Καθημερινό σανσέξ στόρυ.

(η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή. Για την ακρίβεια μόλις προχθεσινή)

- Κοίτα γιαγιά, μια τζαμποσακούλα! (είπε ενθουσιασμένο το μικρό κοριτσάκι)
- Ναι!, απάντησε η γιαγιά. Για να δούμε τι δώρο έχει μέσα!
Η γιαγιά κοίταξε προσεκτικά. Προφανώς αυτό που είχαν αφήσει κάποιοι στα σκουπίδια δεν ήταν κατάλληλο για να το πάει, ό,τι κι αν ήταν.
- Θα βρούμε άλλη με πιο ωραία πράγματα μέσα, είπε στην μικρούλα που δεν πρέπει να υπερέβαινε τα 7-8. Και κατευθύνθηκαν στον επόμενο κάδο.

Δεν ξέρω τι ήταν πιο συγκλονιστικό απ'όλα. Η λαχτάρα του παιδιού για ένα δωράκι; Η (αναμφισβήτητη) επιτυχία των διαφημίσεων των Τζάμπο (οι οποίες άλλωστε αν δεν απευθύνονταν σε λοβοτομημένους θα το ξέραμε και από τα αποτελέσματα των εκλογών); Ή μήπως το χειρότερο όλων ήταν το ότι το κοριτσάκι είχε ως αυτονόητο ότι έπρεπε να ψάχνουν σε κάδους;

Ως θεός που είμαι είναι γνωστό ότι παρακολουθώ τους ανθρώπους. Ανέκαθεν το έκανα, από μικρός. Αυτά, όμως, που βλέπω τα τελευταία χρόνια και που γίνονται ολοένα και χειρότερα πλέον ξεπερνάνε και το πιο δυνατό στομάχι. Και πιστέψτε με, άσχετα των πόσων γράφω εδώ μέσα βλέπω πάρα πολλά πράγματα. Οι πολιτικοί μας, ξεφτιλισμένοι γαρ, τα έχουν ονομάσει Ανάπτυξη και σανσέξ στόρυ. Οι ηλίθιοι από κάτω τσιμπάνε και πιστέψτε με, είναι αρκετοί ακόμη. Αν το διαίρει και βασίλευε ήταν αποτυχημένη πολιτική θα είχε εκλείψει εδώ και αιώνες. Όμως φευ...

Οι Τράπεζες να'ναι καλά.
Και της μαμάς του το...
Όλων τους.