Αγαπημένα μου συγκροτήματα: Convixion

Ώπα Άδη, κάτσε γιατί μας ξενέρωσες από τον τίτλο κιόλας. Δηλαδή σα να λέμε, τα αγαπημένα σου συγκροτήματα είναι οι Maiden, o King Diamond, οι Running Wild, οι πρώιμοι Slayer κλπ, κλπ, και οι Convixion; Πλάκα μας κάνεις βραδιάτικα; Εσύ έλεγες ότι είχες το χέρι σου, μήπως σε πείραξε στον εγκέφαλο;

Προφανώς κάτι τέτοιο μπορεί να αναρωτηθεί ο αμύητος ή ο κοινός αφελής ή ο απλός Έλλην οπαδός της metal μουσικής. Διότι το σωστό ερώτημα είναι άλλο: και γιατί όχι οι Convixion; Μήπως επειδή είναι ελληνικό συγκρότημα; Και η φέτα είναι ελληνική και την έχουμε στα τοπ, ομοίως και το σουβλάκι, ομοίως και χίλια δυο άλλα. Γιατί όχι και ένα metal συγκρότημα δηλαδή;

Ουδέποτε έκρυψα ότι με την ελληνική σκηνή είμαι σχεδόν ρακοσυλλέκτης: μου αρέσουν έως και demo που είχαν ηχογραφηθεί σε τετρακάναλα (βλ. πχ Blind Justice που πηδούν κώλους και οι οποίοι κάπου πήρε το μάτι μου ότι έχουν επανασυνδεθεί και τζαμάρουν σε μαγαζιά). Εδώ πέρα όμως δεν μιλάμε για τέτοιο πράγμα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον ορισμό του metal, έχουμε να κάνουμε με τον λόγο που ακούμε metal, με την πώρωση, με τις πρωϊνές καύλες. Διότι -και κρατήστε το αυτό φίλες και φίλοι- έχουμε λησμονήσει όλοι μας τι ακριβώς είναι το metal και το metal είναι συναίσθημα που δεν βρίσκεται ούτε στις μεγάλες δισκογραφικές, ούτε στα ιλουστρασιόνενε περιοδικά. Πως να το κάνουμε δηλαδή; Ας αφήσουμε στην άκρη τις υπεργκρουπάρες που έχουμε βγάλει ως χώρα, όπως οι Airged L'Amh, Sarissa, InnerWish, Dexter Ward, Released Anger, Crush, Dark Nightmare, Steamroller Assault, Heathendom κλπ κλπ (από τα γνωστά), ή ακόμη και από τα πιο άγνωστα όπως Deceptor, Nemesis, Gladiators και όλα αυτά τα αναφέρω απλώς ενδεικτικά διότι ο κατάλογος με τις ελληνικές γκρουπάρες είναι τεράστιος). Και λέω να τα αφήσουμε διότι θα με πείτε και σωβινιστή στο τέλος. Εγώ άλλο είναι που δεν καταλαβαίνω. Γιατί πρέπει να σνομπάρουμε μια μπάντα επειδή είναι ελληνική; Στο σπίτι τους μας φιλοξενούν και μας χάλασε που είναι ασφουγγάριστο; Μουσική ακούμε ρε αδελφέ και για την μουσική θα τους κρίνουμε. Ναι οκ, ξέρω τι θα μου πείτε τώρα: μα είναι και το θέμα της παραγωγής που οι ελληνικές μπάντες δεν πολυφημίζονται. Είναι και η άρθρωση που γενικώς έχουμε πρόβλημα, είναι και ο στίχος που όπως και να το κάνουμε δεν το κατέχουμε το αγγλικό κλπ, κλπ. Μιλιούνια οι δικαιολογίες. Ξέρω, ξέρω: με τα μυαλά σας δίσκοι σαν το Show No Mercy θα είχαν ριφθεί εις το πυρ το εξώτερον μόνο και μόνο ένεκα μη καλής παραγωγής. Και μην μιλήσουμε για τους Iced Earth που οι δύο πρώτοι τραγουδιστές πιθανώς να συγκαταλέγονται στους χειροτερότερους, ή για συγκροτήματα τύπου Sortilege που δεν τραγούδαγαν καν αγγλικά και δεν ξέρω κι εγώ πόσα άλλα παραδείγματα μπορώ να βρω από γκρουπ που μας αρέσουν αποδεδειγμένα. Και αναρωτιέμαι, γιατί τόσο κόμπλεξ απέναντι στις κορυφαίες ελληνικές γκρουπάρες;

Ευτυχώς, παίδες, που δεν ήσασταν ενήλικες πριν από 35 χρόνια γιατί σήμερα θα τη βγάζαμε με Πάριο και Beyonce μου φαίνεται. Η μουσική, είναι μουσική, είναι συγκεκριμένα πράγματα. Μουσική σημαίνει σύνθεση, σημαίνει έμπνευση, σημαίνει εκτέλεση κλπ. Μουσική σημαίνει να δω τι ξυπνάει μέσα μου. Η παραγωγή από την άλλη είναι κάτι άλλο που ναι μεν σχετίζεται με τη μουσική, ναι μεν είναι βασικό αλλά δεν είναι η μουσική και αποδεδειγμένα μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτήν (δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν τη θέλουμε). Εν προκειμένω για τους Convixion βέβαια ούτε καν για την παραγωγή δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο αφού ο Νικόλας είναι και ηχολήπτης εκτός από μουσικάρα και έχει κάνει απίστευτη δουλειά.
Πως να το πω ρε γαμώτο... Οι Convixion είναι σαν το τραπέζι παραδοσιακής ταβέρνας που είναι δίπλα στο κύμα και πάνω έχει καλοτηγανισμένο τραγανό καλαμάρι με δύο πλοκάμια καλοψημένο ζουμερό χταπόδι συν μερικά κιλά ψιλή αθερίνα με ουζάκι και  μπόλικο πάγο και την δροσιά της θαλασσινής αύρας να σε χαϊδεύει απαλά στο πρόσωπο την ώρα που παρακολουθείς πάνω από την ήρεμη θάλασσα τον ήλιο να δύει. Μιλάμε για την τελειότητα. Μιλάμε ότι τους ακούς και σου τρέχουν τα σάλια. Ποια γαλλική κουζίνα και μαλακίες; Ελλαδάρα και φέρτε και λίγη σκορδαλιά για να γουστάρουμε. Convixion κυρίες και κύριοι! Τοπ καταστάσεις!

Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω; Θυμάμαι με νοσταλγία τις καλές εποχές που είχα τη δυνατότητα να πηγαίνω συχνά στου Γρηγόρη. Μια από αυτές τις μέρες μπαίνοντας άκουσα κάτι το εξωκοσμικό, κάτι το εντελώς θεϊκό. Η μία και μοναδική μου κουβέντα ήταν (δίχως καν να έχω καλησπερίσει) "αυτό εγώ γιατί δεν το'χω;". Ο Γρηγόρης έσκασε στα γέλια και μου είπε "Πέρνα μέσα, θα σ'αρέσει πολύ αυτό" (κάτι μας είπες ρε Γρηγόρη!). Ήταν το Avenger (αν δεν με απατά η μνήμη μου), δίχως καν φωνητικά, το οποίο ο Νικόλας είχε βγάλει σε εντελώς promo έκδοση για να ελέγξει αν (ίσως, ενδεχομένως, πιθανώς) αρέσει στον κόσμο (καλός είσαι κι εσύ, μην σου πω καμιά κουβέντα... μπα σε καλό σου, μας ξελίγωσες στο γέλιο εκείνο το βράδυ με αυτό το αν αρέσει). Τελικώς (ίσως μετά και από τα διθυραμβικά μου σχόλια! :Ρ ) η μεγάλη απόφαση επάρθη και κυκλοφόρησε το τιτανοτεράστιο demo "Metal Drinking Conspiracy" με το οποίο σχεδόν έλιωσαν οι σπόνδυλοι του σβέρκου. Η συνέχεια σαφώς αναμενώμενη: το παρθενικό ομώνυμο cd με το οποίο δεν μας άφησαν τίποτε όρθιο στο σπίτι (ιδίως τζαμαρίες) καθώς και ένα ασύλληπτο εφτάρι που παρά το όλο προηγούμενο μεγαλείο θεωρώ ότι είναι μακράν η καλύτερη δουλειά τους κιόλας! Και πως να μην είναι; Μέχρι και χειροποίητο ringtone έχω κάνει στο κινητό το Black Magic Night (παρεμπιπτόντως να αναφέρω ότι το έτερο χειροποίητο ringtone είναι από Airged L'Amh. Έτσι, για την ιστορία).

Και κάποια στιγμή άρχισα να διερωτώμαι έως κι εγώ: τους έχεις δει live περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (ελληνικό ή ξένο) συγκρότημα (πλέον έχω χάσει το μέτρημα, ειλικρινά το λέω), τους γουστάρεις όσο λίγα συγκροτήματα, έκανες μέχρι και επιχείρηση ολόκληρη για να προμηθευτείς το must της χρονιάς που αναμφιβόλως ήταν το ραφτό τους, μέχρι και δύο μπλούζες τους έχεις (όταν δύο δεν είχα ποτέ από κανένα άλλο συγκρότημα, πλην των Maiden), κάθε φορά που τους ακούς σε πιάνει το αυχενικό, ε, τι άλλο θες ρε διάολε για να καταλάβεις ότι αυτό το συγκρότημα είναι από τα αγαπημένα σου; Άλλα συγκροτήματα έχουν τον ανάποδο σταυρό, οι Convixion έχουν την ανάποδη flying V! Μιλάμε για εντελώς κεγαμό τις καταστάσεις! Κι όσον αφορά τη μουσική; Ε, τι να λέμε πια ρε παιδιά; Τα κομμάτια μιλάνε από μόνα τους κι έχω γραμμένους στην παπάρα μου όλους εκείνους τους περίεργους που πάντα κάτι τους χαλάει: τα φωνητικά που είναι λίγο πιο μπρουτάλ απ'όσο θα τα ήθελε, τη μουσική που θα την προτιμούσε λιγότερο γρήγορη, τον Μπακ που τους χαλάει το μουστάκι και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ή μάλλον ξέρω! Κάποιους τους χαλάει το ότι οι Convixion είναι thrash. Την ίδιαν στιγμή κάποιους άλλους τους χαλάει το ότι δεν είναι thrash αν και το προσπαθούν. Κάποιους άλλους τους χαλάνε οι nwobhm επιρροές τους (αυτοί μάλλον έχουν μείνει στους Strikelight) κ.ο.κ. Βέβαια αν το συγκρότημα ήταν αμερικάνικο θα είχαμε διθυράμβους επί διθυράμβων, καθώς και δεκασέλιδα αφιερώματα συν πολυσέλιδες συνεντεύξεις κάθε 3 μήνες σε γνωστά (πλην άχρηστα) περιοδικά. Ντάξει, τι να κάνουμε; Θα συνεχίσουμε να σας ανεχόμαστε. Στο ενδιάμεσο η αλήθεια είναι μία: ότι οι Convixion είναι ένα συγκρότημα που δεν ανέχεται να μπει κάτω από καμία απολύτως ταμπέλα. Δεν είναι ούτε heavy, ούτε thrash, ούτε speed, ούτε τίποτε. Είναι απλώς METAL! Ξυπνάτε ρε επιτέλους! Οι Convixion είναι ένα πολυσυλλεκτικό συγκρότημα που απλώς παίζει ό,τι γουστάρει εκείνη την ώρα, ό,τι του βγαίνει! Είναι ένα συγκρότημα με πηγαίο αυθορμητισμό και αυτό είναι που το κάνει τόσο γαμάτο και πωρωτικό! Και το ότι δεν ανέχονται να μπουν κάτω από ταμπέλα φαίνεται από τις διασκευές που κάνουν στα live τους οι οποίες πιάνουν κυριολεκτικώς το μεγαλύτερο φάσμα του metal! Ενδεικτικό παράδειγμα η παμμέγιστη διασκευή στο I'm Alive των Cirith Ungol (που για να μην λέμε ό,τι θέλουμε, θέλει αρχίδια για να διασκευάσεις τους συγκεκριμένους) που μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί με μια ισοπεδωτική διασκευή του Violence and Force των Exciter! Διότι αυτό είναι METAL ρε! Ρίχτε πια τις ταμπέλες κάτω, ανοίχτε τα μάτια και κυρίως τ'αφτιά σας!

Διότι όταν καταφέρουμε να το κάνουμε όλοι τότε θα μπορούμε να λέμε ότι ναι ρε διάολε, ότι κάπου ανάμεσα στους Maiden και τους Priest, στους παλιούς Savatage και τους Heavy Load, στους Oz και τους Warlord, στους Metalucifer και τους Cirith Ungol, στους παλαιούς Slayer και τους Celtic Frost, ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι και οι Έλληνες Convixion τους οποίους θεωρώ μάλλον ό,τι καλύτερο έχουμε βγάλει ποτέ, έστω και για τα δικά μου γούστα. Διότι είναι εκεί με το σπαθί τους, διότι πρέπει να τους δείξω ότι αυτό που κάνουν είναι καλό και πρέπει να το συνεχίσουν, διότι είναι κεγαμό τις μπάντες και όσο κι αν κοκκινίζει από σεμνότητα ο Νικόλας για τέτοια σχόλια, τους αξίζει να τα λαμβάνουν, διότι είναι γκρουπάρα και τους γουστάρω μέχρι τελικής πτώσεως.

Heavy Metal re mounia! Διότι για κάτι τέτοια παλικάρια ακούμε metal γαμώ τον σταυρό σας!
\m/ \m/

Ακολουθεί ένα ποτ-πουρί με τα πλέον αγαπημένα μου τραγούδια.
Διότι I am made of steel να'ούμ...

Drink Metal (το επικό βίδεον κλιπ!)


Made of Steel


I Come Alive


A Matter of Faith


Avenger


Black Magic Night (ΤΟ υπερέπος! Παρεμπιπτόντως προσέξτε πόσο τέλεια κολλάει με τα πλάνα από την παλιά σουηδική ταινία τρόμου με τίτλο Häxan για περίπτωση που την ψάχνετε)


I'm Alive (Cirith Ungol cover) (συνοδεύεται αυστηρά με πλήθος εκσπερματώσεων μέχρι αφυδατώσεως)


Violence and Force (Exciter cover)


Και φυσικά μην ξεχνάμε το πτυχιακό πόνημα του Νικόλα, Metal from Hellas το οποίο με έχει συγκινήσει αρκετές φορές και πάντοτε το ίδιο, όσες φορές κι αν το'χω δει.



Πλάκα, πλάκα, πρέπει να επανενεργοποιήσω το hellenic metal blog ρε διάολε...