Μια σουρεαλιστική ιστορία για παντελώς αμαθείς.

Κάθομαι, το λεπόν, τις προάλλες να δω λίγη τηλεόραση μπας και πετύχω τίποτε πολιτικό (με είχαν πιάσει οι στερήσεις από τα σκουπίδια βλέπετε) και ξαφνικά πάνω στο ζάπινγκ πέφτω πάνω στο Άνιμαλ Πλάνετ!
Ενθουσιαζμός!
Διότι το Άνιμαλ Πλάνετ μ'αρέσει πολύ, όπως πάρα πολύ μ'αρέσουν και τα ζώα και το ευτύχημα ήταν ότι το πέτυχα κατά τύχη δίχως να έχω καν συνδρομή στο αντίστοιχο κανάλι. Εννοείται λοιπόν ότι άδραξα την ευκαιρία και παρακολούθησα προσεκτικά το ντοκυμανταίρ της βραδιάς.

Νομίζω ότι είναι ο τρομερός Ίαν Στιούαρτ (μαθηματικός, για να μην ψάχνετε τσάμπα) που λέει σε ένα βιβλίο του πως αν βάλεις έναν πίθηκο μπροστά σε μία γραφομηχανή, υπάρχει το ενδεχόμενο μέσα από όλες τις ασυναρτησίες που θα γράψει, να καταφέρει να γράψει και μία σελίδα από κάποιο έργο του Σαίξπηρ ας πούμε. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ο πίθηκος έχει διαβάσει ή γνωρίζει Σαίξπηρ, αλλά ότι απλώς θα επιβεβαιωθεί ως συνήθως η θεωρία των πιθανοτήτων πως μέσα από αμέτρητες χιλιάδες ασυναρτησιών υπάρχει η πιθανότητα να προκύψει ακόμη και μια σελίδα έργου του Σαίξπηρ.

Δίχως να θυμάμαι αυτήν την περιγραφή ενόσω παρακολουθούσα το ντοκυμανταίρ λοιπόν, ξαφνικά το ένα ζωάκι άρχισε να ψελλίζει σχεδόν σε ανθρώπινη γλώσσα κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις όπως ότι

"ο Χίτλερ θα κριθεί εν καιρώ από την ιστορία".

Πλάι σε αυτές τις απόπειρες συλλαβισμού λέξεων υπήρχαν και κάποιες άλλες εξίσου ακαταλαβίστικες φράσεις όπως "δεν είμαστε νεοναζί", "αγαπάμε την πατρίδα" κλπ, κλπ.

Οκ, για να αρχίσω να ξεφεύγω από το χιούμορ που έως τώρα έκανα, ειλικρινά δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να αμφισβητήσω τους ισχυρισμούς των μελών της Χρυσής Αυγής. Υποθέτω ότι ο ανωτέρω βουλευτής (πλέον) μάλλον δεν γνώριζε τι εστί Waffen SS (θα το μπέρδεψε με καμιά ποδοσφαιρική ομάδα, όπως πχ την SS Lazio την οποίαν υποστηρίζουν πάρα πολλοί εξαυτών αφενός για το SS -Società Sportiva- και αφετέρου επειδή ήταν η αγαπημένη ομάδα του φασίστα Μουσολίνι). Και δεν ειρωνεύομαι. Εδώ είναι προφανές ότι δεν ξέρουν άλλα και άλλα, όπως η γλώσσα που μιλάνε ή η ιστορία του τόπου που τους γέννησε. Και όταν δεν ξέρεις την ιστορία της πατρίδας, τότε πως διάολο μπορείς να αγαπάς και την πατρίδα σου παρα τους ισχυρισμούς σου;

Διότι πως αλλιώς θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε το πως είναι δυνατόν να είναι νοσταλγοί του Χίτλερ που τόσα δεινά έφερε σε αυτόν τον τόπο, εκτελώντας κόσμο, κλέβοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία, έχοντας αυτόν τον τόπο υπό Κατοχή για χρόνια που έμοιαζαν αιώνες. Βέβαια θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε ότι οι άνθρωποι είναι εν γνώσει τους ψέυτες, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα μου άρεσε ως εξήγηση: έχω ξεκαθαρίσει κατ' επανάληψιν άλλωστε ότι προτιμώ τη δικαιολογία της βλακείας και της αμάθειας, παρά τον δόλο της προπαγάνδας και του ψεύδους. Οπότε θα τους αντιμετωπίσουμε όχι ως ψεύτες αλλά ως αμαθείς.

Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ας δούμε λίγο τον Χίτλερ και τις αρμάδες τουμ τους ακολούθους του της ιδίας εποχής, για να καταλάβουμε αν όντως έχει κριθεί από την ιστορία ή όχι. Προειδοποιώ ότι το κείμενο που θα ακολουθήσει θα είναι εξαιρετικά σκληρό και σε περιεχόμενο αλλά και σε επίπεδο κάποιων φωτογραφιών που προέρχονται από το προσωπικό μου αρχείο, οπότε όποιος επιθυμεί να μην συνεχίσει, του συνιστώ να μην συνεχίσει δίχως δεύτερη σκέψη.

Όταν ήμουν στη Γερμανία λοιπόν για δουλειές παλαιότερα, κάποια στιγμή βρέθηκα με παρέα κιόλας στη Βαυαρία για την οποίαν (Βαυαρία, όχι την παρέα) έχω να πω πολλά όταν θελήσω. Αφού λοιπόν βρέθηκα εκεί, σκέφτηκα κάποια στιγμή το προφανές: δεν πετάγομαι και μια βόλτα μέχρι το Νταχάου που είναι παραδίπλα; Ο λόγος φυσικά δεν ήταν άλλος από το να επισκευθώ το πασίγνωστο στρατόπεδο συγκεντρώσεως που λειτουργεί εκεί ως μουσείο, διότι γενικά μου αρέσει να επισκέπτομαι μουσεία. Η αλήθεια είναι ότι πήγα με σχετικά χαλαρή διάθεση υπό την έννοια ότι γνώριζα ιστορία ήτοι τι γινόταν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αλλά για να σας την αλήθεια δεν περίμενα η χαλαρή διάθεση να εξανεμιζόταν τόσο γρήγορα.

Κατ'αρχήν να πω ότι τα περισσότερα κτίρια είχαν γκρεμιστεί από τότε κιόλας και έμειναν μόνο (κάτσε να δω αν τα θυμάμαι) το διοικητήριο των SS, ο χώρος βασανιστηρίων, η απομόνωση, ένα κτίριο διαμονής μαζί με την τραπεζαρία, ο θάλαμος αερίων με τον χώρο υποδοχής του και φυσικά, το συγκλονιστικότερο όλων, οι φούρνοι. Εκεί απ'όπου έμπαινες μέσα λοιπόν (δεν θυμάμαι ποιο κτίριο ήταν γιατί έχουν περάσει χρόνια), είχε μία έκθεση φωτογραφιών όπου "θαύμαζες" διάφορα της εποχής. Είχε φρικιαστικές φωτογραφίες μέχρι και από ιατρικά πειράματα κατ' εντολή του Μένγκελε (πολλές φορές και με την παρουσία του απ'ό,τι μας είχαν πει). Θυμάμαι μία ιστορία που έγραφε πλάι σε μια φωτογραφία, ότι για να διαπιστώσουν τις αντοχές του ανθρωπίνουν σώματος στις μεταβολές θερμοκρασιών έπαιρναν ανθρώπους, τους βούταγαν σε καυτό νερό και αμέσως μετά τους πέταγαν μέσα σε παγωμένο. Σε άλλους θυμάμαι πως έλεγε ότι έκαναν εγχειρίσεις χωρίς αναισθητικό για να δουν σε ποια σημεία ερεθίζεται ο εγκέφαλος, τον οποίον εγκέφαλο είχαν σε κοινή θέα διότι είχε αφαιρεθεί το άνω μέρος του κρανίου, κ.ο.κ. Μιλάμε για σαδισμό. Μιλάμε για φρίκη.

Μία από τις φωτογραφίες που υπήρχε ήταν και αυτή με τους συμβολισμούς των "καταδίκων", όπου υπήρχε "μέριμνα" για πολλά είδη αδικημάτων, πχ το γαλάζιο ήταν των μεταναστών, το ροζ των ομοφυλοφίλων, το κόκκινο των πολιτικών κρατουμένων κλπ. Όμως, αν κάποιος πχ ήταν Εβραίος κουμμουνιστής δεν μπορούσε να έχει ένα απλό κοκκινάκι σαν έναν Γερμανό κουμμουνιστή ας πούμε, όπως επίσης άλλο σύμβολο είχε ο Εβραίος κουμμουνιστής από τον Εβραίο ομοφυλόφυλο ας πούμε. Για τον καθένα και άρα και για τον Εβραίο υπήρχαν και άλλα σχέδια κ.ο.κ, και το σύμβολο αυτό ήταν ραμμένο στο δεξί μανίκι αν δεν με απατά η μνήμη μου. Εν ολίγοις, ήθελαν σήμερα να "φάνε" Πολωνούς οι ναζί; Ε, δε γινόταν να κάθονται να χάνουν την ώρα τους ψάχνοντας. Έψαχναν πχ το γαλάζιο χρώμα έπαιρναν τους Πολωνούς και έκαναν τη δουλίτσα τους. Ο καθένας έπρεπε να φαίνεται από μακρυά, αν και αυτό μόνο για τον πρώτο καιρό κράτησε, μετά ήταν τόσοι πολλοί που αφενός οι ναζί δεν νοιάζονταν να τους ντύσουν και αφετέρου αν δεν ήταν ντυμένοι μάλλον πέθαιναν πιο εύκολα από τις κακουχίες και τον καιρό. Μιλάμε για φρίκη στο τετράγωνο, εντελώς απερίγραπτη, ανείπωτη. Και ήμουν μόνο στην αρχή, ακόμη και των φωτογραφιών. Ο χώρος διαμονής αποτελείτο από κουκέτες, όπου καθεμία θα μπορούσε να περιγραφή ως άνετο μονό κρεβάτι, μόνο που στο "μονό" είχαν φτάσει να κοιμούνται 7 και 8 ψυχές και το χειρότερο, να είναι απλά στριμωγμένες, για να καταλάβετε για τι εξαθλίωση μιλάμε, για το πόσο χαμηλά έφτασε το ανθρώπινο είδος επί ναζισμού.

Ο δε θάλαμος αερίων δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ντουζιέρες. Αλλά τι ντουζιέρες. Είχαν έναν προθάλαμο που είχε μέσα κρεμάστρες για τα ρούχα, καλό ξύλό στο δάπεδο και άνετα παγκάκια για κάθισμα, προκειμένου να δημιουργούν μια αίσθηση ζεστασιάς σε αυτούς που θα ήταν νεκροί μετά από μολις λίγα λεπτά. Έτσι οι κρατούμενοι είχαν την εντύπωση ότι όντως πήγαιναν για μπάνιο και συνήθως έμπαιναν οικειοθελώς. Και μόλις το μπάνιο ξεκίναγε, στην δεξιά πλευρά του τοίχου (όπως έμπαινες) που είχε έναν"αεραγωγό" ο Γερμανός "επιστήμων" έριχνε την απαιτούμενη ποσόστητα του δηλητηρίου zyklon b το οποίο αντιδρούσε με το νερό και καθάριζε με συνοπτικές διαδικασίες τους κρατουμένους. Θυμάμαι που μας έλεγε ένας ξεναγός του στρατοπέδου, πως υπάρχει μια φωτογραφία που για ευνόητους λόγους δεν έχουν στα εκθέματα από τον θάλαμο αερίων η οποία είχε τραβηχτεί από τους Αμερικάνους όταν μπήκαν στο στρατόπεδο του Νταχάου. Οι Γερμανοί είχαν τόση κακία και μίσος μέσα τους, που εκτέλεσαν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους μπορούσαν πριν εγκαταλείψουν το στρατόπεδο και ο θάλαμος αερίων ήταν κυριολεκτικά με πτώματα ως το ταβάνι. Το θέαμα ήταν τόσο φρικώδες που οι αμερικάνοι στρατιώτες που άνοιξαν την πόρτα δίχως να γνωρίζουν τι είχε από πίσω, χρειάστηκαν ψυχολογική υποστήριξη, παρα΄το γεγονός ότι είχαν δει αμέτρητα πτώματα έως τότε.


Μετά, θυμάμαι, είχαμε πάει προς το διοικητήριο, περνώντας πρώτα από τον χώρο των βασανιστηρίων, όπου θύμιζε κυριολεκτικά σφαγείο ζώων. Κρέμαγαν τους ανθρώπους από τσιγκέλια και ενόσω αυτοί κρεμώντουσαν, τους λιάνιζαν στο ξύλο και όχι μόνο. Παραδίπλα, κυριολεκτικά μέσα στο διοικητήριο ήταν η απομόνωση. Όταν είδαμε τα κρατητήρια της απομόνωσης το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι αποκλείεται, κάποιο λάθος πρέπει να έχει γίνει: Καλοριφέρ και παράθυρο σε έναν πολύ μιρκό χώρο βέβαια;; Πως είναι δυνατόν τόσα κομφόρ στην απομόνωση; Το πρώτο πράγμα που μας εξήγησαν ήταν πως το εξαιρετικής ποιότητας ξύλινο δάπεδο ήταν επιστημονικά τοποθετημένο για τον εξής λόγο: επειδή οι μπότες των αξιωματικών των SS είχαν σκληρό τακούνι, ακούγονταν στο συγκεκριμένο ξύλο (νομίζω οξιάς αλλά δεν θυμάμαι καλά) πάρα πολύ έντονα και επιπρόσθετα διέχυε τον ήχο προς όλα τα κρατητήρια με αποτέλεσμα οι κρατούμενοι της απομόνωσης να μην μπορούν να είναι σίγουροι σε ποιον θα πήγαιναν τα SS για βασανιστήρια. Κι όσον αφορά τις άλλες απορίες, τελικώς ήταν πολύ απλό: το καλοριφέρ έκαιγε μόνο το καλοκαίρι, ενώ το παράθυρο ήταν ανοικτό όλον τον χειμώνα. Παστρικές δουλειές. Ποτέ άλλωτε ο σαδισμός και ο φόβος δεν έφτασαν υψηλότερα επίπεδα στην ανθρώπινη ιστορία. Ποτέ άλλωτε οι γνώσεις στην ανθρώπινη ψυχολογία δεν χρησιμοποιήθηκαν για τόσο κακό σκοπό.

Βγαίνοντας έξω και από το διοικητήριο θυμάμαι ότι κατευθυνθήκαμε προς την πλευρά του δάσους για να πάμε στο.. υπέρτατο έκθεμα του στρατοπέδου. Λίγο πριν απ'αυτό όμως περάσαμε από την κλασική πόρτα με την φράση του Μαρξ, Arbeit macht frei, η δουλειά απελευθερώνει:



Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως είναι δυνατόν οι ναζί να είχαν μια φράση του Μαρξ. Η απάντηση ήταν άμεση και σχεδόν... αυτονόητη και σε αυτό: οι Εβραίοι θαύμαζαν τον Μαρξ και επειδή μέσα από αυτήν την πόρτα πήγαιναν για καταναγκαστικά έργα μέσα στο δάσος, όπου σε καθημερινή βάση γύρναγαν λιγότεροι απ'όσοι έφευγαν (όχι από τις αποδράσεις όπως καταλαβαίνετε), η εν λόγω φράση ήταν η ειρωνική παραίνεση να πάνε να "εργαστούν" με χαρά, προκειμένου να κερδίσουν την ελευθερία τους.

Και σιγά, σιγά πλησιάσαμε στο σημείο όπου δεν το κρύβω μέχρι κι εμένα είχαν κοπεί τα πόδια. Και μόνο στη θέα του κτιρίου σε έπιανε τρόμος καθώς σκεφτόσουν τι είχε συμβεί επί χρόνια εκεί μέσα. Στην παρέα μια γυναίκα έβαζε το χέρι της στην φωτιά ότι της μύριζε καμμένη σάρκα, σε σημείο όχι να μην θέλει να μπει μέσα, αλλά να μην θέλει καν να πλησιάσει κι απ'έξω. Ήταν τόσος ο τρόμος, σε όλους όσους πλησίαζαν το κτίριο των φούρνων. Και μόλις μπήκα μέσα....

Σιγή. Κυριολεκτικά δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος, λες και είχε σταματήσει ο χρόνος.

Όποιος έμπαινε μέσα πάγωνε το αίμα του και μόνο στη θέα αυτού που έβλεπε. Ήταν αδιανόητο, τερατώδες, φρικιαστικό. Εκεί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που συνειδητοποίησα πως είναι άλλο πράγμα η ιστορία που μαθαίνεις και άλλο πράγμα η αληθινή, ακόμη κι αν η ιστορία που έμαθες είναι ακριβώς ίδια με την αληθινή. Ναι, ήξερα εκ των προτέρων ότι εκεί κυριολεκτικά έψηναν ανθρώπους μέχρι να λιώσουν και στην συνέχεια τους έκαναν σαπούνι. Μόλις όμως αντίκρυσα το θέαμα συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα τίποτε. Οι γραμμές στα βιβλία, ακόμη και τα πλέον αποκαλυπτικά ντοκυμανταίρ δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτό που βλέπεις μπροστά στα μάτια σου.

Στον εσωτερικό  "χώρο" που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία εγώ (που θα με χαρακτήριζα φυσιολογικού αναστήματος) δεν είμαι σίγουρος αν θα χώραγα εάν προσπαθούσα να μπω μέσα. Μάλλον θα σφήνωνα στους ώμους. Ήταν τόσο στενά. Σκεφτείτε λοιπόν ότι σε αυτόν τον φούρνο χώραγε εντελώς άνετα ένα ολόκληρος άνθρωπος και πολλές φορές αν είχαν μεγάλο... φόρτο εργασίας τους έβαζαν μέσα δύο-δύο. Μπορείτε να καταλάβετε για τι έγκλημα διαρκείας μιλάμε; Για ανθρώπους της διπλανής πόρτας που κάποτε γέλαγαν, μοχθούσαν, εργάζονταν, έκαναν όνειρα για το αύριο και που απλώς δεν ήταν "πολιτικώς ορθοί" σύμφωνα με τις απόψεις κάποιων. Άνθρωποι που αρχικά συνελήφθησαν, έμειναν ξέντυτοι, θεονήστικοι, στοιβάχτηκαν σαν σακιά πατάτες, βασανίστηκαν, τρομοκρατήθηκαν, εργάστηκαν καταναγκαστικά και στο τέλος-τέλος μπορούσαν να χωράνε έως και δύο-δύο σε έναν τόσο εφιαλτικά μικρό χώρο.
Θυμάμαι που ρώτησα με ψυχικό πόνο λες και από το δικό μου χέρι είχαν μπει εκεί μέσα και γύρευα τη λύτρωση, αν τουλάχιστον ήταν νεκροί όταν τους έχωναν μέσα στο γήινο κολαστήριο. Η απάντηση ήταν ακόμη χειρότερη: αυτό δεν το γνωρίζει κανείς, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν μαρτυρίες σύμφωνα με τις οποίες τις περισσότερες φορές τους πήγαιναν ζωντανούς στο κτίριο για να μην τους κουβαλάνε. Το αν τους σκότωναν πριν τους κάψουν, είναι άγνωστο.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα αηδία που είμαι άνθρωπος.
Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο είδος.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα μπροστά μου το μέγεθος του κακού που μπορεί να λάβει χώρα και του μίσους που μπορεί να γεννηθεί.

Θυμάμαι ότι σχεδόν ξεψυχισμένα πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη, πως είναι δυνατόν ο λαός που γέννηεσε έναν Γκαίτε, έναν Νίτσε και προπάντων έναν Μπετόβεν, όχι απλώς να γέννησε και έναν Χίτλερ (έστω και τυπικά καθ'όσον ο Χίτλερ ήταν Αυστριακός) αλλά να επείσθη να τον ακολουθήσει κιόλας. Η απάντηση σε αυτό θα δοθεί στο τέλος του κειμένου.

Δέκα χρόνια μετά, δεν το έχω ξεχάσει το Νταχάου, που δεν ήταν και το χειρότερο στρατόπεδο συγκεντρώσεως που υπήρχε κιόλας, για να μην ξεχνιώμαστε. Ήταν μια εμπειρία ζωής που ήρθε κυριολεκτικά μέσα από τον θάνατο.

Όσο λοιπόν άκουγα το ζωάκι του ντοκυμανταίρ να παπαγαλίζει ξανά και ξανά ότι ο Χίτλερ δεν έχει κριθεί ακόμη από την ιστορία, οι μνήμες του στρατοπέδου ήρθαν στο  μυαλό μου από μόνες τους και μου υπενθύμισαν επακριβώς τι ήταν ο Χίτλερ και οι ναζί του και ότι όχι μόνο έχουν κριθεί αλλά και ότι δεν έχουν καταδικαστεί στις συνειδήσεις όλων μας με τον τρόπο που πρέπει.
Και διαπίστωσα πόσο μεγάλη είναι η αμάθεια όλων μας, με πρώτη τη δική μου, που δεν θεωρούμε αδιανόητο το να ψηφίσουμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ και των ναζί του, που τρώμε αμάσητες δικαιολογίες τύπου ότι "εμείς δεν χαιρετούμε όπως οι ναζί αλλά όπως οι λατίνοι" τους οποίους βέβαια αντέγραψαν και οι ναζί. Ναι, είναι γνωστό ότι ο στρεφόμενος σταυρός ήταν ένα αρχαιοελληνικό σύμβολο ειρήνης και τάξης που υπάρχει σε πλήθος αμφορένν και παραστάσεων. Είναι όμως ένα σύμβολο που κατέστη μιαρό ακριβώς επειδή το οικειοποιήθηκε και ιδεολογικοποίησε ο Χίτλερ. Το πήρε από τους αμφορείς και από σύμβολο ειρήνης το έκανε σύμβολο μίσους. Και όσον αφορά τον μαίανδρο που τάχα μου είναι το σύμβολο της Χρυσής Αυγής, εδώ και κάποια χρόνια είναι το σύμβολο. Παλαιότερα ήταν άλλο και θύμιζε κάτι ανάμεσα σε σβάστιγκα και SS.

Παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι αμφότερα τα σύμβολα (ήτοι και το παλαιό και το νυν) είναι σχεδιασμένα στα χρώματα της σβάστιγκας δήλαδή άσπρο, μαύρο, κόκκινο που με τη σειρά τους απαντούν στα χρώματα της έως τότε γερμανικής σημαίας, την οποίαν η Γερμανία  υποχρεώθηκε ν'αλλάξει μετά την ήττα της σε αυτήν που ξέρουμε με το πορτοκαλί να έχει αντικαταστήσει το άσπρο.

Ας μην μας μιλάει ο λύκος για πρόβατα λοιπόν.

Στο διά ταύτα τώρα.
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι η Δημοκρατία είμαστε εμείς, όπως εμείς είμαστε και το Κράτος. Αν η Δημοκρατία μας έχει θέματα και προβλήματα (που έχει άπειρα) αυτό συμβαίνει επειδή εμείς τα καλλιεργήσαμε και τα αναθρέψαμε. Εμείς είμαστα αυτοί που πρέπει να λύσουμε τα προβλήματα, διότι κατά τα λοιπά και η Δημοκρατία μας και το Κράτος μας έχουν τη δική μας μούρη. Εμείς τα κάναμε έτσι όλα, είτε με τις ενέργειές μας, είτε με την ανοχή μας και προσωπικά θεωρώ αδιανόητο οι νοσταλγοί των ναζί να θεωρούνται λύση.

Για να δώσω μια απάντηση που άφησα σε εκκρεμότητα, είναι γεγονός ότι η κοινωνία πάντοτε ρέπει προς τα δεξιά όσο σφίγγουν τα ζωνάρια. Όπως αρέσκομαι να λέω, όταν βρέχει το ένστικτο σε ωθεί να μπαίνεις μέσα στο σπίτι να προστατευθείς και όχι να βγαίνεις έξω νακοιτάς τους κεραυνούς. Αυτό σημαίνει επί της ουσίας συντηρητισμός. Στις εποχές που ζούμε, της υψηλής ανεργίας όπου άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, όχου οικογένειες δεν έχουν ούτε καν τα βασικά προς το ζην, που η ανεργία χτυπάει κόκκινα και που άνθρωποι ψάχνουν να τρώνε στα σκουπίδια, είναι απολύτως λογικό οι ακραίες ιδεολογίες να ανεβάζουν την αξία των μετοχών τους. Είναι αυτοί που φέρονται να έχουν λύση για τα πάντα, είναι αυτοί που βρίσκουν τους εχθρούς που πρέπει (και οι οποίοι να θυμάστε ότι πάντοτε μοιάζουν να είναι όντως οι εχθροί, αυτή είναι η "επιτυχία"). Γι'αυτόν τον λόγο και σε τέτοιες συνθήκες σαν αυτές που ζούμε γιγαντώνονται αυτού του είδους οι αντιδράσεις. Διότι οι άνθρωποι αυτοί πείθουν.
Ο Χίτλερ δεν είχε μόνο την τρομακτική ικανότητα να πειθει τους πάντες. Έκανε και πράγματα που δεν είχε τολμήσει να κάνει κανείς άλλος Γερμανός ηγέτης της τότε εποχής. Έβγαλε τη Γερμανία από την εξευτελιστική συνθήκη των Βερσαλλιών. Σταμάτησε να πληρώνει τις αποζημιώσεις προς τους συμμάχους της Αντάντ και κυρίως προς τον προαιώνιο εχθρό, τον Γάλλο. Έδωσε δουλειά κυριολεκτικά σε όλες τις οικογένειες (εδώ θα ανεβάσω κάποια στιγμή μιαν άλλη φωτογραφία που όμως δεν έχω εύκαιρη τώρα, για να το καταλάβετε ακριβώς). Η πασίγνωστη εταιρία Volkswagen για παράδειγμα επί Χίτλερ δημιουργήθηκε και έδωσε δουλειά σε χιλιάδες ανέργους. Επίσης είχε διώξει τοκογλύφους και λοιπούς μαυραγορίτες. Ο Χίτλερ ήταν λύση για τους Γερμανούς του μεσοπολέμου γι'ατό και τον ακολούθησαν με τυφλό ενθουσιασμό. Γι'αυτό και έγινε ο Φύρερ, ο οδηγητής. Είναι αναμφισβήτητο ότι ο Χίτλερ ήταν ηγέτης, μόνο που ήταν αυτό που ονομάζεται τοξικός ηγέτης. Ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένο ότι θα οδηγούσε όλο το έθνος του στην καταδίκη και επειδή το έθνος του τον ακολουθούσε πρόθυμα (ως ένα σημείο, διότι από εκεί κι έπειτα δεν μπρούσε να απεμπλακεί διότι απλούστατα δεν υπήρχε γυρισμός πλέον) αυτό μπορούσε να γίνει μόνο μέσα από τον πιο αιματηρό κι απάνθρωπο πόλεμο που γνώρισε ποτέ το ανθρώπινο είδος, με ανείπωτες θηριωδίες σαν κι αυτές που περιγράψαμε πιο πάνω.

Είναι λοιπόν δυνατό να είμαστε λογικοί άνθρωποι, με ιστορική μνήμη και γνώσεις και να γίνουμε έμμεσα ή άμεσα τιμητές του Χίτλερ;
Αν υποθέσουμε ότι τα μέλη της Χρυσής Αυγής όντως θεωρούν πως δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον Χίτλερ, τότε συγγνώμη αλλά μας αποδεικνύουν ότι είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι απ'όσο νομίζουμε διότι είναι τόσο άσχετοι και αμαθείς που αδυνατούν να διαχωρίσουν τα πλέον προφανή.

Όμως, να είμαστε και δίκαιοι και να τα λέμε κι όλα.
Οι νεοναζί και οι φασίστες δεν αναχαιτίζονται με λασπολογίες και υστερικές ύβρεις όπως γίνεται από πολλά ΜΜΕ, ούτε από αμετροεπείς ενέργειες όπως της μη κλήσης  του αρχηγού του εν λόγω κόμματος στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον ΠτΔ.
Έχω ξαναπεί πως η ποιότητα της Δημοκρατίας καθορίζεται κυριότερα από δύο παράγοντες: πρώτον από τις ελευθερίες που παρέχει στους πολίτες της και δεύτερον από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους εχθρούς της. Όταν λοιπόν αποκλείεις κάποιον από τον διάλογο επειδή είναι φασίστας, τότε ακριβώς το ίδιο είσαι κι εσύ απλά από ένα άλλο (αντίθετο) άκρο και αυτό σε καθίστά εξίσου επικίνδυνο. Όπως κατέληγε ο Όργουελ στη Φάρμα των Ζώων, τελικώς άνθρωποι και γουρούνια έχουν τόσο όμοια μούρη σε σημείο να μην αναγνωρίζεται η διαφορά και αυτό διότι παρά τις τεράστιες φαινομενικές διαφορές, οι κοινές πρακτικές είναι που κάνουν αυτά τα δύο ζώα να μοιάζουν τόσο πολύ καθώς φέρνουν τα άκρα εγγύτερα συνθλίβοντας όλα όσα υπάρχουν στο ενδιάμεσο.

Το χρέος μας ως πολίτες λοιπόν είναι να έχουμε ιστορική μνήμη. Είμαστε υποχρεωμένοι να τους αφήνουμε να αναπτύξουν τις θέσεις τους ακριβώς όπως η Δημοκρατία ορίζει. Ακόμη και ο φασίστας έχει ίσο δικαίωμα και στον Λόγο και στον Νόμο, ακόμη και ο πλέον φαύλος. Και από 'κει κι έπειτα, οι γνώσεις του καθενός του δίνουν δυνατότητα να αντικρούσει τα συνήθως ανιστόρητα επιχειρήματα των πάσης λογής νοσταλγών του ναζισμού. Αυτό είναι, ξαναλέω, το χρέος μας ως πολίτες σε μια τέτοια περίπτωση, διότι όλες οι αντίθετες πρακτικές μόνο συμπάθεια μπορούν να δημιουργήσουν για τους νεοναζί ή όπως αλλιώς επιθυμούν να αυτοαποκαλούνται -αδιάφορες οι λέξεις πλέον. Ήδη έχετε διαπιστώσει ότι στήνουν ολόκληρη τη ρητορική τους στο γεγονός ότι δεν τους αφήνουν να μιλήσουν, ότι δεν τους δίνουν το δικαίωμα λόγου και δυστυχώς είναι σωστό αυτό που λένε εν προκειμένω. Κι εμένα μου στρίβουν τ'άντερα αλλά είτε μου αρέσει είτε όχι, πλέον είναι εκλεγμένο κόμμα που εκπροσωπεί πολύ κόσμο στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν είναι δυνατόν να αποκλείονται από τις δημοκρατικές διαδικασίες διότι θα μιλάμε για μία ακόμη συνταγματική εκτροπή.
Γι'αυτό λέω και ξαναλέω: αφήστε τους να μιλήσουν. Ούτως ή άλλως δεν έχουν κάτι αληθινό να πουν παρά μόνο στρεβλώσεις και ψευδολογίες που απαντούν σε άλλες εποχές και αντίστοιχες πρακτικές: πάρτε για παράδειγμα τα τάχα μου ποσοστά που έλαβαν σε Δίστομο και Καλάβρυτα και που αποτελούν προϊόν αμάθειας, απροσεξίας και προπαγάνδας μαζί. Μόνοι τους θα ρίξουν τα ποσοστά τους λοιπόν. Οποιοαδήποτε άλλη πρακτική θα αποτελέσει απλώς το λίπασμα για να τα γιγαντώσουν και οι -ισμοί όταν γιγαντώνονται γίνονται τόσο τερατώδεις που δύσκολα πέφτουν αναίμακτα.

Μην ξεχνάμε ότι ακόμη και ο Χίτλερ μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες ανελίχθηκε και έγινε αυτό που όλοι μας ξέρουμε και που έκρινε η ιστορία με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, όσο κι αν προσπαθούν οι νοσταλγοί του να τον ωραιοποιήσουν. Το ότι είμαστε αμαθείς ως λαός φαίνεται σε καθημερινή βάση από χίλια δυο πράγματα. Έχουμε κάνει αμέτρητα λάθη, τα περισσότερα εξ αυτών τεράστια σε βαρύτητα. Ας μην πάμε να διορθώσουμε ένα εξ αυτών με ένα άλλο ακόμη μεγαλύτερο. Ιδίως τώρα που πολλά από τα γεγονότα που βιώνουμε σε καθημερινή βάση παραπέμπουν στην Γερμανία του μεσοπολέμου και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ'όλα...
Χαίρετε.

Α, και μην ξεχνάτε ότι και οι εθνικοσοσιαλιστές ως σοσιαλιστές σκέτο αυτοπροσδιορίζονταν τότε... Για να καταλάβετε ότι τα παιχνίδια με τις λέξεις είναι πάντοτε επικίνδυνα.

Είμαστε σοσιαλιστές των έργων