Επιμύθιο σε μια κατάμαυρη χρονιά που φεύγει...

Για να πω ότι θα γράψω στο (προ πολλού ανενεργό) βλόγι μου, προφανώς και υπάρχει σοβαρός λόγος.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά με κάποιες λεπτομέρειες που μετά βεβαιότητος δεν ενδιαφέρουν κανένα και που (για όσους με θυμούνται, ναι, δεν έχω αλλάξει) θα τις πω anyway. 

Όταν ξεκίνησα (ως παλαιός κι επί σειρά ετών φορουμίστας) την οδύσσεια στη βλογόσφαιρα, υπήρχε ήδη ένας οργανωμένος μικρόκοσμος με τα καλά του και τα κακά του. Όταν άρχισα να παρακολουθώ αρχικά πως λειτουργεί η βλογόσφαιρα ήταν η εποχή των γεγονότων με τη συγκλονιστική ιστορία της Αμαλίας καθώς και τα του funEl (για όσους παλαιούς θυμούνται): τελικά (συμπτωματικά) εισήλθα με κάθε επισημότητα που αρμόζει σε ένα θεό αμέσως μετά από αυτά. Εντελώς τυχαία, το πρώτο βλόγι που συνάντησα στο διάβα μου για καλή μου τύχη, ήταν εκεινο του Μαύρου Γάτου. Ένα βλόγι (παιδιά σόρρυ, αλλά η αργκό του βλογ δεν λησμονείται όσα χρόνια κι αν περάσουν) με εξαιρετική γραφή, κυριως όμως πολύ καλούς συνδέσμους.

Μέσα από τα αυτούς τους συνδέσμους βγήκα πολυ ενδιαφέροντα βλόγια, όπως το Άει Σιχτίρ για παράδειγμα.

Και μέσα από αυτό, βρήκα τον polsemannen.

Ο polse, ούτως ειπείν ο αγαπημένος μου βλόγερε όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσα όλα τα χρόνια, δυστυχώς εδώ και μερικούς μήνες δεν είναι στη ζωή. Μας άφησε μετά από πολλούς μήνες σε κώμα και άνιση μάχη με τον covid. 

Πάντα θαύμαζα αυτό το παλικάρι για την ευγένεια και το διαυγές πνεύμα του. Παντα γούσταρα τις διαδικτυακές κουβεντούλες που πιάναμε οι οποίες σε μεγάλο βαθμό βασίζονταν στην παρεμφερή φιλοσοφία που είχαμε σε πολλά ζητήματα, ένα εκ των οποίων και τα χάλια του νεοΈΛ-ληνα, τα οποία σήκωναν πολύ δούλεμα (κάτι που ήταν η ειδικότητά μας).

Μέσα από αυτή την οπτική γωνία και πάντα για το χαβαλέ και το δούλεμα, διοργανώσαμε πολλά "χάπενινγκς" στα χρόνια των παχιών αγελάδων. Βασικά δεν μας ενδιέφερε καν αν θα δημιουργούσαμε ρεύμα, εμείς το χαβαλέ μας κάναμε σχολιάζοντας βιτριολικά τα πάντα. Και πραγματικά, μέσα από τη μαυρίλα της καθημερινότητας, περνάγαμε ωραία στο μικρόκοσμο που είχαμε φτιάξει (μαζί και με κάποια άλλα παιδιά της βλογόσφαιρας).

Κολοφών όλων αυτών των "ενεργειών" ήταν τα Καζανακοτούμπεια (τα οποία είχαν προκύψει πάνω σε σχολιασμό/διάλογο σε κάποιο θέμα). Για την ιστορία να πω ότι πάρα πολλά χρόνια μετά, είδα ακριβώς ο ίδιος "διαδικτυακός αχτιβυζμός" να επιχειρείται να φανεί σαν χαβαλές στο φεηστσιμβούκιον. Άλλος αχτιβυζμός ήταν η ώρα της μίζας (που ομολογουμένως δεν είχε το σουξέ των Καζανακοτουμπείων, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Παρεμπιμπτόντως, αμφότεραι αι αφίσαι ήσαν δημιουργήματα του polse). 

Επίσης μην ξεχνάμε το βραβείο της χρυσής μουντζας, το οποίο εξ όσων έχω την εντύπωση πρέπει να είναι το πρώτο που καθιέρωθηκε εις το ελληνικόν διαδίκτυον και μάλιστα με τον τιμητικό τίτλο "Η Πατρίς ευγνωμονούσα" (και για το οποίο σόρρυ που θα χάσετε τέτοιο ιστορικό τεκμήριο, αλλά δε βρίσκω το λινκ. Κάπου έχω τη φώτο όμως, που θα πάει...). Ο (αν υπάρχει) αναγνώστης αυτού του βλογίου θα αναρωτηθεί φυσικά "Μα καλά ρε Άδη, πνευματικά δικαιώματα ψάχνεις;". 
Φυσικά και όχι: όμως θέλω να καταδείξω πως ο καλοπροαίρετος κι επιτυχημένος χαβαλές κάποιες φορές μένει και η συνδρομή του polse ήταν καίρια σε αυτό το κομμάτι.

Την ίδια στιγμή, τρελό σουξέ έκαναν οι παραδοσιακοί ετήσιοι Καζαμίες του (τιμής ένεκεν ο τελευταίος, του 2021) καθώς και άλλες πικάντικες ιστορίες (πχ του Βατραχοκλή του Τηγανόλαδου), όπου το καυστικό χιούμορ έδινε κι έπαιρνε. 

Κάπου στο ενδιάμεσο έμαθα κάτι που με στεναχώρησε πολύ, αλλά ταυτόχρονα με έκανε να θαυμάσω το σθένος και το πνεύμα αυτού του παιδιού ακόμα περισσότερο. Ο polse ταλαιπωρείτο επί σειρά ετών από πολύ σοβαρή ρευματοειδή αρθρίτιδα, η οποία τον είχε καθηλώσει από παλιά σε αναπηρικό καροτσάκι. Η πρώτη φορά που έμαθα αυτό το νέο (από το παράξενο δαιμόνιο -το βλόγι μάλλον έχει πέσει) αισθάνθηκα απέραντη θλίψη: αν αυτό το τόσο απελευθερωμένο, καλοσυνάτο και δυνατό πνεύμα ήταν έτσι όντας σε ένα καροτσάκι, πως θα ήταν δίχως αυτό; Μου φαινόταν αδιανόητο. Η ζωή δεν είναι δίκαιη γαμώτο. Οκ, το ξέρουμε αυτό, αλλά κάποιες φορές πραγματικά σε τσακίζει.

Με τον καιρό, δυστυχώς, η βλογόσφαιρα ξεφούσκωσε και για τους δυο μας (όπως και γενικότερα για τη διαδικτυακή "σειρά" μας, έστω και για διαφορετικούς λόγους. Όμως ποτέ δεν χαθήκαμε εντελώς: υπήρχε πάντα το φεητσιμβούκιον που τα λέγαμε ενίοτε, πολλές φορές συζητώντας και για τα παλιά καλά χρόνια του χαβαλέ. 

Δυστυχώς με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ από κοντά, αν και το είχαμε συζητήσει. Με σκοτώνει η σκέψη, αλλά η υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου να βρισκόμασταν όταν θα γυρνούσα από μια πολυετή υποχρέωση που με είχε μακριά από την Αθήνα (και που στα τελειώματα συνέπεσε με την τρέλα του κορωνοϊού μετά των απαγορεύσεων), δεν μπόρεσε να τηρηθεί. Μου είχε πει που έμενε, είχα το τηλέφωνο, αλλά απλά δεν το κανονίσαμε ποτέ.

Έτσι απλά...

Θα σας εκμυστηρευθώ κάτι, που μέχρι πρότινος δεν θα πίστευα ούτε εγώ (άρα δεν θα κακοχαρακτηρισω κανέναν, αν δεν): κάπου προς τα τέλη Μαϊου, ένα βράδυ μέσα στον ύπνο μου τον είδα να με φωνάζει "Άδουλα" (έτσι με αποκαλούσε). Ταράχτηκα πάρα πολύ που ξύπνησα κάθιδρος. Και τώρα που το γράφω, ανατριχιάζω διότι ήταν τόσο αληθινό (και ανησυχητικό συνάμα). 

Το επόμενο πρωί του έστειλα μήνυμα στο φεηστσιμβούκιον να δω αν ήταν καλά. Το μήνυμα δεν το διάβασε ποτέ. Άρχισα να ανησυχώ. Αν πω ότι δεν πήγε στον κορωνοϊό το μυαλό μου θα έλεγα ψέματα: ούτως ή άλλως ήδη από τα ξεκινήματά του στο 20 μου είχε πει ότι τον απασχολούσε το θέμα (συναρτήσει με την αρθρίτιδα). Με τον καιρό η ανησυχία μεγάλωσε και κάποια στιγμή, κάπου στο καλοκαίρι, έμαθα το ασχημο: είχε ήδη πέσει σε κώμα (από τον Απρίλιο). 

Όσον αφορά το όνειρο μην με ρωτάτε, δεν έχω απάντηση, ήθελα όμως απλά να το καταγράψω. Και δεν είμαι άνθρωπος που πιστευει στα όνειρα, για να σας προλάβω σε τυχόν κακεντρεχή σχόλια (σιγά μην σχολιάσει ψυχή δηλαδή, αλλά λέμε τώρα).

Για πολύ καιρό πολλοί διαδικτυακοί φίλοι κατέβαλαν προσπάθεια να μάθουν νέα του. Κάποια στιγμή κάποιοι κατάφεραν να επικοινωνήσουν με την οικογένεια, όπου τα νέα δεν ήταν καθόλου καλά. Οφείλω να ομολογήσω ότι, δυστυχώς, το ενδιαφέρον μας ενόχλησε και την οικογένειά του, στις αναμφίβολα δύσκολες ώρες που πέρναγε. 

Μέχρι την 29 Ιουλίου 2021 οπότε και τα νέα μαύρισαν: ο polse, αυτό το απίστευτα φωτεινό πνεύμα, αυτό το αδιανόητα καλόκαρδο κι αιώνιο παιδί, δεν ήταν πια μαζί μας: είχε γίνει ένα με το Σύμπαν. Η ηλικία του, αν θυμάμαι καλά, 53 ετών.

Μαχαιριά που πόνεσε πολύ. Πάρα πολύ.

Προσπάθησα πολλές φορές να γράψω κάτι αμέσως μετά το θάνατό του. Τη μια φορά έσβηνα το κείμενο, άλλες καθόμουν σα χαζός να κοιτάζω την οθόνη σαν ένα μεγάλο κενό. Κάποιες άλλες, απλά έβαζα τα κλάματα. Δεν ήθελα να γράψω κάτι απλά τιμής ένεκεν, αλλά κάτι για έναν καλό φίλο, έστω και διαδικτυακό. Δεν τα κατάφερα. Κάποιες φορές, απλά το απέφυγα κιόλας.

Δεν θα κρύψω ότι πιέστηκα πολύ να γράψω αυτές τις αράδες, αυτά τα λόγια αγάπης και θύμησης γι'αυτό το παιδί, που με τόση εγκαρδιότητα μοιράστηκε την καλοσύνη του μαζί μας. Το έκανα, ωστόσο, όχι μόνο επειδή το αισθανόμουν ηθική υποχρέωση να γράψω κάτι εις μνήμην αυτού του καλού φίλου, αλλά κι επειδή, υπό άλλες συνθήκες, σε ένα άλλο σύμπαν, ο polse σε λίγες μέρες από σήμερα, την 1η Ιανουαρίου, θα είχε γενέθλια. Και πλέον δεν μπορώ να του ευχηθώ χρόνια πολλά και υγεία, όπως έκανα κάθε χρόνο.

Θα προσθέσω μια τελευταία παράγραφο πιάνοντας το αγαπημένο μας θέμα (δηλαδή τη χαζομάρα του νεοΈΛ-ληνα), κυρίως για να ελαφρύνω λίγο το κείμενο διότι με έχει πιάσει ένα σφίξιμο. Όπως είπα ο polse έφυγε από κορωνοϊό διότι έπρεπε να είναι ανεμβολίαστος (ανήκε στις κατηγορίες ασθενών που ο εμβολιασμός εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους). Αν και πρόσεχε, προφανώς κόλλησε από κάποιον άλλον. Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας έχει την ψευδαίσθηση πως, επειδή έχει πρόσβαση σε μια σύνδεση συν ένα πληκτρολόγιο, μπορεί να γράφει ό,τι παπαριά του κατέβει στο νου: μεταξύ άλλων και να αμφισβητεί ιατρικές μελέτες, στατιστικές και δεδομένα (όπως περί του εμβολιασμού) ή να θεωρεί εαυτόν ισότιμο με έναν επιστήμονα. Αν δούμε τη συνολική ιστορία του εμβλιασμού (από το 18ο αι.) θα διαπιστώσουμε ότι είχαμε κι άλλες φορές αντιδράσεις από τον κόσμο (το πόπολο που έγραφε κι ο polse περιπαιχτικά κάποιες φορές). Όμως άλλο πράγμα ο 19ος αιώνας κι άλλο ο 21ος, όπου θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε υψηλότερο επίπεδο μόρφωσης (οκ λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, μιας και γελάει και η... επίπεδη γη μαζί μας). Αλλά ρε διάολε, αναλογιστείτε ότι την ανωριμότητα κάποιων δεν υπάρχει καμία συνταγματική πρόνοια ή άλλη νομική κάλυψη για να την πληρώνουν άνθρωποι που δεν φταίνε, άνθρωποι που μπορεί να ήθελαν να ζήσουν αλλά κάποιος άλλος τους στέρησε αυτό το δικαίωμα. Μην παίζετε με τις ζωές των άλλων.  Δεν είναι δικαίωμα να σκοτώνετε κόσμο με την άγνοιά σας ή τις απόψεις σας, όσοι (για δικούς σας λόγους) δεν θέλετε να προσέχετε. Εμβολιαστείτε γαμώτο.

Κι όσον αφορά τις στιγμές, να τις επιδιώκετε ρε. Δεν έρχονται μόνες τους. Όπως έτσι απλά με τον polse δεν βρεθήκαμε ποτέ, έτσι το ίδιο απλά θα μπορούσαμε να έχουμε βρεθεί. Οι στιγμές δεν γυρνάνε πίσω...

Αντίο φιλαράκο. Αντίο.

Τη φωτογραφία τη δανείστηκα από το φεηστσιμβουκικό προφίλ του Δράκου.

Μερικά εκλογικά. (Υπότιτλος: ήρθε η ώρα να πηδήξει κι άλλος...)

Πολλές φορές προσπάθησα να γράψω, είναι η αλήθεια, αλλά δεν...
Τέλος πάντων, όχι ότι διαβάζει κανείς ένα βλόγι που τυπικά έχει απενεργοποιηθεί εδώ και χρόνια, αλλά πιο πολύ για "ιστορικούς" λόγους ήθελα να καταθέσω 2-3 πράγματα. Βασικά νωρίτερα ήθελα, αλλά αν αναλογιστούμε ότι ακόμα δεν έχω γράψει την κριτική του UTH 2018, καταλαβαίνετε...

Έχουμε και λέμε.
Για όσους δεν θυμούνται γενικώς, ή είναι επιλεκτικά ξεχασιάρηδες, να θυμίσω ότι ο εκλογικός νόμος είναι η απλή αναλογική, ήδη από το 2016. Απλά δεν θα εφαρμοστεί σε αυτές τις εκλογές, αλλά στις επόμενες.

Ο παρατηρητικός πολίτης (my ass) θα έχει μετά βεβαιότητας τσεκάρει, ότι το όλο "ενημερωτικό" (μπλιαξ) διακύβευμα δεν έχει να κάνει με το ΑΝ θα βγει ο Κούλης, αφού μέχρι και το κομματικό σίχαμα που ονομάζεται ΕφΣυν το έχει ομολογήσει εδώ και πολύ καιρό. Το διακύβευμα δεν είναι καν, ΤΙ διαφορά θα έχει ο Κούλης από το pasok with virus (αχχχχ, πόσο χαίρομαι που θυμάστε αν κι έχουν περάσει τόσα χρόνια).

Το διακύβευμα είναι ένα και μόνο ένα: αν ο Κούλης εξασφαλίσει αυτοδυναμία. (μουσική παρακαλώ)

Επειδή ο Κούλης είναι σοβαρός επαγγελματίας πολιτικός που σέβεται τον ιδιωτικό τομέα αλλά περιέργως η οικογένειά του αποτελεί το μεγαλύτερο τσιμπούρι (aka παράσιτο) του δημοσίου, αν θυμάστε σχετικά πρόσφατα είχε δηλώσει ότι ΑΝ δεν πάρει αυτοδυναμία, θα ξανακάνει εκλογές το δεκαπενταύγουστο (που πέφτει νομίζω Πέμπτη, by the way). 
Παπάρια μάντολες αγαπητή μου αναγνώστρια, αγαπητέ μου αναγνώστη (οκ, ξέρω ότι δεν έχει μείνει κανείς αλλά για λόγους αβροφροσύνης).

Αν ο Κούλης ξανακάνει εκλογές στα καπάκια, αυτές θα γίνουν με την απλή αναλογική, δηλαδή αν υποθέσουμε ότι τώρα βγάζει 150 (τυχαίο νούμερο) βουλευτές, στις επόμενες με το ίδιο ποσοστό μπορεί να μην βγάλει ούτε 130. Και πως είναι πιο εύκολο να κάνεις κυβέρνηση, οέο;; Αυτό που δεν θέλει ο Κούλης είναι δεύτερο κόμμα στο μαγαζί να του πρήζει τα συκώτια, θέλει να πηδήσει μόνος του ο άνθρωπος, πως να το κάνουμε.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος άνθρωπος πλην εμού που να θυμάται τι έχει γραφτεί σε αυτό το ιστορικό βλόγιον, βοήθειά μας σας, αλλά πραγματικά πολλές φορές θυμάμαι τι έχω γράψει και γελάω μόνος μου διότι έχω πέσει τόσο πολύ δραματικά μέσα. Για την ακρίβεια όμως, η μεγάλη επιτυχία του βλογίου (όχι μόνο αυτού αλλά του κάθε σοβαρού) είναι ότι αν σχολίαζε πολιτικές εξελίξεις, βλέπεις εύκολα ότι το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα που λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα (ενδεικτικά, απλά αλλάξτε το ποιος λέει τι, εδώ). Τέλος πάντων, κάτι δικά μου...

Για'μένα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑς παλεύει να γλιτώσει τον α λα ευρωεκλογές διασυρμό. Γι'αυ΄το άλλωστε και έσπευσε ο Τσίπρας να προκηρύξει εκλογές, ώστε να προλάβει πολλά κόμματα από το να οργανωθούν και να κατέβουν (και ιδίως μήπως προλάβει τον Βαρουφάκη). Δεν ξέρω αν θα το καταφέρει, αλλά θα γράψω 2-3 σχόλια (yes, στον πρόλογο ήμασταν ακόμα) περί του πως φτάσαμε εδώ και τι συνέβη.

Βασικά, πόθεν προέκυψε ο καταποντισμός;
Εύκολη απάντηση: το δημοψήφισμα.
Σύντομη ανάλυση: παπάρια μάντολες. (παρένθεση: γαμώτο, έγραφα πολύ ωραία πράγματα τελικά).
Να υπενθυμίσω ότι αποτελούσε πάγια θέση μου πως ο κόσμος στις διπλές εκλογές του 15 ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ με γνώμονα βεβαιότητος ότι ΔΕΝ θα εφάρμοζε όσα είχε ως προεκλογικό πρόγραμμα. Αν εξαιρέσουμε την καυτή πατάτα φυσικά (δηλαδή μνημόνια και τα τοιαύτα, που δεν το λές και μικρό πακέτο), το πρόβλημα ήταν ακριβώς ότι τα εφάρμοσε όλα.

Πάμε, το λεπόν, στα σημαντικότερα των "όλων":
- Μακεδονικό.Τα γράφαμε και "πρόσφατα". Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω κάτι. Σε σχέση με το σενδόνι που είχα γράψει τότενες, υπήρξαν βελτιώσεις στη Συμφωνία των Πρεσπών. Κάτι είναι κι αυτό. Φυσικά δεν διάβασε κανείς εμένα, αλλά κάποια εξ όσων έγραψα ήταν τόσο προφανή που σίγουρα τα είχαν δει κι άλλοι και έλαβαν κάποια αντίμετρα, όπως είθισται να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Το αν η Συμφωνία έτσι όπως κατέληξε είναι καλή ή κακή θα το δείξει το μέλλον. 
Η γνώμη μου παντως δεν πολυαλλάζει, ότι είναι μια γενικά κακή Συμφωνία (ή στην καλύτερη πολύ μέτρια) διότι δώσαμε πολλά περισσότερα απ'όσα θα μπορούσαμε/θα έπρεπε/υπήρχε η "απαίτηση" τρίτων να δώσουμε και κυρίως, τα δώσαμε δίχως να εξετάσουμε τι ζημιά θα προκληθεί σε βάθος χρόνου. 
Και η παγκόσμια πολιτική σκακιέρα δεν έχει σε μεγάλη εκτίμηση του πολιτικά ηλίθιους να ξέρετε, που είθισται κιόλας να ταυτίζονται με τους χρήσιμους ηλίθιους. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχω πει ήδη από το 2008 ή κάπου εκεί οπότε και έγγραφα ότι όλα τα σημεία και τέρατα δείχνουν πως ήγγικεν η ώρα της "επίλυσης" του ζητήματος, ήταν δεδομένο ότι θα έπρεπε να κάνουμε και υποχωρήσεις αν θέλαμε να περισώσουμε την κατάσταση. 
Όμως ο χειρισμός της υποθέσεως ήταν τραγικός Πέραν των βουλευτών που ανοικτά έκαναν λόγο για δικαιώματα "Μακεδόνων" (και τώρα που έχουν σκάσει οι πρώτες προσφυγές του Ουράνιου Τόξου" να δείτε τι έχει να γίνει, αλλά όχι τώρα, σε μερικά χρόνια. Τότε είναι που θα δούμε τις πραγματικές συνέπειες της Συμφωνίας), μίλαγαν στη "μακεδονική" μέσα στο Κυνοβούλιο κλπ, είχαμε και τη σαλαμοποίηση όλων όσων αισθάνονται κάτι γι'αυτή τη χώρα. Αλλά αυτό θα το σχολιάσουμε στη συνέχεια.

- Μεταναστευτικό. Όχι προσφυγικό, μεταναστευτικό. Αν δείτε τα επίσημα στατιστικά (όχι αυτά των έμμισθων ΜΚΟ φυσικά), οι πρόσφυγες είναι περί τον έναν στους δέκα. Οι υπόλοιποι είναι απλοί μετανάστες, οι οποίοι προσπαθούν να εισέρχονται παράνομα στη χώρα (όχι μόνο την Ελλάδα) και για το λόγο τούτου καλούνται λαθρομετανάστες, όπως λαθρέμπορας είναι αυτός που εμπορεύεται παράνομα εμπορεύματα, λαθρεπιβάτης αυτός που ταξιδεύει παράνομα δίχως εισιτήριο, λαθροθήρας αυτός που κυνηγάει παράνομα κλπ. Ο λαθρομετανάστης είναι απλώς μια γαμη**νη λέξη και τίποτα άλλο: δεν υπάρχει τίποτα το ρατσιστικό. Αν κάποιος είναι πραγματικά ρατσιστής, μπορεί να χρησιμοποιήσει με αντίστοιχη διάθεση τη λέξη πρόσφυγας, τη λέξη αλλοεθνής, τη λέξη άνθρωπος κλπ, αν συνεννοούμεθα. Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι.
Στο μεταναστευτικό λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, γίνεται ένα ανεξέλεγκτο εμπόριο ανθρωπίνων ψυχών. Η χώρα μας είναι μία από αυτές που έχουν επιλεγεί να γίνεται κανονικός εποικισμός και μάλιστα άναρχος εποικισμός. Μην με ρωτάτε πως το ξέρω, διότι έχω ασχοληθεί με το θέμα επί σειρά ετών (αναρωτηθείτε αν έχετε ασχοληθεί διά ζώσης κι εσείς που έχετε εμπεριστατωμένη άποψη. Και δεν εννοώ το ίντερνετ). Πως αντιμετωπίζεται αυτός ο εποικισμός; Διά της αυξημένης παροχής δικαιωμάτων, η οποία ελλείψη άλλης λύσης, είθισται να γίνεται συνήθως εις βάρος των πολιτών. Δεν θα αναφέρω παραδείγματα διότι δεν με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν, όποιος θέλει, ας πάει να δει διά ζώσης τι συμβαίνει (όχι μέσω ίντερνετ). 
Η γαρνιτούρα έρχεται να συμπληρωθεί με τον αντιρατσιστικό νόμο, έναν νόμο τόσο ρατσιστικό που όχι απλώς ποινικοποιεί ακόμα και την σκέψη, αλλά αφήνει στην κρίση ανθρώπων ταγμένων απέναντι να κρίνουν αν η γνώμη σου είναι ρατσιστική ή όχι (θα αναφερθούμε εκτενέστερα παρακάτω), όντας νόμος ανθρωποκτόνος (που πρόσφατα αν παρατηρήσατε, αυστηροποιήθηκαν οι ήδη εξοντωτικές ποινές που προέβλεπε). 
Και λέω εγώ τώρα: το να έχεις απλώς μια άποψη αντίθετη προς κάτι (και η οποία προφανώς σε κάποιους δεν αρέσει) δεν σημαίνει ότι θες να πυροβολείς ανθρώπους ρε. Ξυπνάτε ρε, γαμώ τη δημοκρατία μου και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα ελευθερίας γνώμης μου μέσα. 
Ελπίζω τώρα να καταλάβατε τι δούλεμα έπεφτε τότε με τα περιβόητα νόμπελ Ειρήνης στους κατοίκους της Μυτιλήνης κλπ, που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το ένζυμο που αφήνει το κουνούπι για να μαλακώσει το δέρμα και να πιει το αίμα μετά. Αστειότητες.
Οι περιοχές που δέχονται εισροές μεταναστών, βιώνουν ένα δράμα. Ένα δράμα, το οποίο δεν εξωτερικεύεται διότι χαλάει την πιάτσα και τη γενικότερη συμπόνια που πρέπει να δημιουργεί το μεταναστευτικό πρόβλημα (ελπίζω να καταλάβατε τι συνέβη πρόσφατα στην Ιταλία με την τύπισσα που συενλήφθη επειδή παραβίασε κάθε νόμο και κανόνα που υπήρχε. Μμμμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, όχι, είμαι βέβαιος ότι δεν καταλάβατε).
Αν σου συμβεί κάτι, χτύπα ξύλο, η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα, διότι υπάγονται σε ειδικό καθεστώς (και έχουν και τις ΜΚΟ να τις προστατεύουν).

Παρεμπιμπτόντως, μήπως θυμάστε ένα καταπληκτικό σενδόνι περί του μεταναστευτικού που είχα κάνει το 2016; Ένα από τα σημεία που είχε σηκώσει κουβέντα τότενες και ήταν (ως σενδόνι) από τους βασικούς λόγους που έφαγα τη σειρά από ρουφιανιές ώστε να κλείσει ο αρχικός λογαριασμός μου στο φεηστσιμβούκιον και γενικά να ξενερώσω τόσο που έφτασα να εγκαταλείψω και το βλόγι τούτο, ήταν και η άποψή μου επί του θέματος. Τι άποψη δηλαδή, απλή παράθεση των γεγονότων έκανα. Αν δικαιώθηκα; Θα σας πω μόνο ένα πράγμα: έγραφα τότε ότι δεν υπάρχουν εθελοντές παρά είναι όλοι έμμισθοι και είχαν πέσει όλοι να με φάνε (στο φεητσιμβούκιον). Αν ψάξετε σήμερα για εθελοντές, δεν υπάρχει ούτε ένας. Γιατί; Διότι κόπηκαν τα λεφτά, έκλεισε η κάνουλα. Οι τότε έμμισθοι εθελοντές έχουν αντικατασταθεί από υπαλλήλους ΜΚΟ. Περιέργως, η ανθρωπιά κάποιων εξαφανίστηκε.

Η ουσία δεν αλλάζει: αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι οι κανονικοί πρόσφυγες, κατά βάσιν έχουν σοβαρό επίπεδο. Συνήθως είναι οικογενειάρχες, γνωρίζουν ξένες γλώσσες, δείχνουν σεβασμό στην τοπική κοινωνία και τους κατοίκους, είναι ευγενικοί κλπ. Ε, αυτοί μέσα σε ένα δίμηνο το πολύ έχουν φύγει από τη χώρα, οπότε μαντέψτε εσείς ΤΙ μένει πίσω (μόνο που δεν γυρνάει και εντελώς πίσω, ε;).
Όμως, όλα αυτά τα προβλήματα της κατάστασης, η ένδοξη κυβέρνησή μας (βοήθειά μας παναγίτσα μου), ήρθε και τα αντιμετώπισε με την υπογραφή του Συμφώνου του Μαρακές, το οποίο μετατρέπει τη νομική έννοια του πρόσφυγα σε αναφαίρετο δικαίωμα όποιου επιθυμεί να την επικαλεστεί (δηλαδή περίπου όλων). Τη μαλακία που κάναμε, θα την καταλάβουμε σε κάποια χρόνια, όταν θα είμαστε στα πρόθυρα να γίνουμε μουσουλμανική χώρα. Θυμηθείτε τα λόγια μου και αν δεν σας αρέσουν τα λόγια μου, ψάξτε τα στατιστικά περί υπογεννητικότητας και συνδυάστε τα με τον αριθμό των μεταναστών στην Ελλάδα.

Και μερικά βοηθήματα επί τούτων: το αν οι μετανάστες ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, ή τους εκμεταλλεύονται σύγχρονοι δουλέμποροι, δεν έχει να κάνει με το πόσο επηρεάζει την καθημερινότητα των Ελλήνων, οπότε μην απαντάτε άσχετα πράγματα σε άλλα ερωτήματα. Πως να το θέσω ευγενικά ρε παιδάκι μου: έχω βαρεθεί να διαβάζω χοντρομαλακίες, οκ;

Το αν και πως επηρεάζει το μεταναστευτικό αυτή την καθημερινότητα των πολιτών, ας βγείτε λίγο από τις ιστοσελίδες σας και ας κυκλοφορήσετε δίχως τις απόψεις σας στους δρόμους, να καταλάβετε. Από την πλευρά μου σας βοήθησα όσο μπορούσα. Δεν λέω κάτι άλλο. Παμπαρακάτ'.

- Ιδεολογικό τσουβάλιασμα. Λυπάμαι αλλά δεν ήξερα πως αλλιώς να περιγράψω αυτό το χάλι, αυτό το αίσχος, που μόλις πεις μια άποψη που δεν εγκρίνουν οι κομισσάριοι πολιτικής ορθότητας, είσαι φασίστας και χρυσαυγήτης. Θα ξεκινήσω με το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να συνεννοούμεθα.
Ερώτηση: έχετε δει ποτέ εμένα στους δρόμους να κάνω σου μου τη γυναίκα μου; Όχι. Σέβομαι την ιδιωτική ζωή μου, την κρατάω μέσα στο σπίτι μου. Γιατί λοιπόν εγώ ρε να πρέπει να αισθανθώ ότι βιάζομαι και να βλέπω τις ιδιωτικές ζωές άλλων να μπαίνουν στο δικό μου σπίτι; Ξέρετε πολύ καλά σε ΤΙ αναφέρομαι. Για ποιον λόγο ως λύση, να μου προσφέρετε να κλείσω πόρτες, παράθυρα, ίντερνετ, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, τα πάντα; Μήπως να γυρίσω και στις σπηλιές; 
Ακούστε κάτι παλουκάρια μου διότι κάτι έχετε παρερμηνεύσει. Εγώ είμαι ταγμένος μεταλλάς. Γουστάρω να πηγαίνω να τη βρίσκω σε συναυλίες μέταλ, να βρίσκω άλλους μεταλλάδες κλπ. Δεν αισθάνομαι περιθωριοποιημένος, ίσα ίσα, το ακριβώς αντίθετο. Έχετε δει τους μεταλλάδες να κάνουμε τίποτε metal pride στο Σύνταγμα, την Κάνιγγος, την Ομόνοια, τα Φάρσαλα; Όχι.
Ρε, δεν ενδιαφέρεται κανένας για το τι γουστάρουν να κάνουν άλλοι, το καταλαβαίνετε; Θες παλουκάρι μου να έχεις άντρα σύντροφο αντί για γυναίκα; Στα παπάρια μας. Δεν ρωτήσαμε, δεν μας ενδιαφέρει. Και όπως κανένα μέσον δεν θα δείξει πορεία των οπαδών του Απόλλωνα Σμύρνης ενάντια στο Βενέτη, πορεία όσων μεταλλάδων είναι υπέρ του Up the Hammers κατά των άθλιων συνθηκών του Terra Vibe ή ό,τι άλλο, ή των ιδιοκτητών κατοικιδίων που εναντιώνονται στη φορολόγηση, έτσι δεν ενδιαφέρεται κανείς για το τι γουστάρει να κάνει ένας gay. Κατανοητόν; Οι αντιδράσεις δεν έχουν να κάνουν με το ότι ο άλλος έχει μια διαφορετική άποψη περί του τι θέλει να κάνει στη ζωή του, αλλά στο γεγονός ότι αυτό που θέλει να κάνει ο άλλος στη ζωή του, πρέπει να μπει και στο δικό μου σπίτι.
Έρχονται λοιπόν οι κομισσάριοι πολιτικής ορθότητας, aka τσολιάδες στα παπάρια μας και λένε, αφού δεν δέχεσαι αυτό, είσαι φασίστας. Έτσι απλά, έτσι εύκολα.

Το ίδιο λένε και σε όσους είχαν αντίθετη άποψη στο μακεδονικό (κοιτάχτε πως κλείνουν τώρα που βρήκαμε τον καταλύτη).
Το ίδιο λένε και σε όσους έχουν απλώς αντίθετη άποψη στο μεταναστευτικό.
Το ίδιο λένε και σε όσους τολμάνε (!!) να χρησιμοποιούν λέξεις όπως η πατρίδα, ή που επιθυμούν να βλέπουν την ελληνική σημαία να ανεμίζει.
Το ίδιο λένε και σε όσους τολμάνε να εκφράσουν αντίθετη άποψη στο οποιοδήποτε θέμα ενδιαφέροντος της πολιτικής ορθότητος (βλ. δολοφονία Κωστόπουλου), κλπ, κλπ, κλπ, κλπ.

Θα φέρω στο νου σας δύο εικόνες: 
- στην πρώτη εικόνα, από συλλαλλητήριο για τη Μακεδονία, ένας τύπος (πιο γελοίος κι από τις καλύτερες επιθεωρήσεις) κατέβασε το παντελόνι του κρατώντας την ελληνική σημαία. Ελπίζω να θυμάστε ΤΙ τρελό πάρτι του Μπέρνι είχε στηθεί.... Και εννοείται ότι ο τύπος ήταν φασίστας, ως είχε αποφανθεί το κομισσαριάτο (φασισταριάτο) της πολιτικής ορθότητος.
- στη δεύτερη φωτογραφία, από το πρόσφατο gay pride, παρομοίως ξεβράκωτος με την ελληνική σημαία ξέρετε τι ήταν, με βάση το ίδιο κομισσαριάτο/φασισταριάτο; Δικαίωμα, ακτιβιστής, προχώ, μπράβο του.
Καταλάβατε τι συμβαίνει ή δεν έφτασαν τα πενηνταράκια; 
Συγγνώμη που δεν ανεβάζω τις εν λόγω σιχαμερές φωτογραφίες, αλλά θέλω να διατηρήσω το επίπεδο.

Το πιο ωραίο ξέρετε ποιο είναι όμως; πως όσο πιο ακλόνητο είναι ένα επιχείρημα, τόσο πιο φασίστας είσαι, αποδεδειγμένο αυτό.
Παράδειγμα πρώτο: θυμάστε τη ΣΥΡΙΖΑΙΑ που ήταν αναφανδόν υπέρ των μεταναστών, μέχρι που μια "αδελφότις" μπούκαρε στο αχρησιμοποίητο ξενοδοχείο της για να τους στεγάσει; Μήπως θυμάστε τις αντιδράσεις της μετά; Μόλις το υπενθυμίσεις είσαι φασίστας.
Παράδειγμα δεύτερο: έχετε ποτέ αναλογιστεί, πως η ανθρωπιά κάποιων στο μεταναστευτικό θα λάβει τέλος σε μια σεμνή τελετή, μόλις κοπεί η κάνουλα χρηματοδότησης; Όπως ακριβώς έγινε και με τους αλλοδαπούς εθελοντές, οι οποίοι εξαφανίστηκαν νύχτα πανταχόθεν. Μόλις το υπενθυμίσεις, είσαι φασίστας.
Παράδειγμα τρίτο και πολύ πρόσφατο: τα σπάνε τα τάγματα της Χρυσής Αυγής και το σχολιάζεις; Όλα καλά. Τα σπάνε τα τάγματα του... Βοθρίκωνος στην Άθενς Βόθρις; Είναι ακριβισμός, είναι δικαίωμα, είναι δημοκρατία. Αν ταυτίσεις τον Βοθρίκωνα με τη Χρυσή Αυγή, είσαι φασίστας.

Στη χώρα που κάποτε γεννήθηκε η Δημοκρατία, παρατηρείται ο απόλυτος σοδομισμός της και τελικά η θανάτωσή της. Έχω ξαναγράψει και παλαιότερα και εμμένω στη γνώμη μου ότι κάτι πάρα πολύ άσχημο, σοβαρό και κακό έχει συντελεστεί σε αυτή τη χώρα και ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί τι.
Δεν έχει σημασία ΤΙ κάνεις, αρκεί αυτό που κάνεις να το έχει φίλους να το στηρίξουν και να το αποθεώσυν. ΑΝ ακριβώς το ίδιο το κάνουν οι απέναντί, το επικρίνεις, το χαρακτηρίζεις, το πολεμάς. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο ήδη σάπιο βασίλειο της Δανιμαρκίας και είναι πολύ πιο σάπιο απ'όσο νομίζαμε.
Νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω, δεν χρειάζεται να επεκταθώ περαιτέρω.

Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά όμως, μια πλευρά που ποτέ δεν θα περίμενα αν πιάσω, ιδίως για το συγκεκριμένο κόμμα.
Όπως θα  θυμάστε έλεγα (και ακόμα το πιστεύω) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλέον εθνομηδενιστικό συνονθύλευμα που θα ρημάξει τα πάντα. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Παρά ταύτα, οφείλω να ομολογήσω ότι σε αρκετούς τομείς τα πήγε πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ξέρετε που; Όπου δεν ακολούθησε την ατζέντα του.

Παράδειγμα πρώτο: στην οικονομία (προσοχή, όχι στην πραγματική οικονομία, δηλαδή τους πολίτες, εννοώ στα οικονομικά του κράτους).
Όσοι έχουν πολύ δυνατή μνήμη θα θυμούνται ότι η κυβέρνηση του Αντωνίου του Γαμώ το κεφάλι μου του Σαμαρά, όταν συνειδητοποίησε ότι θα καταποντιζόταν, άρχισε να κάνει κοινωνική πολιτική μη εφαρμόζοντας τα συμφωνηθέντα με τους Ευρωπέους. Μάλιστα, αν θυμάστε, οι Ευρωπέη δεν μας είχαν δώσει και δύο δόσεις, προ των εκλογών, διότι ο μέγας πατριώτης Αντώνιος είχε ως εθνική στρατηγική να φέρει τον Αλέξιο τον Ανεπαρκή προ οικονομικών τετελεσμένων, αφήνωντάς του όλα τα αγγούρια των μνημονίων. Τελικώς δεν περίμενε ότι ο Αλέξιος τελικώς θα έκανε τη μεγαλύτερη κωλοτούμβα έβερ και θα εφάρμοζε τα πάντα. Τι έμεινε λοιπόν; 
Η απόλυτη επιβεβαίωση της ρήσης ότι, όπου ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι. Ο πρωτογενής τομέας παραγωγής είναι οριστικά κατεστραμμένος, οι μορφωμένοι νέοι είτε έχουν καταφύγει στο εξωτερικό (και σιγά μη γυρίσουν), είτε κάθονται εδώ και καταστρέφονται υπό οικονομικές συνθήκες που δεν μπορούν, όχι να κάνουν οικογένεια, αλλά έστω να φύγουν από το πατρικό τους, η ανεργία είναι στου διαόλου την κάλτσα (και μόνο λόγω μεταναστεύσεως και εργασιακών τρικ δείχνει να έχει πέσει εικονικά) και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, αν υπήρχε έστω μία γαμημένη πιθανότητα να γίνει κάτι καλό από την όλη κρίση, αυτήν την πιθανότητα την αφήσαμε και έφυγε. Ακόμα και σήμερα, όποια εταιρία θέλει να επιβιώσει ή να ανοίξει γρήγορα, θα πάει είτε στη Βουλγαρία, είτε στα Σκόπια Βόρειο Μακεδονία. Ταυτόχρονα, η εισροή εργατικού δυναμικού από χώρες όπου οι μισθοί είναι της τάξης των 3 δολαρίων τη μέρα (το πολύ), παρέχουν νέες χρυσές ευκαιρίες στους Ελληνάρες επαγγελματίες που σπεύδουν αφενός να επωφεληθούν της χρυσής ευκαιρίας, αφετέρου να διαμαρτυρηθούν που πέφτει ο τζίρος τους.

Παράδειγμα δεύτερο: εξωτερική πολιτική. Αν και είναι σαφές ότι έγινε μια ιδιαίτερα φιλότιμη προσπάθεια να ξεπουληθούν πολλά (βασικά, όσο το δυνατόν περισσότερα), οφείλω να ομολογήσω ότι η χώρα διέθετε το πιο δυναμικό ΥΠΕΞ εδώ και πολλά χρόνια (για την ακρίβεια, μόνο ο Μολυβιάτης, κατ' εμέ, έχει υπάρξει σοβαρός ΥΠΕΞ εδώ και δεκαετίες). Αν και δυστυχώς εξακολουθούσε να ταλαιπωρείται από πολλές παιδικές ασθένειες και έχοντας να αντιμετωπίσει και τις εγχώριες τρικλοποδιές, πιστεύω ότι τα πήγε αρκετά καλά. Το σημαντικότερο είναι ότι έφτιαξε μερικές ιδιαίτερα σοβαρές συνεργασίες σε γεωπολιτικό επίπεδο (πχ με Λιβύη, Αίγυπτο και Ισραήλ), ενώ έκανε αποφασιστικά βήματα ισχυροποίησης της συνεργασίας με τους Αμερικάνους. Το ότι τα έκανε σκατά και σε άλλα θέματα (βλ, Πρέσπες), τα έχουμε πει. Μην ξεχνάμε ότι αφού όλοι οι προηγούμενοι δεν ήθελαν, ήρθαν αυτοί που ήθελαν. Εντούτοις, υπάρχει και ένα κομμάτι που δεν αντιμετωπίστηκε όπως έπρεπε και αναφέρομαι στα όσα συμβαίνουν στη Θράκη στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων στην ιδιαίτερα κρίσιμη και εύφλεκτη περιοχή μας, τα οποία είναι δεόντως ανησυχητικά και, φυσικά, σχετίζονται με όσα γίνονται στο Αιγαίο.

Παράδειγμα τρίτο: Άμυνα. Τυπικά, ισχύει ό,τι και για το ΥΠΕΞ, αφού αυτά τα δύο κινήθηκαν μαζί σε μεγάλο βαθμό. Μην ξεχνάμε ότι τόσο ο Καμμένος όσο και ο Αποστολάκης, έχουν να αντιμετωπίσουν την πιο επιθετική Τουρκία από εποχής Αττίλα. Και δυστυχώς επιθετική όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα. Ίσως να το διαπιστώσουμε και σύντομα αυτό με μια επανάληψη του 96. Ο Ερντογάν, τα έχω ξαναγράψει και ξαναγράψει, είναι μεν ένας τεράστιος ηγέτης, που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί ολόκληρη η περιοχή εδώ και δεκαετίες, όμως (ευτυχώς για εμάς) είναι και μεγαλομανής (ψάξτε τα περί ελληνοτουρκικών που έχω γράψει και θα δείτε πολλά). Είναι δεδομένο ότι μόνο με διπλωματία αντιμετωπίζεται ο έντονος αναθεωρητισμός τους και πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα πήγαμε καλά σε αυτό το κομμάτι.

Παράδειγμα τέταρτο: σχέσεις με τρίτους. Εκεί που όλοι περίμεναν (κι εγώ, δεν το κρύβω) ότι η μοναδική ρεαλιστική συμμαχία που θα παρέμενε για την Ελλάδα θα ήταν με τη Βόρεια Κορέα, τελικώς ο Τσιπρας κατάφερε να φτιάξει τις καλύτερες διεθνείς σχέσεις σχεδόν με όλους. Οφείλω να ομολογήσω ότι για κακομαθημένος ψιλοαμμόρφωτος μπαχαλάκιας, τα πήγε εξαιρετικά στο συγκεκριμένο κομμάτι. Μάλιστα, αν προσέξατε, πολύ πρόσφατα το Spiegel (για όσους ξέρουν τι εστί Spiegel στη Γερμανία) τον εκθείασε, μεταφέροντας μια άτυπη γνώμη Γερμανών κυβερνώντων και αξιωματούχων ευρωπαϊκών θέσεων. Οκ, οι τελευταίοι είναι ενθουσιασμένοι από την ευκολία και ψυχρότητα με την οποίαν εκτέλεσε σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, κάνοντας πράγματα που, ειλικρινώς το πιστεύω, κανένα δεξιό κόμμα δεν θα τολμούσε να κάνει. Όμως για τον ίδιο λόγο, πήρε και πράγματα που κανείς εκ των προηγούμενων δεν είχε πάρει. Φυσικά αυτό δεν ξεπλένει τον ωκεανό φρικτών σφαλμάτων του σε άλλα επίπεδα, έτσι;

Δε νομίζω να υπάρχει κάτι άλλο να έχω να πω ως θετικό.
Ο κύριος λόγος που τα λέω αυτά είναι ότι έχει περάσει μια συντονισμένη γραμμή πως επρόκειτο για τη χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών. Θα συμφωνήσω ότι σε γενικές γραμμές ήταν μια κακή κυβέρνηση που τα πήγε παραδόξως και ανέλπιστα πολύ καλά σε κάποιους συγκεκριμένους (αλλά κρίσιμους) τομείς, όμως ακόμα κι έτσι δεν ήταν τόσο κακή όσο η κυβέρνηση του Αντωνίου του Γαμώ το κεφάλι μου του Σαμαρά, που πραγματικά νομίζω ότι ήταν το κερασάκι στο σκατό των ελληνικών κυβερνήσεων που ρήμαξαν τη χώρα όλες τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες.

Τι πρέπει να αναμένουμε τώρα; Όπως είπα, ο γνωστός λελές Κούλης, έχει μια πάρα πολύ σκληρή ατζέντα. Δεν το συζητάω αυτό.
Και έχει και Αδόνειδος, ε;
Θα κλάψουν μανούλες και θα κλάψουν πάρα πολύ. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι, θα κάτσει περίπου μια διετία, άντε λίγο παραπάνω και μετά θα έχουμε τον Αλέξιο τον Ανεπαρκή για καμιά οκταετία, με αυτά που θα γίνουν.
Πάντως σε κάθε περίπτωση, επαναληπτικές εκλογές ξεχάστε τις. Η όλη υπόθεση περιστρέφεται γύρω από το να ΜΗΝ πάρει αυτοδυναμία, έστω κι αν είναι γνωστό ότι με την ufoφη ως συγκυβέρνηση θα συνεχίσει. Προσωπικά, το θεωρώ εξόχως σημαντικό το να μην εξασφαλίσει αυτοδυναμία. 
Επίσης, όσοι τρέφετε αυταπάτες ότι ο Κούλης θα προσβάλλει τη Συμφωνία των Πρεσπών, σας συνιστώ να βρείτε από τώρα σύννεφο να πέσετε, διότι μετά μπορεί να έχουν ιδιωτικοποιηθεί κιόλας. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι εικόνισμα στο γραφεία του Κούλη και ευχαριστεί κάθε μέρα τον όσιο Κοτζιά που πήρε πάνω του την καυτή πατάτα.

Μια τελευταία παρατήρηση: αν έχετε την παραμικρή αυταπάτη ότι θα φύγει ο Καρανίκας, ο ξάδελφος Τσίπρας ή η Νοτοπούλου και δεν θα έρθει κανείς ημέτερος από την άλλη μεριά, είστε βαθύτατα νυχτωμένοι. Οι καρέκλες και οι θέσεις έχουν ήδη μοιραστεί και μαντέψτε: εσείς πάλι δεν έχετε συμπεριληφθεί. 
Και θα έρθουν αντίστοιχοι και θα είναι ισάξια άχρηστοι. Έτσι γινόταν πάντα, έτσι θα συνεχίσει να γίνεται. Εξάλλου όπως το δήλωσε και πρόσφατα, δεν είμαστε όλοι το ίδιο, δεν είμαστε όλοι ίσοι.

Προγνωστικά για το αποτέλεσμα δεν θα κάνω, διότι δεν έχει νόημα.
ΘΑ πω μια τελευταία γνώμη όμως και κρατήστε την καλά (αν διαβάσει κανείς): 
- όταν δεν δέχεσαι να αλλάξεις εσύ, δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να αλλάξουν αυτοί που κρίνουν ότι για να μην αλλάζεις είσαι ικανοποιημένος με αυτό που σου προσφέρουν.
- όταν τους δείχνεις ότι δεν προτίθεσαι να απαιτησεις έμπρακτα την αλλαγή, πάλι το ίδιο φαγητό θα σου φέρουν.
- τα κινητά μας να είναι καλά, βγαίνουν και νέα μοντέλα διαρκώς και πρέπει να αγοράζουμε και να ανεβάζουμε σέφλιζ στο φεηστσιμβούκιον και το ίνστραγραμμ να'ούμ και την αλλαγή ας την κάνουν άλλοι.
- μόνο που έτσι διαιωνίζεται το σάπιο σύστημα: όσο δεν αναλαμβάνεις εσύ την κατάσταση στα χέρια σου, θα επιλέγουν αντ'εσού κάποιοι άλλοι, αυτοί που θα θυσιάσουν ένα μπάνιο σήμερα.

Ταύτα και μένω.
Πάλι σενδόνι βγηκε, το κέρατό μου.
Ελπίζω να καταφέρω το επόμενο να είναι η κριτική του περσινού uth τουλάχιστον.
Σε κάθε περίπτωση, ζωή σε λόγου μας και βοήθειά μας.

Μακεδονία τέλος. Ζωή σε λόγου μας.

Ξεκαθαρίζω κάτι, επειδή δεν έχω και πολλά κέφια: το παρακάτω σενδόνι σχετίζεται με γεωπολιτικές κλπ.
Παρακαλώ τους ηλιθίους, να μην προχωρήσουν παρακάτω από αυτή τη γραμμή και να πάρουν το πτηνόν μαζί με το δρόμο και φεύγοντας να πάρουν μαζί (και να χώσουν εις τους ευγενικούς των πάτους) και τις ταμπέλες που μετά χαράς θα άφηναν.

Πριν από ακριβώς 10 χρόνια, σε μια εποχή που τα σενδόνια σε τούτο το ιστορικό βλόγι έφευγαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, είχα γράψει μεταξύ άλλων και ένα σενδόνι περί της Μακεδονίας.
Της δικής μας εννοώ, ετούτης που σήμερα προδώσαμε και εκχωρήσαμε οριστικά και τελεσίδικα.

Ίσως το σενδόνι εκείνο να είχε κάποιες ατέλειες, ίσως και κάποιες υπερβολές, όμως ήταν ένα εξαιρετικά ρεαλιστικό σενδόνι και ήδη από τότε προειδοποιούσε πως είχε καταφθάσει η ώρα να λυθεί το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων (το οποίο και πολύ είχε αργήσει κιόλας). Ουδέποτε πήραμε στα σοβαρά, όχι το βλόγι μου και τα σενδόνια που γράφω (αυτά συνολικά χεσμένα τα έχετε διότι οι περισσότεροι είστε το πολύ για κανά Άρλεκιν), αλλά τον άνεμο των εξελίξεων και τα όσα έρχονταν και αυτό είναι που ξεκινάμε σήμερα να πληρώνουμε: η πολιτικοποίηση του Έλληνος σταματάει με τον διορισμό στο Δημόσιο. Τα υπόλοιπα είναι απλώς κομματικά και για όλα φταίν οι άλλοι. Μήπως θυμάστε, τάχα μου, ότι τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισαν επειδή ΔΕΝ θα εφήρμοζε το πρόγραμμά του; Εμ, έλα που το εφάρμοσε, αλλά ας μην ξεφεύγω...

Ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή των τελευταίων 30 ετών μιας και φτάσαμε στο τέλος του δρόμου για το μακεδονικό, για να καταλάβουμε γιατί φτάσαμε στο σήμερα: 
- ο πατήρ Δράκουλας (βλ. Μητσοτάκης) είχε πει τη μνημειώδη ατάκα ότι "μετά από 20 χρόνια κανείς δεν θα θυμάται την υπόθεση της Μακεδονίας" (και έπεσε έξω, όπως σχεδόν σε όλα: γι'αυτό εξάλλου και θεωρείται τοτέμ της πολιτικής και γι'αυτό έζησε σχεδόν 100 χρόνια, διότι δεν τον ένοιαζε να πέφτει μέσα. Εξάλλου πολιτικός ήταν, γιατί να τον νοιάζει; )
- όλα τα ενδιάμεσα χρόνια, δεν επεδίωξε κανείς (μα κανείς) να ασχοληθεί στα σοβαρά με το όνομα. Για την ακρίβεια, όπως πληροφορηθήκαμε χθες (και τον πιστεύω απόλυτα τον Κοτζιά σε αυτό) είχαν γίνει προσπάθειες μεγάλου ξεπουλήματος κιόλας.
- σήμερα ποιοι σκούζουν; πρώτον, ο Σαμαράς, που είναι στους κυρίους υπαιτίους που τα πράγματα έχουν γίνει εντελώς σκατά (γι'αυτό εξάλλου τον είχαν πετάξει κλωτσηδόν έξω και ο γέρος Καραμανλής και ο πατήρ Μητσοτάκης). Δεύτερον, όλοι οι πολιτικοί που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν σε πολυ ισχυρότερες κυβερνήσεις και που θα μπορούσαν να έχουν κάνει σοβαρά βήματα να επιλύσουν το ζήτημα (συμπεριλαμβανομένου και του ανηψιού Καραμανλή). Τρίτον, η Ντόρα (πάλι της ιδίας οικογένειας), η οποία μάλιστα είχε θητεύσει και ως ΥΠΕΞ και εικάζω ότι είχε το θέμα επιμελώς κρυμμένο στο συρτάρι της.
- αφού λοιπόν, τοσα χρόνια δεν υπήρχαν πραγματικά πρόθυμοι (όπου η πάγια θέση μου είναι, ότι αφού δεν επέτρεψαν στον σοβαρότερο διπλωμάτη που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, το Μολυβιάτη, δεν υπάρχει θεωρία για άλλα), ήρθαν τώρα αυτοί που πραγματικά θέλουν να επιλύσουν την εκκρεμότητα (και ακολουθεί, όπως προϊδέασαν, η Τσαμουριά και το Κυπριακό. Εκπλήσσομαι που δεν μνημόνευσαν τη Θράκη και το Αιγαίο, ίσως να πρέπει να ξαναέλθει ο Ερντογαν, δεν ξέρω). Και τώρα σκούζουν όλοι αυτοί που δεν έκαναν ποτέ το παραμικρό, διότι υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να κάνουν αλλά υπέρ των άλλων (λες κι αυτοί που δεν έκαναν ποτέ, υπέρ ημών θα τα έκαναν).

Πως έχουν τώρα τα πράγματα;
Κατ' αρχήν, πλέον αλλάζουμε κεφάλαιο και μπαίνουμε από το θεωρητικό, στο πρακτικό. Πλέον, ανοίγει κεφάλαιο αλλαγής συνόρων σε όλη σχεδόν τη συνοριακή γραμμή της χώρας. Για την ώρα, μόνο η Βουλγαρία δεν έχει εγείρει θέματα και αν και λόγω ΕΕ είναι δύσκολο να το κάνει, ας μην εκπλαγούμε και ιδιαίτερα άν.....
Κατά δεύτερον, δεν υπάρχει καμία Severna Makedonija. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν υπήρξε. Στο ελληνικό κείμενο που διέρρευσε προ ελαχίστων ημερών δεν υπάρχει καμία απολύτως μνεία σε τέτοια υποχρέωση των Σκοπιανών (νυν Μακεδόνων και με τη βούλα). Μόνο τα εθνομηδενιστικά ΜΜΕ και οι βαλτοί εγκάθετοι μετά των ηλιθίων διέδιδαν και αναπαρήγαγαν κάτι τέτοιο, εξυπηρετώντας απόλυτα την εθνομηδενιστική κυβερνητική προπαγάνδα.

Παρακάτω, θα εκθέσω λεπτομερώς τις απόψεις μου για το θέμα (με βάση το κείμενο), όχι επειδή θα αλλάξει κάτι, απλά για να έχουμε να θυμόμαστε. Εξάλλου, πιστέψτε, εγώ το χρέος μου απέναντι στην ιστορία το έχω ήδη πράξει, και όχι μόνο εγκαίρως μέσα από τούτο το βλόγι (και να μου επιτρέψετε να μην αποκαλύψω τι εννοώ).

Για να καταλάβετε σε πόσο ηλίθιο λαό απευθύνονται όλοι, χθες ο Κοτζιάς διευκρίνισε ότι δεν εκχωρούμε την εθνότητα του Μακεδόνα, αλλά την ιθαγένεια.
Τι σημαίνει αυτό; Είτε ότι ως ΥΠΕΞ δεν γνωρίζει τι εστί (σημαίνει) ιθαγένεια, είτε ότι το ξέρει αλλά το διαστρεβλώνει ενσυνείδητα. Διότι η ιθαγένεια είναι άμεσα συνυφασμένη με το έθνος (ως γένος). Πχ, στη Γαλλία δεν μπορείς να πάρεις πολωνική ιθαγένεια, γαλλική θα πάρεις και δεν έχει καμία σημασία αν σε όλη την υφήλιο η Γαλλία λέγεται Φραγκία (France, εξ ου και οι Φράγκοι) αλλά εμείς για λόγους θρησκευτικής ονειρώξεως (βλ. σταυροφορίες) τους ονομάζουμε Γάλλους: οι Γάλλοι τι κάνουν; Μας γράφουν μεγαλοπρεπώς στα παπάρια τους και συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους προς την αιωνιότητα.

Άρα δεν έχει νόημα να λέμε ότι τους εκχωρήσαμε μόνο τη μακεδονική ιθαγένεια και όχι τη μακεδονική εθνότητα, διότι το ένα συνεπάγεται (και προκύπτει από) το άλλο.

Μετά, έχουμε το θέμα της διευκρίνισης της ιθαγένειας: Μακεδόνας/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε της δηλώσεις του Ζάεφ: πουθενά δεν έκανε λόγο για "πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας", παρά μίλησε ρητώς για Μακεδόνες ως κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους Έλληνες: "η ευρωπαϊκή αντίληψη αποτελεί δημοκρατική έκφραση, οι Έλληνες οι μακεδόνες οι Ευρωπαίοι είναι πιο ισχυροί απέναντι στην ξενοφοβία".

Όταν είσαι τόσο ηλίθιος που εκχωρείς το δικαίωμα της καταγωγής από τη Μακεδονία διευκρινίζοντας ότι δεν έχει σχέση με την αρχαία Ελλάδα και την ελληνική κληρονομιά, δεν αφαιρείς από τους άλλους το δικαίωμα να ζητάνε από την ελληνική Μακεδονία κάτι, παρά αφαιρείς το δικό σου δικαίωμα στην πολιτιστική και ιστορική συνέχεια σε σχέση με την αρχαία Μακεδονία: αύριο, που τα Σκόπια θα είναι και με τη βούλα Μακεδόνες -για την ακρίβεια, οι μόνοι Μακεδόνες, προσέξτε το καλά αυτό για να μην ξαναπέφτετε τελευταία στιγμή από τα σύννεφα-, θα είμαστε εμείς που θα βρεθούμε στην αντίθετη θέση και που δεν θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο, γεγονός που θα ανοίξει και επίσημα τις εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος μας.

Πάντα, βεβαίως, θα υπάρχει και μια σοβαρή μερίδα ηλιθίων, κατά βάσιν εθνομηδενιστών, που θα διερωτηθεί, "τι έχουμε να φοβηθούμε από τα Σκόπια;".
Και το Κόσσοβο γέλασε, διότι το Κόσσοβο ξέρει.
Βέβαια, θα μου πείτε και σωστά, μα το Κόσσοβο είναι μια παραδοσιακή περιφερειακή υπερδύναμη, με ιστορική συνέχεια, με πετρέλαια, με πλουτοπαραγωγικές πηγές, με πολιτισμική συνέχεια, με πολιτική ισχύ κλπ, κλπ, δεν είναι Σκόπια...
Ώπα, μισό.........
Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε έτσι; Δεν έχουμε ξεχάσει ότι το παρόν βλόγι χρησιμοποιεί τόσο καυστικό σαρκασμό, που μπορείτε να εξαφανίσετε έως και το πουρί από την τουαλέτα σας...

Να συνεχίσουμε: οι κωδικοί των αυτοκινήτων θα γίνουν ΝΜΚ (προβλέπει η συμφωνία), αλλά όλοι οι υπόλοιποι κωδικοί θα παραμείνουν MKD. Ερώτηση, αφού "συμφωνήσαμε" στο Severna Makedonija, γιατί δεν γίνονται όλα SMJ;
Απάντηση: διότι (ξαναλέω) το ότι συμφωνήσαμε σε Severna Makedonija το έχετε διαβάσει μόνο σε ρεπορτάζ (κυρίως εθνομηδενιστιού τόξου και την αντίστοιχη αναπαραγωγή από ηλιθίους).

Σε κάποιο σημείο του παλαιού μου σενδονιού έγραφα ότι ο κόσμος νομίζει πως η ιστορία είναι το όνομα, ενώ στην πραγματικότητα το όνομα είναι αυτό που κρύβει όλα αυτά που υπάρχουν από πίσω του, ένα εκ των οποίων είναι η ιστορία, ένα άλλο τα εδάφη και ένα τρίτο, ίσως το βασικότερο όλων, οι προσδιορισμοί (που εμπεριέχουν και το εμπόριο). Μάλλον έχουμε λησμονήσει ότι από αρχαιοτάτων ετών, οι περισσότεροι πόλεμοι γίνονται για την εξασφάλιση πόρων (δηλαδή, για το εμπόριο, το οποίο εμπεριέχει και την ενέργεια).

Από σήμερα και με τη βούλα, ο Μακεδονικός Χαλβάς δεν έχει δικαίωμα να ονομάζεται έτσι: πρέπει να ονομαστεί Νοτιομακεδονικός Χαλβάς (σε πρώτη φάση, διότι σε τρίτη φάση ούτε αυτό θα μπορεί). Για όσους έχουν ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα (ακόμα και για τους εθνομηδενιστές με τον γνωστό σχετικά χαμηλό δείκτη νοημοσύνης), είμαι βέβαιος ότι μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Εξαρχής γκάριζα σε διάφορους διαδικτυακούς (και μη) χώρους που συχνάζω, πως το Severna Makedonija ήταν παραπλανητικό και ανούσιο και ότι όλο το παιχνίδι θα παιζόταν σε όλα τα υπόλοιπα (ήτοι τους προσδιορισμούς): το προϊόν της χώρας δεν θα ονομαζόταν severnamakedonski. Ποτέ δεν προοριζόταν για τέτοιο: macedonian θα ήταν, μακεδονικό. Αυτό δεν  το διαβάσατε πουθενά, μέχρι τη στιγμή που δήθεν διέρρευσε το κείμενο της συμφωνίας, αλλά όπως έχω ξαναπεί, ξέρουν πολύ καλά σε πόσο ηλίθιο λαό απευθύνονται. 

Πάμε στη συνέχεια τώρα. Στο άρθρο 8, μνημονεύεται και το ακόμη καλύτερο, ότι πρέπει (μεταξύ άλλων) να αλλαχθούν και τα βιβλία. Οι εθνομηδενιστικοί κύκλοι, όπως όλα τα φίδια που προσπαθούν να σε υπνωτίσουν, διέρρεαν δήθεν ότι αυτό αφορά τα Σκόπια. Λάθος: ρητώς μνημονεύεται ότι αφορά και τα δύο μέρη. Δεν θα αλλάξουν μόνο οι Σκοπιανοί γτα δικά τους, θα αλλάξουμε και εμείς τα δικά μας. Και το ερώτημα είναι το εξής: αφού τάχα μου έχουμε διασφαλίσει τα συμφέροντά μας, γιατί να αλλάξουμε τα δικά μας τα βιβλία; Και τι θα λέμε ότι ήταν ο Φίλιππος ο Β' ή ο Μ.Αλέξανδρος; Αλλαγή βιβλίων, η χαρά της Ρεπούση λέμε, παρόλο που η γυναίκα πήρε μεγάλη στεναχώρια πρόσφατα, αφού είδε το περί συνωστισμού αφήγημά της να καταρρέει διά στόματος Ερντογάν ο οποίος δήλωσε ότι μας έριξαν στη θάλασσα της Σμύρνης... Αλλά μην ξεφεύγουμε...

Θυμάστε λίγο καιρό πριν που στα Σκόπια ξήλωναν τις ταμπέλες από το αεροδρόμιό τους;
Για θυμηθείτε τώρα και τον Μπουτάρη που έλεγε να αλλάξουμε τις ονομασίες στο αεροδρόμιο και τα ΚΤΕΛ διότι μπερδεύεται ο κόσμος με τα Σκόπια (τα οποία αποκάλεσε Μακεδονία, ως δήθεν ότι τα λένε έτσι οι άλλοι):



Λοιπόν, όπως δεν έπεσα έξω σε τίποτε από τα προηγούμενα που επί χρόνια έγραφα (και αυτό δεν το λέω για να βλογάω τα γένια μου), έτσι σας διαβεβαιώ πως δεν θα πέσω έξω ούτε σε αυτά που θα σας γράψω τώρα:
Ανάμεσα στις δύο χώρες, έγινε προ πολλού μια συμφωνία λείανσης των γωνιών, με την ελπίδα ότι θα χρησιμοποιθεί ως ένδειξη καλής θέλησης για να συνεχίσουν οι "διαπραγματεύσεις". Στο πλαίσιο της λείανσης, για ένα διάστημα δεν θα χρησιμοποιεί κανείς τίποτα (αν και οι Σκοπιανοί δύσκολα θα κρατηθούν με τέτοιο θησαυρό στα χέρια τους).
Για παράδειγμα, δεν θα ονομάζουν αυτοί το αεροδρόμιο Μέγας Αλέξανδρος και δεν θα ονομάζουμε εμείς το αεροδρόμιο Μακεδονία (οσονούπω κι έρχεται).
Τα βιβλία θα αλλάξουν με σκοπό να χαθεί η ιστορική μνήμη. Ούτως ή άλλως είμαστε ανιστόρητοι ως έθνος. Οι δε όποιες ορθές ιστορικές επικλίσεις θα αποδίδονται σε χρυσαυγήτες (υπάρχει πλήθος εθνομηδενιστών που ευχαρίστως φασίζουν κατά του οιουδήποτε και μάλιστα μετά χαράς). Ξέρεις ιστορία; Άρα είσαι χρυσαυγήτης: αυτή θα είναι η τακτική που θα ακολουθηθεί, διότι ταυτόχρονα θα υπάρχει και ποινικοποίηση και πολλά άλλα που να επιχειρούν να "αποτρέψουν" τον κόσμο από το να ταυτιστεί με τους χρυσαυγήτες. 
Σάμπως δεν τα είδαμε πρόσφατα και με τα αίσχη του gay pride; Είμαι βέβαιος ότι όλοι είδατε τη φωτογραφία που στην αριστερή πλευρά έχει δύο... μερακλήδες και από την άλλη την κοινοβουλευτική ομάδα της ΧΑ με τη λεζάντα "αν σε ενοχλεί αυτό και όχι ετούτο, έχεις πρόβλημα". Καταλάβατατε; Ή μ' εμάς, ή με τους άλλους. Το ίδιο θα γίνει κι εδώ: ή αποδέχεσαι το ξεπούλημα και την προδοσία, ή είσαι χρυσαυγήτης και φασίστας. Δεν υπάρχει άλλη λύση, δεν στην παρέχουμε, στην αρνούμαστε, ανάμεσα σε δύο θα διαλέξεις, είτε γουστάρεις, είτε όχι. 
Βέβαια, ως γνωστόν οι χρυσαυγήτες αν υπάρχει κάτι που δεν ξέρουν, αυτό είναι η ιστορία, άρα μέσα στον κυκεώνα θανατηφόρων λαθών, γίνεται και αυτό της ποιοτικής αναβάθμισης των χρυσαυγητών, το οποίο θα διαπιστώσουμε σε όλη του την έκταση μετά από λίγα χρόνια.

Για να καταλάβετε πόσο σοβαρό είναι αυτό το τελευταίο, θα σας υπενθυμίσω ότι το κυπριακό πρόβλημα έχει προκύψει ακριβώς από την ίδια τακτική, όπου στέλναμε στους Τούρκους τους Έλληνες μουσουλμάνους, ακριβώς επειδή ήταν μουσουλμάνοι. Τώρα, παρόμοιοι κύκλοι στέλνουν στους φασίστες, όποιον ξέρει ιστορία, όπως ενδιαμέσως, προ εμφυλίου, άλλοι παρεμφερείς κύκλοι έστελναν κυνηγημένους στο βουνό ανθρώπους άσχετους με τέτοια πράγματα (όπως πχ ο βενιζελικός Σαράφης). 
Όλα αυτά, επιτελούν το ίδιο έργο, την όξυνση των καταστάσεων και στην Ελλάδα η όξυνση έχει αποδείξει ότι παύεται με πολύ αίμα και πολύ μίσος. Αλλά δε βάζουμε μυαλό.

Να συνεχίσω όμως: έχουμε παραδώσει τα πάντα στους Σκοπιανούς. Πλέον αυτοί οι τύποι δεν θα χρειάζονται συνταγματικές πρόνοιες περί απανταχού Μακεδόνων, ή αλυτρωτικούς χάρτες με τη Θεσσαλονίκη. Το άρθρο 7 είναι σαφέστατο και αναφέρεται στην αντίληψη περί των εννοιών: αυτό που τους έχουμε εκχωρήσει δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική κληρονομιά: "αναφέρεται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά". Τελεία. Ξαναλέω, ολογράφως τελεία: διαφορετικό, αλλά "ξεχνάει" να μνηνομεύσει ως προς τι. Τι είναι αυτό που συμφωνούν τα δύο μέρη; Αρχίζετε ναν καταλαβαίνετε τώρα; Έτσι όπως έχει γραφτεί η πρώτη παράγραφος του αρ.7, απλώς λέει ότι τα δύο μέρη θα ορίζουν διαφορετικά το τι σημαίνει Μακεδόνας και μακεδονικός, όχι ότι ο Μακεδόνας των Σκοπίων είναι άλλο πράγμα από την ιστορική Μακεδονία. Δεν υπάρχει καμία συμφωνία σε αυτό διδότι δεν μνημονεύεται πουθενά.
Στην παράγραφο 2 και 3, αναγνωρίζουμε πλήρως ότι εμείς είμαστε κάτι άλλο από εκείνους, μόνο που αυτοί πλέον ονομάζονται Μακεδόνες. 
Έχετε δει κάπου μέσα στη συμφωνία να μνημονεύεται ότι οι δικοί μας μπορούν να ονομάζονται Μακεδόνες; 
Όχι, θα "διέφυγε". 
Άρα, λοιπόν, αυτοί που μένουν στις περιοχές της παρ.2 είναι κάτι διαφορετικό από αυτούς που μένουν στις περιοχές της παρ.3 και μόνο οι δεύτεροι ονομάζονται Μακεδόνες, οι οποίοι προσδιορίζεται ότι είναι πολίτες της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Το πιάσατε τώρα; Ο γεωγραφικός προσδιορισμός έτσι όπως καθορίστηκε, γυρνάει μπούμερανγκ, ανάποδα, αφοόυ αφήνει να εννοηθεί ότι εμείς κατέχουμε το νότιο τμήμα της συνολικής Μακεδονίας, το οποίο θα πρέπει να μετονομάσουμε σύντομα κιόλας σε Νότια Μακεδονία (αντί του κεντρική). Όμως ούτε αυτό το το τελευταίο θα μπορέσουμε να κρατήσουμε, διότι πλέον υπάρχει κράτος με την ονομασία της Μακεδονίας στα βόρειά μας. Για να καταλάβετε πόσο σοβαρό είναι αυτό, αναλογιστείτε τι έχει να γίνει η η Θράκη μετονομαστει σε "Δυτική Ευρωπαϊκή Τουρκία"... Νομίζω δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο επί τούτου...

Πάμε τώρα, στην παρ.4; Τι είναι η μακεδονική γλώσσα; κομμάτι των σλαβικών γλωσσών και κουλτούρας. Είδατε πουθενά να γίνεται λόγος για μακεδονική γλώσσα που είναι ελληνική γλώσσα; Όχι. Τι μιλάνε οι κάτοικοι της βορείου Ελλάδος; Ελληνικά, όχι μακεδονικά. Τα μακεδονικά είναι σλάβικη γλώσσα. Το καταλάβατε τώρα ή ακόμα μπερδεύετε τα επίσημα κείμενα, τις συμφωνίες, με τα άρθρα και την προπαγάνδα των εθνομηδενιστών; Σε μια Συνθήκη, σημασία έχει αυτό που υπογράφεται, όχι αυτό που αναλύεται ως ερμηνεία εκ των υστέρων. Γκέγκε;

Πάμε τώρα στο άρθρο 8: αν κάποιο από τα δύο μέρη διαπιστώσει ότι το άλλο μέρος χρησιμοποιεί σύμβολα που δεν πρέπει, θα ζητήσει από το έτερο συμβαλλόμενο μέρος να τα αποσύρει (παρ.1).
Να το ξαναπώ: δεν λέει, αν το πρώτο μερος (εμείς) διαπιστώσουμε ότι το άλλο μέρος (Σκοπιανοί) χρησιμοποιήσουν σύμβολα που μπλα μπλα μπλα...
Λέει ρητώς και για τα δύο μέρη. Επειδή εγώ αν και άπιστος, είμαι πτωχός το πνεύματι ρε παιδιά, για εξηγήστε μου, εμείς ποιο ακριβώς σκοπιανό σύμβολο χρησιμοποιούμε, που μπορεί να βγάλει τα Σκόπια από τα ρούχα τους και να μας ζητήσουν σε σε σύντομο χρονικό διάστημα να καταργήσουμε; Τον ήλιο της Βεργίνας;Βλέπετε, πως όλο το "υποστηρικτικό" τμήμα της Συνθήκης έρχεται και επιβεβαιώνει διαρκώς ότι πουλήσαμε τη Μακεδονία κι ουχί ότι διασφαλίσαμε τα συμφέροντά μας;

Πάμε τώρα στην παρ.2, που έχει πολύ μεγάλη πλάκα: το δεύτερο μέρος (Σκόπια) θα επανεξετάσει τα μνημεία του κλπ, κλπ, ώστε να μην συγχέονται με την αρχαία ελληνική ιστορία που είναι αναπόσπαστο μέρος του πρώτου μέρους. Καταλάβατε τώρα; Όταν έγινε ο προσδιορισμός του τι εστί μακεδονικός, πουθενά δεν αναφέρθηκε η λέξη ελληνικός ή άλλο παράγωγή της, ακριβώς διότι στο πλαίσιο της συμφωνίας το μακεδονικόν πρέπει να διαχωριστεί από το ελληνικόν. Τώρα λοιπόν, προς επίρρωσιν όλων των παραπάνω, έρχεται και διευκρινίζει πως τα μνημεία του δευτέρου μέρους (δηλ. τα μακεδονικά, η ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά τους) πρέπει να είναι διαφορετικά από την ελληνική πολιτισμική και ιστορική κληρονομιά του πρώτου μέρους. Μόνο στη μία περίγραφή μνημονεύεται εθνικός επιθετικός προσδιορισμός.

Καταλάβατε τώρα (για να μην αναλύω όλο το κείμενο), προς τι η ιστορική λείανση που προανέφερα (με σχολικά βιβλία, χάρτες, κλπ); Προκειμένου μετά από 20 χρόνια ό,τι μακεδονικό υφίσταται να είναι ταυτισμένο με τους Σκοπιανούς. 
Η Μακεδονία τελείωσε από την Ελλάδα κυρίες και κύριοι, ημερομηνία 17/6/18, με υπογραφές των Τσίπρα και Κοτζιά.

Για ψάξτε τώρα στο βλόγιόν μου να δείτε πόσες φορές έχω γράψει τα περασμένα χρόνια ότι θεωρούσα τον ΣΥΡΙΖΑ (του ακόμα ασθμαίνοντος 3%) ίσως ό,τι πιο επικίνδυνο έχει βγει ποτέ στη χώρα. Καταλαβαίνετε τώρα τι εννοούσα;
Και τώρα, όπως έχουν ήδη προαναγγείλει, επειδή οι εθνομηδενιστικές ορέξεις άνοιξαν, θέλουν να λύσουν και το θέμα της Τσαμουριάς και το Κυπριακό.
Καταλαβαίνετε πως.

Α, κάτι τελευταίο, επειδή εσχάτως οι εθνομηδενιστές, σίως επειδή θεωρούν ότι ετυμολογικά προκύπτει από το gay pride, μας έχουν γίνει και εξπαίρ στο Δίκαιο της Θάλασσας (σας προτρέπω να βρείτε το έτερο σενδόνι μου επί του θέματος, μιας και πρόκειται περί αριστουργήματος), επιχειρούν να μας καθησυχάσουν και περί του αρ.13 της ιδίας συμφωνίας, ότι τάχα μου και δήθεν και όχι και λοιπά. Για να σκεφτείτε πόση πρεμούρα έχουν, που επιστρατεύθηκαν παλι τα ελληνικά hoaxes για να καταρρίψουν (λέμε τώρα) τον υποτιθέμενο μύθο.

Μόνο δύο κουβέντες θα πω.
Ένα περίκλειστο κράτος έχει δικαίωμα πρόσβασης στη θάλασσα, υπό την προϋπόθεση ότι τόσο το ίδιο, όσο και τα συνορεύοντά του, έχουν υπογράψει τη Συνθήκη. Η λεπτομέρεια εδώ είναι, ότι ο Δίκαιο δεν καθορίζει / δεσμεύει το που μπορεί να είναι αυτή η πρόσβαση στη θάλασσα. Δηλαδή στην περίπτωσή μας, μπορεί να είναι και στον Εύξεινο Πόντο (Βουλγαρία) και στην Αδριατική (Αλβανία) αλλά και στο Αιγαίο (Ελλάδα). Δεν θέλω να σας το μπλέξω κι άλλο, διότι πρακτικά και αλλού μπορεί να είναι, αλλά ας μείνουμε σε αυτές τις τρεις λύσεις. Η ουσία είναι ότι πουθενά δεν υπάρχει δέσμευση για εμάς, να κάνουμε και αυτήν τη διευκόλυνση. Το γιατί θα γίνει και αυτό, το αφήνω στον δείκτη νοημοσύνης του καθενός. 
Το μόνο που θα προσθέσω είναι πως, τα πράγματα είναι τόσο απλά που ακόμα και το iq ενός εθνομηδενιστή μπορεί να τον βοηθήσει να το καταλάβει, παρόλο που οι τοιούτοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο πόλεμος στη Συρία γίνεται τόσα χρόνια μετά, όχι επειδή εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση οι Ρώσοι στη Μεσόγειο, αλλά επειδή έτσι έχει καβλώσει στους Αμερικάνοι, να κοπανάνε στου διαόλου την κάλτσα για να περνάει η ώρα. Βέβαια θα μου πείτε τώρα και σωστά, δεν συνορεύει η Ρωσία με τη Συρία; Μα φυσικά και συνορεύει. Ε; Δεν συνορεύει; Με πιάσατε, πιστεύω.... 

Και για το τέλος, επειδή διάφοροι εκφράζουν την απολύτως λογική απορία, ότι δεν μας απαγορεύει κανείς να ονομαζόμαστε κι εμείς Μακεδόνες ή να συνεχίσουμε να τραγουδάμε Μακεδονία ξακουστή κλπ, θα τους συστήσω να διαβάσουν λίγο πιο προσεκτικά το κείμενο της συμφωνίας και να αναλογιστούν πως μέχρι πρότινος, δεν υφίστατο μακεδονικό κράτος, ούτε μακεδονική ιθαγένεια. Πλέον υπάρχουν και αυτό αλλάζει όλα τα; δεδομένα. Σημασία δεν έχει αν το γειτονικό κράτος είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο από 'σένα, αλλά το αν επιβουλεύεται εδάφη σου. Όπως, λοιπόν, είναι επικίνδυνο να λέει κάποιος εντός συνόρων ότι εγώ είμαι Αλβανός ή Τούρκος διότι αμφότερα παραπέμπουν σε μειονότητες με όσα αυτές συνεπάγονται, έτσι από σήμερα θα ισχύει και για το είμαι Μακεδόνας. Κατανοητόν;

Πιο πριν, η Μακεδονία ήταν μέρος της Ελλάδας, πλέον η Μακεδονία είναι επίσημα εκτός ελληνικού πολιτισμού και ιστορίας. Άρα δεν μπορούμε να τραγουδάμε για Μακεδονίες και τα τοιαύτα. Μην εκπλαγείτε, αν υπάρξει και η σχετική ποινικοποίηση του ζητήματος. Εξάλλου, είμαι βέβαιος πως γνωστός δικηγόρος που ήδη πανηγυρίζει, μετά χαράς θα αναλάβει δωρεάν τέτοια εξυπξηρέτηση εις βάρος οτου ελληνικού έθνους, αν φυσικά δεν τον προλάβει κανάς κυβερνητικός παράγοντας ή καμιά ΜΚΟ.

Τα δεινά, τώρα ξεκινάνε, το πουλόβερ μόλις ξεκίνησε να ξηλώνεται.
Μέχρι τώρα ήμασταν στους τίτλους εισαγωγής του έργου. Τελικά αυτή η έρμη η περιοχή δεν θα ηρεμήσει ποτέ.

Τετέλεσται. 

Ας μιλήσουμε λίγο και για ρουφιάνους...

Ναι, αυτό είναι ένα ποστ που χρωστάω (στην Ιστορία) από πέρσι, απλά εχω ξενερώσει τόσο πολύ που δεν έγραφα (και να'ταν μόνο αυτό).

Βασικά, όμως, χρειαζόμαστε έναν ορισμό: άραγε τι είναι ο ρουφιάνος;
Όποιος ήταν αρκούντως βιτσιόζος ώστε να παρακολουθεί αυτό το εξόχως μερακλήδικο βλόγι, θα έχει αναμφίβολα διαπιστώσει πως περί των ρουφιάνων υπάρχουν πλήθος από ατάκες τε και μπηχτές. Ίσως η συνηθέστερη όλων, μια αλήθεια που ενοχλεί πολλούς: ότι σε τούτη τη χώρα δεν έχουμε βγάλει μόνο Καραϊσκάκηδες και Λεωνίδες, αλλά έχουμε βγάλει και πάρα πολλούς Εφιάλτες.
Παρεμπιμπτόντως, περί του Εφιάλτη είχα διαβάσει κάποτε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση (κάπου), ότι η πράξη του ήταν τόσο σιχαμερή σε όλους τους αρχαίους, που έκαναν το όνομά του ουσιαστικό και το προσέδωσαν στα κακά όνειρα, αφενός για να μείνει το όνομά του εις τον αιώνα τον άπαντα ως συνώνυμο της πράξης του, αφετέρου για να είναι εσαεί ταυτισμένο με το κακό. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά είναι μια όμορφη εκδοχή και την παραθέτω.

Πάμε στα δικά μας τώρα.
Ανέκαθεν είχαν μια εξαιρετική σχέση με τους ρουφιάνους ή μάλλον αν θέλουμε να ακριβολογούμε, αυτοί επιχειρούσαν να έχουν διαρκώς σχέση με'μένα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην πραγματική ζωή, αλλά (δυστυχώς) και στην διαδικτυακή.
Διόλου τυχαίον άλλωστε, αν αναλογιστούμε ότι ένα άλλο θέμα που ανέκαθεν με απασχόλησε ήταν αυτό της νεοΕλληνικής κουραδομαγκιάς, που όταν βρισκεται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, το γατάκι γίνεται τίγρης τε και λέων συνάμα. Ναι, ομιλώ διά τον ίδιον που όξω, μόλις (αν) βγει από το σπίτι, γίνεται καρπαζοεισπράκτορας μεγαλύτερος του Τζανετάκου με αποτέλεσμα να επιστρέφει στην θαλπωρή της οικιακής παντόφλας και καταπίεσης.

Κάτι τέτοια κομπλεξικά αποβράσματα τε και αποφάγια, τα γνωστά υποπροϊόντα του ανθρωπίνου είδους που πάντοτε έτσι ονομάτιζα, ούτως ειπείν οι μαλάκες με άποψη, είναι που ανέκαθεν μου την έπεφταν σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου.

Ας πάμε λοιπόν σε μια ιστορική αναδρομή (στην οποίαν πιστέψτε με, δεν θα μνημονεύσω κανένα από τα αναρίθμητα μικροπεριστατικά).
Ο υπ'αριθμόν ένα ρουφιάνος που γνώρισα στη (διαδικτυακή) ζωή μου, ήταν ένας πάρα πολύ ονομαστός ρουφιάνος του ελληνικού διαδικτύου. Επαγγελματίας αριστερός, ο μόνος με την σωστή άποψη και γνώση των πάντων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει πιο δεξιός κι από τον Άδωνι, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπου όμως πάντα ισχυρίζεται ότι αριστερός είναι. Από μιαν άποψη του χρωστάω το πολύτιμον, ότι μου άνοιξε τα μάτια τι σόι μαλάκες και θρασύδειλοι κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Από μιαν άλλη όμως, ο τύπος ήταν τόσο απελπιστικά μαλάκας, που δεν του χρωστάω τίποτα. Παρουσία πολλών, έδειξε κατ' επανάληψη το ποιόν του, και όσο δεν ενέδιδα (γονάτιζα) στις ρουφιανιές του, ολοένα και κλιμάκωνε ο αρχικάριας. Και τι δεν μου έκανε: μέχρι που με έψαχνε να με βρίσκει, λες και του είχα κάνει κάτι (αν και γι'αυτόν, το να λες τη γνώμη σου ισοδυναμούσε με το να του έκανες).
Ο τύπος με ταλαιπώρησε περί τα 6 ολόκληρα χρόνια (ήμουν πάντως χαλκέντερος ο δικός σας). Το πως γλίτωσε τις ζωντανές φάπες, δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά για τους καλούς μου (κανονικούς - real life) φίλους που έφτασαν σε σημείο να με κρατάνε (κυριολεκτικά) μην πάω να του σπάσω τα μούτρα γι'αυτά που μου είχε κάνει.

Εν συνεχεία, μπαίνουμε στην εποχή της βλογόσφαιρας.
Το πρώτο ρουφιάνεμα το έφαγα, όχι επ'αφορμή όσων έγραφα σε τούτο το βλόγιο, αλλά για όσα έγραφα στο....Hellenic Metal! Ξέρω, ξέρω, όσοι κατάλαβαν σίγουρα θα κουφάθηκαν. Πως είναι δυνατόν ένα βλόγι που έχει να κάνει όχι απλώς με τη μουσική (γενικά) αλλά με την ελληνική metal σκηνή, να αποτελεί λόγος για ρουφιάνεμα; Και όμως: στα μάτια του Έλληνος τριμάλακα τε και ρουφιάνου, αποτελεί, και γι'αυτόν τον λόγο δεν είναι τυχαίο ότι μόλις από τις πρώτες κιόλας μέρες του το Hellenic Metal έπεσε και κλειδώθηκε. Ο λόγος;
Εκείνον τον καιρό (ή μάλλον από αρκετά πιο πριν για να είμαστε σωστοί), υπήρχε ένα άλλο βλόγι, με παρόμοιο όνομα και ίδιο στόχο: την ελληνική σκηνή. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο βλόγια ήταν ότι ο ένας (ο άλλος) ενδιαφερόταν απλώς να ανεβάσει πλήρεις δουλειές συγκροτημάτων, ενώ ο άλλος (εγώ) ενδιαφερόνταν απλώς να διαφημίσει τη δουλειά των άλλων. Ακριβώς επειδή ο τύπος αυτός δεν έδειχνε κανέναν σεβασμό για τα ελληνικά συγκροτήματα και τις δουλειές τους, υπήρχαν κάποια που του διαμαρτύρονταν και όταν ο τύπος έδειχνε ότι δεν ίδρωνε το αφτί του, του έριχναν το blog με report. Τελείως συμπτωματικά, το Hellenic Metal εμφανίστηκε σχεδόν μετά από ένα τέτοιο report (από μια έρευνα που είχα κάνει είχα συμπεράνει ότι πρέπει να ήταν το δεύτερο). Ο τύπος, λοιπόν, θεώρησε (διότι ήταν τόσο ΕΝΤΕΛΩΣ μάλαξ) ότι το report του το είχα κάνει εγώ και αποφάσισε να μου ανταποδώσει τη χάρη. Η ακόμα μεγαλύτερη πλάκα όμως ήταν, ότι μου έστειλε και μέηλ, όπου με ρώταγε δήθεν με ενδιαφέρον για το βλόγι μου δίνοντάς μου συγχαρητήρια. Εντελώς γατάκι ο θεός σας, δεν ψιλιάστηκε κάτι, μέχρι που μου άνοιξε τα μάτια ο παλαιόθεν συμμαχητής Kevin και όταν το έψαξα, είδα ότι είχε δίκιο. Τελικώς το σώσαμε το Hellenic Metal.

Πάμε τώρα, στην εποχή του φεητσιμβούκιου.
Βασικά ο λογαριασμός του Άδη έγινε τελείως για πλάκα, για να τρολλάρω τον καλό φιλαράκο Humma Kavula των σιχτιριασμένων. Τελικώς από λογαριασμό... one night stand, αποφάσισα να τον καθιερώσω για να τον συνδυάσω με το βλόγι, ώστε να γίνεται τζέρτζελο (γιου νόου, κουβεντούλα επί σοβαρών θεμάτων με κόσμο που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συναντούσα ποτέ μου, κι έτσι).
Ως Hades λοιπόν, το πρώτο report το έφαγα περί το 2011 (προεκλογικώς). Από που; Από το περιβάλλον γνωστού νεοφιλελέ τοτέμ, αποτυχημένου πολιτευτή (το οποίο του είχε στοιχίσει κιόλας διότι είχε βέβαιη την εκλογή του αλλά η κακούργα κενωνία, το άδικο κατεστημένο μπουχουχου κλαψ λυγμ κλπ, κλπ), ο οποίος δεν είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα τα πολλά σετ από ρόμπες που του είχα απλόχερα χαρίσει. Δεν θα πω ότι ασχολήθηκε προσωπικά με'μένα,. εξάλλου είμαι βέβαιος ότι η διαγραφή και ban που έφαγα στον λογαριασμό ήταν εντελώς συμπτωματικά, όμως λογικά το report ήρθε από το περιβάλλον του και όχι από τον ίδιον. Κάπου εκεί έφαγα και την πρώτη μεγάλη ήττα, αφού κατάφερα να ξεκλειδώσω τον λογαριασμό μόλις κατά τύχη και στο παρά τσακ, αφού μου έβγαζε ως ορο να αναγνωρίσω από τις μάπες καμιά δεκαριά φίλους, όταν είχα ως φίλους τον κάθε τυχάρπαστο.

Το δεύτερο report το έφαγα κανάν χρόνο και κάτι ψιλά, μετά, περί το 13. Είχε αρχίσει να γίνεται της μόδας η φασιστική νοοτροπία ότι αν δεν συμφωνείς με'μας είσαι φασίστας δίχως κανείς να εξετάζει τι είναι αυτό με το οποίο πρέπει να συμφωνήσουμε ή ποιοι οι όροι και οι συνθήκες. Εντελώς αβίαστα, άρχισαν να σκάνε από το πουθενά όροι όπως σαρδελοφοβία, μπαταριοφοβία, τυροπιτοφοβία κλπ. Νομίζω ότι με πιάσατε και καταλαβαίνετε από τίνος επαγγελματία ανθρωπιστή το περιβάλλον ήρθε και αυτό το ρουφιάνεμα.
Πλέον όμως, επειδη είχα μάθει το μάθημά μου, οι φίλοι μου ήταν πολύ λιγότεροι (αλλά και πάλι, όχι αρκούντως λίγοι) και κατάφερα να ξεκλειδώσω αρκετά γρηγορότερα τον λογαριασμό.

Το τρίτο (και ως τώρα) τελευταίο, πλην μοιραίο, report, το έφαγα λίγες μέρες πριν το Πάσχα του 16, πέρσι δηλαδή. Δύο από τα πρόσφατα θέματα για τα οποία πλακωνόμουν διαδικτυακά ήταν το προσφυγικό και η αχρηστερά που μας κυβερνά. Εντελώς συμπτωματικά, την ίδιαν μέρα έγινα μαλλιά κουβάρια σε δύο ονομαστούς τοίχους: ο πρώτος τοίχος ανήκει σε πασίγνωστο δογματικό μπετόβλακα με ιδιαίτερα άκαμπτη άποψη για τα πάντα, ο δε δεύτερος σε πασίγνωστο ανθρωπιστή μάγειρα της διαδικτυακής απόψεως. Στον μεν πρώτο τοίχο έγινα μαλλιά κουβάρια με θαυμάστρια του μπετόβλακα, στον δε δεύτερο απευθείας με τον ιδιοκτήτη, για τον οποίον ειρήσθω εν παρόδω να σχολιάσω ότι σε γενικές γραμμές δεν συνδιαλέγεται με τους... φτωχοί πιστοί. Με'μένα, προφανώς κάποιο χοντρό τσίγκλισμα υπήρξε (ειδικότης μου) και αποφάσισε να κάνει μιαν εξαίρεση.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν, ο κύριος λογαριασμός του Hades ήταν σίγησε μια για πάντα. Αν και μάλλον είναι προφανές, παρά ταύτα για λόγους δικαιοσύνης δεν θα πω 100% ποιος εκ των δύο μου την έκανε. Πάντως, υπήρχαν και άλλες αποχρώσες ενδείξεις που δεν έχει νόημα να αναφέρω.

Το ρουφιάνεμα που έφαγα, λοιπόν, ήταν τόσο βαρβάτο που δεν μπόρεσα να ανανήψω τον λογαριασμό με την καμία. Επί μήνες προσπαθούσα, αλλά φευ. Μέχρι και παλαιά ταυτότητα ανέβασα μπας και, αλλά τζίφος. Πάντα ήθελε και κάτι άλλο, μέχρι που τελικώς το πήρα απόφαση και τον άφησα να πάει στο καλό.
Δεν το κρύβω ότι είχα σκάσει, όχι που έχασα τον λογαριασμό (όποτε ήθελα έφτιαχνα άλλον εδώ που τα λέμε) αλλά που έχασα κυρίως τα μηνύματα, αρκετά εκ των οποίων πολύτιμα. Το χειρότερο όμως που έχασα ήταν τα κέφια μου.

Όσοι με ξέρουν από παλιά, γνωρίζουν ότι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που γουστάρω μέχρι υπέρτατης κάβλας να κάνω, είναι να γράφω. Τρελαίνομαι. Ουδόλως με απασχολεί αν θα διαβάσει έστω και ένας αυτά που γράφω. Αυτός ήταν ο γνώμων γύρω από τον οποίον κινήθηκα όλα τα χρόνια που σερνόμουν στο ίντερνετ (και δεν μιλάω μόνο για εποχές βλογόσφαιρας, αλλά και πολύ πιο πριν). Και ειλικρινώς, δεν πίστευα ποτέ ότι υπήρχε κάτι που να με σταματήσει από το να γράφω.
Οκ, από μιαν άποψη δεν το έχω κάνει, όμως το έχω κάνει εκεί που πραγματικά το γούσταρα και το απολάμβανα: στο βλόγι μου.
Διότι ξενέρωσα από τη ζωή μου.

Ξενέρωσα που έβλεπα όλα αυτά τα κωλοπαίδια της παντόφλας και της φάπας, που αρκετά εξ αυτών έχω γνωρίσει έξω στο παρελθόν και είχαμε κακάκια και δράματα και πάμπολλες συγγνώμες ρε και μετάννοιες, να επιδίδονται στο μοναδικό όπλο που τους έκανε να νοιώθουν πραγματικά δυνατοί: τη φίμωση όλων εκείνων με τους οποίους διαφωνούν. Όλων εκείνων που έβλεπαν ότι δεν έχουν ούτε ένα ουσιαστικό επιχείρημα που να μπορεί να σταθεί σε έναν αξιοπρεπή διάλογο, και που πάντα κατέληγαν στην εύκολη λύση ότι το επιχείρημα που μας ζορίζει πρέπει να διαγράφεται μαζί μ'εκείνον που το εξεστόμησε. Κάπως έτσι, λοιπόν, σχεδόν σταμάτησα να γράφω μέχρι και στο βλόγι, από την ξενέρα.
Κάποια στιγμή φυσικά το ξανάκανα το προφίλ, νέο και παρθένο, μόνο και μόνο για να ξαναβρώ κάποια συγκεκριμένα άτομα που δεν είχα άλλη δυνατότητα να βρω, αλλά και πάλι, η ξενέρα δεν φεύγει.

Εντελώς προληπτικά, εννοείται ότι έκανα με το καλημέρα ban κάποιους συγκεκριμένους λογαριασμούς, όχι για άλλον λόγο αλλά επειδή δεν ήθελα ούτε ζωγραφιστούς να τους βλέπω. Ένας εκ των οποίων ήταν και του αρχιρουφιάνου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν κι αυτός με nickname, αλλά η βασική μας διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν επαγγελματίας αριστερός και επαγγελματίας ανθρωπιστής. Δεν θα εκπλαγώ αν αύριο μεθαύριο μάθω ότι είναι και σε καμιά θέση τύπου Καρανίκα, ή εργάζεται αφιλοκερδώς με μισθό κανά τάλαρο τον μήνα σε καμιά ΜΚΟ περί τους πρόσφυγες (όπως όλοι οι εθελοντές που σέβονται τον εαυτόν τους), και ότι όταν αποφασίσει ότι δεν έχει άλλο κέφι να ξοδέψει, τον λίγο χρόνο που του απομένει τον σπαταλάει μοστράροντας αριστεροσύνη στο φεητσιμβούκιο. Το μόνο σίγουρο που ξέρω πάντως είναι ότι είναι αλληλέγγυος (ουάου, τι έκπληξη!).

Εν τέλει τι έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια;
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, μα καλά ρε Άδη, ξενέρωσες από κάποιους μαλάκες του διαδικτύου;
Απάντηση: κατ' αρχήν δεν είναι κάποιοι, είναι αμέτρητοι (ή όπως έχω εγκαινιάσει στο διαδίκτυο, δεν ζουν ανάμεσά μας, εμείς ζούμε ανάμεσά τους).
Κατά δεύτερον, δεν είναι μόνο οι ρουφιάνοι του διαδικτύου, είναι και αυτοί της πραγματικής ζωής. Όσοι με ξέρουν από κοντά, και σας διαβεβαιώ ότι παρά την αιτιολογημένη κρυψήνοιά μου, είναι αρκετοί αυτοί που με έχουν γνωρίσει real life, ξέρουν πολύ καλά πως ό,τι βλέπετε στο βλόγι, υπάρχει και στην πραγματική ζωή. Ο ίδιο (σχεδόν παιδικός) αυθορμητισμός, ο ίδιος ρεαλισμός, οι ίδιες ζοχάδες με τους μαλάκες, οι ίδιες ανησυχίες (φιλοσοφικές και πολιτικές). Κυρίως όμως, το ίδιο σαρκαστικό ύφος, οι ίδιες μπηχτές και ατάκες και ακόμη χειρότερα, το ίδιο χιούμορε που είναι τόσο καυστικό που μπορείτε να ξεβουλώσετε μέχρι και το σηφώνι του υπονόμου σας.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι όπως μάζευα ρουφιάνους στην διαδικτυακή ζωή μου, έτσι ακριβώς μαζεύω και στην πραγματική. Αν μέσα σε όλα αυτά βάλετε και το γεγονός πόσο πολύ έχουν δυσκολέψει τα πράγματα κυρίως λόγω τις κρίσης, συν τις διάφορες τεράστιες αλλαγές που έχουν γίνει με την πάροδο των χρόνων και με έχουν ζορίσει (διότι κάναμε και οικογένεια ντε), καταλαβαίνετε ότι η ξενέρα με τους ρουφιάνους είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Όλα αυτά τα χρόνια με έχουν αποκαλέσει διάφορα. Για την ακρίβεια, με έχουν κατατάξει σε όλα τα πολιτικά φάσματα: με έχουν πει pasok (μπρρρρρρρρ), καραμανλικό, χρυσαυγήτη (ειδικώς), φασίστα (γενικώς), τροτσκιστή (ειδικώς), κουμμουνιστή (γενικώς), συριζαίο, φιλελεύθερο και άλλα πολλά. Ανάλογα με τα προσωπικά του συμπλέγματα ο καθείς, προσπαθούσε πάντα να μου προσάπτει και την αντίστοιχη ταμπέλα (διότι ο νεοΈλλην πεθαίνει να κολλάει ταμπέλες μιας και τον ενδιαφέρει να ξέρει τι είναι αυτός με τον οποίον μιλάει και όχι να ακούει τι στο διάολο λέει).
Προσωπικά όμως, όλα αυτά τα θεωρώ μεγάλη επιτυχία και δικαίωση διότι αποδεικνύουν ότι την έλεγα εξίσου σε όλους εντελώς επιτυχημένα και δίχως κανένα ίχνος διακρίσεων.

Όπως και να΄χει, το βλόγι αυτό δεν κλείνει. Ποτέ δεν πρόκειται να κλείσει.
Ισως να περνάει μια φάση, όπως οι γκόμεναι, δεν το ξέρω. Σίγουρα πάντως θα είναι εδώ εις τον αιώνα τον άπαντα διότι, δίχως να θέλω να περιαυτολογήσω, κρύβει πάρα πολλή σοφία μέσα του. Προσωπική σοφία, ίσως δυσνόητη στους πολλούς, αλλά τέτοια είναι.
Δεν το κρύβω όμως ότι πολύ πρόσφατα διάβασα κάτι που με άγγιξε: ένας άλλος συμμαχητής από παλιά, ο αγαπημένος μου βλόγερε polse, ανακοίνωσε ότι ουσιαστικά κουράστηκε από το βλόγι του, απλά ούτε αυτός το κλείνει και θα γράφει οποτε του καπνίσει.
Πως να κλείσεις ένα βλόγι, ρε αναθεματισμένε διάολε; Μετά από όλα αυτά που έχουμε γράψει όλα τα χρόνια; Μετά από την διοργάνωση της Ώρας της Μίζας και των θρυλικών Καζανακοτούμπειων;
Δεν το κρύβω ότι συγκινήθηκα και περισσότερο αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τούτο το (μετά από καιρό) σενδόνι, διότι καθόμουν και αναλογιζόμουν πως μπορεί να τα φέρει η ταναπού η τύχη: από εντελώς διαφορετικές διευθύνσεις, να υπάρξει μια παρόμοια αποφαση σε δύο πραγματικά πολύ ωραία βλόγια. Και στα παπάρια μου ποιος συμφωνεί και ποιος όχι (να είχατε καλύτερο γούστο άλλωστε).

Το σίγουρο είναι ότι είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο, εδώ θα είμαστε.
Σε πείσμα κάθε ξεφτιλισμένου ρουφιάνου, στον οποίον ξεχωριστά αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:

Γεια σου ρε Αλέκο...

Τα νέα χθες δεν ήταν καλά.

Μια μυστηρια πλην ανησυχητική ανάρτηση του Νικόλα των Convixion στο φεηστσιμβούκιο χτύπησε συναγερμούς. Εντός λίγων λεπτών μας είχε εκμυστηρευτεί το άσχημο μαντάτο: ο Πολωνός δεν ήταν πια ανάμεσά μας...

Σοκ, ρε διάολε...

Ο Αλέκος ήταν ίσως η χαρακτηριστικότερη φιγούρα όλων των συναυλιών. Πάντα στην πρώτη γραμμή, σχεδόν πάντα σε όλες, πάντα με την αγριοφωνάρα του ανάμεσα στα τραγούδια να πετάει ατάκες και να λυνόμαστε στα γέλια.

Δυστυχώς δεν θα τον ξανακούσουμε, ούτε θα τον ξαναδούμε.

Θυμάμαι τότε στου Γρηγόρη που ήμασταν σε διπλανά ραφάκια και κοιτάζαμε δίσκους, εγώ στο Ε κι εκείνος στο Α. Μόλις εμφανίστηκε ο δεύτερος των EXE και τον βούτηξα λαίμαργα, κόντεψε να πέσει πάνω μου: "Αυτόν τον έψαχνα, ευχαριστώ"

"Ρε ουρτ από 'δώ, αγοράστηκε και δεν πωλείται" του ανταπάντησα έχοντάς τον σχεδόν στην πλάτη μου σκαρφαλωμένο. Αυθόρμητος και αυθεντικός ο Αλέκος, όπως πολλά άλλα παιδιά στον χώρο μας.

Τον θυμάμαι στις συναυλίες με το μπουκαλάκι νερό (εναμισάλιτρο). "Καλά ρε, δεν έχει νερό στο μαγαζί;" τον ρώταγα. "Ούζο είναι ρε μαλάκα" μου έλεγε...! Ανέρωτο έτσι; Γι'αυτό φαινόταν σα νερό.

Σε κάθε συναυλία τα λέγαμε με τον Αλέκο. Άλλωστε λίγο, άλλωστε περισσότερο, για πολλά θέματα. Μπορεί να ακουστεί τετριμμένο σε κάποιους αλλά τις συναυλίες μας γνωρίζεις πολύ αξιόλογα άτομα και χαίρομαι που ξέρω αρκετά τέτοια.  

Ανέκαθεν ήμουν πεπεισμένος ότι άκουγε όλα τα φάσματα του μέταλ απλώς και μόνο επειδή ήταν μέταλ. Για τον ίδιον λόγο ερχόταν σχεδόν σε όλες τις συναυλίες κιόλας. Εξάλλου κάποια στιγμή μου είχε εκμυστηρευτεί ότι "πλέον μόνο στο hardcore βρίσκω αυτά που θέλω" και ναι, καλά το καταλάβατε, γούσταρε το τζέρτζελο με τα mosh pit, τα σχεδόν αιματηρά stage dive και το απίστευτο ξυλίκι στις πρώτες γραμμές. 

Δυστυχώς όμως ο Αλέκος δεν θα ξαναβρεθεί στην πρώτη γραμμή. Τουλάχιστον όχι διά ζώσης.

42 χρονών γαμώτο και τον πρόδωσε η καρδιά του.

Δεν θα πω να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Βαρύ πρέπει να είναι, όσο και το μέταλ που άκουγε.

Με πήραν τα ζουμιά γαμώ τον σταυρό μου.

Up the Hammers XII, 26-27 Μαϊου 2017

Μικρός πρόλογος.
Καλά ρε Άδη, έχεις γράψει το βλόγιον τούτον εις τα παλαιότερα των υποδημάτων σου (δερμάτινα εννοείται) και ξαφνικά επανέρχεσαι για το Up the Hammers;

Απάντηση: ναι ρε, διότι το Up the Hammers είναι από τα σημαντικότερα δρώμενα που υπάρχουν στη χώρα, είναι κάτι που μας γεμίζει χαρά και αισιοδοξία και όταν έχουμε γεγονότα ωσάν τα φετινά, αποτελεί και κομμάτι της Ιστορίας και πρέπει να μνημονεύεται πάραυτα.
Εξάλλου, διά τους οπισθίως συνουσιαζόμενους ρουφιάνους θα τα πούμε κάποιαν άλλη φορά.
Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τα ζόρια, ζόρια, αλλά το Up the Hammers, Up the Hammers. Εξάλλου έχουν περιοριστεί τόσο πολύ αυτά που πλέον μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας, που το συγκεκριμένο φεστιβάλ βρίσκεται πίσω από τις κόκκινες γραμμές. Ποσώ δε μάλλον όταν είναι να έρθουν οι Cirith Ungol κιόλας...

Μέρα πρώτη
Monasterium
Δυστυχώς συνέβη κάτι πολύ σοβαρό στον δρόμο και δυστυχώς τους έχασα (συνέβη Mad Putcher για την ακρίβεια, ο οποίος άργησε ως συνήθως, με αποτέλεσμα να λέμε κι ευχαριστώ που προλάβαμε το φεστιβάλ γενικότερα!). Οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.

Resistance
Φιλότιμη μπάντα, έδειξε να το κατέχει το αντικείμενο αλλά προσωπικά τη βρήκα λίγο κουραστική, υπό την έννοια ότι κάπου το παράκαναν με συνεχείς αλλαγές στους ρυθμούς και ίσως λίγη περισσότερη από την επιτρεπόμενη προσπάθεια να φανούν λίγο βιρτουόζοι σε κάποια σημεία. Κακούς πάντως δεν τους έλεγες.

Diviner
Νομίζω πως ήταν η πρώτη μπόμπα του διημέρου. Καταπληκτική εμφάνιση, επαγγελματισμός, πάρα πολύ ωραίες εκτελέσεις όλων των κομματιών. Ο δε, Παπανικολάου σε καταπληκτική κατάσταση. Τους καταφχαριστήθηκα.

Night Demon
Εδώ πέρα έχουμε πολύ ψωμί. Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι από τις στουντιακές δουλειές τους μου άρεσαν αρκετά, όμως ήμουν υπερβολικά θετικά προκατειλημμένος απέναντί τους καθαρά λόγω του Jarvis, και καθαρά λόγω του γεγονότος ότι σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάμε την επανένωση των Cirith Ungol. Οπότε για να είμαι ειλικρινής, ό,τι και να έπαιζαν, εγώ θα ήμουν από κάτω να γουστάριζα. Όμως λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ, διάβασα μια κα-τα-πληκ-τι-κή συνέντευξη του Jarvis Leatherby, με την οποίαν (μεταξύ άλλων) ο τύπος τοποθέτησε πάρα πολύ ψηλά τον πήχυ για το UTH. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα τέτοια τοποθέτηση που τολμώ να πω ότι έδειχνε να αγγίζει τα όρια της ύβρεως (καλώς εννοούμενα πάντοτε), αφού ο Jarvis ευθέως εξέφρασε την πεποίθηση ότι αυτό που έπρεπε να περιμένει ο κόσμος από τους Night Demon ήταν να ειναι η καλύτερη μπάντα του διημέρου. Άγνοια κινδύνου; (αναρωτήθηκα). Τελικά, όταν τους είδα live διαπίστωσα ότι η βεβαιότητα του Jarvis ήταν βάσιμη. Μιλάμε για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχω δει on stage στο UTH γενικώς. Έχουμε δει ξυλίκια και ξυλίκια, χειμάρρους, καταιγισμούς, αλλά τους Night Demon θα τους κατέτασσα άνετα στο top-5 των εμφανίσεων σε UTH (για την ακρίβεια, κάπου δίπλα στους Powervice νομίζω). Τα παλικάρια πρέπει να έκαναν το πρώτο διάλειμμα περίπου μετά από 50-55 λεπτά. Από την στιγμή που ξεκίνησαν, το πήραν σερί, παίζοντας καταπληκτικά, με απίστευτο δυναμισμό. Τόσο χαμόγελο είχα καιρό να δω, και πάνω και κάτω από τη σκηνή, την οποίαν την όργωσαν κυριολεκτικά. Κάπως έτσι πρέπει να παίζεται το metal από τα νέα συγκροτήματα κυρίες και κύριοι. Πόρωση, ενεργητικότητα, αλληλεπίδραση, επαγγελματισμός. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο.

Attacker
Δυστυχώς, για να πούμε και το αρνητικό των Night Demon, ο πήχυς όπως είπα είχε τεθεί πάρα πολύ ψηλά. Δεν το κρύβω ότι αν και ήθελα να τους δω με ενδιαφέρον τους Attacker, τους είδα σχεδόν... ξενερωμένος. Δεν υπήρχε καν σύγκριση. Η προσπάθειά τους ήταν βέβαια πολύ παραπάνω από φιλότιμη, για την ακρίβεια θα τους χαρακτήριζα αρκετά δυναμικούς κιόλας, αλλά.... Night Demon... Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μου θύμιζε αρκετά την περίπτωση των Doomsword, που είχαν την ατυχία να βγουν μετά τους Slauter Xstroyes κάποτε σε μιαν άλλη εποχή...

Tyrant
Δεν μπορώ να πω ότι είναι από τα συγκροτήματα που μου κάνουν κλικ, αλλά τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνω να πάνε χαμένες γενικά. Δυστυχώς όμως, απογοητεύτηκα πλήρως. Ίσως η χειρότερη εμφάνιση του φεστιβάλ και νομίζω από τις χειρότερες γενικώς. Βιδωμένοι στην σκηνή, μηδενική παρουσία, κακές εκτελέσεις των κομματιών και ακόμη χειρότερα, ασύνδετοι. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ τι άλλο θα μπορούσε να είχε συμβεί για να είναι χειρότεροι.

Ross the Boss
Και φτάνουμε στον headliner της πρώτης βραδιάς, τον θρυλικό Ross the Boss. Η αλήθεια είναι ότι ενώ ήθελα να τον δω πολύ (καθ'όσον το 92 στο ΣΕΦ είχε ήδη φύγει από τους Manowar), κάπου δεν ήξερα τι να περιμένω. Να πω το κρίμα μου, για συγκρίσεις το έχω κόψει το youtube διότι έχω διαπιστώσει αποδεδειγμένα ότι σαν την Ελλάδα δεν έχει. Καλλιτέχνες και συγκροτήματα που σε άλλες χώρες παίζουν κρυόκωλα και ξενερωμένα, στην Ελλάδα δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, οπότε το έχω κόψει το συγκεκριμένο άθλημα, πλην πολύ συγκεκριμένων (και ειδικών) περιπτώσεων. Όμως, κάθε αμφιβολία μου διαλύθηκε από τις πρώτες κιόλας νότες του Blood of the Kings... Αυτή η χαρακτηριστική βρωμιά που έβγαζε στους Manowar, αυτό το απίστευτο συναίσθημα που σε πλυμμηρίζει κάθε φορά που ακούς τις συγχορδίες, αυτός ο ήχος των δίσκων των Manowar μέχρι το 90, ήταν πραγματικά ανεπανάληπτος. Τι να λέμε, πραγματικά. Λυπάμαι όλους εκείνους τους δέσμιους της παραγωγής που αν ένας δίσκος δεν είναι σχεδόν εξωγήινος από τις παρεμβάσεις του παραγωγού, θεωρούν ότι δεν ακούγεται. Έπρεπε να κάτσουν να παρακολουθήσουν τον Ross για να κατανοήσουν ότι κάποια πράγματα απλώς τα κατέχεις επειδή είσαι ταλέντο. Ποια παραγωγή και αηδίες... Ούτε που με πείραξε που δεν άκουσα διάφορα πολυαγαπημένα τραγούδια, όπως το Hail to England ή το Revelations, και αυτό διότι η εμφάνιση της μπάντας ήταν πραγματική εκπληκτική. Το μόνο σημείο που νομίζω ότι δεν πρέπει να ξενέρωσε μόνο εμένα ήταν το ανεμενώμενο με τα πολλά solos, α λα Manowar δηλαδή, και ιδίως του LePond, το οποίο για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς άγγιξε λίγο τα όρια της ιεροσυλίας, και εξηγούμαι. Κατ' αρχάς, παικτικά νομίζω ότι το ανέκδοτο περί των ικανοτήτων του DeMaio το τελείωσε οριστικά, αφού έκανε απίστευτα πράγματα με το μπάσο του, αλλά παλικάρι μου, δεν χρειαζόταν αυτή η προσπάθεια να τον κοροϊδέψεις στο σόλο σου. Ούτε εγώ τον χωνεύω, αλλά ο άνθρωπος αυτός εκτός από μπασίστας είναι και ένας καταπληκτικός συνθέτης. Επίσης, άκουσα ότι πολλοί τα έχωναν στον τραγουδιστή: ο καθένας με την τρέλα του τελικά. Παλικάρια μου, τραγούδια που έχει βγάλει ο Adams έβγαλε ο άνθρωπος, πόσο παρανοϊκός πρέπει ναν είναι κάποιος για να περιμένει να τα βγάλει όπως ο Adams;; Τέλος πάντων, αν αντί για τα σόλο είχαν βάλει ένα κομματάκι ακόμα μια χαρά θα ήμασταν. Επίσης, να προσθέσω ότι ο Ross φάνηκε πολύ συγκινημένος σε κάποια σημεία, πράγμα αππολύτως λογικό νομίζω, αφού εκτός από την αποθέωση που γνώρισε, είδε και μια απίστευτη συμμετοχή του κοινού στα τραγούδια. Και ρε διάολε, δεν ήταν μόνο τα τραγούδια. Δείτε το παρακάτω βίντεο: δείτε πως βάζει το σώμα, δείτε πόσο πωρωτικά χτυπάει στον ρυθμό το πόδι, τι κινήσεις κάνει, δείτε τον LePond πως χτυπιέται όπως παίζει παπάδες. Τι έχουμε ζήσει ρε διάολε....! Metal ρε!



Δεύτερη μέρα
Lord Vigo
Εϊπα κι εγώ, θα τη βγάζαμε δίχως doom επιρροές; Γνωστές οι απόψεις μου. Φιλότιμοι, αλλά...

Blizzer
Εδώ ένα σοκ το ψιλοφάγαμε με τους Γερμανούς. Ακόμα κι αν η εμφάνισή τους προϊδέαζε για 80ίλα, οφείλω να ομολογήσω ότι τέτοιο πράγμα δεν το περίμενα. Πάρα πολύ ξύλο. Εξαιρετικά ευχάριστοι και δυναμικοί, πολύ κινητικοί και επαγγγελματίες. Δικαιότατα έσπευσα να αγοράσω το cd τους μόλις τελείωσαν. Πάρα πολύ καλοί.

Holy Martyr
Τώρα, τι να πω, τι να πιάσω και από που ν'αρχίσω. Για όσους με ξέρουν ή με θυμούνται, για τους HM σχεδόν έκοβα φλέβες όταν είχαν πρωτοβγεί, αφού ο συνδυασμός ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος (και ιδίως στο demo, με το οποίο ακόμα και σήμερα έχω έναν μεγάλο έρωτα). Το πρόβλημα είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα άρχισαν να κουράζουν πάρα πολύ. Συνεχώς παρόμοια θεματολογία, συνεχώς τα ίδια προβλέψιμα πράγματα. Δεν θα πω ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν έχουν βγάλει και τραγούδια που να μου αρέσουν, αλλά θα πω ότι ακόμη κι αυτά που μου αρέσουν δεν μου κάνουν ιδιαίτερο κέφι να τα ακούσω πλέον. Και παρακολουθώντας τους, κυριολεκτικά με πόνο ψυχής διότι την συμπαθούσα πολύ αυτήν την μπάντα, διαπίστωσα ότι παρά την εξαιρετική ομολογουμένως εμφάνισή τους, παρά την ικανοποιητικότατη και ζεστή σχέση τους με το κοινό, ε, με κούρασαν τόσο που νόμιζα ότι έσκαβα.

Thrust
Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται λίγο. Οι Thrust ηταν ένα από τα συγκροτήματα που περιμενα πως και πως, κυρίως (φυσικά) λόγω του Fists Held High. Δηλαδή όπως περίμεναν όλοι εδώ που τα λέμε. Το πρόβλημα με αυτόν τον δισκο όμως είναι τα φωνητικά: ήταν πάρα πολύ ιδιαίτερα και μετά από 30 χρόνια, η αλήθεια είναι ότι τα έχουμε συνηθίσει στο 100%. Έτσι, είχα μεγάλη απορία πως ακριβώς θα απέδιδαν τα τραγούδια του. Η αλήθεια είναι ότι ο τραγουδιστης σεβάστηκε την ιδιαιτερότητα του FHH, και δεν απέδωσε όλες τις δικές του ιδιαιτερότητες σε αυτόν τον δίσκο. Τολμώ να χαρακτηρίσω συγκινητική την προσπάθειά του να μην σφάξει τα τραγούδια λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα. Επίσης κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ότι η μπάντα κάπου ισορροπούσε ανάμεσα σε μια αρκετά μοντέρνη χροιά που περνούσε πάνω από τις παραδοσιακές μελωδίες. Δεν θα το χαρακτήριζα κακό αυτό. Τέλος, αν και δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα νέα τραγούδια τους, ένα δύο πραγματικά τα έσπασαν. Γενικά η εμφάνισή τους ήταν πάρα πολύ καλή.

Mythra
Εδώ φάγαμε τρελή ήττα. Προσωπικά είχα επιλέξει τους Mythra για το ευχάριστο διάλειμμα για βρώμικο. Τελικά τα παππούδια πρέπει να έφυγαν με ολόκληρη οικοσκευή από κάθε λογής σώβρακο που πήραν: από σκελέες και μποξεράκια, μέχρι ζαρτιέρες και kinky εσώρουχα. Τι εμφάνιση ήταν αυτή ρε; Ποιο βρώμικο και ποιο σουβλάκι; Ούτε να κουνηθώ δεν μπορούσα από την έκπληξη. Μέχρι και το μπάσιμό τους ήταν α-πί-στευ-το. Δήθεν έκαναν ζέσταμα κι έτσι και ξαφνικά γυρνάνε όλοι απότομα και ξεκινάνε τους πυροβολισμούς. Τι πυροβολισμούς δηλαδή; Κανονική εκτέλεση από τα 5 βήματα ήταν αυτή. Μπράβο τους, καταπληκτικοί.

InnerWish
Μια ακόμα πολυαναμενόμενη εμφάνιση, όπου έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια για να τη βιώσουμε. Για να πω την αλήθεια, τους έχω δει και σε καλύτερα βράδια, αλλά αυτό δεν είχε να κάνει τόσο με την απόδοσή του, η οποία ως συνήθως κινήθηκε σε υψηλότατα επίπεδα, όσο λόγο του set list νομίζω. Γενικά, ήταν από τις μπάντες που ανέβασαν τον μέσο όρο κατά πολύ. Δυστυχώς όμως, όσο καλοί κι αν ήταν, προσωπικά περίμενα τους....

Cirith Ungol
Και η ανυπομονησία μηνών πλέον απείχε μόλις λίγα λεπτά από το να λάβει τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ξέραμε πολύ καιρό πριν ότι θα ήταν οι Cirith Ungol headliners στο φετινό UTH, κι ας μην είχε ανακοινωθεί. Το καταλάβαινες από τα υπονοοούμενα και τα συμφραζόμενα, το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα. Εδώ δεν μιλάμε για απλό όνειρο, αλλά για όνειρο επιπέδου "να δω τους Warlord και τι στον κόσμο". Και να που ήρθε η ώρα. Σημειωτέον ότι όλο το διήμερο (διότι στα υπόλοιπα δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος να πηγαίνω) οι Cirith Ungol βρίσκονταν συνεχώς ανάμεσα στον κόσμο, εντελώς λιτοί και απλοί άνθρωποι, προσιτοί και φιλικότατοι. Δεν τους είδα να λένε όχι σε κανέναν. Πρέπει να έβγαλαν κυριολεκτικά χιλιάδες φωτογραφίες, να υπέγραψαν εκατοντάδες δίσκους και δεν είπαν σε κανέναν όχι. Κάποια στιγμή πιάσαμε λίγο την κουβέντα με τον Garven την πρώτη μέρα και πραγματικά έπαθα πλάκα από το πόσο φιλικός ήταν: νόμιζα πως τα έλεγα με κάποιον φίλο που απλώς είχα να δω μερικά χρόνια.
Ήρθε όμως, η ώρα της συναυλίας. Και μόνο που τους έβλεπες στην σκηνή σου ήταν σχεδόν αρκετό. Κάπου μέσα μου προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όντως είναι κάποιο όνειρο και στην πραγματικότητα δεν βιώνω τίποτε από αυτά.
Μέχρι που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του I'm Alive...
Και ο Βασιλιάς ήταν ήδη παρών...
Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες περί του τι ακριβώς συνέβη. Ήδη κυκλοφορούν αρκετές κριτικές καθώς και βίντεο στο youtube. Η εμφάνισή τους δεν ήταν απλώς έτη φωτός μακρυά και από την γενέτειρά τους τη Ventura, αλλά και από αυτήν του ΚΙΤ. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο πραγματικά τους απογείωσε, τα σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Κατ' αρχάς, η μπάντα έπαιξε λες και δεν είχε διαλύσει ποτέ. Απέδωσε όλα τα τραγούδια ΑΡΙΣΤΑ, με όλο το μεγαλείο τους και το συναίσθημα του τους άρμοζε. Και όλη αυτή η μυσταγωγία, αυτό το τελετουργικό, κόντεψε να ανατινάξει (με την καλή έννοια) τη συναυλία.
Λόγω τιμής, όσο κι αν προσπαθώ να βρω ψεγάδι, μου είναι αδύνατον. Η φωνή του Baker ερχόταν από κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπως και στους δίσκους. Οι κιθάρες των Lindstrom και Barazza, άγγιζαν την τελειότητα. Ο Garven πίσω από τα τύμπανα (που επί σειρά ετών δεν ήθελε καν να βλέπει τύμπανα) τα έσπαγε όλα κυριολεκτικά. Κι όσον αφορά τον Jarvis, τον νεοσσό της παρέας, απολύτως εγκλιματισμένος, από τη μία λες και ήταν ήδη από τότε με την μπάντα, από την άλλη όμως να προσθέτει τις απαραίτητες πινελιές της ζωντάνιας του.

Μα τον Τουτάτη, τι ζήσαμε, δεν μπορώ να το διαννοηθώ...
Τους αναγκάσαμε να βγουν και για δεύτερο encore.
Είδαμε τον Baker να βάζει τα κλάματα στο τέλος, μη μπορώντας να διαννοηθεί ότι τόσο αυτόν όσο και την μπάντα τους περίμενε τέτοια καταιγιστική αποθέωση
Είδαμε τον Garven με ένα χαμόγελο σε όλη τη συναυλία που ήταν τόσο μεγάλο που έμοιαζε ζωγραφιστό. Και ιδίως στο τέλος που τα ντραμς κυριολεκτικά τα διέλυσε, το χαμόγελό του ήταν ακόμα μεγαλύτερο!
Είδαμε τον Baker να αγκαλιάζει συγκινημένος τον Jarvis στις πρώτες νότες του Chaos Rising και ο Jarvis να του ανταπαντά δείχνοντάς του το κοινό ότι "είδες τι σας περίμενε; Άξιζε λοιπόν η επανασύνδεση;".
Και τι δεν είδαμε...
Είδαμε ζωντανά να παίζονται τραγούδια με τα οποία έχουμε ανατριχιάσει.
Και τα είδαμε με πολλή συγκίνηση. Κρατήθηκα στο Black Machine....βούρκωσα αλλά κρατήθηκε στο Chaos Rising και το Paradise Lost.... όμως στο King of the Dead είχα πλέον υπερβεί τα συναισθηματικά όριά μου, ακούμπησα πάνω στον Mad Putcher και έκλαιγα με λιγμούς... Ακόμα και τώρα ανατριχιάζω που το σκέφτομαι...

Είδαμε τους Cirith Ungol ρε διάολε... Δεν υπάρχει....

Τα κλασικά παραλειπόμενα.
Τα μπράβο στον Μανώλη τα έχω πει σε όλα τα προηγούμενα. Ετούτο το UTH όμως, δεν είναι απλώς για μπράβο. Δυστυχώς όμως δεν ξέρω ποια είναι η λέξη που αρμόζει, όλες μοιάζουν λίγες. Και το μπράβο και το ευχαριστώ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο... Είδαμε τους Cirith Ungol.... Μανώλη, νομίζω ότι σου χρωστάμε πολλά....
Αν υπάρχει μόνο κάτι που με ξενέρωσε, αυτό ήταν οι νερόβραστοι ντοματοκεφτέδες που ξεσκίστηκαν στον crowdsurfing στους Cirith Ungol. Δεν ξέρω, ίσως να πέρασαν την συγκεκριμένη μπάντα για thrash μπάντα και έπραξαν όπως θεώρησαν ότι άρμοζε. Η ουσία είναι ότι σε 2-3 φάσεις παραλίγο να έπεφταν και μερικές χοντρές, (μιας και ψιλές είχαν φύγει πιο πριν). Μόνο του Μανώλη το stage diving δικαιολογώ, αφού η συγκίνησή του ήταν τόσο μεγάλη που καλά έκανε και βοήθησα κι εγώ στη "μεταφορά".
Επίσης, όπως και κάθε χρονιά, χάρηκα που είδα κάποιους πολύ καλούς φίλους και από την Ελλάδα και απότο εξωτερικό. Έγιναν και μερικές πάρα πολύ όμορφες συζητήσεις, όπως για παράδειγμα με τον Andrej των Desperation. Πάρα πολύ όμορφα πράγματα.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: ο Jerry ηταν ανέκαθεν από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες. Βλέποντας όμως ζωντανά όλα αυτά τα τραγούδια, συνηδειτοποίησα πόσο τεράστια ήταν όλα αυτά που είχε γράψει στην κιθάρα.

Νομίζω ότι είναι θαύμα που κατάφερα να γράψω όλα αυτά.
Πρέπει να μου πήρε μερικές μέρες να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, κυρίως όμως να βρω τις λέξεις. Διότι μετά από αυτό το μεγαλείο που ζήσαμε, συνειδητοποίησα ότι η ελληνική γλώσσα είναι πολύ φτωχή για να το περιγράψει.

Φωτογραφίες σε μελλοντικό χρόνο.
Είδαμε τους Cirith Ungol....