκτικά όλα τα δεδομένα, πέρναγε μεταξύ άλλων και από κάποια μικροσφάλματα των ευαγείς δημοσιογράφοι που βιάζουν (ενίοτε, να προσθέσω, όπως η πολύ που συντάσσεται με την θεωρία ας πούμε) τις λέξεις με αποτέλεσμα η νέα γενιά να μην ξερει τι κάνει και γιατί. Τώρα πως η ασάφεια εκείνων των ημερών μας προέκυψε σε ταυτοποίηση εκείνων που μπήκαν στις σχολές της αστυνομίας, θα σας γελάσω διότι προφανώς έχω χάσει επεισόδια.
Είναι αυτονόητο ότι η ανάλυση ή μάλλον η ευγενική προσφορά ετοίμων συμπερασμάτων διά να μην χρειαστεί να σκέφτεστε εσείς (το κάνουμε εμείς για εσάς) δεν σταματάει εδώ: Βεβαίως, για τους νέους υπάρχει μια δικαιολογία: παιδιά είναι, έτσι έμαθαν κι έτσι πιθήκιζαν τις συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στους γονείς τους. Υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί της Μεταπολίτευσης. Ανήκουν στη γενιά που δεν πρόκανε να ζήσει το Πολυτεχνείο κι αποφάσισε να φτιάχνει φθηνά υποκατάστατά του. Είναι οι κατά βάση πολιτικά αγράμματοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη δημοκρατία από τη δικτατορία· η γενιά που φτιάχνει εξεγέρσεις ακόμη και με λάθος ιστορικά συνθήματα, όπως το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ηταν πολλοί οι γονείς και δάσκαλοι που έπαιρναν τα παιδιά τους από το χέρι για να τους μάθουν την «επανάσταση», να διαδηλώσουν έξω από τα αστυνομικά τμήματα· και αν έφευγε και καμιά πέτρα, «τι να κάνουμε; Παιδιά είναι». Σίγουρα τα δύο κοινωνικά υποσύνολα (εκείνων που παρότρυναν τα παιδιά τους να «παίξουν επανάσταση» κι εκείνων που τα παροτρύνουν να εξασφαλιστούν δηλώνοντας την προτίμησή τους στις αστυνομικές σχολές) δεν ταυτίζονται. Αλλά επειδή και τα δύο φαινόμενα εμφάνισαν μαζικότητα, κάπου τέμνονται, και η τομή πρέπει να είναι μεγάλη.
Εδώ αρχίζουμε να παθαίνουμε μερικές μικροκράμπες στον εγκέφαλο, μιας και η πρώτη λογική διασύνδεση των δεδομένων του κειμένου μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως τα παιδιά πηθικίζουν τις συμπεριφορές των μεγαλυτέρων άρα αφού προτιμούν τις σχολές αστυνομίας αυτό είναι προϊόν πιθηκισμού και αφού γινόταν και παλαιότερα οι μεγαλύτεροι έτρεφαν ανέκαθεν μια αγάπη προς την αστυνομίας. Επαγωγικά προς τα πίσω πηγαίνει αυτό, αλλά το χειρότερο είναι πως ως συμπέρασμα προκύπτει μέσα από μια σειρά σωστών επιχειρημάτων (πχ για τα ανιστόρητα συνθήματα, για τα φτηνά υποκατάστατα κλπ, κλπ). Πως όμως προκύπτει η δήθεν επανάσταση με τα τι να κάνουμε κλπ, που αναλύει ο Πάσχος; Είναι προφανές ότι το παράδοξο ενοχλεί και τον μεγάλο διανοητή (ούτως ειπείν, σοφό, εάν φυσικά μου το επιτρέπει ο ίδιος), αλλά παραταύτα κατάφερε να διαπιστώσει ένα μεγάλο σημείο τομής. Ας περάσουμε να το δούμε, μιας και η απάντηση είναι εντελώς προφανής: Η άνοδος των βάσεων στις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές (όπως και παλαιότερα των Παιδαγωγικών) δείχνει ότι αναθρέφουμε μια ευνουχισμένη γενιά. Δεν μπορεί τόσοι νέοι άνθρωποι να ονειρεύονται να γίνουν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. Μην παρεξηγηθούμε: καλά είναι όλα τα επαγγέλματα, αλλά ο συνωστισμός σε αυτές τις σχολές δεν δείχνει μια ξαφνική παρόρμηση των νέων να ασχοληθούν με το αστυνομικό ή το στρατιωτικό έργο. Δεν είναι τα παιδιά που ανεβάζουν στο 17,5-18 τις βάσεις των συγκεκριμένων σχολών. Είναι οι γονείς τους που τα διαπαιδαγωγούν στη συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.
Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή η γενιά, παρά την επίφαση επαναστατικότητας, αναπαράγει το σύνολο των πεποιθήσεων της προηγούμενης. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την επαγγελματική εξασφάλιση (διά του κράτους, φυσικά), αλλά συντηρεί ατόφια και τα συνθήματα των προηγούμενων. Πίσω από τον διάχυτο «επαναστατισμό» κρύβεται ο συντηρητισμός εκείνων που ήταν ριζοσπάστες πριν από είκοσι χρόνια και στο μεταξύ δεν άλλαξαν ούτε μία ιδέα.
- Παρατήρηση πρώτη: το σημείο τομής φυσικά απουσιάζει και είναι απολύτως λογικόν. Ομιλούμε διά τον άνθρωπον που θα εγκαλούσε ακόμη και την ημέρα επιχειρηματολογώντας κατά της εάν ήτο πεπεισμένος πως μοναχά με νύκτα θα υπήρχε ταχύτερη αποκρατικοποίηση της δημόσιας περιουσίας καθώς και απολύσεις στο δημόσιο. Αυτό σημαίνει πως αφού το σημείο τομής ανεφέρθη ότι υπάρχει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αναφερθεί και ποιο είναι αυτό. Λογικότατον.
- Παρατήρηση δεύτερη: Ιδού πως η χρήση σωστών επιχειρημάτων με εντελώς στρεβλό τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμη πιο θεόστραβο παράδειγμα. Καθήστε τώρα να αναλογιστείτε πόσες άλλες αναλύσεις (όχι μόνο του ιδίου φυσικά, μην είμαστε παράλογοι) έχετε πεισθεί ότι "έτσι είναι" και από πίσω υπήρχε κάποια αντίστοιχη πρακτική.
Αλλά για να επιστρέψουμε: ναι, η νέα γενιά, οι τέως έφηβοι και νυν πολίτες, τα "παιδιά" κάνουν απλώς τα τερτίπια των γονιών, αυτό είναι το θυμόσοφο συμπέρασμα του Πάσχου, που προφανώς εξηγεί τα πάντα.
Πιθανώς ο Πάσχος να κρίνει από αυτά που επιχειρεί ο ίδιος να κάνει στα δικά του παιδιά (αν έχει, δεν γνωρίζω) ή ακόμη χειρότερα, στους πολίτες όλης της χώρας με αυτά που γράφει, αφού εδώ πέρα μας λέει ευθέως ότι τα παιδιά δεν έχουν ιδίαν βούληση. Τον Πάσχο δεν τον απασχολεί το ότι επί σειρά ετών υπήρχαν παιδιά που θεωρούσαν ότι το μέλλον τους είναι κάτι τόσο εύκολο που ακόμη και δηλώνοντας το ΤΕΙ Διασυμπαντικής Ιχθυοκλωστοϋφαντουργικής Αεροναυπηγικής των Άνω Σέκλανων θα μπορούσαν να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Τόσον καιρό προφανώς οι επιλογές των γονιών ήταν καλύτερες, τώρα τελευταία θα σκάρτεψαν. Βέβαια, την ίδιαν στιγμή που οι συντηρητικοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα "ασφαλή" 800 ευρώ μιας σχολής μπάτσων για παράδειγμα, αυξάνεται και η μετανάστευση κυρίως νέων (και πτυχιούχων) ανθρώπων προς το εξωτερικό, δείγμα ότι η άποψη της ελληνίδας μάνας τελικά δεν πρέπει να περνάει και σε τόσο μεγάλο βαθμό, διότι πως θ'αντέξει η μάνα να ξενιτευθεί το βλαστάρι της. Οπότε εδώ μάλλον έχουμε μια μικροαντίφαση, αφού οι βουλές των γονιών φτάνουν ως ένα σημείο μόνο, αλλά τέλος πάντων το σημείο αυτό είναι εκείνο που έχει προκρίνει ο Πάσχος μας. Όμως τα λογικά κενά -διότι αρκετό χιούμορ κάναμε έως τώρα- στον ειρμό (ο θεός να τον κάνω δηλαδή) του Πάσχου αν και αρχίζουν να γίνονται αβυσσαλέα, δεν δείχνουν να ενοχλούν τον Πάσχο. Είναι γνωστό πχ ότι οι Έλληνες έχουν γενικότερα υψηλό επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών (στα ελληνικά τα κάνουμε σκατά συνήθως. Είδες τι σου κάνει η πολύ θεωρία;) και λοιπών πτυχίων (πληροφορικής κλπ, κλπ). Την ίδιαν στιγμή γνωρίζουμε εδώ και χρόνια για πλήθος "παιδιών" που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού είτε για πτυχίο, είτε για κάποιο μεταπτυχιακό (θα θυμάται φυσικά ο Πάσχος όπου κατά σατανική σύμπτωση πάλι είχε λάβει θέση για το θέμα, πως αυτό ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα υπέρ των εγχωρίων κολλεγίων προ μερικών ετών που είχε προκύψει το θέμα μεταξύ άλλων και με το άρθρο 16): Το γράφαμε και παλιά (Απογευματινή 2.12.2003): «Κανείς δεν ζήτησε να αναγνωριστούν όλα τα διπλώματα όλων των κολεγίων. Η τροπολογία προβλέπει το αυτονόητο. Σήμερα, αν, για παράδειγμα, το Χάρβαρντ συμβληθεί με ένα φορέα στην Ελλάδα και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών ώστε κάποιος έλληνας φοιτητής σπουδάζει κάποια χρόνια στην Ελλάδα και μετά πηγαίνει και παίρνει πτυχίο του από το αμερικανικό αυτό ίδρυμα, τότε αυτός ο πτυχιούχος του Χάρβαρντ, λογίζεται ως πτυχιούχος του Χάρβαρντ, απ' όλο τον κόσμο, από απ' όλες τις κυβερνήσεις της γης, απ' όλες τις επιχειρήσεις της υφηλίου εκτός από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο!
Άρα την ίδιαν στιγμή που ο Πάσχος έκανε αγώνα μέγιστο τε και ιερό να αναγνωρίζονται αρκετά από τα αμέτρητα πτυχία που προέρχονται είτε από ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, είτε από διάφορες σχολές του εσωτερικού, ο ίδιος είναι που εγκαλεί τον Έλληνα γονιό ότι κάνει στο παιδί του πλύση εγκεφάλου τέτοια που τον κάνει να έχει συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας. Είναι συντηρητική αντίληψη και έλλειψη ρίσκου το να έχεις ένα παιδί που μαθαίνει 2-4 ξένες γλώσσες (ή σε αρκετές περιπτώσεις και παραπάνω), που τρέχει σε πλήθος φροντιστηρίων (πολλάκις σε πανάκριβα ιδιαίτερα) για ένα καλύτερο πλασάρισμα στις πανελλαδικές, που μπορεί να πάει στο εξωτερικό με πανάκριβα δίδακτρα, που μπορεί να έχει και μερικά άλλα παράλληλα πτυχία σε υπολογιστές κλπ; Νομίζω ότι μόνο ο Πάσχος θα μπορούσε να ταιριάξει τόσο άψογα τόσο αντίθετες απόψεις. Και μέσα σε όλα έρχεται η βεβαιότητα του αυθέντη, αυτή του όλα τα σφάζων, όλα τα μαχαιρώνων να'ούμ.
Διότι σύμφωνα με την ει;ς άτοπον απαγωγήν, είναι αδιανόητο (μην πω και αποτρόπαιο δηλαδή) ένας έφηβος να βλέπει τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι του οι γονείς. Την καλώς εννούμενη "καραμέλα" σύμφωνα με την οποίαν πλήθος γονιών λένε στα παιδιά τους "παιδάκι μου το ξέρω ότι κουράζεσαι αλλά επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα είναι καλό να έχεις περισσότερα εφόδια απ'αυτά που είχα εγώ" ο Πάσχος δεν την έχει ακούσει ποτέ. Το ότι το ελληνικό κράτος (στο πρόσωπο του οποίο ο εχθρός κατά την πάσχειο λογική ονομάζεται μοναχά ελληνικό δημόσιο) ήταν ανέκαθεν στρεβλό (ή πιο σωστά, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια) και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα είχαν πάντοτε ως άτυπο τιμοκατάλογο αλλά για ταβάνι τους μισθούς του δημοσίου, είναι κάτι που προφανώς διαφεύγει από τον Πάσχο, για τον οποίον μάλλον δεν υπήρξε ποτέ και η γενιά των 700 ευρώ, της μαύρης εργασίας κλπ, κλπ. Ένας νέος -κατά τον Πάσχο- προφανώς δεν βλέπει γύρω τους άλλους πάλαι ποτέ νέους που ακόμη μένουν με τους γονείς τους αν και τριανταφεύγα χρονώνε, και που αδυνατούν να κάνουν ακόμη και οικογένεια. Αυτά όλα αλλά και πολλά άλλα τα άβουλα παιδιά προφανώς δεν τα βλέπουν ποτέ, ως επίσης δεν βλέπουν και τις τρομολαγνικές ειδήσεις που οι συνάδελφοι του ιδίου εδώ και χρόνια πλάθουν με τρόπον τέτοιο ώστε τα πρόβατα να μένουν πάντοτε μέσα στο μαντρί. Και μετά του φταίνε οι επιλογές των παιδών του Πάσχου...
Άκου λοιπόν κάτι φίλε Πάσχο: δεν θα σου πω τι μου λένε πολλοί πιτσιρικάδες με τους οποίους μιλάω συχνά και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Θα σου πω πως θυμάμαι ότι είχα αντιδράσει εγώ όταν ήταν να συμπληρώσω το μηχανογραφικό πριν από αρκετά χρόνια. Επί μήνες σκεφτόμουν το πρόβλημα της ανεργίας (ω, ναι Πάσχο, υπήρχε από τότε και ήταν και μεγάλο. Ξέρω...σε σόκαρα, ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη). Ενώ πχ είχα κλίση στα μαθηματικά και ήταν και το αγαπημένο μου μάθημα, αποφάσισα με βαρειά καρδιά να μην δηλώσω σχολές μαθηματικών για να μην μπλέξω με έναν κλάδο που υπήρχε υπερεπαγγελματισμός. Με αντίστοιχη λογική είχα αποκλείσει και αρκετές άλλες σχολές και ειδικότητες (ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο μου έχει στοιχίσει που τελικώς δεν έγινα Αστρονόμος). Αντίστοιχα, λόγω του ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να σπουδάσω μακράν του σπιτιού μου, οι επιλογές μου είχαν περιοριστεί μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής (βλέπεις, είχα και μια μικρότερη αδελφή που θα ακολουθούσε για πανελλαδικές και δεν θεωρούσα σωστό να φάω εγώ για τις δικές μου σπουδές ό,τι κομπόδεμα είχε τη δυνατότητα να φτιάξουν με πολύ κόπο οι γονείς μου, που μέσα σε όλα είχαν να αντιμετωπίσουν από αντικειμενικά κριτήρια του Μητσοτάκη μέχρι τα απείρως χειρότερα του Παπανδρέου συν χίλια δυο άλλα). Αν μέσα σε όλα αυτά αφαιρέσεις και τις νουθεσίες των παντογνωστών (ωσάν του λόγου σου) που μου έλεγαν "εμένα ν'ακούς, τράβα γίνε θερμοπυρηνικός ταριχευτής αυγών, είναι το επάγγελμα του μέλλοντος", είχα αναγκαστεί να περιοριστώ μόνο στις εφικτές επιλογές και λέγοντας εφικτές να συμπεριλάβω εξ ανάγκης και επιλογές που δεν με ενθουσίαζαν και ιδιαίτερα (το θέτω κομψά). Έκτοτε, τα πράγματα βρίσκονται ανάμεσα στο "δεν έχουν αλλάξει και πολύ" και το "έχουν χειροτερεύσει απίστευτα" ως προς την συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Βελτίωση όμως δεν υπάρχει χίλια τοις εκατό. Εσύ λοιπόν θεωρείς πως ένας γονιός μπορεί να κάνει το παιδί του ό,τι γουστάρει, τα πράγματα όμως δεν είναι και ακριβώς έτσι. Το παιδί βλέπει και κρίνει. Μπορεί το κριτήριό του ένεκα της απειρίας και της ηλικίας του να είναι εσφαλμένο πολλές φορές, ή άλλες να αναμειγνύεται κακώς με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά τουλάχιστον είναι ένα αυτόνομο κριτήριο που με την σωστή διαπαιδαγώγηση του "μαθαίνω από τα λάθη μου" μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εφόδιο για το μέλλον κιόλας.
Αν και σε γενικές γραμμές έχω μεγάλη ανοχή ως προς τα επαγγέλματα (να σκεφτείς ότι θεωρώ επάγγελμα μέχρι και αυτό του δημοσιογράφου, για να καταλάβεις τι επίπεδο ανοχών έχω) η αλήθεια είναι ότι θα το πάθαινα το εγκεφαλικό αν ερχόταν μεθαύριο ο γιός μου και μου έλεγε "μπαμπά, θα γίνω μπάτσος", μιας και ως έχω ξαναπεί (αν και δεν ήταν δική μου ατάκα) "η ντροπή δεν είναι δουλειά". Σε καμία περίπτωση δεν θα το ήθελα. Επίσης για άλλους λόγους δεν θα ήθελα να γίνει και στρατιωτικός αν και αυτοί είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση φυσικά από τους μπάτσους και δεν πρέπει να συγχέονται με αυτούς. Κάποιες φορές όμως προσπαθώ να κάνω τον μάντη να σκεφτώ (από τώρα) τι να απαντήσω στον γιό μου μεθαύριο όταν θα μου πει ότι οι επιλογές του είναι:
α) η μετανάστευση
β) η μακρά ανεργία, η μαύρη εργασία και οι εξευτελιστικοί μισθοί
γ) ένας μικρός μισθός του δημοσίου
Και να σου πω κάτι ρε Πάσχο; Εγώ εν αντιθέσει με'σένα που έχεις ήδη αποκρυσταλλωμένη άποψη (ή μάλλον, όλες τις απόψεις για παν ενδεχόμενο) δεν έχω καταλήξει στα συμπεράσματά μου: την μετανάστευση πχ δεν την θεωρώ ό,τι καλύτερο διότι και στο εξωτερικό έχω ζήσει και η αδελφή μου έχει προ ετών μεταναστεύεσει. Την μακρά ανεργία, τις άλθιες συνιθήκες εργασίας και το επίπεδο των μισθών τα θεωρώ τριτοκοσμικές αθλιότητες, ενώ το δημόσιο δεν μπορώ να πω ότι μου γεμίζει και το μάτι για χίλιους δυο λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω. Σε σχέση όμως με τις έτερες ελληνικές πραγματικότητες, μήπως το δημόσιο, ω, ρε μάνγκα, είναι μονόδρομος; Μήπως όλοι εσείς που τάχα μιου κόπτεστε διά το καλόν της πατρίδος και αρθρογραφείτε μπουρδολογώντας επί σειρά ετών, στην πραγματικότητα προετοιμάζατε το έδαφος για να... ανέβουν οι βάσεις των σχολών της αστυνομίας τα τελευταία χρόνια; Όπου για να στο πω και αλλιώς, μήπως τον πιτσιρικά τον έχετε κάνει έστω γι'αυτά τα 800 ευρώ να παραβλέπει ακόμη και την απέχθειά του για τους μπάτσους; Θέλω να πω ότι συμφωνώ ότι αυτό το πράγμα με το ελληνικό δημόσιο έχει παραγίνει προ πολλών ετών και ξέρω πολύ καλά ότι το δημόσιο δεν είναι η λύση, αλλά το θέμα δεν είναι τι λύσεις θα ήθελα να έχω αλλά τι έχω στα χέρια μου πραγματικά. Ένας νέος λοιπόν που δεν θα ήθελε να εγκαταλείψει τη χώρα του δίχως να πολεμήσει για το μέλλον του, που βλέπει ότι οι διάφοροι Πάσχοι των ΜΜΕ γράφουν μόνο αηδίες, παριστάνουν ότι ξέρουν το καλό των νέων καλύτερα από τους ιδίους, τι επιλογές έχουν στις σχολές που μπορούν να επιλέξουν; Μήπως το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα σε αγαστή συνεργασία με το ίδιο το κράτος που εσείς όλοι φτιάξατε, τους ωθεί σε συγκεκριμένες επιλογές, αφαιρώντας τους όλες τις υπόλοιπες; Τι να το κάνω εγώ να υπάρχει το υπερκαταπληκτικό τμήμα της τάδε σχολής στην τάδε μακρινή πόλη, όταν ο πατέρας μου με την μάνα μου θα πρέπει ή να μην πληρώσουν την εφορία, ή να μην πληρώσουν το ΤΕΒΕ τους προκειμένου να με στείλουν να σπουδάσω εκεί; Έχεις πάρει γραμμή μεγάλε ότι αν και είμεθα Ευρωπαϊκή Ένωσις, οι δαπάνες σε χώρες της ΕΕ δεν δικαιολογούνται στην Ελλάδα; Πως λοιπόν θα πάω να σπουδάσω στο εξωτερικό όταν δεν θα υπάρχει ελάφρυνση στην Ελλάδα προκειμένου μετά να φτάσουμε στις ανησυχίες σου για το πως μπορεί να αναγνωρισθεί το πτυχίο του Χάρβαρντ στην Ελλάδα; Ε, Πάσχο μου; Τα σκέφτηκες αυτά; Ή μήπως νομίζεις ότι τα παιδιά είναι χαζά και δεν τα βλέπουν; Ένας από τους κυριότερους λόγους που τα παιδιά βγαίνουν σαν τα μούτρα μας είναι ότι βλέπουν υπερβολικά πολλά τέτοια πράγματα, με αποτέλεσμα να γίνεται χυλός το μυαλό τους. Αντί τα παιδιά να παίζουν με τους γονείς τους, βλέπουν γονείς σκυθρωπούς που χρωστούν στις τράπεζες, που βλέπουν μόνο αδιέξοδα. Και τα παιδιά μεγαλώνουν με το πρότυπο των αδιεξόδων. Όταν πλέον το μυαλό έχει σχηματιστεί, υπάρχει η επίγνωση ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι τα αδιέξοδα. Ξέρεις τι σημαίνει αδιέξοδο, Πάσχο μου; Αδιέξοδο σημαίνει να παίρνεις 800 ευρώ τον μήνα και να πρέπει πρώτα να πληρώσεις λογαριασμούς και δόσεις προς τρίτους και μετά να δεις τι περισσεύει για να φας, ή για αν διαθέσεις στο παιδί σου. Αλλά υποθέτω ότι μία από τις ικανοποιητικές -για'σένα- λύσεις θα ήταν αντί για μπατσοσχολές να δηλώσουν κάποια σχολή δημοσιογραφίας από τις αμέτρητες που υπάρχουν, προκειμένου να πληρώνονται αδρότατα για να γράφουν μαλακίες και δη, με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Και μαλίστα συνήθως όσο μεγαλύτερες είναι οι μαλακίες, τόσο μεγαλύτερος έιναι και ο μισθός (διότι κατά τα λοιπά αναγνωρίζω ότι και στους δημοσιογράφους υπάρχει εκμετάλλευση και ασυδωσία. Ξέρουμε, ας πούμε, τι είχε συμβεί στον Φίλαθλο ο οποίος τελικώς πέρασε άδοξα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας).
Εν κατακλείδι Πάσχο μου, δεν θεωρώ σύμπτωση πλέον το ότι ο Κολοφών της συγγραφικής σου δεινότητας περιορίζεται στο βιβλίο Είπαν που κατά διαβολική σύμπτωση περιέχει γνώμες μόνο των άλλων. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν άλλη Πυθία, ούτε άλλα ήξεις αφίξεις και άντε βάλει το κόμμα όπου γουστάρεις. Καλά και άγια όσα λες, αλλά κάπου έχει γίνει ενοχλητικό αυτό το πράγμα με τον βιασμό ακόμη και της κοινής λογικής και την προκρούστειο μετατροπή της σε αυτό που γουστάρεις εσύ και ολόκληρο το συννάφι σου. Όχι φίλε μου, το ότι εσύ δεν θες να δεις αυτά που δεν σε βολεύουν δεν σημαίνει ότι η κοινωνία κινείται με τον τρόπο που εσύ γουστάρεις. Ανέκαθεν οι βάσεις όλων των σχολών προέκυπταν από την ζήτησή που αυτές έχουν, δεν είναι τωρινό το φαινόμενο και ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα. Το ότι υπάρχει μια ευρύτερη στρέβλωση, αυτή δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στην Παιδεία αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία, σε κάθε τομέα που υπάρχει: της πολιτικής, της Υγείας, της Εργασίας, του ελευθέρου χρόνου, του τραπεζικού συστήματος, της πραγματικής οικονομίας κλπ, κλπ, κλπ. Παντού υπάρχουν στρεβλώσεις που όλες αυτές είναι που οδηγούν τους νέους σε επιλογές τύπου σχολών αστυνομίας. Σε πρώτη φάση όμως προσπάθησε να ανακτήσεις επαφή με την πραγματικότητα. Και παρεμπιπτόντως μία μικρότερη "ευελιξία" των απόψεων για το ίδιο θέμα δεν θα ήταν κακή.
Το χειρότερο όλων ξέρεις ποιο είναι Πάσχο μου; Ότι φαίνεται πως είσαι άνθρωπος με όχι χαμηλό δείκτη ευφυίας. Πως τον χρησιμοποιείς αυτόν τον δείκτη; Γράφοντας ήξεις αφήξεις για να μανιπουλάρεις τις γνώμες και τις συνειδδήσεις των άλλων; Έλεος πια ρε Πάσχο. Όχι άλλες βαρύγδουπες αναλύσεις και από 'σένα και από όλους, δεν αντέχω άλλα πλυντήρια...
