S.A.G.A.P.O.

Όπως λέμε Ρ.Ι.Κ.Σ.Σ.Υ. ούτως υποννοείν, ΡΗΞΗ.

Για να κάνουμε και λίγο χιούμορε, προφανώς το Ν.Ε.Α. (Νέα Ελληνική Ανόρθωση) που είχε λανσάρει σε βιβλίο ως μανιφέστο δεν περπάτησε ιδιαίτερα, διότι απλούστατα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε ονομαστεί και Β.Η.Μ.Α., ή ακόμη καλύτερα απευθείας Δ.Ο.Λ. ή γιατί όχι, και Μ.Ε.Γ.Κ.Α. (ίσως και Μ.Ε.Γ.Κ.Α.Μ.Ο.Υ., αν ήταν υπερβολικά τολμηρός). Έπρεπε συνεπώς να βρεθεί κάτι άλλο. Και ευρέθη!

Ναι! Ρ.Ι.Κ.Σ.Σ.Υ.! Ρήξη με την Υγεία, Ρήξη με τα εργασιακά δικαιώματα, Ρήξη με τους μισθούς και τις συντάξεις!
Για ένα νέο καθόλου αύριο, Ανδρέας Λοβέρδος! Διότι μπορεί να τα κάνει σκατά και ως αρχηγός κόμματος! Διότι επιτέλους πρέπει να πεθαίνετε πιο γρήγορα! Άντε, με το καλό και την Αννούλα για αντιπρόεδρο.





S.A.G.A.P.O. Ρ.Ι.Κ.Σ.Σ.Υ.

Η ξεφτίλα των ήδη ξεφτιλισμένων

Αναδρομικόν πόστιον, ώς έχω πει.
Επειδή οι μεγάλες ρόμπες πρέπει να μένουν διαχρονικές. Πως ένας πιτσιρικάς ξεφτίλισε ακόμη περισσότερο τους ήδη ξεφτιλισμένους. Τα σκυμμένα τους κεφάλια ήταν όλα τα λεφτά.

Μόλις πέντε ημέρες μετά τη γέννησή του το καμάρι μου έκανε το πρώτο του μεγαλοπρεπές κωλοδάκτυλο!
Ναι, το ξέρω, συμπτωματικό ήταν, όπως συμπτωματικά ήταν και τα δεκάδες άλλα που επίσης το είχα δει να κάνει και γι'αυτό δεν τα αποθανάτιζα. Σαφώς και πρόκειται για μια εντελώς συμπτωματική "χειρονομία", δεν το συζητάμε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα μωρά δεν έχουν προσωπικότητα, έχουν δίκιο. Τουναντίον, όχι απλώς έχουν αλλά είναι και ισχυρότατη.

Τι εφοριακοί, πολιτικοί και μαλακίες, δεν υπάρχει πιο απαιτητικό πλάσμα από ένα μωρό. "Τα θέλω όλα και τα θέλω προχθές". Κι αν γουστάρεις μάννννγκα μου, μην μου κάνεις τα κέφια δηλαδή.

Ομολογώ ότι ο μικρός είναι εξαιρετικά ήσυχος, σε σημείο που δεν κλαίει καν για να φάει. Απλώς σε φωνάζει σαν γατί. Βέβαια αν τον ακούσεις, διότι αν δεν τον ακούσεις, τότε σε φωνάζει σα να έκαναν διάρρηξη στο διπλανό διαμέρισμα.

Έχει πολλή πλάκα πάντως!

Manilla Road, 14-10-2012

Τελικά έλεγα ότι δεν θα με άφηνε να πάω στους Manilla και τη δεύτερη χειμερινή εκδοχή του Up the Hammers ο μικρός, αλλά τελικά μου την έκανε τη χάρη. Έχει καταλάβει ότι είναι συνυφασμένος με το Enter the Warrior (αυτό δεν έχει σημασία να το εξηγήσω πως διάολο το συμπέρασμα, αλλά το τραγούδι κυριολεκτικά ήρθε και με βρήκε!). Αφού τα κατάφερα, πάει καλά. Βέβαια το είχα το άγχος μου όλο το βράδυ και αυτό διότι από τα τέλη του Σεπτέμβρη είχαμε κάποιες επιπλοκίτσες που σχεδόν μέρα παρά μέρα μας έστελναν για έλεγχο στο μαιευτήριο με τα πράγματα έτοιμα στο αμάξι. Τελικώς μέρα-παραμέρα-παραβδομάδα κλπ, φτάσαμε στην συναυλία που θα έκοβα και το χέρι μου ότι ήταν αδύνατον να πάω, και που ευτυχώς που δεν το έκοψα διότι θα έμενα δίχως χέρι.

Βέβαια, έχασα δυστυχώς τους Πορτογάλους Midnight Priest που είναι κεγαμό τα παλουκάρια και τους γουστάρω πολύ, αλλά τι να κάνεις; δεν μπορείς να τα έχεις και όλα. Απ'όσο μου είπαν πάντως και δίχως να έχω δική μου άποψη, μόνο τα φωνητικά ήταν λίγο μέτρια, σε γενικές γραμμές τα πήγαν καλά.

Επόμενη μπάντα, οι δικοί μας Wardance. Οκ, τα παιδιά ξαναέσπειραν. Πολύ πωρωτικό ύφος, τρομερά τραγούδια, τους γουστάρω γενικώς και ειδικώς. Ο τραγουδιστής ήταν πολύ πιο ξεψαρωμένος σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είχα δει, αλλά και πάλι θέλει πολλή δουλειά. Ο τραγουδιστής είναι και frontman, είναι ο μπροστινός, είναι η βιτρίνα πάνω στο σανίδι, θέλει κίνηση, θέλει νεύρο και τσαγανό. Πάντως το πάνε καλά το πράγμα.

Οι Ιταλοί Etrusgrave βγήκαν στην συνέχεια με τα δύο παππούδια των Dark Quarterer και τον ματσό τραγουδιστή. Πολύ καλή εμφάνιση, τους έχουμε ξαναδεί άλλωστε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πέταγα εντελώς και τη σκούφια μου αν και οφείλω να ομολογήσω ότι τα έσπασαν εντελώς. Πάντως ότι τους ευχαριστήθηκα, αυτό να λέγεται.



Οι δικοί μας Dark Nightmare ήταν το επόμενο συγκρότημα, και πραγματικά έγινε το έλα να δεις. Τα παλικάρια έχουν ήδη εξελιχθεί σε πολύ μεγάλη μπάντα που τα σπάει με κάθε τρόπο. Τόσο οι συνθέσεις τους, όσο και ο τρόπος που τις αποδίδουν σου μένουν χαραγμένες στο μυαλό, δεν το συζητάμε.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (συν ένα μπλακάουτ που έγινε και από το οποίο πεθάναμε στη ζέστη μέσα στο Κύτταρο, όπου βγαίνοντας έξω τον δάγκωνες από την ψύχρα, τέλειος συνδυασμός), ήρθε η ώρα των Manilla όπου κυριολεκτικά έγινε το έλα να δεις. Νομίζω ότι είναι λίγες οι φορές πουνα έχουμε δει τόσο ψυχωμένη εμφάνιση από μπάντα. Θέλω να πω ότι είναι πολλές οι φορές που θα πούμε ότι η συναυλία τα έσπασε, ίσως ακόμη περισσότερες που να πούμε ότι το συγκρότημα έδειξε να απολαμβάνει αυτό που συνέβαινε με το κοινό, αλλά εδώ πέρα μιλάμε για κάτι εντελώς άλλο, για κάτι το διαφορετικό. Τι να πρωτοσχολιάσεις; Τον Mark που ώρες, ώρες νόμιζες ότι είναι έφηβος; Μέχρι και να τραγουδάει περισσότερο από το συνηθισμένο τον είδαμε, χώρια του ότι έπαιζε κυριολεκτικά τις κάλτσες του. Να πεις για τον ντράμερ που όπως και ο Mark είπε από σκηνής αλλά και πιο πριν ο Μανώλης είχε ζητήσει από τον κόσμο να χειροκροτήσει και που φυσικά όλοι μας είχαμε διαπιστώσει σχεδόν άναυδοι, πρόκειται κυριολεκτικά για ό,τι πιο κοντινό έχουμε δει προς τον Randy "Thrasher" Foxe. Τρομερό παλικάρι, αν και Γερμανός (γι'αυτό και άκουσε κάτι γαμωσταυρίδια από τον Γρηγόρη άλλωστε!) Όπως και να έχει, 3 ώρες Manilla Road και μάλιστα με τέτοια εμφάνιση δεν είναι αμελητέο πράγμα. Και τι δεν έπαιξαν. Να ξεκινήσουμε από το Open the Gates που έπαιξαν ολόκληρο; Να πούμε για τις συνθέσεις του Crystal Logic που επελέγησαν; Ντάξει, το ότι ποτέ δεν παίζουν κάτι από το Out of the Abyss που είναι τεράστια δισκάρα, δυστυχώς το ξέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και τα όποια μειονεκτήματα τα παραγράφεις μπροστά σε τέτοια εμφάνιση και σε τέτοια αμφίδρομη σχέση. Ναι, θα προτιμούσα να μην είχαν παίξει τόσα από το Mystification (αρκούσε το ομώνυμο). Επίσης θα ήθελα όπως και όλοι να έπαιζαν το Dreams of Eschaton (ή μάλλον πιο σωστά, ολόκληρο το Crystal Logic). Ντάξει, τι να κάνεις δηλαδή; Πόσο εύκολο είναι εντέλει να μείνεις 100% ικανοποιημένος σε κάθε τομέα πια; Μην είμαστε και υπερβολικοί δηλαδή. Η συναυλία έσπειρε. Η απόδοση της μπάντας ήταν καταπληκτική μην πω ότι γούσταραν όσο και ο κόσμος, ενώ δεν μάσησαν καν από την τεράστια χρονική διάρκεια, γεγονός όχι μικρό αν αναλογιστούμε και την ηλικία του Mark.   Οκ, μπορεί να μην έπαιξαν το Enter the Warrior, αλλά το πλησίασαν αρκετά είναι η αλήθεια!

Γενικά τα περάσαμε πολύ καλά. Σε μια φάση εκεί που πέταξε την τεράστια ατάκα ο Mark ότι μας ευχαριστεί που παρακολουθήσαμε ολόκληρο το Open the Gates που είναι ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ γι'αυτούς (ή κάπως έτσι), πετάχτηκε ο Mad Putcher που ήταν πίσω μου και συμπλήρωσε ορθά "για εμάς να δεις". Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ήμουν όλο το βράδυ με το ένα μάτι συν το ένα αφτί στο κινητό για περίπτωση που η Περσεφόνη ένοιωθε κάτι περίεργο, ώστε να φύγω σφαίρα και να πάμε για την κυριολεκτικά καθιερωμένη επίσκεψη στο μαιευτήριο. Τελικώς δεν έκατσε κάποιο τέτοιο σενάριο, αλλά το άγχος ήταν άγχος.

Τελικώς όλα πήγαν καλά, μπήκαμε οριστικά μέσα την Παρασκευή 19 του μήνα, όπου το απογευματάκι ανακοινώθηκαν τα χαρμόσυνα.

Νομίζω πως είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος.
Επόμενη συναυλία, καλά να είμαστε και λεφτά να'χουμε (που δεν το βλέπω και πολύ εφικτό το δεύτερο), Brocas Helm 3/2/12.
Μετά το πρόγραμμα σαφώς και έχει Up the Hammers 8-9/3/13 και τέλος Warlord 27/4 (πολλαπλές εκσπερματώσεις. Τελικώς μου φαίνεται μόνο τους Cirith Ungol και τους Heavy Load δεν θα δούμε ποτέ).

\m/

Τα λόγια είναι περιττά...

19 Οκτωβρίου 2012 και τα μυαλά στα κάγκελα, λέμε.

Η αλήθεια είναι ότι άγχος δεν υπήρχε ένεκα της εμπιστοσύνης στον γιατρό. Τα χαρμόσυνα προέκυψαν την 19:05. Ένα τέταρτο μετά άνοιξαν τις "πύλες" και με φώναξαν. Δίχως να κλαίει, με ορθάνοικτα τα μάτια προσπαθούσε να κοιτάξει προς τις σκιές που είχε μπροστά του. Δεν το κρύβω ότι κόντεψα να λιποθυμήσω από τη χαρά μου έτσι όπως το έβλεπα μικρούλι, σχεδόν μινιατούρα θα έλεγα.

Αν και πηγαίναμε για φυσιολογικό τοκετό, προέκυψε καισαρική ( ο γιατρός είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θα έπαιρνε δεκάρα παραπάνω, για να μην υπάρχουν σκιές και υπόνοιες). Όλα πήγαν καλά, η Περσεφόνη είναι καλά, το ίδιο και ο Άδης τζέη άρ.

Όσοι το έχετε βιώσει, ξέρετε. Όσοι δεν το έχετε βιώσει, να φροντίσετε να το βιώσετε.
Δεν μου περισσεύουν τα χρήματα, ούτε έχω λιγότερες σκοτούρες και στεναχώριες. Ένα πράγμα όμως που αποφασίσαμε πριν 9 μήνες ήταν ότι δεν θα τους επιτρέψουμε να μας πηδήξουν και τη χαρά κι από πάνω, δεν θα μας ρουφήξουν ως νέοι βρικόλακες τις ζωές και το μέλλον, όσο κι αν τα υποβαθμίζουν. Θα σας πηδήξω εγώ ξεφτιλισμένοι. Για τον γιό μου.

Enter the Warrior.
Τώρα καταλάβατε που πήγαινε.

Τέλος εποχής...

Σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες, αλλά το να φεύγεις μετά από 23 χρόνια από περιοχή που επί της ουσίας μεγάλωσες και που ήταν μάλλον μια χαρά σε σχέση με τις υπόλοιπες, ε, δεν είναι και ό,τι  καλύτερο εδώ που τα λέμε.

 Έχω την αίσθηση όμως ότι θα επανέλθω. Όχι τίποτε άλλο αλλά το ενδιάμεσο είναι βέβαιο ότι δεν θα αντέχεται!

Εχμ...

ξέρω πως αρκετοί ξύνεστε ήδη εις τα αποκρυφότερα των σημείων σας, αλλά από πλευράς μου ακόμη κι έτσι πρέπει να πω ότι θα λείψω για αρκετές μέρες. Άμα τη επιστροφή θα λυθούν κάποιες απορίες, όπως πχ για ποιον λόγο φέτος γράφω ελάχιστα.

Μέχρι τότε, υπομονή (όσο γίνεται) και κουράγιο σε όλους.
Τι να πω που χάνω και τους Manilla Road την Κυριακή που μας έρχεται ρε γαμώτο...



Αλλά χαλάλι...
Όπως και να'χει, το νου σας ρεμάλια! ;)

Περί Ποινικοποιήσεως της Απόψεως ΙΙΙ

 

Νομίζω ότι πρέπει να γράψω κάποια πράγματα γι'αυτήν την όντως πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με τον γέροντα Παστίτσιο και επειδή θα τα χώσω αρκετά, να προειδοποιήσω όποιον έχει ευαισθητούλι στομαχάκι να πάει να πλύνει αλλού τα πιάτα του.

Κατ΄αρχήν πρέπει να κάνω μια (δική μου) αναδρομή ως προς τον τρόπο που παρατηρώ τα γεγονότα. Έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος, λοιπόν, περί της ελευθερίας έκφρασης, περί του φιμώματος, περί του τριτοκοσμικού κράτους των ταλιμπάν κλπ, κλπ. Και διερωτώμαι πότε ακριβώς τα καταλάβαμε όλα αυτά. Τώρα;Θέλω να πω, τόσον καιρό είχαμε μια πλήρη ελευθερία λόγου, ανεμπόδιστη και απλώς τώρα συνέβη κάτι τόσο τραγικό; Ή μήπως τώρα πάτησαν τον κάλο κάποιων και ως εκ τούτου τώρα αντέδρασαν;

Θα ήθελα να πάμε λίγο πίσω στον χρόνο, παραμένωντας όμως στο συγκεκριμένο βλόγι. Την 26η Φεβρουαρίου 2008 (καλά διαβάσατε, 4,5 χρόνια πριν) επ'αφορμή της ιστορίας με το funEl και το press.gr (ιστορίες που αμφότερες ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα, βλέπω), της ανωνυμίας στα βλόγια και μιας καταδίκης που είχε επιβληθεί στον Πλεύρη έγραφα κατά λέξη τα εξής:

"...Διότι κατά 'κει πάμε: στο να τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι, με απώτερο σκοπό να ποινικοποιήσουμε περαιτέρω την ελεύθερη γνώμη, η οποία είναι αναφαίρετο συνταγματικό δικαίωμα. Στην αρχή έκανα μια αναφορά στη δίκη του Πλεύρη. Ο Πλεύρης είναι αυτός που είναι και όλοι τον ξέρουμε λιγότερο ή περισσότερο: άλλους τους συναρπάζει, άλλους τους αηδιάζει και άλλους τους κάνει να γελάνε (το μόνο που δεν καταφέρνει είναι να προβληματίζει, γιατί δηλαδή να έχουμε απόψεις ωσάν του -κάθε- Πλεύρη). Το θέμα είναι ότι τότε δεν καταλάβαμε ότι στη θέση του Πλεύρη θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και αυτό είναι που βλέπω ότι πάει να γίνει τώρα."

 Επί τη ευκαιρία, το "δεύτερο μέρος" της ποινικοποιήσεως της απόψεως μέσα στο οποίο εμπεριέχονται και τα δικαιώματα ελευθερίας λόγου στο ίντερνετ (μεταξύ άλλων), μπορείτε να το βρείτε εδώ. Να επανέλθουμε όμως.

Να υπενθυμίσω ότι έχω αποποιηθεί κατ' επανάληψιν τις όποιες μαντικές ικανότητες ή οτιδήποτε συναφές. Όλα αυτά που κάποιους μάλλον εκπλήσσουν εγώ απλώς τα ονομάζω επαφή με την πραγματικότητα. Προσπαθούσα να σκεφτώ πόσες φορές έχω ακούσει σκατά επειδή υπερασπίστηκα το δικαίωμα ακόμη και του φασίστα στην ελευθερία λόγου. Μία στάνταρ απάντηση που λαμβάνω σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η εξής: πως είναι δυνατόν να υπερασπίζεσαι την ελευθερία άποψης των φασιστών όταν το πρώτο πράγμα που θα κάνουν αυτοί αν έλθουν στα πράγματα θα είναι να σου καταργήσουν αυτό το δικαίωμα; Η απάντηση είναι κυριολεκτικώς πανεύκολη, Γουάτσον: δεν θα γίνω εγώ φασίστας απαγορεύοντας στον άλλον να εκφράζεται ελεύθερα, διότι απλούστατα αν γίνω τότε οι φασίστες θα βρίσκονται ήδη στα πράγματα και ήδη θα καταργούν την ελευθερία λόγου των άλλων. Κοινώς, δεν θα γίνω εγώ αυτό που κατηγορώ κι επικρίνω.

Υπάρχει ένα ποιητικό κειμενάκι που αποδίδεται (νομίζω εσφαλμένα) στον Μπρεχτ, εγώ άλλωστε ήξερα από παλιά πως είναι ενός Γερμανού πάστορα που είχε αντιταχθεί στους ναζί, του Μάρτιν Νιμέλερ (Martin Niemoeller):

 Όταν ήρθαν για τους κουμμουνιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν κουμμουνιστής.

Όταν ήρθαν για τους σοσιαλιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν σοσιαλιστής.

Όταν ήρθαν για τους συνδικαλιστές δεν αντέδρασα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.

Όταν ήρθαν για μένα, δεν είχε μείνει κανείς για ν'αντιδράσει για'μένα.

(σύμφωνα με την γερμανική εκδοχή του ποιήματος)

Τι θέλω να πω άραγε με αυτήν την υπενθύμιση;
Ότι εδώ και χρόνια έχουμε μια εντελώς α λα κάρτ (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτήν την εξόχως σημαντική φράση) ελευθερία λόγου. Όταν φιμωνόταν κάποιος που τον ψιλογράφαμε (έως χοντρό) στα απαυτά μας, κανένα πρόβλημα. Αν κάτι αντιτίθετο στην σύγχρονη μάστιγα της χώρας ήτοι το πολιτικώς ορθόν (my ass), κανένα πρόβλημα. Αν η συνταγματική παραβίαση είχε να κάνει με θέμα που δεν πολυγουστάραμε, ντάξει, κάναμε και λίγο τα στραβά μάτια. Θέλετε μερικά παραδείγματα;

Πρώτο, το πολύ πρόσφατο της Παπαχρήστου (το οποίο μέχρι και ο Άδωνις είτε αρέσει, είτε όχι, ορθότατα επισήμανε). Το τελευταίο διήμερο το έχω λανσάρει πολύ αυτό το λινκ και με εντυπωσίασε η έλλειψη φαντασίας στις απαντήσεις οι οποίες περιορίζοντας σε αριθμό δακτύλων του ενός χεριού (και όχι όλων κιόλας). Ο κόσμος για να αποδείξει ότι στην περίπτωση της Παπαχρήστου απλώς αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες η αθλήτρια και δεν συνελήφθη. Κατά κάποιους άλλους, δεν μπήκε και φυλακή, υποννοώντας φυσικά ότι ο γέρων Παστίτσιος μπήκε στην φυλακή. Ως προς το τελευταίο, για το οποίο αν μη τι άλλο απαιτείται να έχει ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία και εξόσων έχουμε πληροφορηθεί, ο άνθρωπος έλαβε ημερομηνία για τακτική δικάσιμο, νομίζω ότι αδιάψευστος μάρτυς είναι και το παρακάτω πολύ ενδιαφέρον βίδεον που σας συνιστώ να δείτε (αν δεν έχετε δει):



Μην ξεφεύγουμε από την Παπαχρήστου λοιπόν, για την οποίαν διαπιστώσαμε ότι τελικώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι πολύ μικρό, κάτι ευτελές, κάτι το αδιάφορο, όπου ντάξει μωρέ, και που αποκλείστηκε δεν έγινε και τίποτε, σιγά τα ωά. Εξάλλου δεν συνελλήφθη (για φυλακή ουδείς λόγος).
Και το ερώτημά μου είναι το εξής: από πότε το αποτέλεσμα καθορίζει την αρχική ενέργεια; Δηλαδή αν ο Παστίτσιος δεν είχε συλληφθεί, δεν θα είχαμε φίμωση; Δεν θα είχαμε καταστρατήγηση της ελευθερίας λόγου, αν δεν υπήρχε το αυτόφορο στη μέση; Για το αν η Παπαχρήστου είπε κάτι κακό ή όχι, υπάρχουν οι σχετικοί νόμοι οι οποίοι μπορούν να εφαρμοστούν είτε κατ' έγκληση, είτε αυτεπάγγελτα εξόσων γνωρίζω. Διαπίστωσα με λύπη ότι αρκετοί επικαλούνται τους κακούς νόμους που διαθέτουμε ως χώρα υπονοώντας ότι ντάξ', δεν τρέχει και τίποτε που μια άσχετη "αρχή" όπως η ΕΟΕ (για το οποίο η Παπαχρήστου άπαξ το θελήσει, μπορεί να εγείρει απαιτήσεις για αποζημίωση) προέβη σε μια τόσο βαρειά τιμωρία όπως ο αποκλεισμός από την κορυφαία των διοργανώσεων για την οποίαν προετοιμάζεσαι επί 4 χρόνια. Δηλαδή με λίγα λόγια, δεν τρέχει και τίποτε αν για κάθε περίπτωση που ο καθένας κρίνει ότι ο νόμος δεν τον καλύπτει, να τον παίρνει στα χέρια του, άρα υποθέτω ότι αυτό νομιμοποιεί και τους χρυσαυγήτες οι οποίοι προφανώς καλά κάνουν και την πέφτουν εκμεταλλευόμενοι την ανυπαρξία του ελληνικού κράτους δεξιά κι αριστερά σε όποιον δεν έχει το σωστό χρώμα ή δεν μιλάει ελληνικά με την σωστή προφορά (μιας και προφανώς δεν έχουν ακούσει τη δικιά τους). Αλλά ξέχασα: οι μεν δεν τρέχει τίποτε να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μόνο οι δε είναι κακό να κάνουν ό,τι γουστάρουν και μάλιστα στην περίπτωση των δε επικαλούμαστε και τους κατά τα λοιπά κακούς νόμους κιόλας. Μύλος, σχιζοφρένεια, σήψη. Εν ολίγοις, η ιστορία με την Παπαχρήστου θα έπρεπε να είναι η εξής: η κοπελίτσα έγραψε τι έγραψε, θα έπρεπε να παρέμβουν οι αρμόδιοι και να κάνουν αυτά που πρέπει. Και αν υπήρχε παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου, να επενέβαινε και η δικαιοσύνη. Απλά πράγματα. Από την στιγμή που δεν έγινε τίποτε απ'όλ'αυτά ξέρετε τι έχουμε; Καταστρατήγηση της ελευθερίας λόγου, είτε αρέσει, είτε όχι. Φυσικά ο καθείς μπορεί να σχηματίσει τη δική του προσωπική άποψη, αλλά όχι και να ζητάμε αίμα στην αρένα, διότι όταν το ζητάς για άλλον πανεύκολα μπορεί να βρεθείς εσύ μέσα.
Θα μου πείτε (όπως πολλοί μου είπαν) ότι η περίπτωση του Παστίτσιου ήταν διαφορετική. Όντως είναι και θα την αναπτύξουμε στο τέλος. Όμως δεν εξετάζουμε την όποιαν εξέλιξη ή τις όποιες διαφορές στις λεπτομέρειες. Αυτό που εξετάζουμε είναι η ελευθερία του λόγου που μπορούν να διαθέτουν άπαντες. Το ότι ο Παστίτσιος θεωρώ ότι διασύρθηκε από την όλη διαδικασία (αυτόφορο, σήμανση κλπ) είναι δυστυχώς αποτέλεσμα της όλης ρουφιανιάς, της όλης ανελευθερίας που μας διακρίνει, της όλης μπουρδελοκαταστάσεως. Αυτό που θέλω να καταστεί σαφές (μιας και είναι και το πιο παρεξηγήσιμο) είναι ότι δεν εξετάζω το μετά, αλλά το πριν.

Πάμε σε μια δεύτερη περίπτωση. Υποθέτω ότι όλοι θυμόμαστε ένα σχόλιο του Πάνου Καμμένου για τον Bεστερβέλε που ντε και καλά τον χλεύαζε λέγοντας ότι κάπου είχε πάει με τον άντρα του, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί ολόκληρη η ελληνική ευέξαπτη και πλήρως ευαισθητοποιημένη Υφήλιος. Και εδώ έχουμε το εξής πολύ ενδιαφέρον: ο Βεστερβέλε και δικαίωμά του -δικός του είναι ο πάτος και ο άνθρωπος κυρίως δεν προκαλεί- αλλά αν τον πεις γυναίκα, θα σε σταυρώσουν. Αν τον πεις πούστη, θα σε σταυρώσουν. Ομοίως κι αν τον πεις αδελφή. Το ίδιο και για τον... εχμ, δεσμό του; Σύμβιό του; Τέλος πάντων, πείτε τον όπως θέλετε. Βγαίνει λοιπόν ο οποιοσδήποτε και λέει "ο τάδε είναι με τον άντρα του" και αυτομάτως γίνεται ένα σεξιστικό σχόλιο, κατά των ομοφυλοφύλων κλπ, κλπ. Της πουτάνας το κάγκελο μιλάμε! Όπου παρεμπιπτόντως, αν έλεγε ότι βγήκε έξω με τη... γυναίκα του, τότε ήταν που θα γκρεμιζόταν το Σύμπαν ολάκερο. Δεν υπα΄ρχει σωτηρία σε τέτοιες περιπτώσεις. Έχεις απέναντί σου μια ροδέλα και δεν ξέρεις πως να την αποκαλέσεις (ελπίζω να μην παρεξηγηθεί κανείς με τη ροδέλα, διότι πλέον ψάχνουνε να βρούμε ποια λέξε δεν ενοχλεί). Φυσικά, όλοι μας θυμόμαστε πως όταν ο Βαλιανάτος είχε κάνει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δήλωση ότι οι βουλευτές θα πρέπει να εξοικειωθούν με τους δονητές τους, ήταν ομολογουμένως μια ρηξικέλευθη δήλωση σταθμός που ταρακούνησε τα νερά του πολιτκού βίου κλπ, κλπ. Όμως ύποθέτω ότι αν κάποιος είχε πει ακριβώς το ίδιο για τον Βαλιανάτο θα είχε την τύχη του Καμμένου (τουλάχιστον). Διότι εδώ πέρα πέφτουμε πάνω στο πολιτικώς ορθόν (my ass). Τι ελευθερία λόγου λοιπόν έχουμε όταν έχεις έναν τσολιά στα παπάρια να στα ζαλίζει για το πως μπορείς να μιλήσεις και πως όχι; Πάρτε ένα άλλο (σχετικό παράδειγμα):

Στο παραπάνω κολάζ βλέπουμε μια σχετικά ήπια (διότι ο εν λόγω -που δεν έχει καμία απολύτως σημασία το ποιος είναι διότι θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε- έχει σχεδόν σαν καραμέλα την άνεση να σε χαρακτηρίζει φασίστα) περίπτωση όπου για ένα παντελώς ανούσιο θέμα προσπαθεί να νουθετήσει κάποιον συνομιλητή του, επισημαίνοντας κιόλας ότι είναι κάτι που τα άτομα με αναπηρία δεν το επιθυμούν και το θεωρούν προσβλητικό. Εγώ αυτό που ξέρω -και όπως δείχνει και η φωτογραφία από μια πολύ πρόσφατη διαμαρτυρία τους για τα νέα μέτρα- είναι ότι αν έχεις τόσο σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα, μάλλον το πως ακριβώς αποκαλείσαι δεν πρέπει να σε απασχολεί και τόσο. Ούτε ή άλλως δεν έχει να κάνει με κάποιον που θέλει να σε προσβάλει, όταν προσβάλουν την ίδιαν την ίδιαν την αξιοπρέπειά σου και την ύπαρξή σου οι επίσημες τοποθετήσεις των πολιτικών (και όχι μόνο αυτών).

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Μήπως θέλετε να συζητήσουμε για την αντιμετώπιση από διάφορες ομάδες (κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ή έστω συνιστωσών) ατόμων, πχ για το μεταναστευτικό (που πλέον είναι βόμβα έτοιμη να σκάσει και που ακριβώς αυτό είναι που εκμεταλλεύεται η χρυσή αυτή). Αν τολμούσες να εκστομίσεις ότι ήσουν κατά της μαζικής μετανάστευσης στην χώρα αυτομάτως ήσουν φασίστας, ρατσίσταρος του κερατά, φασίστας, απάνθρωπος, φασίστας και μύρια δυο άλλα κοσμητικά. Διότι έτσι ήταν το "ρεύμα" στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μας έχει πάρει ο διάολος και να μας έχει σηκώσει στο θέμα του μεταναστευτικού. Γενικά, όπως καταλαβαίνετε μπορώ να σας αναφέρω κυριολεκτικά αναρρίθμητα "μεμονωμένα" παραδείγματα όπου η ελευθερία έκφρασης πολύ απλά υπήρχε μόνο στα λόγια.

Και φτάνουμε λοιπόν στην περίπτωση του γέροντα Παστίτσιου, όπου ο θρίαμβος του υπουργείου του πολυαγαπημένου μου κυρίου Δένδια είναι κυριολεκτικώς απερίγραπτος! Ο μέγας οχτρός του έθνους συνελλήφθη. Η Οικονομία ανακάμπτει, οι αγορές άνοιξαν ξανά, η διαφθορά στο δημόσιο καταπολεμήθηκε, υπάρχει αξιοκρατεία, η Παιδεία και η Υγεία λειτουργούν άριστα. Για όλα έφταιγε ο Παστίτσιος. Σαφέστατο.
Θα μου πείτε βέβαια ότι για το θέμα έκανε φασαρία έως και στη Βουλή η Χρυσή Αυγή. Μα ήταν αυτονόητο! Αν δεν πάει το θέμα του Παστίτσιου στη Βουλή, ποιο θέμα θα πάει; Του χρηματιστηρίου ας πούμε; Ή μήπως της υπαγωγής μας υπό καθεστώς χρεωκοπίας κι επιτήρησης υπό την τρόικα;Η Βουλή είναι μόνο για τα πραγματικά σοβαρά θέματα, δηλαδή για τον Παστίτσιο. Βέβαια, εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση.

Οκ, κατανοώ ότι δεν ενοχλεί κανέναν απολύτως ότι ο Παϊσιος φέρεται να έχει κάνει θαύματα ακόμη και μετά τον θάνατό του, όπως αντίστοιχα δεν πρέπει να ενοχλεί και η όλη προσπάθεια να βγεί κι από τη μύγα ξίγκι (σε λεφτά πάντοτε) στο όνομα του γέροντα.
Αντίστοιχα υποθέτω ότι ουδέποτε ενόχλησαν τα ροζ σκάνδαλα της εκκλησίας (θυμηθείτε την περιβόητη κάθαρση του Χριστόδουλου).
Προφανώς ούτε τα αναρίθμητα φαινόμενα πλουτισμού με... διαφόρους τρόπους ενοχλούν (μεταξύ άλλων πλυσήματα, ξεπλύμματα, real estate και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο), όπως αντίστοιχα δεν ενόχλησε πολλούς και η υπόθεση της μο*νής Βατοπεδίου (όπου να υπενθυμίσω ότι ο μόνος που είχε σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, ο οποίος στην εξήγηση του Εφραίμ είχε επιστρέψει την επιστολή και είχε ζητήσει μια αμιγώς εκκλησιαστική απάντηση δίχως οικονομικούς όρους).
Κατά τον ίδιον τρόπο δεν πρέπει να ενόχλησε ποτέ κανέναν το σούργελο με τον Εσφιγμένο που αντίστοιχα παραδείγματα έχουμε κι άλλα στο παρελθόν με καρεκλοκένταυρους μητροπολίτες.
Όλα αυτά δεν ενοχλούν κανέναν που φέρεται να κόπτεται για την θρησκεία του, παρόλο που αυτοί που κόπτονται δεν πρέπει να πηγαίνουν στην εκκλησία περισσότερες από 3-4 φορές το χρόνο κι αυτές σε σημαδιακές ημερομηνίες. Ούτε καν φαίνεται να έχουν παρατηρήσει ότι τα ευαγγέλια έχουν τρεις διαφορετικές εκδοχές αυτοπτών μαρτύρων για το τι είπε ο Χριστός στον σταυρό, αλλά ούτε καν σχολιάζουν ότι το πλήθος από χριστοπαναγίες σε αυτήν τη χώρα κατά κύριο λόγο χριστιανοί τις ρίχνουν (που το είχα θέσει ως κουίζ ως προς το γιατί με την μόλις πέμπτη μου ανάρτηση σε αυτό το βλόγι κιόλας). Τα ενοχλητικά δεν ενοχλούν ποτέ όταν απαιτούν την ελάχιστη ποσότητα αυτογνωσίας.

Αυτός που εμφανώς ενόχλησε ήταν ο γέρων Παστίτσιος.
Θα μου πείτε -και πολύ σωστά- τι φταίει ένας φουκαράς γέρος που όλοι μαρτυρούν πως ήταν καλοκάγαθος κιόλας να πέφτει θύμα τέτοιας σάτιρας; Κατ' αρχήν από πότε είναι κακή η σάτιρα; Διότι ως έχω ξαναπεί, η χώρα μας απαρτίζεται από τόσους πολλούς ηλιθίους, που ακόμη και τον Αριστοφάνη να είχαμε, θα τον βάζαμε στο φρέσκο για προσβολή των χρηστών ηθών. Μιλάμε για τόσο μαλάκα λαό (φαίνεται και από τις εκλογές άλλωστε), αλλά ας μην πλατειάζουμε. Ναι., ο Παϊσιος δεν φταίει σε τίποτε για την σάτιρα που δέχεται το όνομά του αλλά μήπως φταίει για όλο το εμπορικό γαϊτανάκι που έχει στηθεί πάλι στο όνομά του; Δηλαδή ποια είναι τα κριτήρια που η σάτιρα αποτελεί βλασφημία αλλά το εμπόριο δεν αποτελεί; Στα λεφτά είναι η διαφορά; Αδυνατώ να καταλάβω.

Για να είμαι ειλικρινής δεν πολυπαρακολουθούσα την συγκεκριμένη σελίδα, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα που γράφονταν όντως είχαν τρομερό χιούμορ. Ακόμη και χιούμορ να μην είχαν όμως, από την στιγμή που η σελίδα αυτή δεν είχε ως στόχο να προσβάλει τον γέροντα, παρά -μην κρυβόμαστε- τον μεταχειρίστηκε ως "δημόσιο" πρόσωπο, όπως όλοι μας (ακόμη και οι κατήγοροι του Παστίτσιου) μεταχειριζόμαστε κάθε δημόσιο πρόσωπο (εν ζωή ή μη) του ενδιαφέροντός μας. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνουμε ρε παιδιά; Να είμαστε όλοι είτε με έναν δικηγόρο στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, είτε σε ανοικτή επικοινωνία με κάποια ακροδεξιά ή ακροαριστερή παρακρατική ομάδα; Ρε πάτε καλά επιτέλους; Έχουμε ξεφύγει πια τόσο πολύ;

Όταν έρχεται ο άλλος και σε δουλεύει μέσα στα μούτρα σου δεν τρέχει τίποτε αλλά αν κάνεις χιούμορ με το αυτό πρόσωπο πρέπει να σε πάνε μέσα και να τρέχεις νομικά; Μιλάμε για ιστορική κατάντια. Μιλάμε για μια ακόμη χρεωκοπία αυτής της χώρας: το γεγονός ότι ως ελευθερία θεωρούμε αυτό που γουστάρουμε. Ή μάλλον αυτό που γουστάρω εγώ, διότι για εσένα θα το εξετάσουμε διεξοδικά αν έχεις τα προσόντα για μια ίδια ελευθερία.
Αυτή είναι η ελευθερία λόγου στην Ελλάδα κύριοι. Όπου για να την συνδυάσω με το προαναφερθέν ποίημα του Νιμέλερ, όταν στόλιζαν με περισσή ευκολία ως φασίστες όσους δεν γούσταραν τους μετανάστες, δεν αντέδρασα διότι δεν είχα πρόβλημα. Όταν στόλιζαν με περισσή ευκολία ως φασίστες όσους δεν μιλούσαν με τον πολιτικώς ορθό τρόπο, δεν αντέδρασα διότι ο πολιτικώς ορθώς τρόπος δεν με άγγιζε. Όταν στόλιζαν με περισσή ευκολλία ως φασίστες ακόμη και τους ίδιους τους φασίστες (λες και δεν είναι) λέγοντας ότι δεν έχουν δικαίωμα έκφρασης, δεν αντέδρασα, επειδή δεν γουστάρω τους φασίστες. Τώρα λοιπόν που τον ίδιον φασισμό τρώω στην μάπα, να χαίρομαι ως πολίτης την στάση μου όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Καταλάβατε τώρα γιατί κατ' επανάληψιν έχω υπερασπιστεί ακόμη και τα δικαιώματα των φασιστών εδώ μέσα;

Κάπως έτσι -με την ακριβώς ίδια τακτική- είναι που έχει αρχίσει και γιγαντώνει επικίνδυνα η χρυσή αυγή τα ποσοστά της σε όλη την επικράτεια. Με αποκλεισμούς από τα κανάλια και τον δημόσιο διάλογο, με μη ισότιμη συμπεριφορά κι αντιμετώπιση κλπ. Κι αν γίνει καμιά μαλακία και πάνε να τους βγάλουν παράνομο κόμμα; Τότε είναι που μπορεί να βγει και πρώτο κόμμα, διότι θα έχει επισήμως την στάμπα του αδικημένου. Κάπως έτσι δρα αυτόν τον καιρό λοιπόν η χρυσή αυγή και η κάθε χρυσή αυγή. Διότι υπάρχουν πολλές χρυσές αυγές στην Ελλάδα, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Κάθε χώρος έχει και τη δική της χρυσή αυγή. Και τώρα τρώμε στην μάπα τον φασισμό του παρελθόντος από άλλες χρυσές αυγές. Τώρα, απλώς ήρθε αυτή που έχει και το όνομα, όχι μόνο την χάρη.

Στο διά ταύτα λοιπόν.
Αν θέλουμε να περιπλέξουμε το θέμα μπορούμε να κάνουμε περισπούδαστες αναλύσεις περί Συντάγματος και τι προβλέπει για τη θρησκεία και τα θεία κλπ, καθώς και τις πρόνοιες των νόμων κι έτσι, προκειμένου εν συνεχεία να καταδείξουμε ότι ο γέρων Παστίτσιος ήταν ή δεν ήταν έτσι και γιουβέτσι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ακόμη. Παπάρια μάντολες, λέω'γω. Τίποτε απολύτως δεν αποδεικνύεται. Έχουμε ξαναπεί από πέρσυ κιόλας (εδώ κι εδώ) μέσα από ένα πλήθος προτάσεων ότι οι περισσότεροι νόμοι της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι αναχρονιστικοί και όχι μόνο. Το δικονομικό σύστημα πρέπει να γίνει πιο σύγχρονο, πιο ευέλικτο μα και πιο προσεκτικό. Δεν είναι δυνατόν μία σατιρική σελίδα στο φεηστσιμβούκιον να μεταχειρίζεται με τις διατάξεις περί βλασφημίας, όταν την ίδιαν στιγμή κάποιοι προσπάθησαν να περάσουν έναν κυριολεκτικό εμετό με τον Αθανάσιο Διάκο ως τάχα μου καταπληκτική (σχεδόν αριστουργηματική) θεατρική έμπνευση και να μην τρέχει τίποτε. Το κέρατό μου δηλαδή. Έχουμε χάσει το μέτρο σε αυτήν τη χώρα που κάποτε είχε το μέτρο ως γνώμωνα των πάντων. Αν ρωτήσεις 100 άτομα τι είναι ελευθερία λόγου πιθανώς όλοι να σου απαντήσουν το ίδιο. Αν τους βάλεις όμως 10 συγκεκριμένα παραδείγματα να σου πουν πότε ακριβώς παραβιάζεται η ελευθερία, μάλλον θα σου περιγράψουν τον ορισμό του φασισμού, και αυτό είναι εξαιρετικά ανησυχητικό διότι αποδεικνύει ότι είμαστε σε ανησυχητικό βαθμό μια εκφασισμένη κοινωνία, μια κοινωνία που έχει χίλιες δυο στρεβλώσεις.

Τεχεράνη δεν γίναμε πρόσφατα, ήμασταν εδώ και 600 χρόνια τουλάχιστον.
Αυτό ήταν το τίμημα του να μην γνωρίσεις Αναγέννηση.

Όσον αφορά τώρα τον γέροντα Παστίτσιο, ειλικρινά τι να πω. Εκφράζω την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος θα αθωωθεί τελικώς (εξάλλου μάλλον σημαντικό ρόλο προβλέπω να παίζει και η στάση του Άνθιμου, ο οποίος τον κάλυψε! Και η είδηση αυτή κρύφτηκε επιμελώς από τους... αντικειμενικούς). Απλά είναι κρίμα που μπαίνει σε όλη αυτήν την διαδικασία για λίγο χιούμορ, το οποίο τελικώς φαίνεται πως είναι απείρως πιο κολάσιμο ποινικώς από τις όποιες μίζες πολιτικών, για τις οποίες μόλις πέρσυ μπήκε ένας μόνο στην φυλακή κι αυτός άνευ δίκης, επειδή είναι παροπλισμένος αφενός και αφετέρου επειδή ο κόσμος ήταν έτοιμος να λιντσάρει όλο το πολιτικό σύστημα.

Απλά για να μην σας λέω και ψέματα, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω την αίσθηση ότι η όλη ιστορία ήταν εντελώς στημένη ως προς το timing της. Διότι την ώρα που περνάνε τα σκληρότερα μέτρα που θα βυθίσουν σε απόλυτη δυστυχία τη χώρα μας, εμείς ασχολούμαστε με ένα ακροδεξιό παστίτσιο.

Είμαστε εντελώς για τον πούτσο ως λαός. Δεν βάζουμε μυαλό με τίποτε.
Χαίρετε.

ΥΓ. Παρακαλώ να σημειωθεί στα πρακτικά ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που συμφωνώ με τον Πάσχο κιόλας! Πραγματικά δεν πιστεύω ότι αυτό το κείμενο (του λινκ) το έγραψε αυτός: "Σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου δεν ισχύουν τα «ναι μεν αλλά». Ή θα είναι πλήρης ή δεν θα υπάρχει. Οι δυτικές κοινωνίες μετά από πολλές δοκιμές και ανεπίτρεπτα λάθη (π.χ. καταδίκη Σωκράτη, Γαλιλαίου κ.λπ.) κατάλαβαν ότι επειδή ποτέ δεν ξέρουμε εκ των προτέρων αν μια άποψη είναι απλώς προσβλητική ή επαναστατική αποφάσισαν επί της αρχής να τις επιτρέπουν όλες."
ΥΓ2. Παρακαλώ ρίχτε οπωσδήποτε ένα βλέφαρο εις το πόνημα του εξαιρετικότατου ως συνήθως πολσε.

Μία ακόμη καταβαράθρωση του χιλιοταλαιπωρημένου ελληνικού πνεύματος.

Ναι, αναφέρομαι στα βιβλία. Δεν μας έφταναν τα ελαφρολαϊκά τύπου Άρλεκιν, δεν μας έφταναν τα αριστουργήματα του Λιακόπουλου, δεν μας έφταναν οι Ομάδες Έψιλον και το "Κοσμοσκάφος Στάγειρα Έψιλον", έχουμε εσχάτως και τις ονειρώξεις πολιτικών στον χώρο των βιβλίων.
Ντάξει οκ, ανέκαθεν τις είχαμε (να υπενθυμίσω ότι κατά το παρελθόν μέχρι και ο ίδιος ο Νίκος Μπίστης ένοιωσε την ανάγκη να εξυμνήσει την μέγιστη προσφορά του στην πολιτική) αλλά πλέον έχει παραγίνει για ψύλλου πήδημα. Είχαμε ας πούμε την κατά Τράγκαν (ορθώς) έκρηξη λιποπρωτεϊνών του Πάγκαλου με το "Μαζί τα Φάγανε", ένα βιβλίο που αναμφίβολα πρόκειται περί εμετού μόνο και μόνο εκ του συγγραφέως και παρόλο που δεν έχω διαβάσει και δεν πρόκειται να διαβάσω (αυτό έλειπε δα), αλλά αυτό το απαύγασμα εμετού προφανώς δεν ήταν αρκετό. Μας προέκυψε και βιβλίο Βύρωνος Πολύδωρα, το οποίο μέσω του ποιητικού τίτλου "Περί Κηνσόρων" μας απαντάει σε τι, λέτε; Στο γιατί διόρισε την κόρη του στο Ελληνικό Κυναιδοβούλιο (φτου) Κυνοβούλιο (φτου) Κοινοβόλεμα (φτου) Κοινοβούλιο (ουφ, το πέτυχα).

Βέβαια θα μου πείτε, πως είναι δυνατόν να θάβεις το βιβλίο του Πάγκαλου αλλά να διαφημίζεις το βιβλίο του Πολύδωρα; Δυστυχώς δεν με πιάνετε. Κατ' αρχήν ο Βύρων καταβαραθρώνει από μόνος του το ίδιο του το βιβλίο, οπότε δεν τίθεται θέμα της οποιασδήποτε διαφημίσεως. Πέραν τούτου όμως, δεν είναι δυνατόν να βάζουμε έναν ποιητή επιπέδου Πολύδωρα στο ίδιο επίπεδο με έναν άνθρωπο που έχει γίνει έτσι (καθ'ομολογίαν του ιδίου) από τις πολλές σαλάτες:



Αλλά για να μην ξεφεύγουμε, τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ; Την μεγίστη σοφία του Βύρωνος. Την λογική ότι κακώς του βάζουμε χέρι αφού θα μπορούσε να διορίσει κι άλλους και μας έκανε τη χάρη να μην διορίσει. Το ενδεχόμενο φυσικά να μην διόριζε απολύτως κανέναν, δεν του πέρασε από το μυαλό αλλά ας μην το κάνουμε δα και μέγα ζήτημα. Να δούμε όμως το βιβλίο του επιτέλους, για το οποίο πρέπει να κάνω και μια απαραίτητη υποσημείωση! Από καιρού ήθελα να ανοίξω δύο νέες κατηγορίες, αυτή των Βιβλίων και αυτή των Μεγάλων Διανοητών. Πλέον νομίζω ότι έχω πλήρες πάτημα! Ήταν αδύνατο να ξεκινήσει με κάποια άλλη ήσσονος σημασίας προσωπικότητα, όπως τον Ηράκλειτο, τον Επίκουρο, τον Σωκράτη κλπ. Όχι! Ο Βύρων είναι η Αρχή των πάντων, είναι το πάτημα που περίμενα. Η κάθε μεγάλη διανόηση είναι δεδομένο ότι αρχίζει και τελειώνει στον Βύρωνα Πολύδωρα. Παμπαρακάτ' τώρα.

Κατ'αρχήν, είναι αυτονόητο ότι το βιβλίο του Βύρωνος έπρεπε (επιβαλλόταν) να έχει έναν πιασάρικο πλην αρκετά ψαγμένο τίτλο, που ναι μεν ο Βύρων κατέχει ωσάν μια κοινή καθημερινή λέξη αλλά η πλέμπα χρειάζεται λεξικό. Τι είναι ο κήνσορας λοιπόν; Ετυμολογικώς προέρχεται από τη ρωμαϊκή λέξη censor και αποτελούσε δημόσιο αξίωμα στην αρχαία Ρώμη. Σημαίνει τιμητής και επικριτής, που είναι και το μόνο που γνωρίζουν να κάνουν οι πολιτικοί μας, ως όλοι μας γνωρίζουμε. Μέσα από ένα απαύγασμα σκέψης, από το αφάν γκατέ κυριολεκτικώς λοιπόν διαβάζουμε:

Όταν μαθαίναμε γράμματα (αυτά που μετά μανίας απηγόρευσαν και κατήργησαν, κατ’ εφαρμογήν του σχεδίου τους περί αφελληνισμού, οι εξακολουθητικοί «μεταρρυθμιστές» της δύσμοιρης παιδείας μας) διδαχθήκαμε στη Γ΄ Γυμνασίου τον περίφημο «Υπέρ Αδυνάτου» λόγο του Αθηναίου ρήτορα και λογογράφου Λυσία. Θυμάμαι πώς άρχιζε: «Ου πολλού δέω χάριν έχειν, ω βουλή, τω κατηγόρω, ότι μοι παρεσκεύασε τον αγώνα τουτονί…» («Δεν απέχω πολύ από του να χρωστώ χάρη στον κατήγορό μου γιατί μου προπαρεσκεύασε αυτόν εδώ τον (πολιτικό-δικαστικό) αγώνα…»).

Έτσι κι εγώ σήμερα, μπορώ να επαναλάβω τα λόγια του Λυσία, εκφράζοντας την «ευγνωμοσύνη» μου προς τους θρασύδειλους υποκριτές και άνανδρους διώκτες μου, που με χτυπούν γιατί δήθεν «διόρισα», ως μετακλητή, δηλαδή ως προσωρινή και όχι μόνιμη, τη θυγατέρα μου Μαργαρίτα στη Βουλή! Θυμίζω πως την είχα προσλάβει ως μετακλητή συνεργάτιδά μου και όταν ήμουν Υπουργός Δημοσίας Τάξεως και Αντιπρόεδρος της Βουλής. Γιατί τόσος πόλεμος τώρα; Έκανα κάτι κρυφά; Ή παράνομα; Μήπως γιατί κάποιοι δεν χώνεψαν ακόμη το γεγονός ότι εξελέγην Πρόεδρος της Βουλής με 179 ψήφους, όταν το κόμμα μου είχε μόνον 108 ψήφους στη Βουλή; Γι΄αυτό και μας πληροφορούν ότι υπήρξα Πρόεδρος μιας ημέρας ή ολίγων ωρών; Η ιστορία όμως έγραψε πως Πρόεδρος της ΙΔ΄ Περιόδου της Βουλής των Ελλήνων υπήρξε ο Βύρων Γ. Πολύδωρας. Είτε το θέλουν είτε όχι. Εδώ ένας βουλευτής του κόμματός μου, που αρέσκεται να φωτογραφίζεται σε ρωμαϊκές πόζες με πετσέτες στο λουτρό του, απείχε τότε επιδεικτικά της ψηφοφορίας. Προφανώς και ευτυχώς (που δεν έχω τέτοιους φίλους) με απεδοκίμασε. Αλλά εμείς δεν είμαστε ανιχνευτές φθόνου. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες της πολιτικής. Μέσα από αυτές πορευθήκαμε κοντά σαράντα χρόνια τώρα. Και νικήσαμε. Χωρίς να ζηλέψουμε καμμία εύνοια και  χωρίς να προσχωρήσουμε ούτε στιγμή στις μεθόδους των «συντροφικών μαχαιρωμάτων». Ποτέ.

Τα «μορμολύκεια» της δημοσιογραφίας σε γενική επιστράτευση, μαζί με τα διατεταγμένα αποσπάσματα των bloggers, οργάνωσαν και επραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη και γεμάτη χολή και κακεντρέχεια συκοφαντική εκστρατεία εναντίον μου. Τους «ευχαριστώ» γιατί μου δίνουν έτσι την ευκαιρία να μιλήσω για το πώς κατάντησε η πολιτική και πώς αυτή διεξάγεται σήμερα, στα «χρόνια της χολέρας». Να μιλήσω για το ρόλο των εγκάθετων και κεκρακτών δημοσιογράφων αφ’ ενός, καθώς και για τους «υποβολείς», εμφύλιους κατά τεκμήριο αντιπάλους μου, οι οποίοι τους αναθέτουν την «εκτέλεση συμβολαίων», αφ’ ετέρου. Οι τελευταίοι μένουν στο σκοτάδι. Καυχώνται μάλιστα και καμαρώνονται μεταξύ τους ότι είναι οι πιο σκοτεινοί τύποι που πέρασαν ποτέ από την πολιτική. Και έτσι πορεύονται. Συκοφαντώντας, ραδιουργώντας, ρουφιανεύοντας. Πάντοτε στο σκοτάδι.

Μου δίνεται η ευκαιρία ακόμη να μιλήσω και για τον εαυτό μου. Και να πω ανοιχτά πως αυτοί που με χτύπησαν – χτυπούν έκοψαν αυτή τη φορά τις γέφυρες. Δεν άφησαν περιθώρια «συμφιλίωσης». Σκότωσαν την μεγαθυμία μου απέναντί τους. Γιατί χτύπησαν τον πυρήνα της οντότητάς μου. Εμένα, ως πατέρα, και το παιδί μου. Δηλαδή, ό,τι πιο ιερό. Έλαβα το σήμα.

Δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου συνωμότης. Ούτε προδότης. Ούτε ρίψασπις και λιποτάκτης. Άλλοι υπήρξαν τέτοιοι. Όπως εκείνοι που με χτυπούν σήμερα. Με την άθλια στόχευση να με ταπεινώσουν. Ματαιοπονούν. Δεν είπα ότι δεν υποφέρω. Υποφέρω αλλά αντέχω. Αντλώ δύναμη από το δίκιο μου. Και από την προσευχή μου στον Θεό. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Με εγοήτευε πάντα η ανοιχτή αγορά του δημόσιου βίου. Εκεί μιλούσα. Εκεί δρούσα. Εκεί ανέτρεφα τα παιδιά μου. Εκεί έθαβα τους νεκρούς μου. Δεν κρύφτηκα ποτέ πίσω από κάποιο προπέτασμα καπνού ή πίσω από κάποιους άλλους, οι οποίοι τάχα θα έφταιγαν και εγώ θα εσωζόμουν κρυπτόμενος. Αυτό το «χούι» άλλοι το έχουν και το τηρούν. Εγώ πάλεψα ανοιχτά. Αντιμάχησα ανοιχτά. Και απεκόμισα την αναγνώριση και τον σεβασμό από όλους, φίλους και αντιπάλους. Βέβαια ο σεβασμός δεν είναι έννοια απαιτητή και αγώγιμη. Αφορά περισσότερο εκείνον που τον αποτίει παρά εκείνον που τον εισπράττει. Στην περίπτωση των διωκτών μου, απλά, δεν έχουν εκείνη την εσωτερική ηθική ουσία που παράγει σεβασμό και εκτίμηση. Είναι θέμα ψυχικής υγείας. Τα άτομα είναι άρρωστα.

Ματαιοπονούν οι διώκτες μου γιατί υπερτίμησαν τις συνωμοτικές και συμμοριακές ικανότητές τους. Νόμισαν πως το «κράξιμό» τους είναι υπερόπλο. Ενώ απλά είναι το «ήθος» τους και η ταυτότητά τους. Δεν τους είχα και για κάτι καλύτερο. Και υποτίμησαν τα στοιχεία του δικού μου χαρακτήρα και της δικής μου ιστορίας. Με πρώτο ότι δεν τους φοβάμαι. Είναι άλλωστε ανίκανοι και στο να μου προκαλέσουν φόβο. Μόνον αηδία και σιχασιά μου προκαλούν. Δεν τους λογάριασα ποτέ. Είχα πάντα το δικό μου εικονοστάσι. Εκεί άναβα κερί. Στην πατρίδα μου πάνω απ’ όλα, στην ιστορία της Ελλάδας, στη γλώσσα μου την Ελληνική, στην οικογένεια και στην πολιτισμική μας παράδοση, στην Ελληνορθοδοξία μ’ ένα λόγο προσκυνούσα. Και ειλικρινά χαίρομαι όταν βλέπω πως οι δικές μου επιλογές, τους προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις σαν αυτές που νοιώθουν και εκδηλώνουν οι δαιμονισμένοι στη θέα του Σταυρού. Και αν μου πουν, όπως μου είπαν, πως η Μαργαρίτα μου είναι … υπαίτια της ανεργίας στην Ελλάδα ή στον Ευρωπαϊκό Νότο και πως αυτή προκάλεσε … την εθνική και παγκόσμια νομισματοπιστωτική κρίση(!) μάλιστα κάποιοι μου θυμίζουν και το λατινικό, πως «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται τίμια» ή πως προκαλεί(!) με την πρόσληψή της ως μετακλητής υπαλλήλου γιατί «όλα είναι διαχείριση συμβόλων» και άλλες παρόμοιες μπαρούφες, τους απαντώ. Αυτά μου θυμίζουν τον Αισώπειο μύθο του λύκου με το αρνάκι, κατά τον οποίο ο λύκος που ήθελε να φάει το αρνάκι, αλλά έψαχνε για κάποιο πρόσχημα, του έλεγε να φύγει από την θέση του γιατί του θόλωνε το νερό, παρά το γεγονός ότι το ευγενές θηλαστικό που πίνει ως γνωστόν με τη μέγιστη διακριτικότητα, μόλις που άγγιζε με τα χείλη του το ρέον ύδωρ και, ακόμη χειρότερα, ήταν σε κατώτερο σημείο στη ροή του μικρού ρυακιού, σε σχέση με τη θέση του λύκου. Αυτά διδάσκει ο Αίσωπος για να μας δείξει το παράδοξο στο καταδικαστέο δόγμα της υποκρισίας: προφάσεις εν αμαρτίαις. Έτσι και στην περίπτωσή μου. Ψάχνουν για προφάσεις. Επερίσσευσε ο λαϊκισμός και η υποκρισία. Και εγώ ερωτώ, αν ήταν μια άλλη μετακλητή και όχι η θυγατέρα μου τότε θα ήταν εντάξει η εθνική και παγκόσμια πολιτική και ηθική τάξη; Η επιλεκτική επίκληση τέτοιων επιχειρημάτων μόνον φασιστική νοοτροπία δείχνει. Γιατί όταν βιάζουν τη λογική με τα τρελλά και αυταρχικά επιχειρήματα των «αρχόντων» και τηλε-εισαγγελέων, τότε το επόμενο βήμα είναι να υποχρεώσουν όσους αποδέχονται την τρελλή λογική να περπατούν στα γόνατα. Δεν προτίθεμαι να γονατίσω. Γιατί όπως λέει ο αγέρωχος Φωτεινός (του Βαλαωρίτη) στο φεουδάρχη Τζώρτζη Γρατζιάνο, «… θάταν μέγα κρίμα τιμή να θάψω κι΄όνομα μέσα σ΄αυτό το μνήμα!». Και μια και τόφερε η κουβέντα, πώς και δεν χάλασε η εθνική και παγκόσμια τάξη και ηθική όταν το 2009 υπουργοί και μάλιστα ένας «ευαίσθητος» υπουργός σε ευαίσθητο και λεπτό υπουργείο διόριζε μονίμους μάλιστα υπαλλήλους με απόλυτη «αξιοκρατία», οι οποίοι είχαν μεταξύ τους ένα κοινό «αξιοκρατικό» χαρακτηριστικό, ότι κατήγοντο από τον τόπο εκλογής του «αδιάφθορου» υπουργού; Δεν ήταν τότε κρίση; Ή το 2012, όταν διόρισε δεκαπέντε ή και περισσότερους μετακλητούς στη Βουλή με τα αυτά προσόντα καταγωγής, ο ίδιος «αντιφαύλος» πολιτικός, υπό άλλην ιδιότητα τώρα; Δεν είναι γι’ αυτούς τους διορισμούς κρίση και ανεργία στη χώρα; Μόνον για εμένα και τη θυγατέρα μου;

Δεν παριστάνω τον Αγαμέμνονα, ούτε διανοούμαι να θυσιάσω τη Μαργαρίτα μου. Δεν έκανα τίποτα παράνομο και τίποτα ανήθικο. Δεν θυσιάζω την άξια συνεργάτιδά μου. Δεν γίνομαι «θυσιαστής» της θυγατέρας μου για οποιουσδήποτε λόγους. Μάλιστα για έναν απόπλου αμφίβολο ούτως ή άλλως. Για να δείξω έμπρακτη μετάνοια για το κακό που δεν έκανα; Ή για να ενοχοποιήσω αδίκως την Μαργαρίτα μου που ποτέ και κανέναν δεν προκάλεσε παρά μόνο τους ασπάλακες των καταγωγίων και τούτο γιατί είναι κόρη μου; Αλλά και προπαντός δεν τη θυσιάζω, γιατί «έφτυσα αίμα» για να αναθρέψω τα παιδιά μου. Και δεν έχω στον κώδικά μου εγώ την οικογένεια και τα παιδιά μου σαν κάτι το θεωρητικό και κοσμικό. Την έχω σαν θρησκεία. Σαν κάτι ιερό. Και ακόμη, γιατί δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να υποκύψει στις επιταγές-προσταγές των φαύλων υποκριτών και κηνσόρων. Δεν θα ήταν μόνον ήττα. Θα ήταν παραίτηση και παράδοση στους άτιμους για να σώσω… την τιμή μου. Κάτι σαν εκούσιος βιασμός. Όχι! Υπάρχει και ένας στίχος που με εμπνέει και με καθοδηγεί:

«Όσο είν’ ο κλέφτης ζωντανός Τούρκο δεν προσκυνάει.

Κι αν πέσει το κεφάλι του δεν μπαίνει σε ταγάρι.

Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους,

να κάνουν πήχες τα φτερά και σπιθαμές το νύχι».

Και όντως είναι έτσι εδώ που τα λέμε. Μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι λιγότερο από τον ποιητή της γράνας;



Ποτέ των ποτών. Πως να περιμένεις κάτι λιγότερο από έναν άνθρωπο που έσπευσε να διορίσει την κόρη του σε θητεία μόλις μίας ημέρας; Ορθότατα λοιπόν καταγγέλει (και αποκαλύπτει) ο Βύρων ότι στην πραγματικότητα χτυπούν την κόρη του για τον φθόνο προς την εκλογή του ιδίου με ρεκόρ ψήφων (λέμε τώρα).

Το γεγονός ότι σε άλλα παράλληλα Σύμπαντα πολιτικούς ωσάν τον Βύρωνα (και τον Θεόδωρο και τον Γιωργάκη κλπ, κλπ) τους βουτάνε σε πίσσα και τους γεμίζουν πούπουλα μετά, το παραβλέπουμε ως μικρή λεπτομέρεια. Όχι, όχι, δεν είσαι εξοργισμένος επειδή δεν έχεις να φας, επειδή δεν βλέπεις μέλλον, επειδή βλέπεις την παρατεταμένη αδικία. Είσαι ένας απλός επικριτής, καλά τα λέει ο Βύρων.

Τόσο τα βιβλία όσο και η νεοελληνική διανόηση πλέον δεν είναι ποτέ ίδια.
Χαίρετε.

Της γενικότερης βλακείας το ανάγνωσμα

Λοιπόν αυτή η ιστορία με την υποτιθέμενη ταινία που βρίζει τον Μωάμεθ έχει αρχίσει και παρατραβάει. Δεν ξέρω αν έχετε δει το περιβόητο τρέιλερ: είναι να τραβάς όλες τις τρίχες της κεφαλής σου (και όχι μόνο αυτής). Η υποτιθέμενη ταινία (ο θεός να την κάνω) όχι b-movie δεν είναι, αλλά ούτε καν πολύ κατώτερης κατηγορίας δεν μπορεί να θεωρηθεί. Και αναρωτιέμαι, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι πια τόσο στόκοι; Τους πέταξε ένας βλάκας (διότι περί βλάκα πρόκειται) ένα δόλωμα κι αυτοί τσίμπησαν έτσι;



Παρατηρώντας το "τρέιλερ" προσεκτικά είναι πανεύκολο να διαπιστώσεις ότι το όνομα του Μωάμεθ συν κάποιες συγκεκριμένες ατάκες είναι ντουμπλαρισμένα. Στην πραγματικότητα ο "ήρως" της ταινίας λέγεται George, κάτι που φαίνεται σε όλα τα σχετικά πλάνα (απλά παρατηρείστε τα χείλη των "ηθοποιών"). Αυτό δηλαδή που καταγγέλουν εσχάτως ότι δεν είχαν ιδέα ότι η "ταινία" τους θα χρησιμοποιείτο έτσι, είναι προφανώς αλήθεια. Μέχρι και οι φωνές είναι άλλες (κάτι που φαίνεται από χιλιόμετρα μακρυά). Ούτε καν οι παλιές κινέζικες με τις ντουμπλαρισμένες φωνές του Μπρους Λη δεν ήταν τόσο ερασιτεχνικές.



Ακόμη και ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα είναι κανονική ταινία μπροστά σε αυτό το αίσχος. Αλλά παρόλ'αυτά οι μουσουλμάνοι όχι μόνο τσίμπησαν το δόλωμα αλλά είναι και εξοργισμένοι. Μέσα σε όλα πριν κάτι μέρες απαίτησαν από όλους τους χριστιανοί να απορρίψουν αυτήν την βλάσφημη ταινία.
Την βλάσφημη ποιαν;;; Ποιαν ταινία ρε παιδιά;
Άμα οι Αμερικάνοι θέλουν να κάνουν σκαιά προπαγάνδα, έχουν ολόκληρο Χόλυγουντ: όπως παλιά ο Σοβιετικός ήταν σε όλες τις ταινίες πάντοτε κακός, έτσι εδώ και χρόνια είναι ο Κινέζος κλπ. Ο Αμερικάνος μαχητής δε, πάντοτε υπερασπίζεται το καλό συνήθως μειωνεκτόντας αριθμητικά και συχνά-πυκνά οπλισμένος μόνο με μία μεταχειρισμένη οδοντογλειφίδα και έναν χαρτοκόπτη ταξιδίου. Πάντοτε όμως θα αποκαταστήσει την δικαιοσύνη και θα κερδίσει τον κακό. Αλλά όχι, έπρεπε οι Αμερικάνοι ν'ασχοληθούν με αυτήν την τερατώδη μαλακία για να μην παρεξηγηθούν οι κατά τα λοιπά αρκετά ευέξαπτοι μουσουλμάνοι, σύμφωνα με τους οποίους αν η υπόλοιποι υφήλιος δεν απορρίψει επισήμως και μετά βδεληγμίας την εν λόγω... ταινία, τότε θα θεωρηθεί εχθρική πράξη κατά του Ισλάμ προσωπικά (διότι το Ισλάμ πάντοτε προσωποποιείται σε τέτοιες περιπτώσεις) και θα γένει το έλα να δεις. Προφανώς αυτοί νομίζουν ότι πολύς κόσμος ενδιαφέρεται πχ για το αν θα βγει αντίστοιχη ταινία για τον Χριστό, τον Βούδα, τον Ναβουχοδονόσορα, τον Μέγα Σουβλακέα κλπ, κλπ. Κύριοι, λυπάμαι πολύ που θα σας ενημερώσω ότι εντελώς στα παπάρια μας.

Πραγματικά, δεν πίστευα ότι η μαλακία μπορεί να φτάσει σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα. Ανέκαθεν θεωρούσα αδύνατο να καταφέρει κάτι τόσο μεγάλο ο άνθρωπος όσο το να γίνει τόσο μεγάλος μαλάκας. Και αναφέρομαι σε όλους -ανεξαρτήτως θρησκεύματος και λοιπών πεποιθήσεων- που έχουν παρεξηγηθεί από την όλην ιστορία, που υπό φυσιολογικές συνθήκες όχι μόνο δεν θα με απασχολούσε αλλά εν προκειμένω θεωρώ ότι κατεβαίνω και πολλά επίπεδα ασχολούμενος με δαύτην. Θα διερωτάσθε μήπως έιμαι υπερβολικός. Όχι, τα πασίγνωστα πλέον γεγονότα με τον Αμερικάνο πρέσβη στην Λιβύη ο οποίος εμφανώς θεωρούσε πως το να είναι Αμερικάνος και ακόμη περισσότερο και πρέσβης ήταν αρκετά για να γαμεί τους πάντες, απέδειξαν ότι οι μουσουλμάνοι δεν αστειεύονται διότι πολύ απλά είναι άμυαλοι, άγονται και φέρονται ακριβώς όπως ο τυφώνας μπορεί να μεταφέρει ένα πούπουλο. Φέρεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους "παραβάτες" διαφόρων νόμων τους άλλωστε, ή ακόμη και τις ίδιες τους τις γυναίκες. Υπήρχε περίπτωση τέτοιος κόσμος να μην απαιτήσει από τον κάθε άσχετο (διότι ακόμη και το αμερικανικό κράτος, άσχετο είναι εν προκειμένω) να ασχοληθεί με την.. απαγόρευση και καταδίκη της εν λόγω ταινίας; Μόνο ένας βλάκας θα έκανε κάτι τέτοιο...

Η πραγματικότητα έτσι όπως προκύπτει από αυτό το οπτικοακουστικό αίσχος, από αυτόν τον βαρβαρισμό που καταβαραθρώνει ολόκληρη της έβδομη τέχνη περισσότερο κι από το Bollywood, είναι ότι ο δημιουργός της προφανώς ήθελε να βγάλει τα ψυχολογικά του προβλήματα κατά των μουσουλμάνων στην φόρα.



Επειδή και ο ίδιος γνώριζε ότι θα προκαλούσε θύελλα αντιδράσεων (μιας και οι μουσουλμάνοι έχουν περί πολλού την θρησκεία τους, περισσότερο κι απ'όσο έχουν οι Έλληνες την ορθοδοξία, να σας προλάβω την ερώτηση), έβγαλε ένα σενάριο με έναν άσχετο χαρακτήρα ο οποίος εν συνεχεία ντουμπλαρίστηκε ως Μωάμεθ. Ανούσιο, ηλίθιο, σιχαμερό, και γιατί όχι και συκοφαντικό και εξυβριστικό και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Που όμως χαρακτηρίζει τόν ίδιον τον δημιουργό της "ταινίας" και όχι όλον τον δυτικό κόσμο, ως διατείνονται οι αντιστοίχου πνευματικής πχιότητας ισλαμιστές.

Προ ολίγου διάβασα ότι κανονίζουν πορεία στο κέντρο της Αθήνας προς την αμερικανική πρεσβεία. Να ζητήσουν τι ακριβώς από τους Αμερικάνου; για την συγκεκριμένη περίπτωση;

Ιδού που οδηγεί η θρησκευτική τύφλωση και ο φανατισμός. Και αυτό πηγαίνει όχι μόνο στους μουσουλμάνους φυσικά.
Πραγματικά πρέπει να τελειώνουμε γρήγορα με τις θρησκείες μπας και σωθεί αυτός ο κόσμος, που κατά τα λοιπά δεν βλέπω να σώνεται με τίποτε. Πλέον το κρίσιμο απόθεμα σε βλακεία έχει ξεπεραστεί κατά πολύ.

Θεοδωρίδειον ξέρασμα

Αναδημοσιεύω κατ' αρχήν την σημερινή ανακοίνωση του κυρ-Σάββα, η οποία από την στιγμή που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Ολυμπιακού προφανώς και εκφράζει την ομάδα. Κατά δεύτερον λόγο (μετά από κάποια σχόλιά μου) θα βρείτε και την εξαιρετική θέση του σύγγαυρου Γιώργου Κεντρωτή την οποίαν προσυπογράφω με χέρια και πόδια.


Με μεγάλη λύπη και ενώ όλη η ομάδα μας έχει επικεντρωθεί στο επόμενο παιχνίδι με τον Πανθρακικό, βλέπω ότι κάποιοι άνθρωποι επιμένουν να χτυπούν τον Ολυμπιακό.
Δυστυχώς, κάποιοι, ενδεδυμένοι και με κόκκινο μανδύα. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από πανεπιστημιακούς που θα κάνουν τον προπονητή. Δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους που ασκούν τη δριμύτατη κριτική τους, διαλέγοντας μάλιστα μια μέρα που ο κύριος αντίπαλος μας έχει υποστεί οδυνηρή ήττα και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται μαζί του.
Δεν θα ασχοληθούμε παραπάνω με αυτούς που καλλιεργούν την εσωστρέφεια ούτε με ΜΜΕ που νομίζουν ότι θα διοικήσουν τον Ολυμπιακό.
Ο Ολυμπιακός έχει διοίκηση με όραμα, με τεράστιες επενδύσεις σε χρονιές που δεν επενδύει κανείς και με μια στόχευση καθαρή: Τώρα που ο καιρός μας ευνοεί, αυτή τη χρονιά, κάνουμε την δική μας ανανέωση. Ανανέωση ηλικιακή αλλά και ταυτόχρονο μπόλιασμα της ομάδας με ελληνικό στοιχείο! Αυτός είναι ο λόγος που σαρώσαμε την ελληνική αγορά και πήραμε όλα τα μεγάλα ταλέντα!
Θέλουμε τον κόσμο δίπλα μας να μας στηρίξει σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια. Θαύματα δε γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται υπομονή, στήριξη και πάνω από όλα, δουλειά. Και είμαστε σίγουροι ότι στο τέλος του δρόμου θα πανηγυρίσουμε και για το νταμπλ και για το 40ο πρωτάθλημα και το 4ο αστέρι στη φανέλα μας αλλά και για μια καλή ευρωπαϊκή παρουσία. Επίσης θα χαιρόμαστε διπλά γιατί θα έχουν μπεί τα θεμέλια μιας ομάδας δεκαετίας!
Σάββας Θεοδωρίδης
Αντιπρόεδρος Π.Α.Ε. Ολυμπιακός
Η απάντησή μου στον κυρ-Σάββα (για τον οποίον εδώ και χρόνια γράφω ότι καλό θα ήταν να απολαύσει την σύνταξή του και να μας αφήσει στην ησυχία μας).

Υποθέτω ότι αν οι.. αντιολυμπιακοί σταματήσουν να μιλάνε (ήτοι να γίνονται ενοχλητικοί) ο Γκρέκο θα γίνει διάδοχος του Μαραντόνα, ο Αμπτούν θα βγάλει τόσα μάτια που θα μεταγραφεί στην Γιουβέντους στην συνέχεια, ο Μανωλάς θα σταματήσει να γκελάρει ωσάν να χορεύει ζεϊμπεκιές και ο Ζαρντίμ δεν θα ξανακάνει τα εγκλήματα του αγώνα με την Σάλκε. Επίσης, ξαφνικά θα φυτρώσει ο περιβόητος διάδοχος του Μιραλάς που είχε προαναγγελθεί, ενώ θα συνεχίσει και η ελληνοποίηση της ομάδας ταυτόχρονα με το χαμήλωμα του μέσου όρου ηλικίας, συνδυασμό που προφανώς καλύπτει ας πούμε ο Κοντρέρας και ο κατά τι μικρότερος Μασάντο που παρουσιάστηκε από τους τέως συνεργάτες των καραπαπάδων (και όχι μόνο) ως διάδοχος του Μέσι τουλάχιστον. Ρε ζώα, σας έχουμε δείξει ποτέ εμείς ότι μασάμε κουτόχορτο; τραβάτε απευθυνθείτε στα ζωάκια που πάντοτε το έτρωγαν και σταματήστε να μας θεωρείτε τέτοιους. Ακούς εκεί, που θα μας πεις και αντιολυμπιακούς κυρ-Σάββα. Τράβα άκου αυτά που έλεγες τότε για τον Κόκκαλη -θυμάσαι εσύ!- αγνώμονα και άσε μας στην ησυχία μας εμάς τους αντιολυμπιακούς που από το υστέρημά μας και με πολύ κόπο έχουμε υποστηρίξει αυτήν την ομάδα τόσα χρόνια.
 Ακολουθεί η αναδημοσίευση από το Ερυθρόλευκο Μετερίζι.  Προφανώς ο κ. Θεοδωρίδης, όταν λέει "πανεπιστημιακούς που θα κάνουν τον προπονητή" υπονοεί τον Γιώργο Ρούση, έχοντας υπόψη του μια συνέντευξη που έδωσε στο ΦΩΣ. Υπέγραψε, μάλιστα, ολόκληρη ανακοίνωση, καταγγελτική και "τσαμπουκαλίδικη", που ωστόσο παραμένει εντελώς αόριστη ήδη από τις πρώτες της γραμμές, εκεί που λέει: "κάποιοι, ενδεδυμένοι και με κόκκινο μανδύα". Νά το, λοιπόν, και εξ επισημοτάτων χειλέων το καραπαπάδικο "επιχείρημα" του "αντι-ολυμπιακού" που υπονομεύει την ομάδα, επειδή εκφέρει τη γνώμη του, η οποία δεν είναι αρεστή στους κύκλους της Διοίκησης. Αβίαστα προκύπτει από τα ανακοινωθέντα ότι για τον κ. Θεοδωρίδη, άνθρωπο με κουλτούρα σημειωτέον καθόλου αμελητέα, η εκφορά γνώμης συνιστά υπονόμευση του Θρύλου, όταν προέρχεται από κάποιον που ξέρει γράμματα, ενώ τα μουγκρητά των μαστουρωμένων υπανθρώπων βγαίνουν μέσα από την άδολη λαϊκή ψυχή και συνθέτουν την αγνή προσήλωση στα ιδανικά του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς, ο οποίος -κατά τον κ. Θεοδωρίδη- "δεν έχει ανάγκη από ανθρώπους που ασκούν τη δριμύτατη κριτική τους, διαλέγοντας μάλιστα μια μέρα που ο κύριος αντίπαλος μας έχει υποστεί οδυνηρή ήττα και όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται μαζί του". Το ότι ούτε πολιτικάντης του τελευταίου επιπέδου δεν θα μιλούσε έτσι φαίνεται ότι το καταδέχεται ελαφροτάτη τη καρδία μια θρυλική φυσιογνωμία του Ολυμπιακού. Και φαίνεται -δυστυχώς- ότι πολύ θα επιθυμούσε να έβλεπε ανθρώπους που ομιλούν και δεν κραυγάζουν να κάνουν χοντροπλάκα στον διασυρθέντα από τη Μάριμπορ Παναθηναϊκό, λες και, πρώτον δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν, δεύτερον δεν είναι ολυμπιακοί, αλλά αντι-παναθηναϊκοί, και, τρίτον, είναι λωτοφάγοι και ξέχασαν τα δικά μας χάλια στον αγώνα με τη Σάλκε. ΟΥΤΕ - ΟΥΤΕ - ΟΥΤΕ!
Για τη δεύτερη και την τρίτη παράγραφο της ανακοίνωσης δεν χρειάζεται να γράψει κανείς τίποτα. Το ότι τα υπογράφουν Θεοδωρίδηδες και όχι καραπαπάδες είναι κακός οιωνός και σημάδι των καιρών,

ΑΛΛΑ... Αγαπητέ και σεβαστέ μας κ. Θεοδωρίδη, οι οπαδοί του Ολυμπιακού θα έχουμε γνώμη, όχι απλώς επειδή, τύχη αγαθή, είμαστε ολυμπιακοί, αλλά επειδή ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. Να το πω και αλλιώς: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Και τον στηρίζουμε με όλη μας την καρδιά και εντελώς ανιδιοτελώς. Τον στηρίζουμε απλώς και μόνον γαύρικα. Ούτε μαγαζί του ζητήσαμε να μας ανοίξει, ούτε τα παιδιά μας ή το σόι μας να προσλάβει σε εργασία ή να τους βρει αλλού δουλειά, ούτε να μας εξασφαλίσει τίποτα. Τίποτα δεν ζητήσαμε, μόνο δίνουμε, και το δίνουμε πάντα με φρόνημα γαυρικό, όχι με διάθεση γλειψιματία ή με νοοτροπία υποτελούς. Μιλάω πάντοτε για τους οπαδούς του Ολυμπιακού που πληρώνουν το οπαδιλίκι τους, την τρέλα τους, τον καημό τους. Μιλάω για αυτούς που είναι πάντα ΕΚΕΙ ιδίοις αναλώμασι και ιδίω κινδύνω και που ποτέ δεν έβαλαν τον Ολυμπιακό να πληρώσει ούτε σέντσι για τα "καμώματά" τους - αντίθετα με τα έργα τους έδωσαν -που λέει ο λόγος- και δέκα φράγκα στον ΟΣΦΠ. Μιλάω για τους γαύρους οπαδούς που πάντοτε πιστώνουν τον Θρύλο και ποτέ δεν τον χρεώνουν, και δεν ζητάνε ποτέ πίσω τίποτα. Φανατικοί πλην ευπρεπείς ΣΥΜΠΕΡΙΣΤΑΝΤΑΙ στον Θρύλο με όλες τους τις δυνάμεις και μη προσδοκώντας καμμιά, μα καμμιά υλική αντιπαροχή. Γι' αυτό ακριβώς και έχουν δικαίωμα να μιλούν και να λένε αυτά που πιστεύουν. Και ας μην ενοχλεί τη διοίκηση του Ολυμπιακού το ότι άνθρωποι αποδεδειγμένα εγγράμματοι τον υποστηρίζουν και τον αγαπούν και δεν ντρέπονται να το λένε και να το διαλαλούν. Ωφέλεια είναι για τον Θρύλο, δεν είναι ούτε βάρος ούτε άγος για να το αποσείσεις ή να το καθαρίσεις αντίστοιχα.
Πέραν τούτου ας μην λησμονεί ο καθ' όλα σεβαστός μας Σάββας Θεοδωρίδης τούτο το σημαντικό πράγμα: όποτε άνθρωποι σαν τον Γιώργο Ρούση ήλθαν σε επαφή με τον επίσημο Ολυμπιακό, το έκαναν με άκρα ανιδιοτέλεια και με αμιγή ολυμπιακή αξιοπρέπεια.
Το παρόν σημείωμα δεν συνιστά κανενός είδους υποστήριξη στον Γιώργο Ρούση - δεν το έχει, άλλωστε, ανάγκη. Συνιστά, όμως, θερμή συνηγορία υπέρ της λογικής και κατά των όποιων "κουκουλωμάτων", που καμμία σχέση δεν έχουν με τον γαύρικο λόγο και με το ήθος εκείνων που ίδρυσαν τον Ολυμπιακό Σύνδεσμο Φιλάθλων Πειραιώς.

UPDATE:  Από τον Ηλία Μπαζίνα, 23/9/2012 και την εφημερίδα Live Sport.

Από την φετινή κολεξιόν Πανατινάικος 2012

Η σωστή επιλογή για έναν πρέσβη.

Παρακαλείται ο κύριος Αλαφούζος να εκδόσει άμεσα ανακοίνωση.

Και ένα ωραίο ανεκδοτάκι: τι διαφορά έχει ο Παναθηναϊκός από την κοπριά;

Η κοπριά κάνει θαύματα στο γρασίδι.

ΥΓ. Όχι ότι δεν θα πέσει γέλιο βέβαια και με την δική μας ομαδάρα φέτος, αλλά αν μη τι άλλο τέτοια χάλια δεν θα έχουμε.

Φτηνά το γλυτώσαμε το εγκεφαλικό...

Κι εκεί που είμαι σχετικά ήρεμος, ξάφνου πέφτω πάνω σε αυτήν την συγκλονιστική είδηση και κόντεψα να πέσω κάτω από την ταραχή.

Και τον εγκέφαλο;, σκέφτηκα ακαριαία. Ο εγκέφαλος του Γιώργου είναι εθνικός θησαυρός, έχει μέσα του όλες τις λεπτομέρειες της εθνικής προδοσίας που συνετελέσθη το 2009 και που κατά πως φαίνεται ήταν οργανωμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Μετά όμως συνειδητοποίησα το παράδοξο ότι το εν λόγω κεφάλι δεν περιέχει εγκέφαλο και ηρέμησα. Κάνοντας λίγο scroll down συνειδητοποίησα ότι απλώς το pasok που επιθυμεί να σώσει την οικονομία της χώρας δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τα δικά τιου οικονομικά και έβγαλε στο σφυρί τα όργανα γυμναστικής που είχε αγοράσει ο Γεώργιος Β' Παπανδρέου Γ' ο Δωσίλογος με δικά μας χρήματα ενόσω προαπθούσε να μας πείσει ότι ενώ λεφτά υπήρχαν τελικώς τα είχαν άλλοι.

Και καλά κρασά να'ούμ...

Το πρόβλημα

Θα αναρωτιέστε τι σόι τίτλος αναρτήσεως είναι πάλι τούτος;
Είναι εξαιρετικά σαφής: θα πραγματευθεί το πρόβλημα.

Κατ' αρχήν οφείλουμε να γνωριστούμε με το πρόβλημα, να δούμε τι ακριβώς είναι και πως αυτό υπάρχει δίπλα μας, πάνω μας, μέσα μας. Να κατανοήσουμε πως έχει δομηθεί, αν είναι εύκολο να καταρριφθεί ή ν'αντικατασταθεί, να συμπεράνουμε την θέση του στην κοινωνία.
Διότι είναι το πρόβλημα, είναι αυτό που μας απασχολεί. Όλους.
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Δεν ξέρω αν η κότα έκανε τ'αυγο ή το αυγό την κότα, αλλά παρόλο που κάτι αντίστοιχο πρέπει να ισχύει με το πρόβλημα, υποθέτω ότι μάλλον η κότα έκανε τ'αυγό εν προκειμένω. Αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε τα όποια ανθρωποειδή ίσως και πριν από εκατομμύρια χρόνια κατά τις πρώτες τους προσπάθειες οργάνωσης σε μικρές πρωτοκοινωνίες, θα συνειδητοποιήσουμε κατ' αρχήν ότι αυτή η ανάγκη αυτοοργάνωσης προέκυψε από την ανάγκη για επιβίωση, είτε αυτό σημαίνει εύρεση πόρων, είτε άμυνα απέναντι σε ισχυρούς θηρευτές και προστασία από καιρικά φαινόμενα. Η οργάνωση σε ομάδες όμως είναι αποδεδειγμένα δύσκολη διότι απαιτεί ρόλους σε κάθε μέλος της ομάδας και όπως έχει αποδείξει η εμπειρία, οι ρόλοι συχνά-πυκνά έρχονται σε σύγκρουση με διάφορα στοιχεία της προσωπικότητας κάποιων ανθρώπων. Κάπως έτσι, λοιπόν, υποθέτω ότι πρέπει να ξεκίνησε και το πρώτο πρόβλημα.
Ένα πρόβλημα που μάλλον προέκυψε αρχικώς στην ομάδα και εν συνεχεία μεταφέρθηκε σε μονάδες της ομάδας, οι οποίες επέστρεψαν το πρόβλημα στην ομάδα με μια άλλη μορφή ή μέγεθος, που εν συνεχεία αυτό δημιούργησε μεγαλύτερο πρόβλημα στα μέλη της ομάδας κ.ο.κ. Αυτός είναι πάνω κάτω ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί το πρόβλημα. Διότι το πρόβλημα είναι ταυτόχρονα και αίτιο και αιτιατό.

Εξάλλου -ερχόμενοι σιγά, σιγά στα γνωστά μας δεδομένα της ελληνικής κοινωνίας- τι είναι το πρόβλημα αν το καλοσκεφτούμε εν τέλει;

 Το πρόβλημα είναι η σωτηρία. Είναι κάτι υπεράνω όλων μας. Το πρόβλημα υπήρχε ίσως από παλαιότερα άρα δεν ευθύνομαι εγώ για τη δημιουργία του. Παράλληλα εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι για το πρόβλημα διότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Το πρόβλημα λοιπόν μετακυλά τις ευθύνες αλλού, στους άλλους ή στην χειρότερη περίπτωση, στο σύνολο το οποίο εγώ δεν μπορώ ν'αλλάξω παρόλο που θέλω να το αλλάξω αλλά δεν μπορώ (μια πρόταση που σέβεται τον εαυτό της και που αναφέρεται στο πρόβλημα πάντα πρέπει να τελειώνει με τη φράση "δεν μπορώ", ακόμη κι αν έχει ήδη αναφερθεί. Ειδάλλως διακινδυνεύεται η ύπαρξη του προβλήματος). Είναι σημαντικό για το εγώ να ξέρω ότι ο φταίχτης δεν είμαι ποτέ εγώ. Όταν μάλιστα ξέρω ενδόμυχα ότι ο φταίχτης είσαι εσύ, αυτομάτως ατενίζω το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Για την ακρίβεια, αν με έκαναν για μια μέρα πρωθυπουργό θα θα θα (το'χουμε ακούσει πολλάκις).
Την ίδιαν στιγμή το πρόβλημα συγκρατεί τον κόσμο -την ομάδα, από τις μικρότερες έως τις μεγαλύτερες- από το να σκέφτεται, να κάνει όνειρα, να σχεδιάζει.
-Πως μπορώ να είμαι καλά όταν έχουμε πρόβλημα;
-Εδώ καίγεται σήμερα ο κώλος μας από το πρόβλημα κι εσείς μου λέτε να σκεφτώ τι θα κάνω αύριο;
-Μα καλά, ασχολείστε με άσχετα πράγματα όταν έχουμε πρόβλημα;
και ούτω καθεξής.
Όλοι μας θυμόμαστε τις φιλότιμες προσπάθειες πλήθους ευαγών ΜΜΕ και πολιτικών που επί σειρά (των τελευταίων ιδίως) ετών πάσχιζαν ασταμάτητα να μας μάθουν τι είναι τα σπρεντ και για ποιον λόγο το πρόβλημα με τα σπρεντ επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας: πρόβλημα δικό σου κυρ Μήτσο. Το πρόβλημα που μας μεταφόρτωσε ο Πάγκαλος ήταν ότι μαζί τα φάγαμε, αυτός το κρέας, εμείς τα κόκκαλα μεν, αλλά μαζί τα φάγαμε αναντίλεκτα: πρόβλημα δικό σου κυρά Φροσύνη. Η Μέρκελ δεν δέχεται τις αξιώσεις του Σαμαρά και αυτό είναι πρόβλημα: πρόβλημά σου φίλε Μιχάλη. Οι επενδύσεις της Αγροτικής Τράπεζας έπεσαν έξω και το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να περικοπούν συντάξεις: είναι δικό σου πρόβλημα Βρασίδα. Θέματα άσχετα, με άσχετες λύσεις, που όμως όσο πιο απίστευτος είναι ο συνδυασμός τόσο πιο εύκολο είναι να πείσεις ότι το πρόβλημα το δημιούργησε ο άλλος.

Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργούνται οι προβληματοκεντρικές κοινωνίες, μέσα από προβληματολάγνους ανθρώπους, που έχουν μάθει σε ένα στρεβλό σύστημα όπου πάντα πρέπει να φταίει κάποιος άλλος.

Διότι για να επιστρέψουμε στο πρόβλημα, το πρόβλημα είναι πάντοτε καλό διότι κρατάει τον κόσμο σε συνοχή, συσπειρώνει, φτάνει ακόμη και στην πόλωση εάν απαιτηθεί. Το πρόβλημα πάντα έχει κάποιον εχθρό, εκείνον που θέλει το κακό σου, άρα ο εχθρός πρέπει να παταχθεί ακριβώς όπως κάποτε επατάχθησαν και οι Μύλοι του Δον Κιχώτη στο τραγικό μυθιστόρημα του Θερβάντες. Το πρόβλημα δημιουργεί εντάσεις και οι εντάσεις βοηθούν τον κόσμο να διοχετεύσει τους προβληματισμούς του, την πίεση και την οργή του κάπου πιο ελεγχόμενα. Το πρόβλημα είναι νέος λόγος ύπαρξης, είναι νέο κίνητρο ν'ασχοληθείς με κάτι, είναι τρόπος να βρεθείς στο επίκεντρο των εξελίξεων. Και το καλύτερο όλων σχετικά με το πρόβλημα είναι πως όσο πιο απλό είναι το πρόβλημα, τόσο πιο δυσεπίλυτο είναι: αποκλείεται να είναι τόσο απλό, κάτι άλλο θα έχει από πίσω. Μάλλον μας την έχουν στημένη, κάτι άλλο πρέπει να φταίει κλπ.

Τι θα κάναμε λοιπόν δίχως το πρόβλημα; Μπορείτε να το φανταστείτε;
Μπορείτε να σκεφτείτε την κοινωνία μας δίχως το πρόβλημα; Τι προεκλογικοί αγώνες θα γίνονταν; Πως θα ψηφίζαμε στις εκλογές; Ποιους θα ξέχεζαν και θα κατηγορούσαν οι αντι-γενικώς ή έστω οι φιλο-κάτι; Πως θα λαμβάνονταν μέτρα για εύρεση νέων πόρων; Πως θα γινόταν ανακατανομή της σχεδόν αραχνιασμένης δημόσιας περιουσίας χωρίς ένα πρόβλημα; Καιγόμαστε, πτωχεύουμε, βγαίνουμε από το ευρώ: πρόβλημα. Πρέπει να κάνουμε κάτι άμεσα.
Δεν θέλω να σας κόψω τις συντάξεις και τους μισθούς, αλλά βλέπετε είναι το πρόβλημα στη μέση.
Ευρώ μπορεί να μην έχουμε, αλλά θα είναι πρόβλημα αν βγούμε από το ευρώ.
Και πάει λέγοντας.

Μόνο που το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι θέλουμε να έχουμε το πρόβλημα μέσα στα πόδια μας. Νοιώθουμε ασφαλείς με το πρόβλημα, βρισκόμαστε σε σίγουρα νερά. Δίχως πρόβλημα νοιώθουμε μετέωροι, πρέπει άμεσα να εφεύρουμε ένα άλλο πρόβλημα. Είναι αδύνατον στην κοινωνία μας να μην υπάρχει το πρόβλημα. Ηρεμούμε όταν ξέρουμε ότι έχουμε πρόβλημα, νοιώθουμε οικεία.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι προβληματοκεντρικές κοινωνίες είναι σταθερότατες, μην πω πιο σταθερές από τις δημιουργικές κοινωνίες, αυτές που αναλαμβάνουν δράση, που αναγνωρίζουν ευθύνες, που έχουν έναν υγιή ανταγωνισμό, που κοιτάνε στο μέλλον με δάσκαλο το χθες και γνώμονα το σήμερα. Οι λόγοι είναι προφανείς: μια δημιουργική κοινωνία έχει το δυναμικό να ξεφύγει, να γίνει ανεξάρτητη, να προκόψει. Η προβληματοκεντρική κοινωνία όμως είναι πάντοτε με σκυμένο το κεφάλι, είναι υπό έλεγχο, κάνει ό,τι της λέμε. Και προπάντων έχει ικανοποιημένους τους πολίτες της, διότι νοιώθουν καλά. Ναι μεν πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους, έχουν διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, δεν έχουν παροχές αξιοπρεπούς καθημερινότητας, δεν διαθέτουν σοβαρή Παιδεία, έχουν υψηλή εγκληματικότητα και μύρια άλλα προβλήματα, αλλά έχουν το πρόβλημα που είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός, είναι ανεκτήμητο. Διότι μέσα από το πρόβλημα δεν του προσφέρεις έναν απλό εχθρό, του προσφέρεις κάτι ισχυρότερο, κάτι που του δημιουργεί την έντονη και άσβηστη επιθυμία να υπερνικήσει οπωσδήποτε.

Όμως τα φαντάσματα δεν νικιώνται ποτέ. Είναι αερικά, είναι αποκυήματα της φαντασίας.

Το πρόβλημα, συνεπώς, σου προσφέρει μια διέξοδο σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου δεν υπάρχουν ευθύνες, όπου δεν χρειάζεται να κάνεις το παραμικρό, όπου οι λύσεις έρχονται με έναν μαγικό τρόπο από τους άλλους. Ο κόσμος του προβλήματος είναι ένας κόσμος αντίστοιχος με αυτόν των ναρκωτικών, με εκείνον του Δον Κιχώτη. Είναι ο κόσμος των Σαμαράδων και των Παπανδρέου, ο κόσμος των Πάγκαλων και των Βενιζέλων, είναι ο κόσμος που είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις τι είναι το σπρεντ, όπως παλαιότερα είχες μάθει τι ήταν τα μπλουτσίπς. Είναι ο κόσμος που οι λογαριασμοί έρχονται πρώτα από τα παιδιά σου και τη μάνα σου, είναι ο κόσμος που προέχει ο δείκτης του χρηματιστηρίου από τον δείκτη ανεργίας ή της αύξησης των αυτοκτονιών. Και το πιο τραγικό είναι ότι είναι ο κόσμος που έχεις αποδεχθεί, ο κόσμος που έχεις επιλέξει, είναι ο κόσμος που έχεις βοηθήσει να χτιστεί λιθαράκι-λιθαράκι. Είναι ο κόσμος όπου αρέσκεσαι αυστηρά σε αφ' υψηλού κριτική αφήνωντας την πράξη για τους υπολοίπους: εσύ με τα λόγια το έκαμες το χρέος σου προς την κοινωνία. Συνήθως οι περισσότεροι που κραυγάζουν για λύσεις δεν έχουν προτείνει ποτέ τους καμία ρεαλιστική λύση. Αρκούνται σε λύσεις επιπέδου "να φέρουμε θάλασσα", να επιμηκύνουμε τη μέρα". Και οι βλάκες, οι Μαργίτες του σύγχρονου κόσμου νομίζουν πως δίνουν και πραγματική λύση, που οι άλλοι είναι τόσο ανίκανοι και αδυνατούν να πραγματώσουν.
Μόνο μία είναι η λύση μπροστά στο αστήριχτο -στο ανύπαρκτο- πρόβλημα: η ανύπαρκτη λύση, η αστήριχτη, η λύση επιστημονικής φαντασίας, η ανέφικτη. Η λύση είναι οι ΕΛ που έρχονται, η λύση είναι στο pasok, στη νουδού, στην χρυσή αυγή, στην ελληνική αριστερά. Μεταξύ μας, πιο αληθοφανής μοιάζει η λύση των ΕΛ εδώ που τα λέμε... Αλλά μην ξεφεύγουμε. Όταν η λύση είναι ανέφικτη τι συμβαίνει; Έχουμε πρόβλημα. Κάποιος μας την είχε στημένη στη γωνία κ.ο.κ. Ο ίδιος φαύλος κύκλος.

θα μου πείτε τώρα, ποια είναι η λύση που προτείνω εγώ απέναντι στο πρόβλημα; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ολόκληρο τούτο το βλόγι λύσεις σε προβλήματα προτείνει όλη την ώρα. Όπως για παράδειγμα να κλείσετε την τηλεόραση και ν'ανοίξετε κανά βιβλίο. Από τα βιβλία, όλο και κάτι μαθαίνεις αν θες. Εν ανάγκη υπάρχει -για τους τολμηρούς- ακόμη κι ο καθρέπτης. Από την άλλη ξέρω ότι κι εγώ από την πλευρά μου δημιουργώ προβλήματα. Ένα θεμελιώδες, ας πούμε, είναι το ποιος ήταν ο Μαργίτης... Είναι κι αυτό ένα καλό πρόβλημα... Πως είναι δυνατόν να κλείνει ένα κείμενο με ένα όνομα που δεν ξέρω; Ε;


Αντί επιλόγου:

Από τις δυο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα. Κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσημη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου.

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά 'κεί με σπρώχνει η καρδιά μου. "Απάνω! Απάνω!" φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ'εμπιστοσύνη.

...

Ν'αγαπάς την ευθύνη. Να λες: εγώ, μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Ν. καζαντζάκης, Ασκητική

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. 

Κ.Π. Καβάφης, Οι Βάρβαροι

ΥΓ. Είναι δεδομένο ότι το κείμενο δεν το έγραψα αμιγώς μόνος μου. Προέκυψε από τις εμπνεύσεις που κατέβασα ακούγωντας έναν φίλο ψυχίατρο να μιλάει για το πρόβλημα. Τον ευχαριστώ πάραυτα.

Μηδέν μείον κάτι μας κάνει...

Παρακάτω παρουσιάζω 2 ειδήσεις αν και λογικά όλο και κάτι θ'ακούσατε (χθες ας πούμε το έπαιξε και η Ελληνοφρένεια). Αμφότερες έχουν ληφθεί από την ιστοσελίδα του ΣΚΑΪ.
Όπως βλέπουμε στην πρώτη, η ημερομηνία της είναι 15 Φεβρουαρίου 2012. Αντίστοιχα η δεύτερη έχει ημερομηνία 5 Σεπτεμβρίου 2012.

Συνδυάζοντας, λοιπόν, αυτές τις δύο ειδήσεις καταλήγουμε αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ένας μισθός που έχει κοπεί εντελώς κατόπιν αιτήματος του ιδίου του ενδιαφερόμενου, πρόκειται να μεωθεί περαιτέρω.

Έτσι, για να κατανοούμε τι δούλεμα πέφτει σε όλους.



Με το καλό να τους ξαναψηφίσετε.
Διότι πλέον δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

UPDATE: Σημερινό (14/9/2012), για να μην έχουμε απορίες.

Και ο βιασμός της Κοινής Λογικής συνεχίζεται πασχίζοντας.

Κι εκεί που κάθεσαι το κατά δύναμιν ήρεμος δηλαδή, τσουπ, πέφτεις πάνω σε προσφορά απόψεως που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της από τον γνωστό και μη εξαιρετέο όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω-εξίσου-Πάσχο (μην ρωτάτε ποιος είναι ο Πάσχος. Ένας είναι ο Πάσχος).

Τι κάνει σε γενικές γραμμές (κάθε φορά) ο Πάσχος; Κατ' αρχήν ξεκινάει πάντοτε με ένα κατά γενική ομολογίαν (του ιδίου) αποδεκτό συμπέρασμα το οποίο αναγάγει σε αξίωμα (ήτοι δεν απαιτείται απόδειξη και το δεχόμαστε ως έχει) όπως το ότι "για να μην έχει βρέξει επί τόσες μέρες συμπεραίνουμε ότι η φορολογία παραμένει σε χαμηλά επίπεδα και πρέπει να αυξηθεί προκειμένου να υπάρξει εξίσωση υποχρεώσεων με το κεφάλαιο" ή ότι "αφού έχουμε διαπιστώσει ότι στον Πειραιά υπάρχει θάλασσα τότε παντού πρέπει να υπάρχει θάλασσα, διότι αν δεν υπάρχει παντού, τότε που πηγαίνει όλη αυτή η θάλασσα;" κ.ο.κ. Όχι, μην γελάτε καθόλου εάν νομίζετε ότι πρόκειται απλώς για χιούμορ. Ολόκληρη εποχή την έχουμε βαφτίσει μεσαίωνα επειδή οι άνθρωποι σκέφτονταν με τον ολόιδιο σκοταδιστικό τρόπο, αλλά ας μην ξεφεύγουμε διότι είναι αδύνατον να εξηγήσουμε πως ο πάλαι ποτέ μεσαίωνας σήμερα ονομάζεται δημοσιογραφία.

Γενικά ο Πάσχος θέλει πάντοτε να βρίσκει ένα πρόβλημα. Αν πχ μπει σε τούτο το ταπεινό βλόγι (σκόρδο) είναι βέβαιον ότι το πρώτο (και ίσως και το μόνο) πράγμα που θα διαπίστωνε θα ήτο η "ανωνυμία" του ιδιοκτήτου. Το τι γράφει ο ιδιοκτήτης θα πέρναγε ενδεχομένωςσε ένατη μοίρα, ίσως και παρακάτω ή ακόμη καλύτερα και σε καθόλου μοίρα. Η ουσία είναι πως βρίσκοντας το πρόβλημα, ο Πάσχος συνήθως προσφέρει λύσεις και τελικώς δι'αυτών λαμβάνει και την θέση του εις το Ιστορικόν Γϊγνεσθαι της ανθρωπότητος. Πχ για την αντιμετώπιση του μείζωνος προβλήματος της ανωνυμίας στο ίντερνετ η λύση ίσως να είναι η παρακολούθηση των πάντων και η επιτακτική άρση της ανωνυμίας ενδεχομένως με αυστηρές ποινές κλπ. Ντάξει, οκ, ξέρω τι θα μου πείτε: ότι ο Πάσχος δεν είναι τόσο αντίθετος. Συμφωνώ. Ο Πάσχος συνήθως υιοθετεί με εξαιρετική λεπτότητα όλες τις απόψεις στο ίδιο κείμενο προκειμένου τελικώς και να έχει πέσει μέσα έχοντας γράψει σχετικά όταν έπρεπε αλλά και να μην τον βαραίνουν οι αντίθετες γνώμες (μερικά ενδεικτικά παραδείγματα και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ εδώ, εδώ κι εδώ). Τέλος πάντων, κάτι αντίστοιχο έκανε και με το "τρέχον" κείμενό του ο Πάσχος: Αν θέλει κάποιος να δει το μέλλον αυτής της χώρας δεν έχει παρά να κοιτάξει τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ που βγαίνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Τελεσίδικο. Αξίωμα. Πανθομολογούμενη παραδοχή.
Ο Πάσχος απεφάνθη αμετακλήτως.
Όχι, όχι, το μέλλον της χώρας δεν φαίνεται από τους σαθρούς οικονομικούς δείκτες, δεν φαίνεται από την αυξανόμενη ανεργία και δυστυχία και ανέχεια, από τους σταθερά διεφθαρμένους πολιτικούς, δεν φαίνεται καν από τους αυξανόμενους ρυθμούς μετανάστευσης. Το μέλλον της χώρας φαίνεται αν κοιτάξει κάποιος αν κοιτάξει στις βάσεις που βγαίνουν πάνω-κάτω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Άρα ένα πρώτο δικό μας συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το μέλλον της χώρας μπορεί κάποιος να το δει μόνο μια φορά τον χρόνο.

Βέβαια δεδομένου ότι συμφωνώ (σκόρδο) με τον Πάσχο στο συγκεκριμένο θέμα μιας και όντως αυτό που επιχειρεί να αναλύσει είναι γεγονός, πχ όντως οι Σχολές της Αστυνομίας ή οι στρατιωτικές έχουν μεγάλη ζήτηση εδώ και χρόνια και ως εκ τούτου αντίστοιχες βάσεις, δεν μπορώ να κατανοήσω προς τι η σεμνότυφη μεγαλοπρέπεια του ετέρου αξιώματος ότι Εκεί υπάρχουν εκ πρώτης όψεως περίεργα πράγματα. Το πιάσατε έτσι; Εκ πρώτης όψεως, ούτως ειπείν, ο Πάσχος ήδη ξέρει τι υπάρχει στο παρασκήνιο αλλά θα σας τυραννήσει λίγο ακόμη μέχρι να μας αποκαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει, καθ'όσον εμείς -τα άβουλα πρόβατα που είναι αδιανόητο να έχουν κρίση και άποψη- αδυνατούμε να καταλάβουμε. Έρχεται λοιπόν το πρώτο μεγαλειώδες συμπέρασμα του Πάσχου (μιας και όπως προαναφέραμε, το αρχικό ήταν αξίωμα): Ακόμη και το 2008, την εποχή δηλαδή που χιλιάδες νέοι διαδήλωσαν κατά της αστυνομίας -και παρεμπιπτόντως κάηκε η Αθήνα- μετά τον φόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και είναι ίσως ιστορική ειρωνεία ότι πολλά από τα δεκαπεντάχρονα και δεκαεξάχρονα του «μεγάλου ξεσηκωμού», εκείνα που φώναζαν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», τώρα συνωστίζονται στις εισόδους εισαγωγής στις αστυνομικές σχολές. Πού πήγε όλη αυτή η οργή; Πώς χάθηκε το μένος κατά της αστυνομίας συνολικά και κατά των αστυνομικών συλλήβδην;
Πρόκειται σαφώς για θρίαμβο της Διανόησης! Όσοι έχουν εισαχθεί σε σχολές αστυνομίας ή στρατού τα τελευταία χρόνια, είχαν αντιδράσει σφόδρα τον δεκέμβρη του 2008. Υποθέτω ότι είτε έχουν βρεθεί αποτυπώματα/ίχνη dna, είτε υπάρχουν φωτογραφικές ταυτοποιήσεις, διότι δεν δύναμαι να εξηγήσω διαφορετικά την πάσχειο δογματική βεβαιότητα. Ναι, αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτοί που σήμερα συνωστίζονται (sic) έξω από τις μπατσοσχολές ήταν οι διαδηλωτές (ή γιατί όχι και οι κουκουλοφόροι, να προσθέσω εγώ) του Δεκέμβρη του 2008.
Βέβαια, εδώ προκύπτει κι ένα μικρό προβληματάκι, διότι αν ανατρέξουμε στις απόψεις του ιδίου ανδρός λίγο μετά τα δεκεμβριανά του 08 θα διαπιστώσουμε ότι ούτε ο ίδιος είχε καταφέρει να εξάγει σαφή συμπεράσματα τότε αλλά τέλος πάντων μια πρώτη γεύση του είχε μείνει. Σύμφωνα με αυτήν τη γεύση λοιπόν Κάπως έτσι γίνεται προϊόντος του χρόνου και η ερμηνεία για τον Δεκέμβρη. Μεταφυσική. Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, τι είναι ο Θεός; Πολύ θεωρία δίχως κανένα στοιχείο. Φυσικά μέσα από μία μεγαλειώδη ανάλυση τότε που είχε πιάσει κυριολεκτικά όλα τα δεδομένα, πέρναγε μεταξύ άλλων και από κάποια μικροσφάλματα των ευαγείς δημοσιογράφοι που βιάζουν (ενίοτε, να προσθέσω, όπως η πολύ που συντάσσεται με την θεωρία ας πούμε) τις λέξεις με αποτέλεσμα η νέα γενιά να μην ξερει τι κάνει και γιατί. Τώρα πως η ασάφεια εκείνων των ημερών μας προέκυψε σε ταυτοποίηση εκείνων που μπήκαν στις σχολές της αστυνομίας, θα σας γελάσω διότι προφανώς έχω χάσει επεισόδια.

Είναι αυτονόητο ότι η ανάλυση ή μάλλον η ευγενική προσφορά ετοίμων συμπερασμάτων διά να μην χρειαστεί να σκέφτεστε εσείς (το κάνουμε εμείς για εσάς) δεν σταματάει εδώ: Βεβαίως, για τους νέους υπάρχει μια δικαιολογία: παιδιά είναι, έτσι έμαθαν κι έτσι πιθήκιζαν τις συμπεριφορές των μεγαλύτερων. Το πρόβλημα πρέπει να εντοπιστεί στους γονείς τους. Υπάρχουν πολλοί κομπλεξικοί της Μεταπολίτευσης. Ανήκουν στη γενιά που δεν πρόκανε να ζήσει το Πολυτεχνείο κι αποφάσισε να φτιάχνει φθηνά υποκατάστατά του. Είναι οι κατά βάση πολιτικά αγράμματοι που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη δημοκρατία από τη δικτατορία· η γενιά που φτιάχνει εξεγέρσεις ακόμη και με λάθος ιστορικά συνθήματα, όπως το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Ηταν πολλοί οι γονείς και δάσκαλοι που έπαιρναν τα παιδιά τους από το χέρι για να τους μάθουν την «επανάσταση», να διαδηλώσουν έξω από τα αστυνομικά τμήματα· και αν έφευγε και καμιά πέτρα, «τι να κάνουμε; Παιδιά είναι». Σίγουρα τα δύο κοινωνικά υποσύνολα (εκείνων που παρότρυναν τα παιδιά τους να «παίξουν επανάσταση» κι εκείνων που τα παροτρύνουν να εξασφαλιστούν δηλώνοντας την προτίμησή τους στις αστυνομικές σχολές) δεν ταυτίζονται. Αλλά επειδή και τα δύο φαινόμενα εμφάνισαν μαζικότητα, κάπου τέμνονται, και η τομή πρέπει να είναι μεγάλη.

Εδώ αρχίζουμε να παθαίνουμε μερικές μικροκράμπες στον εγκέφαλο, μιας και η πρώτη λογική διασύνδεση των δεδομένων του κειμένου μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως τα παιδιά πηθικίζουν τις συμπεριφορές των μεγαλυτέρων άρα αφού προτιμούν τις σχολές αστυνομίας αυτό είναι προϊόν πιθηκισμού και αφού γινόταν και παλαιότερα οι μεγαλύτεροι έτρεφαν ανέκαθεν μια αγάπη προς την αστυνομίας. Επαγωγικά προς τα πίσω πηγαίνει αυτό, αλλά το χειρότερο είναι πως ως συμπέρασμα προκύπτει μέσα από μια σειρά σωστών επιχειρημάτων (πχ για τα ανιστόρητα συνθήματα, για τα φτηνά υποκατάστατα κλπ, κλπ). Πως όμως προκύπτει η δήθεν επανάσταση με τα τι να κάνουμε κλπ, που αναλύει ο Πάσχος; Είναι προφανές ότι το παράδοξο ενοχλεί και τον μεγάλο διανοητή (ούτως ειπείν, σοφό, εάν φυσικά μου το επιτρέπει ο ίδιος), αλλά παραταύτα κατάφερε να διαπιστώσει ένα μεγάλο σημείο τομής. Ας περάσουμε να το δούμε, μιας και η απάντηση είναι εντελώς προφανής: Η άνοδος των βάσεων στις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές (όπως και παλαιότερα των Παιδαγωγικών) δείχνει ότι αναθρέφουμε μια ευνουχισμένη γενιά. Δεν μπορεί τόσοι νέοι άνθρωποι να ονειρεύονται να γίνουν αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. Μην παρεξηγηθούμε: καλά είναι όλα τα επαγγέλματα, αλλά ο συνωστισμός σε αυτές τις σχολές δεν δείχνει μια ξαφνική παρόρμηση των νέων να ασχοληθούν με το αστυνομικό ή το στρατιωτικό έργο. Δεν είναι τα παιδιά που ανεβάζουν στο 17,5-18 τις βάσεις των συγκεκριμένων σχολών. Είναι οι γονείς τους που τα διαπαιδαγωγούν στη συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.
Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή η γενιά, παρά την επίφαση επαναστατικότητας, αναπαράγει το σύνολο των πεποιθήσεων της προηγούμενης. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την επαγγελματική εξασφάλιση (διά του κράτους, φυσικά), αλλά συντηρεί ατόφια και τα συνθήματα των προηγούμενων. Πίσω από τον διάχυτο «επαναστατισμό» κρύβεται ο συντηρητισμός εκείνων που ήταν ριζοσπάστες πριν από είκοσι χρόνια και στο μεταξύ δεν άλλαξαν ούτε μία ιδέα.
- Παρατήρηση πρώτη: το σημείο τομής φυσικά απουσιάζει και είναι απολύτως λογικόν. Ομιλούμε διά τον άνθρωπον που θα εγκαλούσε ακόμη και την ημέρα επιχειρηματολογώντας κατά της εάν ήτο πεπεισμένος πως μοναχά με νύκτα θα υπήρχε ταχύτερη αποκρατικοποίηση της δημόσιας περιουσίας καθώς και απολύσεις στο δημόσιο. Αυτό σημαίνει πως αφού το σημείο τομής ανεφέρθη ότι υπάρχει, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να αναφερθεί και ποιο είναι αυτό. Λογικότατον.
- Παρατήρηση δεύτερη: Ιδού πως η χρήση σωστών επιχειρημάτων με εντελώς στρεβλό τρόπο μπορεί να οδηγήσει σε ένα ακόμη πιο θεόστραβο παράδειγμα. Καθήστε τώρα να αναλογιστείτε πόσες άλλες αναλύσεις (όχι μόνο του ιδίου φυσικά, μην είμαστε παράλογοι) έχετε πεισθεί ότι "έτσι είναι" και από πίσω υπήρχε κάποια αντίστοιχη πρακτική.

Αλλά για να επιστρέψουμε: ναι, η νέα γενιά, οι τέως έφηβοι και νυν πολίτες, τα "παιδιά" κάνουν απλώς τα τερτίπια των γονιών, αυτό είναι το θυμόσοφο συμπέρασμα του Πάσχου, που προφανώς εξηγεί τα πάντα.
Πιθανώς ο Πάσχος να κρίνει από αυτά που επιχειρεί ο ίδιος να κάνει στα δικά του παιδιά (αν έχει, δεν γνωρίζω) ή ακόμη χειρότερα, στους πολίτες όλης της χώρας με αυτά που γράφει, αφού εδώ πέρα μας λέει ευθέως ότι τα παιδιά δεν έχουν ιδίαν βούληση. Τον Πάσχο δεν τον απασχολεί  το ότι επί σειρά ετών υπήρχαν παιδιά που θεωρούσαν ότι το μέλλον τους είναι κάτι τόσο εύκολο που ακόμη και δηλώνοντας το ΤΕΙ Διασυμπαντικής Ιχθυοκλωστοϋφαντουργικής Αεροναυπηγικής των Άνω Σέκλανων θα μπορούσαν να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Τόσον καιρό προφανώς οι επιλογές των γονιών ήταν καλύτερες, τώρα τελευταία θα σκάρτεψαν. Βέβαια, την ίδιαν στιγμή που οι συντηρητικοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στα "ασφαλή" 800 ευρώ μιας σχολής μπάτσων για παράδειγμα, αυξάνεται και η μετανάστευση κυρίως νέων (και πτυχιούχων) ανθρώπων προς το εξωτερικό, δείγμα ότι η άποψη της ελληνίδας μάνας τελικά δεν πρέπει να περνάει και σε τόσο μεγάλο βαθμό, διότι πως θ'αντέξει η μάνα να ξενιτευθεί το βλαστάρι της. Οπότε εδώ μάλλον έχουμε μια μικροαντίφαση, αφού οι βουλές των γονιών φτάνουν ως ένα σημείο μόνο, αλλά τέλος πάντων το σημείο αυτό είναι εκείνο που έχει προκρίνει ο Πάσχος μας. Όμως τα λογικά κενά -διότι αρκετό χιούμορ κάναμε έως τώρα- στον ειρμό (ο θεός να τον κάνω δηλαδή) του Πάσχου αν και αρχίζουν να γίνονται αβυσσαλέα, δεν δείχνουν να ενοχλούν τον Πάσχο. Είναι γνωστό πχ ότι οι Έλληνες έχουν γενικότερα υψηλό επίπεδο εκμάθησης ξένων γλωσσών (στα ελληνικά τα κάνουμε σκατά συνήθως. Είδες τι σου κάνει η πολύ θεωρία;) και λοιπών πτυχίων (πληροφορικής κλπ, κλπ). Την ίδιαν στιγμή γνωρίζουμε εδώ και χρόνια για πλήθος "παιδιών" που φοιτούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού είτε για πτυχίο, είτε για κάποιο μεταπτυχιακό (θα θυμάται φυσικά ο Πάσχος όπου κατά σατανική σύμπτωση πάλι είχε λάβει θέση για το θέμα, πως αυτό ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα υπέρ των εγχωρίων κολλεγίων προ μερικών ετών που είχε προκύψει το θέμα μεταξύ άλλων και με το άρθρο 16): Το γράφαμε και παλιά (Απογευματινή 2.12.2003): «Κανείς δεν ζήτησε να αναγνωριστούν όλα τα διπλώματα όλων των κολεγίων. Η τροπολογία προβλέπει το αυτονόητο. Σήμερα, αν, για παράδειγμα, το Χάρβαρντ συμβληθεί με ένα φορέα στην Ελλάδα και φτιάξει ένα πρόγραμμα σπουδών ώστε κάποιος έλληνας φοιτητής σπουδάζει κάποια χρόνια στην Ελλάδα και μετά πηγαίνει και παίρνει πτυχίο του από το αμερικανικό αυτό ίδρυμα, τότε αυτός ο πτυχιούχος του Χάρβαρντ, λογίζεται ως πτυχιούχος του Χάρβαρντ, απ' όλο τον κόσμο, από απ' όλες τις κυβερνήσεις της γης, απ' όλες τις επιχειρήσεις της υφηλίου εκτός από το αθάνατο ελληνικό δημόσιο!
 Άρα την ίδιαν στιγμή που ο Πάσχος έκανε αγώνα μέγιστο τε και ιερό να αναγνωρίζονται αρκετά από τα αμέτρητα πτυχία που προέρχονται είτε από ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, είτε από διάφορες σχολές του εσωτερικού, ο ίδιος είναι που εγκαλεί τον Έλληνα γονιό ότι κάνει στο παιδί του πλύση εγκεφάλου τέτοια που τον κάνει  να έχει συντηρητική αντίληψη της εξασφάλισης, της έλλειψης ρίσκου, πρωτοβουλίας και δημιουργίας.  Είναι συντηρητική αντίληψη και έλλειψη ρίσκου το να έχεις ένα παιδί που μαθαίνει 2-4 ξένες γλώσσες (ή σε αρκετές περιπτώσεις και παραπάνω), που τρέχει σε πλήθος φροντιστηρίων (πολλάκις σε πανάκριβα ιδιαίτερα) για ένα καλύτερο πλασάρισμα στις πανελλαδικές, που μπορεί να πάει στο εξωτερικό με πανάκριβα δίδακτρα, που μπορεί να έχει και μερικά άλλα παράλληλα πτυχία σε υπολογιστές κλπ; Νομίζω ότι μόνο ο Πάσχος θα μπορούσε να ταιριάξει τόσο άψογα τόσο αντίθετες απόψεις. Και μέσα σε όλα έρχεται η βεβαιότητα του αυθέντη, αυτή του όλα τα σφάζων, όλα τα μαχαιρώνων να'ούμ.

Διότι σύμφωνα με την ει;ς άτοπον απαγωγήν, είναι αδιανόητο (μην πω και αποτρόπαιο δηλαδή) ένας έφηβος να βλέπει τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι του οι γονείς. Την καλώς εννούμενη "καραμέλα"  σύμφωνα με την οποίαν πλήθος γονιών λένε στα παιδιά τους "παιδάκι μου το ξέρω ότι κουράζεσαι αλλά επειδή τα πράγματα είναι δύσκολα είναι καλό να έχεις περισσότερα εφόδια απ'αυτά που είχα εγώ" ο Πάσχος δεν την έχει ακούσει ποτέ. Το ότι το ελληνικό κράτος (στο πρόσωπο του οποίο ο εχθρός κατά την πάσχειο λογική ονομάζεται μοναχά ελληνικό δημόσιο) ήταν ανέκαθεν στρεβλό (ή πιο σωστά, τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια) και οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα είχαν πάντοτε ως άτυπο τιμοκατάλογο αλλά για ταβάνι τους μισθούς του δημοσίου, είναι κάτι που προφανώς διαφεύγει από τον Πάσχο, για τον οποίον μάλλον δεν υπήρξε ποτέ και η γενιά των 700 ευρώ, της μαύρης εργασίας κλπ, κλπ. Ένας νέος -κατά τον Πάσχο- προφανώς δεν βλέπει γύρω τους άλλους πάλαι ποτέ νέους που ακόμη μένουν με τους γονείς τους αν και τριανταφεύγα χρονώνε, και που αδυνατούν να κάνουν ακόμη και οικογένεια. Αυτά όλα αλλά και πολλά άλλα τα άβουλα παιδιά προφανώς δεν τα βλέπουν ποτέ, ως επίσης δεν βλέπουν και τις τρομολαγνικές ειδήσεις που οι συνάδελφοι του ιδίου εδώ και χρόνια πλάθουν με τρόπον τέτοιο ώστε τα πρόβατα να μένουν πάντοτε μέσα στο μαντρί. Και μετά του φταίνε οι επιλογές των παιδών του Πάσχου...

Άκου λοιπόν κάτι φίλε Πάσχο: δεν θα σου πω τι μου λένε πολλοί πιτσιρικάδες με τους οποίους μιλάω συχνά και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Θα σου πω πως θυμάμαι ότι είχα αντιδράσει εγώ όταν ήταν να συμπληρώσω το μηχανογραφικό πριν από αρκετά χρόνια. Επί μήνες σκεφτόμουν το πρόβλημα της ανεργίας (ω, ναι Πάσχο, υπήρχε από τότε και ήταν και μεγάλο. Ξέρω...σε σόκαρα, ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη). Ενώ πχ είχα κλίση στα μαθηματικά και ήταν και το αγαπημένο μου μάθημα, αποφάσισα με βαρειά καρδιά να μην δηλώσω σχολές μαθηματικών για να μην μπλέξω με έναν κλάδο που υπήρχε υπερεπαγγελματισμός. Με αντίστοιχη λογική είχα αποκλείσει και αρκετές άλλες σχολές και ειδικότητες (ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο μου έχει στοιχίσει που τελικώς δεν έγινα Αστρονόμος). Αντίστοιχα, λόγω του ότι δεν υπήρχε η δυνατότητα να σπουδάσω μακράν του σπιτιού μου, οι επιλογές μου είχαν περιοριστεί μόνο στο λεκανοπέδιο Αττικής (βλέπεις, είχα και μια μικρότερη αδελφή που θα ακολουθούσε για πανελλαδικές και δεν θεωρούσα σωστό να φάω εγώ για τις δικές μου σπουδές ό,τι κομπόδεμα είχε τη δυνατότητα να φτιάξουν με πολύ κόπο οι γονείς μου, που μέσα σε όλα είχαν να αντιμετωπίσουν από αντικειμενικά κριτήρια του Μητσοτάκη μέχρι τα απείρως χειρότερα του Παπανδρέου συν χίλια δυο άλλα). Αν μέσα σε όλα αυτά αφαιρέσεις και τις νουθεσίες των παντογνωστών (ωσάν του λόγου σου) που μου έλεγαν "εμένα ν'ακούς, τράβα γίνε θερμοπυρηνικός ταριχευτής αυγών, είναι το επάγγελμα του μέλλοντος", είχα αναγκαστεί να περιοριστώ μόνο στις εφικτές επιλογές και λέγοντας εφικτές να συμπεριλάβω εξ ανάγκης και επιλογές που δεν με ενθουσίαζαν και ιδιαίτερα (το θέτω κομψά). Έκτοτε, τα πράγματα βρίσκονται ανάμεσα στο "δεν έχουν αλλάξει και πολύ" και το "έχουν χειροτερεύσει απίστευτα" ως προς την συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Βελτίωση όμως δεν υπάρχει χίλια τοις εκατό. Εσύ λοιπόν θεωρείς πως ένας γονιός μπορεί να κάνει το παιδί του ό,τι γουστάρει, τα πράγματα όμως δεν είναι και ακριβώς έτσι. Το παιδί βλέπει και κρίνει. Μπορεί το κριτήριό του ένεκα της απειρίας και της ηλικίας του να είναι εσφαλμένο πολλές φορές, ή άλλες να αναμειγνύεται κακώς με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό, αλλά τουλάχιστον είναι ένα αυτόνομο κριτήριο που με την σωστή διαπαιδαγώγηση του "μαθαίνω από τα λάθη μου" μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο εφόδιο για το μέλλον κιόλας.

Αν και σε γενικές γραμμές έχω μεγάλη ανοχή ως προς τα επαγγέλματα (να σκεφτείς ότι θεωρώ επάγγελμα μέχρι και αυτό του δημοσιογράφου, για να καταλάβεις τι επίπεδο ανοχών έχω) η αλήθεια είναι ότι θα το πάθαινα το εγκεφαλικό αν ερχόταν μεθαύριο ο γιός μου και μου έλεγε "μπαμπά, θα γίνω μπάτσος", μιας και ως έχω ξαναπεί (αν και δεν ήταν δική μου ατάκα) "η ντροπή δεν είναι δουλειά". Σε καμία περίπτωση δεν θα το ήθελα. Επίσης για άλλους λόγους δεν θα ήθελα να γίνει και στρατιωτικός αν και αυτοί είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση φυσικά από τους μπάτσους και δεν πρέπει να συγχέονται με αυτούς. Κάποιες φορές όμως προσπαθώ να κάνω τον μάντη να σκεφτώ (από τώρα) τι να απαντήσω στον γιό μου μεθαύριο όταν θα μου πει ότι οι επιλογές του είναι:
α) η μετανάστευση
β) η μακρά ανεργία, η μαύρη εργασία και οι εξευτελιστικοί μισθοί
γ) ένας μικρός μισθός του δημοσίου

Και να σου πω κάτι ρε Πάσχο; Εγώ εν αντιθέσει με'σένα που έχεις ήδη αποκρυσταλλωμένη άποψη (ή μάλλον, όλες τις απόψεις για παν ενδεχόμενο) δεν έχω καταλήξει στα συμπεράσματά μου: την μετανάστευση πχ δεν την θεωρώ ό,τι καλύτερο διότι και στο εξωτερικό έχω ζήσει και η αδελφή μου έχει προ ετών μεταναστεύεσει. Την μακρά ανεργία, τις άλθιες συνιθήκες εργασίας και το επίπεδο των μισθών τα θεωρώ τριτοκοσμικές αθλιότητες, ενώ το δημόσιο δεν μπορώ να πω ότι μου γεμίζει και το μάτι για χίλιους δυο λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω. Σε σχέση όμως με τις έτερες ελληνικές πραγματικότητες, μήπως το δημόσιο, ω, ρε μάνγκα, είναι μονόδρομος; Μήπως όλοι εσείς που τάχα μιου κόπτεστε διά το καλόν της πατρίδος και αρθρογραφείτε μπουρδολογώντας επί σειρά ετών, στην πραγματικότητα προετοιμάζατε το έδαφος για να... ανέβουν οι βάσεις των σχολών της αστυνομίας τα τελευταία χρόνια; Όπου για να στο πω και αλλιώς, μήπως τον πιτσιρικά τον έχετε κάνει έστω γι'αυτά τα 800 ευρώ να παραβλέπει ακόμη και την απέχθειά του για τους μπάτσους; Θέλω να πω ότι συμφωνώ ότι αυτό το πράγμα με το ελληνικό δημόσιο έχει παραγίνει προ πολλών ετών και ξέρω πολύ καλά ότι το δημόσιο δεν είναι η λύση, αλλά το θέμα δεν είναι τι λύσεις θα ήθελα να έχω αλλά τι έχω στα χέρια μου πραγματικά. Ένας νέος λοιπόν που δεν θα ήθελε να εγκαταλείψει τη χώρα του δίχως να πολεμήσει για το μέλλον του, που βλέπει ότι οι διάφοροι Πάσχοι των ΜΜΕ γράφουν μόνο αηδίες, παριστάνουν ότι ξέρουν το καλό των νέων καλύτερα από τους ιδίους, τι επιλογές έχουν στις σχολές που μπορούν να επιλέξουν; Μήπως το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα σε αγαστή συνεργασία με το ίδιο το κράτος που εσείς όλοι φτιάξατε, τους ωθεί σε συγκεκριμένες επιλογές, αφαιρώντας τους όλες τις υπόλοιπες; Τι να το κάνω εγώ να υπάρχει το υπερκαταπληκτικό τμήμα της τάδε σχολής στην τάδε μακρινή πόλη, όταν ο πατέρας μου με την μάνα μου θα πρέπει ή να μην πληρώσουν την εφορία, ή να μην πληρώσουν το ΤΕΒΕ τους προκειμένου να με στείλουν να σπουδάσω εκεί; Έχεις πάρει γραμμή μεγάλε ότι αν και είμεθα Ευρωπαϊκή Ένωσις, οι δαπάνες σε χώρες της ΕΕ δεν δικαιολογούνται στην Ελλάδα; Πως λοιπόν θα πάω να σπουδάσω στο εξωτερικό όταν δεν θα υπάρχει ελάφρυνση στην Ελλάδα προκειμένου μετά να φτάσουμε στις ανησυχίες σου για το πως μπορεί να αναγνωρισθεί το πτυχίο του Χάρβαρντ στην Ελλάδα; Ε, Πάσχο μου; Τα σκέφτηκες αυτά; Ή μήπως νομίζεις ότι τα παιδιά είναι χαζά και δεν τα βλέπουν; Ένας από τους κυριότερους λόγους που τα παιδιά βγαίνουν σαν τα μούτρα μας είναι ότι βλέπουν υπερβολικά πολλά τέτοια πράγματα, με αποτέλεσμα να γίνεται χυλός το μυαλό τους. Αντί τα παιδιά να παίζουν με τους γονείς τους, βλέπουν γονείς σκυθρωπούς που χρωστούν στις τράπεζες, που βλέπουν μόνο αδιέξοδα. Και τα παιδιά μεγαλώνουν με το πρότυπο των αδιεξόδων. Όταν πλέον το μυαλό έχει σχηματιστεί, υπάρχει η επίγνωση ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει είναι τα αδιέξοδα. Ξέρεις τι σημαίνει αδιέξοδο, Πάσχο μου; Αδιέξοδο σημαίνει να παίρνεις 800 ευρώ τον μήνα και να πρέπει πρώτα να πληρώσεις λογαριασμούς και δόσεις προς τρίτους και μετά να δεις τι περισσεύει για να φας, ή για αν διαθέσεις στο παιδί σου. Αλλά υποθέτω ότι μία από τις ικανοποιητικές -για'σένα- λύσεις θα ήταν αντί για μπατσοσχολές να δηλώσουν κάποια σχολή δημοσιογραφίας από τις αμέτρητες που υπάρχουν, προκειμένου να πληρώνονται αδρότατα για να γράφουν μαλακίες και δη, με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Και μαλίστα συνήθως όσο μεγαλύτερες είναι οι μαλακίες, τόσο μεγαλύτερος έιναι και ο μισθός (διότι κατά τα λοιπά αναγνωρίζω ότι και στους δημοσιογράφους υπάρχει εκμετάλλευση και ασυδωσία. Ξέρουμε, ας πούμε, τι είχε συμβεί στον Φίλαθλο ο οποίος τελικώς πέρασε άδοξα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας).

Εν κατακλείδι Πάσχο μου, δεν θεωρώ σύμπτωση πλέον το ότι ο Κολοφών της συγγραφικής σου δεινότητας περιορίζεται στο βιβλίο Είπαν που κατά διαβολική σύμπτωση περιέχει γνώμες μόνο των άλλων. Δεν χρειαζόμαστε λοιπόν άλλη Πυθία, ούτε άλλα ήξεις αφίξεις και άντε βάλει το κόμμα όπου γουστάρεις. Καλά και άγια όσα λες, αλλά κάπου έχει γίνει ενοχλητικό αυτό το πράγμα με τον βιασμό ακόμη και της κοινής λογικής και την προκρούστειο μετατροπή της σε αυτό που γουστάρεις εσύ και ολόκληρο το συννάφι σου. Όχι φίλε μου, το ότι εσύ δεν θες να δεις αυτά που δεν σε βολεύουν δεν σημαίνει ότι η κοινωνία κινείται με τον τρόπο που εσύ γουστάρεις. Ανέκαθεν οι βάσεις όλων των σχολών προέκυπταν από την ζήτησή που αυτές έχουν, δεν είναι τωρινό το φαινόμενο και ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα. Το ότι υπάρχει μια ευρύτερη στρέβλωση, αυτή δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στην Παιδεία αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία, σε κάθε τομέα που υπάρχει: της πολιτικής, της Υγείας, της Εργασίας, του ελευθέρου χρόνου, του τραπεζικού συστήματος, της πραγματικής οικονομίας κλπ, κλπ, κλπ. Παντού υπάρχουν στρεβλώσεις που όλες αυτές είναι που οδηγούν τους νέους σε επιλογές τύπου σχολών αστυνομίας. Σε πρώτη φάση όμως προσπάθησε να ανακτήσεις επαφή με την πραγματικότητα. Και παρεμπιπτόντως μία μικρότερη "ευελιξία" των απόψεων για το ίδιο θέμα δεν θα ήταν κακή.

Το χειρότερο όλων ξέρεις ποιο είναι Πάσχο μου; Ότι φαίνεται πως είσαι άνθρωπος με όχι χαμηλό δείκτη ευφυίας. Πως τον χρησιμοποιείς αυτόν τον δείκτη; Γράφοντας ήξεις αφήξεις για να μανιπουλάρεις τις γνώμες και τις συνειδδήσεις των άλλων; Έλεος πια ρε Πάσχο. Όχι άλλες βαρύγδουπες αναλύσεις και από 'σένα και από όλους, δεν αντέχω άλλα πλυντήρια...